Πού Μπορούν οι Άνθρωποι να Βρουν Ελευθερία;

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ έχουν μια φυσική επιθυμία για ελευθερία, θέλουν να λέγουν τις πεποιθήσεις των ελεύθερα χωρίς να τους περιορίζουν ή να τους διώκουν και να λατρεύουν σύμφωνα με τη συνείδησί τους. Επιθυμούν να είναι ελεύθεροι ν’ αναζητούν την ευτυχία, καθώς και να είναι ελεύθεροι να κερδίζουν τα αναγκαία για τη ζωή. Εν τούτοις, ακόμη κι αν τα έχουν όλα αυτά, αν η απασχόλησίς τους δεν είναι μια εργασία που την απολαμβάνουν, ή δεν κάνη χρήσι των ικανοτήτων τους, τότε είναι δυστυχείς.

Λίγοι είναι οι άνθρωποι που έχουν όλες αυτές τις ελευθερίες σήμερα. Μερικοί έχουν αποθαρρυνθή, μάλιστα έχουν πικραθή και γι αυτό έχουν καταφύγει στην αυτοδιάθεσι. Θέλουν να έχουν απόλυτη ελευθερία για να ενεργούν σύμφωνα με τις επιθυμίες των. Κάνουν πράγματα βλαβερά για τον εαυτό τους, όπως είναι η χρήσις ναρκωτικών, ή συμπεριφέρονται μ’ έναν τρόπο επιβλαβή για τους άλλους. Νομίζουν ότι θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι επιθυμούν. Μερικοί ακόμη θέλουν ελευθερία για να μη κάνουν τίποτε.

Αλλ’ είναι αυτή η στροφή από το αίσθημα της καταπιέσεως από το παρόν σύστημα της κοινωνίας στο άλλο άκρο—στην απόλυτη ανεξαρτησία—η οδός της ελευθερίας; Ο βαθμός της ελευθερίας ενός ατόμου πρέπει λογικά να εξαρτάται από την ελευθερία που απολαμβάνουν οι άλλοι. Αν ο καθένας ενεργούσε απολύτως σύμφωνα με τις δικές του ιδιοτελείς επιθυμίες, κανένας δεν θα μπορούσε να έχη πραγματική ελευθερία. Δεν θα υπήρχε ασφάλεια για τα δικαιώματα της ιδιοκτησίας, δεν θα υπήρχε προσωπική ασφάλεια, εφόσον όλοι θα ήσαν ελεύθεροι να παίρνουν ό,τι ήθελαν, ή να κάνουν ό,τι επιθυμούσαν. Τα αγαθά και οι υπηρεσίες θα ήταν σχεδόν αδύνατον να εξασφαλισθούν. Πρέπει να υπάρχη τάξις, που ο καθένας να παίζη το λογικό του ρόλο. Και για να υπάρχη τάξις πρέπει να υπάρχη νόμος. Οι κατάλληλοι νόμοι και οι κανονισμοί συντελούν στην ευτυχία.

Σαν ένα παράδειγμα, ας πάρωμε τους φυσικούς νόμους. Εργαζόμεθα στο πλαίσιο αυτών των νόμων και είμεθα ευτυχείς επειδή υπάρχουν. Αν έπαυε να ισχύη ο νόμος της βαρύτητας, οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να στέκωνται επάνω στην επιφάνεια της γης. Και κανείς δεν μπορεί ν’ αγνοήση το νόμο της βαρύτητος χωρίς να υποστή τις συνέπειες.

ΗΘΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ

Το ίδιο αληθεύει επίσης και για τους ηθικούς νόμους που έχει θεσπίσει ο Θεός. Αυτοί οι νόμοι είναι το ίδιο άκαμπτοι στην επιβολή τους όσο και οι φυσικοί νόμοι, μολονότι αυτοί δεν επιβάλλονται πάντοτε με τόση ταχύτητα. Ας υποθέσωμε, επί παραδείγματι, ότι ένας έγγαμος άνδρας διαπράττει μοιχεία. Μπορεί να νομίζη ότι οι εξωσυζυγικές σχέσεις είναι μια διέξοδος για σεξουαλικές σχέσεις «απελευθερωμένου» τύπου, κι ένα ωφέλιμο πείραμα. Αλλ’ αυτός έχει παραβή έναν ηθικό νόμο. Με το να το κάμη αυτό έχει βλάψει τον εαυτό του κι έχει παραβιάσει τα δικαιώματα των άλλων. (1 Θεσ. 4:3-6) Βρίσκεται σε κίνδυνο να προσβληθή από ένα απεχθές αφροδίσιο νόσημα. Η σχέσις του με τη σύζυγό του οπωσδήποτε θα διαταραχθή, άσχετα με το πόσο «ιδιότροπη» μπορεί να θεωρή αυτός τη σύζυγό του, και τελικά μπορεί να προκύψη διαζύγιο. Αν αυτός έχη παιδιά, κι αυτά επίσης βλάπτονται για όλη τους τη ζωή.

Μερικοί μπορεί να πουν ότι αυτός είναι ένας απηρχαιωμένος τρόπος σκέψεως. Αλλά παρατηρήστε τι αναφέρει το περιοδικό Τάιμ της 25ης Νοεμβρίου 1974 για κείνους οι οποίοι επιδοκιμάζουν τους ‘ανοιχτούς γάμους’—μια συμφωνία να επιτρέπουν κάθε εξωσυζυγική σχέσι στο σύντροφό τους—στην πραγματικότητα δηλαδή να διαπράττουν μοιχεία:

«Μερικοί σύμβουλοι αναφέρουν ωρισμένα σοβαρά και συχνά απροσδόκητα προβλήματα ζήλειας (‘ενός αισθήματος του οποίου τη δύναμι ελάχιστα υπολογίσαμε όλοι’, λέγει ο μυθιστοριογράφος Ρόμπερτ Γουέστμπρουκ, του οποίου ο ανοιχτός γάμος διελύθη)

« . . . Ο πόνος που προέρχεται από το να γνωρίζη κανείς τις εξωσυζυγικές σχέσεις του συντρόφου του προκαλεί την αναβίωσι μιας στρατηγικής της μεσαίας τάξεως του παλιού καιρού—δηλαδή υποκρισίας, η οποία συνδυάζει την επίσημη πιστότητα και την ανεπίσημη ελευθερία.»

Και τι μπορεί να λεχθή για κείνους οι οποίοι υιοθετούν την «απελευθερωμένη» στάσι απέναντι στις σχέσεις του φύλου—ότι όλα επιτρέπονται ακόμη και μεταξύ εγγάμων συντρόφων; Το περιοδικό Ρήντερς Ντάιτζεστ του Μαρτίου 1975 παραθέτει αποσπάσματα από το βιβλίο Οι Διαζευγμένοι στην Αμερική, του εκδότου και καθηγητού Τζόζεφ Έπσταϊν, ο οποίος ομιλεί για τον αγώνα που μερικοί εξέχοντες άνδρες έχουν «κερδίσει» εναντίον του προηγουμένου αυστηρού κώδικος της σεξουαλικής διαγωγής και λέγει: «Αλλ’ ο θρίαμβος δεν συνετέλεσε σε μεγαλύτερη ελευθερία, αλλά μόνο σε μεγαλύτερες [ακατάλληλες] ελευθεριότητες, πράγμα που δεν είναι καθόλου το ίδιο.» Κατόπιν σχετικά με την έμφασι που δίδεται στην τεχνική του σεξ, το βιβλίο λέγει: «Στις σχέσεις, η τρυφερότης καταπνίγεται από την ηδυπάθεια, αντί και τα δυο να συμβαδίζουν το σεξ γίνεται απλώς καθαρή πορνεία· και γινόμεθα σκλάβοι στα σώματά μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά.»

Επομένως, με την παραβίασι του ηθικού νόμου ένας άνδρας (ή μια γυναίκα) μπορεί να καταστρέψη ολόκληρη τη ζωή του. Δεν ζημιώνει μόνο τις οικογενειακές του σχέσεις, αλλά χάνει και το σεβασμό των άλλων. Ένα τέτοιο άτομο μπορεί να σκέπτεται ότι ακολουθεί την «απελευθερωμένη» πορεία, αλλά κατόπιν δεν μπορεί να μη χάση τον αυτοσεβασμό του ούτε ν’ αποφύγη την εσωτερική κατάκρισι μιας κακής συνειδήσεως.

ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μολονότι είναι φανερό ότι πρέπει ν’ αναγνωρίζη κανείς τα δικαιώματα των άλλων, είναι γεγονός ότι εκείνος του οποίου τα δικαιώματα πρέπει πρωτίστως ν’ αναγνωρίζωμε είναι ο Θεός. Μήπως ο Θεός χάνει αν εμείς παραβιάζωμε τα δικαιώματά του; Όχι, εκτός από το γεγονός ότι ‘λυπείται εν τη καρδία αυτού,’ επειδή γνωρίζει ότι λαμβάνομε μια πορεία αντίθετη προς το καλύτερό μας συμφέρον. (Γεν. 6:6) Εμείς δεν μπορούμε ούτε να προσθέσωμε ούτε ν’ αφαιρέσωμε τίποτε από τον Θεό. Η Αγία Γραφή λέγει: «Ή τις έδωκε τι πρώτος εις αυτόν, δια να γείνη εις αυτόν [τον δότη] ανταπόδοσις;» (Ρωμ. 11:35) Αλλά μπορούμε να καταπατούμε τα δικαιώματά του προς βλάβην του εαυτού μας και των άλλων.

Ποια είναι τα δικαιώματα του Δημιουργού; Είναι το να κατευθύνη τα πράγματα που αυτός έχει δημιουργήσει να εκπληρώσουν τον σκοπό για τον οποίο τα έφτιαξε. Ακριβώς τώρα όλοι οι άνθρωποι είναι ατελείς και έχουν απομακρυνθή από την οδό την οποία έπρεπε ν’ ακολουθούν. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να δώσωμε περισσότερη από τη συνηθισμένη προσοχή σ’ αυτά που λέγει ο Θεός, ώστε να επανέλθωμε σε μια κατάλληλη σχέσι μαζί του.

ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι συζητούν επί αιώνες για το πώς μπορούν ν’ αποκτήσουν ελευθερία. Γιατί; Διότι δεν την έχουν. Όλοι είναι δούλοι, όχι κατ’ ανάγκην σε ανθρώπους, αλλά στην αμαρτία και στο θάνατο. Αυτό σημαίνει ότι για να είναι πραγματικά ελεύθερο ένα άτομο, πρέπει ν’ απαλλαγή από την αμαρτία, πράγμα που θα εσήμαινε επίσης και απαλλαγή από τις ασθένειες και το θάνατο που προέκυψαν σαν αποτελέσματα της αμαρτίας. (Ρωμ. 6:23) Όταν ο Ιησούς Χριστός ήταν στη γη είπε στους Ιουδαίους: «Πας όστις πράττει την αμαρτίαν δούλος είναι της αμαρτίας.» Τους είπε πώς μπορούσαν ν’ απαλλαγούν απ’ αυτή τη θανατηφόρο παγίδα λέγοντας: «Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου, και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει . . . Εάν λοιπόν ο Υιός σάς ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι.»—Ιωάν. 8:31-36.

ΜΠΟΡΕΙ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΝΑ ΦΕΡΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ;

Θα μπορούσαν οι άνθρωποι να ζήσουν κάτω από τους νόμους του Θεού κι εν τούτοις ν’ απολαμβάνουν πλήρη ελευθερία; Ας εξετάσωμε μερικούς από τους νόμους που ίσχυαν όταν ο Θεός είχε μια αντιπροσωπευτική κυβέρνησι επάνω στη γη.

Κάτω από την κυβέρνησι του Θεού στον Ισραήλ κάθε άνθρωπος είχε τον δικό του κλήρο γης. Αυτός και η οικογένειά του μπορούσαν ν’ αποκτούν τα αναγκαία για τη ζωή απ’ αυτόν. Αλλά κάθε έβδομο έτος ήταν ένα σαββατιαίο έτος, στη διάρκεια του οποίου οι αγροί δεν έπρεπε να σπαρούν ή να θερισθούν. (Λευιτ. 25:1-7) Έτσι υπήρχε αρκετός χρόνος για να είναι η οικογένεια μαζί. Μπορούσαν να εξετάζουν τους νόμους και την πολιτεία του Θεού μ’ αυτούς και αυτό βοηθούσε να τον γνωρίσουν καλύτερα. Αν ένας είχε κάποια επιδεξιότητα σε κάποιον άλλον τομέα, μπορούσε να την αναπτύξη και να την καλλιεργήση. Πολλοί έγιναν επιδέξιοι στο εμπόριο και στη χειροτεχνία σε μεγάλη κλίμακα. Αυτοί (περιλαμβανομένων και των γυναικών) μπορούσαν έτσι να συντελούν στην ευημερία της κοινότητος.

Κατόπιν, κάθε πενήντα χρόνια ερχόταν το «Ιωβηλαίον έτος,» ένας καιρός μεγάλης ελευθερίας. Αν ένας άνθρωπος, λόγω οικονομικών δυσκολιών, είχε «πωλήσει» τον κλήρο του ή ένα μέρος αυτού, τώρα του επεστρέφετο. Όλα τα χρέη ακυρώνοντο. Αν αυτός ο άνθρωπος ή μέλη της οικογενείας του είχαν γίνει δούλοι για να ξεπληρώσουν μερικά χρέη, απελευθερώνοντο και τους επετρέπετο να επιστρέψουν στον κλήρο τους. (Η «δουλεία» δεν ήταν τότε όπως συνήθως εννοείται σήμερα. Κάτω από το νόμο του Ισραήλ ένας Εβραίος «δούλος» ετύγχανε μεταχειρίσεως σαν να ήταν μισθωτός εργάτης.) Πώς μπορούν οι άνθρωποι να γίνουν ακόμη πιο ελεύθεροι;—Λευιτ. 25:8-22, 39, 40.

Μεγαλύτερη ελευθερία από κάθε άποψι θ’ απολαύσουν σύντομα εκείνοι οι οποίοι ζουν κάτω από τη Μεσσιανική Βασιλεία του Θεού η οποία θα κυβερνά από τους ουρανούς χίλια χρόνια. Ο Ιησούς Χριστός ως βασιλεύς της θα εκπροσωπή την υπέρτατη εξουσία του Θεού. Κάτω από τη Βασιλεία θα έλθη πλήρης απελευθέρωσις από τη μεγαλύτερη δουλεία των ανθρώπων, την αμαρτία, καθώς και από το θάνατο που έχει προκύψει σαν αποτέλεσμα της αμαρτίας. (1 Κορ. 15:26· Αποκάλ. 21:3, 4) Μέσω της διοικήσεως του Χριστού ως Βασιλέως και Αρχιερέως, οι άνθρωποι, περιλαμβανομένων και πολλών που θα αναστηθούν, θα ανορθωθούν σε πλήρη τελειότητα διανοίας και σώματος.—Αποκάλ. 20:11-13· Εβρ. 11:39, 40.

Κατόπιν, όταν τα χίλια χρόνια φθάσουν στο τέλος των, ο Χριστός θα παραδώση το τέλειο ανθρώπινο γένος στον Ιεχωβά Θεό. (1 Κορ. 15:24) Όλοι εκείνοι οι οποίοι τότε θ’ αγαπούν την κυριαρχία του Θεού και οι οποίοι δεν θα έχουν την επιθυμία ν’ ακολουθήσουν την καταστρεπτική πορεία της αυτοδιαθέσεως, θα ανακηρυχθούν ‘υιοί του Θεού.’ Ο απόστολος Παύλος, αναφερόμενος σ’ αυτόν τον σκοπό του Θεού λέγει: «Και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της δουλείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού.»—Ρωμ. 8:21.

Υιοί του Θεού! Άνδρες και γυναίκες θα είναι υιοί και θυγατέρες του Θεού σαν οικογένειά του—καθαροί, τέλειοι και άγιοι όπως είναι αυτός. Κάτω από την αγάπη που θα έχη γι’ αυτούς ως Πατέρας, τι ελευθερία θα υπάρχη! Θ’ απολαμβάνουν τέλεια υγεία απηλλαγμένη από κάθε ολέθρια φυσική καταστροφή. (Ησ. 25:6-8) Δεν θα υπάρχουν πια ανθρωποποίητες κυβερνήσεις ούτε δικτάτορες ούτε αυταρχικοί προϊστάμενοι. (Λουκ. 22:25, 26) Οι άνθρωποι δεν θα θεωρούν τις ανήθικες πράξεις ως «ελευθερία.» Θα υπόκεινται σε νόμους για την εύτακτη λειτουργία των πραγμάτων, αλλά δεν θα χρειάζωνται νόμους εναντίον της ανηθικότητος, της κλοπής, του φόνου και των κακών πραγμάτων στα οποία υπόκεινται τώρα οι άνθρωποι. Σχετικά μ’ αυτό ο απόστολος Παύλος έγραψε:

«Εξεύρομεν δε ότι ο νόμος είναι καλός, εάν τις μεταχειρίζηται αυτόν νομίμως, γνωρίζων τούτο, ότι ο νόμος δεν ετέθη δια τον δίκαιον, αλλά δια τους ανόμους και ανυποτάκτους, τους ασεβείς και αμαρτωλούς, τους ανόσιους και βεβήλους, τους πόρνους, . . . τους ψεύστας.»—1 Τιμ. 1:8-10.

Όταν ο Ιησούς Χριστός ήταν στη γη ως τέλειος άνδρας από σάρκα και αίμα, δεν είχε καμμιά τάσι να κάνη αυτά τα βδελυκτά πράγματα. Το να τηρή το νόμο ήταν κάτι φυσικό γι’ αυτόν. Απέδειξε ότι η αμαρτία δεν ήταν ένα αναγκαίο ή κληρονομημένο πράγμα για τους σαρκικούς ανθρώπους, όπως ακριβώς εξήγησε ο απόστολος Παύλος: «Επειδή το αδύνατον εις τον νόμον, καθότι ήτο ανίσχυρος δια της σαρκός, ο Θεός πέμψας τον εαυτού Υιόν με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας και περί αμαρτίας, κατέκρινε την αμαρτίαν εν τη σαρκί!»—Ρωμ. 8:3.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

Ακόμη και τώρα, εκείνοι που γνωρίζουν τον Ιεχωβά Θεό και τους σκοπούς του μπορούν, μολονότι δεν είναι τέλειοι, να ευαρεστούν τον Θεό και ν’ απολαμβάνουν μεγάλη ελευθερία, όπως συνεχίζει ο απόστολος: «Δια να πληρωθή η δικαιοσύνη του νόμου εις ημάς τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα [του Θεού].» (Ρωμ. 8:4) Αυτοί ακολουθούν τον «τέλειον νόμον της ελευθερίας.»—Ιακ. 1:25.

Γι’ αυτό οι αληθινοί Χριστιανοί έχουν παρρησία καθώς λέγουν στους άλλους για την ελευθερία που το ανθρώπινο γένος μπορεί ν’ αποκτήση μέσω της διευθετήσεως του Θεού. (Φιλιππ. 1:18-20) Αλλ’ αυτοί ακολουθούν τη συμβουλή του αποστόλου Πέτρου: «Ως ελεύθεροι, και μη έχοντες την ελευθερίαν επικάλυμμα της κακίας, αλλ’ ως δούλοι του Θεού.» (1 Πέτρ. 2:16) Αυτοί απολαμβάνουν μεγάλη ανακούφισι, ειρήνη και ασφάλεια ακόμη και σ’ αυτό τον κόσμο που είναι υποδουλωμένος στην αμαρτία. Έχουν αποδείξει ότι σ’ αυτούς αληθεύουν τα λόγια του Ιησού: «Θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών.»—Ματθ. 11:29.