Το Θλιβερό Αποτέλεσμα της Αρνητικής Σκέψεως

ΕΙΝΑΙ επικίνδυνο γενικά να έχη κανείς αρνητική άποψι και είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο όταν ένα άτομο είναι αρνητικό ως προς τα πράγματα του Θεού. Εκείνος που είναι αρνητικός μπορεί να κάμη κακές σκέψεις και να γίνη πραγματικά ασεβής.

Ένα τέτοιο άτομο είναι συνήθως οκνηρό και κάνει πολύ λίγα πράγματα. Ένας οκνηρός, που σκέπτεται αρνητικά για ν’ αποφύγη να κάμη κάτι, βρίσκει προφάσεις για να δικαιολογήση την πορεία του. «Ο οκνηρός λέγει, Λέων είναι έξω εν τω μέσω των πλατειών θέλω φονευθή.»—Παροιμ. 22:13.

Η Γραφή λέγει τα εξής για το τέλος ενός τέτοιου ατόμου: «Διέβαινον διά του αγρού του οκνηρού και διά του αμπελώνος του ανθρώπου του ενδεούς φρενών· και ιδού, πανταχού είχον βλαστήσει άκανθαι· κνίδαι είχον σκεπάσει το πρόσωπον αυτού, και το λιθόφραγμα αυτού ήτο κατακεκρημνισμένον. Τότε εγώ θεωρήσας εσυλλογίσθην εν τη καρδία μου· είδον, και έλαβον διδασκαλίαν. Ολίγος ύπνος, ολίγος νυσταγμός, ολίγη συμπλοκή των χειρών εις τον ύπνον· έπειτα η πτωχεία σου έρχεται ως ταχυδρόμος, και η ένδειά σου ως ανήρ ένοπλος.»—Παροιμ. 24:30-34.

Οι Παροιμίες έχουν πνευματική καθώς και κατά γράμμα εφαρμογή. Άνθρωποι, όπως αυτοί που περιγράφουν οι Παροιμίες, μπορεί να άρχισαν με ένα ορθό πνεύμα και στάσι, αλλά κατόπιν αναπτύσσουν μια αρνητική άποψι ως προς τις δίκαιες πράξεις και έργα. Απαιτείται λοιπόν προσεκτική επαγρύπνησι από μέρους μας για ν’ αποφύγωμε την ανάπτυξι ενός τέτοιου οικτρού πνεύματος.—Παροιμ. 4:23.

Ο ΧΩΡΙΣ ΕΚΤΙΜΗΣΙ ΔΟΥΛΟΣ

Ένας τέτοιος πνευματικά αρνητικός άνθρωπος, ή μάλλον μια τέτοια τάξις ανθρώπων, περιγράφεται στην παραβολή του Ιησού για τα «τάλαντα.» Σε προηγούμενα τεύχη εξετάσαμε τους δύο πιστούς δούλους που μνημονεύονται στην παραβολή, οι οποίοι πήραν πέντε τάλαντα και δύο τάλαντα αντιστοίχως. Ο τρίτος δούλος έλαβε ένα τάλαντο (το τάλαντο ήταν μονάς αργυρού νομίσματος). Αφού όμως ο κύριος έδωσε στον καθένα «κατά την ιδίαν αυτού ικανότητα,» αυτός ο τρίτος δούλος δεν ήταν σε μειονεκτική θέσι. Οι άλλοι δούλοι εκέρδισαν ο καθένας 100 τοις εκατό του χρήματος που τους είχε δοθή όταν ο κύριός των ανεχώρησε. Ο δούλος του ενός ταλάντου μπορούσε να κάμη το ίδιο κι έτσι να ευαρεστήση τον κύριό του· δεν θα εχρειάζετο να κερδίση πέντε ούτε και δύο τάλαντα.

Αλλά τι έκαμε; Η παραβολή λέγει: «Ο δε λαβών το εν υπήγε και έσκαψεν εις την γην και έκρυψε το αργύριον του κυρίου αυτού.» (Ματθ. 25:18) Η αποτυχία του να κάμη αύξησι ωφείλετο στον ίδιο· δεν έκαμε προσπάθεια όπως έκαμαν οι σύνδουλοί του. Όταν ο κύριός του επανήλθε για να ζητήση λογαριασμό, τι δικαιολογία βρήκε αυτός ο δούλος; Παραπονέθηκε: «Κύριε, σε εγνώρισα ότι είσαι σκληρός άνθρωπος, θερίζων όπου δεν έσπειρας και συνάγων όθεν δεν διεσκόρπισας· και φοβηθείς επήγα και έκρυψα το τάλαντόν σου εν τη γη ιδού, έχεις το σον.»—Ματθ. 25:24, 25.

Αυτός ο δούλος με τον αρνητικό του τρόπο σκέψεως προσπάθησε να δικαιολογηθή όταν έδινε λογαριασμό. Προσπάθησε να ρίξη την ευθύνη στον κύριό του. Κατηγόρησε τον κύριό του ότι ζητεί να λάβη συγκομιδή, όχι μόνο από τον δικό του αγρό, αλλά και από τον αγρό που δεν είχε καλλιεργήσει, και ότι συνάγει σιτηρά που δεν τα είχε αλωνίσει. Ο εσφαλμένος συλλογισμός του ήταν ότι ο κύριός του δεν υπέστη απώλεια από την πράξι του—επί τέλους, του επέστρεψε το τάλαντό του. Αλλ’ αυτός ο δούλος ήταν άπιστος, διότι είχε δεχθή τα χρήματα ως δούλος με τη συμφωνία ότι αυτά θα απέδιδαν κέρδη. Αυτός ασφαλώς είχε δεχθή όλα τα οφέλη που συνδέονται με την ιδιότητα του δούλου του κυρίου του, αλλά δεν είχε αγάπη για τον κύριό του ούτε ενδιαφέρον για τα υπάρχοντα του κυρίου του. Πραγματικά, επροξένησε ζημία στον κύριό του.

Ο Κύριος του δούλου έστρεψε το επιχείρημά του εις βάρος του, λαμβάνοντας τη δικαιολογία που προφασίσθηκε ο δούλος και χρησιμοποιώντας την για να τον εκθέση: «Αποκριθείς δε ο κύριος αυτού, είπε προς αυτόν, Πονηρέ δούλε και οκνηρέ, ήξευρες ότι θερίζω όπου δεν έσπειρα και συνάγω όθεν δεν διεσκόρπισα· έπρεπε λοιπόν να βάλης το αργύριόν μου εις τους τραπεζίτας· και ελθών εγώ, ήθελον λάβει το εμόν μετά τόκου.»—Ματθ. 25:26, 27.

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΚΝΗΡΟΣ ΔΟΥΛΟΣ

Διεπιστώσαμε στα προηγούμενα άρθρα ότι οι δύο πιστοί δούλοι εκπροσωπούν, στην εκπλήρωσι, τους πιστούς αναγεννημένους από το πνεύμα αδελφούς του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο πονηρός δούλος, συνεπώς, θα εκπροσωπούσε εκείνους οι οποίοι είναι ομοίως αναγεννημένοι από το πνεύμα, τους κεχρισμένους Χριστιανούς, οι οποίοι, όμως, παραλείπουν να φροντίσουν πραγματικά για τα «υπάρχοντα» που ανετέθησαν στη φροντίδα των ‘δούλων’ από τον Κύριό των.

Τα μέλη των διαφόρων δογμάτων του Χριστιανικού κόσμου ισχυρίσθηκαν ψευδώς ότι είναι στην υπηρεσία του Κυρίου. Αλλά δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον για τα «υπάρχοντα» του Κυρίου όταν τελείωσε ο Αʹ Παγκόσμιος Πόλεμος στον οποίο συμμετείχαν, και υπήρχε ευκαιρία να κηρύξουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας σε όλο τον κόσμο. Τι έκαμαν αντιθέτως; Υπεστήριξαν την Κοινωνία των Εθνών, ένα ανθρωποποίητο όργανο το οποίο χαρακτηρίσθηκε από το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο των Εκκλησιών του Χριστού στην Αμερική ως η πολιτική έκφρασις της Βασιλείας του Θεού στη γη. Τώρα κατευθύνουν την προσοχή και την υποστήριξι των λαών στα Ηνωμένα Έθνη ως την ελπίδα του κόσμου για ειρήνη. Έδειξαν ότι τα «υπάρχοντα» του Κυρίου δεν τους ήταν εμπιστευμένα, διότι αυτοί δεν καλλιέργησαν τον παγκόσμιο αγρό και δεν παρήγαγαν πραγματικούς υποστηρικτάς της εγκαθιδρυμένης Μεσσιανικής βασιλείας.—Ησ. 9:6, 7.

Εν τούτοις, μεταξύ των αναγεννημένων από το πνεύμα που συνδέονταν με την τάξι του πιστού δούλου, υπήρχε μια τάξις η οποία νωθρά αποτραβήχθηκε. Ως το 1931, οπότε υιοθετήθηκε το όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά» από το υπόλοιπο που εκτελούσε πραγματικά το έργο της διακηρύξεως της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού, αυτά τα αρνητικά άτομα εσχημάτισαν διάφορες ομάδες που εκαλούντο με διάφορα ονόματα. Δεν διεκήρυτταν με παρρησία τη Βασιλεία και δεν στάθηκαν υπέρ του ονόματος του Παντοδυνάμου Θεού, Ιεχωβά. Επίσης αυτοί πραγματικά εναντιώθηκαν σ’ εκείνους που εκτελούσαν αυτό το έργο. Δεν συμμετέσχον στα σοβαρά παθήματα που υπέστησαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, καθώς και τον διωγμό που έγινε σε άλλα μέρη της γης. Αυτοί ταιριάζουν στην εικόνα!

Η άπιστη αυτή τάξις δεν έχει καμμιά απόδειξι ότι αύξησε τα «υπάρχοντα» του Κυρίου διαδίδοντας το άγγελμα της Βασιλείας. Αλλά στα έτη 1968-1972 βαπτίσθηκαν 680.871 άτομα, για να ενωθούν με τους μάρτυρας του Ιεχωβά στη διακήρυξι της Βασιλείας στους άλλους. Αποδεικνύεται έτσι ποιους ευλογεί ο Ιεχωβά Θεός. Οι πιστοί δεν φρονούν, όπως κατηγόρησε ο πονηρός ‘δούλος,’ ότι ο Ιησούς Χριστός ακατάλληλα θερίζει εκεί όπου ο ίδιος, όταν ήταν προσωπικά στη γη, δεν είχε σπείρει.

ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΙΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ

Παρατηρήστε την τιμωρία που έλαβε ο πονηρός εκείνος και οκνηρός ‘δούλος’ από τα χέρια του κυρίου του εξαιτίας του αρνητικού συλλογισμού του, της δειλίας και της οκνηρίας του και της προσπαθείας να δικαιολογήση μια εσφαλμένη πορεία. Ο κύριός του είπε: «Λάβετε λοιπόν απ’ αυτού το τάλαντον, και δότε εις τον έχοντα τα δέκα τάλαντα. Διότι εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή και περισσευθή· από δε του μη έχοντος, και εκείνο το οποίον έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού. Και τον αχρείον δούλον ρίψατε εις το σκότος το εξώτερον εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.»—Ματθ. 25:28-30.

Προφανώς ο κύριος ξεκαθάρισε τους λογαριασμούς με τους δούλους του τη νύχτα. Ο πονηρός δούλος, αντί να εισέλθη στη χαρά του κυρίου του, ρίχθηκε έξω. Τα υπάρχοντα του κυρίου που του είχαν ανατεθή και τα οποία αυτός δεν εξετίμησε και δεν υπελόγισε, αφαιρέθηκαν απ’ αυτόν και δόθηκαν στον δούλο ο οποίος είχε κερδίσει πέντε τάλαντα, όπου αυτές οι αξίες θα αυξάνονταν.

Στην εκπλήρωσι, βλέπομε ότι σε όλους τους αναγεννημένους από το πνεύμα ‘δούλους’ του Χριστού δίδεται μια προειδοποίησις. Εκείνοι που ανήκουν στην τάξι του πονηρού ‘δούλου’ δεν εισέρχονται στη χαρά του ενθρονισμένου Κυρίου των, ούτε κρατούνται στην περαιτέρω βασιλική υπηρεσία εδώ στη γη ως εκπρόσωποι μιας ήδη εγκαθιδρυμένης Βασιλείας. Αυτός ο οκνηρός δούλος δεν απολαμβάνει κανένα άλλο διορισμό να αυξήση τους οπαδούς της Βασιλείας. Όταν θα επέλθη στην ανθρωπότητα το θανατηφόρο σκότος της «μεγάλης θλίψεως» εκείνοι που ανήκουν σ’ αυτή την τάξι θα κλάψουν και θα τρίξουν τα δόντια τους μαζί με τους θρησκευτικούς υποκριτάς ώσπου να εξοντωθούν.—Ματθ. 24:21.

Οι πιστοί δούλοι έχουν μέσα τους εκείνο που δεν έχει ο πονηρός και οκνηρός δούλος. Η ανάθεσις των πολυτίμων ‘υπαρχόντων’ του Βασιλέως και η ευκαιρία των ν’ αυξήσουν αυτά τα «υπάρχοντα» ήγειρε μέσα τους ζήλο και αφοσίωσι για τη βασιλεία του. Πιστεύουν ότι είναι άξιος ο ουράνιος Διδάσκαλος να λάβη αύξησι σε μαθητάς. Επιδεικνύουν ένα στοργικό και θαρραλέο ελατήριο στη μαθήτευσι ανθρώπων απ’ όλα τα έθνη, όχι μόνο από το Ιουδαϊκό έθνος στο οποίο ο Χριστός εργάσθηκε όταν ήταν στη γη.

ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΥΝ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΣΤΑΣΙ

Ακόμη κι εκείνοι από τον ‘πολύν όχλον’ που έχουν ελπίδα να ζήσουν στη γη με υγεία και ζωή κάτω από την κυβέρνησι της Βασιλείας, έχουν την ίδια στάσι με τους πιστούς κεχρισμένους ‘δούλους’ του Κυρίου Ιησού Χριστού, με τους οποίους και ενώνονται. Εκδηλώνουν χρηστότητα, εκτίμησι, θάρρος και ζήλο με λόγους και έργα καθώς γίνονται βοηθοί της πιστής κεχρισμένης τάξεως. Γνωρίζουν ότι η αρνητική σκέψις, η υποχώρησις, το να γίνουν δηκτικοί και να προβάλλουν προφάσεις για να δικαιολογηθούν θα τους έθεταν σε μια θέσι όμοια μ’ εκείνη του πονηρού και οκνηρού ‘δούλου.’ Αυτή η στάσις θα τους εμπόδιζε να επιζήσουν στη γη από τη ‘μεγάλη θλίψι.’ Επίσης, εκείνοι που θα πεθάνουν ως άπιστοι τώρα δεν θα αναστηθούν για να ζήσουν στον παράδεισο που θα φέρη στη γη η κυβέρνησις της Βασιλείας.—Αποκάλ. 7:9-17· Σοφ. 2:3.

Έτσι μπορούμε να δούμε τον κίνδυνο μιας αρνητικής απόψεως των πραγμάτων του Κυρίου. Σ’ αυτόν τον καιρό της κρίσεως ο Κύριος δεν θ’ αφήση να συνεχισθή ο δεσμός με τον πιστό λαό του εκείνων οι οποίοι είναι οκνηροί ή βρίσκουν σφάλματα. Η κατάστασίς των θ’ αποδειχθή ότι είναι σαν εκείνη που παρετήρησε ο συγγραφεύς των Παροιμιών—μια κατάστασις αρρωστημένη που παράγει ζιζάνια έτσι ώστε η ευκαιρία τους να εργασθούν στην εκκλησία του Κυρίου θα χαθή για πάντα, και ‘η πτωχεία των θα έλθη ως ταχυδρόμος και η ένδειά των ως ανήρ ένοπλος,’ ξαφνικά. Ευτυχείς είναι όλοι όσοι σκέπτονται θετικά, με πίστι και αφοσίωσι στις εντολές του Ιεχωβά διά του Χριστού σήμερα!