Το βιβλίο των Αληθινών Ιστορικών Χρονολογιών

1. Με ποια γεγονότα της ιστορίας είμεθα προσωπικώς εξοικειωμένοι;

ΔΕΝ υπάρχει αμφιβολία στις διάνοιές μας όσον αφορά το πού ευρισκόμεθα τώρα, και, φυσικά, γνωρίζομε πώς εφθάσαμε εδώ. Έχομε, επίσης, ακριβή επίγνωσι του χρόνου σε συσχετισμό με γεγονότα των οποίων έχομε λάβει προσωπικώς πείρα. Γνωρίζομε, παραδείγματος χάριν, πού ευρισκόμεθα και τι εκάναμε μια ώρα πριν, μια ημέρα πριν, μια εβδομάδα πριν. Πλείστοι από εμάς γνωρίζομε πόσων ετών είμεθα, και μπορούμε ν’ αφηγηθούμε με μεγάλο ποσοστό ακριβείας μερικά από τα μεγάλα γεγονότα της ζωής μας.

2, 3. Ποιες είναι μερικές σπουδαίες ερωτήσεις σχετικά με παρελθόντα ιστορικά γεγονότα;

² Αλλά τι μπορεί να λεχθή για το μακρινό παρελθόν πριν από την εποχή μας; Τι γνωρίζομε για χρονολογίες και γεγονότα, τα οποία δεν αποτελούν μέρος της προσωπικής μας πείρας; Παραδείγματος χάριν, γνωρίζομε ποιο έτος γεννήθηκε ο Ιησούς ή, ακόμη πιο σπουδαίο, τη χρονολογία του θανάτου του; Επί τέλους, αυτός ήταν ο μέγιστος άνθρωπος που εβάδισε ποτέ σ’ αυτή τη γη. Γνωρίζομε ποιο έτος κατεστράφη η Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλωνίους; Αυτή η ιδιαίτερη χρονολογία έχει υψίστη σπουδαιότητα αν πρόκειται να εννοήσωμε γιατί ωρισμένα γεγονότα συνέβησαν στη ζωή μας. Πού ευρισκόμεθα σήμερα στο ρεύμα του χρόνου; Γνωρίζομε ότι το έβδομο έτος από σήμερα θα συμπληρώση το 6.000ό έτος αφότου εδημιουργήθη ο Αδάμ; Και αν ζούμε ως αυτό το έτος 1975, τι πρέπει ν’ αναμένωμε ότι θα συμβή;

³ Αυτές είναι ασφαλώς ενδιαφέρουσες και σπουδαίες ερωτήσεις, αλλά πού μπορούμε να βρούμε αληθινές απαντήσεις σ’ αυτές; Εφόσον γεγονότα που συνέβησαν πολύ προτού γεννηθούμε εμείς έχουν μεγάλη σχέσι μ’ αυτά τα ζητήματα, πώς μπορούμε να πληροφορηθούμε αυτά τα γεγονότα; Σε ποια γραπτά υπομνήματα του παρελθόντος μπορούμε να βασισθούμε ως πραγματικά και αληθινά;

4. Ποια ενθάρρυνσι έχομε για να μας βοηθήση στην εξεύρεσι απαντήσεων στα ερωτήματά μας;

⁴ Ο έντιμος εκζητητής της αληθείας δεν πρέπει ν’ απογοητευθή στην έρευνά του γι’ απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα, με τη σκέψι ότι η προσπάθεια του είναι ματαία. Στην πραγματικότητα, έχει στη διάθεσί του το πιο αρχαίο βιβλίο ιστορίας και, ακόμη σπουδαιότερο, ένα βιβλίο στο οποίο μπορεί να εμπιστευθή και να βασισθή ένας ως την υψίστη αυθεντία, ένα βιβλίο με το οποίο μπορεί να μετρηθή και να κριθή κάθε άλλη μαρτυρία. Ευτυχώς, αυτό το ιστορικό έγγραφο είναι τώρα μεταφρασμένο στη γλώσσα που μπορεί να διαβάση εκείνος που ερωτά. Αυτό το βιβλίο είναι η Αγία Γραφή, ο θεόπνευστος και ιερός Λόγος του Ιεχωβά Θεού. Μόνο ο Ιεχωβά γνωρίζει και το τέλος και την αρχή.—Ησ. 46:10.

5. Ποια είναι η αξία της Γραφής ως βιβλίου ιστορίας;

⁵ Κοσμικοί ιστορικοί, οι οποίοι έχουν προχωρήσει πίσω όσον αφορά τον χρόνο για να μας πουν για το μακρινό παρελθόν, αλλά οι οποίοι με περιφρόνησι αγνοούν το υπόμνημα της Γραφής, είναι υποχρεωμένοι να συμπληρώσουν τα κενά μεταξύ των πενιχρών τμηματικώς αρχαιολογικών ευρημάτων των με αναξιόπιστες παραδόσεις, φαντασιώδεις υπολογισμούς και απερίφραστες εικασίες. Εξ άλλου, έντιμοι ερευνηταί, και αυτοί είναι πολλοί, αναγνωρίζουν την πραγματικά γνησία αξία της Βίβλου ως αναμφισβητήτου μαρτυρίας, που επιβεβαιώνεται, από όλες τις ανακαλύψεις οι οποίες έχουν προκύψει από τις εκσκαφές. Όταν έχη τεθή υπό βάσανον, η Γραφή πράγματι απέδειξε την αξία της ως του πιο πλήρους υπομνήματος των αρχαίων συμβάντων και ως βιβλίου εξαιρετικής ακριβείας. Είμεθα, λοιπόν, εξηρτισμένοι, μ’ αυτό το βιβλίο των αληθινών ιστορικών χρονολογιών στα χέρια, να υπολογίσωμε με λίγη μόλις δυσκολία ολόκληρο το παρελθόν ως τη δημιουργία του Αδάμ, συμπληρώνοντας τα κενά της κοσμικής ιστορίας με αξιόπιστες πληροφορίες. Και ακόμη περισσότερο, μπορούμε να το πράξωμε πολύ γρήγορα και με μικρή προσπάθεια.

ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ

6. Πότε υιοθετήθηκε το ημερολόγιο που έχομε τώρα, και πόσο ακριβές είναι;

⁶ Σήμερα μετρούμε τον χρόνο με το Γρηγοριανό ημερολόγιο, αλλά αυτός ο κανών μετρήσεως είναι ηλικίας μικρότερος των 400 ετών. Ο Πάπας Γρηγόριος XIII ήταν εκείνος, ο οποίος, το 1582, κατήργησε το Ιουλιανό ημερολόγιο, το οποίο το έτος εκείνο ήταν δέκα περίπου ημέρες εκτός χρόνου σχετικά με τον ήλιο. Για να διορθώση ο πάπας τη διαφορά διέταξε ν’ αφαιρέσουν δέκα μέρες από τον μήνα Οκτώβριο. Έτσι η 5 Οκτωβρίου έγινε 15 Οκτωβρίου 1582. Αυτό το ημερολόγιο που έχομε τώρα είναι τόσο ακριβές ώστε υπάρχει μόνο 26,3 περίπου δευτερολέπτων διαφορά μεταξύ αυτού και του πραγματικού ηλιακού έτους, και αυτή η διαφορά αυξάνει μ’ ένα πολύ μικρό ποσοστό 0,53 δευτερολέπτων κάθε εκατό χρόνια. Αυτό σημαίνει διαφορά λιγώτερο από εννέα λεπτά κάθε εκατό χιλιάδες χρόνια, λιγώτερο από μια ημέρα κάθε δεκαέξη εκατομμύρια χρόνια.

7. Πότε ετέθη σε χρήσι το Ιουλιανό ημερολόγιο, και ποια ανωμαλία διώρθωσε;

⁷ Το Ιουλιανό ημερολόγιο, το οποίο αντικατεστάθη από το Γρηγοριανό ημερολόγιο, είχε εγκαθιδρυθή από τον Ιούλιο Καίσαρα το έτος 46 π.Χ., που είναι γνωστό ως «το έτος της συγχύσεως.» Αυτό οφείλεται στο ότι την εποχή εκείνη τα παλαιότερα ημερολόγια προηγούντο τρεις περίπου μήνες από το δρομολόγιο του ηλίου, πράγμα που κατέστησε αναγκαίο να έχη το έτος 46 π.Χ. 445 ημέρες, ώστε να μπορέση ο ήλιος να συμβαδίση με το ημερολόγιο, έτσι να πούμε.

8. Πώς έχουν χρονολογηθή γεγονότα στη Γραφή, και ποιο πρόβλημα παρουσιάζει αυτό με τους όρους του ημερολογίου της εποχής μας;

⁸ Αν τα γεγονότα που έχουν καταχωρηθή στη Γραφή είχαν χρονολογηθή σύμφωνα με το Ιουλιανό ή άλλα προηγούμενα ημερολόγια, θα ήταν μάλλον απλό ζήτημα να μετατραπούν αυτές οι χρονολογίες στο Γρηγοριανό ημερολόγιο. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό. Η Γραφή ομιλεί για ειδικές και συχνά χωριστές μεταξύ των περιόδους και γεγονότα, και αυτά χρονολογούνται με τους δικούς των ειδικούς τρόπους, οι οποίοι είναι ανεξάρτητοι ο ένας από τον άλλο. Μερικές φορές χρονολογούνται σύμφωνα με την έναρξι της βασιλείας κάποιου βασιλέως (Νεεμ. 2:1· Εσθήρ 1:1-3· Δαν. 9:1, 2· Λουκ. 3:1), ή από μια στρατιωτική νίκη ή από την καταστροφή ενός μεγάλου έθνους (1 Βασ. 6:1· Ιεζ. 1:1, 2· 8:1· 20:1· 40:1), ή χρονολογούνται σε συσχετισμό με κάποιο ασυνήθιστο γεγονός όπως ο κατακλυσμός της εποχής του Νώε. (Γεν. 9:28, 29) Το δύσκολο έργο, τότε, είναι να καθορισθή πότε συνέβησαν αυτά τα Βιβλικά γεγονότα αν υπολογισθούν με το ημερολόγιο της εποχής μας.

9, 10. (α) Πώς μπορεί να εξεικονισθή το πρόβλημα; (β) Τι θα έπρεπε να κάνη πρώτα ο ταξιδιώτης μας για να λύση το πρόβλημά του;

⁹ Αυτό το πρόβλημα μπορεί να εξεικονισθή με την επομένη ιστορία. Ένας Άγγλος ταξιδιώτης, ο οποίος επεσκέπτετο ένα ιστορικό τόπο στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, έφυγε από το ξενοδοχείο του ένα πρωί κι εβάδισε με βραχύ βήμα ανάμεσ’ από τα δάση, σταματώντας λίγο στα ωραία τοπία και στις αναψυκτικές πηγές κατά μήκος του δρόμου. Κάποτε στη διάρκεια του απογεύματος διέσχισε ένα ρεύμα και ακολούθησε το μονοπάτι που ωδηγούσε στο βουνό. Κατά το τέλος της ημέρας ήλθε στο νου του η ερώτησις πόσο μακριά είχε ταξιδεύσει. Θυμήθηκε ότι ενωρίτερα στο διάστημα της ημέρας εκείνης οι αποστάσεις μεταξύ των σημείων που εσταμάτησε ήσαν σαφώς σημειωμένες σε μέτρα επάνω στα σήματα οδικής κυκλοφορίας, αλλά όταν διέσχισε τη γέφυρα δεν υπήρχαν πια σήματα.

¹⁰ Για να πληροφορηθή ο ταξιδιώτης μας πόση απόστασι διέσχισε, δεν ήταν αρκετό να υπάγη πίσω και να μετατρέψη τα μέτρα σε πόδες από τα σήματα αποστάσεως που υπήρχαν στις αρχές του ταξιδίου του. Οφείλει πρώτ’ απ’ όλα να μετρήση την απόστασι από την παρούσα θέσι του, επάνω στο βουνό και μετά τη διασταύρωσι της γεφύρας, ως τον τελευταίο σηματοδότη. Όταν θα είχε καθορίσει αυτή την απόστασι, το υπόλοιπο θα ήταν συγκριτικώς εύκολο, διότι δεν θα είχε παρά να εμπιστευθή στους αριθμούς που υπήρχαν στους οδικούς σηματοδότας.

11. (α) Ποιο, λοιπόν, είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνη για να μάθωμε πού ευρισκόμεθα στο μονοπάτι του χρόνου; (β) Τι εννοούμε με την έκφρασι «απόλυτη χρονολογία», και ποια είναι η αξία μιας τέτοιας χρονολογίας;

¹¹ Έτσι, επίσης, για να καθορισθή πού βρίσκεται το ανθρώπινο γένος στο μονοπάτι του χρόνου, δεν λύεται το πρόβλημα με την μετατροπή απλώς των αρχαίων ημερολογίων στα σύγχρονα συστήματα. Πρέπει ένας να μετρήση πρώτα τον χρόνο πίσω μεταξύ του χάσματος που χωρίζει το παρόν από το αρχαίο υπόμνημα του παρελθόντος, έως ένα σταθερό σημείο της ιστορίας, ως μια σταθερή χρονολογία του παρελθόντος, ως μια απόλυτη χρονολογία, αν θέλετε. Μια τέτοια χρονολογία πρέπει να είναι μια χρονολογία όπου τα ιερά και τα κοσμικά ιστορικά γεγονότα συμπίπτουν και συνδέονται σε τέτοια συμφωνία με τις τρέχουσες μεθόδους υπολογισμού χρονικών αποστάσεων. Όταν θα έχωμε καθορίσει μια τέτοια χρονολογία με τους ορισμούς του Γρηγοριανού κανόνος μετρήσεως θα γνωρίζομε πόσο έχομε προχωρήσει από το σημείο εκείνο και πού ευρισκόμεθα τώρα. Τότε απ’ εκείνο το σημείον οδηγήσεως μπορούμε επίσης να μετρήσωμε είτε προς τα εμπρός είτε προς τα πίσω και να χρονολογήσωμε άλλα γεγονότα Βιβλικής ιστορίας ακόμη και αν αυτά αρχικώς είχαν χρονολογηθή σύμφωνα μ’ ένα διαφορετικό σύστημα.

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ 539 π.Χ.

12. Ποια απόλυτη χρονολογία έχομε σχετικά με την ανατροπή της Βαβυλώνος από τον Κύρο;

¹² Μία τέτοια ωρισμένη ή απόλυτη χρονολογία σχετίζεται με τα γεγονότα που αναγράφονται στο πέμπτο κεφάλαιο του Δανιήλ, εδάφια ένα έως τριάντα ένα. Αυτή ήταν σχετική με τον χρόνο που οι Μηδο-Πέρσαι υπό τον Κύρο τον Μέγαν διέκοψαν το διαβόητο συμπόσιο του Βαλτάσαρ, εκυρίευσαν την πόλι Βαβυλώνα, και ανέτρεψαν την Τρίτη Παγκόσμιο Αυτοκρατορία. Αυτό συνέβη το έτος 539 π.Χ. στο Γρηγοριανό ημερολόγιο, τέσσερα έτη ύστερ’ από την έναρξι της Βουδδιστικής Χρονολογίας στην Ινδία.

13, 14. Σε ποιο σπουδαίο εύρημα βασίζεται ο καθορισμός του 539 π.Χ. ως του έτους της πτώσεως της Βαβυλώνος;

¹³ Ο καθορισμός του έτους 539 π.Χ. ως του έτους που συνέβη αυτό το ιστορικό γεγονός βασίζεται σ’ ένα έγγραφο από πέτρα γνωστό ως Χρονικό του Ναβονίδου. Αυτό το σπουδαίο εύρημα ανεκαλύφθη σε ερείπια κοντά στην πόλι της Βαβυλώνος το 1879, και φυλάσσεται τώρα στο Βρεττανικό Μουσείο. Μια μετάφρασις αυτού του ευρήματος εδημοσιεύθη από τον Σίντνεϋ Σμιθ στο βιβλίο Βαβυλωνιακά Κείμενα που Αφορούν την Κατάληψι και Πτώσι της Βαβυλώνος, Λονδίνον, 1924 (στην Αγγλική). Το έγγραφο αυτό λέγει εν μέρει:

¹⁴ «Τον ένατο μήνα Τασριτού [Τισρί, 7ος Εβραϊκός μήνας], όταν ο Κύρος επετέθη εναντίον των στρατευμάτων της Ακάδ στην Όπις επί του Τίγρητος, οι κάτοικοι της Ακάδ εστασίασαν, αλλά αυτός (ο Ναβονίδης) έσφαξε τους κατοίκους που ήσαν σε σύγχυσι. Την 14η ημέρα, κατελήφθη η Σιππάρ χωρίς μάχη. Ο Ναβονίδης διέφυγε. Την 16η ημέρα [11-12 Οκτωβρίου 539 π.Χ., Ιουλιανό, ή 5-6 Οκτωβρίου, Γρηγοριανό ημερολόγιο] ο Γοβρύας (Ούγκμπαρου), κυβερνήτης της Γκούτιουμ και τα στρατεύματα του Κύρου εισήλθαν στη Βαβυλώνα χωρίς μάχη. Κατόπιν συνελήφθη ο Ναβονίδης στη Βαβυλώνα όταν επέστρεψε (εκεί). . . . Τον μήνα Αρασαμνού [Χεσβάν, 8ος Εβραϊκός μήνας], την 3η ημέρα [28-29 Οκτωβρίου, Ιουλιανό ημερολόγιο], ο Κύρος εισήλθε στη Βαβυλώνα, πράσινα κλαδιά ερρίχνοντο στον δρόμο του—κατάστασις ‘Ειρήνης’ (Σουλμού) επεβλήθη στην πόλι.»—Αρχαία Κείμενα της Εγγύς Ανατολής Αναφερόμενα στην Παλαιά Διαθήκη (Πρίνστον 1955), υπό Τζαίημς Β. Πρίτσαρντ, σ. 306 (στην Αγγλική).

15, 16. Πού οφείλεται το γεγονός ότι το Χρονικόν του Ναβονίδου δεν κάνει μνεία του Βαλτάσαρ όταν αναφέρη την πτώσι της Βαβυλώνος;

¹⁵ Παρακαλείσθε να σημειώσετε ότι το Χρονικόν του Ναβονίδου δίνει ακριβείς λεπτομέρειες όσον φορά τον χρόνο που συνέβησαν αυτά τα γεγονότα. Αυτό, με τη σειρά του, καθιστά ικανούς τους συγχρόνους ερευνητάς, με τη γνώσι των περί αστρονομίας, να μετατρέψουν αυτές τις χρονολογίες σε ορισμούς του Ιουλιανού ή του Γρηγοριανού ημερολογίου. Σημειώστε τι λέγει ο καθηγητής Τζακ Φίνεγκαν στο βιβλίο του Φως από το Αρχαίο Παρελθόν (1959), σελίδες 222-229 (στην Αγγλική), για να εξηγήση γιατί σ’ αυτό το Χρονικό δεν γίνεται καμμιά ιδιαίτερη μνεία για τον Βαλτάσαρ σε συσχετισμό με την κατάληψι της Βαβυλώνος από τον Κύρο, κι επίσης για να επιβεβαιώση το έτος 539:

¹⁶ «Ο Ναμπουνάιντ (Ναβονίδης) εμοιράζετο τη βασιλεία με τον μεγαλύτερο γυιό του Βαλτάσαρ. Ο Βαλτάσαρ αναφέρεται ως ο διάδοχος του θρόνου στις Βαβυλωνιακές επιγραφές. . . . Εφόσον, επόμενως, ο Βαλτάσαρ ενεργούσε στην πραγματικότητα ως συμβασιλεύς στη Βαβυλώνα και είναι πολύ πιθανόν να συνέχισε μ’ αυτή την ιδιότητα ως το τέλος, το βιβλίον του Δανιήλ (5:30) δεν σφάλλει παρουσιάζοντας αυτόν ως τον τελευταίο βασιλέα της Βαβυλώνος. Το δέκατο έβδομο έτος του Βασιλέως Ναμπουνάιντ, η Βαβυλών έπεσε στον Κύρο τον Πέρση. Το Χρονικόν του Ναμπουνάιντ δίνει ακριβείς χρονολογίες. Τον μήνα Τασριτού τη δεκάτη τετάρτη ημέρα, 10 Οκτωβρίου 539 π.Χ., οι Περσικές δυνάμεις κατέλαβαν την Σιππάρ· τη δεκάτη έκτη ημέρα, 12 Οκτωβρίου, ‘τα στρατεύματα του Κύρου εισήλθαν στην Βαβυλώνα χωρίς μάχη’· και τον μήνα Αρασαμνού, την τρίτη ημέρα, 29 Οκτωβρίου, ο ίδιος ο Κύρος ήλθε στην πόλι.»

17. Ποιες άλλες αυθεντίες επιβεβαιώνουν την ημέρα, τον μήνα και το έτος της πτώσεως της Βαβυλώνος;

¹⁷ Αλλοι ερευνηταί λέγουν τα εξής: «Το Χρονικό του Ναβουνίδου . . . αναφέρει ότι η Σιππάρ παρεδόθη στις Περσικές δυνάμεις την VII/14/17* (10 Οκτωβρίου 539),*· ότι η Βαβυλών έπεσε την ΧΙΙ/16/17 (12 Οκτωβρίου), και ότι ο Κύρος εισήλθε στη Βαβυλώνα την VIII/3/17* (29 Οκτωβρίου). Αυτό προσδιορίζει το τέλος της βασιλείας του Ναβονίδου και την αρχή της βασιλείας του Κύρου. Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι η τελευταία πινακίδα χρονολογημένη από το Γιούρουκ προς τον Ναμπουνάιντ φέρει χρονολογία της επομένης ημέρας μετά την πτώσι της Βαβυλώνος στον Κύρο. Τα νέα της κυριεύσεώς της δεν είχαν φθάσει ακόμη σ’ αυτή την πόλι του νότου που απείχε 125 περίπου μίλια.»—Μελέτες του Πανεπιστημίου Μπράουν, Τόμ. XIX, Βαβυλωνιακή Χρονολογία 626 π.Χ.—75 μ.Χ., υπό Πάρκερ και Ντουμπερστάιν, 1956, σελ. 13 (στην Αγγλική).

18. (α) Με ποια χρονολογία συμφωνούν είκοσι περίπου ιστορικοί, και σχολιασταί; (β) Μήπως αυτή η συμφωνία προέκυψε μόνο προσφάτως;

¹⁸ Αναγνωρισμένες αυθεντίες της εποχής μας παραδέχονται το 539 π.Χ. χωρίς καμμιά αμφισβήτησι ως το έτος της ανατροπής της Βαβυλώνος από τον Κύρο τον Μέγαν. Επιπρόσθετα στις ανωτέρω παραπομπές, τα κατωτέρω δίνουν μικρά αποσπάσματα από βιβλία ιστορίας που αντιπροσωπεύουν μια διασταύρωσι τόσο γενικών παραπεμπτικών έργων όσο και βιβλίων στοιχειώδους εκπαιδεύσεως.* Αυτές οι σύντομες παραπομπές δείχνουν, επίσης, ότι αυτή δεν είναι μια χρονολογία η οποία υπεδείχθη προσφάτως, αλλά μια χρονολογία η οποία έχει προσεκτικά ερευνηθή και γίνει γενικώς παραδεκτή τα τελευταία εξήντα χρόνια.

«Ο Κύρος εισήλθε στη Βαβυλώνα το 539 π.Χ.» (Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία, 1946, Τόμ. 2, σελ. 852) «Όταν ο Κύρος ενίκησε τα στρατεύματα του Ναβονίδου, η ιδία η Βαβυλών παρεδόθη, τον Οκτ. του 539, στον Πέρση στρατηγό Γοβρύα.»—Αυτόθι, Τόμ. 6, σελ. 930.

«Το 539 π.Χ. η Βαβυλών έπεσε χωρίς μάχη στον Αχαιμενίδη Πέρση, Κύρο τον Μέγαν.» Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, 1956, Τόμ. ΙΙΙ, σελ. 9.

«Η Βαβυλών εκυριεύθη από τον Κύρο το 539 π.Χ.»—Σειρά Ερευνών Γέηλ Οριένταλ. Τόμ. XV, 1929, Ναβονίδης και Βαλτάσαρ, υπό Ντόγκερτυ, σελ. 46 (στην Αγγλική).

«Οι Πέρσαι κατέλαβαν την πόλι το 539 π.Χ.» (Η Παγκόσμιος Εγκυκλοπαιδεία του Βιβλίου, 1966, Τόμ. 2, σελ. 10) «Το 539 π.Χ., οι Πέρσαι κατέκτησαν την Βαβυλωνία,» (Αυτόθι, σελ. 13) «Ναβονίδης, ο τελευταίος βασιλεύς της Χαλδαϊκής Βαβυλωνίας, ο οποίος εβασίλευσε από το 555 έως το 539 π.Χ.»—Αυτόθι, σελ. 193.

«Η πτώσις της Λυδίας άνοιξε τον δρόμο για μια Περσική επίθεσι κατά της Βαβυλωνίας. Η κατάκτησις της χώρας αυτής απεδείχθη απροσδόκητα εύκολη. Το 539 π.Χ. η μεγάλη πόλις της Βαβυλώνος άνοιξε τις πύλες της στις Περσικές στρατιές.»—Αρχαία Ιστορία Χάττον Ουέμπστερ, 1913, σελ. 64 (στην Αγγλική).

«Το 539 π.Χ. η Βαβυλών, επίσης, εκυριεύθη από τον Κύρο.»—Η ιστορία των Αρχαίων Εθνών, υπό Ο. Α. Ουέστερμαν, 1912, σελ. 73 (στην Αγγλική).

«Το 539 π.Χ. όμως, ο Κύρος προχώρησε για την κατάκτησι της Βαβυλωνίας. . . . Η Σιππάρ είχε καταληφθή χωρίς να εκτοξευθή ένα βέλος και, δύο ημέρες αργότερα, οι προφυλακές των στρατευμάτων του Κύρου εισήλθαν στη Βαβυλώνα.»—Ιστορία των Εβραίων, υπό Φ. Κ. Σάντερς, 1914, σελ. 230 (στην Αγγλική).

«Δεν φαίνεται ότι υπήρξε ένα μακρύ διάστημα μεταξύ του θανάτου του [του Ναβουχοδονόσορ] και της πτώσεως της Χαλδαϊκής Αυτοκρατορίας, στην επίθεσι του Κύρου το 539».—Η Βιβλική Περίοδος, υπό Ο. Φ. Αλμπράϊτ, Ανατύπωσις από το βιβλίο Οι Ιουδαίοι· Η ιστορία, η Παιδεία και η Θρησκεία των, έκδοσις Λούις Φινκελστάιν, 1955, σελ. 49 (στην Αγγλική).

«Ο Κύρος εισήλθε στη Βαβυλώνα στις 29 Οκτωβρίου 539 π.Χ. και παρουσιάσθηκε με τον ρόλο του ελευθερωτού του λαού.»—Το Εικονογραφημένο Βιβλικό Λεξικό του Ζόντερβαν, 1965, σελ. 193· βλέπε, επίσης, σελίδες 93, 104, 198, 569 (στην Αγγλική).

«Ο Ναβουχοδονόσορ είχε περιβάλει την Βαβυλώνα με πελώρια τείχη, αλλά ύστερ’ από την ήττα των στρατευμάτων του Βαλτάσαρ η πόλις παρεδόθη με μικρά αντίστασι το 539 π.Χ.»—Παγκόσμιος Ιστορία με μια Ματιά, υπό Ράιδερ, 1942, σελίδες 28, 29 (στην Αγγλική).

«Όταν η Νεο-Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία παρεδόθη στους Πέρσας, η Βαβυλών άνοιξε τις πύλες της στον Κύρο 539 π.Χ. χωρίς αντίστασι.»—Λεξικόν της Βίβλου του Ερμηνευτού, 1962, σελ. 335 (στην Αγγλική).

«Το δέκατο έβδομο έτος του Ναβονίδου (539 π.Χ.), ο Κύρος κατέλαβε την Βαβυλώνα.»—Η Λαϊκή και Κριτική Εγκυκλοπαιδεία της Βίβλου και Γραφικόν Λεξικόν, υπό Φάλλοους, 1913, Τόμ. 1, σελ. 207 (στην Αγγλική).

«Ο Κύρος ο Μέγας, το 539 π.Χ. προσέθεσε την Βαβυλωνία στις άλλες αυτοκρατορίες τις οποίες είχε αποκτήσει και εδραιώσει με μαγική ευχέρεια και ταχύτητα.»—Ένα Νέο Στερεότυπο Λεξικό της Βίβλου, 1926, σελ. 91 (στην Αγγλική).

«Η πόλις [η Βαβυλών] κατελήφθη μ’ αιφνιδιασμό το 539 π.Χ.»—Το Παγκόσμιον Λεξικόν της Αγίας Γραφής, υπό Πελούμπετ, 1912, σελ. 69 (στην Αγγλική).

«Το έτος 539 π.Χ. εσημείωσε την κατάρρευσι της Σημιτικής ηγεμονίας στην αρχαία Ανατολή, και την έναρξι της Αρειανής ηγεσίας, η οποία συνεχίσθηκε επί χίλια τουλάχιστον έτη. Αυτή η κατάκτησις της Βαβυλώνος από τον Κύρο έθεσε το θεμέλιο για όλες τις μετέπειτα εξελίξεις κάτω από την Ελληνική και την Ρωμαϊκή διακυβέρνησι.»—Δαρείος ο Μήδος, υπό Ουίτκομπ, 1959, Εισαγωγή, σελ, 2 (στην Αγγλική).

«Ήταν ο Κύρος, επίσης, ο οποίος κατέκτησε την Βαβυλώνα το έτος 539 π.Χ. κι έτσι έγινε κύριος της Μεσοποταμίας και της Συρίας.»—Αρχαία και Μεσαιωνική Ιστορία, υπό Χαίης και Μουν, 1930, σελ. 92 (στην Αγγλική).

«Ο Ναβονίδης (Ναμπουνάιντ) . . . ήταν ο τελευταίος Βασιλεύς της Βαβυλώνος (555-539 π.Χ.)».—Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία, 1907, Τόμ. 2, σελ. 184 (στην Αγγλική).

«Το 539 το βασίλειο της Βαβυλώνος κατελήφθη από τον Κύρο.»—Η Νέα Εγκυκλοπαιδεία των Φουνκ & Βάγκναλς, 1952, Τόμ. 10, σελ. 3397 (στην Αγγλική).

«Η Χαλδαϊκή Αυτοκρατορία, με την πρωτεύουσα της στην Βαβυλώνα (Δευτέρα Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία), διετηρήθη, . . . έως το 539 π.Χ., όταν κατέρρευσε μπροστά στην επίθεσι του Κύρου.»—Σκιαγραφία της Ιστορίας, Χ. Γ. Ουέλς, 1921, σελ. 140 (στην Αγγλική).

«Ο Κύρος κατέκτησε την Βαβυλωνία το 539 π.Χ.»—Η Διεθνής Στερεότυπος Εγκυκλοπαιδεία της Βίβλου, 1960, Τόμ. 1, σελ. 367 (στην Αγγλική).

«Το έτος 539 ο Κύρος κατακτά την πόλι της Βαβυλώνος, η Βαβυλωνία γίνεται επαρχία της Περσικής Αυτοκρατορίας.»—Μεταφρασμένο από το Γερμανικό Λεξικόν της Βίβλου, εκδόσεως Χέρμπερτ Χάαγκ και των συνεργατών του, τυπωμένο στην Ελβετία, το 1951. Βλέπε σελίς 150 κάτω από την λέξι Βαβυλωνία (στην Αγγλική).

19. Ώστε, λοιπόν, πόσα χρόνια παρήλθαν από την πτώσι της Βαβυλώνος στους Πέρσας;

¹⁹ Με τη χρονολογία 539 π.Χ. τόσο σαφώς καθωρισμένη και για την οποία συμφωνούν τόσο πολλοί διανοούμενοι, είμεθα απολύτως βέβαιοι για το πού ευρισκόμεθα σήμερα σε συσχετισμό με την πτώσι της Βαβυλώνος πριν από είκοσι πέντε αιώνες. Η 6η Οκτωβρίου 1968 συμπληρώνει 2.506 έτη από την πτώσι της τρίτης παγκοσμίου αυτοκρατορίας.* Άλλα σπουδαία γεγονότα, τα οποία συνέβησαν πριν από το 539, μπορούν να χρονολογηθούν τώρα με μεγάλη ακρίβεια. Αν ένας δεχθή τις χρονολογίες οι οποίες έχουν αναγραφή στη Βίβλο, αυτό καθίσταται ένα μάλλον εύκολο ζήτημα, και μερικές από τις παγίδες πλάνης στις οποίες έχουν πέσει οι εκ παραδόσεως χρονολόγοι του «Χριστιανικού κόσμου» μπορούν ν’ αποφευχθούν.

Η ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΚΑΤΕΣΤΡΑΦΗ ΤΟ 607 π.Χ.

20. (α) Συναντάται το όνομα Δαρείος σε σφηνοειδείς επιγραφές; (β) Αλλά για ποιο πράγμα είμεθα βέβαιοι;

²⁰ Εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν στον Θεό του Δανιήλ, τον Ιεχωβά, γνωρίζουν ότι η ιστορική ακρίβεια της Βίβλου δεν στηρίζεται σε μη ανακαλυφθέντα, ελλιπή, ατελή, όχι θεόπνευστα κοσμικά έγγραφα. Γι’ αυτό, επειδή απλώς το όνομα «Δαρείος» δεν συναντάται σε καμμιά από τις ειδωλολατρικές σφηνοειδείς επιγραφές που ανεκαλύφθησαν έως τώρα, αυτό δεν μεταβάλλει καθόλου την αληθινότητα της μαρτυρίας της Αγίας Γραφής. Τα ιστορικά γεγονότα που κατεγράφησαν με θεία έμπνευσι είναι σαφή: «Την αυτήν νύκτα εφονεύθη ο Βαλτάσαρ ο βασιλεύς των Χαλδαίων. Και Δαρείος ο Μήδος έλαβε την βασιλείαν ων περίπου ετών εξήκοντα δύο.» (Δαν. 5:30, 31) Μερικοί ερευνηταί πιστεύουν, και το επιχείρημα των είναι ισχυρό, ότι ο Δαρείος ήταν ο ίδιος με τον Γκουμπαρού, κυβερνήτη του Κύρου, ο οποίος εισήλθε μαζί του στην Βαβυλώνα και ο οποίος διώρισε κυβερνήτας στην πόλι.* Εν τούτοις, ο Δανιήλ ομιλεί επανειλημμένως για τον Δαρείο τον Μήδο, όχι ως Κυβερνήτη, αλλά ως Βασιλέα, απευθύνεται δε και προσωπικώς ακόμη σ’ αυτόν ως προς Βασιλέα.—Δαν. 6:1, 6-9, 12-25.

21. Ποια συναρπαστική ανακάλυψι έκαμε ο Δανιήλ το πρώτο έτος της βασιλείας του Δαρείου;

²¹ Στη διάρκεια των ολίγων μηνών που εκάθησε ο Δαρείος στον θρόνο, ο Δανιήλ έκαμε μια καταπληκτική χρονολογική ανακάλυψι: «Εν τω πρώτω έτει του Δαρείου, του υιού του Ασσουήρου, εκ του σπέρματος των Μήδων, όστις εβασίλευσεν επί το βασίλειον των Χαλδαίων, εν τω πρώτω έτει της βασιλείας αυτού, εγώ ο Δανιήλ ενόησα εν τοις βιβλίοις τον αριθμόν των ετών, περί των οποίων ο λόγος του Ιεχωβά έγεινε προς Ιερεμίαν τον προφήτην, ότι ήθελον συμπληρωθή εβδομήκοντα έτη εις τας ερημώσεις της Ιερουσαλήμ.» (Δαν. 9:1, 2, ΜΝΚ) Χωρίς αμφιβολία το ερώτημα όσον αφορά πότε θα έληγε αυτό το χρονικό όριο των εβδομήντα ετών επίεζε πολύ τη διάνοια του Δανιήλ. Ευτυχώς, δεν ήταν αναγκασμένος ν’ αναμείνη πολύ για την απάντησι.

22. Πόσον καιρό εβασίλευσε ο Δαρείος Α΄, και ποιος τον διεδέχθη ως βασιλεύς της Βαβυλώνος;

²² Η βασιλεία του Δαρείου 1 ήταν σύντομη· η μνεία ‘του πρώτου έτους’ της βασιλείας του υπονοεί ότι ήταν βασιλεύς τουλάχιστον ένα πλήρες έτος. (Δαν. 9:1· 11:1.) Τον διεδέχθη στο θρόνο ο Κύρος προς το τέλος του 538 και ο προφήτης του Ιεχωβά Δανιήλ εξακολούθησε να παραμένη στην υψηλή θέσι του. «Και ευημέρισεν αυτός ο Δανιήλ εν τη βασιλεία του Δαρείου, και εν τη βασιλεία Κύρου του Πέρσου.» (Δαν. 6:2, 28) Ότι υπήρχε μια πολύ στενή σχέσις μεταξύ αυτών των δύο βασιλέων, και των βασιλείων των υποδεικνύεται από την επαναλαμβανόμενη έκφρασι, ‘ο νόμος των Μήδων και Περσών.’—Δαν. 6:8, 12, 15.

23. (α) Ποια μεγάλη προφητεία επρόκειτο να εκπληρωθή; (β) Ποιο έτος επέστρεψαν οι Ιουδαίοι στη γενέτειρά των; Εξαιτίας ποιων ταχέων εξελίξεων;

²³ Δύο αιώνες ενωρίτερα ο Ιεχωβά δια στόματος του προφήτου του Ησαΐα είχε αναγγείλει: «[Εγώ είμαι] ο λέγων προς τον Κύρον, Ούτος είναι ο βοσκός μου, και θέλει εκπληρώσει πάντα τα θελήματά μου· και ο λέγων προς την Ιερουσαλήμ, Θέλεις ανακτισθή· και προς τον ναόν, Θέλουσι τεθή τα θεμέλια σου.» (Ησ. 44:28) Χωρίς περαιτέρω αναβολή αυτή η διακοσίων ετών ηλικίας προφητεία επρόκειτο να εκπληρωθή. Ο Κύρος ανήλθε στο θρόνο και «εν τω πρώτω έτει» της βασιλείας του, τουλάχιστον πριν από την άνοιξι του 537, «διήγειρεν ο Ιεχωβά το πνεύμα του Κύρου.» Αυτός εξέδωκε το περίφημο διάταγμα, που επέτρεπε στους Ιουδαίους να επιστρέψουν και ν’ ανοικοδομήσουν πάλι το ναό του Ιεχωβά, αντίγραφα του οποίου εγράφησαν κι εκυκλοφόρησαν σ’ όλο το βασίλειο. Αυτό άφηνε αρκετό χρόνο για να εγκατασταθούν οι Ιουδαίοι και πάλι στη γενέτειρα των, να ‘στήσουν το θυσιαστήριον εν τω τόπω αυτού,’ και «από της πρώτης ημέρας του εβδόμου μηνός» άρχισαν να προσφέρουν ολοκαυτώματα προς τον Ιεχωβά. Αυτή η χρονολογία, η ‘πρώτη ημέρα του εβδόμου μηνός,’ σύμφωνα με τους καλυτέρους αστρονομικούς πίνακες που είναι διαθέσιμοι,* υπολογίζεται ότι είναι η 5η Οκτωβρίου (Ιουλιανόν) ή 29η Σεπτεμβρίου (Γρηγοριανόν) του 537 π.Χ.—Έσδρας 1:1-4· 3:1-6, ΜΝΚ.

24. Ώστε, πότε άρχισαν τα εβδομήντα χρόνια της ερημώσεως, και πότε έληξαν;

²⁴ Εδώ, λοιπόν, έχομε πολύ οριστικά καθωρισμένο, έναν άλλο χιλιομετρικό δείκτη—το έτος που έληξαν τα εβδομήντα χρόνια της ερημώσεως της γης του Ιούδα—περίπου την 1η Οκτωβρίου 537. (Ιερεμ. 25:11, 12· 29:10) Έτσι χρειάζεται τώρα ένας απλός υπολογισμός για να καθορισθή πότε άρχισαν τα εβδομήντα έτη. Δεν έχει ένας παρά να προσθέση 70 στο 537 για να γίνουν 607. Έτσι την 1η Οκτωβρίου περίπου του έτους 607 π.Χ., είχε συμπληρωθή ολοκλήρως η ερήμωσις της γης του Ιούδα και η πλήρης εκκένωσίς της από τους κατοίκους της.

25. Η απάντησις σε ποιο ερώτημα σχετίζεται με το έτος 607 π.Χ.;

²⁵ Η σπουδαιότης του έτους 607 π.Χ. στη Βιβλική χρονολογία θα γίνη ακόμη πιο καταφανής στο επόμενο άρθρο, καθώς ζητούμε απάντησι στο προκλητικό ερώτημα, Πότε δημιουργήθηκε ο Αδάμ;

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 683]

Η ισχυρή Βαβυλών, φαινομενικώς απόρθητη, έπεσε το 539 π.Χ.