Διατήρησις μιας Πολύτιμης Σχέσεως

«Πλησιάσατε εις τον Θεόν, και θέλει πλησιάσει εις εσάς.»—Ιακ. 4:8

1, 2. (α) Με ποιον τρόπο ο Ιεχωβά είναι γενναιόδωρος; (β) Σε τι κίνδυνο βρίσκεται ο δίγνωμος, και πώς μπορεί αυτό ν’ αποφευχθή; (γ) Μπορεί ν’ αυξηθή η πίστις, και είναι απλώς ζήτημα διανοητικής ενεργείας;

Ο ΙΕΧΩΒΑ δίνει με γενναιοδωρία. Έχομε μάθει ήδη από την αφήγησι του Λουκά ότι ο Ιεχωβά απαντά στα αιτήματα εκείνων που εμμένουν στην προσευχή και αγρυπνούν. Και άλλοι Βιβλικοί συγγραφείς, επίσης, ενεπνεύσθησαν να δώσουν ωφέλιμες συμβουλές για την προσευχή και την πίστι, δυο ζητήματα που σχετίζονται πολύ στενά.

² Ο Ιάκωβος, λόγου χάριν, στην αρχή της επιστολής του, μας υπενθυμίζει ότι πρέπει ‘να ζητούμε παρά του Θεού’ σοφία για ν’ αντιμετωπίζουμε και να υπομένωμε διάφορες δοκιμασίες. Μας νουθετεί και μας προειδοποιεί: «Ας ζητή όμως μετά πίστεως, χωρίς να διστάζη παντελώς.» Εκείνος που διστάζει είναι «δίγνωμος» [δίψυχος, Κείμενον] και δεν θα λάβη τίποτε από τον Ιεχωβά. Αντιθέτως, η πίστις μας πρέπει να έχη την ιδιότητα που αναφέρει ο Ιάκωβος: «Η δοκιμασία [δοκιμασμένη ποιότης, ΜΝΚ] της πίστεώς σας εργάζεται υπομονήν.» (Ιακ. 1:3-8)* Μολονότι στην αρχή η πίστις μας μπορεί να μην είναι τόσο μεγάλη όσο ήταν του Αβραάμ, μπορεί ν’ αυξηθή και πρέπει πάντοτε να είναι αληθινή, όχι από μισή καρδιά. Είθε να μπορή να λεχθή και για μας αυτό που έγραψε ο Παύλος: «Υπεραυξάνει η πίστις σας και πλεονάζει η αγάπη ενός εκάστου πάντων υμών εις αλλήλους.» Η αληθινή πίστις δεν είναι απλώς μια διανοητική ενέργεια, αλλά, όπως έγραψε επίσης ο Παύλος: «[Πρέπει να] πιστεύσης εν τη καρδία σου.» Πρέπει να έχωμε αγαθό κίνητρο, που θα έχη ως αποτέλεσμα καλά έργα.—Ρωμ. 4:20· 10:9, 10· 2 Θεσ. 1:3.

3. Με αντιθέσεις, ποιες αλήθειες εντυπώνονται σ’ εμάς από τα εδάφια Ιακώβου 4:7, 8;

³ Σε επιβεβαίωσι των ανωτέρω, ο Ιάκωβος αργότερα έγραψε: «Καθαρίσατε τας χείρας σας, αμαρτωλοί, και αγνίσατε τας καρδίας, δίγνωμοι.» Για να φθάση σ’ αυτό, ο Ιάκωβος έκανε ωρισμένες αντιθέσεις, όπως έκανε και ο Ιησούς, για να εντυπώση αλήθειες που έπρεπε να τονισθούν: «Υποτάχθητε λοιπόν εις τον Θεόν. Αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει φύγει από σας· πλησιάσατε εις τον Θεόν, και θέλει πλησιάσει εις εσάς.»—Ιακ. 4:7, 8.

4. (α) Για να πλησιάσωμε κάποιον, τι είδους ενέργεια απαιτείται, και από τι πρέπει να υποκινήται; (β) Μήπως ο Θεός προσφέρει κάτι περισσότερο από μια απλή υποδοχή σ’ αυτά τα άτομα, και τι προβλέψεις έγιναν ήδη προς όφελος όλων;

⁴ Τι ενθάρρυνσις είναι να είμεθα αποφασιστικοί με ορθό τρόπο και, τελικά, τι συγκινητική πρόσκλησις! Θα μπορούσε κανείς να είναι αποφασιστικός και επίμονος από κάποιο αίσθημα καθήκοντος αλλά, για να πλησιάση κάποιον, απαιτείται κάτι πολύ βαθύτερο. Πρέπει να προέρχεται από την καρδιά, υποκινώντας το άτομο να αγωνισθή και να είναι έτοιμο να κάνη θυσίες για ν’ αποκτήση και ν’ απολαύση την ποθούμενη στενή προσωπική σχέσι. Προσέξτε ότι ο Ιάκωβος δεν λέγει ότι αν εμείς πλησιάσωμε τον Θεόν, τότε εκείνος, όπως θα λέγαμε, κάθεται και αναμένει να μας υποδεχθή. Αντιθέτως, αν εμείς λάβωμε μια θετική προσωπική πορεία ενεργείας πλησιάζοντας τον Θεό, τότε και αυτός, επίσης, θ’ αναλάβη μια αντίστοιχη ενέργεια. Πώς το κάνει αυτό; Έχει κάνει ήδη ωρισμένες καλές προβλέψεις, περιλαμβανομένου του Λόγου του και της δωρεάς του Υιού του ως Λυτρωτού μας, έτσι ώστε είναι δυνατόν οι ατελείς, αμαρτωλοί άνθρωποι να τον πλησιάσουν. Αυτές οι προβλέψεις είναι διαθέσιμες για όλους όσοι θέλουν να επωφεληθούν απ’ αυτές μ’ ένα ειλικρινές και αληθινό ελατήριο.

5. Πώς οι αφιερωμένοι δούλοι του Θεού χρησιμοποιούνται συχνά για να βοηθήσουν εκείνους που θέλουν να πλησιάσουν τον Θεό;

⁵ Μήπως, όμως, ο Ιεχωβά κάνει κάτι πιο άμεσης προσωπικής φύσεως; Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, ποιο είναι το μόνο πράγμα που εγγίζει και ελκύει την καρδιά του εκζητητού της αληθείας; Περισσότερο από τη γνώσι της αληθείας, δεν είναι, επί πλέον, το γνήσιο και θερμό προσωπικό ενδιαφέρον που δείχνει κάποιος ο οποίος χρησιμοποιείται ως υπηρέτης του Θεού; (1 Κορ. 3:5) Όταν ο εκζητητής της αληθείας παρακολουθήση την πρώτη του συνάθροισι με Μάρτυρες του Ιεχωβά, μπορεί να μην καταλάβη πάρα πολλά απ’ όσα λέγονται, αλλά εντυπωσιάζεται πάλι βαθιά με την ειλικρινή φιλική ατμόσφαιρα που εκδηλώνεται από όλους, εκτός από την προσωπική φροντίδα που του παρέχουν και τη θερμή υποδοχή που του κάνουν. Μ’ αυτό τον τρόπο, αισθάνεται ότι, σε ανταπόκρισι των δικών του προσπαθειών για την εκζήτησι της αληθείας και του Δοτήρος της αληθείας, τώρα ο Θεός τον πλησιάζει. Καθώς αυτό το άτομο προοδεύει, δοκιμάζει και άλλες ενδείξεις της κατευθύνσεως και ευλογίας του Θεού, διότι Αυτός ‘δίδει πλουσίως και δεν ονειδίζει.’—Ιακ. 1:5.

6. Πώς μόνο μπορεί να γίνη αυτό δυνατόν, και τι πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν;

⁶ Καθώς ο εκζητητής της αληθείας καθοδηγείται βήμα προς βήμα στην οδό της δικαιοσύνης, κατανοεί τι προνόμιο είναι να χρησιμοποιήται από τον Ιεχωβά ως ένας από τους εκπροσώπους του υποβοηθώντας και άλλους ακόμα. Αυτό καθίσταται δυνατόν λόγω της εκχύσεως του πνεύματος του Θεού στις καρδιές μας, για να μπορούμε να παράγωμε τον καρπό αυτού του πνεύματος και να δίνωμε παράδειγμα αληθινής Θεοειδούς αγάπης.—Γαλ. 5:22, 23· 1 Ιωάν. 4:11.

ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΑΓΡΥΠΝΟΙ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΙ

7. Τι δείχνει το γενικό ύφος της επιστολής του Ιακώβου.;

⁷ Ο Ιάκωβος έγραφε σε αφιερωμένους Χριστιανούς οι οποίοι είχαν αναλάβει το βήμα της μετανοίας και της μεταστροφής. Αυτοί είχαν μεταστραφή από την προηγούμενη αμαρτωλή τους πορεία, και κατόπιν αφιερώθηκαν ανεπιφύλακτα στον Ιεχωβά να πράττουν στο εξής το θέλημά του. Όπως δείχνει το γενικό ύφος της επιστολής του Ιακώβου, πολλοί δεν ζούσαν σύμφωνα με τους όρους της αφιερώσεώς τους. Παρέβλεπαν την ανάγκη να διατηρούν αυτή τη σχέσι με τον Ιεχωβά σε υγιαίνουσα κατάστασι.

8. (α) Γιατί οι σχέσεις δεν μπορούν να θεωρηθούν ως κάτι δεδομένο; (β) Σχετικά με τι ήθελε ο Ιάκωβος να βοηθήση εκείνους που εσύροντο προς τα οπίσω;

⁸ Οι σχέσεις σπάνια, αν όχι ποτέ, μένουν στάσιμες. Δεν μπορούν να θεωρηθούν ως κάτι δεδομένο. Ή θα προοδεύσουν, έστω και με βραδύτητα και, όπως ένα δένδρο, θ’ αποκτήσουν βαθειά ρίζα, ή θα φθαρούν και θ’ αρχίσουν να μαραίνωνται. Ως αποτέλεσμα τούτου, βλάπτεται και η καρποφορία και το φύλλωμα. (Ψαλμ. 1:1-3) Αυτό συνέβη στο έθνος του κατά σάρκα Ισραήλ. Προτού να είναι πολύ αργά, ο Ιάκωβος ήθελε να επανορθώση εκείνους τους πνευματικούς Ισραηλίτες, οι οποίοι, ομοίως, εσύροντο προς τα οπίσω. Γι’ αυτό, έθεσε το θέμα πολύ σαφώς ενώπιόν τους, αντιπαραβάλλοντας την αλήθεια με το ψέμα ως προς τα διάφορα είδη σοφίας, καθώς και φιλίας, όπως εξήγησε στα εδάφια Ιακώβου 3:13-18 και 4:1-6. Επακολουθεί η έκκλησις που ανεφέρθη ανωτέρω και βρίσκεται στα εδάφια 4:7, 8. Ομοιάζει με τον τρόπο με τον οποίον ο Ιεχωβά έκανε έκκλησι στον σαρκικό Ισραήλ, όπως διαβάζομε στα εδάφια Ησαΐας 55:6, 7 και Μαλαχίας 3:6, 7.

9. (α) Ποια μέθοδο επιθέσεως χρησιμοποιεί ο Διάβολος, και πώς αυτή εφαρμόζεται στους συγχρόνους καιρούς; (β) Πώς ο Πέτρος έδωσε ενθαρρυντική συμβουλή ως προς αυτό;

⁹ Μήπως η ίδια κατάστασις επικρατεί και σήμερα σε κάποιο βαθμό; Οι προλεχθέντες ‘κακοί καιροί’ είναι βέβαια παρόντες με αυξανόμενες πιέσεις και κινδύνους κάθε είδους που επισωρεύονται στους ανθρώπους παντού, ιδιαίτερα στους αληθινούς Χριστιανούς που είναι στην ‘τεθλιμμένην οδόν που φέρει εις την ζωήν.’ (Ματθ. 7:14· 2 Τιμ. 3:1-5) Ο Διάβολος έχει δύο κύριες μεθόδους επιθέσεως. Κατά καιρούς, όπως ανέγραψε ο Πέτρος, ενεργεί «ως λέων ωρυόμενος . . . ζητών τίνα να καταπίη» αφού μας τρομοκρατήση και μας απομακρύνει απ’ αυτή την οδό. (1 Πέτρ. 5:8) Επιφέρει απειλητικές καταστάσεις, είτε επί εθνικής κλίμακας είτε σ’ ένα πιο προσωπικό επίπεδο, με σκοπό να μας εξαναγκάση να κάνωμε κάποιο συμβιβασμό, αν όχι να εγκαταλείψωμε πλήρως τη στάσι μας, που περιλαμβάνει τη Χριστιανική μας συνείδησι και τις Βιβλικές αρχές. Η καθημερινή μας διαβίωσις, και αυτή η ζωή μας ακόμη, μπορεί να διακινδυνεύσουν σε δύσκολα ζητήματα επαγγέλματος ή ουδετερότητος. Όπως ήδη ανεφέρθη, σ’ αυτό ακριβώς το σημείο εγείρεται η ανάγκη συνεχούς προσευχής ώστε να λάβωμε σοφία, για να μπορούμε να διακρίνωμε, και δύναμι, για να εφαρμόσωμε αυτές τις Βιβλικές αρχές. Γι’ αυτό και ο Πέτρος συνεχίζοντας προέτρεψε: «Εις τον οποίον [τον Διάβολον] αντιστάθητε μένοντες στερεοί εις την πίστιν, . . . Ο δε Θεός πάσης χάριτος, . . . αφού πάθητε ολίγον, αυτός να σας τελειοποιήση στηρίξη, ενισχύση, θεμελιώση.»—1 Πέτρ. 5:9, 10.

10, 11. (α) Ποια άλλη μέθοδο χρησιμοποιεί ο Σατανάς, και τι παράδειγμα αυτής έχομε σήμερα, πράγμα που οδηγεί σε ποιο κίνδυνο; (β) Πώς λοιπόν πρέπει να είμεθα άγρυπνοι και αποφασιστικοί;

¹⁰ Η άλλη μέθοδος επιθέσεως του Διαβόλου είναι πιο ύπουλη. «Αυτός ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός.» Ενεργεί σαν φίδι, όχι για να τρομάξη, αλλά για να απατήση και να δελεάση, «καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού.» (2 Κορ. 11:3,14) Ως ένδειξις αυτής της τακτικής, υπάρχει κάτι που το γνωρίζει ο Σατανάς και δεν θέλει να το γνωρίζετε εσείς, και αυτό είναι ότι λίγος είναι ο καιρός που του απομένει. Ως αποτέλεσμα του πολέμου που έγινε στον ουρανό, μετά τη γέννησι της Μεσσιανικής βασιλείας το 1914 μ.Χ., αυτός, ο μέγας δράκων, «ερρίφθη εις την γην, . . . έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.» (Αποκ. 12:1-12) Αν μπορέση να πείση ιδιαίτερα εκείνους «τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού» ότι ο ‘έσχατος καιρός’ δεν είναι επί τέλους τόσο σύντομος, τότε έχει κερδίσει τη μισή μάχη. (Αποκ. 12:17) Πολλοί θα έχαναν το νόημα του επείγοντος και δεν θα παρέμεναν άγρυπνοι. Εύκολα θα απορροφούμεθα πλήρως από τις ‘φυσιολογικές’ επιδιώξεις της καθημερινής ζωής. Ασφαλώς πρέπει να μάθωμε πώς να βλέπωμε τα πράγματα από την άποψι του Ιεχωβά και να προσπαθήσωμε να καταλάβωμε πώς υπολογίζει τον χρόνο, έχοντας κατά νου τα λόγια του Πέτρου: «Πάντων δε το τέλος επλησίασε. Φρονίμως λοιπόν διάγετε και αγρυπνείτε εις τας προσευχάς.»—1 Πέτρ. 4:7· 2 Πέτρ. 3:8, 9.

¹¹ Και οι δύο Βιβλικοί συγγραφείς, και ο Ιάκωβος και ο Πέτρος, είπαν πολλά που μας βοηθούν και μας ενθαρρύνουν να είμεθα άγρυπνοι και αποφασιστικοί με ορθό τρόπο, με αγαθή καρδιά, και να δίνωμε μεγάλη προσοχή στις προσευχές και στην πίστι.

ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΝΑΓΚΗ

12. (α) Πώς ο Ιάκωβος τελικά αναπτύσσει το θέμα της προσευχής; (β) Με ποιον τρόπο βοηθούνται τόσον οι επίσκοποι όσο και εκείνοι που βρίσκονται σε ανάγκη;

¹² Ο Ιάκωβος, στο τέλος της επιστολής του, αναπτύσσει το ζήτημα της προσευχής σε σχέσι με την πίστι και το εξετάζει ακόμη περισσότερο και κάτω από ένα διαφορετικό πρίσμα. Όποια κι αν είναι η κατάστασίς μας, είτε ‘κακοπαθούμε’ είτε ‘ευθυμούμε,’ πρέπει να προσερχώμεθα στον Θεό με προσευχή ή με αίνο. Κατόπιν, λέγει να προσευχώμεθα για κείνους που βρίσκονται σε κατάστασι ανάγκης. Σ’ εκείνον που είναι ασθενής, προφανώς υποφέροντας πνευματικά και πάσχοντας διανοητικά και συναισθηματικά, λέγεται ότι πρέπει να «προσκαλέση τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και ας προσευχηθώσιν επ’ αυτόν.» Αυτό και μόνο αποτελεί ένδειξι πίστεως από μέρους του και δείχνει ότι γνωρίζει πού πρέπει ν’ απευθυνθή για βοήθεια. Ένας άνθρωπος δεν επισκέπτεται κάποιον γιατρό αν δεν έχη εμπιστοσύνη σ’ αυτό τον γιατρό. Τώρα παρατηρήστε τα θαυμάσια αποτελέσματα που επιφέρει αυτή η πορεία; «Η μετά πίστεως ευχή θέλει σώσει τον πάσχοντα, και ο Κύριος θέλει εγείρει αυτόν· και αμαρτίας αν έπραξε, θέλουσι συγχωρηθή εις αυτόν.» (Ιακ. 5:13-15) Αυτό ασφαλώς δίνει καλή καθοδηγία και κατεύθυνσι και σ’ εκείνους που βρίσκονται σε ανάγκη, καθώς επίσης και στους πρεσβυτέρους που πρέπει να είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να μεσολαβήσουν για την κάλυψι αυτών των αναγκών.

13. Πώς ο Ιάκωβος χρησιμοποιεί τον Ηλία ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τούτου;

¹³ Ο Ιάκωβος διευρύνει το ζήτημα αυτό και, έχοντας υπ’ όψιν τους πρεσβυτέρους και τους άλλους ωρίμους αδελφούς, λέγει ότι «πολύ ισχύει η δέησις του δικαίου ενθέρμως γενομένη.» Σε υποστήριξι τούτου, παραθέτει την αξιόλογη περίπτωσι των προσευχών του Ηλία που απαντήθηκαν, πρώτον για «να μη βρέξη,» και αυτή η περίοδος ξηρασίας διήρκεσε τρία χρόνια και έξη μήνες, και κατόπιν για να επαναληφθή η βροχόπτωσις. Ο Ηλίας δεν ήταν ένας υπεράνθρωπος. Ήταν ένας «άνθρωπος ομοιοπαθής με ημάς.»—Ιακ. 5:16-18.

14. Ως τελευταία λόγια, πώς ο Ιάκωβος δίνει περαιτέρω ενθάρρυνσι;

¹⁴ Τελικά, δίνοντας περαιτέρω ενθάρρυνσι να είμεθα άγρυπνοι για να βοηθούμε, αν είναι δυνατόν, ακόμη κι εκείνους που έχουν «αποπλανηθή από της αληθείας,» λέγει ότι «ο επιστρέψας αμαρτωλόν από της πλάνης της οδού αυτού θέλει σώσει ψυχήν εκ θανάτου και θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.» (Ιακ. 5:19, 20) Τι παρηγορητικό τέλος! Πόσο ομοιάζει με την περιγραφή που κάνει ο ίδιος ο Ιεχωβά για τον εαυτό του—«Κύριος ο Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, και αληθινός, . . . συγχωρών ανομίαν και παράβασιν και αμαρτίαν.»—Έξοδ. 34:6, 7.

15. Ομοίως, ποιους δύο τρόπους μνημονεύει ο Ιούδας για την υποβοήθησι εκείνων που βρίσκονται σε ανάγκη;

¹⁵ Ενδιαφέρει να σημειωθή ότι ο Ιούδας τερματίζει την επιστολή του με παρόμοιο τρόπο και λέγει να ‘εποικοδομούμεν εαυτούς επί την αγιωτάτην πίστιν μας, προσευχόμενοι εν πνεύματι αγίω.’ Και αυτός, επίσης, τονίζει την ανάγκη να είμεθα άγρυπνοι να βοηθούμε εκείνους που έχουν ανάγκη μ’ ένα φιλάγαθο αλλά και επείγοντα τρόπο: «Άλλους μεν ελεείτε, κάμνοντες διάκρισιν [αυτούς που έχουν αμφιβολίες, ΜΝΚ], άλλους δε σώζετε μετά φόβου, αρπάζοντες αυτούς εκ του πυρός, μισούντες και τον χιτώνα τον μεμολυσμένον από της σαρκός.» (Ιούδα 20-23) Και εδώ πάλι δίδεται προτροπή σ’ εκείνους που είναι ώριμοι. Αν γνωρίζετε μερικούς που έχουν αμφιβολίες ή που έχουν προσκόψει σε μια ακαθαρσία, μη σπεύσετε να τους ‘γυρίσετε τις πλάτες,’ αλλ’ αρπάξετέ τους από τη φωτιά, αν είναι δυνατόν, προσέχοντας μη τυχόν καήτε και σεις ή μολυνθήτε με οποιονδήποτε τρόπο.

‘ΑΠΟΒΛΕΠΕΤΕ . . . ΣΥΛΛΟΓΙΣΘΗΤΕ’

16, 17. Στην προς Εβραίους επιστολή, επί ποιας βάσεως ο Παύλος κάνει πολλές συγκρίσεις και σε ποια συμπεράσματα οδηγούν αυτές;

¹⁶ Ο απόστολος Παύλος χρησιμοποιήθηκε ως συγγραφεύς των περισσοτέρων επιστολών των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Η επιστολή του προς τους εξ Εβραίων Χριστιανούς δίνει πολύ πρακτική βοήθεια και καθοδηγία στην εποικοδόμησι μιας αληθινής και ισχυρής πίστεως, που οδηγεί σε μια στενή σχέσι με τον Ιεχωβά και τον Χριστό Ιησού.

¹⁷ Όπως είναι ευνόητο, στην ανωτέρω επιστολή ο Παύλος κάνει πολλές συγκρίσεις μεταξύ των Ιουδαίων που αποτελούν τον σαρκικό Ισραήλ και των Ιουδαίων εκείνων που έγιναν τα πρώτα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας και αποτελούν τον πνευματικό Ισραήλ, στους οποίους αργότερα προσετέθησαν οι Εθνικοί. Με βάσι αυτές τις συγκρίσεις, ο Παύλος δείχνει πώς οι εξ Εβραίων Χριστιανοί απόλαυσαν πολλά πλεονεκτήματα περισσότερα απ’ εκείνα που είχε ο σαρκικός Ισραήλ, αλλ’ αυτό επέφερε, επίσης, και μεγαλύτερη ευθύνη. Όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί σήμερα, όποιο κι αν είναι το παρελθόν τους, μπορούν ομοίως να εφαρμόζουν τα ίδια αυτά πράγματα στον εαυτό τους και να ωφεληθούν απ’ αυτά.

18. Ποια προειδοποίησις για την εγκατάλειψι εκ μέρους μας επαναλαμβάνεται σ’ αυτή την επιστολή, και σε τι βασίζεται αυτή στην ιστορία του Ισραήλ;

¹⁸ Ο Παύλος προηγουμένως τονίζει ότι αν ο λόγος που ελαλήθη μέσω αγγέλων όταν εδίδετο ο Νόμος στον Ισραήλ, έπρεπε να τηρήται με τον μεγαλύτερο σεβασμό, τότε «πώς ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν; ήτις αρχίσασα να λαλήται δια του Κυρίου . . . ;» (Εβρ. 2:1-3· Γαλ. 3:19) Μια παρόμοια προειδοποίησις αναγράφεται προς το τέλος της επιστολής. Ο Παύλος, αφού είπε όσα συνέβησαν στο Όρος Σινά, έγραψε: «Αν εκείνοι δεν απέφυγον, καταφρονήσαντες τον λαλούντα προς αυτούς επί της γης, πολλώ μάλλον ημείς [δεν θα αποφύγωμεν] εάν αποστραφώμεν τον λαλούντα από των ουρανών.»—Εβρ. 12:25.

19. Επομένως, ποια σαφή και υποβοηθητικά σχόλια αναφέρονται στα εδάφια Εβραίους 3:12-15· 12:25-29;

¹⁹ Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο πρέπει να είναι αληθινή η πίστις μας για να έχωμε την απαιτούμενη επιδοκιμασία. Περιλαμβάνεται η καρδιά. Ο Παύλος, αφού παρέθεσε σχόλια που έκανε ο Θεός για τον Ισραήλ, ότι δηλαδή «πάντοτε πλανώνται εν τη καρδία αυτών,» αναφέρει την εξής έντονη προειδοποίησι προς όφελός μας: «Προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχη εις μηδένα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση από Θεού ζώντος.» Δεν μπορούμε να παραμείνωμε ακίνητοι. Αν δεν ‘πλησιάσωμε εις τον Θεόν’ με ολοένα αυξανόμενη πίστι καθώς τον κατανοούμε πληρέστερα, υπάρχει ο κίνδυνος ‘να σκληρυνθώμε . . . δια της απάτης της αμαρτίας,» και να αποσυρώμεθα, χωρίς να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει. Πρέπει να βοηθούμε ο ένας τον άλλον σ’ αυτό το ζήτημα και ‘να προτρέπωμεν αλλήλους καθ’ εκάστην ημέραν.’ Θα νικήσωμε μόνον «εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως.» Πρέπει να διατηρήσωμε αυτή την πεποίθησι, αυτή την ακλόνητη πίστι, για να κληρονομήσουμε την ‘ασάλευτον βασιλείαν’ και τις ευλογίες της.—Εβρ. 3:10-14· 12:28.

20. Εκτός από την πίστι που τονίζει ο Παύλος, πώς μας ενθαρρύνει στην επιστολή του σχετικά με την προσευχή;

²⁰ Ο Παύλος μάς ενθαρρύνει, επίσης, ως προς την προσευχή, και το να ‘αποβλέπωμεν εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, . . . Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.’ Λόγω όλων αυτών που υπέστη, μπορεί να δείξη συμπάθεια στις αδυναμίες μας, μολονότι ο ίδιος ήτο αναμάρτητος, και μέσω αυτού μπορούμε να έχωμε πρόσοδον «εις τον θρόνον της χάριτος» και να βρούμε βοήθεια στον δέοντα καιρό.—Εβρ. 4:15, 16· 12:2, 3.

21. Πού και πώς συνδέει στενά ο Παύλος την προσευχή με «την πανοπλίαν» που προμηθεύει ο Θεός και σε τι συμπέρασμα οδηγούμεθα;

²¹ Τελικά, όπως έγραψε ο Παύλος στους Εφεσίους, να έχετε υπ’ όψιν ότι η προσευχή «εν παντί καιρώ . . . δια του πνεύματος» είναι στενά συνδεδεμένη με την ένδυσί μας με «την πανοπλίαν του Θεού.» Και, όπως ο Παύλος, πρέπει να προσευχώμεθα και για τον εαυτό μας και για τους άλλους για να μας δίδεται ‘λόγος να ανοίξωμε το στόμα μας . . . δια να κάμωμε γνωστόν το μυστήριον του ευαγγελίου μετά παρρησίας.’—Εφεσ. 6:10-20.

[Υποσημειώσεις]