Διαφύλαξις από το να Σφαγούν Μαζί με τους Εχθρούς του Βασιλέως

1. Τι συνέπειες μπορεί να έχη το ν’ απορρίψωμε τον νέο Βασιλέα της γης, και σύμφωνα με ποιο αρχαίο προειδοποιητικό παράδειγμα;

ΕΦΟΣΟΝ ζούμε στον ‘έσχατο καιρό’ του παρόντος συστήματος πραγμάτων, αυτό μπορεί να σημαίνη τις πιο σοβαρές συνέπειες για μας αν απορρίψωμε τον νέο Βασιλέα της γης. (Δαν. 12:4· Ματθ. 24:3) Πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια οι συνέπειες ήσαν πολύ σοβαρές για τους Ισραηλίτας οι οποίοι ζούσαν στο τέλος του Ιουδαϊκού συστήματος πραγμάτων που εστρέφετο γύρω από την Ιερουσαλήμ και το ναό της. (Εβρ. 9:26) Αυτό ήταν ένα προειδοποιητικό παράδειγμα για μας σήμερα. Αυτή η προειδοποίησις τονίζεται για μας στην παραβολή του Ιησού για τον ευγενή που εμπιστεύθηκε δέκα μνας σε δέκα από τους δούλους του.

2. Πότε ανεχώρησε ο Ιησούς ως μέλλων Βασιλεύς, και ποιοι ήσαν οι «συμπολίται» του που θα έστελλαν μια αντιπροσωπεία κατόπιν του για να εναντιωθούν στη βασιλεία του;

² Στην παραβολή ο Ιησούς προχωρεί και λέγει: «Οι συμπολίται αυτού όμως εμίσουν αυτόν, και απέστειλαν κατόπιν αυτού πρέσβεις, λέγοντες, Δεν θέλομεν τούτον να βασιλεύση εφ’ ημάς.» (Λουκ. 19:14) Μετά την ανάστασίν του εκ νεκρών ο Ιησούς ως κεχρισμένος με το άγιο πνεύμα του Θεού για να γίνη ο Μεσσιανικός βασιλεύς ανελήφθη από τη γη στον ουρανό ακριβώς δέκα μέρες πριν από την εορτή της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. Σύμφωνα με τη σαρκική εθνικότητα του Ιησού, οι «συμπολίται» του ήσαν οι Ισραηλίται ή Ιουδαίοι. Παράλληλα μ’ αυτό το γεγονός είναι γραμμένο: «Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον διά να εξαγοράσι, τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν.» (Γαλ. 4:4, 5) «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν.» (Ιωάν. 1:11) Μετά την ανάληψι του Ιησού στον ουρανό, πώς έστειλαν οι Ιουδαίοι συμπολίται του πρεσβεία ή αντιπροσωπεία κατόπιν του για να εκδηλώσουν τις αντιρρήσεις των στο να βασιλεύση ο Ιησούς σ’ αυτούς;

3. Αφού οι συμπολίται του ήσαν από σάρκα και αίμα, πώς μπορούσαν να στείλουν μια αντιπροσωπεία κατόπιν του για ν’ αντιδράσουν στη βασιλεία του;

³ Επειδή ήσαν από σάρκα και αίμα, κανένας από τους Ιουδαίους πρέσβεις δεν μπορούσε να πάη στον ουρανό και να εμφανίση στην αγία παρουσία του Θεού και να του πη να μη δώση τη Μεσσιανική βασιλεία στον αναστημένο Υιό του Ιησού. Αλλά δεν ήταν ανάγκη να το κάμουν αυτό. Ειδοποίησαν τον Θεό με την ίδια αποτελεσματικότητα. Πώς; Αυτό έγινε από την εορτή της Πεντηκοστής και έπειτα, διότι τότε οι Χριστιανοί μαθηταί οι οποίοι παρέμεναν ‘κάτω από την επιφάνεια’ βγήκαν στο φανερό. Τότε ήταν που ενήργησε ο απόστολος Πέτρος ως εκπρόσωπος των 120 περίπου μαθητών και είπε στους 3.000 και πλέον συγκεντρωμένους Ιουδαίους της Ιερουσαλήμ: «Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.» (Πράξ. 2:36) Αλλά συμφώνησαν οι θρησκευτικές αρχές της Ιερουσαλήμ με αυτή την αναγγελία του Ιησού ως Μεσσίου; Όχι, αν κρίνωμε από την εναντίωσι και τον μετέπειτα διωγμό κατά των μαθητών του Ιησού. Με την επίσημη λοιπόν εναντίωσι των στη μαρτυρία που δόθηκε από τους μαθητάς ότι ο Ιησούς ήταν ο υποσχεμένος Μεσσίας του Θεού, ειδοποιούσαν τον Θεό στον ουρανό ότι δεν ήθελαν τον αναστημένο Υιόν του ως τον Μεσσιανικό βασιλέα των.—Πράξ. 5:34-39.

4. (α) Σε τι ήσαν εκτεθειμένοι οι Ιουδαίοι «συμπολίται» με το ν’ απορρίψουν τον Ιησούν ως τον Μεσσιανικό βασιλέα; (β) Σε τι οδήγησε αυτό αργότερα τους «συμπολίτας» αυτούς, άλλα πώς πέρασαν οι εκχριστιανισμένοι Ιουδαίοι;

⁴ Οι συμπολίται του Ιησού είχαν τις δικές των ιδέες για το ποιος θα έπρεπε να γίνη βασιλεύς των στο ρόλο του Μεσσίου. Έτσι ήσαν εκτεθειμένοι στο ν’ απατώνται από ψευδομεσσίας, από ψευδοχρίστους. Κάτω από ψευδή Μεσσιανικά ιδεώδη οι εθνικισταί Ιουδαίοι εστασίασαν στο έτος 66 μ.Χ. εναντίον του Καίσαρος, τον οποίον δεν ήθελαν πια ως βασιλέα των. (Ιωάν. 19:15) Τα λίγα χρόνια της ανεξαρτησίας που απέκτησαν από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τελείωσαν με το να καταντήση η Ιερουσαλήμ και ο ναός της σε ερείπια στο έτος 70 μ.Χ. Οι χιλιάδες των εκχριστιανισμένων Ιουδαίων ευγνωμονούσαν διότι δεν είχαν απατηθή για να λάβουν μέρος στην Ιουδαϊκή Μεσσιανική επανάστασι, και εξακολουθούσαν να ‘πραγματεύωνται’ με τα συμβολικά αργύρια των μνων που τους είχε δώσει ο Ιησούς Χριστός προτού αναχωρήση στην ουράνια ‘μακρυνή χώρα.’ Δεν έχασαν τίποτε πνευματικώς από την τρομερή καταστροφή της Ιερουσαλήμ και από την σκληρή διασπορά των απίστων Ιουδαίων.

ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ

5. Κατά την παραβολή, όταν ο ευγενής επέστρεψε και ζήτησε λογαριασμό από τους δούλους του, τι είπε ο πρώτος που παρουσιάσθηκε;

⁵ Στην παραβολή του Ιησού, μόνο μετά την επάνοδο του ‘ευγενούς’ από το μακρυνό του ταξίδι «εις χώραν μακράν,» μαθαίνομε τι είχαν κάμει οι δέκα δούλοι του με τα αργύρια των μνων που τους είχε εμπιστευθή. Διαβάζομε: «Και αφού υπέστρεψε λαβών την βασιλείαν, είπε να προσκληθώσι προς αυτόν οι δούλοι εκείνοι, εις τους οποίους έδωκε το αργύριον, διά να μάθη τι εκέρδησεν έκαστος. Και ήλθεν ο πρώτος, λέγων, Κύριε, η μνα σου εκέρδησε δέκα μνας.» (Λουκ. 19:15,16) Σύμφωνα με Μια Αμερικάνικη Μετάφρασι αυτός ο δούλος είπε : «Τα είκοσι δολλάριά σου εκέρδισαν 200, κύριε!» Σύμφωνα με τη Μετάφρασι Μόφφατ, είπε: «Οι πέντε λίρες σου έκαμαν άλλες πενήντα, κύριε.» Εκέρδισε δεκαπλάσια απ’ όσα του είχαν δοθή.

6. (α) Τι εξεικόνιζε ο πρώτος αυτός δούλος; (β) Πώς είχε πραγματευθή με το νόμισμα της μνας του Κυρίου από την Πεντηκοστή και έπειτα;

⁶ Επειδή οι ‘δέκα δούλοι’ της παραβολής εξεικόνιζαν όλους τους αναγεννημένους από το πνεύμα κεχρισμένους μαθητάς του Ιησού Χριστού από την Πεντηκοστή του έτους 33 μ.Χ. έως τώρα, ο πρώτος αυτός δούλος εξεικόνιζε την τάξι ή την ομάδα αυτών των Χριστιανών μαθητών. Ασφαλώς οι δώδεκα πιστοί απόστολοι και ο απόστολος Παύλος ανήκαν σ’ αυτή την τάξι. Επειδή ήσαν απόστολοι, δηλαδή απεσταλμένοι, ασφαλώς αυτοί μεγάλωσαν τον υπό καλλιέργειαν αγρό που είχε αφήσει ο Κύριος των Ιησούς Χριστός σαν κάτι πολύτιμο και παραγωγικό στον όποιον θα άρχιζαν να εργάζωνται δηλαδή να ‘πραγματεύωνται.’ Πώς αυτοί εργάσθηκαν με τη συμβολική μνα το δείχνει το βιβλίο των Πράξεων των αποστόλων. Από την εορτή της Πεντηκοστής και έπειτα διαβάζομε για τη ‘διδαχή των αποστόλων’ στην οποία ενέμεναν οι Χριστιανοί πιστοί και ότι «πολλά τεράστια και σημεία εγίνοντο διά των αποστόλων» και ότι «ο Ιεχωβά προσέθετε καθ’ ημέραν εις την εκκλησίαν τους σωζόμενους.»—Πράξ. 2:42, 43, 47, ΜΝΚ.

7. Τι έκαμαν οι απόστολοι παρά τον διωγμό, όπως λόγου χάριν μετά την εμπειρία που είχαν στο συνέδριο της Ιερουσαλήμ;

⁷ Οι απόστολοι συνέχιζαν το έργο του κηρύγματος και της μαθητεύσεως παρά την άδικη τιμωρία που υπέστησαν γι’ αυτό. Λόγου χάριν, ιδού τι συνέβη αφού οι απόστολοι απολογήθηκαν ενώπιον του συνεδρίου της Ιερουσαλήμ: «Και προσκαλέσαντες τους αποστόλους, έδειραν, και παρήγγειλαν να μη λαλώσιν εν τω ονόματι του Ιησού, και απέλυσαν αυτούς. Εκείνοι λοιπόν ανεχώρουν από προσώπου του συνεδρίου χαίροντες, ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι. Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν [δηλαδή Ιησούν τον Μεσσίαν].»—Πράξ. 5:40-42.

8. Επειδή οι απόστολοι ετήρησαν αυστηρά το κήρυγμα και τη διδασκαλία, τι έγινε ως προς τον αριθμό των πιστών;

⁸ Οι δώδεκα απόστολοι αυστηρά προσκολλημένοι στη διακονία των, είπαν στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ: «Ημείς δε θέλομεν εμμένει εν τη προσευχή και τη διακονία του λόγου.» (Πράξ. 6:4) Ας μη απορούμε λοιπόν όταν κατόπιν διαβάζωμε: «Και ο λόγος του Θεού ηύξανε [με το κήρυγμα και τη μαθήτευσι], και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών εν Ιερουσαλήμ σφόδρα· και πολύ πλήθος των Ιερέων υπήκουον εις την πίστιν.» Ο αριθμός των πιστών έπρεπε τώρα να είχε αυξηθή περισσότερο από πέντε χιλιάδες, διότι λίγο καιρό πρωτύτερα, διαβάζομε: «Πολλοί δε των ακουσάντων τον λόγον επίστευσαν· και έγεινεν ο αριθμός των ανδρών ως πέντε χιλιάδες.»—Πράξ. 6:7· 4:4.

9, 10. (α) Πώς επεξετάθη ο αγρός της καλλιέργειας, σύμφωνα με το βιβλίο των Πράξεων, κεφάλαια 8-10; (β) Τι εξήγησι δίνει ο απόστολος Παύλος για το πώς εργάσθηκε με τη συμβολική μνα;

⁹ Κατόπιν, από την Ιερουσαλήμ ως βάσι των ενεργειών τους, ο αγρός της δράσεως επεξετάθη και στους περιτετμημένους Σαμαρείτες, και σ’ έναν περιτετμημένον Αιθίοπα προσήλυτον, και κατόπιν, στον ωρισμένο καιρό του Θεού, σε όλους τους απερίτμητους μη Ιουδαίους ή Εθνικούς. (Πράξ. κεφάλαια 8-10) Στο συνέδριο του Χριστιανικού κυβερνώντος σώματος της Ιερουσαλήμ, ο μαθητής Ιάκωβος εσχολίασε τη διεύρυνσι της καλλιέργειας ώστε να περιλάβη και τον Εθνικό κόσμο, λέγοντας: «Ο Συμεών (Πέτρος) εφανέρωσε τίνι τρόπω καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν διά το όνομα αυτού. Και με τούτο συμφωνούσιν οι λόγοι των προφητών.» (Πράξ. 15:14, 15) Κατόπιν ο απόστολος Παύλος έκαμε τη δεύτερη ιεραποστολική περιοδεία του και πέρασε στην Ευρώπη. Για τον εαυτό του ο Παύλος λέγει τα εξής: «Εφόσον μεν είμαι εγώ απόστολος των εθνών, την διακονίαν μου δοξάζω.» (Ρωμ. 11:13) Ο Παύλος επιστρέφοντας από την τρίτη ιεραποστολική του περιοδεία εξήγησε πώς πραγματεύθηκε με τη συμβολική μνα την οποία ο Κύριος Ιησούς Χριστός του είχε εμπιστευθή, λέγοντας στους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου της Μικράς Ασίας:

¹⁰ «Δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς, και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους, διαμαρτυρόμενος προς Ιουδαίους τε και Έλληνας την εις τον Θεόν μετάνοιαν, και την πίστιν την εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.»—Πράξ. 20:20, 21.

11. Δέκα περίπου χρόνια πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ πόση μαρτυρία δόθηκε ως αποτέλεσμα της πραγματείας των Χριστιανών δούλων με τη συμβολική μνα;

¹¹ Ώστε, λοιπόν, ηύξησαν οι απόστολοι και οι κεχρισμένοι μαθηταί της εποχής εκείνης τον πρώτου αιώνος τα συμβολικά αργύρια των μνων που τους είχε εμπιστευθή ο Κύριος Ιησούς Χριστός ως Χριστιανούς δούλους του; Ναι, τα ηύξησαν. Έχομε εδώ τη γραπτή μαρτυρία του αποστόλου Παύλου, όταν έγραψε την επιστολή του προς τους Κολοσσαείς από το σπίτι που ήταν φυλακισμένος στη Ρώμη, περίπου δέκα χρόνια πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το έτος 70 μ.Χ., και μίλησε για τη διάδοσι των αγαθών νέων: «Προηκούσατε εν τω λόγω της αληθείας του ευαγγελίου, το οποίον ήλθε εις εσάς, καθώς και εις όλον τον κόσμον . . . του ευαγγελίου το οποίον ηκούσατε, του κηρυχθέντος εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν.» (Κολ. 1:5, 6, 23) Έτσι, χρόνια πριν από το τέλος του Ιουδαϊκού συστήματος πραγμάτων που εστρέφετο γύρω από την Ιερουσαλήμ, είχε γίνει μια παγκόσμια μαρτυρία.

ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ ΜΕ ΤΑΣ «ΜΝΑΣ» ΣΤΟΝ ΕΙΚΟΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ

12. (α) Γιατί δεν πρέπει να δοθή ο έπαινος στον Χριστιανικό κόσμο για τη σύγχρονη παγκόσμια αύξησι των αγαθών νέων; (β) Σε ποιον πρέπει να δοθή ο έπαινος και γιατί;

¹² Σήμερα, μετά πάροδο χιλίων εννεακοσίων ετών, μπορεί επίσης να λεχθή ότι το ευαγγέλιο ‘ήλθε σε όλον τον κόσμο’ και ότι ‘έχει κηρυχθή εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν’; Ναι, «πολύ περισσότερο απ’ όσο τον πρώτο αιώνα μ.Χ. Ο έπαινος γι’ αυτό δεν πρέπει να δοθή στον Χριστιανικό κόσμο που υφίσταται από δεκαέξη και πλέον αιώνες. Αυτός και τα εκατοντάδες εκατομμύρια εκκλησιαστικά μέλη του δεν διακηρύττουν ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός έλαβε τη «βασιλεία» στο τέλος των Καιρών των Εθνών στο έτος 1914, το έτος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτοί δεν διακηρύττουν το ευαγγέλιο ότι η Μεσσιανική βασιλεία στα χέρια του Κυρίου Ιησού γεννήθηκε στους ουρανούς όταν τελείωσαν οι Καιροί των Εθνών το έτος 1914 και ότι η ουράνια βασιλεία του δεν έχει καμμιά σχέσι με την Κοινωνία των Εθνών ή με τα Ηνωμένα Έθνη, στα οποία στηρίζεται ο Χριστιανικός κόσμος για να διατηρήση την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια. Όχι στον Χριστιανικό κόσμο, αλλά στο κεχρισμένο υπόλοιπο των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά πρέπει να δοθή ο έπαινος για το κήρυγμα σε όλη την κτίσι του ευαγγελίου αυτής της Μεσσιανικής βασιλείας που έχει τώρα εγκαθιδρυθή στους ουρανούς από το έτος 1914 για ν’ απαλλάξη όλη την επίγεια δημιουργία από κάθε αδικία και να ευλογήση το ανθρώπινο γένος με μια τέλεια θεία κυβέρνησι.

13. (α) Όταν το κεχρισμένο υπόλοιπο βγήκε στην επιφάνεια μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πόσοι ήσαν οι ακόλουθοι της νεογέννητης βασιλείας, και γιατί; (β) Πώς αυτό το υπόλοιπο απέκτησε τα συμβολικά αργύρια των μνων, και πώς τα πραγματεύτηκε;

¹³ Όταν αυτό το κεχρισμένο υπόλοιπο βγήκε στην επιφάνεια από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τους διωγμούς που υπέστη στο έτος 1918, υπήρξε αντικείμενο μίσους απ’ όλα τα έθνη και δυσφημήθηκε θρησκευτικώς. (Ματθ. 24:9) Ο καλλιεργημένος αγρός που απέμεινε σ’ αυτούς για την παραγωγή και άλλων οπαδών της νεογέννητης Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού ήταν πολύ μικρός. Αυτοί ήσαν όπως οι απόστολοι και οι άλλοι μαθηταί του Χριστού μεταξύ της αναστάσεως του Κυρίου Ιησού από τον επονείδιστο θάνατο και της εορτής της Πεντηκοστής. Εκείνο λοιπόν που συνέβη ήταν σαν να είχε δώσει άλλη μια φόρα τα συμβολικά αργύρια των μνων το έτος 1919 στο κεχρισμένο υπόλοιπο των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. Εκείνο το έτος, το 1919, έγινε η πρώτη μεταπολεμική γενική συνέλευσις του κεχρισμένου υπολοίπου στο Σήνταρ Πόιντ του Οχάιο και, με την ανανέωσι του πνεύματος του Ιεχωβά Θεού, το κεχρισμένο υπόλοιπο επεδόθη και πάλι στο να πραγματεύεται τα συμβολικά αργύρια των μνων που έλαβε πρόσφατα από τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ο οποίος τώρα είναι περιβεβλημένος με βασιλική εξουσία. Στον τρόπο που πραγματεύθηκαν αυτά τα αργύρια των ‘μνων’ ακολούθησαν το αποστολικό παράδειγμα του πρώτου αιώνος κηρύττοντας και διδάσκοντας «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας.»—Ματθ. 24:14.

14, 15. (α) Ποιοι καλούνται τώρα να δώσουν λογαριασμό για το πώς χειρίσθηκαν τα συμβολικά αργύρια των μνων; (6) Στην παραβολή, ποιες ήσαν οι αμοιβές των δούλων που απέκτησαν πλούτο για τον Κύριό τους;

¹⁴ Τώρα τα μέλη του κεχρισμένου υπολοίπου καλούνται να δώσουν λογαριασμό για το πώς χειρίσθηκαν τα συμβολικά αργύρια των μνων. Αυτοί γνωρίζουν ότι αναμένεται αύξησις αυτών των μνων από τον Κύριό τους. Ποια είναι η αμοιβή για την αύξησι του αριθμού των συμβολικών μνων; Η παραβολή του Ιησού, αφού λέγει για τον λογαριασμό που έδωσε ο δούλος που είχε κερδίσει άλλα δέκα μνας, προχωρεί για ν’ απαντήση σ’ αυτό το ερώτημα:

¹⁵ «Και είπε προς αυτόν, [ο Κύριος που επανήλθε], Εύγε, αγαθέ δούλε· επειδή εις το ελάχιστον εφάνης πιστός, έχε εξουσίαν επάνω δέκα πόλεων. Και ήλθεν ο δεύτερος [δούλος], λέγων, Κύριε, η μνα σου έκαμε πέντε μνας. Είπε δε και προς τούτον, Και συ γένου εξουσιαστής επάνω πέντε πόλεων.»—Λουκ. 19:17-19.

16. (α) Τι δείχνει το γεγονός ότι ο ‘ευγενής άνθρωπος’ μπόρεσε να δώση εξουσία πάνω σε δεκαπέντε πόλεις σε δύο μόνον δούλους από τους δέκα; (β) Ως προς τα μέλη του υπολοίπου που απέκτησαν πλούτο για τον επανελυόντα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τι θα λεχθή για το αν λαμβάνουν τώρα εξουσία στη γη πάνω σε πόλεις;

¹⁶ Το γεγονός ότι ο επανελθών ‘ευγενής άνθρωπος’ μπορούσε να διορίση τους αγαθούς και πιστούς δούλους που έκαμαν αύξησι στο να εξουσιάζουν πόλεις, ο ένας δούλος δέκα πόλεις και ο άλλος πέντε, αποδεικνύει ότι είχε λάβει τη βασιλική εξουσία και τώρα την ασκούσε. Το γεγονός ότι ο ευγενής μπορούσε να διορίση δούλους σε δεκαπέντε πόλεις στην περίπτωσι των δυο πρώτων δούλων, δείχνει ότι η βασιλική εξουσία του ήταν πολύ εκτεταμένη. Επειδή αυτοί απεδείχθησαν πιστοί με ένα σχετικώς μικρό ποσόν, όπως είναι μια μνα, μπορούσε να τους αναθέση μεγαλύτερα καθήκοντα, εξουσία σε πόλεις. Στη σημερινή εκπλήρωσι της παραβολής, εκείνοι από το κεχρισμένο υπόλοιπο οι οποίοι αυξάνουν τα πολύτιμα πράγματα του ήδη βασιλεύοντος Κυρίου Ιησού Χριστού έχουν τώρα την επιδοκιμασία του και την εύνοιά του. Διατηρούν την ελπίδα να συμβασιλεύσουν μαζί του στην ουράνια βασιλεία. Αλλά τώρα, στη διάρκεια της ενεργού υπηρεσίας των στη γη, δεν λαμβάνουν κατά γράμμα εξουσία σε διάφορες επίγειες πόλεις. Η επιδοκιμασία του Κυρίου των ωστόσο δεν τους εξουσιοδοτεί να εμπλέκωνται στην κοσμική πολιτική και ν’ αποκτούν πολιτική εξουσία στη γη. Αυτοί δεν πρέπει ν’ αποτελούν μέρος αυτού του κόσμου ως τον θάνατό τους για να βασιλεύσουν με τον Χριστό στον ουρανό.

Ο «ΠΟΝΗΡΟΣ ΔΟΥΛΟΣ»

17. Ποιο ερώτημα εγείρεται για το αν κανείς δυσφορή για την απαίτησι του Κυρίου να φέρη αύξησι, και ποια περίπτωσι δυσαρέσκειας δείχνει η παραβολή του Ιησού;

¹⁷ Μήπως κανένας από μας δυσφορεί και αντιδρά στο γεγονός ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που περιβάλλεται τώρα με βασιλική εξουσία, απαιτεί αύξησι εκείνου που αναθέτει στους δούλους του; Για το ότι δικαιολογούμεθα να διατυπώνωμε μια τέτοια άποψι για το ζήτημα αυτό, φαίνεται στην περίπτωσι του δούλου ο οποίος διέφερε από εκείνους οι οποίοι εργάσθηκαν με τας μνας των. Διαβάζομε: «Ήλθε και άλλος, λέγων, Κύριε, ιδού η μνα σου, την οποίαν είχον πεφυλαγμένην εν μανδηλίω· διότι σε εφοβούμην· επειδή είσαι άνθρωπος αυστηρός· λαμβάνεις ό,τι δεν κατέβαλες, και θερίζεις ό,τι δεν έσπειρας.»—Λουκ. 19:20, 21.

18. Γιατί αυτός ο άκαρπος δούλος δεν μπορούσε να δικαιολογήση βάσει της συνειδήσεως;

¹⁸ Μήπως αυτός ο άλλος δούλος θα εδικαιολογείτο βάσει της συνειδήσεώς του; Όχι· διότι δεν είχε ζητηθή απ’ αυτόν να κάμη ένα κακό πράγμα, δηλαδή να χρησιμοποιήση τη μνα του Κυρίου του για ν’ αποκόμιση ένα ανέντιμο κέρδος. Άσχετα με την άποψι που είχε για τον κύριό του, αυτός ήταν ένας απλός δούλος και έπρεπε να κάμη το έντιμο πράγμα που του είχε ζητήσει ο κύριός του να κάμη. Αν ήταν πολύ οκνηρός για να εργασθή, έπρεπε να καταθέση τη μνα στην τράπεζα και ν’ αφήση τους τραπεζίτας να εργασθούν γι’ αυτόν. Έτσι παρουσίασε μια αστήρικτη δικαιολογία.

19. Σύμφωνα με τι απήντησε ο κύριος στον δούλο και πώς;

¹⁹ Ο κύριός του απήντησε και τον έκρινε σύμφωνα με τη δική του δικαιολογία, διότι διαβάζομε: «Και λέγει προς αυτόν, Εκ του στόματος σου θέλω σε κρίνει, πονηρέ δούλε· ήξευρες ότι εγώ είμαι άνθρωπος αυστηρός, λαμβάνων ό,τι δεν κατέβαλον, και θερίζων ό,τι δεν έσπειρα· διά τι λοιπόν δεν έδωκας το αργύριόν μου εις την τράπεζαν, ώστε εγώ ελθών ήθελον συνάξει αυτό μετά του τόκου;»—Λουκ. 19:22, 23.

20, 21. (α) Ήταν μήπως ακατάλληλο, σκληρό και αδιάκριτο το ότι ο κύριος απεκάλεσε τον δούλον «πονηρόν»; (β) Τι δείχνει η παραβολή για το αν ο ‘πονηρός δούλος’ ήταν άξιος άλλης μιας ευκαιρίας;

²⁰ Το να χαρακτηρίση αυτόν τον ανάξιο δούλο ως ‘πονηρό’ δεν ήταν κάτι ακατάλληλο, σκληρό ή αδιάκριτο, διότι αυτός ο δούλος, που φοβόταν να εργασθή με την πολύτιμη μνα του κυρίου του, εσκεμμένα προξένησε ζημία στον κύριό του. Επρόκειτο για πολύτιμο χρόνο και χρήμα, και ο δούλος δεν τα είχε χρησιμοποιήσει με πιστότητα στον κύριό του ή με την επιθυμία της ευημερίας και της αυξήσεως των υπαρχόντων του κυρίου του. Το γεγονός ότι ο δούλος απλώς έδωσε πίσω εκείνο που είχε λάβει πριν από πολύν καιρό δεν αποτελούσε τον κατάλληλο τρόπο για έναν δούλο να υποδεχθή ένα βασιλέα! Τι ελεεινή συμπεριφορά! Τι αναίδεια! Τι αναξιοπρέπεια! Τι έλλειψις χαράς και, ενθουσιασμού για τη νεοϊδρυμένη βασιλεία του κυρίου του! Ήταν μια πλήρης από μέρους του παράλειψις ν’ αποδώση οποιαδήποτε υπηρεσία στον κύριό του ενώ είχε τον χρόνο και τα μέσα για να το πράξη. Στον καιρό του διακανονισμού των λογαριασμών, ήταν άξιος να του παρασχεθή περαιτέρω ευκαιρία; Προσέξτε τα εξής:

²¹ «Και είπε προς τους παρεστώτας, Αφαιρέσατε απ’ αυτού την μναν, και δότε εις τον έχοντα τας δέκα μνας. (Και είπον προς αυτόν, Κύριε, έχει δέκα μνας.) Διότι σας λέγω, ότι εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή· από δε του μη έχοντος, και ό,τι έχει, θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού. Πλην τους εχθρούς μου εκείνους οίτινες δεν με ηθέλησαν να βασιλεύσω έπ’ αυτούς, φέρετε εδώ, και κατασφάξατε έμπροσθέν μου.»—Λουκ. 19:24-27.

22. (α) Ποια βασιλική ευκαιρία έχασε ο άκαρπος δούλος; (β) Με το μέρος τίνος πήγε αυτός ο δούλος, και πώς τα λόγια του κυρίου του φάνηκαν κακά στο δούλο αυτό;

²² Η αφαίρεσις της μνας από τον άκαρπο δούλο εσήμαινε ότι αυτός έχασε την ευκαιρία του ν’ αποδειχθή άξιος να ‘έχη εξουσίαν επάνω δέκα πόλεων’ ή να ‘γίνη εξουσιαστής επάνω πέντε πόλεων’ κι έτσι να μετέχη στη βασιλεία του ήδη βασιλικού του κυρίου. (Λουκ. 19:17, 19) Δεν μπορούσαν να του ανατεθούν οποιεσδήποτε ευθύνες της βασιλείας. Καιτοι ετήρησε μια αρνητική στάσι απέναντι της βασιλείας του κυρίου του, έθεσε τον εαυτό του με το μέρος εκείνων που έλαβαν μια θετική στάσι εναντίον αυτού του ανθρώπου που επρόκειτο να βασιλεύση σ’ αυτούς. Αν αυτός εσφάγη μαζί με τους εχθρούς του κυρίου που δεν τον ήθελαν βασιλέα των, η παραβολή δεν το λέγει ούτε το δείχνει. Αλλ’ η παραβολή αφήνει να νοηθή ότι αμέσως αφού ο κύριος είπε σ’ ένα δούλο που δεν είχε ζήλο και ενδιαφέρον για τη βασιλεία του κυρίου του ότι θα του αφαιρεθή οποιαδήποτε ευκαιρία είχε, ο κύριος λέγει στους βασιλικούς υπηκόους του να κατασφάξουν τους εχθρούς του έμπροσθέν του.

23. (α) Για ποιες κακές πράξεις δεν στιγματίσθηκε ο δούλος εκείνος ως ‘πονηρός’; (β) Στο φως της αποτυχίας του δούλου εκείνου, τι υποχρεούνται να κάνουν οι βαπτισμένοι, κεχρισμένοι ‘δούλοι’ του Χριστού από το τέλος των Καιρών των Εθνών το έτος 1914;

²³ Πρέπει να σημειωθή ότι αυτός ο μη κερδοφόρος δούλος δεν στιγματίσθηκε ως πονηρός επειδή εκμεταλλεύθηκε τους συνδούλους του ή επειδή έπραξε ανηθικότητα όπως είναι η πορνεία, η μοιχεία ή η ομοφυλοφιλία. Όχι, αλλά εκρίθη ως πονηρός επειδή δεν υπεστήριξε τις προσδοκίες της βασιλείας του κυρίου του, δεν εργάσθηκε για την αύξησι του πλούτου της βασιλείας του κυρίου του. Επειδή δεν ήταν υπέρ του κυρίου του ως βασιλέως, ήταν εναντίον του. (Ματθ. 12:30· Λουκ. 11:23) Έτσι, επίσης, από το τέλος των Καιρών των Εθνών το έτος 1914, είναι σοβαρό πράγμα για τους βαπτισμένους, κεχρισμένους «δούλους» του ήδη ανάσσοντος Βασιλέως Ιησού Χριστού να παραμελούν το καθήκον των ν’ αυξάνουν τη δημοσία γνώσι, να υποστηρίζουν και να προσκολλώνται πιστά στη βασιλεία του. Αυτοί τηρούνται υπόλογοι να ‘πραγματευθούν’ τα συμβολικά αργύρια των μνων που τους είχαν δοθή για να τα χρησιμοποιήσουν ως τότε που θα ζητούσε λογαριασμό απ’ αυτούς.

24. (α) Ποιο προνόμιο δεν θέλουν οι Χριστιανοί αυτοί δούλοι να μεταβιβασθή σε άλλον; (β) Το να χάσουν αυτή τη βασιλική αμοιβή τι θα εσήμαινε ότι χάνουν;

²⁴ Δεν θα έπρεπε να θέλουν ν’ αφαιρεθούν τα προνόμια τους σχετικά με τη βασιλεία του Χριστού και να δοθούν σ’ ένα ζηλωτή κήρυκα και διδάσκαλο της Βασιλείας, σαν τον δούλο που είχε κερδίσει δέκα μνας. Το ν’ αφαιρεθή απ’ αυτούς η συμβολική μνα θα εσήμαινε ότι δεν θ’ αποκτούσαν μια θέσι στην ουράνια βασιλεία, για να βασιλεύσουν, όπως θα λέγαμε, σε «δέκα πόλεις» ή «πέντε πόλεις.» Το να χάσουν αυτό θα εσήμαινε να χάσουν τα πάντα. Θα εσήμαινε την καταστροφή των μαζί με τους άμεσους εχθρούς της Μεσσιανικής κυβερνήσεως του Θεού οι οποίοι δεν θέλουν να βασιλεύση ο Ιησούς Χριστός σ’ αυτούς για χίλια χρόνια. (Αποκάλ. 20:4, 6) Πλησιάζει όλο και περισσότερο ο καιρός που οι άγγελοι που συνοδεύουν τον Ιησού Χριστό στην έλευσί του θα κάμουν θεία εκδίκησι σε όλους τους εναντιουμένους και σ’ εκείνους που δεν υποστηρίζουν τη Μεσσιανική βασιλεία. Αυτό θ’ αρχίση πριν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος.

25. (α) Γιατί η εκτέλεσις της θείας εκδικήσεως θ’ αρχίση πριν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος; (β) Τι θα σημαίνη λοιπόν για μας, αν, ως Χριστιανοί βρεθούμε σαν εκείνο τον ’πονηρό δούλο’;

²⁵ Θ’ αρχίση με την καταστροφή της θρησκευτικής Βαβυλώνος της Μεγάλης στην έναρξι της ‘μεγάλης θλίψεως’ που εξεικονίσθηκε από την πολιορκία και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ στο έτος 70 μ.Χ. (Αποκάλ. 17:1-16· Ματθ. 24:15-22) Ουαί, λοιπόν, σ’ εμάς αν ανήκωμε σ’ εκείνη την τάξι των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών που εξεικονίσθησαν από τον ‘πονηρό δούλο’ ο οποίος εφύλαξε την μνα του μέσα σ’ ένα μανδήλι για να τη χάση τελικά! Αυτό θα σημαίνη την αιώνια καταστροφή μας στη ‘μεγάλη θλίψι’ μαζί με τους «εχθρούς» του Βασιλέως.

26. Ποιες δύο τάξεις θα διαφυλαχθούν από τη σφαγή των εχθρών του Βασιλέως; Και γιατί;

²⁶ Οι κεχρισμένοι Χριστιανοί ‘δούλοι’ που φέρνουν πνευματικό κέρδος στον ουράνιο Κύριο τους, στον Βασιλέα Ιησούν Χριστόν, θα διαφυλαχθούν από τη σφαγή που θα γίνη στους εχθρούς του Βασιλέως. Θα διαφυλαχθούν επίσης κι’ εκείνοι που είναι από τον ‘πολύ όχλο’ που ανταποκρίνονται στην πραγματευτική δραστηριότητα των πιστών, καρποφόρων δούλων, και οι οποίοι πιστά λαμβάνουν τη στάσι των ενώπιον του θρόνου του Ιεχωβά Θεού και του Αρνίου του, Ιησού Χριστού και οι οποίοι μ’ ενθουσιασμό κράζουν για ν’ ακούσουν όλοι: «Η νίκη είναι του Θεού ημών του καθήμενου επί του θρόνου, και του Αρνίου.»—Αποκάλ. 7:9, 10, 14, 15, ΝΕ.