Ο Ιεχωβά Προμηθεύει
Αφήγησις υπό Νιούτον Κάντουελ
ΑΝΑΛΟΓΙΖΟΜΕΝΟΙ τώρα στοργικά τα τριάντα εννέα και πλέον χρόνια της ολοχρονίου υπηρεσίας στη Χριστιανική διακονία ως μάρτυρες του Ιεχωβά, η σύζυγός μου Εσθήρ κι’ εγώ θαυμάζομε πόσο καλός υπήρξε μαζί μας ο Ιεχωβά. ‘Εγκαίρως’ δοκιμάσαμε την πείρα της στοργικής του φροντίδος και προμηθείας για τις καθημερινές μας ανάγκες. (2 Τιμ. 4:2) Και αποτελεί πάντοτε μια τέρψι η ανάμνησις εκείνων των παλαιοτέρων ημερών.
Μελέτη της Βίβλου στα σοβαρά με τη βοήθεια Γραφικών εκδόσεων της Εταιρίας Σκοπιά είχαμε αρχίσει ύστερ’ από το γάμο μας το 1907. Κατά παράδοξο τρόπο ένας πρώην Βαπτιστής λειτουργός συνετέλεσε πολύ στο να κατευθύνη την προσοχή μας στις εκδόσεις της Εταιρίας και να μας ενθαρρύνη να τις μελετούμε.
Και οι δύο μας από νεαρή ηλικία διατηρούσαμε μια ζωηρή επιθυμία να είμεθα χρήσιμοι στον Θεό και βοηθητικοί στους συνανθρώπους μας. Και οι δύο μας είχαμε από ενωρίς αμφιβολίες όσον αφορά τις διδασκαλίες των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου, ειδικά για την αποκρουστική διδασκαλία του αιωνίου βασανισμού αβοηθήτων πλασμάτων. Αν και δεν είχαμε γνωρισθή μεταξύ μας καλά ωσότου μεγαλώσαμε, εν τούτοις, όταν γνωρισθήκαμε, διεπιστώσαμε ότι είχαμε πολλά κοινά γνωρίσματα.
Ως ένα νεαρό νυμφευμένο ζεύγος μελετούσαμε τακτικά τα διαθέσιμα βοηθήματα της Εταιρίας Σκοπιά για τη μελέτη της Γραφής, εξετάζοντας όλες τις παραπομπές Γραφικών εδαφίων. Το αποτέλεσμα ήταν ότι απεκτήσαμε ένα σταθερό θεμέλιο γνώσεως που μας εβοήθησε αργότερα να λάβωμε απόφασι να υπηρετούμε τον Ιεχωβά. Ως το 1916 είχαμε προοδεύσει έως το σημείο του να συμμετέχωμε, σε μικρή κλίμακα, στη διάθεσι των βοηθημάτων της Εταιρίας για τη μελέτη της Γραφής. Απ’ αυτήν την αρχή ήταν εύκολο το βήμα ν’ αναλάβη ένας τακτική από σπίτι σε σπίτι διάθεσι εντύπων στη διάρκεια των περιόδων μεταξύ των σχολικών περιόδων.
Μετά το 1924, όταν επανήλθαμε στο Τέννεσση από το Νότιο Μιζούρι, τα μέλη της οικογενείας μας είχαν προχωρήσει και ετοιμάζονταν να γίνουν διαγγελείς του αγγέλματος της Βασιλείας. Ήταν προνόμιό μας να είμεθα «καλοί σκοπευταί», ένας όρος που εφηρμόζετο για λίγο καιρό ύστερ’ από το 1907 σ’ εκείνους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να φύγουν από το σπίτι ή ν’ αναλάβουν ολοχρόνια διακονία στη διάδοσι του αγγέλματος αλλά ήσαν πρόθυμοι να υπηρετούν μ’ ενεργό τρόπο όσο τους το επέτρεπε ο χρόνος στη γειτονιά των. Εξακολουθούσαμε να εφοδιαζώμεθα πλουσίως από πνευματική άποψι. Κάθε μέρα είχαμε μια σύντομη συζήτησι επάνω στο εδάφιο της ημέρας· είχαμε την οικογενειακή μας μελέτη στη Σκοπιά κάθε εβδομάδα και απολαμβάναμε περιοδικές επισκέψεις από περιοδεύοντας αντιπροσώπους της Εταιρίας που ελέγοντο τότε «βιβλιοπώλαι».
ΑΝΟΙΓΕΙ Η ΘΥΡΑ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ
Καθώς προχωρούσαμε σε γνώσι εμεγάλωνε και η επιθυμία μας για μεγαλύτερη συμμετοχή στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Στη διάρκεια μιας εξαμήνου παραμονής στο Μιζούρι το 1929, είχαμε το προνόμιο να προμηθεύσωμε δωμάτια σε δύο Χριστιανές αδελφές μας, οι οποίες εργάζονταν ολοχρονίως στο κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού. Αυτό διήγειρε την πνευματική μας όρεξι και μας ώθησε να σκεφθούμε μ’ ένα πιο εποικοδομητικό τρόπο την περίπτωσί μας και το μέλλον μας.
Όταν επεστρέψαμε στο αγρόκτημα στο Τέννεσση, ένα νεαρό ζεύγος, ο Εντ Φίνκμπαϊνερ και η σύζυγός του, ήλθαν για ολοχρόνιο έργο κηρύγματος στην περιοχή μας. Το καλό παράδειγμά των καθώς και πολλά ενθαρρυντικά λόγια μάς ωδήγησαν να λάβωμε απόφασι. Το 1931, ο Λούις Λάρσεν, ένας ειδικός περιοδεύων αντιπρόσωπος της Εταιρίας, επιστρέφοντας από τη συνέλευσι του λαού του Ιεχωβά στο Κολόμπους, Οχάιο, όπου είχε υιοθετηθή επισήμως το όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά,» εσταμάτησε για μια επίσκεψι σ’ εμάς. Είχαμε αργά το βράδυ συναθροίσεις μ’ ολόκληρη την οικογένεια παρούσα. Υπήρχαν έξη από τα παιδιά στο σπίτι, δύο ακόμη στο σχολείο. Στη διάρκεια αυτής της επισκέψεως είχαμε συμβολίσει την αφιέρωσί μας στον Ιεχωβά με το εν ύδατι βάπτισμα. Και το έργο σκαπανέως ή κηρύγματος του Λόγου του Θεού ολοχρονίως φαινόταν ως μία σαφής δυνατότης για μας.
Τώρα είχε έλθει ο καιρός για απόφασι. Ποια θα ήταν αυτή; Θ’ αναλαμβάναμε υπηρεσία σκαπανέως ή θα παραμέναμε στ’ αρχικά μας σχέδια να δώσωμε «καλύτερη» εκπαίδευσι στα παιδιά; Υπήρχαν λόγοι για να μη αλλάξωμε γνώμη. Η υγεία της μητέρας της οικογενείας δεν ήταν πολύ καλή. Εκτός τούτου παρουσιάσθηκε μια ευκαιρία ν’ απολαμβάνωμε καλύτερες συνθήκες διαβιώσεως. Η ευκαιρία ήλθε με τη μορφή μιας προσκλήσεως ν’ αναλάβω θέσι διευθυντού σ’ ένα περίφημο σύγχρονο πειραματικό αγρόκτημα, που θα είχε την οικονομική υποστήριξι του τοπικού τραπεζίτου.
Ύστερ’ από εξέτασι του ζητήματος με προσευχή, πήραμε την απόφασι. Εξεθέσαμε σε πώλησι το αγρόκτημά μας, αλλά όχι για να μεταφερθούμε στο πειραματικό αγρόκτημα. Αντιθέτως, το εκάναμε για να μπορέσωμε να εισέλθωμε στις τάξεις των σκαπανέων διακόνων. Σε λίγους μήνες το αγρόκτημα είχε πωληθή τοις μετρητοίς, ναι, μολονότι υπήρχε οικονομική κρίσις. Είχαμε πεποίθησι τώρα ότι η θύρα της ευκαιρίας ήταν μια προμήθεια του Ιεχωβά.
Τον Φεβρουάριο του 1932 ανελάβαμε τον πρώτο διορισμό μας ως σκαπανέων, στην Κομητεία Άντερσον, Τέννεσση. Προτού περάση πολύς καιρός είχαμε δαπανήσει όλα όσα είχαμε εισπράξει από την πώλησι του αγροκτήματός μας—κυρίως σε λογαριασμούς ιατρών. Ενθυμούμεθα ότι όταν πήγαμε στο δεύτερο διορισμό μας, είχαμε μόλις να προπληρώσωμε δύο εβδομάδων ενοίκιο, με $5 περίσσευμα. Εν τούτοις, γνωρίζαμε ότι ο Ιεχωβά θα επρομήθευε εφ’ όσον εμείς εκτελούσαμε επιμελώς την υπηρεσία μας.
ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ ΚΙ’ ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ
Η υπηρεσία του σκαπανέως διακόνου την εποχή εκείνη ήταν κάπως διαφορετική από την υπηρεσία του συγχρόνου σκαπανέως. Το έργο των επανεπισκέψεων και Γραφικών μελετών δεν είχε εισαχθή ακόμη. Μάλλον, δαπανούσαμε το χρόνο μας διαθέτοντας Γραφικές εκδόσεις. Με την επιμελή εκτέλεσι του διακονικού μας έργου και τη βοήθεια που παρείχε ο Ιεχωβά με άλλους τρόπους μπορούσαμε ν’ ανταπεξέλθωμε από οικονομική άποψι. Είμεθα αρκετά ευτυχείς που είχαμε ένα μικρό κυμαινόμενο εισόδημα, επίσης, μολονότι αυτό απείχε πολύ από το να επαρκή για την οικογένειά μας που απετελείτο από εννέα μέλη.
Ήταν, επίσης, εποχή οικονομικής κρίσεως τότε, κι’ έτσι γενικά οι άνθρωποι δεν είχαν πολλά χρήματα. Αυτό εσήμαινε ανταλλαγή των εκδόσεών μας με όλα τα είδη πραγμάτων—φρούτα, λαχανικά, κονσέρβες, σιτάρι, και άλλα. Έτσι δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα τροφίμων. Μερικές φορές εδεχόμεθα, επίσης, ζωντανά πουλερικά και τα διατηρούσαμε για να τα πωλήσωμε αργότερα, πράγμα που μας επρομήθευε τ’ αναγκαία χρήματα που θα μας βοηθούσαν να παρευρεθούμε σε μια συνέλευσι ή να ταξιδεύσωμε σ’ ένα νέο διορισμό.
Εμάθαμε να είμεθα οικονόμοι από πολλές απόψεις. Όταν μετεκινούμεθα προς μια νέα εδαφική περιοχή, ωμιλούσα, παραδείγματος χάριν, σε μερικούς ιδιοκτήτας πρατηρίων βενζίνης και τους εξηγούσα ότι είχαμε τρία αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν κάθε μέρα και είχαν σχέσι με το Χριστιανικό μας έργο. Αυτό συνήθως κατέληγε στο να προμηθευώμεθα βενζίνη με έκπτωσι. Οι γυιοι μου έμαθαν σύντομα να φροντίζουν για τις επισκευές των αυτοκινήτων, κι’ έτσι εξοικονομούσαμε πολλά από τους λογαριασμούς των συνεργείων επισκευής.
Την εποχή εκείνη οι περισσότεροι δρόμοι ήσαν σε κακή κατάστασι. Δεν είχαν χαραχθή καλά ούτε υπήρχε συντήρησις. Συχνά έπρεπε να διανύωμε πεζή μεγάλες αποστάσεις για να φθάσωμε σε μερικά σπίτια. Σε μια περίπτωσι ένα αυτοκίνητό μας ανετράπη και κατεστράφη. Αλλά δεν εγεννήθη καθόλου σκέψις εγκαταλείψεως. Κατωρθώσαμε ν’ αγοράσωμε ένα σε αντικατάστασί του και να συνεχίσωμε.
Τι προνόμιο ήταν να εργαζώμεθα ως ένας οικογενειακός όμιλος και να καλύψωμε είκοσι επτά κομητείες στο Τέννεσση, δεκαπέντε περίπου στο Κεντάκυ, καθώς και μερικές στη Βιρτζίνια! Και καθώς εξακολουθούσαμε να υπηρετούμε, ο Ιεχωβά επρομήθευε προοδευτική εκπαίδευσι. Μάθαμε να χρησιμοποιούμε το έντυπο «Δελτίο Μαρτυρίας» αφού είχαμε μάθει από μνήμης μια παρουσίασι για το από σπίτι σε σπίτι έργο. Αργότερα ήλθε το έργο με γραμμόφωνο—με το οποίο επροτείναμε να παίζωμε δίσκους με σύντομες Γραφικές ομιλίες σ’ ενδιαφερόμενα άτομα. Αυτό εσήμαινε να μεταφέρωμε μαζί ένα μηχάνημα που εζύγιζε δέκα περίπου κιλά.
Τώρα, φυσικά, έχομε τις έξοχες Γραφικές ομιλίες που μπορούμε να εκφωνούμε προχείρως στα σπίτια κι’ έχομε το θελκτικό έργο των επανεπισκέψεων σε άτομα που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον με σκοπό την οργάνωσι οικογενειακών Γραφικών μελετών. Αυτή τη μορφή έργου την εμάθαμε με τη βοήθεια ενός βιβλιαρίου μ’ ερωτήσεις σε συσχετισμό με τους δίσκους γραμμοφώνου με το θέμα «Αποκαλυφθέντα». Και όταν είχε αναπτυχθή η μορφή έργου δημοσίων ομιλιών με ηχητικά μηχανήματα στο ύπαιθρο, μπορέσαμε να εξασφαλίσωμε ηχητικά μηχανήματα και να μετατρέψωμε το αυτοκίνητό μας σε «ηχητικό αυτοκίνητο». Υπήρξε χαρά μας να δοκιμάσωμε όλα αυτά τα έξοχα προνόμια.
ΑΛΛΕΣ ΕΥΛΟΓΗΤΕΣ ΠΡΟΜΗΘΕΙΕΣ
Αποτελούσε πάντοτε χαρά να παρευρισκώμεθα σε συνελεύσεις και να λαμβάνωμε πείρα της ενισχύσεως που πηγάζει από τη συναναστροφή με χιλιάδες ομοίους μας διακόνους. Και ειδικά αληθεύει αυτό, όταν η τακτική σκηνή δράσεως ενός ατόμου είναι απομονωμένες αγροτικές περιοχές. Η πρώτη μας μικρή συνέλευσις ήταν στη Τσαττανούγκα, Τέννεσση, το 1930, όταν ο Α. Ο. Μακμίλλαν και ο Α. Κέρμπερ ήσαν οι ομιληταί που είχαν αναγγελθή. Το 1934 είχαμε παρευρεθή στη συνέλευσι της Ατλάντα, Τζώρτζια—που ήταν και η πρώτη μας μεγάλη συνέλευσις. Από τότε δεν απουσιάσαμε ποτέ από καμμιά από τις ετήσιες συνελεύσεις ως τα πιο πρόσφατα χρόνια οπότε λόγοι κακής υγείας μας εμπόδισαν σε μία ή δύο περιπτώσεις.
Το 1937 στη συνέλευσι του Κολόμπους, Οχάιο, είχαμε τη χαρά να είμεθα ένας από τους πρώτους ομίλους «ειδικών σκαπανέων» διακόνων, που θα βοηθούσε οικονομικώς η Εταιρία Σκοπιά για να διατηρηθή μια καλά ωργανωμένη εκπαιδευτική εκστρατεία. Ολόκληρη η οικογένεια συνεπλήρωσε ειδικά έντυπα αιτήσεως, το δε νεώτερο μέλος μας ήταν τότε δεκαπέντε ετών. Όταν έγινε δεκτή η αίτησίς μας, μάς εδόθη ο πρώτος μας ειδικός διορισμός στο Νιου Χάβεν, Κοννέκτικατ, όπου υπήρχε σημαντική θρησκευτική εναντίωσις στη δράσι μας κηρύγματος.
Τώρα είχαμε ανάγκη τόσο σωματικής όσο και πνευματικής αντοχής. Φαντασθήτε την κατάστασί μας, όταν, αφού είχαμε δαπανήσει πολλά χρόνια στον θερμό Νότο, θα έπρεπε τώρα να εκτεθούμε στους σκληρούς χειμώνες της ακτής της Νέας Αγγλίας! Κι’ επίσης, υπήρχε τώρα απαίτησις για περισσότερες ώρες έργου στη διακονία από τους ειδικούς σκαπανείς. Φυσικά υπήρχε ανάγκη πιο θερμού ρουχισμού. Ευτυχώς, ο Ιεχωβά εφρόντισε για τις ανάγκες μας.
Έως τότε είχαμε συνηθίσει σε πολύ έργο σε αγροτικές περιοχές και σε μικρές πόλεις. Τώρα επρόκειτο να λάβωμε πείρα έργου μαρτυρίας σε μεγάλες πόλεις. Και κάθε φορά που βγαίναμε για το διακονικό μας έργο σ’ αυτόν τον νέο διορισμό, εκάναμε τη σκέψι ότι ήταν δυνατόν να έχωμε μια άδικη σύλληψι. Πράγματι, είχαμε συλληφθή σε πολλές περιπτώσεις. Τελικά, ως αποτέλεσμα της συλλήψεως τεσσάρων μελών της οικογενείας μας με την κατηγορία της διαταράξεως της Καθολικής ειρήνης με το ότι επαίζαμε δίσκους γραμμοφώνου στα σπίτια των ανθρώπων που επιθυμούσαν να τους ακούσουν, είχε διεξαχθή δίκη στα δικαστήρια του Κοννέκτικατ κι’ έφθασε ως το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών. Η απόφασις, η οποία καθώρισε ότι η δίωξις των μαρτύρων του Ιεχωβά αποτελούσε παράβασι της θρησκευτικής ελευθερίας την οποία εγγυάται η Δεκάτη Τετάρτη Τροπολογία, ήταν μία από τις πολλές νομικές νίκες που εχάρισε ο Ιεχωβά στο λαό του.
Εν τω μεταξύ ελάβαμε διορισμό στην περιοχή του Στάτεν Άιλαντ, Νέα Υόρκη, και μ’ αυτόν καθώς και με άλλους διορισμούς στην περιοχή της Νέας Υόρκης είχαμε τη χαρά της στενής συναναστροφής με τους Χριστιανούς αδελφούς μας στα κεντρικά γραφεία του Μπέθελ της Εταιρίας Σκοπιά. Αυτό ήταν ασφαλώς μια προμήθεια του Ιεχωβά για την πνευματική μας πρόοδο. Και ακολούθησαν πολλές ευλογίες.
Τι ευλογία ήταν, παραδείγματος χάριν, όταν το 1939 τρεις από τους γυιους μας είχαν κληθή να εργασθούν στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας! Και κατόπιν όταν το 1944 μία από τις θυγατέρες μας είχε το προνόμιο να φοιτήση στην τρίτη σειρά της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ και κατόπιν ν’ αναλάβη ιεραποστολική υπηρεσία στο εξωτερικό.
Ένας από τους ειδικούς σκαπανείς συνεργάτας μας στη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν η Φλώρενς Γούντουωρθ. Η συντροφιά της καθώς και του συζύγου της Έλντον, ο οποίος επί πολύν καιρό ήταν μέλος της οικογενείας Μπέθελ του Μπρούκλυν, είχε πολύ ευεργετική επίδρασι σ’ ολόκληρη την οικογένειά μας από πνευματική άποψι.
Όταν ήλθε το 1950, και τα παιδιά μας ενεργούσαν, έτσι να πούμε μόνα των πια, θεωρήσαμε σκόπιμο, για να μπορούμε ν’ ανταποκρινώμεθα ως σκαπανείς στους αντικειμενικούς μας σκοπούς υπηρεσίας, να ζητήσωμε εδαφική περιοχή όπου οι κλιματικές συνθήκες θα προσέφεραν λιγώτερα προβλήματα. Η αίτησίς μας έγινε δεκτή και σύντομα αρχίσαμε να υπηρετούμε στο Τσαίηζ Σίτυ, Βιρτζίνια, όπου εγώ είχα διορισθή επίσκοπος της εκκλησίας των μαρτύρων του Ιεχωβά. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά μπόρεσα ν’ αντεπεξέλθω σ’ αυτή την ευθύνη ως το 1964. Σε ηλικία ογδόντα έξη ετών εφάνη τότε δίκαιο ότι νεώτεροι άνδρες, τους οποίους είχα βοηθήσει ν’ αναπτύξουν ωριμότητα, έπρεπε ν’ αναλάβουν το φορτίο.
Και οι δύο μας εξακολουθούμε να είμεθα σε θέσι να συνεχίζωμε ως σκαπανείς, μολονότι, φυσικά, δεν φθάνομε πάντοτε τους αντικειμενικούς μας σκοπούς ωρών. Στην ηλικία των ενενήντα δύο ετών που βρίσκομαι δεν μπορώ να παραπονεθώ για την υγεία μου, και προσεύχομαι μόνο να μπορώ να εξακολουθώ ν’ αγαπώ και να υπηρετώ τον Ιεχωβά όσον καιρό αναπνέω. Θα ήθελα να προσθέσω ότι, σε ηλικία εβδομήντα έξη ετών η Εσθήρ είναι σε καλύτερη κατάστασι υγείας από τότε που είχαμε αναλάβει έργο σκαπανέως το 1932.
Ύστερ’ από τριάντα εννέα έτη ολοχρονίου υπηρεσίας και πολλά, πολλά έτη ως διαγγελέων της Βασιλείας, και οι δύο μας μπορούμε να λέμε ότι ποτέ δεν βρεθήκαμε σε ανάγκη, είτε από υλική είτε από πνευματική άποψι. Ο Ιεχωβά πράγματι επρομήθευε. Κι’ έχομε τη χαρά να διαπιστώνουμε ότι τα τέκνα μας είναι αφιερωμένοι δούλοι του Θεού—δύο από τους γυιους μας είναι περιοδεύοντες αντιπρόσωποι της Εταιρίας και ο άλλος διευθύνει ένα από τα τμήματα της Εταιρίας στην Καραϊβική, ενώ δύο από τις θυγατέρες μας βρίσκονται σε ολοχρόνια υπηρεσία, η μία εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες και η άλλη στην Ουρουγουάη. Πράγματι, το κύπελλο της χαράς μας αληθινά υπερχειλίζει, όταν βλέπωμε τα τέκνα μας ως τρίτης και τετάρτης γενεάς να συμμετέχουν στη διακήρυξι της βασιλείας του Θεού.
Σε ποιο άλλο έργο ή οργάνωσι μπορούσε ένας να ελπίζη να υπηρετή χαρούμενα επί τριάντα εννέα χρόνια και κατόπιν στη γηραιά ηλικία να μπορή να λέγη ότι πραγματικά αυτό είναι μόνο η αρχή; Αποβλέπομε στο επόμενο στάδιο, πέραν από τη ‘μεγάλη θλίψι,’ όταν ο Ιεχωβά θα προμηθεύση στους δούλους του νέους διορισμούς έργου κάτω από συνθήκες ειρήνης κι’ ευτυχίας με την εγγύησι της χιλιετούς διακυβερνήσεως του Χριστού.—Ματθ. 24:21.