|Διανοητική Ελευθερία ή Αιχμαλωσία στον Χριστό;

Σ’ ΟΛΟΝ τον κόσμο σήμερα η κραυγή είναι για περισσότερη και ακόμη περισσότερη ελευθερία: ελευθερία σκέψεως, λόγου και ενεργείας. Στα σχολεία και στα πανεπιστήμια οι ανθρώπινες φιλοσοφίες, που ανεπτύχθησαν στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, θερίζουν μια συγκομιδή από αθεϊστικούς στοχαστάς. Και τ’ αποτελέσματα όλης αυτής της εμφάσεως για ατομική αυτοδιάθεσι παρατηρούνται στις ηχηρές αιτήσεις για ανεξαρτησία από κάθε είδους αποσχισμένους ομίλους, κοινωνικούς και πολιτικούς. Η πειθαρχία και ο σεβασμός για τις εξουσίες ελαττώνονται. Η δυσαρέσκεια επικρατεί. Η ειρήνη εξέλιπε από τη γη.

Εφόσον επέτρεψαν να ποτισθή η νεολαία με την ιδέα ότι η ανθρωπίνη σκέψις δεν πρέπει να περιορίζεται από την πίστι σ’ ένα Υπέρτατο Θεό, οι κυβερνητικές εξουσίες αντιμετωπίζουν τώρα μια στασιαστική γενεά, η οποία προκαλεί κοινωνικές και ηθικές αρχές και η οποία επιμένει ν’ αποφασίζη μόνη για τον εαυτό της μεταξύ ορθού και εσφαλμένου. Νέοι άνδρες και γυναίκες, άτομα εφηβικής ηλικίας, που συχνά δεν έχουν παρά μια επιφανειακή γνώσι των ζητημάτων που περιλαμβάνονται, συμμετέχουν σε απεργίες και πορείες διαμαρτυρίας ως να είχαν εξετάσει πλήρως όλα τα γεγονότα και φθάσει σε μια ώριμη απόφασι. Ο ανοικτός στασιασμός εναντίον της διακυβερνήσεως από ενηλίκους είναι, πραγματικά, πολύ καταφανής στην εποχή μας.

Πόσο πολύ διαφέρουν όλ’ αυτά από τη διδασκαλία της Γραφής και τα λόγια του Ιησού Χριστού! Πραγματικά, ο Ιησούς διεκήρυξε: «Θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.» (Ιωάν. 8:32) Αλλά θέλει ελευθερώσει από τι και για ποιο πράγμα; Ασφαλώς πρέπει να γίνη σαφές ότι δεν ενεθάρρυνε ανθρώπους να γίνουν οι ίδιοι νόμος στον εαυτό τους! Θα τους ελευθέρωνε από τα δόγματα και τις δεισιδαιμονίες των ψευδών θρησκευτικών ηγετών, αλλά συγχρόνως εξέφρασε πρόσκλησι: «Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού.» (Ματθ. 11:29) Αυτοί, οι οποίοι προσέρχονται σ’ αυτόν, πρέπει να έλθουν κάτω από τη διαπαιδαγώγησί του, οφείλουν ν’ ακούσουν προσεκτικά και να υπακούσουν. Αποτυχία να υποκύψουν σ’ αυτή την υποταγή σ’ Εκείνον, τον οποίον απέστειλε ο Θεός, θα ήταν μια κυρία απόδειξις ότι οι διάνοιες αυτών των ανθρώπων ήσαν ακόμη αιχμαλωτισμένες στην πονηρή επίδρασι που αναφέρει ο απόστολος Παύλος: «Των οποίων, απίστων όντων, ο Θεός του κόσμου τούτου [αυτού του συστήματος πραγμάτων] ετύφλωσε τον νουν, δια να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού.»​—2 Κορ. 4:4.

Μη διαπράττετε σφάλμα. Αυτοί, οι οποίοι επιμένουν να ασκούν αδέσμευτη διανοητική ελευθερία, γρήγορα ή αργά βρίσκουν τον εαυτό τους να εναντιώνεται στον Θεό και τον Λόγο του, τη Γραφή. Με ειδωλολατρικό τρόπο θέτουν την ανθρωπίνη διάνοια πιο μπροστά από τον μεγάλο Δημιουργό, κι έτσι, επειδή «ελάτρευσαν την κτίσιν μάλλον παρά τον κτίσαντα», «παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ώστε να πράττωσι τα μη πρέποντα.» (Ρωμ. 1:25, 28) Η υπερηφάνεια τους τυφλώνει στο γεγονός ότι ατελείς άνθρωποι σήμερα οφείλουν να εκλέξουν μεταξύ δύο κυρίων. Οφείλουν να είναι δούλοι ή της δικαιοσύνης ή της αμαρτίας.​—Ρωμαίους, κεφ. 6.

Ο απόστολος Παύλος προείπε ακόμη τις σημερινές πολλαπλασιαζόμενες αποδείξεις της υποδουλώσεως στην αμαρτία, διότι έγραψε: «Εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, . . . βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, . . . αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι.» (2 Τιμ. 3:1-5) Έτσι τα πλήθη δεν μπόρεσαν ν’ «ανανήψωσι» και έχουν πιασθή στην ‘παγίδα του διαβόλου’, ο οποίος τους χρησιμοποιεί για τους πονηρούς σκοπούς του.​—2 Τιμ. 2:26.

Εξ άλλου, οι αληθινοί Χριστιανοί έχουν ελευθερωθή με την ακριβή γνώσι της Γραφής, και, επειδή δεν είναι ευχαριστημένοι με το ν’ απολαμβάνουν αυτή την ελευθερία από τον εσφαλμένο τρόπο σκέψεως μόνο για τον εαυτό τους, επιδίδονται σ’ ένα πνευματικό πόλεμο για να ελευθερώσουν και άλλες αιχμαλωτισμένες διάνοιες, να καταπολεμούν ιδέες, οι οποίες έχουν υψωθή εναντίον της γνώσεως του Θεού. Ο απόστολος Παύλος περιγράφει αυτόν τον πόλεμο, λέγοντας: «Αν και περιπατώμεν εν σαρκί, δεν πολεμούμεν όμως κατά σάρκα· διότι τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά συν Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων· επειδή καθαιρούμεν λογισμούς, και παν ύψωμα επαιρόμενον εναντίον της γνώσεως του Θεού, και αιχμαλωτίζομεν παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού.»​—2 Κορ. 10:3-5.

Φαίνεται ότι μερικοί, που ήσαν συνταυτισμένοι με την πρώτη Χριστιανική εκκλησία, περιφρονούσαν την εξουσία του Παύλου, και τον έβλεπαν όπως εφαίνετο εν σαρκί, και αστοχούσαν να λάβουν υπ’ όψιν την ειδική αποστολή του από τον Χριστό. Σήμερα, επίσης, υπάρχουν εκείνοι, οι οποίοι, με τον ανεξάρτητο τρόπο σκέψεώς τους, αμφισβητούν την αρμοδιότητα του Χριστού να έχη και να χρησιμοποιή στη γη ένα ειδικά διωρισμένο κυβερνών σώμα ατελών ανθρώπων, στους οποίους έχει αναθέσει όλα τα συμφέροντα ή ‘υπάρχοντα’ της Βασιλείας στη γη. (Ματθ. 24:45-47) Όταν αυτοί που έχουν ανεξάρτητη σκέψι λαμβάνουν συμβουλή και κατεύθυνσι που βασίζεται στη Γραφή, έχουν τάσι να κάμουν τη σκέψι ότι, ‘Αυτά προέρχονται απλώς από σαρκικούς ανθρώπους, επομένως εναπόκειται σ’ εμένα ν’ αποφασίσω αν θα τα δεχθώ ή όχι’.

Σ’ αυτό ακριβώς το θέμα, ο Ε. Α. Ντάνλαπ, Γραμματεύς της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ, ομιλώντας σε μια τάξι ιεραποστόλων σπουδαστών, προσφάτως έθεσε το ερώτημα: «Μήπως βλέπετε έτσι το πράγμα;» Και συνέχισε: «Αν ναι, τότε έχετε μολυνθή με αυτό το πνεύμα της ανεξαρτησίας, με το οποίο ο Σατανάς μολύνει ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι, για να υπερνικήσετε αυτή τη στάσι, αυτό που οφείλετε να κάμετε, ως οικείοι του αποστόλου Παύλου, είναι να σκεφθήτε: “Άρα γε εγώ ‘αιχμαλωτίζω παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού’;”»

Αν ακολουθηθή αυτή η κατάλληλη πορεία, ο Χριστιανός θ’ αρνηθή να φιλοξενή σκέψεις, οι οποίες δεν εναρμονίζονται με την αλήθεια που έχει μάθει από τη διδασκαλία του Χριστού. Θα εκτιμήση βαθιά ως να εφαρμόζωνται στον εαυτό του τις υπενθυμίσεις του αποστόλου Παύλου: ‘Δεν είσθε κύριοι εαυτών, διότι ηγοράσθητε δια τιμής· δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν δια του σώματός σας’. (1 Κορ. 6:19, 20) Επίσης, θα έχη υπ’ όψιν τη σοβαρή προτροπή του αποστόλου Πέτρου: «Ως ελεύθεροι, και μη ως έχοντες την ελευθερίαν επικάλυμμα της κακίας, αλλ’ ως δούλοι του Θεού.» (1 Πέτρ. 2:16) Η ιδιοτελής επιμονή για διανοητική ελευθερία οδηγεί το άτομο σε δουλεία στην αμαρτία. Το να είναι ένας σ’ αιχμαλωσία στον Χριστό σημαίνει ειρήνη με τον Θεό, ασφάλεια και σοφή κατεύθυνσι για τη ζωή μας.