Ερωτήσεις από Αναγνώστας
● Αν ληφθούν υπ’ όψι τα όσα λέγονται στην επιστολή προς Εβραίους 10:26, 27, αφιερωμένοι και βαπτισμένοι Χριστιανοί με ελπίδες επιγείου ζωής θα έχουν ανάστασι, αν απομακρυνθούν από την αληθινή λατρεία και πεθάνουν πριν από τον Αρμαγεδδώνα;—Π. Γ., Η.Π.Α.
Το εδάφιο αυτό λέγει: «Εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών· αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως, και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους.» Μια εξέτασις των συμφραζομένων δείχνει ότι ο απόστολος Παύλος το έγραψε αυτό σε Χριστιανούς που ήσαν στη νέα διαθήκη, είχαν «αγιασθή» και έτσι ήσαν σε θέσι να βασιλεύουν με τον Χριστό στον ουρανό. (Εβρ. 10:15-18, 29· Ρωμ. 8:16, 17· Αποκάλ. 5:10) Πιο πάνω στην ίδια επιστολή έγραψε: «Αδύνατον είναι οι άπαξ φωτισθέντες, και γευθέντες της επουρανίου δωρεάς, και γενόμενοι μέτοχοι του αγίου πνεύματος, και γευθέντες τον καλόν λόγον του Θεού, και τας δυνάμεις του μέλλοντος αιώνος, και έπειτα παραπεσόντες, αδύνατον να ανακαινισθώσι πάλιν εις μετάνοιαν, ανασταυρούντες εις εαυτούς τον Υιόν του Θεού, και καταισχύνοντες.»—Εβρ. 6:4-6.
Μολονότι, στην επιστολή προς Εβραίους κεφάλαια έκτον και δέκατον, ο απόστολος Παύλος ανεφέρετο σε κεχρισμένους Χριστιανούς με ουράνιες ελπίδες, οι οποίοι ‘αμαρτάνουν εκουσίως’ και αρνούνται να μετανοήσουν, λογικό είναι να συμπεράνωμε ότι η ίδια αρχή θα εφηρμόζετο σ’ εκείνους που ανήκουν στον ‘πολύν όχλο’ ή τα «άλλα πρόβατα», που έχουν επίγειες ελπίδες. (Αποκάλ. 7:9· Ιωάν. 10:16) Αν κάποιος αφιερωμένος Χριστιανός, ο οποίος είχε το πνεύμα του Θεού και την ευλογία τού να υπηρετή τον Ιεχωβά, έστρεψε τα νώτα στον Θεό, ‘αμάρτησε εκουσίως’ κι απέθανε αρνούμενος ακόμη να μετανοήση, τίποτε δεν υπάρχει στις Γραφές που να δείχνη ότι το άτομο εκείνο θα ετύγχανε αναστάσεως.
Η κατάστασίς των δεν είναι ομοία με την κατάστασι των προ Χριστού ατόμων, τα οποία υπηρέτησαν τον Θεό για ένα χρονικό διάστημα και κατόπιν εξέπεσαν. Αφού είμεθα όλοι αμαρτωλοί καταδικασμένοι σε θάνατο, η βάσις για κάποια ελπίδα αναστάσεως είναι η απολυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού. (Ρωμ. 3:23, 24) Αφού άπαξ ένας επωφελήθη απ’ αυτή την διάταξι και αργότερα την απέρριψε, με ποια δικαιολογία μπορεί να λάβη μια ορθή στάσι ενώπιον του Θεού; Ποια άλλη θυσία υπάρχει που μπορεί να τον ωφελήση; Αν διαπράξη αμάρτημα, μπορεί να ζητήση συγχώρησι μέσω του Χριστού αλλ’ αν απορρίψη τον Χριστό, δεν υπάρχει άλλη διάταξις γενομένη από τον Θεό. Ο απόστολος Παύλος έγραψε για τους τοιούτους: «Δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών.» Αυτό φαίνεται ότι αληθεύει είτε το άτομον είχε πρότερον ελπίδα ζωής στον ουρανό είτε είχε ελπίδα ζωής αιωνίου επάνω στη γη.
Οι Χριστιανοί, λοιπόν, ‘έχουν ανάγκη υπομονής δια να κάμουν το θέλημα του Θεού και να λάβουν τις επαγγελίες’. Ας προσπαθούμε, λοιπόν, με ζήλο να είμεθα πιστοί στην υπηρεσία μας στον Θεό—ας μην «είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής.»—Εβρ. 10:36-39.