Απελευθέρωσις από την Εξουσία του Σκότους — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Απελευθέρωσις από την Εξουσία του Σκότους

«Ηλευθέρωσεν ημάς εκ της εξουσίας του σκότους, και μετέφερεν εις την βασιλείαν του αγαπητού αυτού Υιού.» Κολ. 1:13

1. Τι είδους περιβάλλον και επιδράσεις αντιμετωπίζομε;

ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι, είτε το γνωρίζουν είτε όχι, έχουν επηρεασθή πάρα πολύ από το περιβάλλον και τις επιδράσεις της παιδικής ηλικίας των, καθώς και από τις κληρονομημένες ιδιότητες. Λόγω του πνεύματος ανεξαρτησίας και στασιασμού που επικρατεί εναντίον της εγκαθιδρυμένης εξουσίας κι’ εκείνων που κατέχουν θέσεις ελέγχου, πολλά νεαρά άτομα νομίζουν ότι μπορούν να εξεγείρωνται και ν’ ανθίστανται επιτυχώς σ’ όλες αυτές τις επιδράσεις. Αλλά αυτό δεν αληθεύει. Εκτός από το άμεσο οικογενειακό μας περιβάλλον, είμεθα όλοι, με την ευρύτερη έννοια, μέλη της ανθρώπινης οικογένειας, και φυσικά έχομε τάσι να συμβαδίζωμε με το πλήθος, ή με κάποιο ιδιαίτερο τμήμα στο οποίο είμεθα προσκολλημένοι, και τους μιμούμεθα στη στάσι και στη διαγωγή των. Ολοένα περισσότερο αυτό το πλήθος χαρακτηρίζεται από ιδιοτέλεια και από αδιαφορία σ’ αυτά που θεωρούνται κανόνες ευπρεπείας και ηθικής της παλαιάς μόδας, περιλαμβανομένης και της Γραφής και των κανόνων της.

2. (α) Πώς μερικοί προσπάθησαν ν’ αλλάξουν τα πράγματα, και με ποιο αποτέλεσμα; (β) Υπάρχει κάποια βάσις για ελπίδα, και τι είδους;

² Έτσι, εκ φύσεως και λόγω γεννήσεως, είμεθα όλοι τέκνα της μίας μεγάλης οικογένειας και, από ανθρώπινη άποψι, φαίνεται αδύνατο να μπορέσωμε είτε ν’ αποφύγωμε είτε να υπερνικήσωμε τις πολλές κακές επιδράσεις της. Μερικοί προσπάθησαν ν’ αρχίσουν ένα νέο τρόπο ζωής, που είναι απολύτως καλός, για να διαπιστώσουν απλώς ότι αντιγράφουν και συμμορφώνονται με το ένα ή το άλλο από τα επικρατέστερα πρότυπα σκέψεως και διαγωγής. Γι’ αυτό είναι πιθανόν να ρωτήσετε: «Δεν υπάρχει λοιπόν καμία ελπίδα; Μπορώ να κάμω κάτι ν’ αλλάξω τα πράγματα, τουλάχιστον για τον εαυτό μου»; Ναι, υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει κάτι που μπορείτε να κάμετε. Όσο περίεργο κι’ αν φαίνεται, μπορείτε να μεταφερθήτε σε μια διαφορετική οικογένεια. Μπορείτε να εκλέξετε ένα διαφορετικό γονέα. Αντί να το απορρίψετε αυτό σαν φανταστικό και απίστευτο, σας προσκαλούμε να εξετάσωμε μαζί τους λόγους που αποτελούν τη βάσι για να κάνωμε αυτές τις δηλώσεις. Από την αρχή, όμως, μπορούμε αληθινά και ειλικρινά να πούμε ότι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες απ’ όλες τις εθνικότητες και τις κοινωνικές τάξεις έχουν κάμει ακριβώς αυτό. Μετεφέρθησαν σε μια νέα οικογένεια, κι’ εξέλεξαν ένα νέο γονέα, με καταπληκτικά οφέλη για τον εαυτό τους. Πώς το έχουν κάμει αυτό;

3. (α) Ποια ζωτική αλήθεια είναι πρωτίστης σπουδαιότητος; (β) Σε ποια αποτελέσματα οδηγεί η άρνησις αυτής της αληθείας;

³ Πιθανόν να είσθε ή να μη είσθε εξοικειωμένος με τη Γραφή. Ίσως η μόνη σας επαφή μ’ αυτήν να ήταν μέσω μιας από τις εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου,» και είδατε τη Γραφή μέσω των διδασκαλιών εκείνης της εκκλησίας. Όπως κι’ αν έχη το πράγμα, κάνομε έκκλησι σε σας ν’ αφήσετε τη Γραφή να μιλήση μόνη της, και ν’ ακούσετε τι έχει να πει. Τώρα αμέσως καλούμε την προσοχή σας στο επιχείρημα του αποστόλου Παύλου στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους. Απ’ αυτή την αρχή, αναγνωρίζει μια θεμελιώδη αλήθεια, δηλαδή, την ύπαρξι ενός προσωπικού Δημιουργού, του οποίου «τα αόρατα . . . βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα διά των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης.» Αν αυτό δεν αναγνωρισθή, δεν μπορεί να γίνη η μεταφορά που ανεφέρθη ανωτέρω. Αυτή τη ζωτική αλήθεια συχνά την αμφισβητούν και την αρνούνται σήμερα, όπως προειδοποίησε ο Παύλος. Μιλώντας για τον Θεό, λέγει γι’ αυτούς οι οποίοι «δεν [τον] εδόξασαν ως Θεόν, ουδέ ευχαρίστησαν· αλλ’ εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία . . . Οίτινες μετήλλαξαν την αλήθεια του Θεού εις το ψεύδος, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την κτίσιν μάλλον παρά τον κτίσαντα.» Κατόπιν ο Παύλος λέγει το αποτέλεσμα: «Διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας . . . Και καθώς απεδοκίμασαν το να έχωσιν επίγνωσιν του Θεού, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ώστε να πράττωσι τα μη πρέποντα.» Πόσο αληθεύουν αυτά τα λόγια σήμερα! Ασφαλώς όλοι αυτοί βρίσκονται κάτω από την εξουσία του σκότους.—Ρωμ. 1:20-28.

4. Ποια προμήθεια έχει κάμει ο Θεός γι’ αυτούς που τον ζητούν, και πώς πρέπει να την βλέπη κανείς;

⁴ Ο απόστολος ετόνισε την ίδια αλήθεια όταν ωμίλησε στους Αθηναίους στον Λόφο του Άρεως, αλλά σημειώστε την ελπίδα που μας έδωσε με τα εξής λόγια: «Και έκαμεν [ο Θεός] εξ ενός αίματος [εξ ενός ανθρώπου, ΜΝΚ] παν έθνος ανθρώπων, . . . και διώρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς, και τα οροθέσια της κατοικίας αυτών διά να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν· αν και δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών.» (Πράξ. 17:26, 27) Για να μας βοηθήση να τον ψηλαφήσωμε, ο Θεός μάς έδωσε τον Λόγο του, τη Γραφή, ως ‘λύχνον εις τους πόδας μας και φως εις τας τρίβους μας.’ (Ψαλμ. 119:105) Η Γραφή δεν είναι απλώς συλλογή καλών βιβλίων που έγραψαν καλοί άνθρωποι. Είναι θεία συγγραφή στο σύνολό της. Είναι ο Λόγος του προσωπικού, ζώντος Δημιουργού. Ναι, ο Θεός ζη, και «ο λόγος του Θεού είναι ζων.» Θα μας οδηγήση και θα μας προστατεύση «διά να μη πέση τις εις το αυτό παράδειγμα της απείθειας,» όπως περιγράφεται στα εδάφια Ρωμαίους 1:21-28. Με αυτά υπ’ όψιν, ας «ακολουθήσωμε περαιτέρω το επιχείρημα στην επιστολή προς Ρωμαίους.—Εβρ. 4:11-13.

5. (α) Γιατί η ανθρώπινη οικογένεια βρίσκεται σε απελπιστική ανάγκη; (β) Ποια ελευθέρα δωρεά έχει γίνει, και πώς λειτουργεί;

⁵ Ως μέλη της ανθρώπινης οικογενείας, όλοι είμεθα ατελείς, εξ’ αιτίας του πρώτου γονέως μας, του Αδάμ. Δημιουργημένος κατ’ εικόνα Θεού και ανεγνωρισμένος ως επίγειος υιός του, έχασε αυτή την ευτυχισμένη σχέσι για τον εαυτό του και για τα τέκνα του λόγω της εκουσίας παρακοής του. (Γέν. 1:26· Λουκ. 3:38) Όπως λέγει ο Παύλος: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και διά της αμαρτίας ο θάνατος και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» (Ρωμ. 5:12) Αλλά, όπως προ ολίγου μας έγινε η υπενθύμισις, έχομε λόγους για ελπίδα. Είναι δυνατόν να έχη ανοίξει ο Θεός τον δρόμο για μια αποκατάστασι, ή επάνοδο σε ειρηνικές σχέσεις μαζί του, ως τέκνα της οικογενείας του; Αυτά που λέγει εν συνεχεία ο Παύλος για τη «δωρεά» του Θεού μάς ενθαρρύνουν να διατηρούμε αυτή την ελπίδα. Παραθέτει μια σειρά έξοχων αντιθέσεων, και αρχίζει λέγοντας: «Πλην δεν είναι καθώς το αμάρτημα ούτω και το χάρισμα· διότι αν διά το αμάρτημα του ενός απέθανον οι πολλοί, πολύ περισσότερον η χάρις του Θεού και η δωρεά διά της χάριτος του ενός ανθρώπου Ιησού Χριστού, επερίσσευσεν εις τους πολλούς.» (Ρωμ. 5:15-21) Ο τρόπος που λειτουργεί αυτό εξηγείται προηγουμένως στα εδάφια Ρωμαίους 3:23-25: «Επειδή πάντες ήμαρτον, και υστερούνται της δόξης του Θεού δικαιούνται δε δωρεάν με την χάριν αυτού, διά της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού· τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως διά της πίστεως, εν τω αίματι αυτού.»—Βλέπε επίσης 1 Τιμόθεον 2:5, 6.

6. Γιατί ο Παύλος στενοχωρείτο για τους Ισραηλίτας, και ήταν η απόρριψις των ολοκληρωτική;

⁶ Για ποιους είναι διαθέσιμη αυτή η «δωρεά»; Ποιοι είναι εκείνοι οι οποίοι «δικαιούνται . . . διά της πίστεως, εν τω αίματι αυτού [του Χριστού]»; Για να το εκτιμήσωμε αυτό πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι ο Παύλος, στις επιστολές του, έγραφε σε Χριστιανούς, οι οποίοι συλλογικά αποτελούσαν την «εκκλησίαν του Θεού.» (1 Κορ. 11:22) Εγνώριζε ότι επί πολλούς αιώνες οι συγγενείς του, οι Ισραηλίτες, ‘οι κατά σάρκα συγγενείς του’ υπήρξαν ο εκλεκτός λαός του Θεού, και είχαν φερθή σε σχέσι διαθήκης με τον Θεό. Με την έλευσι του Μεσσίου των, του Ιησού Χριστού, μπορούσαν να περιμένουν να έλθουν σε ακόμη πιο στενή σχέσι, όπως υποδηλούσε ο Παύλος όταν είπε γι’ αυτούς: «Των οποίων είναι η υιοθεσία.» Αλλ’ αυτό ακριβώς έδινε στον Παύλο «λύπην μεγάλην και αδιάλειπτον οδύνην.» (Ρωμ. 9:2-5) Αυτό ωφείλετο στο ότι, ως έθνος, «προσέκοψαν εις τον λίθον του προσκόμματος,» τον Χριστόν Ιησούν. (Ρωμ. 9:32 βλέπε επίσης 1 Πέτρ. 2:7-10) Απέρριψαν βιαίως τον αγαπητό Υιό του Θεού ως Μεσσία των κι’ έκαμαν να καρφωθή στο ξύλον του μαρτυρίου, και τον έκαμαν αντικείμενο δημοσίας αισχύνης. Επομένως ο Θεός τούς απέρριψε, αλλά όχι με ολοσχερή τρόπο. «Δεν απέρριψεν ο Θεός τον λαόν αυτού τον οποίον προεγνώρισεν. Και αφού ο Παύλος αναφέρεται πρώτα στον Ηλία, όταν ο Θεός είχε υπενθυμήσει στον Ηλία, λέγοντας: «Άφηκα εις εμαυτόν επτά χιλιάδας ανδρών, οίτινες δεν έκλιναν γόνυ εις τον Βάαλ,» κατόπιν ο Παύλος συνεχίζει: «Ούτω λοιπόν και επί του παρόντος καιρού απέμεινε κατάλοιπον τι κατ’ εκλογήν χάριτος.»—Ρωμ. 11:2-5.

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΙΣΡΑΗΛ

7. Για να βοηθήση ο Παύλος στον προσδιορισμό της ταυτότητος του πραγματικού Ισραήλ, ποια βαθειά αλήθεια αποκαλύπτει;

⁷ Επρόκειτο μήπως ν’ αποτύχη ο σκοπός του Θεού επειδή η μεγάλη πλειονότης των Ιουδαίων απεδείχθησαν τόσο άπιστοι και είχαν εναντιωθή τόσο πικρά στο μέσον σωτηρίας του Θεού μέσω του Χριστού Ιησού; «Μη γένοιτο!» (Ρωμ. 3:3, 4) Ο Παύλος δίνει τη ζωτική κλείδα όσον αφορά το ποιοι αποτελούν πραγματικά τον εκλεκτό λαό του Θεού, καθώς και τις συνθήκες στις οποίες πρέπει ν’ ανταποκριθούν για ν’ αναγνωρισθούν ως τέκνα του και μέλη της οικογενείας του. Πρώτον, εξηγεί ότι «Ιουδαίος δεν είναι ο εν τω φανερώ Ιουδαίος, ουδέ περιτομή η εν τω φανερώ, η γινομένη εν σαρκί· αλλ’ Ιουδαίος είναι ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος, και περιτομή η της καρδίας, κατά πνεύμα, ουχί κατά γράμμα.» (Ρωμ. 2:28, 29) Ο Παύλος εφαρμόζει αργότερα την ίδια αρχή στο έθνος ως σύνολον, λέγοντας: «Διότι πάντες οι εκ του Ισραήλ, δεν είναι ούτοι Ισραήλ. . . . Τουτέστι, τα τέκνα της σαρκός, ταύτα δεν είναι τέκνα Θεού· αλλά τα τέκνα της επαγγελίας λογίζονται διά σπέρμα,» όπως είχε εξεικονισθή στην περίπτωσι του Ισαάκ. (Ρωμ. 9:6-8) Με άλλα λόγια, είχε έλθει ο καιρός που για να είναι κανείς μέλος του εκλεκτού λαού του Θεού, ν’ αποτελή τον πραγματικό «Ισραήλ,» δεν εξηρτάτο από τη σαρκική καταγωγή με τη φυσιολογική της πορεία. Αντιθέτως, ο Θεός είχε σκοπό να έχη έναν πνευματικό Ισραήλ, τα μέλη του οποίου μεταφέρονται στην οικογένειά του μέσω ειδικής λειτουργίας του αγίου πνεύματός του, και κατόπιν ανταποκρίσεως σε ωρισμένες απαιτήσεις. Μόνο λίγοι, ένα υπόλοιπο, κατά σάρκα Ιουδαίων έδειξαν πίστι με το ν’ αποδεχθούν τον Ιησού ως τον Κεχρισμένον του Θεού. Επομένως, όπως δείχνει ο Παύλος, ο Θεός εστράφη προς τα έθνη, τους μη Ιουδαίους, για να τους δώση την ευκαιρία ν’ αποτελέσουν τον προκαθωρισμένο αριθμό του πνευματικού Ισραήλ, της Χριστιανικής Εκκλησίας.—Ρωμ. 11:12.

8. Είναι περιωρισμένος ο αριθμός των μελών του πνευματικού Ισραήλ, και ποια είναι η απόδειξις ότι αποτελεί μέλος;

⁸ Ο αριθμός των μελών της Χριστιανικής εκκλησίας είναι αυστηρά περιωρισμένος. Ο Ιησούς μίλησε γι’ αυτούς ως ένα «μικρόν ποίμνιον,» και στο βιβλίον της Αποκαλύψεως αναφέρεται τρεις φορές ο πραγματικός αριθμός ως 144.000. (Λουκ. 12:32· Αποκάλ. 7:4· 14:1, 3) Είναι αυτοί οι μόνοι που αποτελούν την οικογένεια του Θεού; Δεν ομιλεί για άλλους η Γραφή ως τέκνα του Θεού; Αν ναι, δεν φαίνεται να υπάρχη ανάγκη περαιτέρω συζητήσεως γι’ αυτό το συγκριτικά μικρό σώμα ανθρώπων, εκτός αν ένας έχη συγκεκριμένες αποδείξεις ότι αποτελεί μέλος αυτού. Ο Παύλος, ομιλεί γι’ αυτή την απόδειξι στα εδάφια Ρωμαίους 8:14-17, λέγοντας ότι «όσοι διοικούνται υπό του πνεύματος του Θεού, ούτοι είναι υιοί του Θεού. Διότι δεν ελάβετε πνεύμα δουλείας διά να φοβήσθε πάλιν, αλλ’ ελάβετε πνεύμα υιοθεσίας, διά του οποίου κράζομε, Αββά, ο Πατήρ!» Και προχωρεί κατόπιν για να πη για την ουράνια ελπίδα των να είναι «συγκληρονόμοι Χριστού· εάν συμπάσχωμεν, διά να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού.»—Βλέπε επίσης Αποκάλ. 20:6.

9. (α) Υπάρχει κάποια ελπίδα για το υπόλοιπο της ανθρώπινης οικογενείας; Αν ναι, ποια; (β) Σε ποιον ανεφέρετο ο Παύλος όταν ωμιλούσε για την ‘κτίσι’ στα εδάφια Ρωμαίους 8:19-23;

⁹ Ευτυχώς, όμως, που ο Παύλος δεν αφήνει το ζήτημα εκεί. Η κλήσις και η εκλογή εκείνων που αποτελούν την αληθινή εκκλησία, και η εγκατάλειψις όλου του υπολοίπου της ανθρώπινης οικογενείας για να εκλείψουν ως αμαρτωλοί, αν όχι επίσης να παραδοθούν σε αιώνια βάσανα, όπως διδάσκουν πολλά σύμβολα πίστεως του Χριστιανικού κόσμου—αυτό ασφαλώς δεν αποτελεί διδασκαλία της Γραφής. Ως απόδειξι τούτου, σημειώστε τι λέγει εν συνεχεία ο Παύλος αφού ανέφερε προηγουμένως την ανωτέρα ουράνια ελπίδα. Λέγει ότι «η μεγάλη προσδοκία της κτίσεως προσμένει την φανέρωσιν των υιών του Θεού . . . [και] ότι και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της δουλείας της φθοράς, και μεταβή εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού.» Δείχνοντας ότι με τη λέξι «κτίσις» έχει υπ’ όψιν του ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια, ξεχωριστά από τη Χριστιανική εκκλησία, ο Παύλος λέγει σε συνέχεια: «Επειδή εξεύρομεν ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συναγωνιά έως του νυν. Και ουχί μόνον αύτη, αλλά και αυτοί οίτινες έχομεν την απαρχήν του πνεύματος, και ημείς αυτοί στενάζομεν εν εαυτοίς, περιμένοντες την [τελικήν] υιοθεσίαν, την απολύτρωσιν του σώματος ημών.»—Ρωμ. 8:19-23.

10. Ποια «μεγάλη προσδοκία» πρόκειται να εκπληρωθή συντόμως; Λόγω ποιων γεγονότων που συνέβησαν από το 1914;

¹⁰ Τι ένδοξη σύλληψις και περιγραφή της επεξεργασίας του σκοπού του Θεού! Ταυτοχρόνως, αναγνωρίζει τις πιέσεις και τα παθήματα που κάνουν όλους μας να στενάζωμε. Επί πλέον, εκείνο που κάνει αυτό το ζήτημα εντόνως ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι επίκειται η εκπλήρωσις αυτής της ‘μεγάλης προσδοκίας!’ Το 1914 έλαβε χώρα η μεγάλη αλλαγή στην κυριαρχία αυτού του κόσμου, «Έγειναν φωναί μεγάλαι εν τω ουρανώ, λέγουσαι, Αι βασιλείαι του κόσμου έγειναν του Κυρίου ημών, και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.» Κατόπιν ανηγγέλθη η έλευσις ‘του καιρού των νεκρών, διά να κριθώσι.’ (Αποκάλ. 11:15, 18) Όπως δείχνουν άλλα εδάφια, αυτή η κρίσις αρχίζει από τον οίκο του Θεού, και αυτό εσήμαινε την ανάστασι από τον ύπνο του θανάτου των μελών της Χριστιανικής εκκλησίας οι οποίοι είχαν ‘μείνει πιστοί μέχρι θανάτου.’ Σύντομα αυτοί θα βρίσκωνται σε στενή συνεργασία με τον Χριστό Ιησού στον ουρανό για τη συντριβή της κεφαλής του όφεως, του Σατανά ή Διαβόλου, ύστερ’ από τον πόλεμο του Θεού στον Αρμαγεδδώνα. Έτσι αυτοί οι «υιοί του Θεού» μαζί με τον Χριστό Ιησού, τον πρώτιστο «Υιόν του Θεού» θα φανερωθούν.—1 Πέτρ. 4:17· 1 Θεσ. 4:16· 2 Θεσ. 1:7, 10· Αποκάλ. 2:10· 16:14-16· 19:11-20:3· Ρωμ. 16:20· Ιωάν. 1:34.

11. (α) Ποια ελευθερία από δουλεία θ’ απολαύση το ανθρώπινο γένος στη διάρκεια της βασιλείας του Χριστού; (β) Πώς θ’ αποδείξη ο Χριστός Ιησούς ότι είναι «Πατήρ του μέλλοντος αιώνος»;

¹¹ Ύστερ’ απ’ αυτό, στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού και της «νύμφης» του (των 144.000) που θα συμμετέχουν μαζί του, όλο το ανθρώπινο γένος θα «ελευθερωθή από της δουλείας» κάθε είδους, περιλαμβανομένου και του θανάτου. Θα διαπιστώσουν ότι έχουν αποκατασταθή σε οικογενειακή σχέσι με τον Θεό, όπως άκουσε ο Ιωάννης ν’ αναγγέλλεται : «Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών.» (Ρωμ. 8:21· Αποκάλ. 21:1-4) Ταυτοχρόνως, θ’ αντιληφθούν ότι η άμεση διακυβέρνησις της βασιλείας βρίσκεται εις χείρας του Χριστού Ιησού, και ότι η απελευθέρωσίς των από την κυριαρχία του Σατανά, του άρχοντος «της εξουσίας του σκότους,» και από την αμαρτία και το θάνατο, κατέστη δυνατή «διά της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού.» (Εφεσ. 2:2· Κολ. 1:13· Ιωάν. 1:29· Ρωμ. 3:24) Αντί της κληρονομιάς του θανάτου από τον πρώτο γονέα των, τον Αδάμ, θα λάβουν τελεία ανθρώπινη ζωή από τον έσχατον Αδάμ, τον Χριστό Ιησού. (1 Κορ. 15:45) Αυτός θα γίνη ο ζωοδότης των, ο πατέρας των. Όπως προελέχθη: «Η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή . . . Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης.» Όλο αυτό θα το εκτελέση ο «ζήλος του Ιεχωβά των δυνάμεων.» Αυτή είναι πράγματι μια συγκινητική προσδοκία, αλλά δεν είναι ανάγκη να περιμένετε.—Ησ. 9:6, 7.

Η ΠΑΡΟΥΣΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ

12. (α) Ποια γεγονότα έχουν ήδη οδηγήσει στον προσδιορισμό της ταυτότητος των υιών του Θεού; (β) Ποιοι το έχουν αναγνωρίσει αυτό, και σε ποιες ευλογίες κατέληξε;

¹² Απαντώντας στην ερώτησι των μαθητών του: «Τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντέλειας του αιώνος;» ο Ιησούς προείπε ορισμένες ενέργειες που θα ελάμβαναν χώρα κάτω από τη δική του καθοδήγησι, μετά την ενθρόνισί του το 1914. Από τότε υπάρχει ένα υπόλοιπο της Χριστιανικής εκκλησίας ακόμη στη γη, οι οποίοι, μέσω της διακονίας των αγγέλων και μιας ομοίας με σάλπιγγα κλήσεως, έχουν συναχθή σε στενή ενότητα. Αυτό έχει οδηγήσει σε σαφή προσδιορισμό της ταυτότητος της τάξεως του πιστού και φρονίμου δούλου, ο οποίος έχει διορισθή να φροντίζη για όλα τα συμφέροντα της Βασιλείας του Χριστού. Επίσης, από τον καιρό της ενθρονίσεώς του, με τη συμπαράστασι πάντων των αγίων αγγέλων μετ’ αυτού, έχει κάμει, μέσω του αγγέλματος της Βασιλείας που δίδεται ως μαρτυρία σε όλα τα έθνη, διαχωρισμό των ανθρώπων «απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων.» (Ματθ. 24:3, 14, 31, 45-47· 25:31, 32) Με άλλα λόγια, έχει ήδη γίνει προσδιορισμός της ταυτότητος «των υιών του Θεού,» εκείνων που έχουν ουράνια ελπίδα. Έτσι ένας αυξανόμενος αριθμός πάσης κτίσεως έχουν αναγνωρίσει με χαρά αυτούς τους πνευματικούς «αδελφούς» του Χριστού Ιησού, και τους έχουν διακονήσει και κάμει καλό σ’ αυτούς, όπως προείπε ο Ιησούς στα εδάφια Ματθαίος 25:34-40. Αυτοί οι αυξανόμενοι αριθμοί αποτελούν έναν ‘όχλον πολύν . . . εκ παντός έθνους’ που περιγράφονται ως να είναι «ενώπιον του θρόνου του Θεού,» απολαμβάνοντας την εύνοιά του, και ‘λατρεύοντες αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού,’ δηλαδή, στον πνευματικό ναό που έχει ανεγείρει ο Θεός, και σε στενή ενότητα με την τάξι του «ναού» των «αδελφών» του Χριστού. Αυτή είναι η ευτυχής πείρα των μαρτύρων του Ιεχωβά και βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τους λόγους του Ιησού στο εδάφιο Ιωάννης 10:16: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης [του ‘μικρού ποιμνίου’]· και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλει γείνει μία ποίμνη, εις ποιμήν.»—Ρωμ. 8:19, 22· Εβρ. 8:2· 9:11· Αποκάλ. 7:9, 15· Εφεσ. 2:21, 22.

13. Πώς μπορεί να γίνη κανείς ένα από τα «άλλα πρόβατα» του Χριστού, και σε ποια νέα σχέσι οδηγεί αυτό;

¹³ Πώς μπορείτε να γίνετε ένα απ’ αυτά τα «άλλα πρόβατα»; Εν πρώτοις, όπως είπε ο Ιησούς, πρέπει ν’ ακούσετε και ν’ ανταποκριθήτε στη φωνή του, και να γίνετε μαθητής του. Το μεγάλο βήμα όσον αφορά εσάς, είναι η ολόψυχη αφιέρωσις στον Ιεχωβά Θεό, ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιησού. (Ψαλμ. 40:8· Ρωμ. 12:1) Σας γίνεται η ενθάρρυνσις, αλλά όχι εξαναγκασμός ή πίεσις για να κάμετε αυτό το βήμα. Αυτό αποτελεί μια δική σας εκλογή, είναι έκφρασις πίστεως ελευθέρας βουλήσεως στην προμήθεια της απολυτρωτικής θυσίας, και ευγνωμοσύνης και αφοσιώσεώς σας στον Ιεχωβά. Έτσι μεταφέρεσθε σε μια νέα οικογένεια και γίνεσθε ένα τέκνον του Θεού. Θα μπορούσε να λεχθή ότι έχετε εκλέξει ένα νέο γονέα, διότι με βαθιά εκτίμησι μπορείτε να ενωθήτε μαζί με τ’ άλλα «πρόβατα» του Θεού και να τον αποκαλήτε «Πάτερ ημών.» (Ματθ. 6:9) Οι κληρικοί και οι άνθρωποι του «Χριστιανικού κόσμου» επαναλαμβάνουν τακτικά την Προσευχή του Κυρίου και ομιλούν για την πατρότητα του Θεού και την αδελφότητα των ανθρώπων, αλλ’ είναι σε μεγάλο βαθμό ένας τυπικισμός και εμπαιγμός λόγω των συνθηκών και του πνεύματος που επικρατούν σ’ όλο τον «Χριστιανικό κόσμο.»

14. (α) Πώς μπορεί να πάρη κανείς αρνητική άποψι των λόγων του Παύλου στα εδάφια Ρωμαίους 7:18-23; (β) Πώς τα συμφραζόμενα μας βοηθούν να έχωμε μια πιο ισορροπημένη άποψι;

¹⁴ Όσον αφορά την ελευθερία από τη δουλεία, είναι σπουδαίο να εκτιμήσωμε την πραγματική θέσι σχετικά μ’ αυτή. Μερικές φορές παρατίθενται τα λόγια του Παύλου ως η πραγματική πείρα του Χριστιανού στα σκληρά γεγονότα, όταν είπε: «Ηδύνομαι μεν εις τον νόμον του Θεού κατά τον εσωτερικόν άνθρωπον· βλέπω όμως εν τοις μέλεσί μου άλλον νόμον αντιμαχόμενον εις τον νόμον του νοός μου, και αιχμαλωτίζοντα με εις τον νόμον της αμαρτίας τον όντα εν τοις μέλεσί μου.» (Ρωμ. 7:22, 23) Αν αυτή είναι η τελευταία λέξις επί του θέματος, τότε η θέσις είναι πράγματι αρνητική και ανώφελη. Ας ρίξωμε, όμως, μια ματιά στα συμφραζόμενα. Μολονότι ο Παύλος γράφει σε Χριστιανούς με ουράνια ελπίδα, οι ίδιες αρχές παραμένουν αληθινές για όλον τον αφιερωμένο λαό του Ιεχωβά. Στο εδάφιο Ρωμαίους 5:21 ο Παύλος λέγει: «Καθώς εβασίλευσεν η αμαρτία διά του θανάτου, ούτω και η χάρις βασιλεύση διά της δικαιοσύνης εις ζωήν αιώνιον, διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.» Ο Παύλος δείχνει κατόπιν ότι η παρούσα ζωή μας είναι στενά συνδεδεμένη με τον Χριστό στον ουρανό, και ότι «καθώς ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών διά της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν,» εδώ τώρα. Αργότερα ο Παύλος ομιλεί για τον «καρπόν [τον οποίον] είχετε τότε [ως δούλοι της αμαρτίας] . . . διά τα οποία τώρα αισχύνεσθε,» και κατόπιν ο Παύλος προσθέτει: «Αλλά τώρα ελευθερωθέντες από της αμαρτίας, και δουλωθέντες εις τον Θεόν, έχετε τον καρπόν σας [όχι απλώς ευσεβείς πόθους] εις αγιασμόν· το δε τέλος, ζωήν αιώνιον.»—Ρωμ. 6:4, 20-22

15. Από την αποψι τίνων επιχειρηματολογεί ο Παύλος στο κεφάλαιο Ρωμαίους 7, καθώς και σε άλλα μέρη;

¹⁵ Κατόπιν, με συμπάθεια, τοποθετεί ο Παύλος τον εαυτό του στη θέσι εκείνων των Ιουδαίων Χριστιανών οι οποίοι ισχυρίζοντο ότι η εύνοια του Θεού, και για αυτούς και για τους Εθνικούς, τελικά εξηρτάτο από τη συμμόρφωσι με το Νόμο που είχε δοθή μέσω του Μωυσέως, περιλαμβανομένης και της περιτομής. Ο Παύλος επιχειρηματολογεί με πολύ ισχυρό τρόπο και εδώ και σε άλλα μέρη, για να δείξη τη ματαιότητα μιας τέτοιας θέσεως, και κράζει: «Τις θέλει με ελευθερώσει από του σώματος του θανάτου τούτου;» Υπάρχει ο ελευθερωτής; Ναι! «Ευχαριστώ εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών!»—Ρωμ. 3:20· 7:1, 18-21, 24, 25· Γαλ. 3:10-14.

16. (α) Πώς περιγράφει ο Παύλος την πραγματική θέσι του Χριστιανού, και με ποια έμφασι; (β) Με ποιον τρόπο και ώς ποια έκτασι μπορούμε να λάβωμε μια θετική άποψι και πορεία ενεργείας;

¹⁶ Σημειώστε τώρα πώς ο Παύλος προχωρεί για να περιγράψη τη θέσι του αληθινού Χριστιανού, με μεγάλη έμφασι στη ζωή, λέγοντας: «Διότι ο νόμος του πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού με ηλευθέρωσεν από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου . . . το φρόνημα της σαρκός είναι θάνατος· το δε φρόνημα του πνεύματος, ζωή και ειρήνη . . . Εάν δε κατοική εν υμίν το πνεύμα του αναστήσαντος τον Ιησούν εκ νεκρών, ο αναστήσας τον Χριστόν εκ νεκρών θέλει ζωοποιήσει και τα θνητά σώματα υμών, διά του πνεύματος αυτού του κατοικούντος εν υμίν.» (Ρωμ. 8:2, 6, 11) Τι ισχυρή και θετική θέσις! Μολονότι το πνεύμα του Θεού μπορεί να ενεργήση μ’ ένα ειδικό τρόπο, δίνοντας σε μερικούς την ελπίδα ζωής στον ουρανό, ωστόσο αυτή η ιδία ενεργός δύναμις μπορεί να ενεργήση και ενεργεί υπέρ όλων των αφιερωμένων μαρτύρων του Ιεχωβά. Υποστηρίζει και ενισχύει τα «άλλα πρόβατα» σήμερα για να συμμετέχουν στη διακονία μαζί με το κεχρισμένο υπόλοιπο το οποίο είναι στη νέα διαθήκη, και να ‘φανερώνουν την αλήθεια’ σε όλους τους ανθρώπους, πράγμα που αναζωογονεί ακόμη και τα θνητά σώματά των με την ‘υπερβολήν της δυνάμεως.’ (2 Κορ. 3:6· 4:2, 7) Είναι γεγονός ότι υπάρχει μια καθημερινή μάχη με τη σάρκα, αλλά δεν είναι ανάγκη να είναι και ούτε πρέπει να είναι μία χαμένη μάχη. (Ρωμ. 8:13) Είναι επίσης παραδεκτό ότι είμεθα ατελείς και έχομε κάθε μέρα ανάγκη να ζητούμε συγχώρησι για τις παραβάσεις μας, αλλά ο Ιεχωβά έχει κάμει στοργικά άφθονη προμήθεια για να μπορούμε όλοι να διατηρούμε καθαρή στάσι ενώπιον του. Είναι τόσο αποτελεσματική ώστε να ‘καθαρίση την συνείδησίν μας από νεκρών έργων εις το να λατρεύωμεν τον ζώντα Θεόν.’ (Εβρ. 9:14· βλέπε επίσης Αποκάλυψις 7:14· 14:5) Αυτά είναι μερικά από τα οφέλη που απολαμβάνουν πολλές εκατοντάδες χιλιάδων μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι, με την αφιέρωσι και το εν ύδατι βάπτισμα, έχουν εισέλθει στην οικογένεια του Θεού και, μ’ ένα προκαταρκτικό τρόπο, απολαμβάνουν «την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού.» Όλοι αυτοί μπορούν πράγματι να ενωθούν με τον απόστολο Παύλο στην κραυγή αγαλλιάσεώς του, ότι τίποτε δεν «θέλει δυνηθή να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού, της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών!»—Ρωμ. 8:21, 39.

17. Από ποιον άλλον δούλο του Ιεχωβά μπορούμε να περιμένωμε καθοδήγησι και ενθάρρυνσι;

¹⁷ Ασφαλώς υπήρξε μεγάλη βοήθεια και ενθάρρυνσις το να προσέξωμε τον Παύλο και ν’ ακολουθήσωμε τη θεόπνευστη γραμμή της λογικεύσεώς του. Υπήρξε, όμως, κι’ ένας άλλος πιστός δούλος ο οποίος επίσης απελάμβανε, μοναδική σχέσι με τον Ιησού, μολονότι από μια διαφορετική άποψι και προσωπικότητα, και αποβλέπομε στο να λάβωμε περαιτέρω εποικοδομητική συμβουλή με το να προσέξωμε τον απόστολο Ιωάννη και όσα έγραψε κάτω από έμπνευσι.