Η Χριστιανική Εκκλησία και ο Τρόπος Λειτουργίας Της

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ γένος είναι πολύ διηρημένο στη σύγχρονη εποχή. Οι θρησκευτικοί, φυλετικοί, εθνικοί, κοινωνικοί και γλωσσικοί φραγμοί απεδείχθησαν ανυπέρβλητοι. Αλλ’ αυτή η διαίρεσις δεν αποτελούσε σκοπό του Θεού. Στην αρχή, ο Αδάμ και η Εύα, οι γονείς της ανθρωπίνης φυλής, ευρίσκοντο σε πλήρη ενότητα και αρμονία μεταξύ τους και, το πιο σπουδαίο, με τον Θεό και την ουράνια οικογένειά του των αγγελικών υιών. (Γέν. 1:27-31· Ιώβ 38:7) Ο Θεός έχει σκοπό ν’ αποκαταστήση αυτή την ενότητα και αρμονία στο σύμπαν. Η Αγία Γραφή, ομιλώντας για «το μυστήριον (το ιερό μυστικόν, ΜΝΚ) του θελήματος αυτού [του Θεού],» λέγει: «Κατά την ευδοκίαν αυτού, την οποίαν προέθετο εν εαυτώ, εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ, και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης· εν αυτώ.»—Εφεσ. 1:9, 10, 11.

Δεν μπορεί να υπάρξη ειρήνη και ευτυχία στη γη χωρίς ενότητα. Αλλά δεν μπορεί να υπάρξη ενότης μέσω φόβου, όπως κάνουν τα έθνη σήμερα ελπίζοντας να επιτύχουν να προστατευθούν από πυρηνικό πόλεμο. Η αληθινή ειρήνη πρέπει να βασίζεται σε ολοκάρδια ενότητα—του ενός για τον άλλο και για τον Θεό. Αυτή η συγκεφαλαίωσις στον Χριστό, είναι μια συγκεφαλαίωσις κάτω από την εξουσία του Ιεχωβά Θεού, με αναγνώρισι αυτού ως Κυριάρχου. Τα περασμένα 1.900 χρόνια, συλλέγει άτομα από όλες τις φυλές, τα έθνη και τις γλώσσες, για να σχηματίσουν τη Χριστιανική εκκλησία με Κεφαλή τον Χριστό. Σ’ αυτό τον καιρό της συντελείας του παρόντος συστήματος πραγμάτων, ο Θεός επίσης συνάγει άτομα που ελπίζουν να επιζήσουν από το τέλος αυτού του συστήματος και να ζήσουν για πάντα επάνω στη γη, κάτω από την κυριαρχία του Ιεχωβά. Επί πλέον, στη διάρκεια της χιλιετούς διακυβερνήσεως της Βασιλείας του, ο Χριστός θα επαναφέρη στη ζωή τους νεκρούς μέσω αναστάσεως, για να συγκεφαλαιώση όλους εκείνους οι οποίοι αποδεικνύονται πιστοί, σ’ ένα αρμονικό σώμα.—1 Κορ. 15:22, 23.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΕΝΟΤΗΣ ΤΗΣ

Τι είναι η εκκλησία; Η λέξις εκκλησία σημαίνει κατά γράμμα «κλήσις έξω,» από την πρόθεσι εκ, και τη λέξι κλήσις. Ο όρος εχρησιμοποιείτο από τους αρχαίους Έλληνες ως ένα σώμα πολιτών, που συγκεντρώνετο για να συζητήση τις υποθέσεις του Κράτους. Η αντίστοιχη Εβραϊκή λέξις είναι καχάλ, που χρησιμοποιείται σχετικά με τη συναγωγή του Ισραήλ.—Παράβαλε με Ψαλμόν 22:22, 25 και Εβραίους 2:12.

Η λέξις «εκκλησία» εφαρμόζεται, με την ευρύτερη έννοιά της, σ’ ολόκληρο το σώμα των Χριστιανών μαθητών υπό τον Χριστό ως Κεφαλή. (Κολ. 1:18· Ρωμ. 12:5) Χρησιμοποιείται επίσης στην Αγία Γραφή σχετικά με τα τοπικά σώματα Χριστιανών. (Πράξ. 15:41· Αποκάλ. 1:4) Κάθε εκκλησία πρέπει να έχη ενότητα μεταξύ των μελών της, καθώς επίσης και με ολόκληρη την παγκόσμια εκκλησία όλες αποτελούν μια μεγάλη εκκλησία. Το είδος της ενότητος που πρέπει να έχη η εκκλησία, περιγράφεται στο εδάφιο 1 Κορ. 1:10: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να λέγητε πάντες το αυτό, και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην.»

Η αγάπη, η βάσις για ενότητα, είναι το κατ’ εξοχήν χαρακτηριστικό σημείο της αληθινής Χριστιανικής εκκλησίας. Ο Ιησούς είπε: «Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.» (Ιωάν. 13:35) Η Αγία Γραφή παραγγέλλει στους Χριστιανούς: «Ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι τέλειος σύνδεσμος της ενότητος.» (Κολ. 3:14, ΜΝΚ) Για να επιτύχουν αυτή τη στοργική ενότητα, όλα τα μέλη της εκκλησίας πρέπει να μελετούν τον θεόπνευστο Λόγο του Θεού και να τον ακολουθούν. Μ’ αυτό τον τρόπο, αναπτύσσουν τη διάνοια και το πνεύμα ή την υποκινούσα δύναμι του Χριστού και αποκτούν το δικό του πνεύμα στα ζητήματα. (Ρωμ. 8:9· 1 Κορ. 2:16) Γνωρίζουν τον Θεό—την προσωπικότητά του, τις θαυμάσιες ιδιότητες και οδούς του και μπορούν να γίνουν μιμηταί του. (Εφεσ. 5:1) Αυτό επιφέρει ενότητα, αλλά όχι ομοιομορφία. Κάθε μέλος της εκκλησίας, καθώς ‘ενδύεται τη νέα προσωπικότητα,’ δεν χάνει τη δική του προσωπικότητα. (Εφεσ. 4:22-24, ΜΝΚ) Διακρατεί ακόμη τις δικές του αρέσκειες, προσόντα και ικανότητες. Αυτό επιφέρει μια απολαυστική ποικιλία και ευτυχία στην εκκλησία.

ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΩΜΑ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΩΝ

Για να γίνη η διακήρυξις των «αγαθών νέων» παγκοσμίως, χρειάζεται ενωμένη, συντονισμένη προσπάθεια. Χριστιανοί του πρώτου αιώνος απελάμβαναν αυτή την ενότητα, όπως έγραψε ο απόστολος Παύλος στην Χριστιανική εκκλησία που ευρίσκετο στην πόλι των Φιλίππων της Μακεδονίας: «Μόνον πολιτεύεσθε αξίως του ευαγγελίου του Χριστού, δια να ακούσω, είτε όταν έλθω και σας ίδω είτε ενώ είμαι απών, την κατάστασίν σας, ότι στέκεσθε εις έν πνεύμα, συναγωνιζόμενοι εν μια ψυχή δια την πίστιν του ευαγγελίου.» (Φιλιππ. 1:27) Οι εκκλησίες του πρώτου αιώνος συνεργάζονταν με την εκκλησία της Ιερουσαλήμ. Επειδή αυτή ήταν η πιο παλιά εκκλησία και επομένως το σώμα των πρεσβυτέρων περιελάμβανε τους αποστόλους, οι άλλες εκκλησίες απέβλεπαν σ’ αυτό το σώμα για συμβουλή και καθοδηγία.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα έχουν κάνει προσπάθειες να μάθουν τον τρόπο λειτουργίας της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας και ν’ ακολουθήσουν αυτό το Γραφικό πρότυπο. Οι 40.000 και πλέον εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλη τη γη, συνεργάζονται μ’ ένα κεντρικό σώμα πρεσβυτέρων στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Αυτό το σώμα αποτελείται από Χριστιανούς άνδρες οι οποίοι είναι ώριμα, έμπειρα μέλη της εκκλησίας του Χριστού και προέρχονται από διάφορες εθνικότητες και από διάφορες χώρες. Έχουν, επίσης, τα προσόντα, όπως περιγράφονται στα εδάφια 1 Τιμόθεον 3:1-7 και Τίτον 1:5-9, να είναι ποιμένες και επίσκοποι του ποιμνίου του Θεού.

Ο τρόπος λειτουργίας του πρεσβυτερίου της Ιερουσαλήμ τον πρώτο αιώνα, καταφαίνεται από το 15 κεφάλαιο του βιβλίου των Πράξεων. Όπως φαίνεται εκεί, ο Θεός επολιτεύετο με τον λαό του οπουδήποτε ήταν στη γη—με ολόκληρη την εκκλησία του. Μέσω της Κεφαλής της εκκλησίας, του Ιησού Χριστού, ο Θεός ωδήγησε τους δούλους του Παύλο και Βαρνάβα, που εκήρυτταν σε μη Ιουδαϊκές χώρες, να περιέλθουν σε μια κατάστασι που εδημιούργησε ένα πρόβλημα: Πρέπει οι Εθνικοί που δέχονται τη Χριστιανοσύνη να υποβάλλωνται στην περιτομή προτού γίνουν δεκτοί στην εκκλησία; Μερικοί Ιουδαίοι Χριστιανοί απήντησαν Ναι.

Συνεπώς, ο απόστολος Παύλος και άλλοι ανέφεραν το πρόβλημα στην Ιερουσαλήμ, όπου κατοικούσαν οι υπόλοιποι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας. (Πράξ. 15:1, 2) Όταν συνήχθη όλο το πρεσβυτέριο, ο Παύλος και ο Βαρνάβας έθεσαν το πρόβλημα ενώπιόν τους. Ακολούθησε μια συζήτησις στην οποία ο Πέτρος περιέγραψε τον τρόπο λειτουργίας του πνεύματος σχετικά με τον πρώτο Εθνικό προσήλυτο, τον Κορνήλιο. (Πράξεις κεφάλαιο 10) Κατόπιν, ο Παύλος και ο Βαρνάβας παρέσχον παρόμοια απόδειξι. Το άγιο πνεύμα συνεπώς, ‘εμαρτύρησε’ το θέλημα του Θεού επ’ αυτού του ζητήματος. (Ιωάν. 15:26) Κατόπιν, για να τακτοποιηθή το ζήτημα Γραφικώς, το πνεύμα του Θεού ενήργησε ως υπενθυμητής για να κατευθύνη την προσοχή του Ιακώβου, του ετεροθαλούς αδελφού του Ιησού Χριστού, στα εδάφια Αμώς 9:11, 12, και ως διδάσκαλος, βοηθώντας τον Ιάκωβο να διακρίνη τη σπουδαιότητα αυτής της προφητείας. (Ιωάν. 14:26) Έτσι, το ζήτημα τακτοποιήθηκε στην πραγματικότητα από το άγιο πνεύμα. Συνεπώς, εγράφη μια επιστολή προς όλες τις εκκλησίες ώστε να λάβουν οδηγίες σε αρμονία με το θέλημα του Θεού.—Πράξ. 15:22-29.

Παρατηρώντας πώς λειτούργησε αυτό το Χριστιανικό σώμα στην Ιερουσαλήμ, μπορούμε να δούμε πώς λειτουργεί το σύγχρονο κεντρικό σώμα πρεσβυτέρων. Όταν εγείρεται ανάγκη για επιπρόσθετη βοήθεια, οι άνδρες που αποτελούν το κεντρικό σώμα πρεσβυτέρων, εκλέγουν άλλους εμπείρους άνδρες οι οποίοι έχουν τα προσόντα να υπηρετούν σ’ αυτό το σώμα μαζί τους. Αυτό το σώμα επίσης κατευθύνει την ανασκόπησι συστάσεων πρεσβυτέρων, που γίνονται από τις εκκλησίες, καθώς και τον διορισμό ανδρών σ’ αυτές τις θέσεις. Μια άλλη από τις λειτουργίες του είναι η επόπτευσις της συγγραφής και της εκδόσεως των περιοδικών Σκοπιά και Ξύπνα!, Αγίων Γραφών και άλλων Γραφικών εντύπων, χρησιμοποιώντας ως νομικά σωματεία τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας και την Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Νέας Υόρκης.

Εκτός από τη διαχείρισι αυτών των ζητημάτων, το κεντρικό σώμα έχει στενή επαφή με τις εκκλησίες σ’ όλο τον κόσμο, μέσω των γραφείων τμημάτων. Έχει την ιεραποστολική σχολή Γαλαάδ στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης, κατευθύνει τον διορισμό ιεραποστόλων σ’ όλη τη γη και φροντίζει ώστε οι διαγγελείς των «αγαθών νέων» της Βασιλείας να φθάσουν σε απομονωμένα μέρη. Μέλη αυτού του σώματος επισκέπτονται αυτές τις άλλες χώρες από καιρό σε καιρό. Αυτό συμβάλλει στη διατήρησι παγκοσμίου ενότητος σκέψεως και ενεργείας. (1 Κορ. 1:10) Αυτοί οι άνδρες είναι συνταυτισμένοι με τις τοπικές εκκλησίες της Νέας Υόρκης όπου υπηρετούν ως πρεσβύτεροι. Δεν είναι κυβερνήτες ούτε «κύριοι» της ζωής και της πίστεως των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αλλά θεωρούνται ως αδελφοί και ίσοι, που έχουν το καθήκον της επισκοπήσεως.—1 Κορ. 4:1, 2· 2 Κορ. 1:24· 1 Πέτρ. 4:10.

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΙ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

Κάθε τοπική εκκλησία, με τη σειρά της, έχει το δικό της σώμα «πρεσβυτέρων,» ή «επισκόπων.» Οι πρεσβύτεροι δεν είναι με κανένα τρόπο ανώτερα άτομα, αλλά είναι στην πραγματικότητα δούλοι «του ποιμνίου» του Θεού. Η στάσις τους και το έργο τους περιγράφονται από τον απόστολο Πέτρο στα εδάφια 1 Πέτρου 5:1-4, όπου καλούνται ‘ποιμένες.’ Πρέπει να βοηθούν το «ποίμνιον» που τους έχει ανατεθή. Οι όροι που εφαρμόζονται σ’ αυτούς τους άνδρες δεν είναι τίτλοι, αλλά αντιθέτως, στην πραγματικότητα προσδιορίζουν ότι είναι αληθινοί «πρεσβύτεροι» ως ώριμοι Χριστιανοί άνδρες, διωρισμένοι να κάνουν ένα έργο ποιμάνσεως και επισκοπήσεως πνευματικών ζητημάτων. Ειδικοί τίτλοι που να κάνουν διάκρισι της τάξεως «του κλήρου» από την τάξι «λαϊκών,» δεν χρησιμοποιούνται μεταξύ των Μαρτύρων του Ιεχωβά.—Ιώβ 32:21, 22.

Οι άνδρες που συστήνονται από κάθε εκκλησία για να διορισθούν πρεσβύτεροι ή επίσκοποι, επιλέγονται σύμφωνα με τα Γραφικά προσόντα που παρατίθενται στα εδάφια 1 Τιμόθεον 3:1-7, Τίτον 1:5-9 και άλλα εδάφια που περιγράφουν τις ιδιότητες και το έργο των αληθινών επισκόπων. Έτσι, το ‘άγιο πνεύμα’ δείχνει στο κεντρικό σώμα πρεσβυτέρων ποιους πρέπει να διορίσουν για να ‘ποιμάνουν την εκκλησίαν του Θεού.’—Πράξ. 20:28.

Η επισκόπησις του ποιμνίου του Θεού είναι ένα «ποιμαντικό» έργο. Μιλώντας για το καθήκον τους να ‘επιμελούνται την εκκλησίαν του Θεού,’ ο απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί το ρήμα επιμελούμαι, το οποίο σημαίνει «φροντίζω για κάτι,» που περιλαμβάνει εκ των προτέρων σκέψι και πρόνοια διότι το επί δείχνει ‘την κατεύθυνσι της διανοίας προς το αντικείμενο το οποίο τυγχάνει φροντίδος.’ (1 Τιμ. 3:5) Στα εδάφια Λουκάς 10:34, 35 αυτή η λέξις χρησιμοποιείται σχετικά με τη φροντίδα που ανέλαβε ο καλός Σαμαρείτης για τον πληγωμένο άνδρα.

Συνεπώς, η κυρία λειτουργία των πρεσβυτέρων είναι να φροντίζουν την πνευματικότητα της εκκλησίας, διδάσκοντας, βοηθώντας, ελέγχοντας, διορθώνοντας, παροτρύνοντας. Οι πρεσβύτεροι ενδιαφέρονται για την εκκλησία, όχι σαν σύνολο ανθρώπων, αλλά για την πνευματική ευημερία του κάθε μέλους χωριστά. Το γεγονός ότι οι πρεσβύτεροι έχουν το προσόν να είναι ‘διδακτικοί,’ περιλαμβάνει την ικανότητα να δίνουν υποβοηθητικές συμβουλές σε άτομα, έγγαμα ζεύγη και οικογένειες, ως προς την εφαρμογή των Γραφών στη ζωή και στα προβλήματά τους.—1 Τιμ. 3:2· 2 Τιμ. 4:2· 2:24, 25.

Οι πρεσβύτεροι μιας εκκλησίας κάθονται για ν’ ακούσουν υποθέσεις στις οποίες υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ μελών της εκκλησίας, στις οποίες περιλαμβάνονται κατηγορίες για αδικοπραγία. Ωστόσο, στην περίπτωσι αυτή, δεν πρέπει να θεωρούνται σαν σκληροί κριταί αλλά, αντιθέτως, σαν στοργικοί αδελφοί που ενδιαφέρονται για την ανάνηψι του αδικοπραγούντος. Ο αντικειμενικός τους σκοπός είναι να βοηθήσουν εκείνους που περιλαμβάνονται, να λύσουν το πρόβλημά τους όπως δείχνει ο Λόγος του Θεού και να διατηρήσουν την ηθική καθαρότητα της εκκλησίας σε αρμονία με τις Γραφές. Αυτό εξασφαλίζει τη συνεχή εύνοια του Θεού και, επίσης, προστατεύει από όνειδος την εκκλησία του Θεού. (1 Πέτρ. 2:15, 16) Επομένως, οι κύριοι παράγοντες είναι το έλεος και η καλή πνευματική κατάστασις της εκκλησίας. Καταβάλλεται κάθε προσπάθεια για να ‘κερδηθή’ ο σφάλλων, βοηθώντας τον ν’ αναπροσαρμοσθή, να διορθώση τους τρόπους του και να επιστρέψη σε καλή πνευματική κατάστασι. (Ματθ. 18:15) Ωστόσο, αν ωρισμένα άτομα παραβιάζουν σοβαρά Γραφικές αρχές και δεν δείχνουν αληθινή μετάνοια ή τάσι να εγκαταλείψουν μια κακή συνήθεια, το πρεσβυτέριο μπορεί να ενεργήση για την ‘αποκοπή’ του παραβάτου. Αυτή η ενέργεια είναι η αποσυνταύτισις ή η διάσπασις πνευματικής σχέσεως, καθώς και κοινωνικής επικοινωνίας. 1 Κορ. 5:9-13.

Εκτός του ότι διατηρεί την εκκλησία απηλλαγμένη από την κατηγορία της ανοχής της αδικοπραγίας, η αποκοπή μπορεί να βοηθήση τον παραβάτη να συνέλθη. (1 Τιμ. 1:20) Ένα τέτοιο άτομο, αν αργότερα μετανοήση και επιστρέψη από την εσφαλμένη πορεία του και ζητήση επανένταξι, μπορεί να γίνη δεκτό αφού το πρεσβυτέριο εξετάση την αλλαγμένη πορεία και στάσι του. (2 Κορ. 2:5-8) Ως αποκομμένο, το άτομο δεν υφίσταται κακή μεταχείρισι ούτε υβρίζεται, αλλά θεωρείται, όπως εσυμβούλευσε ο Ιησούς, ως «εθνικός», δηλαδή, ως ένα άτομο που βρίσκεται στον έξω κόσμο, όχι ως μέλος της Χριστιανικής εκκλησίας.—Ματθ. 18:17.

ΔΙΑΚΟΝΙΚΟΙ ΥΠΗΡΕΤΑΙ

Οι «διακονικοί υπηρέται» (διάκονοι, Κείμενο) επιλέγονται με βάσι τα προσόντα που εκτίθενται στα εδάφια 1 Τιμόθεον 3:8-13. Αυτοί οι άνδρες εργάζονται κάτω από την εποπτεία των πρεσβυτέρων, βοηθώντας στη φροντίδα των πολλών αναγκών της εκκλησίας. Αυτό το κάνουν με το να φροντίζουν τα αρχεία της εκκλησίας, να διατηρούν καθαρούς και καλώς εφοδιασμένους τους τόπους συναθροίσεως, να φροντίζουν ώστε τα «αγαθά νέα» να φθάνουν συστηματικά σε όλους τους ανθρώπους στην κοινότητα, πράγμα το οποίο περιλαμβάνει τομείς και διορισμούς τομέων σε άτομα και ομάδες, να φροντίζουν ώστε όλα τα μέλη της εκκλησίας να εφοδιάζωνται με Γραφικά έντυπα για το έργο της μαρτυρίας και της διδασκαλίας, να βοηθούν τους νέους να κηρύττουν τα «αγαθά νέα», να επισκέπτωνται τους ενδιαφερομένους να βοηθούν τα άτομα που βρίσκονται σε ανάγκη ή είναι ασθενή, κλπ. Αυτοί, όπως και οι πρεσβύτεροι, υπηρετούν σε αρμονία με τα «χαρίσματα» που ο Θεός θεώρησε κατάλληλο να τους δώση. (Ρωμ. 12:6-8) Κανείς από τους πρεσβυτέρους ή τους διακονικούς υπηρέτες δεν λαμβάνει μισθό γι’ αυτό το έργο. Προσφέρουν τις υπηρεσίες τους δωρεάν.

Μολονότι και οι γυναίκες ενασχολούνται στο έργο της διακηρύξεως και διδασκαλίας των «αγαθών νέων» στους ανθρώπους, όπως έκαναν και οι γυναίκες τον καιρό της πρώτης Χριστιανικής Εκκλησίας, καμμιά γυναίκα δεν διορίζεται ως πρεσβύτερος. Αυτό είναι σε αρμονία με τα λόγια του αποστόλου Παύλου όπως αναγράφονται στα εδάφια 1 Τιμόθεον 2:12 και 1 Κορινθίους 14:34.

Για να λάβουν οι πρεσβύτεροι μια ειδική εκπαίδευσι, λειτουργεί κατά περιόδους μια σειρά μαθημάτων, σε κατάλληλες τοποθεσίες. Όλοι οι πρεσβύτεροι των εκκλησιών προσκαλούνται σ’ αυτές τις σχολές, που ονομάζονται «Σχολές Διακονίας της Βασιλείας,» όπου τους δίδεται ένα βιβλίο που είναι γραμμένο σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Ικανοί διδάσκαλοι διευθύνουν αυτές τις σχολές. Τοπικές εκκλησίες παρέχουν ενίοτε τροφή και καταλύματα σ’ εκείνους που έρχονται να παρακολουθήσουν τη σχολή από μέρη έξω από την περιοχή της σχολής. Μια όμοια σχολή λειτουργεί για την εκπαίδευσι των «σκαπανέων» Μαρτύρων, εκείνων που αφιερώνουν τακτικά ενενήντα ώρες ή περισσότερο κάθε μήνα, στο άμεσο έργο της διακηρύξεως των αγαθών νέων.

ΠΕΡΙΟΔΕΥΟΝΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ

Οι πρεσβύτεροι που είναι σε θέσι ν’ αφιερώνουν όλο ή ένα μεγάλο μέρος του χρόνου των στο έργο ως επίσκοποι περιοχής, διορίζονται να κάνουν τακτικές επισκέψεις σε είκοσι περίπου εκκλησίες σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Το έργο του επισκόπου περιοχής είναι να συνεργάζεται με τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας που επισκέπτεται, να συζητή τα προβλήματα που εγείρονται και να ενθαρρύνη την εκκλησία μέσω συναναστροφής και συνεργασίας, με όσο το δυνατόν περισσότερα μέλη της εκκλησίας, στη θαυμάσια υπηρεσία διακηρύξεως των «αγαθών νέων.» Δίνει επίσης ομιλίες ενθαρρύνοντας όλους να προοδεύουν στην πίστι.—Ρωμ. 1:11, 12.

Το έργο επισκόπου περιφερείας είναι όμοιο με το έργο του επισκόπου περιοχής. Η περιφέρεια αποτελείται συνήθως από είκοσι σχεδόν περιοχές ή διαμερίσματα. Ο επίσκοπος περιφερείας επισκέπτεται αυτές τις περιοχές και στον χρόνο της επισκέψεώς του γίνονται «οι συνελεύσεις περιοχής» σε κατάλληλες πόλεις ή σε μια Αίθουσα Συνελεύσεων των Μαρτύρων του Ιεχωβά που βρίσκεται σ’ ένα κεντρικό σημείο. Υπηρετεί ως εισηγητής σ’ αυτές τις συνάξεις. Αυτές οι συνελεύσεις διαρκούν συνήθως δύο ημέρες. Εποικοδομητικές ομιλίες και συζητήσεις από τον επίσκοπο περιοχής και τον επίσκοπο περιφερείας και άλλους τοπικούς πρεσβυτέρους, πραγματεύονται με Γραφικό τρόπο τη ζωή ενός Χριστιανού, το έργο του και τα προβλήματά του. Το κεντρικό σώμα πρεσβυτέρων επιβλέπει τη σύνταξι αυτών των προγραμμάτων για δυο τέτοιες συνελεύσεις τον χρόνο. Σ’ αυτές τις συνελεύσεις γίνεται επίσης και υπηρεσία βαπτίσματος.

ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ως εκκλησία, έχουν τις ακόλουθες συναθροίσεις κάθε εβδομάδα, προγραμματισμένες στον χρόνο που είναι πιο κατάλληλος τοπικώς.

Συνάθροισις μελέτης βιβλίου. Μια φορά την εβδομάδα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και τα άτομα που μελετούν την Αγία Γραφή μαζί τους, συναντώνται σε σπίτια στις διάφορες γειτονιές τους για μια ωριαία μελέτη, χρησιμοποιώντας την Αγία Γραφή και ένα Γραφικό βοήθημα που έχει τυπωθή κάτω από την επίβλεψι του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εδώ μπορεί να γνωρισθή κάποιος από κοντά με άλλους στην περιοχή του που υπηρετούν τον Θεό. Το μικρό μέγεθος του ομίλου ενθαρρύνει το άτομο να μιλή ελεύθερα και να συνηθίζη να κηρύττη την πίστι του ενώπιον άλλων. (Εβρ. 13:15) Έχει επίσης την ευκαιρία να υποβάλη ερωτήματα και να λαμβάνη απαντήσεις, μαζί με μια συζήτησι Γραφικών εδαφίων προς υποστήριξι τούτων. Αυτό οξύνει την γνώσι του ατόμου από την Αγία Γραφή.—Παροιμ. 27:17.

Η οικία όπου διεξάγεται η εκκλησιαστική μελέτη του βιβλίου, αποτελεί συνήθως τόπο συναντήσεως για τον όμιλο σε άλλες φορές, για να ξεκινήσουν από εκεί για να επισκεφθούν τα σπίτια των ανθρώπων στη γειτονιά, μιλώντας για τα «αγαθά νέα.» Αυτή η διευθέτησις του ομίλου δίνει την ευκαιρία στα άτομα που προοδεύουν καλά στη Γραφική τους μελέτη, να βοηθηθούν για να λάβουν μέρος στη διακήρυξι, των «αγαθών νέων.»

Η δημοσία συνάθροισις. Κάθε εβδομάδα, συνήθως την Κυριακή, η εκκλησία συγκεντρώνεται για ν’ ακούση μια δημοσία Γραφική ομιλία. Παρέχονται σχέδια για μια ευρεία ποικιλία Γραφικών θεμάτων και ικανοί ομιληταί, συνήθως πρεσβύτεροι, παρουσιάζουν τις ομιλίες. Αν το άτομο έχη την Αγία Γραφή μαζί του έχει την ευκαιρία να παρακολουθή τον ομιλητή καθώς παραπέμπει ή παραθέτει Γραφικά εδάφια και έτσι βοηθείται να κατανοήση αυτά που διδάσκει η Αγία Γραφή σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα.

Μελέτη «Σκοπιάς.» Αυτή η συνάθροισις συνήθως ακολουθεί τη δημοσία συνάθροισι. Αποτελείται από μελέτη της Αγίας Γραφής με τη βοήθεια του περιοδικού Σκοπιά. Ο τρόπος διεξαγωγής αυτής της συναθροίσεως με ολόκληρη την εκκλησία παρούσα, είναι παρόμοιος με τον τρόπο διεξαγωγής της εκκλησιαστικής μελέτης βιβλίου του μικρού ομίλου. Ο εισηγητής υποβάλλει τα ερωτήματα και το ακροατήριο κάνει εθελοντικά σχόλια.

Η Θεοκρατική Σχολή. Κάθε εκκλησία διεξάγει αυτή τη σχολή για να βοηθήση όλα τα μέλη που είναι εγγεγραμμένα να εξαρτισθούν πληρέστερα στο να μιλούν για την αλήθεια πιο αποτελεσματικά σε άλλους. Αυτή η σχολή βοηθεί πολλούς να ‘γίνουν τύποι των πιστών εις λόγον,’ καθώς δίνουν δημόσιες ομιλίες και παροτρύνουν και διδάσκουν την εκκλησία από το βήμα. Όλα τα άτομα που είναι εγγεγραμμένα σ’ αυτή τη σχολή κάνουν ομιλίες σχετικά με Γραφικά θέματα, και βοηθούνται να προοδεύσουν μέσω διακριτικής κατ’ ιδίαν συμβουλής από τον πρεσβύτερο που διεξάγει τη σχολή. (1 Τιμ. 4:12, 13, 15· 2 Τιμ. 2:15) Οποιοσδήποτε είναι συνταυτισμένος με την εκκλησία, μπορεί να εγγραφή. Μ’ αυτό τον τρόπο, γίνονται πιο αποτελεσματικοί στο να ομιλούν και να διδάσκουν στα σπίτια των ενδιαφερομένων ατόμων.

Συνάθροισις υπηρεσίας. Αυτή η συνάθροισις, η οποία συνήθως ακολουθεί τη Θεοκρατική Σχολή το ίδιο βράδυ, ονομάζεται έτσι επειδή εξετάζει ιδιαίτερα την υπηρεσία του Χριστιανού προς τον Ιεχωβά Θεό. Αυτή περιλαμβάνει ζητήματα καθημερινής ζωής καθώς επίσης και τη διακήρυξι και τη διδασκαλία των «αγαθών νέων» στους ανθρώπους. Εδώ συζητούνται οι τρόποι παρουσιάσεως της Γραφικής αλήθειας στους άλλους, η εκπαίδευσις και η διαπαιδαγώγησις των παιδιών, η συμπεριφορά, πείρες των Μαρτύρων καθώς διακηρύσσουν τα «αγαθά νέα», αντιμετώπισις προβλημάτων της ζωής, και λοιπά. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ομιλίες και ομαδικές συζητήσεις. Επίσης, σ’ αυτή τη συνάθροισι γίνονται επιδείξεις Γραφικών συζητήσεων με άτομα που έχουν ευήκοα ώτα καθώς και επιδείξεις διεξαγωγής Γραφικών μελετών στα σπίτια ενδιαφερομένων.

ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΙΣ

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ονομάζουν τους τόπους των εκκλησιαστικών τους συναθροίσεων «Αίθουσες Βασιλείας.» Μερικές φορές χρησιμοποιούνται νοικιασμένα κτίρια, αλλά συχνά οι Μάρτυρες κτίζουν ωραίες αλλά απλές αίθουσες. Γενικά, το μεγαλύτερο μέρος της οικοδομικής εργασίας γίνεται από τους ίδιους τους Μάρτυρες. Το έργο της ανοικοδομήσεως και της συντηρήσεως των Αιθουσών Βασιλείας και όλα τα άλλα έξοδα της εκκλησίας, καλύπτονται από εθελοντικές χρηματικές συνεισφορές που κάνουν μέλη της εκκλησίας. Στις συναθροίσεις οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν περιφέρουν δίσκους συλλογής χρημάτων και δεν γίνονται ποτέ εκκλήσεις για χρήματα. Υπάρχει μέσα στην αίθουσα ένα κυτίο εισφορών και όποιος επιθυμεί να βοηθήση στην αντιμετώπισι των εξόδων, μπορεί να συμβάλη με τον τρόπο που θεωρεί κατάλληλο.—Ματθ. 6:3, 4.

Ομοίως, το παγκόσμιο έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά χρηματοδοτείται από εισφορές που κάνουν εκείνοι που επιθυμούν να δουν «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» να κηρύσσεται. (Ματθ. 24:14) Οι εισφορές που λαμβάνονται από άτομα που ενδιαφέρονται για Γραφικά βοηθήματα, καλύπτουν μέρος των εξόδων εκτυπώσεως και διανομής.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, επειδή αντιλαμβάνονται ότι «η εκκλησία του Θεού του ζώντος» είναι «ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας» στη γη, ακολουθούν στενά την Αγία Γραφή για τη δομή και τη λειτουργία της. Σκοπός τους είναι να βοηθήση πραγματικά η εκκλησία πολλά άτομα να μάθουν τις διευθετήσεις του Θεού και να ζήσουν σύμφωνα με την αλήθεια και να δοξάσουν τον Θεό της αληθείας.—1 Τιμ. 3:15.

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Πρεσβυτέριον στις Η.Π.Α

[Εικόνες στη σελίδα 26]

Μια οικογένεια εισέρχεται σε μια Αίθουσα Βασιλείας στην Αυστραλία

Έργον μαρτυρίας στη Βραζιλία

στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος