Η Ολοχρόνιος Υπηρεσία Φέρνει Αληθινά Πλούτη
ΜΠΟΡΩ να φαντασθώ τον εαυτό μου, πριν από πενήντα πέντε και πλέον χρόνια, να στέκεται μπροστά στην προθήκη ενός καταστήματος σε μια οδό του βορειοδυτικού Λονδίνου. Στην προθήκη υπήρχαν πολλά βιβλία και φυλλάδια για τη Γραφή, αλλά εγώ ελκύσθηκα από ένα βιβλιάριο με τον τίτλο «Τι Λέγουν οι Γραφές Για τον Άδη;»
Υπήρχε λόγος γιατί ήθελα εκείνο το βιβλιάριο. Την προηγουμένη ημέρα, καθώς ο αδελφός μου πήγαινε στην εργασία του, του είχαν δώσει ένα φυλλάδιο με τον τίτλο «Ο Μισθός της Αμαρτίας Είναι Θάνατος, Όχι Αιώνια Βάσανα.» Αργότερα στη διάρκεια της ημέρας έδωσε το φυλλάδιο σε μένα. Είχε ειδικό ενδιαφέρον, διότι στη διάρκεια των τελευταίων δύο ετών είχαμε διατελέσει και οι δύο μέλη της Αποστολής του Ευαγγελίου του Βορειοδυτικού Λονδίνου και χρησιμοποιούσαμε τα Σαββατοκύριακά μας στην ύπαιθρο κηρύττοντας καθώς και σε αίθουσες της αποστολής. Ποιο ήταν το θέμα του αγγέλματός μας; Το εξής; «Σωθήτε τώρα, οι άπιστοι θα ζουν αιωνίως μέσα σε αιώνια βάσανα!»
Γι’ αυτό αισθανόμουν την παρόρμησι να διαβάσω εκείνο το βιβλιάριο που ήταν στην προθήκη του καταστήματος! Παρετήρησα στην πρόσοψι του καταστήματος την επιγραφή που έλεγε «Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά.» Για πρώτη φορά διεπίστωσα ότι αυτό ήταν στο Λονδίνο το κέντρο της Εταιρίας, η οποία είχε εκδώσει το φυλλάδιο που έδωσαν στον αδελφό μου. Βρισκόμουν στο δρόμο για ν’ αποκτήσω πλούτη ανυπερβλήτου γνώσεως που βρίσκεται στο βιβλίο της αληθείας, την Αγία Γραφή!
Προτού περάση πολύς καιρός είχα πεισθή για την ανάγκη ν’ αφιερώσω τη ζωή μου στον Θεό. Έτσι, το 1910, μαζί με άλλους σαράντα, βαπτίσθηκα στο ύδωρ για να συμβολίσω την αφιέρωσί μου να κάνω το θέλημα του Θεού.
Από τις πρώτες ημέρες μετά την αφιέρωσί μου είχα την επιθυμία να υπηρετήσω τους αδελφούς μου της ιδίας πίστεως. Πόσο ευτυχής ήμουν όταν, σε μια από τις επισκέψεις του Κ. Τ. Ρώσσελ, πρώτου προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά, εδιάβασε ένα κατάλογο ονομάτων, μεταξύ των οποίων ήταν και το δικό μου, που συνιστώντο να υπηρετήσουν ως «πρεσβύτεροι» και «διάκονοι» στη Σκηνή του Λονδίνου, όπου είχαμε τις συναθροίσεις μας. Τώρα επρόκειτο ν’ απολαμβάνω πλούτη υπηρεσίας ανάμεσα στους πνευματικούς αδελφούς μου με το να τους οδηγώ στα καθίσματά τους κι επίσης με το να οδηγώ ομαδικές μελέτες στο Γραφικό βοήθημα με τον τίτλο «Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων.»
ΕΝΑΡΞΙΣ ΟΛΟΧΡΟΝΙΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ
Τον Ιούνιο του 1914 ηγέρθη το ζωτικό ερώτημα: Θα έκανα το έργο του ολοχρονίου κηρύγματος σταδιοδρομία μου; Ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ, ο οποίος επρόκειτο να γίνη ο δεύτερος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά ύστερ’ από δυόμισυ χρόνια, είχε αρχίσει μια εκστρατεία Γραφικών διαλέξεων στην Αγγλία. Μεγάλες αίθουσες ενοικιάζαμε σ’ όλη τη χώρα για τη διάλεξί του «Πού Είναι οι Νεκροί;» Υπήρχε ανάγκη ολοχρονίων εργατών για να επισκέπτωνται τους ανθρώπους, οι οποίοι είχαν αφήσει το όνομά των σ’ αυτές τις συναθροίσεις.
Την εποχή εκείνη έλαβα ένα γράμμα από την Εταιρία, που με ρωτούσε αν ήθελα να ενωθώ μαζί μ’ αυτούς τους διακόνους στην ολοχρόνιο υπηρεσία. Είναι περίεργο πώς λογικεύεται η διάνοια κατά καιρούς. Σκέφθηκα: «Είμαι ένας διωρισμένος υπηρέτης στην εκκλησία της Σκηνής του Λονδίνου. Οδηγώ τέσσερες ομαδικές μελέτες την εβδομάδα. Είμαι στον κατάλογο των ομιλητών για δημόσιες συναθροίσεις. Τι περισσότερο μπορώ να κάνω;» Οπωσδήποτε, δεν είχα υποχρεώσεις που να μ’ εμποδίσουν ν’ αναλάβω ολοχρόνιο υπηρεσία.
Επομένως, έλαβα μια απόφασι, την ορθή απόφασι. Ανέλαβα ολοχρόνιο υπηρεσία κηρύγματος, Και τι έτος για να το κάμω αυτό, διότι το 1914 ήταν αξιοσημείωτο έτος στη Βιβλική προφητεία! Εμείς οι Σπουδασταί των Γραφών εγνωρίζαμε ότι κάτι θα συνέβαινε το φθινόπωρο του έτους εκείνου, αλλά δεν εγνωρίζαμε ακριβώς τι θα ήταν αυτό. Απείχαμε λίγους μήνες από τον μεγαλύτερο ως τότε πόλεμο στην ιστορία, μολονότι οι άνθρωποι στην Αγγλία αγνοούσαν τις ουαί που ανέμεναν τα έθνη.
ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ
Λίγο ύστερ’ από αυτά τα γεγονότα ενυμφεύθηκα μία αδελφή, η οποία εξακολουθεί μαζί μου στην ολοχρόνιο υπηρεσία. Κατόπιν, λίγο αργότερα, ελάβαμε μια επιστολή από το γραφείο της Εταιρίας Σκοπιά στο Λονδίνο. Μπορούσαμε να πάμε στο Λάνκασερ να βοηθήσωμε ανθρώπους, οι οποίοι είχαν δείξει ενδιαφέρον για τα άγγελμα της Βιβλικής αληθείας; Βεβαίως μπορούσαμε! Σε λίγο αρχίσαμε να εργαζώμεθα στο νέο διορισμό μας, μια περιοχή όπου δεν υπήρχαν εκκλησίες την εποχή εκείνη. Παρεμπιπτόντως, το τοπικό δικαστήριο με απήλλαξε από τη στρατιωτική υπηρεσία ως διάκονο και μπόρεσα να εργασθώ στο διορισμό μου σ’ όλη τη διάρκεια των τεσσάρων ετών του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Απελαμβάναμε το έργον στο Λάνκασερ, αλλά διεπιστώσαμε ότι ήταν ένας δύσκολος διορισμός εξαιτίας των πολύ περιωρισμένων μέσων συγκοινωνίας και της οξύτητος της πολεμικής καταστάσεως. Αλλά είχαμε ευλογηθή πλουσίως βλέποντας την ανάπτυξι τριών εκκλησιών και μπορέσαμε να βαπτίσωμε εξήντα και πλέον άτομα για να συμβολίσουν την αφιέρωσί τους στον Ιεχωβά.
Αργότερα, ήλθε μια άλλη επιστολή από το γραφείο του Λονδίνου, που μου ζητούσε ν’ αναλάβω αυτό που την εποχή εκείνη ελέγετο έργο «Πίλγκριμ». Αυτό εσήμαινε επίσκεψι όλων των εκκλησιών στην Αγγλία. Δύο Γραφικές ομιλίες εδίδοντο κάθε μέρα σε διάφορες εκκλησίες, και μια επίσκεψις το Σαββατοκύριακο σε μια μεγαλύτερη εκκλησία. Το έργο ενός «Πίλγκριμ» ήταν να επισκέπτεται και να ενισχύη εκείνους, οι οποίοι ήσαν στην αλήθεια εκείνα τα κρίσιμα χρόνια, διότι ήταν ανάγκη οι αδελφοί να διατηρήσουν μια καλή προοπτική για το μέλλον και να είναι έτοιμοι για το έργο που υπήρχε μπροστά μας.
Το 1926, ύστερ’ από οκτώ χρόνια σ’ αυτή τη μορφή της διακονίας, μας διώρισαν σ’ ένα τομέα που εκάλυπτε το ωραίο Λέικ Ντίστρικτ της Αγγλίας, νοτιοανατολικώς της Σκωτίας και της Βορείου Ιρλανδίας. Καθωρίσαμε τέσσερες αίθουσες σε διάφορες πόλεις κι εδίναμε τέσσερες διαλέξεις την εβδομάδα σε καθεμιά από αυτές. Τοιχοκολλούσαμε διαφημίσεις για τις ομιλίες κι εδίναμε προσκλήσεις από πόρτα σε πόρτα. Μια πλουσία πείρα εσημειώθη σχετικά μ’ αυτό το έργο στη Βόρειο Ιρλανδία, όταν εδίναμε μια σειρά ομιλιών στην Κομητεία Σλάιγκο. Ένας άνθρωπος πήρε μια από αυτές τις προσκλήσεις που διανέμαμε, αλλά δεν παρευρέθη στην ομιλία. Αντιθέτως, έγραψε στο Λονδίνο για έντυπα. Αργότερα εδέχθη την αλήθεια του Λόγου του Θεού, μαζί με μερικά άλλα μέλη της οικογενείας του. Αλλά δεν επρόκειτο να συναντήσω αυτόν τον άνθρωπο παρά μόνο ύστερ’ από τριάντα τέσσερα χρόνια, το 1963! Αυτό συνέβη στη Συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Το Αιώνιον Ευαγγέλιον» στο Τουίκενχαμ, στο Λονδίνο, Τι χαρά που αισθάνθηκα!
Τώρα μας εστάλησαν οδηγίες για να συνεχίσωμε, η σύζυγός μου κι εγώ, τη διακονία μας στην Ιρλανδία. Χρησιμοποιώντας ποδήλατα, που είναι το καλύτερο μεταφορικό μέσον για τα μέρη εκείνα, αρχίσαμε στις βορειότερες κομητείες της Ιρλανδίας και προχωρήσαμε προς το νότο, εκτελώντας αυτό που επρόκειτο να είναι ένα πενταετές εντατικό έργο κηρύγματος.
Στην Ιρλανδία εκτιμήσαμε πληρέστερα την προστατευτική δύναμι αοράτων υπηρετών, των αγγέλων, οι οποίοι είναι «πνεύματα, εις υπηρεσίαν αποστελλόμενα.» (Εβρ. 1:7, 14) Αυτό συνέβη διότι συναντήσαμε βιαία αντίδρασι από την Καθολική Δράσι. Μας κακοποίησαν, μας ελιθοβόλησαν, μας απείλησαν, μας εξεδίωξαν από χωριό σε χωριό, μας έκλεπταν τα έντυπά μας από τους σιδηροδρομικούς σταθμούς και επίσης τα έκαψαν στην πλατεία της αγοράς σε μια πόλι της επαρχίας Τίππεραιρυ· μας επρόβαλαν, επίσης, και την κάνην ενός περιστρόφου. Ένας αξιαγάπητος λαός που τον έκαμε θλιβερά προκατειλημμένο η Βαβυλωνιακή θρησκεία. Ωστόσο, μεταξύ των υπήρξαν μερικοί αξιέπαινοι άνθρωποι, που μας άνοιγαν τα σπίτια των σε καιρό ανάγκης.
Με τον καιρό χρησιμοποιήθηκαν και ηχητικά αυτοκίνητα στο έργο κηρύγματος και μας εζητήθη ν’ αναλάβωμε ένα από αυτά. Στο εξωτερικό του αυτοκινήτου ήσαν γραμμένες οι λέξεις «Θέλει Κηρυχθή τούτο το Ευαγγέλιον της Βασιλείας». Μ’ αυτό δαπανήσαμε δύο χρόνια εργαζόμενοι σε πολλά μέρη της Σκωτίας, όπου δεν υπήρχε καμμιά εκκλησία. Σ’ αυτή την ενδιαφέρουσα χώρα τα μεγάφωνά μας διαφήμισαν το άγγελμα της αληθείας του Θεού, στα πεδινά και ορεινά, στις λίμνες, τα βουνά και τους κάμπους.
Ύστερ’ απ’ αυτό ελάβαμε και άλλους διορισμούς στην Αγγλία. Εκεί αρχίσαμε να βλέπωμε την από πολύ καιρό αναμενόμενη αύξησι αυτών που συνεκέντρωνε ο Ιεχωβά, καθώς η προς τα εμπρός κίνησις του έργου κηρύγματος έφερνε πολλούς σε γνώσι της Βιβλικής αληθείας και σε αφιέρωσι.
ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΟ ΜΠΕΘΕΛ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ
Το 1942 με ζήτησαν να υπάγω στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Λονδίνο. Υπήρχε ανάγκη βοηθείας, διότι πολλοί αδελφοί σε ηγετικές θέσεις στο Μπέθελ του Λονδίνου είχαν φυλακισθή στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου εξαιτίας της στάσεως των ουδετερότητος που εβασίζετο στη Γραφή.
Επήγα στο Μπέθελ για τη διάρκεια του πολέμου και άρχισε μια περίοδος υπηρεσίας τεσσάρων και ημίσεος ετών που ήταν αλησμόνητη. Η ζωή σ’ ένα οίκο Μπέθελ φέρνει υπηρεσία του υψίστου είδους άσχετα με το ποια είναι η μορφή αυτής της υπηρεσίας. Είχα το προνόμιο να εργασθώ στο τμήμα διεκπεραιώσεως της υπηρεσιακής αλληλογραφίας και να είμαι σ’ επαφή με όλες τις εκκλησίες στην Αγγλία. Αυτή ήταν μια πολύ ευτυχής και πλουσία πείρα.
Αυτά υπήρξαν, επίσης, και πολύ επικίνδυνα χρόνια. Το Λονδίνο είχε γίνει το κέντρον επιθέσεως της αεροπορίας του εχθρού. Η «Μάχη της Αγγλίας» εμαίνετο. Εκρηκτικές και εμπρηστικές βόμβες έπεφταν σχεδόν όλη τη νύχτα επάνω στο Λονδίνο. Αλλά είναι εκπληκτικό ότι οι Μάρτυρες στο Λονδίνο ποτέ δεν εχαλάρωσαν το έργο τους κηρύγματος. Αντιθέτως, το αύξησαν! Επεσκέπτοντο τους ανθρώπους με τα «αγαθά νέα της βασιλείας», φέρνοντας παρηγορία σε πολλούς. Κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες ελάβαμε το μάθημα για τα πραγματικά πλούτη της φροντίδος του Ιεχωβά, στο να προμηθεύη προστασία για τον λαό του.—Ματθ. 24:14.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΛΟΥΤΗ
Το 1946 η Εταιρία με κάλεσε, μαζί με την Αδελφή Γκίβερ, σε έργο περιοχής. Ύστερ’ από τη ζωή μέσα στην οικογένεια Μπέθελ, το έργο υπηρέτου περιοχής ήταν ένα από τα πλουσιώτερα, πνευματικώς ανταποδοτικά προνόμια που μπορούσε ένας ν’ απολαύση. Γι’ αυτό μου ήταν ευχάριστο. Απαιτούσε μεγαλύτερη αγάπη, και πολλή στοργή σε νέους και ηλικιωμένους. Αλλά υπάρχει μια ειδική χαρά στο να υπηρετή ένας τους αδελφούς και να βοηθή νέους στο έργο κηρύγματος. Έτσι πέρασαν δεκαέξη χρόνια, ως το 1962.
Η σύζυγός μου κι εγώ κατεγράφημεν τότε στον κατάλογο των ειδικών σκαπανέων και υπηρετούμε στις νότιες ακτές της Αγγλίας, όπου είναι πιο κατάλληλα για την υγεία μας. Αλλά δεν υπάρχει αποχώρησις! Οι ημέρες είναι γεμάτες απασχόλησι με την υπηρεσία στην τοπική εκκλησία και το έργο ολοχρονίου κηρύγματος.
Όταν βλέπω πίσω ύστερ’ από πενήντα και πλέον χρόνια δράσεως με ποικίλους τρόπους από τότε που έκαμα την ολοχρόνιο υπηρεσία σταδιοδρομία μου, μου έρχονται στο νου αυτά που μου είπαν πολλοί, όταν έλαβα την απόφασι γι’ αυτό τον τρόπο ζωής: «Τι θα κάμης όταν γεράσης;» Εντίμως μπορώ να πω ότι ποτέ δεν μου έλλειψε τίποτε, που πραγματικά χρειαζόμουν. Τ’ απαραίτητα υπήρχαν πάντοτε, όπως υπεσχέθη ο Ιησούς, όταν είπε: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.» (Ματθ. 6:33) Πράγματι, αυτά που εκερδίσαμε από πνευματική άποψι, αφότου εκάμαμε την ολοχρόνιο υπηρεσία σταδιοδρομία μας, είναι θησαυροί που παραμένουν και ποτέ δεν είναι δυνατόν να χαθούν.—Ματθ. 6:20.