Πίστις στη Νικηφόρο Οργάνωσι του Ιεχωβά

«Μόνον φοβείσθε τον Κύριον και λατρεύετε αυτόν εν αληθεία εξ όλης καρδίας σας· διότι είδετε πόσα μεγαλεία έκαμεν υπέρ υμών.»—1 Σαμ. 12:24.

1. (α) Πότε και πώς ήλθε σε ύπαρξι η ορατή επίγεια οργάνωσις το 1513 π.Χ.; (β) Γιατί ωνομάσθηκε θεοκρατία;

Η ΟΡΑΤΗ ΕΠΙΓΕΙΑ οργάνωσις του Θεού ήλθε σε ύπαρξι με την ίδρυσι των 12 φυλών του Εβραϊκού λαού εις έθνος με μια θεοκρατική κυβέρνησι, το έτος 1513 π.Χ. Δεν έγινε καμμιά δημοκρατική ψηφοφορία για εκείνη την κυβέρνησι. Ο Ελευθερωτής εκείνου του λαού από τη θανατηφόρο δουλεία της αρχαίας Αιγύπτου ήταν Εκείνος που απεφάσισε την ίδρυσι αυτής της κυβερνήσεως. Εκείνος την ίδρυσε. Εκείνος ήταν ο Θεός και σ’ εκείνη την κυβέρνησι είχε την υπερτάτη δύναμι. Γι’ αυτό τον λόγο, ονομάζεται θεοκράτης και η κυβέρνησίς του Θεοκρατία! Όλοι οι υπήκοοί του εντέλλονται, και πολύ δίκαια, να λατρεύουν αυτόν, τον κυβερνητικό τους Άρχοντα ως Θεό τους. Αυτό συμφωνούσε με τις δύο πρώτες από τις Δέκα εντολές που δόθηκαν στο Ισραηλιτικό έθνος στο Όρος Σινά της Αραβίας.

2. Γιατί αυτό το έθνος αποτελούσε μια οργάνωσι της οποίας όμοια δεν υπήρχε επί της γης τότε;

² Σαράντα χρόνια αργότερα, όταν ο θεοκρατικός τους Άρχων τους ωδήγησε στη Γη της Επαγγελίας, εξακολούθησαν να έχουν θεοκρατική κυβέρνησι. Ο αρχιερεύς πάντοτε αντιπροσώπευε τον Θεό, ενώ σε κρίσιμους καιρούς εγείροντο κριτές για να υπηρετήσουν ως κυβερνητικοί εκπρόσωποι του αοράτου Θεοκράτου. Αυτό το έθνος αποτελούσε έτσι μια ορατή θεοκρατική οργάνωσι. Τίποτε άλλο σαν κι αυτό δεν υπήρχε στη γη!

3, 4, (α) Γιατί η Ισραηλιτική οργάνωσις εξακολούθησε να είναι θεοκρατική, ακόμη και μετά την εγκαθίδρυσι μιας επίγειας βασιλείας; (β) Πώς ο Σαμουήλ επιβεβαίωσε τη συνέχισι της θεοκρατικής οργανώσεως;

³ Αυτή η τυπική θεοκρατία εξακολούθησε να υπάρχη μ’ επιτυχία παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες των γύρω ειδωλολατρικών κυβερνήσεων να την καταστρέψουν. Υπήρχε ακόμη και αφού εγκατεστάθησαν ορατοί ανθρώπινοι βασιλείς στο έθνος Ισραήλ το 1117 π.Χ. Πώς συνέβη αυτό; Διότι ο ανθρώπινος βασιλεύς ενεργούσε απλώς ως ο ορατός εκπρόσωπος του πραγματικού Άρχοντος, του ουρανίου Θεοκράτου. Εκείνος δεν παρητήθη από τη δικαιωματική κυριαρχία Του απλώς λόγω δημοκρατικής ενεργείας εκ μέρους του λαού. Καμμιά δημοκρατική εκλογή δεν έγινε, αλλ’ ο Θεός ενήργησε σύμφωνα με το δικαίωμά του και διώρισε ορατό βασιλέα στο έθνος που είχε κάποτε εξαγοράσει ως κληρονομιά του. Τα λόγια του Σαμουήλ, που ήταν τότε κριτής του Ισραήλ, επιβεβαιώνουν αυτό το γεγονός:

⁴ «Δεν θέλει εγκαταλείψει ο Κύριος τον λαόν αυτού, δια το όνομα αυτού το μέγα, επειδή ηυδόκησεν ο Κύριος να σας κάμη λαόν αυτού. . . . Μόνον φοβείσθε τον Κύριον και λατρεύετε αυτόν εν αληθεία εξ όλης καρδίας σας· διότι είδετε πόσα μεγαλεία έκαμεν υπέρ υμών· αλλ’ εάν εξακολουθήτε να πράττητε το κακόν, και σεις και ο ανθρώπινος βασιλεύς υμών θέλετε απολεσθή.»—1 Σαμ. 12:22-25.

5, 6. (α) Γιατί τα λόγια του Σαμουήλ δίνουν μεγάλη ενθάρρυνσι στους αληθινούς Χριστιανούς σήμερα; (β) Ποια δύο προειδοποιητικά παραδείγματα στο Ισραήλ έχομε, για να μη κάνωμε τον Ιεχωβά να εγκαταλείψη τον ωργανωμένο λαό του; (γ) Πώς ο ψαλμωδός εξέφρασε τα αισθήματα του εξόριστου υπολοίπου που ήθελε να έλθη πάλι σε ύπαρξι μια θεοκρατική οργάνωσις;

⁵ Τι ενθαρρυντική σκέψις είναι αυτή για όλους εκείνους τους οποίους «ηυδόκησεν ο Κύριος να . . . κάμη λαόν αυτού» σήμερα! Αν συνεχίσωμε να τον υπηρετούμε εν αληθεία με όλη μας την καρδιά, εκείνος ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψη. Έχομε ένα προειδοποιητικό παράδειγμα που μας βοηθεί ν’ αποφύγωμε να ενεργήσωμε με αντίθετο τρόπο. Ποιο είναι αυτό; Η περίπτωσις των δέκα φυλών του Ισραήλ που είχαν βασιλείς σύμφωνα με τη δική τους εκλογή, οι οποίοι απροκάλυπτα έκαναν άσχημα πράγματα. Ο Ιεχωβά εγκατέλειψε και αυτούς και τον ορατό βασιλέα τους. Αυτό εσήμαινε εθνική συμφορά γι’ αυτούς. Απήχθησαν στην εξορία, στη χώρα της παγκοσμίου δυνάμεως της Ασσυρίας, και ποτέ πάλι δεν συγκροτήθηκε εκ νέου το δεκάφυλο βασίλειό τους. Παρόμοια συμφορά συνέβη και στο βασίλειο των δύο φυλών του Ισραήλ. Πρωτεύουσά του ήταν η Ιερουσαλήμ, όπου ο βασιλεύς τους, από τη βασιλική οικογένεια του Δαβίδ, εκάθητο «επί του θρόνου του Ιεχωβά.» (1 Χρον. 29:23, ΜΝΚ) Το 607 π.Χ., όταν κατεστράφη η Ιερουσαλήμ από τη Βαβυλωνιακή Παγκόσμιο Δύναμι, εφέρθησαν στη Βαβυλώνα. Επί 70 χρόνια, η Θεόδοτη γενέτειρά τους, η χώρα του Ιούδα, παρέμεινε έρημη σύμφωνα με το διάταγμα του Μεγάλου Θεοκράτη, του Ιεχωβά. Η ορατή θεοκρατική οργάνωσις εφαίνετο ότι δεν υπήρχε πια. Αλλά υπήρχε ένα πιστό υπόλοιπο που επιθυμούσε να έλθη πάλι σε ύπαρξι μια τέτοια θεοκρατική οργάνωσις. Ο ψαλμωδός εξέφρασε τα αισθήματα αυτού του υπολοίπου, λέγοντας:

⁶ «Συ δε, Κύριε, εις τον αιώνα διαμένεις, και το μνημόσυνόν σου εις γενεάν και γενεάν. Συ θέλεις σηκωθή, θέλεις σπλαγχνισθή την Σιών· διότι είναι καιρός να ελεήσης αυτήν, διότι ο διωρισμένος καιρός έφθασεν. Επειδή οι δούλοι σου αρέσκονται εις τους λίθους αυτής και σπλαγχνίζονται το χώμα αυτής. Τότε τα έθνη θέλουσι φοβηθή το όνομα του Κυρίου, και πάντες οι βασιλείς της γης την δόξαν σου. Όταν ο Κύριος οικοδομήση την Σιών, θέλει φανή εν τη δόξα αυτού. Θέλει επιβλέψει επί την προσευχήν των εγκαταλελειμμένων και δεν θέλει καταφρονήσει την δέησιν αυτών.»—Ψαλμ. 102:12-17.

7. (α) Πώς έδειξε ο Ιεχωβά ότι δεν καταφρόνησε τα αισθήματα του μετανοημένου υπολοίπου προς τη θεοκρατική οργάνωσι; (β) Πώς εξεφράσθη η θεοκρατική οργάνωσις του Ιεχωβά στο αποκαταστημένο υπόλοιπο, παρά την εξουσία των Εθνών;

⁷ Δείχνει ασφαλώς εκτίμησι για την οργάνωσι του Ιεχωβά το ότι ένα μετανοημένο άτομο αρέσκεται στους «λίθους» και σπλαγχνίζεται το «χώμα,» σαν να λέγαμε. Ο Ιεχωβά δεν καταφρόνησε αυτού του είδους την εκτίμησι που εξεδήλωσαν οι μετανοημένοι εξόριστοι στη Βαβυλώνα. Αντήμειψε αυτή την εκτίμησι με το να τους ελευθερώση μετά από 70 χρόνια ερημώσεως της Σιών, της Ιερουσαλήμ. Τους επανέφερε στη γενέτειρά τους, για ν’ ασκήσουν πάλι τη θεοκρατική λατρεία στην αγνότητά της. Εξακολούθησε να είναι ο Θεοκρατικός Βασιλεύς τους, μολονότι δεν είχε ορατό αντιπρόσωπο στην ανοικοδομημένη Ιερουσαλήμ. Αλλά το εκλεκτό κεχρισμένο ιερατείο ανέλαβε πάλι θεοκρατική υπηρεσία στον ανοικοδομημένο ναό λατρείας. Αυτό έγινε, παρά την εξουσία που ασκούσαν οι Εθνικές παγκόσμιες δυνάμεις σ’ αυτούς, σύμφωνα με το διάταγμα του Ιεχωβά. Εκείνο τον καιρό, αυτή η διευθέτησις εξέφραζε τον τρόπο με τον οποίον η θεοκρατική κυβέρνησις του Ιεχωβά εξεδηλώνετο πάνω στον εκλεκτό του λαό. Δεν τους είχε εγκαταλείψει.

8. (α) Ποιος απεδείχθη ο κύριος υποστηρικτής της θεοκρατικής οργανώσεως, και πώς; (β) Πώς, όμως, η θεοκρατική οργάνωσις στη γη εφαίνετο σαν να είχε υποστή αιώνια ήττα;

⁸ Εκείνοι που αγαπούσαν τη θεοκρατική οργάνωσι απέβλεπαν να εκδηλωθή αυτή μ’ ένα θαυμάσιο τρόπο όταν θα ήρχετο το υποσχεμένο ‘σπέρμα του Δαβίδ’ δηλαδή, ο προλεχθείς Μεσσίας. (Ρωμ. 1:3) Από τον Θεοκρατικό Άρχοντα, τον Ιεχωβά, αυτός ο Μεσσίας ήλθε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Κανείς σ’ ολόκληρο το σύμπαν δεν αγάπησε τη θεοκρατική οργάνωσι περισσότερο απ’ αυτόν. Γι αυτό, με θάρρος διεκήρυξε τη ‘βασιλεία των ουρανών,’ ‘την βασιλεία του Θεού,’ σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας του μετανοημένου Ισραήλ. (Ματθ. 4:17· Μάρκ. 1:14, 15) Για την ακλόνητη αφοσίωσί του στη θεοκρατική οργάνωσι, θανατώθηκε μαρτυρικά την ημέρα του Πάσχα του 33 μ.Χ. Με τον θάνατό του, η φωνή που είχε πιστά διακηρύξει το Ευαγγέλιο ή αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, σιώπησε. Για τμήματα τριών ημερών, εφαίνετο σαν να είχε υποστή η θεοκρατική οργάνωσις αιώνια ήττα. Και αυτό, διότι ο κύριος αντιπρόσωπος αυτής παρέμενε ψυχρός και αδρανής στον θάνατο.

ΑΙΩΝΙΑ ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ

9. Πώς εφέρθη η νίκη στη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά, και σε ποιους έγινε αυτό γνωστό πρώτα;

⁹ Ο μεγάλος Οργανωτής της θεοκρατικής κυβερνήσεως, όμως, ποτέ δεν ηττήθηκε. Η αόρατη θεοκρατική οργάνωσίς του στους ουρανούς παρέμενε πιστή σ’ αυτόν, αναμένοντας τον ίδιο τον Ιεχωβά να ενεργήση για τη διεκδίκησί του. Ο Ιεχωβά ενήργησε την τρίτη ημέρα του θυσιαστικού θανάτου του Υιού του στην Ιερουσαλήμ. Η ενέργειά του αυτή έφερε τη νίκη στη θεοκρατική του οργάνωσι, διότι ο Θεός έκανε το μεγαλύτερό του θαύμα εγείροντας από τον θάνατο τον κυριώτερο υπερασπιστή της θεοκρατικής οργανώσεως, τον πιστό Υιό του Ιησού Χριστό. Οι άγιες σκηνές των ουρανών έχαιραν μαζί με τον Ιεχωβά. Εκείνη την ίδια μέρα, αυτοί που αγαπούσαν τη θεοκρατική οργάνωσι στη γη χάρηκαν, επίσης, για τη νίκη του Μεγάλου Θεοκράτου, όταν ο Υιός του φανερώθηκε σ’ αυτούς, αναστημένος από τους νεκρούς.

10. Πώς έλαβε χώρα η μεγαλύτερη θρησκευτική αναταραχή που είχε γίνει μέχρι τότε;

¹⁰ Μια από τις μεγαλύτερες αναταραχές στον θρησκευτικό τομέα επρόκειτο τώρα να συμβή. Το έθνος Ισραήλ, υπό την καθοδηγία ιδιοτελών θρησκευτικών ηγετών, απέρριψε τη θεοκρατική οργάνωσι. Επαξίως, λοιπόν, ο Ιεχωβά απέρριψε εκείνο το παραπλανημένο έθνος ως την ορατή του θεοκρατική οργάνωσι, και έθεσε τέλος στην Ιουδαϊκή διαχείρισι ή οικονομία. Αλλά δεν εγκατέλειψε το μικρό υπόλοιπο μερικών Ισραηλιτών, οι οποίοι είχαν θέσει την πλήρη πίστι τους στον Ιησού και τον είχαν ακολουθήσει ως τον Μεσσία ‘το σπέρμα του Δαβίδ.’ Τους μετέφερε σε μια νέα ορατή θεοκρατική οργάνωσι. Αυτό συνέβη την ημέρα της Πεντηκοστής, την 50ή ημέρα της νίκης του Χριστού επί του θανάτου. Χρησιμοποίησε αυτόν τον αναστημένο Υιό για να εκχύση το άγιο πνεύμα στους μαθητές που ανέμεναν στην Ιερουσαλήμ Αυτό το δώρο του πνεύματος, για το οποίο είχε δοθή υπόσχεσις στα εδάφια Ιωήλ 2:28, 29, δεν εδόθη στο έθνος που τηρούσε την Πεντηκοστή, δηλαδή στον Ισραήλ, αλλά στους αναμένοντες μαθητές του Ιησού. Αυτό επιβεβαίωσε την τρομερή θρησκευτική αναταραχή. Έδειξε ποια είναι η νέα ορατή θεοκρατική οργάνωσις.

11. Πώς η νέα θεοκρατική οργάνωσις του Ιεχωβά συνέχισε νικηφόρα;

¹¹ Τριάντα επτά χρόνια αργότερα, η καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους και η απόρριψις του Ιουδαϊκού ιερατείου για πάντα από την ιερή υπηρεσία του Ιεχωβά, έθεσε επίσημη σφραγίδα στη θρησκευτική αναταραχή. Επιβεβαίωσε το ότι ο Ιεχωβά είχε απορρίψει την Ιουδαϊκή θεοκρατική οργάνωσι που είχε εδώ επάνω στη γη, και άρχισε μια νέα διαχείρισι ή ‘οικονομία’ του λαού του. (Εφεσ. 1:10) Αλλά η νέα του θεοκρατική οργάνωσις συνέχισε νικηφόρα παρά τις κακεντρεχείς προσπάθειες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας να την εξαφανίση με διωγμό!

12. Πώς η Σκοπιά, με ημερομηνία 1 Δεκεμβρίου 1894, μιλούσε για την οργάνωσι της Χριστιανικής εκκλησίας του πρώτου αιώνος για κήρυγμα του ευαγγελίου στη διάρκεια αυτής της Χριστιανικής διαχειρίσεως;

¹² Σχετικά μ’ αυτή την αλλαγή από την Ιουδαϊκή στη Χριστιανική οργάνωσι στη διάρκεια εκείνων των ημερών του Ιησού Χριστού και των αποστόλων του, η Σκοπιά με ημερομηνία 1 Δεκεμβρίου 1894, έλεγε τα εξής στη σελίδα 384, παράγραφο 2 (στην Αγγλική), σχετικά με τον θερισμό Ιουδαίων πιστών στις ημέρες των αποστόλων: «Αλλά όπως αυτό το έργο της οργανώσεως της Εκκλησίας της νέας Ευαγγελικής διαχειρίσεως (οικονομίας) δεν ήταν μέρος του έργου θερισμού της παλαιάς Ιουδαϊκής διαχειρίσεως, έτσι και το παρόν έργο θερισμού της Ευαγγελικής διαχειρίσεως είναι επίσης ξεχωριστό και διακεκριμένο από το έργο της νέας διαχειρίσεως της Χιλιετηρίδος, η οποία τώρα πλησιάζει.»

13. Πώς η θεοκρατική στάσις των μαθητών εφάνη απ’ αυτά που είπαν οι απόστολοι όταν εδικάζοντο στο Σάνχεδριν της Ιερουσαλήμ;

¹³ Η ‘οργάνωσις’ της «εκκλησίας» ως λαού κεχρισμένου από το πνεύμα του Θεού άρχισε από την Πεντηκοστή, που σημείωσε την έναρξι της Χριστιανικής διαχειρίσεως ή οικονομίας. Ως ένας πνευματικός Ισραήλ εισήλθε σε μια νέα διαθήκη με τον Θεό. Η θεοκρατική στάσις εκείνης της εκκλησίας των μαθητών του Χριστού εκδηλώθηκε στις απαντήσεις τους στο θρησκευτικό δικαστήριο της Ιερουσαλήμ, όταν εκείνο το Δικαστήριο, που ήταν ένοχο για το αίμα του Ιησού, τους ζήτησε να σταματήσουν να κηρύττουν για τον αναστημένο Υιό του Θεού. Με θάρρος, οι απόστολοι είπαν: «Αν ήναι δίκαιον ενώπιον του Θεού να ακούωμεν εσάς μάλλον παρά τον Θεόν, κρίνατε. Διότι ημείς δεν δυνάμεθα να μη λαλώμεν όσα είδομεν και ηκούσαμεν.» «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους. Ο Θεός των πατέρων ημών ανέστησεν τον Ιησούν, τον οποίον σεις εθανατώσατε κρεμάσαντες επί ξύλου· τούτον ο Θεός ύψωσε δια της δεξιάς αυτού αρχηγόν και σωτήρα, δια να δώση μετάνοιαν εις τον Ισραήλ και άφεσιν αμαρτιών. Και ημείς είμεθα μάρτυρες αυτού περί των λόγων τούτων, και το πνεύμα δε το άγιον, το οποίον έδωκεν ο Θεός εις τους πειθαρχούντας εις αυτόν.»—Πράξ. 4:19, 20· 5:29-32.

14. (α) Πώς οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος έδειξαν πίστι που νικά τον κόσμο, και με ποιο αποτέλεσμα; (β) Παρά τις θεόπνευστες προειδοποιήσεις, τι άρχισε μέσα στην εκκλησία, αλλά μήπως η θεοκρατική οργάνωσις εξαφανίσθηκε για πάντα;

¹⁴ Εκείνοι οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος διεκρίνοντο για πίστι που νικά τον κόσμο. Δεν εντρέποντο να υποφέρουν ως Χριστιανοί ή Μεσσιανιστές, διότι το πνεύμα της δόξης, ακόμη και το πνεύμα του Θεού, ανεπαύετο σ’ αυτούς. (1 Πέτρ. 4:14· Πράξ. 11:26) Ως αποτέλεσμα του πιστού έργου μαρτυρίας τους και της βαπτίσεως νέων μαθητών που έκαναν, εκκλησίες ανεπήδησαν μέσα και έξω από την αχανή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Εν τούτοις, όλοι αποτελούσαν μια ορατή οργάνωσι υπό τον Ιησού Χριστό, λατρεύοντας τον Μεγάλο Θεοκράτη, τον Ιεχωβά. Αργότερα, παρά την προειδοποίησι που έδωσε ο Ιησούς Χριστός και οι θεόπνευστοι Βιβλικοί συγγραφείς μαθητές του, άρχισε η αποστασία—θρησκευτική στάσις. Η αληθινή θεοκρατική οργάνωσις εφαίνετο ότι είχε εξαφανισθή. Πώς συνέβη αυτό; Διότι ο προλεχθείς «άνθρωπος της αμαρτίας,» «ο υιός της απωλείας,» εμφανίσθηκε στη θρησκευτική οργάνωσι που είχε αποστατήσει σαν να ήταν θεός. Δεν ανεγνώριζε άλλον Θεό, ούτε ακόμη και τον Ιεχωβά ως τον αληθινό Θεοκράτη, (2 Θεσ. 2:3-12· Ματθ. 13:24-43) Επί 15 και πλέον αιώνες, αυτή η αποστασία επεκράτησε, παρά τις προσπάθειες ειλικρινών μεταρρυθμιστών ν’ απελευθερωθούν από την κυριαρχία αυτού του ‘ανθρώπου της αμαρτίας’ που θεοποιούσε τον εαυτό του. Μήπως η θεοκρατική οργάνωσις τώρα είχε θανατωθή για πάντα; Σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού, ποτέ δεν θα μπορούσε να συμβή αυτό!

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ

15. Γιατί άρχισε να εκδίδεται τον Ιούλιο του 1879 το περιοδικό που διεκήρυττε ότι εμπιστευόταν στον Ιεχωβά;

¹⁵ Στα μέσα του δεκάτου ενάτου αιώνος, η τάξις του ‘ανθρώπου της αμαρτίας’ είχε εγκαταστήσει πολλές θρησκευτικές οργανώσεις στον Χριστιανικό κόσμο. Αυτές οι αιρέσεις έλαβαν πολλά ονόματα αναγνωρίσεως. Η θρησκευτική σύγχυσις του Χριστιανικού κόσμου πήρε τρομερές διαστάσεις. Στην προσπάθειά της ν’ αποκτήση Χριστιανική ισορροπία και υγιή κατανόησι, μια μικρή εκκλησία ειλικρινών σπουδαστών της Γραφής χωρίσθηκε απ’ όλες αυτές τις θρησκευτικές οργανώσεις του Χριστιανικού κόσμου. Έστρεψαν τα νώτα τους στα αιρετικά ‘πιστεύω’ αυτών των οργανώσεων και ακολούθησαν το παράδειγμα των Βεροιέων του πρώτου αιώνος, οι οποίοι ερευνούσαν καθημερινώς τις Γραφές για ν’ αποκτήσουν την αποστολική πίστι. (Πράξ. 17:10, 11) Αυτή η πλήρως αφιερωμένη εκκλησία κατέβαλε σθεναρές προσπάθειες για να υπερασπισθή την απολυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού και την υποσχεμένη επίσημη ‘παρουσία’ της βασιλείας του Θεού. Τον Ιούλιο του 1879 άρχισε να εκδίδεται ένα περιοδικό που διεκήρυττε ότι εμπιστευόταν στον Ιεχωβά για την προστασία του.

16. Σύμφωνα με τη Σκοπιά τον Φεβρουαρίου του 1884, σε ποια οργάνωσι διεκήρυξε ότι ανήκε αυτή η μη αιρετική εκκλησία;

¹⁶ Η προλεχθείσα εκκλησία με ζήλο προσπάθησε ν’ αποδειχθή άξια να είναι η ορατή οργάνωσις του Ιεχωβά και το μέσον που Αυτός χρησιμοποιεί. Έτσι, διετηρήθη απηλλαγμένη από κάθε ανάμιξι στις αιρετικές οργανώσεις του Χριστιανικού κόσμου, καθώς επίσης και τις πολιτικές οργανώσεις αυτού του κόσμου. Αυτή η Χριστιανική εκκλησία, τονίζοντας τη θέσι της σχετικά μ’ αυτό, έλεγε τα εξής μέσω του επισήμου περιοδικού της Σκοπιά, τον Φεβρουάριο του 1884 (στην Αγγλική).

«Νέοι αναγνώστες σ’ όλα τα μέρη της χώρας διαρκώς ερωτούν: Με ποια ονόματα ονομάζεστε; Είσθε «Αρχέγονοι Βαπτισταί»; Είσθε «Ιεραπόστολοι Βαπτισταί»; Είστε «Ουνιβερσαλισταί»; Είσθε «Σαββατισταί»; Είσθε «Αρχέγονοι Μεθοδισταί»; κλπ., κλπ. Πολλές φορές έχομε προσπαθήσει να ξεκαθαρίσουμε τη θέσι μας και τώρα προσπαθούμε να κάνωμε πάλι το ίδιο πράγμα με λίγες λέξεις.

«ΔΕΝ ανήκομε σε καμμιά επίγεια οργάνωσι· έτσι, αν κατονομάζατε όλο τον κατάλογο των αιρέσεων, θ’ απαντούσαμε, Όχι, σε κάθε μια και σε όλες. Παραμένομε πιστοί μόνο στην ουράνια οργάνωσι—‘των οποίων τα ονόματα έχουν γραφή εν τοις ουρανοίς.’ (Εβρ. 12:23· Λουκ. 10:20) Όλοι οι άγιοι που ζουν σήμερα, ή που έχουν ζήσει στη διάρκεια αυτής της γενεάς, ανήκαν στην ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΜΑΣ ΟΡΓΑΝΩΣΙ: όλοι αυτοί αποτελούν ΜΙΑ Εκκλησία και ΔΕΝ υπάρχει ΑΛΛΗ αναγνωρισμένη από τον Κύριο. Έτσι, κάθε επίγεια οργάνωσις η οποία αντιστρατεύεται και στο ελάχιστο σ’ αυτή την ένωσι αγίων, είναι αντίθετη με τις διδασκαλίες των Γραφών και εναντιώνεται στο θέλημα του Κυρίου—‘δια να ήναι ΕΝ.’ (Ιωάν. 17:11)»

17. (α) Τι έκανε η Βαβυλών η Μεγάλη εναντίον της μη κοσμικής οργανώσεως των αληθινών δούλων του Θεού αμέσως μετά το τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914; (β) Τι δείχνει ότι η αληθινή θεοκρατική οργάνωσις δεν είχε καταπνιγή από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη τότε;

¹⁷ Η προσέγγισις του τέλους των Καιρών των Εθνών το 1914 κατέστησε πολύ επείγον γι’ αυτή την αφιερωμένη εκκλησία των ακολούθων του Χριστού να παραμείνη απηλλαγμένη από ανάμιξι σε κοσμικές οργανώσεις, καθώς και στον Χριστιανικό κόσμο. ‘Εξέλθετε εκ της Βαβυλώνας της Μεγάλης!’ ήταν η επείγουσα πρόσκλησις. (Αποκ. 18:4) Στον κατάλληλο καιρό, όπως ανεμένετο, το τέλος των Καιρών των Εθνών ήλθε, και χαρακτηρίσθηκε από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. (Λουκ. 21:24) Η Βαβυλών η Μεγάλη επωφελήθηκε απ’ αυτή την ευκαιρία. Χρησιμοποιώντας τον Χριστιανικό κόσμο και την τάξι του ‘ανθρώπου της αμαρτίας’ ως όργανά της, επέτυχε να φέρη τη μη κοσμική οργάνωσι των αληθινών δούλων του Θεού σε αιχμαλωσία και δουλεία. Το κήρυγμα των αγαθών νέων της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού υπό τον Χριστό, έγινε σχεδόν ψίθυρος. Εφαίνετο ότι η οργάνωσις κηρύγματος της Βασιλείας είχε πια εξαφανισθή. Αλλά είχε συμβή αυτό; Είχε κερδίσει η Βαβυλών η Μεγάλη μια διαρκή νίκη; Μήπως όλες οι ελπίδες για την επανεγκαθίδρυσι της αληθινής θεοκρατικής οργανώσεως είχαν κατασταλή για πάντα; Δύο και πλέον εκατομμύρια θεοκρατικώς σκεπτομένων Χριστιανών σ’ όλα τα μέρη του κόσμου σήμερα θ’ απαντήσουν μ’ ένα Όχι! σε περισσότερες από 190 γλώσσες. Και δικαιολογημένα, διότι δεν θα είχαν τη σχέσι που έχουν τώρα με τον Ιεχωβά Θεό αν η ορατή θεοκρατική οργάνωσις δεν είχε αναζωογονηθή και εμποτισθή με μεγαλύτερη δύναμι και σθένος απ’ ό,τι ποτέ πριν.

18. (α) Το αναδιωργανωμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών ανεγνώρισε ότι είχε ελευθερωθή από τα δεσμά της Βαβυλώνος της Μεγάλης για ποιον ιδιαίτερο σκοπό; (β) Ποιο οργανωτικό όνομα ενεκολπώθησαν το 1931, και γιατί;

¹⁸ Το 1919, όταν ο μεταπολεμικός Χριστιανικός κόσμος εδέχθη ευνοϊκά την Κοινωνία των Εθνών ως την πολιτική έκφρασι της βασιλείας του Θεού στη γη, το αναδιωργανωμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών αρνήθηκε να δεχθή εκείνο το ανθρωποποίητο υποκατάστατο. Δέχθηκαν ευνοϊκά την πραγματικότητα, τη νεογεννηθείσα ουράνια βασιλεία του Θεού υπό τον Χριστό. Όλο και περισσότερο ενετυπώνετο στη συνείδησί τους το γεγονός ότι ο μόνος σκοπός για τον οποίο ελευθερώθηκαν από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη ήταν να γίνουν μάρτυρες, όχι μάρτυρες μόνο για τον νεοενθρονισμένο Ιησού Χριστό, αλλά μάρτυρες με την έννοια που εκτίθεται στα εδάφια Ησαΐας 43:10, 12. Το 1931 εξεδόθη το βιβλίο Διεκδίκησις. Σχολίαζε την προφητεία του Ιεζεκιήλ, όπου ο Θεός λέγει 60 και πλέον φορές ότι οι λαοί και τα έθνη, ακόμη και οι δούλοι του, θα ‘γνωρίσουν ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά.’ Μαζί μ’ αυτή τη νέα έκδοσι, ενεκολπώθησαν και ένα οργανωτικό όνομα που ήταν πολύ κατάλληλο. Έλαβαν αυτό το όνομα από το εδάφιο Ησαΐας 43:10, Μάρτυρες του Ιεχωβά.

19. (α) Τι είδους κυβέρνησι ήθελαν στην επίγεια οργάνωσί τους, και έτσι πώς άρχισαν να διευθετούν τα πράγματα; (β) Τι ανεγνώρισαν ως το κύριο θέμα ενώπιον ουρανού και γης, και πότε;

¹⁹ Πρέπει να πιστέψωμε ότι ο αληθινός Θεός εκτιμούσε την πιστή πορεία τους και θα τους ευλογούσε; Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ενεργήση ο Ιεχωβά, ιδιαίτερα όταν ζούσαν σύμφωνα μ’ αυτό το όνομα, με το να είναι πράγματι μάρτυρές Του! Η θεοκρατία, δηλαδή, η κυβέρνησις από τον Θεό, ήταν εκείνο που ήθελαν στην οργάνωσί τους για να φέρουν εις πέρας το έργο μαρτυρίας. Ελεύθερα μίλησαν υπέρ αυτής σε δύο άρθρα για το θέμα «Οργάνωσις,» που δημοσιεύθηκαν στα τεύχη της Σκοπιάς της 1ης και 15ης Ιουνίου 1938 (στην Αγγλική). Ετήρησαν αυτά που έλεγαν φροντίζοντας για τη θεοκρατική δομή των πραγμάτων στις Χριστιανικές εκκλησίες τους. Κατόπιν, στα μέσα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε ανακοίνωσις στη μεγαλύτερη συνέλευσι Μαρτύρων του Ιεχωβά που είχε γίνει μέχρι εκείνο το έτος, ότι η διεκδίκησις της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά ήταν το κύριο θέμα ενώπιον ουρανού και γης.

20. (α) Πώς υποκινήθηκαν να υπομείνουν το χειρότερο είδος διωγμού στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και σε τι κατέληξε το γεγονός ότι εξήλθαν νικηφόροι; (β) Για να μετέχουν σ’ αυτή τη νίκη, τι απαιτείτο, και ποιοι απεδείχθησαν ότι το είχαν αυτό;

²⁰ Η επιθυμία να μετέχουν μαζί με τον Ιησού Χριστό στη διεκδίκησι της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά, έγινε η πιο ισχυρή υποκινούσα δύναμις στη ζωή των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Τους ενίσχυσε να υπομένουν τον πιο σκληρό διωγμό που υπέστησαν ποτέ οι Μάρτυρες του Ιεχωβά—στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έτσι, η ορατή οργάνωσις του Ιεχωβά εξήλθε νικηφόρα για μια φορά ακόμη προς διεκδίκησί του. Τι απαιτείτο από αφοσιωμένα, βαπτισμένα άτομα για να μετέχουν σ’ αυτή τη νίκη; Πίστι στη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά. Έχουν το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών και οι θεοκρατικοί σύντροφοι τους, ο ‘πολύς όχλος’ των ‘άλλων προβάτων’ του Χριστού, μια τέτοια νικηφόρο πίστι; Ναι!

21. Στη διάρκεια των περασμένων 34 χρόνων από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, γιατί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διεκράτησαν την πίστι τους στη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά;

²¹ Από το τέλος αυτού του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ο οποίος απείλησε την ύπαρξι της ορατής οργανώσεως του Ιεχωβά, πέρασαν 34 δύσκολα χρόνια. Αλλά σταθερά, οι αφιερωμένοι Μάρτυρες διεκράτησαν την πίστι τους στην οργάνωσι του Ιεχωβά. Γνωρίζουν ποια οργάνωσι στη γη χρησιμοποιεί ο Παντοδύναμος Θεός για να δώση τη μεγαλύτερη μαρτυρία για το όνομά του και τη βασιλεία του σε όλη τη Χριστιανική ιστορία.—Ματθ. 24:14.

22, 23. (α) Ποια θ’ αποδειχθή η μεγαλύτερη θρησκευτική αναταραχή σ’ όλη την ανθρώπινη ιστορία; (β) Εκδηλώνοντας την πίστι μας στο ότι ο Ιεχωβά δεν θα εγκαταλείψη τον πιστό λαό του, τι θα κάνωμε, και ποια θα είναι η αμοιβή μας γι’ αυτό;

²² Σήμερα εμείς οι Μάρτυρες αντιμετωπίζομε ένα μέλλον στο οποίο θα συμβή η μεγαλύτερη θρησκευτική αναταραχή σ’ όλη την ανθρώπινη ιστορία. Ναι, μια αναταραχή μεγαλύτερη απ’ εκείνη που συνέβη το έτος 33 μ.Χ. στις ημέρες των αποστόλων. Θα παύση να υπάρχη το μέσον του θρησκευτικού διωγμού που χρησιμοποιεί ο Διάβολος, ο Χριστιανικός κόσμος, επειδή ολοσχερώς απερρίφθη από τον Ιεχωβά Θεό και τον Ιησού Χριστό. Θα παύση να υπάρχη, επίσης, και η θρησκευτική μητέρα του Χριστιανικού κόσμου, η Βαβυλών η Μεγάλη, ολόκληρη η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας. Θα επιζήσουν οι διωκόμενοι μάρτυρες του Ιεχωβά σε μια συντριπτική επίδειξι της από μέρους του Θεού εκλογής και επιδοκιμασίας τους ενώπιον όλου του ουρανού και γης. Οι πρώην πολιτικοί εραστές της Βαβυλώνος της Μεγάλης θα πολεμήσουν εναντίον αυτών των υπερασπιζομένων μαρτύρων του Ιεχωβά εις μάτην. Θα χάσουν τον πόλεμο εναντίον της Θεοκρατίας!

²³ Ποια θα πρέπει να είναι, λοιπόν, η στάσις μας σήμερα; Υπάρχει καμμιά αιτία που να μας κάνη να χάσωμε την πίστι μας στην ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά λόγω των αυξανομένων δυσκολιών σ’ αυτόν τον κόσμο; Εκείνοι που πιστεύουν ότι ο Ιεχωβά ποτέ δεν θα εγκαταλείψη τους πιστούς μάρτυρές του απαντούν, «Απολύτως Όχι!» Σε εκδήλωσι αυτής της πίστεως, θα παραμείνωμε προσκολλημένοι σ’ αυτήν και θα εξακολουθήσωμε να εργαζώμεθα χωρίς να χαλαρώσωμε. Η ακλόνητη πίστις μας θ’ ανταμειφθή με νίκη και με τον στέφανο της ζωής!