Χιλιάδες Θρησκευτικά Κτίρια Κλείνουν στη Γαλλία
ΣΤΙΣ αρχές αυτού του έτους οι Γάλλοι θεαταί της τηλεοράσεως και οι αναγνώσται των εφημερίδων δύσκολα μπορούσαν να πιστεύσουν στα μάτια των και στ’ αυτιά των όταν έμαθαν ότι χιλιάδες εκκλησίες και παρεκκλήσια στη Γαλλία, κυρίως καθολικών, έκλεισαν τις θύρες των και ότι τα κτίρια είτε παραμένουν κενά και καταλήγουν σε ερείπια ή χρησιμοποιούνται για μια ποικιλία εκπληκτικών σκοπών.
Εν τούτοις ώφειλαν να παραδεχθούν τα γεγονότα, διότι αυτά τα συνταρακτικά νέα προήρχοντο από την πιο αυθεντική πηγή, όχι άλλη από τον Γάλλο Υπουργό Παιδείας, τον Κύριο Εντμόν Μισελέ. Δημοσιεύοντας αυτή την αποκάλυψι, η Κυριακάτικη εφημερίδα των Παρισίων «Λε Ζουρνάλ ντυ Ντιμάνς» έγραφε τ’ ακόλουθα, κάτω από την επικεφαλίδα «18.000 Εγκαταλελειμμένες Εκκλησίες»:
«Δεκαοκτώ χιλιάδες εκκλησίες, παρεκκλήσια και ευκτήριοι οίκοι στη Γαλλία έχουν εγκαταλειφθή ή πρόκειται να εγκαταλειφθούν. Αυτός ο τρομακτικός αριθμός απεκαλύφθη από τον Κύριο Μισελέ στη διάρκεια του προγράμματος της Τηλεοράσεως ‘Αντιμετώπισις του Τύπου.’
«Αυτό σημαίνει ότι σύντομα ή αργότερα οι μισοί και πλέον τόποι λατρείας στη Γαλλία είναι καταδικασμένοι σε ερείπωσι και διαρπαγή. Ποτέ από τον καιρό των Πολέμων της θρησκείας [1562-1598], αν συνέβη και τότε, δεν υπέστησαν οι εκκλησίες κάτι τόσο σοβαρό. Ποτέ δεν παρέρχεται μια εβδομάδα χωρίς ν’ ακούση κανείς ότι κάποια εκκλησία έκλεισε και μετετράπη για κάποια κοσμική χρήσι . . . ή ότι παραμένει ερειπωμένη και υφίσταται διαρπαγή. Αυτό συμβαίνει ολοένα πιο συχνά.
»Σε μερικά χωριά που έχουν ερημωθή, οι εγκαταλελειμμένες εκκλησίες έχουν λεηλατηθή από περαστικούς ή από ειδικευμένες συμμορίες. Στο μικρό χωριό Κλινιονώ των Κάτω Άλπεων, είδαν παιδιά ντυμένα με μεγαλοπρεπή κεντητά φαιλόνια [εκκλησιαστικά άμφια] του δεκάτου ογδόου αιώνος που είχαν εγκαταλειφθή στο ιεροφυλάκιον.»—18 Ιανουαρίου 1970.
Ένα Γαλλικό επαρχιακό ειδησεολογικό περιοδικό, θρηνολογώντας για τον βανδαλισμό που διαπράττεται σε θρησκευτικά κτίρια στη Γαλλία, έλεγε, κάτω από την επικεφαλίδα «18.000 Εκκλησίες προς Πώλησιν»:
«Πόσα μικρά παρεκκλήσια της υπαίθρου έχουν καταστραφή! Η αρχή έγινε με το ν’ αφαιρούν οι άνθρωποι τα ιερά αντικείμενα, αγαλματίδια και κηροπήγια. Κατόπιν άρχισαν να αφαιρούν τους χρωματιστούς υελοπίνακες των παραθύρων και τις τοιχογραφίες. Τελικά αφήρεσαν τα έργα γλυπτικής, τις πόρτες και τα στασίδια. Ποιος ενδιαφέρεται; Ποιος διαμαρτύρεται; Είναι περίεργο ότι εκείνοι οι οποίοι έχουν ταραχθή περισσότερο είναι λαϊκοί [όχι κληρικοί!].»—Περιοδικό «Εμπντό-Σαιντ-Ετιέν,» 10 Μαΐου 1969.
Μολονότι η μεγάλη πλειονότης των εκκλησιών που έχουν κλείσει στη Γαλλία είναι Ρωμαιο-Καθολικές, οι εκθέσεις δείχνουν ότι ένας σοβαρός αριθμός Προτεσταντικών Ρεφορμιστικών εκκλησιών της Γαλλίας καθώς και μερικές Ιουδαϊκές συναγωγές έχουν παύσει να λειτουργούν και χρησιμοποιούνται για κάποιο κοσμικό σκοπό. Η Εκκλησία της Σκωτίας αναγκάσθηκε να κλείση την εκκλησία της στο Μέντον, της Γαλλικής Ριβιέρας, και η Εκκλησία της Αγγλίας έχει εγκαταλείψει τις εκκλησίες της στο Χυέρς, κοντά στην ακτή της Μεσογείου, και στο Εβιάν, κοντά στην όχθη της Λίμνης της Γενεύης.
ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ
Εκτός από τις χιλιάδες εγκαταλελειμμένες εκκλησίες και παρεκκλήσια σ’ όλη τη Γαλλία, εικοσάδες άλλων θρησκευτικών κτιρίων κλείνουν τις θύρες των ή πωλούνται και χρησιμοποιούνται για άλλους σκοπούς.
Ακόμη και σε προπύργια του Καθολικισμού όπως η Βρετάνη, το σεμινάριο ή κολλέγιο για την εκπαίδευσι μελλοντικών ιερέων στο Κεμπέρ αναγκάσθηκε να κλείση. Στη Νορμανδία, τρία μεγάλα σεμινάρια στις πόλεις Μπαγιέ, Κουτάνς και Σέες έχουν κλείσει. Θ’ αντικατασταθούν τον Οκτώβριο του 1970 από ένα μόνο εκπαιδευτικό κολλέγιο στην πόλι Καν. Το τεράστιο σεμινάριο της Μπαγιέ εξεπαίδευε ιερείς από το 1675, και το σεμινάριο της Σέες είχε ιδρυθή το 1653.
Στη βόρειο Γαλλία, τα σεμινάρια στο Καμπραί και το Αρράς έχουν κλείσει και, από τον Οκτώβριο του 1970 κι’ έπειτα, οι υποψήφιοι για το ιερατείο σ’ αυτές τις δύο επισκοπές θα πρέπει να πηγαίνουν στη Λίλλη. Αυτά τα παραδείγματα, που έχουν ληφθή από τη δυτική και τη βόρειο Γαλλία, είναι χαρακτηριστικά του τι συμβαίνει σ’ όλη τη χώρα. Όπως έγραψε μια επαρχιακή εφημερίδα: «Ο Βορράς και η Δύσις ήταν οι μόνες επαρχίες οι οποίες δεν έχουν ακόμη επανασυντάξει [τα σεμινάριά των].»—Εφημερίς «Λα Βουά ντυ Νορ», 14 Μαρτίου 1970.
Επί πλέον, ένας μεγάλος αριθμός μοναστηριών και αββαείων κλείνουν τις θύρες των. Μερικά απ’ αυτά τα θρησκευτικά ιδρύματα, όπως το Αββαείον της Σενάνκ στη Νότιο Γαλλία, υπήρχαν επί οκτακόσια χρόνια και πλέον.
ΠΑΡΑΔΟΞΕΣ ΝΕΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΚΤΙΡΙΑ
Κάνουν πράγματι έκπληξι οι χρήσεις στις οποίες έχουν τεθή μερικά απ’ αυτά τα θρησκευτικά κτίρια ύστερ’ από την κοσμικοποίησί των. Στην πόλι Λιζιέ της Νορμανδίας, ένας διάσημος τόπος για προσκυνητάς, η εκκλησία του «Αγίου Ιακώβου» του δεκάτου πέμπτου αιώνος χρησιμοποιείται τώρα για εκθέσεις ανθέων και για συναυλίες. Ο περιηγητής που συμβαίνει να σταματήση εκεί για γεύμα στο «Ρεστωράν Ανρύ» του Σαιν Πωλ ντε Βανς, λίγα μίλια στο εσωτερικό της Ριβιέρας, θα μάθη με έκπληξι ότι πίνει κρασί και γευματίζει στο μέρος που ήταν γνωστό ως το παρεκκλήσι της «Παναγίας της Λούρδης»! Λίγο πιο κάτω, στο Λα Κολλ συρ Λου, το εστιατόριο «Σε Ζοζέφ» στεγάζεται σ’ ένα μοναστήρι του ενδεκάτου αιώνος.
Στο Γκαζινέ, κοντά στο Μπορντώ, ένα Καθολικό μοναστήρι μετετράπη σε σχολή πάλης ζιου-ζίτσου που έχει ωργανώσει ο τοπικός ιερεύς! Αρκετές Γαλλικές εκκλησίες έχουν μετατραπή σε κινηματογράφους και μουσεία και άλλες σε κάτι απροσδόκητα πράγματα όπως γκαράζ, στάβλοι, αγορά βουτύρου, χώροι δημοσίων ντους, αποθήκες κρασιών και αίθουσες δοκιμής κρασιών, αίθουσα θεατρικών δοκιμών, και άλλα. Σεμινάρια και εκκλησιαστικές σχολές χρησιμοποιούνται για Κρατικά σχολεία ακόμη δε και ως ταχυδρομεία. Προτεσταντικές εκκλησίες έχουν μετατραπή σε γκαράζ, σε κατάστημα κλειθροποιού και, ακόμη χειρότερα, σε τόπο αποξηράνσεως καπνού! Μια συναγωγή στην ανατολική Γαλλία χρησιμοποιείται τώρα ως αίθουσα πλειστηριασμών, και μια άλλη ως αποθήκη για αγροτικά μηχανήματα.
Ένας Γάλλος αρθρογράφος, σχολιάζοντας αυτή την κατάστασι πραγμάτων, έγραψε σ’ ένα ειδησεογραφικό περιοδικό της αριστεράς πτέρυγος: «Από τις πέντε εκκλησίες του Σενλί [μια πόλις πέντε μίλια βορείως του Παρισιού], η μία χρησιμοποιείται τώρα ως αγορά, μια άλλη είναι γκαράζ, η τρίτη είναι κινηματογράφος και η τετάρτη, αίθουσα χορού. Συμπεραίνω ότι η θρησκεία πρέπει να εκσυγχρονισθή . . . αλλά δεν μπορώ να φαντασθώ ότι ο εβδομαδιαίος χορός και η πώλησις λαχανικών είναι οι καλύτερες χρήσεις κοσμικοποιήσεως εκκλησιών που θα μπορούσε να φαντασθή κανείς.»—«Λε Νουβέλ Οβσερβατέρ», 1 Μαρτίου 1970.
Είναι ενδιαφέρον ότι, μόλις λίγα μίλια από το Σενλί, ένα πρώην Καθολικό παρεκκλήσι έχει τώρα τεθή σε καλή χρήσι. Έχει καθαρισθή και εκσυγχρονισθή από εθελοντάς Χριστιανούς εργάτας και είναι τώρα η Αίθουσα Βασιλείας της εκκλησίας Κρέιλ των μαρτύρων του Ιεχωβά!