Τι Εννοούσε ο Σοφός Ανήρ;
Να Είσθε Ισορροπημένοι στην Εργασία
Το να είναι ένα άτομο πρόθυμο να εργασθή σκληρά και να το κάνη αυτό μ’ επιδεξιότητα, είναι οπωσδήποτε αξιέπαινο. Αλλά η σκληρή εργασία και η επιδεξιότης δεν φέρνουν κατ’ ανάγκην ικανοποίησι. Ο σοφός Βασιλεύς Σολομών έγραψε: «Προσέτι εγώ εθεώρησα πάντα μόχθον και πάσαν επίτευξιν έργου, ότι δια τούτο ο άνθρωπος φθονείται υπό του πλησίον αυτού και τούτο ματαιότης και θλίψις πνεύματος (αγών οπίσω ανέμου, ΜΝΚ).»—Εκκλησ. 4:4.
Ένα άτομο μπορεί να εργάζεται σκληρά και επιδέξια, όχι απλώς για να επιτύχη κάτι αξιόλογο, αλλά για να υποσκελίση τους άλλους σε ικανότητα και παραγωγικότητα. Όταν άνθρωποι που εργάζονται ο ένας δίπλα στον άλλο υποκινούνται από την επιθυμία ν’ αποδείξουν τον εαυτό τους καλύτερο από τους συναδέλφους των, ο ανταγωνισμός και η αντιζηλία αντικαθιστούν τη φιλική συνεργασία. Αισθήματα κακής θελήσεως και φθόνου μπορεί ν’ αναπτυχθούν. Μπορούν να γίνουν ακατάλληλες κρίσεις που αγνοούν εντελώς τους περιορισμούς των άλλων. Έτσι, όταν όλοι εργάζωνται με την πρόθεσι να υποσκελίσουν άλλους είναι ‘αγών οπίσω ανέμου,’ δηλαδή αγωνίζονται μάταια. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι πολύ ανεπιθύμητο. Ο σοφός άνθρωπος αποφεύγει μια τέτοια πορεία.
Εν τούτοις, κάποια άλλη υπερβολή που πρέπει ν’ αποφεύγεται είναι η τελεία οκνηρία. «Ο άφρων,» λέγει ο Σολομών, «περιπλέκει τας χείρας αυτού και τρώγει την εαυτού σάρκα.» (Εκκλησ. 4:5) Αντί να κάνη καλή χρήσι των χεριών του για παραγωγική εργασία, ο οκνηρός διπλώνει τα χέρια του και κάνει όσο το δυνατόν λιγώτερα πράγματα. Είναι άφρων, διότι αυτή η αδράνεια του τον οδηγεί σε έλλειψι. Επειδή στερείται της κατάλληλης τροφής και άλλων αναγκαίων για τη ζωή λόγω της οκνηρίας του, θέτει σε κίνδυνο την υγεία του και μπορεί επομένως να πεθάνη πρόωρα. Βλάπτοντας μ’ αυτό τον τρόπο τον εαυτό του, είναι σαν να ‘τρώγη την εαυτού σάρκα.’
Εφόσον ο ανταγωνιστικός μόχθος και η οκνηρία είναι ανεπιθύμητα πράγματα, ποια είναι η ισορροπημένη άποψι για την εργασία; Ο Σολομών είπε: «Καλήτερον μία δραξ πλήρης αναπαύσεως παρά δύο πλήρεις μόχθου και θλίψεως πνεύματος.»—Εκκλησ. 4:6.
Η σοφή πορεία είναι ν’ αποφεύγη κανείς να δεσμεύεται στην εργασία του τόσο ώστε να μην αφήνη χρόνο στον εαυτό του για ν’ απολαύση τον καρπό του μόχθου του. Αυτό σημαίνει να είναι κανείς ικανοποιημένος με όσα έχει. Το άτομο που ποτέ δεν ικανοποιείται απλώς δεν αναπαύεται ποτέ. Η ζωή του είναι γεμάτη με φροντίδες και ανησυχίες για υλικά αποκτήματα και για το πώς θα μπορούσε ν’ αποκτήση περισσότερα.
Πολύ καλύτερο είναι το άτομο που ικανοποιείται με λιγώτερα. Δεν φοβάται να κάνη χρήσι των εισοδημάτων του για ν’ απολαύση τροφή και ποτό καθώς και υγιεινή αναψυχή. Ενδιαφέρεται επίσης για τους άλλους και είναι ευτυχής να βοηθή αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη. Αυτό βρίσκεται σε αρμονία με τη Γραφική συμβουλή: «Ο κλέπτων ας μη κλέπτη πλέον, μάλλον δε ας κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού, δια να έχη να μεταδίδη εις τον χρείαν έχοντα.» (Εφεσ. 4:28) Είσθε κι εσείς μεταξύ εκείνων που απολαμβάνουν ‘ανάπαυσι’ ως αποτέλεσμα της ισορροπημένης απόψεως των για την εργασία;
Ανθρώπινη Σκληρότης
Η ανθρώπινη οικογένεια από πολύν καιρό δοκιμάζει τρομερή καταπίεσι και αδικία. Βασιζόμενος στις παρατηρήσεις που είχε κάνει πριν από 3.000 περίπου χρόνια, ο Βασιλεύς Σολομών έγραψε: «Τότε εγώ εστράφην και είδον πάσας τας αδικίας τας γινομένας υπό τον ήλιον· και ιδού, δάκρυα των αδικουμένων, και δεν υπήρχεν εις αυτούς ο παρηγορών· η δε δύναμις ήτο εν τη χειρί των αδικούντων αυτούς· και δεν υπήρχεν εις αυτούς ο παρηγορών. Όθεν εγώ εμακάρισα τους τελευτήσαντας, τους ήδη αποθανόντας, μάλλον παρά τους ζώντας, όσοι ζώσιν έτι. Καλήτερος δε αμφοτέρων είναι, όστις δεν υπήρξεν έτι, όστις δεν είδε τα πονηρά έργα τα γινόμενα υπό τον ήλιον.»—Εκκλησ. 4:1-3.
Προφανώς, ο Σολομών είχε δώσει στην αρχή μόνο φευγαλέα προσοχή στη σκληρότητα που εξεδήλωναν οι άνθρωποι σε άλλους ανθρώπους. Εν τούτοις όταν ‘εστράφη,’ δηλαδή όταν ξανασκέφθηκε το ζήτημα εξεπλάγη από την τόσο μεγάλη καταπίεσι που υπήρχε στην πραγματικότητα. Επειδή οι καταπιεσταί είχαν δύναμι ή εξουσία, οι καταπιεζόμενοι ήσαν αναγκασμένοι να φέρουν τον ζυγό των χωρίς να μπορή κάποιος να τους δείξη συμπάθεια ή να τους προσφέρη παρηγοριά. Τόσο λυπηρή ήταν η κατάστασις, ώστε ο Σολομών συνεπέρανε ότι οι νεκροί ευρίσκοντο σε καλύτερη κατάστασι επειδή δεν ήσαν πλέον υποχρεωμένοι να υφίστανται τα επιζήμια αποτελέσματα της αδικίας. Αν δη κανείς το ζήτημα απ’ αυτή την άποψι, εκείνος που δεν έχει ακόμη γεννηθή είναι ακόμη καλύτερος, διότι δεν είναι υποχρεωμένος να δη ή να δοκιμάση σε κάποιο βαθμό αυτή τη μεγάλη κακία.
Με πόσο ισχυρό τρόπο δείχνει αυτό την ανικανότητα του ανθρώπου να ξερριζώση την αδικία και την τυραννία! Ακόμη και ο Βασιλεύς Σολομών με όλη τη σοφία του και την εξουσία του δεν μπόρεσε ν’ απαλείψη την αθλιότητα που προήρχετο από την ανθρώπινη ατέλεια. Μόνο ο Ιεχωβά Θεός μέσω του Ιησού Χριστού, μπορεί να το κάνη αυτό. Είναι πραγματικά αγαθά νέα το ότι έχει υποσχεθή να φέρη απελευθέρωσι από τη θλίψι στον πιο κατάλληλο καιρό για όλους όσοι ενδιαφέρονται.—Αποκάλ. 21:3, 4.