Τι Οφείλουν τα Τέκνα στους Γονείς Των;

ΚΑΘΕ παιδί είναι οφειλέτης από τη στιγμή που παίρνει την πρώτη του πνοή. Η οφειλή είναι προς τους γονείς του, οι οποίοι ευθύνονται για το ότι αυτό βρίσκεται στη ζωή, και αυτή η οφειλή αυξάνει με το πέρασμα κάθε χρόνου καθώς το τρέφουν, το ντύνουν, το εκπαιδεύουν και φροντίζουν γι’ αυτό. Μερικά παιδιά δείχνουν εκτίμησι με το να δίνουν στους γονείς των αυτό που τους οφείλουν, αλλά πάρα πολλά δεν το πράττουν αυτό.

Στη Γραφή, στο εδάφιο Παροιμίαι 30:11, αναγράφεται μια αλήθεια που προσαρμόζεται σε πάρα πολλά παιδιά της εποχής μας. Λέγει: «Υπάρχει γενεά, ήτις καταράται τον πατέρα αυτής, και δεν ευλογεί την μητέρα αυτής.» Σ’ ένα άλλο μέρος η Γραφή προείπε ότι στις ‘έσχατες ημέρες’ τα νεαρά παιδιά θα ήσαν απειθή στους γονείς των και άσπλαγχνα. (2 Τιμ. 3:1-4) Σήμερα βλέπομε αυτό που προελέχθη. Υπάρχουν παιδιά που καταρώνται τους γονείς των σ’ ένα παροξυσμόν οργής. Μερικά μάλιστα τους εσκότωσαν κιόλας. Γενικώτερα, όμως, υπάρχει απέναντι στους γονείς μια στασιαστική στάσις, η οποία εκδηλώνεται με απείθεια, έλλειψι εκτιμήσεως, σκληρότητα και έλλειψι σεβασμού. Είναι μια τέτοια διαγωγή ο τρόπος εκδηλώσεως ευγνωμοσύνης για την αγάπη και τη φροντίδα, με την οποία τους περιέβαλαν οι γονείς των από την ώρα της γεννήσεώς των; Προφανώς όχι!

Όταν τα νεαρά παιδιά περνούν στην εφηβική ηλικία, έχουν τάσι να φθάσουν στο συμπέρασμα ότι οι γονείς των δεν τα εννοούν διότι οι προσωπικές των επιθυμίες φαίνονται να βρίσκωνται με αναλλοίωτο τρόπο σε αντίθεσι με τις επιθυμίες των γονέων των. Οι γονείς των, παραδείγματος χάριν, πιθανόν ν’ απαιτούν από αυτά να βρίσκωνται στο σπίτι σε μια ωρισμένη ώρα τη νύχτα, αλλά η νεολαία φαίνεται να το βλέπη αυτό ως ένα παράλογο περιορισμό επάνω της. Οι γονείς πιθανόν να επιμένουν να ντύνεται η θυγατέρα των με φορέματα λιγώτερο αποκαλυπτικά από αυτά που φορούν πολλά άλλα κορίτσια ή είναι πιθανόν ν’ απαγορεύσουν στον γυιό των να συναναστρέφεται μ’ ένα ιδιαίτερον όμιλον αγοριών της γειτονιάς. Σ’ αυτά τα νεαρά άτομα που έχουν τάσι να ενδιαφέρωνται υπερβολικά για τη συμμόρφωσί των με τις δημοφιλείς φαντασιοπληξίες ή με αυτές που γίνονται παραδεκτές από άλλους του ομίλου της ηλικίας των, οι περιορισμοί τούς φαίνονται ότι δείχνουν έλλειψι κατανοήσεως. Συμβαίνει, όμως, πράγματι αυτό; Ενθυμείσθε ότι οι γονείς των κάποτε ευρίσκοντο, επίσης, σ’ εφηβική ηλικία. Ακριβώς, επειδή οι γονείς των εννοούν και αυτά και τον κόσμο στον οποίο και οι δύο ζουν θέτουν επάνω των αυτούς τους περιορισμούς.

Οι γονείς γνωρίζουν ότι η προσέλευσις στο σπίτι σε προχωρημένη ώρα σημαίνει απώλεια ύπνου, πράγμα που μπορεί να επηρεάση την υγεία και την απόδοσι στο σχολείο ενός νεαρού ατόμου. Γνωρίζουν καλύτερα από τα τέκνα των την ηθική κατάπτωσι του κόσμου και πώς αυτή μπορεί να έχη κακή επίδρασι επάνω σε ανώριμα νεαρά άτομα. Είναι, επίσης, καλά ενήμεροι των πιθανών θλίψεων, στις οποίες μπορούν να εμπλακούν τα νεαρά παιδιά όταν παραμένουν αργά με άλλες νεαρές συντροφιές. Ώστε δεν είναι από έλλειψι κατανοήσεως, που οι γονείς θέτουν περιορισμούς στα τέκνα των, αλλά από σαφή κατανόησι του πιο καλού ενδιαφέροντός των. Αυτό, λοιπόν, που οφείλουν τα τέκνα στους γονείς των, είναι η αναγνώρισις ότι η κρίσις των γονέων είναι καλύτερη από την ιδική των.

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

Σε κάθε οργάνωσι, εκείνος, ο οποίος ασκεί εξουσία, δικαιούται να τυγχάνη σεβασμού από τους άλλους μέσα στην οργάνωσι. Η οικογένεια, η οποία στην πραγματικότητα είναι μια μικρή οργάνωσις μερικών ατόμων, δεν αποτελεί εξαίρεσι. Οι γονείς, και ειδικώς ο πατέρας, κρατούν την θέσι της εξουσίας σ’ αυτήν εξαιτίας του γεγονότος ότι αυτοί ήσαν οι ιδρυταί της ιδιαιτέρας των οικογενείας, φέρνοντας στη ζωή τα τέκνα. Εφόσον τα τέκνα είναι οι κατώτεροι μέσα σ’ αυτή την οικογενειακή οργάνωσι, δεν είναι μήπως λογικό να σέβωνται την εξουσία των γονέων των;

Το ότι τα τέκνα οφείλουν σεβασμό στους γονείς των είχε γίνει σαφές στο νόμο του Θεού προς το έθνος Ισραήλ. Η πέμπτη από τις Δέκα Εντολές έλεγε: «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου.» (Έξοδ. 20:12) Μια από τις σημασίες της λέξεως «τιμή» είναι η εκδήλωσις σεβασμού. Αποτελεί εκδήλωσι σεβασμού, όταν ένας γυιός φέρνη αντιρρήσεις στους γονείς του διότι αυτοί του ζητούν να επιστρέψη στο σπίτι μια ωρισμένη ώρα ή διότι τον συμβουλεύουν ν’ απέχη από συντρόφους, που οι γονείς του θεωρούν ότι είναι δυνατόν ν’ ασκήσουν κακή επιρροή; Δεν θ’ απεδείκνυε καλύτερα ότι τους τιμά με το να δέχεται, τις επιθυμίες των χωρίς αντιλογία;

Το να τιμά ένας τους γονείς του περιλαμβάνει τον τρόπο, με τον οποίο ομιλεί γι’ αυτούς μπροστά στους φίλους του. Το να καταράται ένας τους γονείς του ή να χρησιμοποιή αφιλάγαθες εκφράσεις γι’ αυτούς είναι πιθανόν να προκαλέση το γέλοιο σ’ ένα όμιλο νεαρών ατόμων, τα οποία λίγο σεβασμό τρέφουν προς τους ενηλίκους, αλλά είναι εκδήλωσις απιστίας προς τον πατέρα και τη μητέρα του. Δεν θα ήταν περισσότερο σύμφωνο με την αγάπη που οι γονείς του εξεδήλωσαν απέναντί του το να δείξη πιστότητα μιλώντας με σεβασμό γι’ αυτούς;

Στο έθνος Ισραήλ ήταν τόσο σοβαρό ζήτημα το να σέβεται ένας τους γονείς του ώστε ένας γυιός ή μια θυγατέρα που θα κτυπούσε ή θα κατηράτο τον πατέρα ή την μητέρα του έπρεπε να θανατωθή. Ο θείος νόμος έλεγε: «Όστις πατάξη τον πατέρα αυτού, ή την μητέρα αυτού, θέλει εξάπαντος θανατωθή. Και όστις κακολογεί τον πατέρα αυτού, ή την μητέρα αυτού, θέλει εξάπαντος θανατωθή.» (Έξοδ. 21:15, 17) Τέτοια απιστία προς την κεφαλή της οικογενείας και τέτοια έλλειψις σεβασμού ήταν σοβαρό ζήτημα. Μολονότι οι Χριστιανοί δεν είναι κάτω από τη διαθήκη του νόμου, αυτή η εντολή εγκαθιστά μια αρχή γι’ αυτούς, την αρχή του να σέβεται ένας πάντοτε τους γονείς του.

ΥΠΑΚΟΗ

Η Γραφή δίνει σοφή συμβουλή στα τέκνα: «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα· διότι τούτο είναι ευάρεστον εις τον Κύριον.» (Κολ. 3:20) Αυτό είναι κάτι που οφείλουν στους γονείς των. Η υπακοή των δείχνει σεβασμό για την εξουσία των γονέων των και για την ηγεσία που Γραφικώς ασκεί ο πατέρας στην οικογενειακή οργάνωσι. Εφόσον αυτή συντελεί στην ειρήνη και την ενότητα ολοκλήρου της οικογενείας, ωφελούνται προσωπικώς απ’ αυτήν.

Τα τέκνα έχουν ανάγκη κατευθύνσεως από ένα ενήλικον όσον αφορά το τι είναι ορθό και τι είναι εσφαλμένο, και οι γονείς των είναι τα φυσικώς κατάλληλα πρόσωπα, στα οποία μπορούν ν’ αποβλέπουν γι’ αυτή την κατεύθυνσι. Όταν υπακούουν στους Χριστιανούς γονείς των με το να απέχουν από το να διαπράττουν απαγορευμένα πράγματα, μαθαίνουν ν’ αποφεύγουν το κακό, και όταν συνεργάζωνται με το να κάνουν αυτό που οι γονείς των τους λέγουν να κάνουν, μαθαίνουν να κάνουν το καλό. Όταν οι γονείς βασίζουν την κρίσι των όσον αφορά το τι είναι καλό και τι είναι κακό στους δικαίους νόμους και τις αρχές του γραπτού Λόγου του Θεού, τα τέκνα των μαθαίνουν με την υπακοή τον πιο καλό τρόπο ζωής κι έτσι αποκομίζουν την πλήρη ωφέλεια από την κατεύθυνσι των ενηλίκων.

Όταν οι γονείς λέγουν στα παιδιά να κάμουν κάτι μ’ ένα ωρισμένο τρόπο, η υπακοή δείχνεται όχι μόνο με το να το κάμουν, αλλά με το να κάμουν με τον τρόπο που τους ελέχθη να το κάμουν. Μια αποτυχία, η οποία δεν είναι ασυνήθης μεταξύ τέκνων, ακόμη δε και μεταξύ ενηλίκων, είναι να νομίζουν ότι ο δικός των τρόπος να κάνουν κάτι είναι καλύτερος από εκείνον που τους ελέχθη. Αν ο δικός των τρόπος είναι καλύτερος ή όχι δεν έχει σημασία. Ο ανώτερός των τους είπε να το κάμουν μ’ ένα ωρισμένο τρόπο, και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η αρχή της υπακοής τους υποχρεώνει να το κάμουν. Αν δε το κάμουν, αυτό πρέπει να ξαναγίνη σύμφωνα με τον τρόπο που τους ελέχθη. Έτσι, αν ένα αγόρι πηγαίνει στο παντοπωλείο ν’ αγοράση μερικά είδη για τα οποία του έδωσε κατάλογο η μητέρα του, δεν θα δείξη υπακοή, αν αυτό αποφασίση να πάρη κάτι διάφορο. Η μητέρα του είχε λόγους να θέλη αυτά που έγραψε στον κατάλογο, και δεν έπρεπε το παιδί ν’ αποφασίση ν’ αγοράση κάτι άλλο. Με το να είναι τα τέκνα ευπειθή στα μικρά πράγματα καθώς και στα μεγάλα, μπορούν να δείχνουν εκτίμησι για ό,τι έχουν κάμει οι γονείς των γι’ αυτά και σεβασμό για την εξουσία των.

ΠΑΙΔΕΙΑ

Η φρόνιμη πορεία για τα τέκνα είναι ν’ ακολουθούν την παιδεία που τους δίδεται από τους γονείς των. Η λέξις «παιδεία» περιλαμβάνει την έννοια του να δίδεται εκπαίδευσις η οποία διαμορφώνει και διορθώνει. Μερικές φορές ένα παιδί που κάνει κάτι, το οποίο οι γονείς του θεωρούν εσφαλμένο, πρέπει να διορθωθή με σωματική τιμωρία, και άλλες φορές χρειάζεται μόνο προφορική διόρθωσις. (Παροιμ. 13:24· 29:15) Και στις δύο περιπτώσεις η παιδεία είναι μέρος της εκπαιδεύσεως, η οποία διαπλάσσει την προσωπικότητα των τέκνων. Τα προετοιμάζει για ν’ αντιμετωπίζουν προβλήματα και καταστάσεις που θα συναντήσουν στις επαφές των με τον κόσμο. Καθοδηγεί τις ανώριμες διάνοιές των με το να προμηθεύη σ’ αυτά την βάσι για να λαμβάνουν ορθές αποφάσεις σχετικά με την διαγωγή των. Έτσι υπάρχει σοβαρός λόγος, για τον οποίο η Γραφή συμβουλεύει τα τέκνα: «Άκουε, υιέ μου, την διδασκαλίαν του πατρός σου, και μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου.»—Παροιμ. 1:8.

Δεν είναι ασύνηθες να φέρνουν τα νεαρά παιδιά αντίρρησι σε μια παιδεία όπως το να κάνουν μικροδουλειές στο σπίτι ή να βοηθούν τους γονείς των στην επιχείρησί των. Εν τούτοις, μια τέτοια εργασία αποτελεί ουσιώδες μέρος της παιδείας που προέρχεται από τους γονείς των. Τα διδάσκει πώς να είναι φιλόπονα και πώς να φέρουν ευθύνη, καθώς, επίσης, τα βοηθεί ν’ αποκτήσουν πολύτιμες επιδεξιότητες. Μια ωρισμένη ποσότης εργασίας κάνει περισσότερο καλό στα νεαρά παιδιά από το να τους επιτραπή να δαπανήσουν όλο τον ελεύθερο χρόνο των στο να κάνουν ό,τι τους αρέσει. Μολονότι τα νεαρά άτομα πιθανόν να μη αντιλαμβάνονται την αξία της εργασίας, η αγάπη και ο σεβασμός για την εξουσία των γονέων θα τα παρακινήση να κάμουν οποιαδήποτε εργασία ειπούν σ’ αυτά οι γονείς των να κάμουν. Μήπως δεν είναι δίκαιο το ότι πρέπει να χρησιμοποιούν τη νεανική των δύναμι για να βοηθούν τους γονείς των; Κι αυτό, επίσης, τους το οφείλουν.

Τα νεαρά ενήλικα τέκνα μπορούν να εκδηλώνουν αγάπη στους γονείς των με το να δείχνουν διακριτικότητα απέναντι στην υγεία και στα αισθήματα των γονέων των. Ένας από τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να το κάνουν αυτό είναι το ν’ αποφεύγουν κακές πράξεις, οι οποίες θα εγίνοντο αιτία να υφίστανται οι γονείς των ανησυχίες και διανοητικές αγωνίες. Αυτό είναι εκδήλωσις αγάπης. Το ίδιο συμβαίνει και όταν τους ομιλούν με καλοσύνη. Το να είναι ένας τραχύς, σαρκαστικός, απότομος και μεγαλόφωνος με τους γονείς του σημαίνει στην πραγματικότητα ότι είναι ανευλαβής και άστοργος. Πόσο καλύτερο είναι για την διάθεσι όλων και την ειρήνη της οικογενείας, όταν τα νεαρά τέκνα ομιλούν στους γονείς των μ’ ένα ύφος αγάπης, πραότητος και πλήρες σεβασμού.

Το χρέος των τέκνων προς τους γονείς των ποτέ δεν μπορεί να εξοφληθή στο πλήρες. Θα οφείλουν σ’ αυτούς πάντοτε αγάπη, αγαθωσύνη και σεβασμό, ακόμη και όταν μεγαλώσουν και απαλλαγούν από τον έλεγχο των γονέων.