Ιερείς Λέγουν τι Είναι Εσφαλμένο στην Αγαμία

Ο ΠΑΠΑΣ ΠΑΥΛΟΣ ΣΤʹ λέγει ότι ο νόμος της εκκλησίας, που απαγορεύει να νυμφεύωνται οι ιερείς, είναι ορθός. Τον απεκάλεσε ένα «λαμπρό κόσμημα». Ενωρίτερα, το έτος αυτό είπε: «Είναι κάτι ευτυχές, είναι αξιαγάπητο, είναι Καθολικό. Οφείλομε να το διατηρήσωμε και να το υπερασπίσωμε».

Αλλά η πλειονότης των νεωτέρων Καθολικών ιερέων δεν συμφωνεί. Σε μια σφυγμομέτρησι που έγινε, περισσότεροι των 80 τοις εκατό απ’ αυτούς θέλησαν ν’ αλλάξη ο νόμος περί αγαμίας. Πολλοί πιο ηλικιωμένοι ιερείς, επίσης, πιστεύουν ότι ο νόμος της εκκλησίας περί αγαμίας είναι εσφαλμένος. Τι λέγουν ότι είναι εσφαλμένο σ’ αυτόν;

ΚΑΜΜΙΑ ΓΡΑΦΙΚΗ ΒΑΣΙΣ

Πολλοί Καθολικοί ιερείς είναι πρόθυμοι να τονίσουν ότι αυτός ο νόμος δεν είναι Γραφικός. Δεν διδάσκεται στην Αγία Γραφή. Η Γραφή περιγράφει την αγαμία ως «χάρισμα,» κι’ εφόσον έτσι συμβαίνει, λέγουν οι ιερείς, η εκκλησία δεν πρέπει να τον καθιστά υποχρεωτικό.

Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Δεν δύνανται πάντες να δεχθώσι τον λόγον τούτον [περί αγαμίας], . . . Όστις δύναται να δεχθή τούτο, ας δεχθή». Και ο απόστολος Παύλος, ο οποίος ήταν και αυτός άγαμος, είπε: «Θέλω πάντας τους ανθρώπους να ήναι καθώς και εμαυτόν· αλλ’ έκαστος έχει ιδιαίτερον χάρισμα εκ Θεού, άλλος μεν ούτως, άλλος δε ούτως».—Ματθ. 19:11, 12· 1 Κορ. 7:7.

Ο Καθολικός ιερεύς Τζων Α. Ομπράιεν ετόνισε, επίσης, ότι αυτές οι Βιβλικές δηλώσεις δεν απευθύνονται σε μια συγκεκριμένη θρησκευτική τάξι. Είπε τα εξής: «Ούτε οι λόγοι του Χριστού ούτε οι λόγοι του Αγ. Παύλου απευθύνονται συγκεκριμένα ή αποκλειστικά σε ιερείς ή υποψηφίους για ιερά τάγματα αλλά σε Χριστιανούς γενικά. Υποδεικνύουν απλώς ότι η παραμονή σε κατάστασιν αγαμίας χάριν της βασιλείας των ουρανών μπορεί να είναι ένας αυθεντικός τρόπος Χριστιανικής ζωής».

Ο ιερεύς Ομπράιεν εξηγεί κατόπιν ότι οι Γραφές δεν απαγορεύουν τον γάμο των λειτουργών, λέγοντας: «Γράφοντας στους Κορινθίους, [ο Παύλος] λέγει: ‘Μη δεν έχομεν εξουσίαν να συμπεριφέρωμεν αδελφήν γυναίκα, ως και οι λοιποί απόστολοι του Κυρίου και ο Κηφάς;’ (1 Κορ. 9:5) Μολονότι η λέξις γυνή, που χρησιμοποιείται εδώ, μπορεί να σημαίνει τόσο γυναίκα όσο και σύζυγο, τα συμφραζόμενα, ειδικά όσον αφορά τον Κηφά (Πέτρον), υποδεικνύουν ότι η πιο πιθανή σημασία εδώ είναι σύζυγος».

Έτσι, οι ιερείς συνήθως τονίζουν ότι η αγαμία ήταν προαιρετική, όχι υποχρεωτική, μεταξύ των πρώτων Χριστιανών. Ο Καθολικός θεολόγος Χανς Κουγκ παρατηρεί: «Ο Πέτρος και οι Απόστολοι ήσαν, και παρέμειναν, έγγαμοι ακόμη και ως ολοχρόνιοι μαθηταί του Ιησού, και αυτό είχε παραμείνει το πρότυπο για τους ηγέτας της κοινότητος για πολλούς μεταγενεστέρους αιώνες».

Μόλις το 1139 μ.Χ. η Καθολική εκκλησία επέβαλε το νόμο περί αγαμίας. Πριν απ’ αυτό, πολλοί πάπαι είχαν αυτοί οι ίδιοι νυμφευθή. Πράγματι, ο πρόσφατος Πάπας Ιωάννης ΚΓʹ είπε: «Η εκκλησιαστική αγαμία δεν είναι δόγμα. Οι Γραφές δεν την επιβάλλουν. Είναι μάλιστα εύκολο να γίνη μια αλλαγή. Παίρνω ένα κονδυλοφόρο, υπογράφω ένα διάταγμα και, την επομένη ημέρα, οι ιερείς που το επιθυμούν μπορούν να νυμφευθούν».

ΜΙΑ ΕΣΦΑΛΜΕΝΗ ΒΑΣΙΣ

Ιερείς, επίσης, τονίζουν τον εσφαλμένο τρόπο σκέψεως που συνετέλεσε στο να υιοθετήση η εκκλησία» το νόμο περί αγαμίας. Παρατηρούν ότι οι σκέψεις των ηγετών της εκκλησίας εκυριαρχούντο από τις διδασκαλίες του «Αγίου» Αυγουστίνου, ο οποίος έζησε από το 354 ως το 430. Αυτόν τον άνθρωπο τον ονομάζει «Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία,» «τον μέγιστον από τους [Καθολικούς] Πατέρες».

Ο Αυγουστίνος είχε γράψει για το γάμο: «Νομίζω ότι τίποτε δεν στρέφει την διάνοια του άρρενος από τα ύψη της περισσότερο από τα χάδια του θήλεος και την επαφή των σωμάτων χωρίς τα οποία μία σύζυγος δεν θα μπορούσε να υπάρχη».

Ο Καθολικός θεολόγος Ρ. Τζ. Μπάννικ ετόνισε ότι τέτοιες απόψεις επηρέασαν, και εξακολουθούν να επηρεάζουν, την Καθολική σκέψι. Λέγει ότι ο Αυγουστίνος δεν φέρει «καθόλου μικρό μέτρον ευθύνης για τη διείσδυσι στην αγωγή μας της ιδέας, που εξακολουθεί να είναι ευρέως διαδεδομένη, ότι η Χριστιανοσύνη θεωρεί την γενετήσιο ορμή ως κάτι ιδιαιτέρως μολυσμένο από το κακό».

Αλλά τι είναι εκείνο που επηρέασε τον Αυγουστίνο να υποβιβάση τον γάμο και το φύλον; Ιερείς όπως ο Τζων Ομπράιεν λέγουν ότι ήταν το γεγονός ότι ο Αυγουστίνος είχε συζήσει με μια νέα χωρίς το δεσμό του γάμου επί ένδεκα περίπου χρόνια. Επίσης, ο Τζων Τ. Νούναν, διδάσκαλος του Καθολικού νόμου, παρατηρεί: «Ο Αυγουστίνος, επειδή είχε αυτή την μαστιζομένη από ενοχή πείρα των σεξουαλικών σχέσεων μ’ ένα σχεδόν μόνιμο δεσμό, επίστευε ότι δεν υπήρχε τίποτε το λογικό, το πνευματικό, το μυστηριακό στην πράξιν της σεξουαλικής σχέσεως αυτής καθ’ εαυτήν».—«Γιατί Εγκαταλείπουν οι Ιερείς» (1969).

Έτσι οι ιερείς λέγουν ότι ο νόμος περί αγαμίας στηρίζεται σ’ εσφαλμένη βάσι. Αντιγραφικές και εσφαλμένες αντιλήψεις όσον αφορά το φύλον και το γάμο συνετέλεσαν στην υιοθέτησί των.

ΚΑΚΟΙ ΚΑΡΠΟΙ

Δεν θα έπρεπε να προκαλή έκπληξιν, λοιπόν, το ότι ένας αντιγραφικός νόμος που στηρίζεται σ’ εσφαλμένη βάσι παρήγαγε κακούς καρπούς. Πολλοί ιερείς τονίζουν αυτή την καρποφορία, όταν αναφέρουν τι είναι εσφαλμένο με την αναγκαστική αγαμία. Παρατηρούν ότι η Καθολική εκκλησία επιτρέπει, και συγχωρεί ακόμη, χονδροειδή κακή διαγωγή εκ μέρους των ιερέων, εφόσον οι ιερείς δεν νυμφεύονται.

Ο Έντουαρντ Φρανκ Χένρικες υπηρέτησε ως Καθολικός ιερεύς επί δεκαέξη χρόνια προτού νυμφευθή κι’ εγκαταλείψη το ιερατείο. Παρατηρεί τα εξής:

«Δεν είναι σημαντικό ότι ο Κανονικός Νόμος δεν επιβάλλει καμμιά ποινή για εξωενοριακές παρεκτροπές όπως η πορνεία, η μοιχεία, η σοδομία, η κατάφωρος επιμειξία, ή οποιαδήποτε μορφή σεξουαλικής παρεκκλίσεως των κληρικών, ούτε ακόμη και για τη συνεχή και παρατεταμένη παλλακεία, αλλά μόνο για τη ‘διάπραξιν’ γάμου; Αυτό είναι το ασυγχώρητο έγκλημα. Πόσες φορές άκουσα ιερείς να λέγουν—και ντρέπομαι ότι το έχω ειπεί κι’ εγώ ο ίδιος—κάμε ό,τι θέλεις, αλλά μη την νυμφευθής!»

Ο Τζόζεφ Μπλένκισοπ, ο οποίος έχει υπηρετήσει με διακεκριμένο τρόπο ως Καθολικός λόγιος, και συνεργάσθηκε στα συγγράμματα «Η Βίβλος της Ιερουσαλήμ» και «Σχόλια επί της Βίβλου του Ιερωνύμου», ετόνισε μερικά κοινά παραδείγματα κακής διαγωγής. Είπε τα εξής:

«Εγνώρισα προσωπικώς ιερείς, σ’ ενοριακό έργο σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής, οι οποίοι τακτικά εδέχοντο νέες για να περάσουν μαζί το σαββατοκύριακο, αλλά οι οποίοι δεν είχαν ούτε ονειρευθή να παραιτηθούν από την εξάσκησι της διακονίας των. Ένας απ’ αυτούς, ενθυμούμαι, είχε ένα έξοχο ορθολογισμό αλλά εξεπλάγη όταν ερώτησα για την επίδρασι που είχαν αυτά στα ερυθρόδερμα κορίτσια για τα οποία επρόκειτο. . . .

»Προκύπτει σαφώς όχι μόνο από την πρόσφατη πείρα αλλά και από την όλη ιστορία της Εκκλησίας ότι το ‘χάρισμα’ της αγαμίας, είναι ένα πολύ πιο σπάνιο γεγονός παρ’ όσον φαίνεται να προϋποθέτουν οι επίσημες ανακοινώσεις».

Αυτό παραδέχονται εκείνοι που ευρίσκονται κοντά στην κατάστασι. Παραδείγματος χάριν, ο Καθολικός ιερεύς Πήτερ Ρίγκα έχει υπηρετήσει ως καθηγητής της θεολογίας στη Νοτρ Νταμ κι’ εδίδαξε στο Κολλέγιο Σαιντ Μαίρυ της Καλιφορνίας. Παραδέχεται ότι οι σεξουαλικές παραβάσεις εκείνων οι οποίοι έχουν κάμει ευχή για μια ζωή αγαμίας είναι «ομαδικές,» και όχι μικρές όπως παρουσιάζονται επισήμως. Τονίζοντας την ανεντιμότητα των επισήμων της εκκλησίας οι οποίοι εκθειάζουν τις αρετές της υποχρεωτικής αγαμίας, εξηγεί:

«Η εντιμότης απαιτεί την παρουσίασι της αντισταθμιστικής αποδείξεως αμετρήτων μελών του κλήρου, τα οποία συστηματικά έχουν λύσει τις δυσκολίες των σ’ αυτή την περιοχή με τρόπους που κυμαίνονται από απροκάλυπτη παλλακεία ως το νόμιμο γάμο, με φιληνάδες, ερωμένες, και πλατωνικές συνεντεύξεις. Και δεν πρέπει να περιλάβωμε τις αμβλυμένες μορφές ομοφυλοφιλίας και άλλες μορφές νοσηρών σεξουαλικών εκδηλώσεων, μέσα σε σεμινάρια και θρησκευτικούς οίκους, για τις οποίες υπάρχουν διαθέσιμες πολλές θλιβερές αποδείξεις; Το ότι δεν βλέπουν τη δημοσιότητα αυτά τα ευρέως διαδεδομένα φαινόμενα και η νομιμοφροσύνη του ποιμνίου που δείχνει κατανόησι και συγκαλύπτει τις ατομικές περιπτώσεις και τις απομακρύνει από τη δημοσιότητα δεν αποτελούν δικαιολογία για να διασκευάζωνται τα πράγματα εν γνώσει για να παρουσιάζεται το ποθούμενο αποτέλεσμα και ν’ αγνοούνται οι αντίθετες αποδείξεις».—«Έγγαμοι Ιερείς και Έγγαμες Καλόγρηες» (1968).

Αντιμετωπίζοντας τέτοιες καταστάσεις στην εκκλησία, τι κάνουν πολλοί ιερείς; Ο ιερεύς Ρίγκα ετόνισε ότι υπάρχουν «χιλιάδες περιπτώσεις ιερέων οι οποίοι είναι πιο συνεπείς και δίκαιοι» και οι οποίοι εγκαταλείπουν το ιερατείο. Το 1968 υπολογίζεται ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνο 2.700 απ’ αυτούς το εγκατέλειψαν! Έτσι η Καθολική Εκκλησία, λέγει ο Ρίγκα, «δεν χάνει τους χειροτέρους της αλλά τους πιο καλούς υιούς της».

Ο προϊστάμενος μιας κοινότητος ιερέων της Ανατολικής Ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών εθρήνησε τ’ αποτελέσματα αυτής της ομαδικής αποχωρήσεως. Είπε: «Κι’ εγώ πιστεύω ότι οι διεστραμμένες προσωπικότητες μέσα στο ιερατείο θα ξεχωρίζουν με πιο ευδιάκριτο τρόπο μέσα στις τάξεις που ελαττώνονται . . . Κι’ εγώ είμαι ένας από τους πολλούς που δεν αποβλέπει στο να εξακολουθή να διάγη μια ζωή ανάμεσα σε διεστραμμένες προσωπικότητες».

Μπορείτε να προσάψετε μομφή σε ιερείς που παραιτούνται; Όταν μία θρησκευτική οργάνωσις είναι προσκολλημένη σε αντιγραφικές συνήθειες, δεν θα έπρεπε κάθε άτομο που έχει φόβο Θεού να θέλη να εγκαταλείψη αυτή την οργάνωσι; Αυτό κάνουν πολλοί τώρα.