Ελευθερωθήτε από την Αυτοκατάχρησι—Γιατί; Πώς;
Ο ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ εξετάζετο άλλοτε μόνο σε ιδιωτικούς κύκλους, σαν «κρυφό αμάρτημα» ή «μοναχικό κακό.» Σήμερα γίνεται γρήγορα μια κοινή λέξις του σπιτιού. Τα Λεξικά την περιγράφουν ως ‘την πράξι της μαλάξεως των γεννητικών οργάνων ώσπου να κορυφώθη η διέγερσις διά του οργασμού, αλλά χωρίς συνουσία. Η σύγχρονη σεξουαλική επανάστασις με τη νέα ηθική της είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη που έκαμε αυτή τη συνήθεια δημοφιλή, όπως παρουσιάζει το επόμενο δείγμα της συγχρόνου γνώμης.
Μια επικεφαλίς της εφημερίδος Νταίηλυ Νιους του Σικάγου έλεγε: «Ο αυνανισμός δεν είναι φυσικώς επιβλαβής.» Κάτω από τα μεγάλα στοιχεία της επικεφαλίδος έλεγε πως ένας καθηγητής της υγιεινής στο πανεπιστήμιο προέτρεπε διδασκάλους και συμβούλους των νεαρών παιδιών να προσπαθούν να διαλύουν τους φόβους και τις ανησυχίες ως προς την πράξι αυτή. Λέγεται επίσης ότι ένας εξέχων σεξολόγος, στη διάρκεια ενός μαθήματος σεξολογίας στο σχολείο, είπε στους μαθητάς να «προχωρούν και να αυνανίζωνται.» Ένα βιβλιάριο που διενεμήθη ευρέως στις τάξεις των σχολείων της Γαλλίας συνιστά τον αυνανισμό, λέγοντας ότι αυτός «μπορεί να συμπληρώση το κενό ενός ωριαίου μαθήματος ή μιας ανιαράς εσπέρας.»
Πολλοί θρησκευτικοί ηγέται επίσης ενθαρρύνουν αυτή την πράξι. Λόγου χάρι μια έκθεσις, που ενεκρίθη με μεγάλη πλειοψηφία από τη Γενική Συνέλευσι των 3,1 εκατομμυρίων μελών της Ηνωμένης Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας, λέγει εν μέρει; «Δεν βρίσκομε ενδειξι για καμμιά θεολογική, ψυχολογική ή ιατρική κατάκρισι εναντίον του αυνανισμού. . . . Υπάρχει μάλιστα και επιχείρημα για τις θετικές αξίες του αυνανισμού.» Σε μια κινηματογραφική ταινία, που παρήγαγαν οι Μεθοδισταί και αυτοί επίσης ισχυρίζονται ότι ο αυνανισμός ‘είναι μια πολύτιμη εναλλαγή της συνουσίας.’ Αυτή η κινηματογραφική ταινία δείχνει καθαρά πώς μπορούν να αυνανίζωνται άνδρες καθώς και αι γυναίκες.
Ιατρικές αυθεντίες γενικά λαμβάνουν την ίδια θέσι. Όπως είπε ένας γιατρός: «Εγώ τονίζω την φυσιολογικότητα του αυνανισμού τη γενικότητα του, και την αβλάβειά του.»
ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ
Σ’ αυτόν τον αιώνα της αδιάκριτης στενής επαφής των δύο φύλων πρέπει να συμφωνή κανείς με τους γιατρούς για τη «γενικότητα» του αυνανισμού. Παρατηρήστε τη στατιστική: «Κάθε σοβαρή στατιστική έρευνα που έχομε δείχνει καθαρά ότι. . . τουλάχιστον ενενήντα πέντε τοις εκατό από τα αγόρια και τους νέους άνδρες μεταξύ δεκατριών και εικοσιπέντε ετών ηλικίας διέρχονται περιόδους του κατά συνήθεια ν αυνανισμού ποικίλης διαρκείας» λέγει μια έγκυρη προσωπικότης πάνω σ’ αυτό το θέμα. Όσο για τα κορίτσια, η ίδια προσωπικότης είπε ότι «σαράντα ως πενήντα τοις εκατό απ’ αυτά έχουν βρεθή να αυνανίζωνται πραγματικά.»
Μερικοί λέγουν ότι αυτοί οι αριθμοί αποδεικνύουν «φυσιολογικότητα,» και ότι «η έλλειψις αυνανισμού σ’ έναν υγιή νέο προξενεί ανησυχία.»
Τώρα σεις τι γνώμη έχετε; Μήπως παραδέχεσθε ότι επειδή πρόκειται για ένα πολύ κοινό πράγμα, μια σχεδόν ‘γενική’ συνήθεια, αυτό καθιστά τον αυνανισμό μια φυσική και κανονική λειτουργία του σώματος; Το να ψεύδεται κανείς και να κλέπτη είναι εξαιρετικά συνήθη πράγματα σήμερα, όπως είναι και η χρήσις του καπνού. Ωστόσο μήπως θα ελέγατε ότι αυτό κάνει τα πράγματα αυτά φυσικά και κατάλληλα; Το «κοινό» κρυολόγημα είναι πολύ γενικό, αλλά, μήπως αυτό κάνει το κρυολόγημα φυσιολογικό ή φυσικό;
Έπειτα τι θα λεχθή για τον ισχυρισμό ότι ο αυνανισμός είναι αβλαβής; Μήπως τα συνώνυμα που χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν—όπως λόγου χάριν, «αυτοδιαφθορά» και «αυτοκατάχρησις»—-δεν ισχύουν πια; Πώς έχουν τα πράγματα;
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΗΘΕΙΑΣ;
Στον δέκατο ένατο αιώνα, και σχετικά ως τον πρόσφατο καιρό, ενόμιζαν ότι ο αυνανισμός κατέστρεφε τη σωματική υγεία του ανθρώπου, προκαλώντας ωχρότητα, εξάντλησι, αϋπνία, φυματίωσι, στειρότητα, εξασθένησι της διανοίας, παραμόρφωσι των γεννητικών οργάνων και άλλες σωματικές βλάβες. Εν τούτοις, σήμερα είναι καλά παραδεδεγμένο ότι ο αυνανισμός δεν προκαλεί τέτοια πράγματα. Μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις όπου οι άρρενες αυνανίζονται υπερβολικά γίνονται άγονοι και έχουν σπέρμα πενιχρής ποιότητος. Μια έγκυρη προσωπικότης συνοψίζει τη γνώμη των ιατρών, λέγοντας: «Δεν υπάρχει επιστημονική ένδειξις ότι ο αυνανισμός είναι βιολογικώς επιβλαβής.»
Αν δεν είναι βιολογικώς επιβλαβής ο αυνανισμός, τι θα λεχθή για τη διανοητική, συναισθηματική και ηθική υγεία του αυνανιζομένου;
Είναι πολύ σπουδαίο το ότι οι γιατροί, που μας διαβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει σωματική βλάβη είναι ωστόσο υποχρεωμένοι να εξετάσουν τη διανοητική και συναισθηματική βλάβη που προξενείται απ’ αυτή τη συνήθεια. Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία λέγει: «Η πιο σύγχρονη στάσις απέναντι του αυνανισμού είναι ότι οι επιβλαβείς επιδράσεις του που παρατηρούνται τόσο συχνά . .. δεν προέρχονται από καμμιά βλάβη του σώματος, αλλ’ από ένοχα αισθήματα εκείνων που κάνουν αυτοκατάχρησι και από την τάσι που έχει αυτή η συνήθεια να τους απομακρύνη από τις αληθινές σχέσεις με τους συντρόφους των.»
Φυσικά, προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι αυτά τα αισθήματα ενοχής υπάρχουν μόνον επειδή τα άτομα από την παιδική τους ηλικία διδάχθηκαν να θεωρούν τον αυνανισμό ως απρεπή. Πολλοί λέγουν ότι αυτά τα ένοχα αισθήματα είναι αδικαιολόγητα. Αλλά έτσι είναι;
Πολλοί άνθρωποι θα παραδεχθούν ότι πραγματικά, λίγοι γονείς έχουν τον καιρό ή το ενδιαφέρον να συζητήσουν για αυνανισμό με τα παιδιά των. Γιατί λοιπόν τότε το νεαρό αγόρι (ή κορίτσι) που επιδίδεται στον αυνανισμό για πρώτη φορά υφίσταται ωστόσο ένα αίσθημα ενοχής, αυτοκατηγορίας; Γιατί συμβαίνει ώστε η μεγίστη πλειονότης εκείνων που επιδίδονται σ’ αυτή τη συνήθεια το κάνουν μ’ ένα κρυφό τρόπο;
Διότι ο αυνανισμός είναι αφύσικος. Είναι βέβαιο ότι τα μικρά παιδιά έχουν μικρή ιδέα της σεξουαλικής σχέσεως του αρσενικού και του θηλυκού. Αλλά με την έλευσι της εφηβικής ηλικίας έρχεται μια εσωτερική πληροφορία που λέγει στο αρσενικό ότι η ικανοποίησις της σεξουαλικής του επιθυμίας βρίσκεται στο θηλυκό, και αντιστρόφως. Ο αυνανισμός (όπως και η ομοφυλοφιλία) αγνοεί ή παρακάμπτει τη φυσική αυτή διάταξι. Αυτός είναι μια μορφή του ν’ αφήνουν «την φυσικήν χρήσιν της γυναικός» διά «την παρά φύσιν.» Γι’ αυτόν το λόγο το ίχνος της θεόδοτης συνειδήσεως που είναι έμφυτο σε όλους τους ανθρώπους αποδοκιμάζει τη συνήθεια αυτή, προξενώντας ένα εσωτερικό αίσθημα ενοχής.—Παράβαλε Ρωμαίους 1:26, 27· 2:14, 15.
Μολονότι, λοιπόν, πολλοί ψυχίατροι και γιατροί αφήνουν να φανή ότι τα αισθήματα ενοχής για τον αυνανισμό πρέπει ν’ αποδίδωνται πλήρως στην ‘κοινωνική καθοδήγησι και ανατροφή’ ενός ατόμου, μπορεί κάλλιστα να συμβαίνη το αντίθετο. Δηλαδή, είναι πιο πιθανόν ότι εκεί όπου παρατηρείται έλλειψις τέτοιου αισθήματος ενοχής, αυτό οφείλεται σε προηγούμενο επηρεασμό του ατόμου από άλλους για να πιστεύη ότι η πράξις του αυνανισμού είναι πραγματικά «εν τάξει,» «φυσιολογική,» και «ωφέλιμη» ακόμη. Στην πραγματικότητα η σύγχρονη προπαγάνδα προσπαθεί να καταπνίξη ή να υπονομεύση τη θεόδοτη συνείδησι.
Επειδή αυτή η πράξις είναι «παρά φύσιν,» ο αυνανιζόμενος υφίσταται μια διανοητική ποινή. Η κατά συνήθεια πράξις παραλύει την κοινωνική και συναισθηματική του ανάπτυξι, τον εμποδίζει να φθάση σε μια ορθή αντίληψι και στάσι απέναντι του ετέρου φύλου ή απέναντι των ανθρώπων γενικά. Μπορεί να ‘στρέψη το άτομο προς τα μέσα,’ προς τον εαυτό του, κάνοντας το εσώστροφο. Ή μπορεί, και συχνά τα κάνει, να οδηγήση στην ομοφυλοφιλία, στην οποία το άτομο, μη ικανοποιημένο από τη μοναχική του σεξουαλική ενέργεια, αναζητεί ένα σύντροφο για αμοιβαία σεξουαλική πράξι. Οι ιατρικές και ψυχιατρικές αυθεντίες, μολονότι ομιλούν για ‘φυσιολογικότητα’ του αυνανισμού, είναι υποχρεωμένοι ν’ αναγνωρίσουν ότι η συχνότης του κατά συνήθεια αυνανισμού γίνεται πραγματικό εμπόδιο στην ευτυχία και στην ευχαρίστησι του γάμου στη μετέπειτα ζωή. Τα πράγματα δείχνουν ότι δεν είναι ασύνηθες να παρατηρήται εμμονή σ’ αυτή την πράξι μετά τον γάμο ως τον βαθμό που ο αυνανιζόμενος αναγκάζεται να ζητήση τη βοήθεια ψυχιάτρου. Γιατί να γίνεται αυτό, αν η πράξις αυτή είναι «φυσιολογική,» «φυσική» και «ωφέλιμη;»
Εν τούτοις, για να ιδούμε το ζήτημα με μεγαλύτερη κατανόησι είναι εξυπηρετικό να ξέρωμε ωρισμένα πράγματα για τον τρόπο με τον οποίο εμείς οι άνθρωποι είμεθα πλασμένοι φυσικώς, διανοητικώς και συναισθηματικώς.
ΠΩΣ ΕΙΜΕΘΑ ΠΛΑΣΜΕΝΟΙ
Στη διάρκεια της εφηβικής ηλικίας, καθόσον το αγόρι ή το κορίτσι αναπτύσσεται σεξουαλικώς σε ενήλικο, λαμβάνουν χώρα πολλές μεταβολές μέσα στο σώμα. Οι ορμόνες που εκκρίνονται από τον αδένα της υποφύσεως, από τους γεννητικούς αδένας και άλλους αδένας, βρίσκονται σε ενέργεια προξενώντας αυτές τις μεταβολές. Για ένα αγόρι, αυτό κάνει τους όρχεις του ν’ αρχίσουν να παράγουν σπερμοκύτταρα. Αυτά διέρχονται από ένα σωλήνα και από εκεί εισέρχονται σε εσωτερικά αγγεία αποθηκεύσεως που είναι γνωστά ως σπερματικά κυστίδια, παράπλευρα στην κύστι. Όταν αυτά τα αγγεία αποθηκεύσεως είναι πλήρη, το σεξουαλικό ενδιαφέρον του άρρενος μπορεί να υπόκειται σε περισσότερη διέγερσι.
Φυσικά, λοιπόν, είναι για ένα υγιή φυσιολογικό άρρενα να αισθάνεται ένα μέτρον σεξουαλικής διεγέρσεως. Ο θεσμός του γάμου παρέχει το μέσον ικανοποιήσεως αυτής της σεξουαλικής επιθυμίας. Αλλά τι θα κάμουν οι άγαμοι; Μήπως ο αυνανισμός είναι το μόνον μέσον—εκτός από την πορνεία—για ανακούφισι από την πίεσι αυτής της επιθυμίας; Αν κανείς δεν επιδίδεται στον αυνανισμό, μήπως η αύξησις του σπέρματος θα έχη κάποια επιβλαβή επίδρασι;
Η απάντησις σ’ αυτά τα ερωτήματα είναι, Όχι. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για τη μείωσι ή ανακούφισι της σεξουαλικής πιέσεως. Ένας τρόπος είναι ο «εξευγενισμός»—δηλαδή η διαβίβασις της πιέσεως προς διάφορες σωματικές και διανοητικές ενέργειες. Έτσι το αναπτυσσόμενο αγόρι και ο νεαρός άνδρας μπορούν να τηρούνται απασχολημένοι και ευτυχείς εργαζόμενοι σκληρά σε διάφορα σχέδια ή προγράμματα και σε προσωπικές των προσφιλείς ενασχολήσεις.
Τι θα λεχθή για την αύξησι του σπέρματος μέσα στο σώμα; Δεν υπάρχει κίνδυνος να φθάση σε σημείο που να προξενήση σωματική βλάβη. Και στην πραγματικότητα, το σεξουαλικό ενδιαφέρον διέπεται πολύ περισσότερο από ό,τι διατηρεί το άτομο μέσα στη διάνοια του. Έπειτα, το σώμα του άρρενος φυσιολογικά ελαττώνει την ποσότητα του σπέρματος διά των περιοδικών νυκτερινών εκσπερματώσεων στη διάρκεια του ύπνου. Λέγεται, λόγου χάριν, ότι λιγώτεροι από πέντε τοις εκατό των αρρένων ηλικίας δεκαεννέα ετών δεν το παθαίνουν αυτό. (Και αν ένας δεν έχη τέτοιες ονειρώξεις, αυτό δεν δείχνει κατ’ ανάγκην καμμιά σεξουαλική ανωμαλία.) Εκείνο που συμβαίνει στον μέσο άρρενα είναι ότι, στη διάρκεια της νύχτας καθώς η κύστις γεμίζει από ούρα, η πίεσις αυξάνει στα συνεχόμενα σπερμοκυστίδια. Αυτό μπορεί περιοδικώς να προκαλέση μια αθέλητη εκσπερμάτωσι στη διάρκεια του ύπνου.
Ο καθηγητής της κοινωνιολογίας Χέρμπερτ Ι. Μαίλς, εξηγώντας γιατί αυτές οι νυχτερινές εκσπερματώσεις λέγονται ονειρώξεις, και γιατί συχνά συνοδεύονται από παράλογα, παράξενα και γελοία όνειρα, γράφει τα εξής:
«Η αυξανόμενη ανάγκη εκκενώσεως της κύστεως κάνει το άτομο να βγαίνη βαθμιαίως από την κατάστασι του ύπνου στην οποία ο συνειδητός νους αναπαύεται ως προς την ενεργά διανοητική συνείδησι, που γρηγορεί. Στη διάρκεια της βαθμιαίας αυτής μεταβάσεως από τον ύπνο στην εγρήγορσι ή διάνοια βρίσκεται σ’ ένα είδος ‘ζώνης λυκόφωτος’ στην οποία λειτουργεί ο υποσυνείδητος νους. Οι ιδέες και οι σκέψεις αναμιγνύονται, συγχέονται, και μπορούν να κινηθούν γρήγορα από τη μια ιδέα, η πείρα, η ενέργεια στην άλλη. Αυτές οι συγχισμένες, οι άνω κάτω, οι χωρίς διάκρισι ιδέες μπορεί να περιλαμβάνουν σεξουαλικές σκέψεις ή ενέργειες που δεν θα ήσαν ανεκτές αν ο συνειδητός νους κατηύθυνε τη σκέψι.»—Σεξουαλική Αντίληψις πριν από το Γάμο, σελ. 160, 161.
Δεν είναι ανάγκη λοιπόν, να αισθάνεται ο άνθρωπος ότι είναι ένοχος εξαιτίας αυτών των εκσπερματώσεων ή ονείρων που συντείνουν σ’ αυτές—εκτός αν γνωρίζη ότι άφησε τις σκέψεις του να ενδιατρίβουν με ανήθικο· ή ανθυγιεινό τρόπο σε σεξουαλικά πράγματα.
Αλλά δεν είναι ο αυνανισμός πιο αποτελεσματικός και ικανοποιητικός για την ανακούφισι από τη σεξουαλική έντασι παρά οι νυχτερινές αυτές εκσπερματώσεις;
Όχι· διότι ο αυνανιζόμενος αντί από μια απλή και στιγμιαία ανακούφισι από την έντασι, διαπιστώνει ότι όλο το νευρικό του σύστημα μεταπίπτει σε μια κατάστασι υψηλής διεγέρσεως καθώς η έντασις αναπτύσσεται λόγω της αυτοδιεγέρσεως. Κατόπιν αυτό μπορεί να τον αφήση μ’ ένα αίσθημα νευρικής απογοητεύσεως και δυσαρέσκειας. Εν τούτοις, σε λίγο έχει μια ασυγκράτητη επιθυμία να επαναλάβη την πράξι. Πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο που είναι δύσκολο να σπάση και που δεν δίνει καμμιά γνήσια ικανοποίησι.
Το γεγονός ότι ο αυνανισμός δεν είναι φυσιολογικός και είναι αφύσικος καταδεικνύεται και από το γεγονός ότι οι ανώμαλοι, οι διανοητικώς βλαμμένοι άνθρωποι είναι διαβόητοι γι’ αυτόν. Κάπως παρόμοια τα περιοδικό Μπρέμερτον Σαν (Ουάσιγκτων) λέγει ότι πολλοί διανοητικώς ανώμαλοι ιερείς και καλογρηές επιδίδονται χρονίως στον αυνανισμό.
Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΠΟΨΙΣ ΠΕΡΙ ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΥ
Είναι γενικά γνωστό ότι σήμερα οι άνθρωποι του κόσμου, περιλαμβανομένου και ενός μεγάλου ποσοστού εκκλησιαζομένων, «αναισθητούντες,» ενθαρρύνουν και συνιστούν την αφύσικη πράξι του αυνανισμού. (Εφεσ. 4:19) Σε έντονη αντίθεσι προς αυτό, οι αληθινοί Χριστιανοί ζητούν να μαθαίνουν και ν’ ακολουθούν ό,τι λέγει ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή σε ζητήματα του φύλου και της ηθικής. Είναι αλήθεια ότι η λέξις «αυνανισμός» και «αυτοκατάχρησις» δεν είναι μέσα στην Αγία Γραφή. Ο Μωσαϊκός νόμος ομιλεί για έξοδο η έκκρισι σπέρματος, αλλ’ όπως τονίζουν οι σχολιασταί της Γραφής, αυτό σχετίζεται με αθέλητες νυχτερινές όχι αυτοπροκαλούμενες εκσπερματώσεις. (Λευϊτ. 15:16) Εν τούτοις, υπάρχουν Γραφικές αρχές που καλύπτουν επαρκώς το θέμα του αυνανισμού.
Λόγου χάριν, τα εδάφια Κολοσσαείς 3:5, 6 λέγουν: «Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρεία διά τα οποία έρχεται η οργή του Θεού.» Όπως παρατηρήσαμε, ο αυνανισμός είναι πραγματικά μια κακή επιθυμία. Είναι επίσης ακαθαρσία, διότι είναι μια ανήθικη πράξις, και αυτό εξηγεί το λόγο για τον οποίο ο αυνανιζόμενος γενικά ντρέπεται τον εαυτό του και κρύβει την απεχθή του πράξι από τη θέα των άλλων.
Η συμβουλή του Χριστιανού αποστόλου Παύλου είναι η εξής ακριβώς σ’ αυτό το σημείο: «Ο Θεός δεν εκάλεσεν ημάς προς ακαθαρσίαν, αλλά προς αγιασμόν.» Και πάλι γράφει: «Έχοντες λοιπόν, αγαπητοί, ταύτας τας επαγγελίας, ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού.»—1 Θεσσ. 4:7· 2 Κορ. 7:1.
Τι θα λεχθή για το «πάθος» του αυνανιζομένου; ‘Νεκρώνεται’; Ή μήπως ο αυνανιζόμενος συνεχώς τρέφει και ζωογονεί το σεξουαλικό του πάθος, ως το σημείο του να ‘φροντίζη περί της σαρκός,’ αντίθετα με τη συμβουλή της Γραφής;—Ρωμ. 13:14.
Η Γραφή αναφέρει ότι η ‘πλεονεξία η οποία είναι ειδωλολατρεία’ πρέπει επίσης να ‘νεκρώνεται.’ Αυτό θα μπορούσε να εφαρμοσθή εδώ, διότι η προσήλωσις του αυνανιζόμενου αποσύρεται από τον Δημιουργό και προσηλώνεται σ’ ένα περιζήτητο αντικείμενο, που είναι σ’ αυτή την περίπτωσι τα γεννητικά του όργανα, που προσλαμβάνουν υπερβολική σπουδαιότητα. Αυτή η συνήθεια λοιπόν μπορεί να πλησιάση την ειδωλολατρεία, όπως και στην αρχαία συνήθεια της φαλλικής λατρείας που τόσο μισούσε ο Θεός. Αντί να είναι «εκ ψυχής» αφοσιωμένος στον Ιεχωβά (Κολ. 3:23), ο άνθρωπος μπορεί να γίνη δούλος των ιδίων του σαρκικών σεξουαλικών διαθέσεων, επιθυμιών και ορέξεων και να τις κάνη αυτές αντικείμενον της αφοσιώσεώς του. «Οι τοιούτοι,» λέγει ο απόστολος, «δεν δουλεύουσι τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, αλλά την εαυτών κοιλίαν,» «ο Θεός αυτών είναι οι ορέξεις των.»—Ρωμ. 16:18· Φιλιππ. 3:19, Αμερικανική Μετάφρασις.
«Αυτοερωτισμός» κατά γράμμα σημαίνει φιλαυτία, δηλαδή ερωτική αγάπη του εαυτού του. Είναι άλλος ένας όρος που κατάλληλα εφαρμόζεται στον αυνανισμό, διότι η επίμονη συνήθεια κάνει τις σκέψεις ενός ατόμου να στρέφονται προς τα μέσα κι’ έτσι γίνεται εγωκεντρικός και ιδιοτελής, με προβλήματα στην προσπάθεια του να σχετισθή με τους άλλους. Γι’ αυτό το λόγο μερικοί ψυχολόγοι εχαρακτήρισαν τον αυτοικανοποιητικό αυνανισμό ως ναρκισισμόν, κατά τον Θεό Νάρκισσο της Ελληνικής μυθολογίας, που ερωτεύθηκε τη δική του εικόνα, προς καταστροφήν του. Μήπως δεν προειδοποίησε η Γραφή ‘ότι οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι’ σ’ αυτές τις ‘έσχατες ημέρες’;—2 Τιμ. 3:1, 2.
Η καλλιέργεια της αγαμίας των ‘ευνούχων διά την βασιλεία των ουρανών’ έχει πολλά πλεονεκτήματα σ’ αυτόν τον έσχατο καιρό. (Ματθ. 19:12· 1 Κορ. 7:32-38) Αλλά κανείς ας μη νομίζη ότι το να καταφεύγη στον αυνανισμό αποτελεί τον τρόπο για να γίνη αυτό. Αντιθέτως, η εγκράτεια αποτελεί το κλειδί της επιτυχίας στην άγαμη ζωή. «Εάν δεν εγκρατεύωνται, ας νυμφευθώσι,» εξακολουθεί να είναι η καλύτερη συμβουλή.—1 Κορ. 7:9.
Αλλά μπορεί να ρωτήση κανείς: Το να καταπνίγω τα σεξουαλικά συναισθήματα δεν θα βλάψη την προσωπικότητα μου και δεν θα κλονίση το νευρικό μου σύστημα; Το βιβλίο Γιατί ν’ Αναμένετε ως τον Γάμον; απαντά: «Δεν υπάρχει καμμιά ένδειξις ότι η εγκράτεια βλάπτει τη σεξουαλική σας ζωή .. . Το αγόρι ή το κορίτσι, που περιφέρεται με τα συναισθήματα του αχαλίνωτα, διατρέχει τον μεγαλύτερο κίνδυνο. Ο εγκρατευόμενος άνθρωπος μπορεί να περιμένη.» Και αυτό δεν είναι μεγάλο πρόβλημα αν έχη κανείς το πνεύμα του Θεού, διότι η καρποφορία του πνεύματος περιλαμβάνει και την εγκράτεια. Με την εγκράτεια ο Χριστιανός μπορεί ν’ αποφεύγη όλες τις μορφές αυτοκαταχρήσεως, και με τη σειρά του θ’ αποκομίζη πολλά οφέλη—διανοητικά, συναισθηματικά και πνευματικά οφέλη, που είναι πολύ πιο ικανοποιητικά από τα «έργα της σαρκός» που οδηγούν στο θάνατο.—Γαλ. 5:19-23.
Αλλά εν πρώτοις πώς αυτή η συνήθεια που ενοχλεί τη συνείδησι τόσων ανθρώπων τους επηρεάζει κάποτε;
ΠΡΟΛΗΨΙΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Αν καταλάβη κανείς την αιτία, είναι πιο εύκολο να καταπολεμήση και να θεραπεύση μια κακή συνήθεια. Γνωρίζατε εσείς, παραδείγματος χάριν, ότι οι μητέρες και οι πατέρες που έπιαναν τα γεννητικά όργανα των κλαψιάρικων μωρών τους για να τα κάμουν να ησυχάσουν τα ενεθάρρυναν εν αγνοία των να αυνανίζωνται αργότερα; Τ’ αγόρια και τα κορίτσια μπορεί ν’ αρχίσουν να παίζουν με τ’ απόκρυφα όργανά των στη διάρκεια της εφηβικής ηλικίας και χωρίς να λάβουν καμμιά συμβουλή να φυλαχθούν απ’ αυτή τη συνήθεια, το πρώτο πράγμα που γνωρίζουν είναι το ότι είναι αγκιστρωμένα στη συνήθεια αυτή. Και αν μερικοί δεν ξέρουν τίποτε γι’ αυτή την αυτοκατάχρησι προτού μπουν στο γυμνάσιο, το πιθανώτερο είναι ότι θα μάθουν γι’ αυτή είτε από τους συμμαθητάς των είτε από τους ίδιους τους διδασκάλους.
Οι έρευνες που έγιναν δείχνουν ότι ένα υψηλό ποσοστό αυνανισμού δεν προέρχεται τόσο από τη διέγερσι της ερωτικής πιέσεως όσο από τις εντάσεις και τις ανησυχίες που προκαλούν αϋπνία. Οι νέοι και πολλοί ενήλικοι που είναι σε υπερέντασι από συναισθηματικές δυσκολίες, καταφεύγουν στον αυνανισμό σαν ένα τρόπο διαφυγής από τις σωματικές και συναισθηματικές των στενοχώριες—σαν σ’ ένα είδος καταπραϋντικού ή κατευναστικού μέσου, όπως νομίζουν, για ν’ απομακρύνουν τη διάνοια των από τις στενοχώριες των. Έτσι, κι εκείνοι που υποφέρουν από ανία, που είναι άνεργοι ή είναι φυλακισμένοι, ιδιαίτερα αν υπήρξαν τοξικομανείς, συχνά αυνανίζονται.
Αποφεύγοντας εκείνα που προξενούν και ενθαρρύνουν αυτή τη συνήθεια, μπορεί κανείς να προχωρήση πολύ στην πρόληψι της επίμονης αυτής συνήθειας ώστε να μη γίνη αρχή. Αλλά τι μπορούν να κάμουν οι χιλιάδες των ανθρώπων που έχουν τώρα αυτή τη συνήθεια, για να την κόψουν;
Πολλά πράγματα συνιστώνται. Ν’ αποφεύγετε να κάνετε συντροφιά είτε με πορνογραφικά έντυπα είτε μ’ εκείνους που έχουν έκλυτα ήθη. Να ενασχολήσθε σε σκληρή εργασία, σωματική και διανοητική. Μην αφήνετε τα προβλήματα να δημιουργούν εντάσεις, που προξενούν ανησυχίες και καταπιέζουν τη διάνοια. Αυτό δεν είναι πολύ δύσκολο αν ακολουθή κανείς τη συμβουλή της Γραφής στον Ματθαίον 6:25, 33 και στην επιστολή προς Φιλιππησίους 4:8. Ποτέ να μην αγαπάτε τη μοναξιά, ζητώντας ν’ απομονώνεσθε. Τη νύχτα φροντίστε να είσθε στο ίδιο υπνοδωμάτιο με άλλα μέλη της οικογενείας. Να κοιμάστε πλαγίως, όχι ανάσκελα ούτε προύμυτα. Αυτές είναι ολίγες υποδείξεις για να διευθετήτε τις καθημερινές συνήθειες.
Εν τούτοις, ποτέ δεν μπορεί να ελπίζη κανείς ότι θα κόψη τη συνήθεια χωρίς να έχη μια βαθιά επιθυμία να την εγκαταλείψη. Ενόσω «η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών» είναι ισχυρότερες από την επιθυμία του να ευαρεστή κανείς τον Ιεχωβά, είναι δύσκολο να σταματήση. (1 Ιωάν. 2:16· παράβαλε Ιακ. 1:14, 15) Αν έχετε μια γνήσια επιθυμία να ελευθερωθήτε από την ανεπιθύμητη συνήθεια, οπλισθήτε ακόμη και με αυτά τα σπουδαιότατα όπλα—-δύναμι θελήσεως, αποφασιστικότητα και εγκράτεια—αν ελπίζετε να κερδίσετε τη μάχη. Επίσης, και η προσευχή δεν πρέπει να παραβλέπεται, διότι ο Ιεχωβά υπόσχεται να βοηθήση εκείνους που ζητούν βοήθεια για να χειρισθούν όλα τα προβλήματα των.—Φιλιππ. 4:13· Κολ. 4:2· 1 Πέτρ. 4:7.
Μερικοί πολύ δυσκολεύονται να κόψουν απότομα αυτή τη συνήθεια. Όταν λοιπόν κατά καιρούς υποτροπιάζουν—συνήθως σε μια κατάστασι ημισυνειδητού ύπνου—αναπτύσσουν βαθιά αισθήματα ενοχής και αναξιότητος του ελέους του Ιεχωβά. Γι’ αυτούς τους λόγους όχι μόνο είναι εξυπηρετικό αλλά και σκόπιμο να ζητήτε τη βοήθεια και την ενθάρρυνσι ενός Χριστιανού πρεσβυτέρου. Όταν ένα κορίτσι έχη αυτό το πρόβλημα μπορεί να πλησιάση ή ένα πρεσβύτερο ή μια ώριμη σεβαστή Χριστιανή αδελφή για βοήθεια.—Τιτ 2:2-4.
Μια άλλη υποκινητική δύναμις για να βοηθηθή κανείς να παύση αυτή τη συνήθεια μπορεί να είναι η επιθυμία του να παρέχη μεγαλύτερη υπηρεσία στη Χριστιανική εκκλησία. Αν ένας «ορέγεται» ένα τέτοιο προνόμιο πρέπει να λάβη υπ’ όψιν ότι μια από τις απαιτήσεις για τη θέσι Χριστιανού πρεσβυτέρου είναι η εγκράτεια. (1 Τιμ. 3:1· Τιτ 1:8) Αν ένας άνδρας τακτικά και κατά συνήθεια αυνανίζεται, θα μπορούσε ν’ ανταποκριθή σ’ αυτούς τους κανόνες; Είναι αλήθεια ότι εκείνος που κατέχει ήδη μια τέτοια θέσι μπορεί να έχη ένα προσωρινό αγώνα μ’ αυτό το πρόβλημα και αν διεξάγη αυτό τον αγώνα και κερδίση τη νίκη, δεν είναι ανάγκη να θεωρηθή ακατάλληλος. Αλλά ο κατά συνήθεια αυνανιζόμενος που στερείται εγκράτειας, κινδυνεύει να υποκύψη σε πιο σοβαρά ακόμη σφάλματα. Δεν είναι διόλου σε θέσι να χρησιμεύση σαν ένα παράδειγμα για το ποίμνιο.· (1 Πέτρ. 5:2, 3) Η επιθυμία να υπηρετή κανείς στοργικά τον Θεό και τον αδελφό του μπορεί να τον βοηθήση να ελευθερωθή από τη συνήθεια της αυτοκαταχρήσεως.