Ανεύρεσις του Θησαυρού μου στην «Γην της Επαγγελίας»

Αφήγησις υπό ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΤΟ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΟ χωριό Πάπιγκον της βορειοδυτικής Ελλάδος είναι ο τόπος όπου γεννήθηκα. Αυτό συνέβη τον Οκτώβριο του 1891, πριν από εβδομήντα έξη περίπου χρόνια. Την εποχή εκείνη το σπίτι μας ευρίσκετο σε Τουριστικό έδαφος. Ο πατέρας μου ήταν διδάσκαλος. Αλλά λίγο μετά τη γέννησί μου είχε διορισθή να υπηρετή ως ιερεύς στην Ελληνική Ορθόδοξο Εκκλησία. Εν τούτοις δύσκολοι καιροί ανάγκασαν τον πατέρα μου να εγκαταλείψη το χωριό μας, και τελικά εγκατεστάθη στην πόλι Φιλαδέλφεια στη Μικρά Ασία.

Όταν ήμουν στο σχολείο, μου ανετίθετο συχνά να διαβάζω μέρη από τη Γραφή στην εκκλησία. Αυτά τα μέρη ήταν συνήθως από τους Ψαλμούς και τα συγγράμματα των αποστόλων του Ιησού. Σε ηλικία δέκα τεσσάρων ετών όταν ετελείωσα το δημοτικό σχολείο, πήγα στας Αθήνας, για να βρω εργασία. Αφού παρέμεινα εκεί τρία περίπου χρόνια πήγα στη Σμύρνη και απ’ εκεί στη Φιλαδέλφεια, όπου συνήντησα τον πατέρα μου.

Είπα στον πατέρα μου ότι ήθελα να σπουδάσω για το ιερατείο, όπως είχε κάνει κι εκείνος. Αλλά με απεθάρρυνε! Μου είπε καθαρά ότι ήταν πολύ απογοητευμένος από το ιερατικό επάγγελμα. «Είναι βέβαιο ότι κάτι του λείπει,» μου είπε. Μου εκμυστερεύθηκε ότι ερευνούσε να μάθη τι είχαν να προσφέρουν τα άλλα δόγματα. Αργότερα, τον καιρό της Ισπανικής γρίππης το 1918, ο πατέρας μου πέθανε.

Με την αλλαγή του αιώνος, η Ευρώπη ήταν σε μια συγκρατημένη αναστάτωσι. Το 1909 οι Νεότουρκοι ανέτρεψαν τον Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ Β΄. Εξεπονήθη ένα νέο σύνταγμα που απαιτούσε οι Τούρκοι πολίται κάθε εθνικότητος να υπηρετούν στον Τουρκικό στρατό. Επειδή δεν είχα τάσι σ’ αυτό απεφάσισα να εγκαταλείψω την ηπειρωτική Ευρώπη με την πρώτη ευκαιρία και να πάω να ζήσω αλλού. Σε λίγες ημέρες ταξίδευα για την Αμερική. Έφθασα στη Νέα Υόρκη τον Μάιο του 1910.

Η Αμερική ήταν η «γη της επαγγελίας» που φανταζόμουν. Εδώ ήλπιζα να βρω οικονομική ασφάλεια κι ευτυχία. Αλλά η «γη της επαγγελίας» μού επεφύλασσε πολλές συγκλονιστικές εκπλήξεις. Τα πλούτη δεν ήρχοντο τόσο εύκολα. Εργαζόμουν δώδεκα ώρες την ημέρα σε εστιατόρια και εισέπραττα ένα δολλάριο την ημέρα! Και τα βράδυα έτρεχα στο σχολείο για να μάθω Αγγλικά.

ΠΛΟΥΣΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Εν τούτοις, ύστερ’ από τρία περίπου χρόνια επέτυχα την πλούσια υπόθεσι! Ενώ ήμουν σε διακοπές στο Κάτσκιλ Μάουνταις της Νέας Υόρκης το καλοκαίρι του 1913, περιήλθε στα χέρια μου ένα φυλλάδιο με τον τίτλο «Το Μηνιαίον των Σπουδαστών της Γραφής.» Μολονότι την εποχή εκείνη εγνώριζα πολύ λίγα Αγγλικά, εν τούτοις, αντελήφθηκα ότι εδώ υπήρχε πράγματι ένας σπάνιος θησαυρός.

Την επομένη συνήντησα το άτομο που μου είχε δώσει το φυλλάδιο. Ήταν μια διδασκάλισσα και ικανή σπουδάστρια της Γραφής. Στη διάρκεια της συνομιλίας μας, μ’ ερώτησε για τις πεποιθήσεις μου. Ήθελε να μάθη τι επίστευα. Από όσα ενθυμούμαι η συνομιλία διεξήχθη περίπου ως εξής:

«Προσεύχεσθε την προσευχή του Κυρίου, κ. Παπατζώρτζ;

«Φυσικά προσεύχομαι,» απήντησα. «Την έχω μάθει από τον καιρό που έμαθα να μιλώ.»

«Τότε πιστεύετε ότι ο Χριστός Ιησούς επανέρχεται;»

«Βεβαίως.»

«Μπορείτε να μου πήτε γιατί επανέρχεται;»

«Όχι με πολλά λόγια. Γνωρίζω όμως ότι η έλευσίς του θα σημειώση το τέλος του κόσμου.»

«Είναι αυτό σωστό; Πώς αντιλαμβάνεσθε ότι θα είναι το τέλος του κόσμου;»

«Να, το αντιλαμβάνομαι όπως ακριβώς είναι το τέλος του κόσμου. Θα υπάρξη καταστροφή, σύγχυσις, πολλοί άνθρωποι θα πεθάνουν. Καθώς αντιλαμβάνομαι, οι νεκροί θ’ αναστηθούν. Και από ό,τι συμπεραίνω θα είναι πραγματικά κακή εποχή. Δεν νομίζετε;»

«Χαμογέλασε λίγο και κατόπιν είπε, «Ώστε προσεύχεσθε να έλθη ο Χριστός να καταστρέψη όλο τον κόσμο;»

Εδίστασα λίγο, δεν το είχα σκεφθή ποτέ έτσι προηγουμένως. Ενθυμούμαι ότι τότε παρετήρησα: «Αυτό δεν έχει πολλή σημασία, έτσι δεν είναι; Τι νομίζετε ότι εννοούσε ο Χριστός με το τέλος του κόσμου;»

Άνοιξε τότε την Γραφή της και μου διάβασε από το βιβλίο των Πράξεων, τρίτο κεφάλαιο, όπου λέγει: «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, δια να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, δια να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Ιεχωβά, και αποστείλη τον προκεκηρυγμένον εις εσάς Ιησούν Χριστόν· τον οποίον πρέπει να δεχθή ο ουρανός μέχρι των καιρών της αποκαταστάσεως πάντων όσα ελάλησεν ο Θεός απ’ αιώνος δια στόματος πάντων των αγίων αυτού προφητών.» (Πράξ. 3:19-21, ΜΝΚ) «Βλέπετε λοιπόν» εσυνέχισε, «ο Χριστός Ιησούς θα φέρη ευλογίες, θα έλθουν ‘καιροί αναψυχής,’ όπως λέγει η Γραφή, και όχι απλώς καταστροφή στον καιρό του τέλους αυτού του κόσμου.»

Αυτό μου εφαίνετο θαυμάσιο. Αφού ήταν γραμμένο στη Γραφή, είχα πεισθή ότι ήταν αλήθεια. Δεν είχα ιδή προηγουμένως μια πλήρη Γραφή. Αυτή η συνάντησις έκαμε κάτι σ’ εμένα. Αντιλήφθηκα από τη στιγμή εκείνη ότι έπρεπε να μάθω περισσότερα από τη Γραφή.

Έγιναν διευθετήσεις για να συναντήσω σπουδαστάς της Γραφής οι οποίοι εγνώριζαν Ελληνικά. Όταν επιστρέψαμε στην πόλι έγινε αυτό. Η πρώτη μου εντύπωσις όταν συνήντησα αυτούς τους σπουδαστάς ήταν ότι, αν υπήρχε μια αποκεκαλυμμένη Βιβλική αλήθεια, πρέπει να την έχουν αυτοί οι άνθρωποι. Ήσαν τόσο ειλικρινείς, ζηλωταί και πλήρεις στην έρευνά των στη Γραφή.

Προμηθεύθηκα μια Γραφή στην Ελληνική και ό,τι άλλα έντυπα υπήρχαν και άρχισα να μελετώ. Αλλά δεν υπήρχε αρκετός διαθέσιμος χρόνος για μελέτη! Έτσι εγκατέλειψα την εργασία μου και χρησιμοποιούσα όλο τον χρόνο μου ερευνώντας τις Γραφές, και σκεπτόμενος επάνω στις αλήθειες της. Αυτό το έκανα όσο διαρκούσαν τα χρήματα που είχα εξοικονομήσει. Κατόπιν αναζητούσα εργασία και εξοικονομούσα πάλι χρήματα. Όταν είχα θέσει κατά μέρος αρκετά, εγκατέλειπα την εργασία και επανερχόμουν σ’ αυτό που με χαροποιούσε περισσότερο από όλα στη ζωή, δηλαδή, στη μελέτη της Γραφής!

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΣΥΝΗΡΠΑΖΑΝ

Οι αλήθειες που εμάθαινα από τις μελέτες μου με συνήρπασαν! Η Γραφή έγινε πραγματικά ένας θησαυρός μου. Αντί να καταστραφή η γη στην επάνοδο του Κυρίου, έμαθα ότι κάτω από την διακυβέρνησι της Βασιλείας του Θεού θα μεταμορφωθή σ’ ένα παράδεισο· ότι κάτω από την διακυβέρνησι της Βασιλείας θα υπάρχη μόνο μία θρησκεία σ’ όλο τον κόσμο.

Όταν ήμουν μικρό παιδί είχα διδαχθή ότι έπρεπε να φοβούμεθα τον θάνατο, διότι ο Θεός εβασάνιζε αιωνίως μερικούς ανθρώπους σ’ ένα φλογερό άδη. Τώρα στις μελέτες μου από τη Γραφή έμαθα ότι ο Ιησούς ωμίλησε για τον θάνατο ως ύπνο, ότι οι άνθρωποι που είχαν πεθάνει τον ύπνο του θανάτου θ’ αναστηθούν και θα ζήσουν εδώ ακριβώς επάνω στη γη. Πόσες φορές είχα ακούσει να διαβάζωνται σε κηδείες οι λόγοι του Ιησού στα εδάφια Ιωάννης 5:28, 29! Ποτέ όμως δεν είχα αντιληφθή τον πλούτο της σημασίας των όσο τώρα. Το γεγονός ότι ο Ιησούς εχρησιμοποίησε την λέξι «μνημείον» μου έκαμε εντύπωσι. Ο Ιησούς δεν χρησιμοποίησε τις δύο κοινές στην Ελληνική λέξεις «τάφος» ή «λάκκος.» Έμαθα από αυτό ότι εκείνοι που βρίσκονται στα μνημεία θα επανήρχοντο κάποια μέρα μέσω της αναστάσεως. Πόσο συγκινητικό υπήρξε για μένα αυτό!

Επίσης, για πρώτη φορά αντελήφθην ότι ο ίδιος ο Ιησούς είχε προφητεύσει για την δευτέρα παρουσία του και μας έδωσε σημεία πολλών γεγονότων για να μας βοηθήση ν’ αναγνωρίσωμε τον καιρό της εκπληρώσεώς της. Αυτά τα τμήματα της Γραφής ποτέ δεν ανεγινώσκοντο στην εκκλησία. Ο κλήρος συνήθως προτιμούσε τις δικές του σκέψεις και τρομοκρατικές προρρήσεις για τα μέλλοντα. Τι ανακούφισις να ελευθερώνεσθε από παρανοήσεις! Η αλήθεια της Γραφής πραγματικά ελευθερώνει ένα από αυτές τις προλήψεις και τα ψεύδη, όπως είπε ο Ιησούς ότι θα συνέβαινε, εις Ιωάννην 8:32: «Θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.»

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΦΩΤΟΔΡΑΜΑΤΟΣ

Είχα πεισθή ότι οι αλήθειες του Λόγου του Θεού πρέπει να λεχθούν στους ανθρώπους. Αφιέρωσα τη ζωή μου στον Θεό γι’ αυτό τον σκοπό. Υπήρχε μια υπηρεσία βαπτίσματος που εγίνετο στο Μπέθελ του Μπρούκλυν, τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά. Ο πρόεδρος της Εταιρίας, Αδελφός Κ. Τ. Ρώσελ, έδωσε την ομιλία του βαπτίσματος. Την ημέρα εκείνη εσυμβόλισα την αφιέρωσί μου με το εν ύδατι βάπτισμα. Αισθανόμουν ευτυχής που έλαβα την απόφασι να υπηρετήσω τον Θεό το υπόλοιπο της ζωής μου. Αυτό έγινε το φθινόπωρο του 1913.

Υπήρχε τότε μία τάξις αδελφών που σπούδαζαν ηλεκτρολόγοι για να μπορέσουν να πάρουν άδεια χειριστού κινηματογραφικής μηχανής προβολής και να προβάλλουν την ταινία της Εταιρίας Σκοπιά «Το Φωτόδραμα της Δημιουργίας.» Ο Αδελφός Ρώσελ επέτρεψε φιλάγαθα να λάβω κι εγώ μέρος στην εκπαίδευσι, και οφείλω να πω ότι ήμουν πολύ ευγνώμων γι’ αυτή την ευκαιρία. Σ’ ένα περίπου μήνα δώσαμε εξετάσεις κι επήραμε άδεια.

Εκπαιδευθήκαμε τότε στον χειρισμό της κινηματογραφικής μηχανής καθώς και του προβολέως των «σλάιντς» σε συσχετισμό με τους φωνογραφικούς δίσκους οι οποίοι εξηγούσαν τα «σλάιντς.» Αυτά προεβάλλοντο στο Μπρούκλυν Τάμπερνακλ που ευρίσκετο στην Χικς Στρητ. Το «Τάμπερνακλ» είχε καθίσματα για 700 περίπου άτομα. Το απόγευμα της Κυριακής προσεφέροντο τσάι και σάντουιτς ώστε οι παρευρισκόμενοι να μπορούν να παραμείνουν στις βραδυνές συναθροίσεις.

Στην αρχή της ανοίξεως του 1914 το Φωτόδραμα άρχισε να προβάλλεται και στην πόλι της Νέας Υόρκης, και απ’ εκεί η προβολή επεξετάθη σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά καιρούς υπήρχαν άνω των εκατό πόλεις που έβλεπαν ταυτοχρόνως το Φωτόδραμα. Οι ανεγνωρισμένοι χειρισταί ταξιδεύαμε από πολιτεία σε πολιτεία για να δείξωμε αυτή τη συναρπαστική ταινία. Απολαμβάναμε αυτό το προνόμιο υπηρεσίας σε τεράστιο βαθμό.

Όταν εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος τον Ιούλιο του 1914, εμείς οι σπουδασταί της Γραφής δεν εξεπλάγημεν πολύ. Επί αρκετό καιρό αναμέναμε αποδείξεις με το τέλος των Καιρών των Εθνών. Όταν εξερράγη ο πόλεμος τον αναγνωρίσαμε αμέσως ως ένα σημείο και μια απόδειξι ότι είχαμε δίκαιο. Η χαρά μας ήταν μεγάλη, διότι αναμέναμε να συμβούν πολλά πράγματα. Την εποχή εκείνη ήμουν με τον Αδελφό Α. Χ. Μακμίλλαν στην Γουάκεσα, Γουισκόνσιν. Ο Αδελφός Μακμίλλαν έδωσε τις δύο τελικές ομιλίες στο τέλος της προβολής της ταινίας. Η πρώτη ήταν «Εξέτασις των Διδασκαλιών του Πάστορος Ρώσελ,» και η δευτέρα ομιλία ήταν «Η Δευτέρα Έλευσις του Χριστού.» Ο Αδελφός Μακμίλλαν ήταν στη «ακμή» του! Αντανακλούσε σ’ αυτές τις ομιλίες τη συγκίνησι και τη χαρά που αισθάνοντο όλοι οι σπουδασταί της Γραφής να βλέπουν να εκπληρώνεται η Βιβλική προφητεία μπροστά στα μάτια των! Είχαμε δίκηο. Το 1914 ήταν ένα αξιοσημείωτο έτος!

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ

Επειδή οι γονείς μου είχαν πολύ μεγάλη ανάγκη βοηθείας, απεχωρίσθην από τον όμιλο του Φωτοδράματος. Βρήκα εργασία στο Ντουλούθ, Μινεσότας, όπου εργάσθηκα στην Υπηρεσία Οδικών Σιδηροδρόμων. Τον Απρίλιο του 1917 επεστρατεύθην στον Στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών. Όταν διετάχθην να πάω στο Στρατόπεδο Ντοντζ για εκπαίδευσι, επληροφόρησα την στρατολογική υπηρεσία ότι ήμουν ένας ακόλουθος του Ιησού Χριστού, και ότι επομένως δεν μπορούσα να συμμετάσχω σε βία οποιουδήποτε είδους. Τους είπα ότι ο Ιησούς ήλθε για να σώση ζωή, όχι να την καταστρέψη. Ένα στρατοδικείο με κατεδίκασε σε δεκαπέντε ετών καταναγκαστικά έργα! Αλλά ύστερα από είκοσι τρεις μήνες που εδαπάνησα σε διάφορες φυλακές, απελύθην τον Σεπτέμβριο του 1919. Επέστρεψα στο Ντουλούθ και ύστερα πήγα στη Μινεάπολι, όπου βρήκα εργασία. Αποτελούσε χαρά να είμαι συνταυτισμένος με την Χριστιανική εκκλησία εκεί και να εργάζωμε μαζί τους.

Λόγω στρατιωτικών περιπλοκών, μόλις απέφυγα την εκτόπισι στη χώρα μου. Ο Στρατηγός σε αποστρατεία Ο. Π. Χωλ επενέβη υπέρ εμού. Στη μνημειώδη συνέλευσι του Σήνταρ Πόιντ, του Οχάιο, το 1922, όπου είχα το προνόμιο να παρευρεθώ, ήταν και αυτός παρών στο ακροατήριο. Είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω εκεί και να τον ευχαριστήσω για την καλωσύνη του.

Την εποχή εκείνη εγίνετο αναδιοργάνωσις του έργου ολοχρονίου κηρύγματος. Την άνοιξι του 1923 ανέλαβα αυτή την ολοχρόνιο υπηρεσία. Κατόπιν, το φθινόπωρο του ιδίου έτους, η Εταιρία Σκοπιά μού προσέφερε την ευκαιρία ν’ αναλάβω τη φροντίδα των αποθηκών της στο Σικάγο. Φυσικά, δέχτηκα χαρούμενα. Παρέμεινα εκεί ωσότου δεν υπήρχε πια ανάγκη, διότι οι αποθήκες έκλεισαν τον Φεβρουάριο του 1930. Κατόπιν προσεκλήθην να επανέλθω στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλυν. Έφθασα εκεί τον Μάρτιο του 1930.

Τώρα, τριάντα επτά περίπου χρόνια αργότερα, εξακολουθώ να υπηρετώ εδώ στα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλυν. Ύστερα από την επάνοδό μου στο Μπέθελ, επί ένδεκα περίπου χρόνια είχα την ευχαρίστησι να εργασθώ στο τμήμα φορτώσεων στο νέο μας εργοστάσιο. Κατόπιν για μερικά χρόνια εργάσθηκα στο τμήμα καθαρισμού κι επίσης στο να φροντίζω για τους ατμολέβητες. Αργότερα διωρίσθηκα να φροντίζω για τον ωραίο κήπο στην πρόσφατη προσθήκη στον οίκο Μπέθελ. Έχει σχεδιασθή ωραία, και τουλάχιστον δύο αρχιτέκτονες σταμάτησαν και περιεργάσθηκαν την ωραία διευθέτησι. Πραγματικά, κάποια μέρα μία από τις δύο μητέρες που ωδηγούσαν τα μωρά των με τα καροτσάκια των, ακούσθηκε να λέγη: «Θεέ μου, είναι σαν παράδεισος.» Η άλλη είπε: «Είναι σαν μια όασις μέσα στη Νέα Υόρκη!» Προσφάτως διωρίσθηκα να κάνω κάποια ελαφρά εργασία στο εργοστάσιο. Οφείλω να πω ότι είμαι ενθουσιασμένος εκεί στη θέα τόσων πολλών αφιερωμένων διακόνων, περιλαμβανόμενων και πολλών νέων, να υπηρετούν τον Ιεχωβά χαρούμενα, με όλη τους την καρδιά.

Καθώς τώρα στρέφω προς τα οπίσω, στα χρόνια που πέρασαν και σκέπτομαι το παρελθόν, καθώς κάνουν τα περισσότερα ηλικιωμένα άτομα, μπορώ ειλικρινά να πω ότι είμαι ευγνώμων για την ευκαιρία που είχα να υπηρετήσω τον Ιεχωβά όσο ήμουν ακόμη νέος και είχα τη δύναμι της νεότητος. Ήμουν μόλις είκοσι δύο ετών όταν έμαθα για τον μεγάλο Ιεχωβά. Τώρα είμαι εβδομήντα πέντε. Όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν γεμάτα από πλούσιες ευλογίες. Το να υπηρετή ένας τον Ιεχωβά είναι πραγματικά ένας μεγάλος θησαυρός. Δεν σημαίνει μόνο να έχη ένας την χαρά και την ευτυχία που φέρνει η γνώσις του νέου συστήματος πραγμάτων, αλλά είναι επίσης και η πείρα του να έχη την εύνοια του Ιεχωβά επειδή πράττει το θείον θέλημα. Αυτός είναι ο απερίγραπτος θησαυρός που βρήκα στην «γη της επαγγελίας.»