Μια Ματιά στις Ειδήσεις
Χιμπατζήδες και Γλώσσα—Σχεδόν Ανθρώπινη;
● Μήπως οι χιμπατζήδες, επειδή διδάχθηκαν ωρισμένα νοήματα επικοινωνίας, έφθασαν στο διανοητικό επίπεδο ενός μικρού παιδιού στην κλίμακα της εξελίξεως; Οι έρευνες που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα στο περιοδικό «Σάιενς» απαντούν όχι. Έξη κωφά παιδιά ηλικίας από ενάμισυ έτους μέχρι τεσσάρων ετών, παρακολουθούντο για να διαπιστωθή πόσο καλά θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τις μητέρες τους χωρίς καμμιά προηγούμενη εκπαίδευσι σε μια στοιχειώδη γλώσσα νοημάτων.
Τα μικρά, όχι μόνο ανέπτυξαν νοήματα μόνα τους για ν’ απεικονίσουν αντικείμενα ή ενέργειες, αλλά συχνά συνέδεαν επίσης νοήματα μαζί σε αντίστοιχο προτάσεων. Οι μητέρες των παιδιών διεπιστώθη ότι δεν είχαν μεγάλη επιρροή σ’ αυτή τη «γλώσσα.» Στην πραγματικότητα, τα μικρά παιδιά «παρήγαν πολλά περισσότερα πολλαπλά νοήματα από τις μητέρες τους,» αναφέρουν οι ερευνητές.
Αλλά τι θα λεχθή για τα γλωσσικά κατορθώματα των χιμπατζήδων; «Αυτό το επίτευγμα [των μικρών παιδιών] αποτελεί τολμηρή αποκατάστασι αν συγκριθή με τα ισχνά γλωσσικά επιτεύγματα των χιμπατζήδων,» αναφέρει η έκθεσις. «Μολονότι φαίνεται ότι οι χιμπατζήδες μαθαίνουν από γλωσσική εκπαίδευσι δια των χειρών, ποτέ δεν ανεφέρθη ότι ανέπτυξαν αυθόρμητα ένα σύστημα επικοινωνίας, όμοιο με το γλωσσικό, χωρίς εκπαίδευσι.»
«Εξ άλλου,» αναφέρει η έκθεσις, «ακόμη και κάτω από δύσκολες συνθήκες, το παιδί αποκαλύπτει μια φυσική τάσι ν’ αναπτύσση ένα συγκροτημένο σύστημα επικοινωνίας.» Γιατί υπάρχει αυτή η φυσική τάσις; Ασφαλώς επειδή οι άνθρωποι δεν είναι προϊόντα εξελίξεως, αλλά έχουν δημιουργηθή κατ’ εικόνα Θεού.—Γέν. 1:26, 27.
Πατριωτισμός Δια της Βίας
● Μήπως τα συμφέροντα της δημοκρατίας και του πατριωτισμού εξυπηρετούνται καλύτερα με υποχρεωτικές τελετές; Προφανώς αυτή είναι η γνώμη του νομοθετικού σώματος της Μασσαχουσέττης, διότι προσφάτως ανέτρεψε το ‘βέτο’ της κυβερνήσεως για ένα νόμο που απαιτεί από τους διδασκάλους να κάνουν κάθε μέρα μια τελετή χαιρετισμού της σημαίας, αλλιώς θα πληρώνουν πρόστιμο.
Ένας γερουσιαστής προέτρεψε τους συναδέλφους του να ψηφίσουν υπέρ του νόμου «εις το όνομα εκείνου που είναι άγιο, καλό, αναγνωρισμένο και πατροπαράδοτο.» Ένας άλλος γερουσιαστής συμφώνησε και είπε ότι το «πρώτο πράγμα που μάθαμε μετά την προσευχή στα γόνατα της μητέρας μας ήταν η υπόσχεσις πίστεως και υποταγής στη σημαία.»
Οι γερουσιαστές αντιπαρέταξαν αυτό το είδος «λογικής» εναντίον του διατάγματος του δικού των Πολιτειακού Ανωτάτου Δικαστηρίου που παρέθετε μια απόφασι του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Η.Π. που εξεδόθη το 1943, η οποία αποκαλούσε τέτοιους νόμους αντισυνταγματικούς. «Για να υποστηρίξωμε τον υποχρεωτικό χαιρετισμό της σημαίας, έλεγε η απόφασις του ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας, «θα χρειασθή να πούμε ότι ο χάρτης των Δικαιωμάτων, που περιφρουρεί το δικαίωμα του ατόμου να λέγη αυτά που πιστεύει, έδωσε το δικαίωμα στις δημόσιες αρχές να τον εξαναγκάζουν να λέγη εκείνο που δεν πιστεύει.» Με ομόφωνη γνώμη οι Δικαστές Μάρφυ και Μπλακ έγραψαν: «Λόγια που ψιθυρίζονται κάτω από εξαναγκασμό δεν αποδεικνύουν πιστότητα σε τίποτε άλλο παρά στο ατομικό συμφέρον. Η αγάπη για τη χώρα πρέπει να πηγάζη από πρόθυμες καρδιές και ελεύθερες διάνοιες, και να υποκινήται από δίκαιη εφαρμογή σοφών νόμων.»
Το Μπίνγκο Αποτυγχάνει
● Ένας Ρωμαιοκαθολικός ιερεύς στο Γόρσεστερ της Μασσαχουσέττης, είπε ότι τα παιχνίδια μπίνγκο που γίνονται στην εκκλησία του αποφέρουν περίπου 8.000 δολλάρια την εβδομάδα, αφήνοντας καθαρό κέρδος 1.400 δολλάρια. Ωστόσο, παραδέχθηκε: «Δεν μας βοηθούν πια ούτε ηθικώς ούτε πνευματικώς.»
Ο ιερεύς παρετήρησε: «Οι άνθρωποι που ήρχοντο να παίξουν μπίνγκο δεν το έκαμαν για να βοηθήσουν την εκκλησία ούτε για να λάβουν μέρος σε κάποια κοινωνική ενοριακή εκδήλωσι. Ήρχοντο για να κάνουν χρήματα.» Ανέφερε ότι η χαρτοπαιξία έφερε στην επιφάνεια τις χειρότερες ιδιότητες των παικτών και ότι έγινε πια «πολύ δύσκολο να την κρατήσωμε σε αθώο και φιλανθρωπικό επίπεδο.»
Αλλά η χαρτοπαιξία δεν ήταν ποτέ σε «αθώο και φιλανθρωπικό επίπεδο.» Είναι μια μορφή πλεονεξίας, διότι οι παίκτες επιζητούν τα χρήματα των άλλων χωρίς να εργάζωνται για να τ’ αποκτήσουν. Η Γραφική άποψις είναι: «Έκαστος κατά την προαίρεσιν της καρδίας αυτού, ουχί με λύπην ή εξ ανάγκης διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.» (2 Κορ. 9:7) Επίσης, συμβουλεύει: «Ο κλέπτων ας μη κλέπτη πλέον, μάλλον δε ας κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού, δια να έχη να μεταδίδη εις τον χρείαν έχοντα.»—Εφεσ. 4:28.