Να Είσθε Ιλαρός Δότης
«ΔΙΝΕΤΕ ώσπου αυτό να σας βλάψη!» Έτσι λέγουν όσοι οργανώνουν εράνους. Αλλ’ όχι κι ο Θεός στον λόγον του, την Αγία Γραφή. Εκεί αναγινώσκομε: «Ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.» Θέτει την έμφασι εκεί όπου ανήκει, στο ελατήριο, στην ιδιότητα του δίδειν. Εκεί όπου υπάρχει πράθυμη δόσις, το ποσόν θ’ αναλάβη μόνο του τη φροντίδα.—2 Κορ. 9:7.
Γιατί αγαπά ο Θεός έναν ιλαρό δότη; Όχι διότι χρειάζεται τίποτα, διότι τίποτα δεν του είναι αναγκαίο· «τα κτήνη τα επί χιλίων ορέων» ανήκουν σ’ αυτόν. Αγαπά ο Θεός έναν ιλαρό δότη διότι η πρόθυμη δόσις σημαίνει αγάπη και αυτή έχει συγγένεια μ’ εκείνους που εκδηλώνουν αγάπη. «Ο Θεός είναι αγάπη.» Ο ιλαρός δότης χαίρει που μπορεί να δώση, που έχει ευκαιρία να δώση ή να βοηθήση κάποιον άλλον.—Ψαλμ. 50:10· 1 Ιωάν. 4:8.
Αλλ’ η πολλή δόσις σήμερα δεν είναι και ιλαρά δόσις. Λόγου χάριν, η βιομηχανία των Ηνωμένων Πολιτειών έδωσε πάνω από 55 εκατομμύρια δολλάρια σε είδη, υπηρεσίες και μετρητά ως λύτρα για τους Κουβανούς «μαχητάς της ελευθερίας». Για να συγκεντρωθούν αυτές οι εισφορές, εχρησιμοποιήθη ύπουλη πολιτική πίεσις με την υπόσχεσι ότι οι εισφορές θ’ αφηρούντο από τους φόρους και θα μπορούσαν να βαρύνουν τις τιμές χονδρικής πωλήσεως μάλλον παρά τις τιμές βιομηχανικού κόστους. (Ως αποτέλεσμα τούτου, δεν ήσαν λίγες οι φαρμακευτικές εταιρίες που πραγματικά απεκόμισαν κέρδη από τις εισφορές των!) Γι’ άλλους, η πολιτική πίεσις δεν ήταν ύπουλη. Έτσι, ένας οίκος, αντιμετωπίζοντας αγωγή του δημοσίου, καθωδηγήθη σαφώς για το πόσα να εισφέρη σε είδη και μετρητά. Προφανώς, όλοι αυτοί δεν ήσαν ιλαροί δόται!
Σε ποιόν πρέπει να δίνωμε; Σε όλους όσοι ζητούν; Σε όλους που θα θέλαμε να βοηθήσωμε; Αυτό θ’ απαιτούσε έναν άνθρωπο τόσο πλούσιον όσο ο Κροίσος για να μπορέση να τα κάμη αυτό. Πρώτα πρέπει να είμεθα βέβαιοι ότι εκείνοι, στους οποίους δίνομε, είναι άξιοι ή είναι ενδεείς, αν όχι και τα δύο. Αποτελεί τάσι της πεπτωκυίας ανθρωπίνης φύσεως να θέλη να δίνη στους πλουσίους, σ’ εκείνους που δεν έχουν ανάγκη, με την ελπίδα της ανταποδόσεως, και να παραβλέπη τους πτωχούς. Γι’ αυτό ο Ιησούς μάς συνεβούλευσε να καλούμε τους πτωχούς, όταν θέλωμε να παραθέσωμε συμπόσιο.—Λουκ. 14:12-14.
Ευκαιρίες για να δίνωμε συνεχώς παρουσιάζονται. Να είσθε άγρυπνοι για να επωφελήσθε απ’ αυτές, και πράττετε τούτο με ιλαρότητα. Υπάρχει ο οικογενειακός κύκλος. Προτού ένας άνδρας και μια γυναίκα γίνουν σύζυγοι, ο καθένας τους βρήκε πολλές ευκαιρίες να δώση στον άλλον ή να κάμη για τον άλλον εύνοιες, και το έκαναν αυτό με ιλαρότητα· καμμιά αμφισβήτησις γι’ αυτό. Μετά τον γάμον, γιατί να μην τηρήται ζωντανή αυτή η αγάπη με το να εκτελούνται περισσότερα από όσα το καθήκον απαιτεί από σας και με το να συνεχισθή η παροχή και εκτέλεσις «πλεοναστικών» πραγμάτων για να γίνη ο άλλος ευτυχής, να γίνεται δε αυτό με ιλαρότητα; Αυτό έχει εφαρμογή και στις σχέσεις μεταξύ γονέων και τέκνων και μεταξύ αδελφών αμφοτέρων των φύλων.
Ή έχετε την ευκαιρία να παράσχετε φιλοξενία σε συγγενείς, γνωστούς ή συγ-Χριστιανούς; Πώς θα τη δείξετε; «Γίνεσθε φιλόξενοι εις αλλήλους, χωρίς γογγυσμών.» Έχει πολύ μεγάλη σημασία για τους αποδέκτας της φιλοξενίας σας, όταν την παρέχετε με ιλαρότητα, ως να ήταν ένα προνόμιο. Κι έτσι είναι, διότι μήπως δεν είναι «μακάριον . . . να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη»;—1 Πέτρ. 4:9· Πράξ. 20:35.
Όχι ότι αυτό το θέμα του να δίνωμε με ιλαρότητα περιορίζεται σε υλικά πράγματα. Ανάλογα με την ωριμότητά σας, την κατανόησι, την επιρροή και τη Χριστιανική καρποφορία του αγίου πνεύματος του Θεού στη ζωή σας, θα έχετε ευκαιρίες να δώσετε από τον χρόνο σας, από τη γνώσι σας, από τα συμφέροντά σας, από τη συντροφιά σας, ναι, τον ίδιο τον εαυτό σας ακόμη, σ’ έναν άλλον που είναι άξιος ή έχει ανάγκη. Η καρδιά σας ας πάη προς έναν τέτοιον, βάλτε τον εαυτό σας στη θέσι του, ασκήστε συμπάθεια, δίνετε απ’ αυτά τα πράγματα με ιλαρότητα. Μη δίνετε λόγω αισθήματος καταναγκασμού, σκληρού καθήκοντος, αλλά, όπως παρέχεται συμβουλή στους Χριστιανούς ποιμένες, δίνετε θεληματικά, με ζήλο, ναι, με ιλαρότητα.—1 Πέτρ. 5:2.
Επίσης, επειδή κανένας δεν είναι τέλειος, όλοι μας σφάλλομε, πταίομε ή μας πταίουν άλλοι. Μπορεί να παρουσιασθή ανάγκη να καλέσωμε κάποιον να μας δώση εξηγήσεις, ή μπορεί ένας άλλος να έλθη σ’ εμάς να μας ζητήση συγγνώμην. Μήπως θα είμεθα αυστηροί και ακριβείς απαιτηταί, ζητώντας και την τελευταία ουγγιά σαρκός, σαν τον Σάυλοκ; Ή, αν παρέχωμε έλεος, μήπως θα το πράττωμε αυτό απρόθυμα, σαν να πρόκειται για κάτι δυσάρεστο, ας το πούμε, σαν να δίνωμε μια χάρι σ’ εκείνον που έσφαλε; Όχι, μάλλον, ας προσέξωμε τη συμβουλή: «Ο ελεών, ας ελεή εν ιλαρότητι.» Να είσθε ιλαρός, όταν δίνετε συγχώρησι!—Ρωμ. 12:8.
Αλλά το καλύτερο δώρο που θα ήταν δυνατόν να δώσωμε είναι μια γνώσις και κατανόησις του λόγου του Θεού, της Αγίας Γραφής. Ο Ιησούς εξετίμησε αυτή την αλήθεια. Οι θεραπείες του και η διατροφή των όχλων εκ μέρους του ήσαν παρεμπίπτοντα στο κήρυγμά του των αγαθών νέων περί της βασιλείας του Θεού και της αποκτήσεως αιωνίου ζωής. Πραγματικά, επετίμησε εκείνους, που ενδιεφέροντο μόνο για τα υλικά του δωρήματα: «Με ζητείτε, ουχί διότι είδετε θαύματα, αλλά διότι εφάγετε εκ των άρτων και εχορτάσθητε. Εργάζεσθε μη δια την τροφήν την φθειρομένην, αλλά δια την τροφήν την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον, την οποίαν ο Υιός του ανθρώπου θέλει σας δώσει.»—Ιωάν. 6:26, 27.
Βεβαίως, για τα ιδιοτελή άτομα, για κείνους που στερούνται εκτιμήσεως και οι οποίοι θα εξεμεταλλεύοντο την πρόθυμη δόσι μας, όπως λόγου χάριν οι διεφθαρμένοι σύντροφοι ή τέκνα, η δόσις μας μπορεί δικαιολογημένα να γίνεται με μέτρον, ώστε να γίνεται κατανοητό το σημείο ότι πρόκειται για ένα δώρον και όχι για χρέος το οποίον πληρώνεται. Έτσι, ένας, που καταχράται το έλεος κατ’ επανάληψιν, δεν θα είναι πια άξιος ελέους. Γι’ αυτό κι ο Ιησούς επίσης είπε: «Μη ρίψητε τους μαργαρίτας σας έμπροσθεν των χοίρων.»—Ματθ. 7:6.
Ωστόσο, δεν θέλομε να παραβλέψωμε το γεγονός ότι υπάρχει και η αντίθετη όψις αυτού του «νομίσματος» του να είμεθα ένας ιλαρός δότης, δηλαδή, το προνόμιο εκείνου που είναι ο αποδέκτης να κάμη το μέρος του στο να είναι πράγματι το δίδειν μια πράξις ιλαρότητος. Μην αψηφείτε τα δώρα, τις καλωσύνες ή τις χάριτες, οσοδήποτε συχνά μπορεί να είσθε αποδέκτης αυτών. Μην είσθε πάντοτε στην κατάστασι ενός που αναμένει μια βεβαία εύνοια· εκφράζετε ειλικρινή εκτίμησι κάθε φορά που έχετε την ευλογία του να λάβετε, και μην περιορίζετε πάντοτε αυτή την έκφρασι σε λόγια. Λόγου χάριν, θα μπορούσατε να επιδείξετε εκτίμησι βοηθώντας στην πληρωμή της βενζίνης, όταν συνταξιδεύετε με άλλον σ’ ένα αυτοκίνητο. Κατά καιρούς μπορεί να θέλετε να κάμετε ένα δώρον από μερικά λουλούδια ή ένα κουτί γλυκίσματα. Έτσι και σεις θα συμμετέχετε στην ευλογία του δίδειν.
Αληθινά, ο Θεός αγαπά ιλαρόν δότην, και έτσι κάνει οποιοσδήποτε άλλος. Να είσθε ένας δότης σεις ο ίδιος και ευκολύνετε τους άλλους που σας δίνουν να είναι ιλαροί δόται, με το να δείχνετε την πρέπουσα εκτίμησι.