Αναγνώρισις του Υιού του Θεού

Πώς οι Εβραϊκές Γραφές παρέχουν το μέσον αναγνωρίσεως, που είναι αναμφισβήτητο και συντριπτικό σε απόδειξι;

ΠΟΙΟ είναι το όνομα του Υιού του Θεού; Μπορείτε να τον αναγνωρίσετε; Εγνωρίζατε ότι ο Θεός έχει ένα Υιό; Σημειώστε πώς η Αγία Γραφή εγείρει αυτό το ζήτημα της αναγνωρίσεως της ταυτότητος στις Παροιμίες 30:4: «Τις εστερέωσε πάντα τα άκρα της γης; τι το όνομα αυτού; και τι το όνομα του υιού αυτού, εάν εξεύρης;»

Μολονότι σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού του κόσμου ομολογούν ότι πιστεύουν ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ εξεπλήρωσε τις Γραφικές απαιτήσεις για την αναγνώρισί του ως Υιού του Θεού, πόσοι από αυτούς το γνωρίζουν με βεβαιότητα; Από τα 13.000.000 περίπου των Ιουδαίων στον κόσμο, πόσοι γνωρίζουν τις προφητείες σχετικά με τον Υιό του Θεού που υπάρχουν στις Εβραϊκές Γραφές;

ΚΩΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ

Ο Ιεχωβά Θεός εζωγράφισε μια ακριβή εικόνα του Υιού του για να βοηθήση ανθρώπους να τον αναγνωρίσουν δίχως καμμιά αμφιβολία. Για σοφούς λόγους ο Ιεχωβά θέλησε να περιλάβη προφητείες για τον Υιό του σε πολλά από τα βιβλία των Εβραϊκών Γραφών, όχι μόνο ένα. Αυτές οι προφητείες περιορίζουν προοδευτικά τα σημεία αναγνωρίσεως του Υιού του Θεού, ως το σημείο που να μη μπορή να υπάρξη καμμιά αμφιβολία για την αναγνώρισί του. Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσωμε ένα ανεστραμμένο κώνο, ένα κώνο αναγνωρίσεως, να το πούμε έτσι.

Στην κορυφή του ανεστραμμένου κώνου, όπου είναι το πλατύτερο μέρος του, βρίσκομε τις προφητείες, οι οποίες είναι στην αρχή της Βίβλου. Αυτές οι προφητείες δεν επιτρέπουν μια σαφή αναγνώρισι οποιουδήποτε ατόμου. Καθώς ο κώνος στενεύει ως την κορυφή του που είναι κάτω, οι προφητείες προοδεύουν με το χρόνο και γίνονται πιο στενές ή σαφείς, περιορίζοντας έτσι τον αριθμό των ατόμων τα οποία θα τις εκπληρώσουν όλες. Αυτό συνεχίζεται ωσότου φθάσωμε στο ακροτελεύτιο σημείο της κορυφής του κώνου, εκεί όπου το βάρος της Βιβλικής προφητείας επιτρέπει εκπλήρωσι από ένα μόνο άτομο, τον Μεσσία, τον Υιό του Θεού.

Με τη χρήσι αυτού του κώνου αναγνωρίσεως, μπορούμε να προχωρήσωμε σε τέσσερα σημεία: (1) Γενεαλογική γραμμή· (2) τόπος και τρόπος γεννήσεως· (3) φύσις του έργου του και (4) χρονολογία.

ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ

Το Γραφικό Βιβλίο της Γενέσεως αρχίζει τον κώνο μας αναγνωρίσεως στο πλατύτερο σημείο του. Ο Παντοδύναμος Θεός απεκάλυψε στον Αβραάμ τον Εβραίο ότι μέσω του σπέρματός του επρόκειτο να ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης. (Γέν. 22:18) Οι Άγιες Γραφές χαράσσουν τη γραμμή αυτού του υποσχεμένου σπέρματος μέσω της γενεαλογίας του Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, και Ιούδα, ενός από τους δώδεκα γυιούς, για τον οποίο η προφητεία είπε: «Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ· και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών.» (Γέν. 49:10) Εδώ διευκρινίζεται ότι ο Μεσσίας έρχεται από τη βασιλική φυλή του Ιούδα.

Μέσω του προφήτου Ιερεμία είχε προλεχθή: «Έρχονται ημέραι, λέγει Ιεχωβά, και θέλω ανεγείρει εις τον Δαβίδ βλαστόν δίκαιον, και βασιλεύς θέλει βασιλεύσει, και ευημερήσει, και εκτελέσει κρίσιν και δικαιοσύνην επί της γης.» (Ιερεμ. 23:5, ΜΝΚ) Σ’ αυτή την προφητεία ο Δημιουργός τονίζει ότι ο Μεσσίας-Υιός του θα έλθη μέσω του Βασιλέως Δαβίδ, και τελικά θα γίνη ένας άρχων, και, όπως προελέχθη μέσω του Δανιήλ, θα ήταν ένας ουράνιος βασιλεύς ο οποίος θα εκτελούσε κρίσι και δικαιοσύνη για τους υπηκόους του. (Δαν. 7:13, 14) Έτσι ο κώνος μας αναγνωρίσεως περιορίζει τον αριθμό των ατόμων, τα οποία θα μπορούσαν να εκπληρώσουν τις προφητείες σχετικά με τη γενεαλογική γραμμή του Υιού του Θεού, διότι οφείλει όχι μόνο να είναι από τη φυλή του Ιούδα αλλά πρέπει να είναι και από την οικογενειακή γραμμή του Βασιλέως Δαβίδ.​—Ψαλμ. 89:34-37.

ΤΟΠΟΣ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Ο κώνος αναγνωρίσεως τονίζει τη γέννησι αυτού του μέλλοντος ουρανίου βασιλέως στο μικρό χωριό Βηθλεέμ: «Συ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρά ώστε να ήσαι μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ δια να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ· του οποίου αι έξοδοι είναι απ’ αρχής, από ημερών αιώνος.»​—Μιχ. 5:2.

Ο Υιός του Θεού, όμως, δεν επρόκειτο να έχη μια συνήθη γέννησι, εφόσον ο απολυτρωτικός ρόλος που επρόκειτο να εκπληρώση απαιτούσε να είναι ένας τέλειος άνθρωπος. (Ησ. 53:5· Δαν. 9:24, 25) Αυτό, με τη σειρά του, απαιτούσε να έχη γεννηθή από μια παρθένο με θαυματουργική προμήθεια του σπέρματος από τον Ιεχωβά Θεό, μέσω του αγίου του πνεύματος. Μια τέτοια προφητεία μιας παρθενικής γεννήσεως βρίσκεται πράγματι στις Εβραϊκές Γραφές. Η Νεοελληνική μετάφρασις του εδαφίου Ησαΐας 7:14 λέγει: «Ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν, και θέλει καλεσθή το όνομα αυτού Εμμανουήλ.» Είναι αληθές ότι το Εβραϊκό κείμενο αναφέρει την λέξιν αλμάχ, που σημαίνει μάλλον κόρη. Αλλά ασφαλώς μια κόρη θα ήταν μια παρθένος, άλλως δύσκολα θα μπορούσε να θεωρήται κόρη.

Είναι ενδιαφέρον να σημειωθή το γεγονός ότι οι Ιουδαίοι, διακόσια και πλέον χρόνια προτού αρχίση η Κοινή μας Χρονολογία, περίμεναν πράγματι και προέβλεπαν μια παρθενική γέννησι. Η φημισμένη Μετάφρασις των Εβδομήκοντα των Εβραϊκών Γραφών, που έγινε από Ιουδαίους λογίους, το απέδειξε αυτό το γεγονός στη μετάφρασι του εδαφίου Ησαΐας 7:14 στην Ελληνική. Αντί ν’ αποδώση την Εβραϊκή λέξι αλμάχ με την αντίστοιχη Ελληνική «κόρη», τη μετέφρασε με την Ελληνική λέξι παρθένος! Έτσι οι Ιουδαίοι εκείνοι λόγιοι έδειξαν ότι είχαν γνώσι αυτής της προφητείας για την παρθενική γέννησι του Υιού του Θεού.

Αυτός ο κώνος αναγνωρίσεως περιορίζει ακόμη περισσότερο την αναγνώρισι της ταυτότητος του Υιού του Θεού.

Η ΦΥΣΙΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ

Ο προφήτης Μωυσής ήταν μια προφητική εικών του υποσχεμένου Μεσσία, όπως το υποδεικνύει ο ίδιος ο Ιεχωβά, όταν λέγη: «Προφήτην εκ μέσου των αδελφών αυτών θέλω αναστήσει εις αυτούς, ως σε, και θέλω βάλει τους λόγους μου εις το στόμα αυτού, και θέλει λαλεί προς αυτούς πάντα όσα εγώ προστάζω εις αυτόν.» (Δευτ. 18:18) Ώστε και ο Υιός του Θεού επρόκειτο να είναι προφήτης, αλλά ένας προφήτης μεγαλύτερος από τον Μωυσή.

Μέσω μιας αποστολής, που εκτίθεται στο εδάφιο Ησαΐας 61:1 (ΜΝΚ), βλέπομε ότι ο Παντοδύναμος Θεός προείπε ότι ο Υιός του θα ήταν ένας κήρυξ και διδάσκαλος ανθρώπων, διότι λέγει ότι «ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζομαι εις τους πτωχούς.» Με όμοιο πνεύμα, μέσω του προφήτου του Ιεζεκιήλ, ο Ιεχωβά είπε: «Θέλω καταστήσει επ’ αυτά ένα ποιμένα, και θέλει ποιμαίνει αυτά, τον δούλον μου Δαβίδ· αυτός θέλει ποιμαίνει αυτά, και αυτός θέλει είσθαι ποιμήν αυτών.» (Ιεζ. 34:23) Εφόσον ο Δαβίδ είχε πεθάνει 400 περίπου χρόνια προτού γραφή αυτή η προφητεία, είναι καταφανές ότι δεν αναφέρεται σ’ αυτόν, αλλά, μάλλον, στον Υιό του Θεού, ο οποίος θα εκτελούσε ένα ποιμαντικό έργο και θα έτρεφε πνευματικά τον λαό του Θεού.

Με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, θα μπορούσε ένας να περιμένη ότι ο Μεσσίας θα εγίνετο δεκτός καλά στο έργο του μεταξύ του εκλεκτού λαού του Θεού. Αλλά οι προφητείες αποκαλύπτουν άλλα, όπως μπορεί να γίνη σαφώς αντιληπτόν από την ανάγνωσι του πεντηκοστού τρίτου κεφαλαίου του Ησαΐα. Σ’ αυτό το κεφάλαιο ο Ιεχωβά δείχνει ότι αυτός ο ίδιος ο λαός του Θεού θα απέρριπτε τον Υιό του, όπως έχει γραφή: «Κατεφρονήθη, και ως ουδέν ελογίσθημεν αυτόν. Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε, και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη· ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού, και τεταλαιπωρημένον. Αλλ’ αυτός ετραυματίσθη δια τας παραβάσεις ημών.»​—Ησ. 53:3-5.

Ο κώνος αναγνωρίσεως προσεγγίζει με ασφάλεια στην κορυφή του, αλλά ο πάνσοφος Θεός είναι ακριβολόγος και δεν αφήνει χώρο για αμφιβολία, κι έτσι κατευθύνει με ακρίβεια τον προσδιορισμό της ταυτότητος του Υιού του μαθηματικώς μέσω της χρονολογίας.

ΑΚΡΙΒΗΣ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ

Μέσω του προφήτου του Δανιήλ, ο Ιεχωβά λέγει: «Γνώρισον λοιπόν και κατάλαβε, ότι από της εξελεύσεως της προσταγής τού να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ, έως του Χριστού του Ηγουμένου, θέλουσιν είσθαι εβδομάδες επτά, και εβδομάδες εξήκοντα δύο.» (Δαν. 9:25) Έτσι, ύστερ’ από ένα σύνολο εξήντα εννέα «εβδομάδων» από της εκδόσεως της προσταγής για την αποκατάστασι και ανοικοδόμησι της Ιερουσαλήμ θα ενεφανίζετο ‘Χριστός ο Ηγούμενος’. Αλλά, πόσον καιρό ακριβώς περιλαμβάνει αυτό;

Η λέξις για «εβδομάδα» στην Εβραϊκή σημαίνει ένα κύκλο από επτά, συνήθως επτά ημέρες, όχι όμως απαραιτήτως. Μπορεί να είναι ένας κύκλος από επτά περιόδους άλλου μήκους. Σ’ αυτή την περίπτωσι μια ασυνήθης γραμματική διατύπωσις παρουσιάζεται στην Εβραϊκή. Η συνήθης λέξις για «εβδομάδες» στην Εβραϊκή είναι σαβουόθ (με θηλυκή κατάληξι). Αλλά σ’ αυτή την περίπτωσι η Εβραϊκή λέξις που χρησιμοποιείται είναι σαβουίμ (με αρσενική κατάληξι), το οποίο μπορεί να υποδεικνύη πολύ καλά στον αναγνώστη ότι η εβδομάδα που αναφέρεται εδώ δεν είναι ο κανονικός κύκλος των επτά ημερών, αλλά, μάλλον, επτά έτη. Πραγματικά, μερικοί μεταφρασταί αυτού του εδαφίου στην Αγγλική το απέδωσαν «εβδομάδες ετών.» Αυτό προσαρμόζεται με τη Βιβλική αρχή «εκάστην μίαν ημέραν προσεδιώρισα εις σε αντί ενός έτους.» (Αριθμ. 14:34· Ιεζ. 4:6) Έτσι οι εξήντα εννέα «εβδομάδες» θ’ αντιστοιχούσαν σε 483 έτη [7 x 69 = 483].

Αλλά πότε θα άρχιζε ο υπολογισμός αυτής της περιόδου των 483 ετών; Το έτος 455 π.Χ. Το έτος εκείνο ο Νεεμίας έλαβε έγκρισι να μεταβή «εις την πόλιν των τάφων των πατέρων μου, και να ανοικοδομήσω αυτήν.» (Νεεμ. 2:5) Αυτό συνέβη «εν τω μηνί Νισάν, εν τω εικοστώ έτει Αρταξέρξου του Βασιλέως.» (Νεεμ. 2:1) Σύμφωνα με την πληροφορία, στην οποία συμφωνούν οι ιστορικοί Θουκυδίδης και Διόδωρος, αυτό έλαβε χώραν το 455 π.Χ. Οι εξήντα εννέα «εβδομάδες ετών» θα άρχιζαν να υπολογίζωνται από τον καιρό που έλαβε ισχύν το διάταγμα του Αρταξέρξου· δηλαδή, αφού έφθασαν στην Ιερουσαλήμ οι Ιουδαίοι με τον Νεεμία και τους έδωσε εντολές να ανοικοδομήσουν τα τείχη της πόλεως. Εφόσον εχρειάσθηκαν τέσσερες μήνες περίπου για να γίνη αυτό το ταξίδι από τη χειμερινή πρωτεύουσα του βασιλέως ως την Ιερουσαλήμ, ήταν στις αρχές του μηνός Αβ του 455 π.Χ., ή περίπου 26-27 ή 27-28 Ιουλίου, του 455 π.Χ., που σημειούται η έναρξις υπολογισμού του χρόνου που δίδεται από την προφητεία του Δανιήλ. Τότε έλαβε ισχύ η προσταγή για την αποκατάστασι και την ανοικοδόμησι της Ιερουσαλήμ.

Αν υπολογίσωμε 483 έτη από αυτή την ημερομηνία, θα φθάσωμε στο έτος 29 μ.Χ. [454 έτη από το 455 π.Χ. έως το 1 π.Χ., 1 έτος από το 1 π.Χ. έως το 1 μ.Χ. και 28 έτη από το 1 μ.Χ. έως το 29 μ.Χ.=483 έτη], το έτος στο οποίο θα ενεφανίζετο ο Υιός του Θεού ως ο Μεσσίας ή Χριστός.

Η προφητεία συνεχίζει: «Και μετά τας εξήκοντα δύο εβδομάδας [ετών], θέλει εκκοπή ο Χριστός, πλην ουχί δι’ εαυτόν.» (Δαν. 9:26) Ώστε μετά την περίοδο των 62 εβδομάδων, η οποία ήλθε μετά την περίοδο των 7 εβδομάδων [ένα σύνολο 69 εβδομάδων], ο Μεσσίας επρόκειτο να πεθάνη. Αλλά σε ποια εποχή μετά τις 69 εβδομάδες ετών; Το εδάφιο 27 εξηγεί: «Εν τω ημίσει της [εβδομηκοστής] εβδομάδος [ετών] θέλει παύσει η θυσία και η προσφορά.» Έτσι, λοιπόν, εφόσον το ήμισυ μιας εβδομάδος ετών είναι τριάμισυ έτη, ο Μεσσίας θα απέθνησκε τριάμισυ έτη μετά το έτος 29 μ.Χ., το οποίο άρχισε το φθινόπωρο του έτους εκείνου. Αυτό μας φέρνει στο έτος 33 μ.Χ., στην άνοιξι του έτους εκείνου.

Πώς μπορούσε ο Ιεχωβά Θεός να είναι πιο ακριβής στον καθορισμό της ταυτότητος του Υιού του; Ο κώνος αναγνωρίσεως περιωρίσθηκε στην κορυφή του και καθορίζει την ταυτότητα ενός μόνο ανθρώπου από όλους τους ανθρώπους, που περιεπάτησαν ποτέ στο πρόσωπο της γης. Έπρεπε να γεννηθή στη γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ, από μια παρθένο, στην πόλι Βηθλεέμ· έπρεπε να εμφανισθή ως ο Χριστός το 29 μ.Χ. και να είναι ένας προφήτης που θα έκανε θαύματα, ένας διδάσκαλος και ποιμήν ανθρώπων· έπρεπε ν’ απορριφθή ως τέτοιος από τον ίδιο τον λαό του και να θανατωθή, και ο θάνατός του έπρεπε να συμβή την άνοιξι του έτους 33 μ.Χ.

Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΤΑΙ Σ’ ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

Τι δείχνει η ιστορία; Ότι μόνο ένας άνθρωπος προσαρμόζεται στον καθορισμό της ταυτότητος του Υιού του Θεού! Μόνο ο Ιησούς Χριστός! Ο Ιησούς προσαρμόζεται στις απαιτήσεις τού ότι εγεννήθη στη γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ· και οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές δείχνουν πώς η γενεαλογική γραμμή του φθάνει από όλες τις κατευθύνσεις προς το πίσω ως τον Δαβίδ και τον Αβραάμ. (Ματθ. 1:1-16· Λουκ. 3:23-38) Εκτός από τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές υπάρχει, παραδείγματος χάριν, η μαρτυρία του Ραββίνου Ούλλα, ο οποίος έζησε τον τρίτον αιώνα και ο οποίος εδήλωσε ότι «ο Ιησούς έτυχε εξαιρετικής μεταχειρίσεως λόγω βασιλικής καταγωγής.»a Στην εποχή του Ιησού, φυσικά, ήσαν ακόμη διαθέσιμα γενεαλογικά αρχεία στο ναό, τα οποία μπορούσε να εξετάση ένα ενδιαφερόμενο άτομο.

Όσον αφορά τη γέννησι του Ιησού από μια παρθένο, επιπρόσθετα στη Γραφή (Ματθ. 1:18-25), υπάρχουν τα συγγράμματα του Κέλσου, ενός εχθρού της Χριστιανοσύνης, τον δεύτερον αιώνα, του οποίου τα συγγράμματα έδειχναν ότι η παρθενική γέννησις του Ιησού ήταν παγκοσμίως πιστευτή από τους πρώτους Χριστιανούς.​—Ωριγένης Κατά Κέλσου, Βιβλίον I, κεφάλαια XXXIV, XXXVII.

Επί πλέον, ο Ιησούς εγεννήθη στην πόλι του Δαβίδ, τη Βηθλεέμ, όπως προελέχθη. (Λουκ. 2:1-16) Εφόσον ο Ιησούς προήλθε από την οικογενειακή γραμμή του Δαβίδ, η οικογένειά του ήταν στη Βηθλεέμ τον καιρό της γεννήσεώς του, όπως απαιτούσαν οι Ρωμαίοι για λόγους απογραφής.

Όσον αφορά τη χρονολογία, ο Ιησούς είναι ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να προσαρμόζεται στον χρονολογικό υπολογισμό. Η ιστορία αποδεικνύει ότι το έτος 29 μ.Χ. ο Ιησούς ενεφανίσθη για να βαπτισθή από τον Ιωάννη στον Ποταμό Ιορδάνη, και το άγιο πνεύμα κατήλθε από τον ουρανό για να τον χρίση, κάνοντάς τον Μεσσίαν ή Χριστόν. (Λουκ. 3:1, 2, 21-23) Η προφητεία του Δανιήλ είναι, επομένως, μια από τις πιο ισχυρές προμήθειες προς το Ιουδαϊκό έθνος και σ’ εμάς σήμερα για την αναγνώρισι του Μεσσία. Είναι γεγονός ότι οι Ιουδαίοι των ημερών του Ιησού απέβλεπαν στην εμφάνισι του Χριστού του Ηγουμένου καθώς εξήταζαν τις προφητείες, περιλαμβανομένης και της προφητείας χρόνου του Δανιήλ, και του έργου του Ιωάννου του Βαπτιστού.​—Λουκ. 3:15.

Επιπρόσθετα, ο Ιησούς πραγματικά ήταν ένας προφήτης που έκανε θαύματα, καθώς κι ένας διδάσκαλος και ποιμήν του λαού του Θεού. Οι προφητείες του για την εποχή μας έχουν επαληθεύσει. (Ματθ. 24:3-14· Λουκ. 21:7-11) Διάφορες πηγές έξω από τις Χριστιανικές Γραφές δείχνουν ότι ο Ιησούς έκαμε μεγάλα έργα και ότι ήταν ένας διδάσκαλος του λαού του Θεού. Στο σύγγραμμά του Ιουδαϊκή Αρχαιολογία. (Βιβλίον XVIII, κεφάλαιο 3, παράγραφος 3) ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος γράφει, μετά την αφήγησι μερικών στενοχωριών που διετάραξαν την ηγεμονία του Πιλάτου: «Αυτή την εποχή περίπου υπήρχε ο Ιησούς, ένας σοφός άνθρωπος, αν είναι νόμιμο να τον ονομάσωμε άνθρωπο· διότι ήταν ένας ο οποίος έκανε θαυμαστά έργα, ένας διδάσκαλος ανθρώπων οι οποίοι εδέχοντο την αλήθεια μ’ ευχαρίστησι. Συνεκέντρωσε γύρω του πολλούς από τους Ιουδαίους και πολλούς από τους Εθνικούς.»

Η ιστορία επιβεβαιώνει ότι ο Ιησούς απερρίφθη από τον ίδιο το λαό του και εθανατώθη, όπως προελέχθη. Ένας κοσμικός ιστορικός, ένας που ελέγετο Τάκιτος, ο οποίος είχε γεννηθή το 54 περίπου μ.Χ., όταν μερικοί από τους αποστόλους του Ιησού Χριστού ζούσαν ακόμη, λέγει: «Ο Χριστός . . . υπέστη την εσχάτη ποινή στη διάρκεια της βασιλείας του Τιβερίου στα χέρια ενός από τους ηγεμόνας μας, του Ποντίου Πιλάτου.»​—Χρονικά XV. 44.

Τελικά, όπως υπεδείκνυε η προφητεία του Δανιήλ, ο Ιησούς Χριστός εθανατώθη την άνοιξι του έτους 33 μ.Χ. Πραγματικά, πέθανε στις 14 Νισάν, στο μέσον του σεληνιακού έτους, που άρχισε το φθινόπωρο με το μήνα Τισρί. Τριάμισυ χρόνια αργότερα η εβδομηκοστή «εβδομάς ετών» έληξε με το χρίσμα του Εθνικού Κορνηλίου. Μια υποσημείωσις της μεταφράσεως του συγγράμματος Ιουδαϊκή Αρχαιολογία από τον Ουίστων δίνει την ημερομηνία της σταυρώσεως και του θανάτου του Ιησού ως την 3η Απριλίου 33 μ.Χ. (Ιουλιανό ημερολόγιο), που είναι η 14η Νισάν στο Εβραϊκό ημερολόγιο για το έτος εκείνο. Η Ιουδαϊκή παράδοσις καθορίζει την ημερομηνία του θανάτου του Ιησού, σύμφωνα με την Ταλμουδική Διατριβή (μη περικεκομμένη έκδοσις), Σάνχεδριν vi 2, ως την 14η Νισάν, την άνοιξι του έτους εκείνου, που είναι ο καιρός, τον οποίον προείπε ο Δανιήλ.

Έτσι, ο κώνος της αναγνωρίσεως, μέσω της γενεαλογικής γραμμής, του τόπου και τρόπου γεννήσεως, του τρόπου του έργου και της ακριβούς χρονολογίας, καταλήγει εξ ολοκλήρου ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού. Με πόσο μεγάλη ακρίβεια ο Θεός καθώρισε την ταυτότητα του Υιού του, του Μεσσίου! Όσοι επιθυμούν ζωή θα δώσουν την πιο σοβαρή εκτίμησι στην αναγνώρισί της ταυτότητος του Ιησού Χριστού ως του Μεσσίου, διότι ο Μεσσίας είναι το Σπέρμα του Αβραάμ, μέσω του οποίου όλες οι φυλές της γης θα ευλογηθούν αν ασκήσουν πίστι σ’ αυτόν και ακολουθήσουν τις εντολές του Μεγαλυτέρου από τον Μωυσή Προφήτου, του Υιού του Παντοδυνάμου Θεού.

[Υποσημειώσεις]