«Μακάριοι οι Πενθούντες»​—Γιατί;

«ΜΑΚΑΡΙΟΙ οι πενθούντες!» «Τι αντίθεσις!» μπορεί ορθώς ν’ αναφωνήση ένας, διαβάζοντας αυτούς τους λόγους στην επί του όρους ομιλία του Ιησού. Πενθούντες και μακάριοι ταυτοχρόνως; Πώς μπορεί να γίνη αυτό;

Λίγη σκέψις, όμως, θα το κάμη σαφές. Πραγματικά, μεταξύ των πολλών ορισμών της λέξεως «μακάριος» είναι και το «να έχη ένας το αίσθημα που προέρχεται από τη συναίσθησι της ευεξίας»· και μεταξύ των συνωνύμων είναι εύθυμος, χαρούμενος, ευχάριστος, ευτυχής και ευδιάθετος. Ωστόσο, «μακάριος» έχει, επίσης, βαθύτερη σημασία, όπως καλότυχος, ή, από την άποψι της Γραφής, «ευνοημένος από τον Θεό.» Αυτή η βαθύτερη σημασία είναι εκείνη που προσαρμόζεται στους λόγους του Ιησού: «Μακάριοι οι πενθούντες· διότι ούτοι θέλουσι παρηγορηθή.»​—Ματθ. 5:4.

Το ότι ο Ιησούς είχε αυτή τη σκέψι στο νου γίνεται καταφανές από τη σημασία της λέξεως μακάριος. Εχρησιμοποιείτο στα συγγράμματα των ειδωλολατρών Ελλήνων για να εκφράσουν την υψίστη, τη μεγίστη, την πιο ευγενή κατάστασι ευδαιμονίας ή ευτυχίας, του είδους που οι θεοί των υπετίθετο ότι απελάμβαναν. Κατάλληλα, λοιπόν, βρίσκομε ότι ο απόστολος Παύλος εφαρμόζει αυτή τη λέξι στον Ιεχωβά Θεό, γράφοντας «του μακαρίου Θεού», και στον Ιησού Χριστό, λέγοντας «ο μακάριος και μόνος Δεσπότης.» Ορθώς, λοιπόν, στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου, η λέξις «μακάριος» αποδίδεται «ευτυχής», όχι ευλογητός, που προέρχεται από τη λέξι «ευλογώ» και η οποία σημαίνει αινώ, ομιλώ καλά για κάποιον.​—1 Τιμ. 1:11· 6:15.

Γιατί μπορεί να λεχθή ότι εκείνοι που πενθούν είναι μακάριοι, ότι η μερίς των είναι ευνοημένη; Μήπως έθετε ο Ιησούς εδώ μια γενική αρχή, ότι όλοι όσοι πενθούν, άσχετα με την αιτία, είναι μακάριοι; Όχι, δεν φαίνεται να είναι αυτή η περίπτωσις, ειδικά λόγω των συμφραζομένων. Όλοι οι άλλοι «μακαρισμοί», που ανέφερε στην επί του όρους ομιλία του, είναι καταστάσεις, στις οποίες υπάρχει κάποια αρετή ή αξία, όπως το να έχη ένας ‘συναίσθησι της πνευματικής του ανάγκης’, να είναι ‘πραΰς’, να ‘πεινά και διψά την δικαιοσύνην’, να είναι ‘ελεήμων’ και ‘καθαρός την καρδίαν’. Ώστε οφείλομε να συμπεράνωμε ότι, όχι αυτοί που πενθούν απλώς για οποιαδήποτε αιτία, αλλά αυτοί, που η αιτία του πένθους των έχει αρετή ή αξία, είναι εκείνοι, οι οποίοι, είπε ο Ιησούς, θα παρηγορηθούν.​—Ματθ. 5:3-11.

Το ότι όλοι όσοι πενθούν δεν πρόκειται να παρηγορηθούν είναι σαφές από τον λόγο του Θεού, την Γραφή. Ο Ησαύ, ένας από τους γυιούς του Εβραίου πατριάρχου Ισαάκ, επένθησε επειδή απέτυχε να λάβη τις ευλογίες του πρωτοτόκου. Παρηγορήθηκε όμως; Όχι, διότι «θέλων να κληρονομήση την ευλογίαν, απεδοκιμάσθη . . . δεν εύρε τόπον μετανοίας, αν και εξεζήτησεν αυτήν μετά δακρύων.» Δεν παρηγορήθη διότι ήταν «βέβηλος» [«μη εκτιμών ιερά πράγματα», ΜΝΚ]. Ομοίως και ο προδότης Ιούδας επένθησε για ό,τι έπραξε προδίδοντας τον Ιησού για τριάντα αργύρια, αλλά δεν μπόρεσε να παρηγορηθή με συγγνώμη, διότι το αμάρτημά του ήταν εκούσιο· η καρδιά του ήταν κακή, κι έτσι έφθασε στην αυτοκτονία.​—Εβρ. 12:16, 17· Ματθ. 27:3-10.

Οι «πενθούντες», που μακαρίζονται, είναι αυτοί, οι οποίοι ειλικρινά πενθούν λόγω του προφανούς θριάμβου της αδικίας όσον αφορά αυτούς και το περιβάλλον των, και των οποίων οι αμαρτίες οφείλονται στην κληρονομημένη αδυναμία. Παραδείγματος χάριν, υπήρχε μια γυναίκα γνωστή ως αμαρτωλή, η οποία ήλθε στο σπίτι, όπου εφιλοξενείτο ο Ιησούς και έβρεξε τους πόδας του Ιησού με δάκρυα, τους εσπόγγισε με τα μαλλιά της και κατόπιν τους άλειψε με μύρον. Δεν υπήρχε αμφιβολία για το πένθος της. Παρηγορήθη; Ασφαλώς ναι, διότι ο Ιησούς είπε γι’ αυτήν: «Συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί· διότι ηγάπησε πολύ.» Και κατόπιν απευθυνόμενος σ’ αυτήν, είπε: «Συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι σου. . . . Η πίστις σου σε έσωσεν ύπαγε εις ειρήνην.»​—Λουκ. 7:36-50.

Επίσης, υπήρχαν οι δύο μαθηταί, τους οποίους συνήντησε ο Ιησούς καθώς επορεύετο εις Εμμαούς το πρωί της αναστάσεώς του. Πενθούσαν για τον θάνατο του Ιησού, διότι ‘ήλπιζαν ότι αυτός είναι ο μέλλων να λυτρώση τον Ισραήλ’ από τον Ρωμαϊκό ζυγό. Ο Ιησούς τούς παρηγόρησε με το να διερμήνευση «εις αυτούς τα περί εαυτού γεγραμμένα εν πάσαις ταις γραφαίς». Καλώς είπαν, λοιπόν, αργότερα: «Δεν εκαίετο εν ημίν η καρδία ημών, ότε ελάλει προς ημάς καθ’ οδόν, και μας εξήγει τας γραφάς;»​—Λουκ. 24:13-32.

Το ότι όλοι οι πενθούντες δεν είναι μακάριοι φαίνεται από τις προφητείες της Γραφής. Έτσι ο προφήτης Ησαΐας προείπε ότι ο κεχρισμένος δούλος του Θεού, πρωτίστως ο Ιησούς Χριστός, είχε ως αποστολή να ‘παρηγορήση πάντας τους πενθούντας’. Αλλά επρόκειτο άρά γε να παρηγορήση πάντας τους πενθούντας, άσχετα με την αιτία του πένθους των; Όχι, διότι η προφητεία προχωρεί και λέγει ότι το «έλαιον ευφροσύνης αντί του πένθους» επρόκειτο να δοθή στους «πενθούντας εν Σιών.» Ναι, ο Ιησούς δεν είχε αποστολή να παρηγορήση όλους κατά γράμμα τους πενθούντας, αλλά κυρίως όλους εκείνους, οι οποίοι εθλίβοντο για την ελεεινή πνευματική κατάστασι, στην οποία ευρίσκετο ο λαός του Θεού.​—Ησ. 61:1-3· Λουκ. 4:18-21.

Ο προφήτης Ιεζεκιήλ, επίσης, έγραψε για μια τάξι πενθούντων στους οποίους εφαρμόζονται οι λόγοι του Ιησού: «Των ανδρών, των στεναζόντων και βοώντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής [της Ιερουσαλήμ].» (Ιεζ. 9:4) Τα γεγονότα δείχνουν ότι αυτή η προφητεία έχει ιδιαίτερη εφαρμογή σήμερα, οπότε αυτοί που αγαπούν δικαιοσύνη πενθούν για τις συνθήκες που επικρατούν ειδικά στον «Χριστιανικό κόσμο». Αυτοί παρηγορούνται με το κήρυγμα ‘τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας’, που τους γίνεται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.​—Ματθ. 24:14.

Αυτά τα αγαθά νέα λέγουν για την αφαίρεσι της αμαρτίας του κόσμου από τον Υιό του Θεού, ώστε όλοι όσοι ασκούν πίστι σ’ αυτόν μπορούν να λάβουν άφεσι των αμαρτιών των κι έτσι να μην υπάρχη ανάγκη να πενθούν πια. (Ιωάν. 1:29· 3:16) Λέγουν, επίσης, για την εγκαθίδρυσι της βασιλείας του Θεού στους ουρανούς και για το ότι σύντομα τώρα θ’ αναλάβη δράσι εναντίον του Σατανά και όλων εκείνων οι οποίοι εκτελούν τις προσταγές του. Αυτό θα καταλήξη στην απαλλαγή της γης όχι μόνο από κάθε πονηρία, αλλά, επίσης, από κάθε θλίψι, στενοχωρία, θάνατο, ναι, από κάθε αιτία πένθους. Αυτό το άγγελμα ομιλεί ακόμη για μια ανάστασι νεκρών, που θα προμηθεύση παρηγοριά σ’ αυτούς, οι οποίοι πενθούν για την απώλεια των αγαπητών των προσώπων, αλλά, φυσικά, μόνο αν ασκήσουν πίστι στην προμήθεια του Θεού για ανάστασι.​—Αποκάλ. 11:15-18· 20:13· 21:4.

Ναι, «μακάριοι οι πενθούντες· διότι αυτοί θέλουσι παρηγορηθή», αν έχουν την ορθή κατάστασι καρδιάς και πενθούν για τα ορθά πράγματα!