Η Ζωή Τώρα σ’ Αυτή την ‘Εσχάτη Ημέρα’ της Αναστάσεως

1. Για δεκαετίες στο παρελθόν, σε ποιον καιρό επιστεύετο ότι θα γινόταν η ενδόξασις του υπολοίπου των επιζώντων Χριστιανών, αλλά εξεπληρώθησαν από τότε αυτά που προέλεγαν τα εδάφια 1 Θεσσαλονικείς 4:16, 17;

ΑΦΟΥ οι «αποθανόντες εν Χριστώ» εγείρονται με πνευματικά σώματα, αόρατα στα ανθρώπινα μάτια, σ’ αυτή την ‘εσχάτη ημέρα,’ εμείς οι άνθρωποι, πρέπει να περιπατούμε δια πίστεως, όχι δια της όψεως, ως προς το ότι αυτό λαμβάνει χώρα πραγματικά τώρα. Ενθυμούμεθα ότι για μερικές δεκαετίες αρκετοί ενόμιζαν ότι η ενδόξασις όλων των επιζώντων μελών της Χριστιανικής εκκλησίας θα γινόταν στο τέλος των Καιρών των Εθνών, περίπου την 1η Οκτωβρίου 1914. (Λουκ. 21:24) Εν τούτοις, τίποτα απ’ όσα περιγράφονται στα εδάφια 1 Θεσσαλονικείς 4:16, 17 δεν έγινε τότε. Αντιθέτως, εξερράγη πόλεμος στον ουρανό, και οι ηττημένοι, ο Σατανάς και οι δαίμονές του, έλαβαν πείρα μιας ταχείας καθόδου προς τη γη. (Αποκ. 12:7-13) Ενδιαφέρει να σημειωθή ότι αρκετοί αναγεννημένοι από το πνεύμα Χριστιανοί που ήσαν ζώντες και δραστήριοι επάνω στη γη στο έτος 1914 είναι ακόμη μαζί μας εν σαρκί. Προφανώς κάτι ήταν εσφαλμένο ως προς τη χρονολόγησι της ‘εσχάτης ημέρας’ για την ενδόξασι της αναγεννημένης από το πνεύμα εκκλησίας.

2, 3. Σε ποια χρονική περίοδο πρόκειται να γίνη η ενδόξασις, και ποιο ερώτημα εγείρεται επομένως για την εκπλήρωσι των εδαφίων 1 Κορινθίους 15:50-57;

² Εν τούτοις, η αόρατη ‘παρουσία’ του δοξασμένου Ιησού Χριστού άρχισε στο τέλος των Καιρών των Εθνών στο έτος 1914. Από τότε, λοιπόν αρχίζει η χρονική περίοδος στη διάρκεια της οποίας πρέπει να λάβουν χώρα εκείνα που προελέχθησαν στα εδάφια 1 Θεσσαλονικείς 4:16, 17 σχετικά με τους επιζώντες αναγεννημένους από το πνεύμα Χριστιανούς, για ν’ αντιστοιχή αυτή η περίοδος με την ‘εσχάτη ημέρα’.—Ιωάν. 6:54.

³ Λογικά, πότε αρχίζει η εκπλήρωσις των εδαφίων 1 Κορινθίους 15:50-57; «Σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν. Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς· πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή [όταν πεθάνη το φθαρτό ανθρώπινο σώμα], πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μια στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς [οι Χριστιανοί όπως ο Παύλος] θέλομεν μεταμορφωθή. Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος· Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη. Πού, θάνατε, το κέντρον σου; πού, άδη, η νίκη σου; Το δε κέντρον του θανάτου είναι η αμαρτία, και η δύναμις της αμαρτίας ο [Μωσαϊκός] νόμος. Αλλά χάρις εις τον Θεόν, όστις δίδει εις ημάς την νίκην δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.»

4. Πότε πέθανε ο Ιησούς, και πώς το έδειχναν αυτό τα εδάφια Δανιήλ 9:24-27;

⁴ Κατά ένα Γραφικό υπολογισμό χρόνου, μπορούμε να παραβάλωμε τα γεγονότα που παραλληλίζονται ή αντιστοιχούν κατά τη φύσι τους. Ερωτούμε, λοιπόν, Πότε αναστήθηκε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός για να γίνη «ο Χριστός . . . η απαρχή»; Αυτό έγινε την Κυριακή, 16 Νισάν του έτους 33 μ.Χ. Πριν από δύο μέρες, την ημέρα του Πάσχα, 14 Νισάν, κρεμάσθηκε σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου για να πεθάνη. Εκείνη η ημέρα της θυσίας του Χριστού ήταν ένας καιρός που σημειώθηκε στο πρόγραμμα των γεγονότων, που κατηρτίσθη από τον Ιεχωβά Θεό και κατεγράφη στα εδάφια Δανιήλ 9:24-27. Η ημέρα εκείνη σημείωσε το μέσον εκείνης της τελευταίας εβδομάδος μιας σειράς από «εβδομήκοντα εβδομάδες,» εβδομάδες ετών, όχι ημερών. Η προφητεία του Δανιήλ προείπε ότι στη διάρκεια αυτής της τελευταίας ή 70ής εβδομάδος ετών «θέλει εκκοπή ο Χριστός, πλην ουχί δι’ εαυτόν.» Αλλά σε ποιον καιρό στη διάρκεια αυτής της τελευταίας εβδομάδος ετών, που άρχισε το φθινόπωρο του έτους 29 μ.Χ.; Το εδάφιο Δανιήλ 9:27 απαντά: «Και εν τω ημίσει της εβδομάδος θέλει παύσει η θυσία και η προσφορά.» Επομένως, οι θυσίες ζώων δεν είχαν αξία μετά τον θάνατο του Ιησού.

5. Πώς υπολογίζεται η έναρξις της 70ης «εβδομάδος» ετών, ποιο γεγονός την επεσήμανε, και ποια περίοδος άρχισε για την Ιερουσαλήμ και το Ιουδαϊκό σύστημα;

⁵ Αφού ο Ιησούς θυσίασε την τέλεια ανθρώπινη ζωή του «εν τω ημίσει της εβδομάδος,» δηλαδή στις 14 Νισάν του έτους 33 μ.Χ., εκείνη η ‘εβδομάδα’ είχε αρχίσει πριν από τριάμισυ σεληνιακά έτη, δηλαδή στις 15 του μηνός Τισρί του έτους 29 μ.Χ. Ποιο γεγονός, λοιπόν, εσήμανε την έναρξι εκείνης της 70ής «εβδομάδος» ετών; Ο Ιησούς αποδείχθηκε ότι ήταν ο Μεσσίας, που σημαίνει «Κεχρισμένος.» Αυτό συνέβη στον καιρό που βαπτίσθηκε ο Ιησούς από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Αμέσως κατόπιν, ο Ιησούς ‘εχρίσθη’ με το άγιο πνεύμα για να γίνη ο Μεσσιανικός Βασιλεύς του λαού του Ιεχωβά. Ο Ιησούς ήταν τότε 30 ετών. (Λουκ. 3:21-23) Ο Μεσσιανικός Βασιλεύς του λαού Ιεχωβά. Ο Ιησούς ήταν τότε 30 ετών. (Λουκ. 3:21-23· 4:1-21) Αυτό το γεγονός πραγματικά εσήμανε την έναρξι του ‘εσχάτου καιρού’ για την Ιερουσαλήμ και για το Ιουδαϊκό σύστημα θυσιών. Μετά από διάστημα λιγώτερο από 41 χρόνια, δηλαδή το θέρος του έτους 70 μ.Χ., η Ιερουσαλήμ και ο ναός της καταστράφηκαν. Όπως προείπε το εδάφιο Δανιήλ 9:26: «Και ο λαός του ηγουμένου [του Στρατηγού Τίτου], όστις θέλει ελθεί [το 70 μ.Χ.], θέλει αφανίσει την πόλιν και το αγιαστήριον· και το τέλος αυτής θέλει έλθει μετά κατακλυσμού [Ρωμαίων λεγεωναρίων], και έως του τέλους του πολέμου είναι διωρισμένοι αφανισμοί.»

6, 7. Τι επακολούθησε αμέσως μετά το τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914, και ποια αναγγελία που έγινε τότε στον ουρανό επαλήθευσε ως προς τη γη μας και τους νεκρούς της;

⁶ Με όμοιο τρόπο, όταν οι Καιροί των Εθνών έληξαν το φθινόπωρο του 1914, άρχισε ο ‘έσχατος καιρός’ αυτού του συστήματος πραγμάτων. (Δαν. 12:4) Αμέσως μετά τη λήξι εκείνων των Καιρών των Εθνών, ο κεχρισμένος Ιησούς εγκαταστάθηκε στους ουρανούς ως Βασιλεύς, μόνιμος Κληρονόμος του αρχαίου προπάτορός του, του Βασιλέως Δαβίδ της Ιερουσαλήμ. Τότε και εκεί ακριβώς επαλήθευσε η αναγγελία που επακολούθησε το σάλπισμα της εβδόμης σάλπιγγος. Σχετικά μ’ αυτό διαβάζομε τα εξής στα εδάφια Αποκάλυψις 11:15-18:

⁷ «Και ο έβδομος άγγελος εσάλπισε και έγειναν φωναί μεγάλαι εν τω ουρανώ, λέγουσαι· Αι βασιλείαι του κόσμου έγειναν του Κυρίου ημών [του Κυριάρχου Κυρίου Ιεχωβά] και του Χριστού αυτού, και θέλει [ο Κυρίαρχος Κύριος Ιεχωβά] βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων. . . . Ευχαριστούμεν σοι, Κύριε Θεέ παντοκράτωρ, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, διότι έλαβες την δύναμίν σου την μεγάλην και εβασίλευσας, και τα έθνη ωργίσθησαν, και ήλθεν η οργή σου και ο καιρός των νεκρών δια να κριθώσι και να δώσης τον μισθόν εις τους δούλους σου τους προφήτας και εις τους αγίους και εις τους φοβούμενους το όνομά σου, τους μικρούς και τους μεγάλους, και να διαφθείρης τους διαφθείροντας την γην.»

8. (α) Εναντίον τίνος ωργίσθηκαν τα έθνη και γιατί, και σε τι βαθμό; (β) Πώς αυτό παραλληλίσθηκε με ό,τι συνέβη στον κεχρισμένο Ιησού «εν τω ημίσει της εβδομάδος»;

⁸ Στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1914-1918 μ.Χ. «τα έθνη ωργίσθησαν,» και εξεδήλωσαν την οργή τους στον αφιερωμένο λαό του Κυριάρχου Κυρίου Ιεχωβά. Γιατί; Διότι αυτοί εκήρυτταν το τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914 και την πλήρη εγκαθίδρυσι της βασιλείας του Χριστού στους ουρανούς. Αυτή η οργή των εθνών αποκορυφώθηκε την άνοιξι του 1918, ιδιαίτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Αυτό έγινε τριάμισυ χρόνια μετά το τέλος των Καιρών των Εθνών και την εγκαθίδρυσι του κεχρισμένου Ιησού ως ουρανίου Βασιλέως. Εκείνο που συνέβη στους κήρυκες της Βασιλείας επάνω στη γη το έτος 1918 παραλληλίζεται με ό,τι συνέβη στον Ιησού στην Ιερουσαλήμ «εν τω ημίσει της εβδομάδος.» Στην περίπτωσί του, ήταν αναγκαία μια ανάστασις από τους νεκρούς. Αντίστοιχα, στο έτος 1918 κατεφέρθη, εναντίον των κηρύκων της βασιλείας του ένα πλήγμα που οι διώκτες τους θεώρησαν «θανάσιμο πλήγμα,» έτσι ώστε η διακήρυξις της Βασιλείας χρειαζόταν αναζωογόνησι, ανάστασι.

9. (α) Γιατί η αναζωογόνησις ή συμβολική ανάστασις των διωχθέντων κηρύκων της Βασιλείας για ανανεωμένη δράσι δεν ήταν αληθινό παράλληλο της αναστάσεως του Ιησού στις 16 Νισάν του 33 μ.Χ.; (β) Το ότι αυτοί θα ‘ηρπάζοντο για να συναντήσουν τον Κύριο’ δεν θα μπορούσε να προηγήται της πνευματικής αναστάσεως τίνων;

⁹ Η ανάστασις του Ιησού στις 16 Νισάν του έτους 33 μ.Χ., ήταν πνευματικού είδους, στο ουράνιο βασίλειο, αλλά ήταν από ένα επίγειο τάφο. Στην περίπτωσι των διαγγελέων της Βασιλείας που ήσαν ακόμη εν σαρκί, η αναζωογόνησίς τους ήταν σε επίγεια δραστηριότητα, σε ανανεωμένη διακήρυξι ‘του ευαγγελίου της βασιλείας’ σε όλη την οικουμένη «προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» (Ματθ. 24:14) Δεν επρόκειτο ακόμη να δοξασθούν στον ουρανό εκείνοι οι αναγεννημένοι από το πνεύμα Χριστιανοί, να ‘αρπαχθούν εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα.’ Η εμπειρία τους αυτή δεν επρόκειτο να ‘προλάβη’ την ανάστασι των Χριστιανών που ‘είχαν κοιμηθή δια του Ιησού’ έως το έτος 1918. Αντιθέτως, όπως τονίζουν τα εδάφια 1 Θεσσαλονικείς 4:14-17, «οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον.» Κατάλληλα, η ανάστασίς τους πρώτα θα προηγείτο ή θα προλάβαινε την αναζωογόνησι ή αναζωπύρωσι των διαγγελέων της Βασιλείας στο περαιτέρω έργο τους εν σαρκί επάνω στη γη στη διάρκεια αυτού του ‘εσχάτου καιρού.’ Αυτή η αναζωογόνησις έγινε την άνοιξι του έτους 1919.

10. Τίνων η ανάστασις, και σε ποιον καιρό, θα ήταν το αληθινό παράλληλο της αναστάσεως του Ιησού στις 16 Νισάν του 33 μ.Χ.;

¹⁰ Η πνευματική ανάστασις των ‘αποθανόντων εν Χριστώ’ την άνοιξι του 1918, τριάμισυ χρόνια μετά την ενθρόνισι του Χριστού στο τέλος των Καιρών των Εθνών το φθινόπωρο του 1914, θα μπορούσε να παραλληλισθή με την ανάστασι του Ιησού στις 16 Νισάν του έτους 33 μ.Χ. «εν τω ημίσει της εβδομάδος.» (Δαν. 9:27) Έτσι, αυτοί ‘ανεστήθησαν πρώτον.’ Αυτό προηγήθηκε ή ‘πρόλαβε’ την ανάστασι εκείνων που επέζησαν στην ‘παρουσία’ του Χριστού και στην θανάτωσι του κηρύγματος της Βασιλείας.

11. Ποια αντίστοιχη χρονική περίοδος εμφανίζεται σχετικά με τους προφητικούς μάρτυρες του Θεού στην Αποκάλυψι κεφάλαιο 11, και μήπως η ανάληψίς τους στον ουρανό εξεικονίζει μια εκπλήρωσι του εδαφίου 1 Θεσσαλονικείς 4:17;

¹¹ Μια παρόμοια χρονική περίοδος εμφανίζεται σχετικά με τους προφητικούς μάρτυρες του Θεού που εικονίζονται στην Αποκάλυψι, κεφάλαιον 11. Σύμφωνα με τα εδάφια Αποκάλυψις 11:3-7, αυτοί θανατώθηκαν αφού επροφήτευσαν για 1.260 ημέρες, δηλαδή 31⁄2 χρόνια. Αλλά έχουν ανάστασι: «Και μετά τας τρεις ημέρας και ήμισυ εισήλθεν εις αυτούς πνεύμα ζωής εκ του Θεού, και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών, και φόβος μέγας έπεσεν επί τους θεωρούντας αυτούς. Και ήκουσαν φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού, λέγουσαν προς αυτούς· Ανάβητε εδώ. Και ανέβησαν εις τον ουρανόν εν τη νεφέλη, και είδον αυτούς οι εχθροί αυτών.» (Αποκ. 11:11, 12) Αυτό προφητικά εξεικόνιζε την αναζωογόνησι του υπολοίπου των αναγεννημένων από το πνεύμα Χριστιανών στην υπηρεσία της Βασιλείας την άνοιξι του έτους 1919. Η ανάληψίς τους σε παγκόσμια εξοχότητα δεν αποτελούσε εκπλήρωσι του εδαφίου 1 Θεσσαλονικείς 4:17. Σχετικά μ’ αυτό, ενθυμούμεθα ότι οι 120 μαθητές του Ιησού Χριστού δεν αναζωογονήθηκαν για δημόσια δράσι στην Ιερουσαλήμ παρά μόνο 51 μέρες μετά τον θάνατο και την ταφή του Κυρίου τους, Ιησού Χριστού.

12. Πώς προελέχθη, επίσης, αυτή η αναζωογόνησις του πνευματικού υπολοίπου στην όρασι που εκτίθεται στα εδάφια Ιεζεκιήλ 37:1-14;

¹² Αυτή η αναζωογόνησις του επιζώντος υπολοίπου προελέχθη επίσης στα εδάφια Ιεζεκιήλ 37:1-14. Εκεί ο Ιεχωβά έδωσε στον προφήτη Ιεζεκιήλ το όραμα μιας κοιλάδος γεμάτης από ξηρά οστά Ισραηλιτών. Τα οστά κατόπιν ανασυνεστήθηκαν σε ζώντες Ισραηλίτες που ήσαν έτοιμοι να φύγουν από τον τόπο της εξορίας τους στην ειδωλολατρική Βαβυλώνα. Ο Ιεχωβά, λέγοντας πώς θα εξεπληρώνετο αυτή η όρασις, είπε: «Ιδού, λαέ μου [εξόριστε στη Βαβυλώνα], εγώ ανοίγω τους τάφους σας και θέλω σας αναβιβάσει εκ των τάφων σας, θέλω σας φέρει εις την γην του Ισραήλ. Και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Κύριος, όταν, λαέ μου, ανοίξω τους τάφους σας και σας αναβιβάσω εκ των τάφων σας.»—Ιεζ. 37:12, 13.

13. Πώς εκπληρώθηκε στους συγχρόνους καιρούς αυτή η όρασις της κοιλάδος των ξηρών οστέων, και πώς αντιστοιχούσε αυτό με ό,τι συνέβη στους μαθητές του Ιησού μετά από ό,τι συνέβη «εν τω ημίσει της εβδομάδος»;

¹³ Στη σύγχρονη εκπλήρωσι αυτής της οράσεως, το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών αναζωογονήθηκε την άνοιξι του έτους 1919 και ελευθερώθηκε από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, και από την ταπεινή υποτέλεια στους πολιτικούς, δικαστικούς και στρατιωτικούς εραστές της που έκαναν τα θελήματά της στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ομοίως, μ’ ένα προφητικό τρόπο στη σύγχρονη χρονολόγησι των γεγονότων, η αναζωογόνησις των προσωπικών μαθητών του Ιησού και η απελευθέρωσίς τους από το καταπιεστικό Ιουδαϊκό σύστημα πραγμάτων δεν έλαβε χώρα παρά μόνο μετά τον θάνατο, την ταφή και την ανάστασι του Ιησού από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα, 16 Νισάν του έτους 33 μ.Χ. Αυτό έγινε λίγο μετά ‘το ήμισυ της εβδομάδος’ όταν ο Ιησούς θυσιάσθηκε ως αντίλυτρο για όλη την ανθρωπότητα.

14. Σε ποια τάξι ανήκουν αυτοί οι αναζωογονημένοι, ενεργοποιημένοι μάρτυρες των συγχρόνων καιρών, όπως αναφέρεται στα εδάφια 1 Θεσσαλονικείς 4:15-17, και πώς αυτή η ‘εσχάτη ημέρα,’ όπως την ωνόμασε ο Ιησούς, είναι ‘μακάριος’ καιρός γι’ αυτούς;

¹⁴ Στους συγχρόνους καιρούς, το αναζωογονημένο, ενεργοποιημένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών, που ανέλαβε το έργο της μαρτυρίας και πάλι την άνοιξι του έτους 1919, απετελείτο απ’ εκείνους τους οποίους ο απόστολος Παύλος χαρακτήρισε ως «ημείς οι ζώντες, όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου.» (1 Θεσ. 4:15) Αυτοί αναμένουν, μετά το τέλος της τελικής μαρτυρίας της Βασιλείας ανά τον κόσμον, να πεθάνουν «εν Κυρίω» και στη διάρκεια της παρουσίας του. Ο θάνατός τους γίνεται στη διάρκεια της ‘εσχάτης ημέρας’ οπότε, όπως είπε ο Ιησούς, αυτός θα αναστήση τους μαθητές του εκείνους που έχουν το προνόμιο να τρέφωνται με τη σάρκα του και να πίνουν το αίμα του. Αυτό σημαίνει ότι αυτοί ‘αρπάζονται’ για να συναντήσουν αυτόν, τον Κύριον τους, «εις τον αέρα.» Αυτή η στιγμιαία ανάστασίς τους σε ουράνια ζωή είναι αόρατη στους ανθρώπους που μένουν πίσω στη γη, σαν να εσκοτίζετο από ‘νεφέλες.’ «Μακάριοι,» πράγματι, είναι αυτοί διότι «αποθνήσκουσιν εν Κυρίω από του νυν,» στη διάρκεια της ‘παρουσίας του Κυρίου,’ χωρίς να είναι ανάγκη να κοιμηθούν στον θάνατο, αναμένοντας τη δευτέρα του έλευσι.—Αποκ. 14:13· Ιωάν. 6:53, 54· 1 Κορ. 15:52, 53.

15. Ποιοι πρόσφατοι συνεργάτες θα είναι μάρτυρες της αναχωρήσεως του επιζώντος υπολοίπου στο τέλος της ‘εσχάτης ημέρας,’ και τι είδους αποχωρισμός θα είναι αυτός;

¹⁵ Πολλοί Χριστιανοί σύντροφοι, ένας πολύς ‘όχλος’ απ’ αυτούς, μένουν πίσω. Στη διάρκεια αυτού του ‘εσχάτου καιρού’ καθώς και στη διάρκεια της αόρατης ‘παρουσίας του Κυρίου,’ αυτοί έγιναν συνεργάτες του υπολοίπου των πνευματικών Ισραηλιτών στην τελική μαρτυρία της Βασιλείας προς όλα τα έθνη. Αυτός ο ‘πολύς όχλος’ αναμένει να επιζήση από τη ‘μεγάλη θλίψι’ στην οποία αυτό το παγκόσμιο σύστημα πραγμάτων θ’ αφανισθή. (Αποκ. 7:9, 14) Έτσι, λοιπόν, αυτοί θα είναι παρόντες όταν έλθη ο μακάριος καιρός για τους τελευταίους του υπολοίπου των πνευματικών Ισραηλιτών να ‘αρπαχθούν εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα.’ (1 Θεσ. 4:17) Τι στοργικό θα είναι για τον ‘πολύν όχλο’ να ζη σ’ εκείνη την εσχάτη ημέρα της αναστάσεως για να αποχαιρετήση το επιζών υπόλοιπο, καθώς αυτό θα τερματίση την επίγεια πορεία του στο τέλος της ‘εσχάτης ημέρας’! (Ιωάν. 6:53, 54) Δεν θα είναι εύκολος αυτός ο αποχωρισμός, αλλά θα συνοδεύεται από μια ολοκάρδια ανταλλαγή αισθημάτων στοργής μεταξύ των αναχωρούντων και εκείνων που μένουν πίσω σε μια παραδεισιακή γη. Ο πολύς ‘όχλος’ δεν θα τους ξαναδή πια.

16. Ο ‘πολύς όχλος’ θα έχη τη χαρά να υποδεχθή ποιους εισερχόμενους στον επίγειο παράδεισο, μολονότι θα χάση την προσωπική συναναστροφή τίνων;

¹⁶ Ο ‘πολύς όχλος,’ μολονότι θα χάση τη φυσική συναναστροφή του δοξασμένου υπολοίπου, θα παρηγορηθή από ένα αναρίθμητο πλήθος νέων κατοίκων της παραδεισιακής γης. Ποιοι είναι αυτοί, και από πού έρχονται; Είναι οι άλλοι λυτρωμένοι της ανθρωπότητος που θ’ αναστηθούν από τη γη του ‘εσχάτου εχθρού,’ τον Αδαμιαίο θάνατο. (1 Κορ. 15:26) Τι χαρά θα είναι τότε για τον ‘πολύν όχλον’ να συναντήση τον αναστημένο Ιώβ, τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, ακόμη και τα μικρά παιδιά της Βηθλεέμ που εστάλησαν στο βασίλειο των νεκρών από τον εχθρό τους, τον Ηρώδη τον Μέγα! Τι χαρά, επίσης, θα είναι να συναντήσουν γνωστούς φίλους, τα «άλλα πρόβατα» του Καλού Ποιμένος που δεν επέζησαν από τη ‘μεγάλη θλίψι’ για να εισέλθουν με άμεσο τρόπο στη 1.000-ετή βασιλεία! (Αποκ. 20:4, 6· Ιωάν. 10:16) Τα μέλη του κεχρισμένου υπολοίπου που θα επιζήσουν από τη ‘μεγάλη θλίψι,’ θα ζήσουν στη Νέα Τάξι για να παραστούν μάρτυρες της ενάρξεως της αναστάσεως των επιγείων νεκρών στην ‘εσχάτη ημέρα’ τους; (Ιωάν. 11:24) Οι Γραφές δεν το δείχνουν αυτό με βεβαιότητα.

17. (α) Σχετικά με τη συγκομιδή των επιγείων νεκρών, όσοι αναστηθούν τότε τι θα είναι σε σύγκρισι με τον Χριστό; (β) Ο ‘πολύς όχλος,’ αν και δεν χρειάζεται ανάστασι από τον τάφο, από ποια άποψι θα είναι σαν τους αναστημένους, και ποια ευλογητή κατάστασις θα επικρατή στο τέλος της 1.000-ετούς βασιλείας του Χριστού;

¹⁷ Αυτοί οι αναστημένοι άνθρωποι θα συγκομισθούν ως τα μετακάρπια, των οποίων ο αναστημένος Ιησούς έγινε «ο Χριστός . . . η απαρχή.» (1 Κορ. 15:20, 22, 23) Ο επιζών ‘πολύς όχλος,’ μολονότι δεν θα έχει ανάγκη αναστάσεως από τον τάφο, θα είναι ακριβώς όπως οι αναστημένοι νεκροί, θα χρειάζωνται περαιτέρω οφέλη από τη λυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού. Όλα τα αποτελέσματα του κληρονομημένου θανάτου πρέπει να εξαλειφθούν. Θα είναι πράγματι ευλογία, στο τέλος της 1.000-ετούς βασιλείας του Χριστού, οπότε ως «έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος» για όλη τη λυτρωμένη και ευπειθή ανθρωπότητα, περιλαμβανομένου του ‘πολλού όχλου’ των επιζώντων από τη θλίψι. Τότε, πολύ αξίως, ο Ιεχωβά Θεός θα είναι «τα πάντα εν πάσιν.»—1 Κορ. 15:26, 28· Αποκ. 1:18· 20:11-14.

[Εικόνα στη σελίδα 28]

Υποδοχή νεκρών στον Παράδεισο