Θα Επιζήσετε από τη «Γενική Κρίσι»;
Κρίνεται το ανθρώπινο γένος γενικά κατά τον θάνατο; Ή μήπως, η κρίσις λαμβάνει χώρα μετά την ανάστασι;
Η «ΓΕΝΙΚΗ κρίσις» υπήρξε για πολλούς αιώνες ένα κύριο γραφικό θέμα της γλυπτικής τέχνης σε μερικές από τις πιο φημισμένες εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου.» Αυτή η σκηνή εμφανίζεται, παραδείγματος χάριν, επάνω από την είσοδο των παγκοσμίου φήμης Γαλλικών καθεδρικών ναών των Παρισίων, της Σαρτρ, της Ρενς, Ωζέρ, Μπουρζ και Ωτέν, καθώς και επάνω από τις θύρες εκκλησιών σε πολλά άλλα μέρη. Δεκάδες χιλιάδων επισκεπτών πέρασαν κάτω από αυτά τα γλυπτά χωρίς ούτε καν να σταθούν να σκεφθούν πόσο αυτά αντιφάσκουν σε μια βασική διδασκαλία η οποία διδάσκεται στο εσωτερικό αυτών των ιδίων των κτιρίων.
Μια συνήθης σκηνή «γενικής κρίσεως» δείχνει τους νεκρούς να σπρώχνουν τις πέτρες του μνημείου των και να εγείρωνται από τους τάφους των. Καθολικές αυθεντίες λέγουν ότι η κρίσις που αντιπροσωπεύουν αυτά τα γλυπτά έρχεται «μετά τη γενική ανάστασι.»1 Εν τούτοις, στο εσωτερικό αυτών των ιδίων εκκλησιών λέγουν στους ανθρώπους ότι η κρίσις των λαμβάνει χώρα τη στιγμή του θανάτου των.
Ένας ιερεύς έγραψε: «Τη στιγμή του θανάτου, η ψυχή εμφανίζεται ενώπιον του θρόνου της κρίσεως του Χριστού,» είτε για «ν’ αποκλεισθή για πάντα από τη Βασιλεία του Θεού,» ή για να μεταβή στον ουρανό ή στο καθαρτήριο.2 Ένας άλλος λέγει ότι «την ίδια στιγμή του θανάτου η ψυχή μας εγκαθίσταται για πάντα σε μια κατάστασι φιλίας ή έχθρότητος με τον Θεό, δηλαδή σ’ ευτυχία ή αιώνιο ουαί.»3
Ώστε, πότε λαμβάνει χώρα η κρίσις του κόσμου του ανθρωπίνου γένους γενικά: «Την ίδια τη στιγμή του θανάτου,» ή «μετά τη γενική ανάστασι»; Αν ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους γενικά κρίνεται αμέσως κατά τον θάνατο, και αυτή η κρίσις δεν μπορή ούτε να είναι εσφαλμένη ούτε ν’ αλλάξη, τότε γιατί η «γενική κρίσις,» που απεικονίζεται σ’ αυτές τις εκκλησίες;
Οι θεολόγοι του «Χριστιανικού κόσμου» προσπαθούν να το εξηγήσουν αυτό με το να λέγουν ότι η «γενική κρίσις» δεν είναι στην πραγματικότητα καθόλου κρίσις. Αντιθέτως, την λέγουν μάλλον μια «επιβεβαίωσι» της προηγουμένης κρίσεως, η οποία επιτρέπει στον καθένα να «σχηματίση κατάλληλη εκτίμησι των καλών ή κακών πράξεων όλων.4
Αλλ’ αυτό δεν είναι εκείνο που λέγουν οι Γραφές. Αντί να ομιλούν για μια ατομική κρίσι κάθε ατόμου αμέσως κατά τον θάνατό του, ομιλούν για μια «ημέρα» ή περίοδο χρόνου για την κρίσι της πλειονότητος του ανθρωπίνου γένους στη διάρκεια της προσεχούς χιλιετούς βασιλείας του Ιησού Χριστού. Αυτό είναι εκείνο που είπε ο Παύλος, ένας απόστολος του Ιησού Χριστού, στο ανώτατο δικαστήριο στας Αθήνας: «Ο Θεός . . . προσδιώρισεν ημέραν, εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός [Ιησού Χριστού] τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»—Πράξ. 17:30, 31.
ΔΕΝ ΚΡΙΝΕΤΑΙ Η ΨΥΧΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα των «δύο κρίσεων» εγείρεται από την υπόθεσι ότι κρίσις λαμβάνει χώρα για το ανθρώπινο γένος γενικά «τη στιγμή του θανάτου.»5
Το γεγονός είναι ότι η Γραφή δεν διδάσκει ότι «οι ψυχές» μεταβαίνουν αμέσως σε πνευματική ζωή με τον Θεό στον ουρανό, για να κριθούν εκεί. Μολονότι αυτή η δήλωσις είναι πιθανόν να σκανδαλίση πολλά άτομα, είναι γεγονός ότι ακόμη και ιθύνουσες θρησκευτικές αυθεντίες αναγνωρίζουν ότι η Αγία Γραφή δεν λέγει ότι η ψυχή είναι αθάνατη και ότι εξακολουθεί να ζη μετά τον θάνατο του σώματος.
Παραδείγματος χάριν, το Ρωμαιο-Καθολικό Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό της Βίβλουa λέγει ότι η Εβραϊκή λέξις νέφες, η οποία μεταφράζεται στις σύγχρονες Γραφές «ψυχή,» στην πραγματικότητα αναφέρεται στο ίδιο το άτομο. Λέγει, επίσης, ότι η Παλαιά Διαθήκη «δεν προσφέρει πράγματι καμμιά βάσι» για τη σκέψι ότι η ψυχή «μπορεί να υπάρχη χωριστά από το σώμα . . . ύστερ’ από τον θάνατο του ανθρώπου.» Λέγει: «Η έκφρασις νέφες μετ, η οποία κατά γράμμα θα έλεγε ‘μια ψυχή ενός νεκρού ανθρώπου,’ δεν σημαίνει στην πραγματικότητα αυτό, αλλά σημαίνει ‘ένας νεκρός άνθρωπος,’ δηλαδή, ένα πτώμα.»—Στήλη 2288.
Το ίδιο αυτό θρησκευτικό λεξικό λέγει ότι η Γραφή δεν παρουσιάζει τον θάνατο «ως ένα χωρισμό ψυχής και σώματος,» είτε στην «Παλαιά Διαθήκη» είτε στην «Καινή Διαθήκη,» η οποία «συνεχίζει τη χρήσι των πατροπαράδοτων ιδεών της ΠΔ [Παλαιάς Διαθήκης] σ’ αυτό το ζήτημα.»—Στήλες 532, 534.
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ «ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ»
Η Γραφή, αντί να διδάσκη ότι το ανθρώπινο γένος γενικά έχει μια ατομική κρίσι αμέσως μετά τον θάνατο, μάλλον δείχνει ότι οι νεκροί είναι νεκροί. Λέγει ότι κοιμούνται, χωρίς συναίσθησι κανενός πράγματος, χωρίς να γνωρίζουν τίποτε, και ότι αναμένουν την ανάστασι οπότε θα εγερθούν και πάλι σε ζωή. Η Αγία Γραφή δείχνει σαφώς ότι αυτή είναι η κατάστασις των νεκρών. Ανάμεσα σε πολυάριθμα Γραφικά χωρία, τα οποία πραγματεύονται αυτό το θέμα, τα εδάφια Εκκλησιαστής 9:5, 10 λέγουν: «Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν . . . δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία, εν τω άδη [τω Σιεόλ, ΜΝΚ] [τω τόπω των νεκρών] όπου υπάγεις.» Γι’ αυτό η Γραφή συχνά ομιλεί για τους νεκρούς ως ‘κεκοιμημένους,’ μάλλον παρά ως να έχουν ήδη «κριθή» και να βρίσκωνται σ’ ένα τόπο αμοιβής η τιμωρίας.—Ιωάν. 11:11.
Έτσι οι σκηνές που απεικονίζονται επάνω από τις θύρες των αρχαίων καθεδρικών ναών του «Χριστιανικού κόσμου» ίσως να είναι πλησιέστερα στην Αγία Γραφή από όσα διδάσκονται μέσα. Αυτές οι μαρμάρινες παραστάσεις δείχνουν ανθρώπους οι οποίοι εγείρονται από τα μνημεία των για να κριθούν. Δεν απεικονίζονται «ψυχές» που εξέρχονται από τον «άδη,» ή κατέρχονται από τον ουρανό, για να κατοικήσουν μέσα στους ανθρώπους. Αλλά, μετά την κρίσι των φαίνονται να μεταβαίνουν προς την αμοιβή των. Η Γραφή δεν παραλληλίζει την αρχαία Αιγυπτιακή ιδέα ότι οι «ψυχές» μπορούν να επιστρέφουν στα βαλσαμωμένα σώματα. Αλλά διδάσκει ότι η πλειονότης των νεκρών του ανθρωπίνου γένους θα εγερθούν και θα τους δοθή η ευκαιρία να λάβουν τις αιώνιες ευλογίες του Θεού.
ΠΟΤΕ;
Πότε θα εγερθούν για να κριθούν οι νεκροί του ανθρωπίνου γένους γενικώς οι οποίοι κοιμούνται; Η Γραφή, στο τελευταίο της βιβλίο, δείχνει τη σειρά με την οποία θα συμβούν τα γεγονότα που οδηγούν στην από μακρού αναμενόμενη ανάστασι.
Η ουράνια δευτέρα παρουσία του Χριστού φθάνει, αφού η βασιλεία του έχει εγκαθιδρυθή στον ουρανό. (Αποκάλ. 12:1, 2, 5) Η δράσις του Σατανά περιορίζεται στα γειτονικά μέρη της γης, όπου, με τον θυμό που έχει, προξενεί θλίψεις χωρίς προηγούμενο. (Αποκάλ. 12:7-12) Με το Αρνίον, Χριστόν Ιησούν, το οποίον ίσταται στη βασιλική θέσι στο ουράνιο Όρος Σιών, ενώνονται οι 144.000 βοηθοί-κριταί, οι οποίοι «ηγοράσθησαν από των ανθρώπων, απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον.» (Αποκάλ. 14:1-4) Κατόπιν, δαιμονικές εκφράσεις οδηγούν τους βασιλείς της γης σε ανοικτό πόλεμο κατά του Θεού. (Αποκάλ. 16:13-16) Ο Χριστός, μαζί με τους ουρανίους αγγέλους του, πηγαίνει να πολεμήση εναντίον των, ρίχνει τα ανθρωποποίητα συστήματα σε πύρινη καταστροφή και φονεύει τις εχθρικές στρατιές κι εκείνους οι οποίοι στηρίζονται σ’ αυτές. (Αποκάλ. 19:11-21) Ύστερ’ απ’ αυτό, συλλαμβάνεται και δένεται ο ίδιος ο Σατανάς, «δια να μη πλανήση τα έθνη πλέον.»—Αποκάλ. 20:1-4.
Ελευθερωμένοι από την επιρροή του Σατανά, των δαιμόνων του και των επιγείων λεγεώνων των, οι κάτοικοι της γης, αρχίζουν τότε ν’ απολαμβάνουν μεγάλες ευλογίες. Στον ηλικιωμένο απόστολο Ιωάννη εδόθη η μεγαλοπρεπής όρασις αυτής της ενδόξου αλλαγής στην ηγεσία της γης.
Ο ίδιος έγραψε: «Είδον ουρανόν νέον και γην νέαν· διότι ο πρώτος ουρανός και η γη παρήλθε· και η θάλασσα [της δυστυχισμένης ανθρωπότητος, η οποία είναι αποξενωμένη από τον Θεό] δεν υπάρχει πλέον.» Μέσω της διακυβερνήσεως της Βασιλείας του επάνω στη γη ο ίδιος ο Θεός θα κατοική μαζί με τους ανθρώπους. «Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον διότι τα πρώτα παρήλθον.»—Αποκάλ. 21:1-4.
ΠΩΣ;
Η γη θα έχη καθαρισθή από την πονηρία, ο Σατανάς και οι δαίμονες του θα έχουν δεθή και ριφθή στην άβυσσο. Οι δίκαιες νέες συνθήκες, τις οποίες ανέμεναν όλοι οι άνθρωποι που φοβούνται τον Θεόν θα έχουν εγκατασταθή. Αυτές είναι οι συνθήκες για τις οποίες όλοι οι Χριστιανοί προσηύχοντο, όταν έλεγαν στον Θεό: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.»—Ματθ. 6:10.
Ανάμεσα σ’ αυτές τις δίκαιες συνθήκες θ’ αναστηθούν όλοι εκείνοι οι οποίοι βρίσκονται στον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους. Η Γραφή δείχνει ότι αυτή η μεγάλη «ημέρα» (ή περίοδος) κρίσεως θα έλθη μόνο όταν δεθή ο Σατανάς και ο Χριστός καθήση στον «θρόνον» του στη διάρκεια των 1.000 ετών της διακυβερνήσεως της Βασιλείας του. Είναι προφανές ότι αυτή η «ημέρα» θα είναι μακρότερη από απλώς μια εικοσιτετράωρη ημέρα, διότι η Γραφή λέγει ότι οι κριταί «εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη.» Μια τέτοια μακρά περίοδος θα παραχωρήση άφθονο χρόνο για να λάβη χώρα η ανάστασις μ’ ένα εύτακτο τρόπο.—Αποκάλ. 20:4.
Το ανθρώπινο γένος γενικά θα κριθή τότε σύμφωνα με την κατάστασι της καρδιάς κάθε ατόμου—σύμφωνα με την επιθυμία και την προθυμία του να πράττη το θέλημα του Θεού, και όχι σύμφωνα με το αν είχε προηγουμένως την ευκαιρία να μάθη αυτό το θέλημα ή όχι. «Βιβλία,» που θα περιέχουν οδηγίες του Θεού, θ’ ανοιχθούν, και όλο το ανθρώπινο γένος θα έχη την ευκαιρία να μάθη τα ‘γεγραμμένα εν τοις βιβλίοις.’ Ο καθένας θα κριθή σύμφωνα με την υπακοή του σ’ αυτά.
Όλ’ αυτά περιγράφονται, στη μεγάλη όρασι του αποστόλου Ιωάννου σχετικά με την ημέρα κρίσεως του ανθρωπίνου γένους στη διάρκεια της χιλιετούς διακυβερνήσεως του Χριστού. «Και είδον θρόνον λευκόν μέγαν, και τον καθήμενον επ’ αυτού [Ιεχωβά Θεόν], από προσώπου του οποίου έφυγεν η [παρούσα πονηρά] γη και ο ουρανός· και δεν ευρέθη τόπος δι’ αυτά· και είδον τους νεκρούς μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία [τα οποία περιέχουν τις οδηγίες του Θεού] ηνοίχθησαν· και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών [σύμφωνα με την υπακοή των σ’ αυτές τις οδηγίες].»—Αποκάλ. 20:11, 12.
Μόνο μετά την τελική των δοκιμασία, όταν ο Σατανάς λυθή προσωρινώς ύστερ’ από το τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, αυτοί τελικά «ανέζησαν» με την πιο πλήρη έννοια. Σ’ όλους εκείνους οι οποίοι θα περάσουν την τελική δοκιμασία θα χορηγηθή το δικαίωμα να έχουν αιώνια ζωή επάνω σε μια δικαία, τελεία γη. Μόνο τότε, τα ονόματά των θα γραφούν μονίμως στο «βιβλίον της ζωής.» Γι’ αυτό η Αποκάλυψις λέγει γι’ αυτούς: «Οι . . . λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη.»—Αποκάλ. 20:5.
Αυτή είναι η «αιώνιος ζωή» στην οποία ελπίζουν οι Χριστιανοί. Είναι ζωή χωρίς τέλος σε μια παραδεισιακή γη, καλλιεργημένη με τον τέλειο τρόπο που είχε υπ’ όψιν του αρχικά ο Θεός γι’ αυτή την ομοία με κόσμημα κτίσι.
Έτσι η Γραφή δεν διδάσκει μια ατομική κρίσι του κόσμου του ανθρωπίνου γένους γενικά αμέσως μετά τον θάνατο. Αντιθέτως, διδάσκει τη γενική κρίσι της πλειονότητος του ανθρωπίνου γένους στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, όταν το αναστημένο ανθρώπινο γένος θα διδαχθή το θέλημα του Θεού και θα έχη την ευκαιρία να συμμορφωθή μ’ αυτό για να λάβη αιώνια ζωή.
ΕΤΟΙΜΑΣΘΗΤΕ ΤΩΡΑ
Πώς μπορείτε να προετοιμασθήτε τώρα για να γραφή το όνομά σας στο «βιβλίον της ζωής»; Με το να μελετάτε τον Λόγο του Θεού, και να ζήτε σύμφωνα μ’ αυτόν. Καλλιεργήστε μια προσωπικότητα η οποία να είναι δεκτική των οδηγιών του Θεού. (Κολ. 3:5-14) Αποκτήστε τη συνήθεια να υπακούετε πρόθυμα σ’ αυτές. Το ν’ αναπτύξετε τώρα ένα τέτοιο υπόδειγμα ευπειθούς ζωής θα σας βοηθή να συμμορφώνεσθε με τις οδηγίες που θα δίνη ο Θεός στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Ιησού Χριστού. Θα σας βοηθή να έχετε τις ευλογίες του Θεού, να επιζήσετε από την τελική δοκιμασία, και να κερδίσετε αιώνια ζωή στην τελεία γη. Τίποτε δεν θα μπορούσε να έχη μεγαλύτερη αξία από το να βρεθή το όνομά σας τελικά ‘γεγραμμένον εν τω βιβλίω της ζωής’ ύστερ’ από το τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού.—Αποκάλ. 20:15.
Αλλά για να έχετε το προνόμιο να ζήτε στη γη στη διάρκεια εκείνης της ημέρας κρίσεως του ανθρωπίνου γένους γενικά και μετέπειτα, είναι επείγον να μάθετε και να πράττετε το θέλημα του Θεού τώρα. Με το να ενεργήτε έτσι θα έχετε τις προϋποθέσεις να επιζήσετε από την προσεχή εκτέλεσι της θείας κρίσεως επάνω σ’ αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων, που είναι τώρα επί θύραις. Λαμβάνετε τα μέτρα που είναι αναγκαία για να επιζήσετε, πρώτα από το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων, και κατόπιν από τη «γενική κρίσι»; Η απάντησις σ’ αυτή την ερώτησι εξαρτάται από το πρότυπο της ζωής που διαμορφώνετε τώρα.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1 Λεξικόν της Γραφής, υπό Φ. Βιγκορού (Παρίσιοι· 1903), Τόμ. 3, στήλες 1837, 1839 (στη Γαλλική).
2 Θεολογική Εγκυκλοπαιδεία, Μιν, (Έκδ. Πτι-Μον-ρούζ· Γαλλία· 1850) Τόμ. 35, βιβλίον 1, στήλη 126 (στη Γαλλική).
3 Πρακτικόν Λεξικόν Εγκυκλοπαιδικών Γνώσεων, υπό Ι. Μπρικού (Παρίσιοι· 1927), Τόμ. 2, στήλη 203 (στη Γαλλική).
4 Καθολική Εγκυκλοπαιδεία (Νέα Υόρκη· 1910)· Τόμ. 8, σελ. 552 (στην Αγγλική).
5 Το Τέλος του Κόσμου, Λαβέρν (Παρίσιοι· 1941), σελ. 12 (στη Γαλλική).
[Υποσημειώσεις]
a Αρχικώς εξεδόθη στην Ολλανδία ως Μπάιμπλς Γώντερμπουκ υπό Α. βαν ντεν Μπορν, και μετεφράσθη στην Αγγλική υπό Λούις Φ. Χάρτμαν, Γενικού Γραμματέως του Καθολικού Βιβλικού Συλλόγου Αμερικής (Νέα Υόρκη· 1963).