Η Πρόκληση του Έργου από Σπίτι σε Σπίτι

ΗΤΑΝ ένας Μάρτυς του Ιεχωβά γύρω στα 75 του χρόνια. Καθώς πήγαινε από πόρτα σε πόρτα κούτσαινε αρκετά· αλλά αυτό δεν ήταν περίεργο, γιατί περπατούσε πάνω σε δυο ξύλινα πόδια. Καθώς χτύπησε μια πόρτα, βγήκε μια γυναίκα. Τεντώνοντας το δάχτυλό της σ’ αυτόν, τον ρώτησε μ’ έναν οργίλο τόνο φωνής: ‘Είσαι ένας από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά;’

Αυτός σταμάτησε για μια στιγμή και κατόπιν, κυττάζοντας την γυναίκα κατ’ ευθείαν στα μάτια, είπε: ‘Σας λέγω, κυρία μου, προσπαθώ να είμαι. Δεν είναι τόσο εύκολο. Αγωνίζομαι γι’ αυτό. Είναι ένας πολύ δύσκολος διορισμός. Μπορείτε να φαντασθείτε τι σημαίνει να είσθε μάρτυς του Υψίστου, του Ιεχωβά, του Κυρίαρχου του σύμπαντος; Αυτός είναι ένας τρομερός διορισμός. Σας λέω, κυρία μου, αγωνίζομαι γι’ αυτό.’

Τι αποκρίθηκε σ’ αυτό η γυναίκα; Ούτε λέξη. Μα τι θα μπορούσε να πει;

Δεν χωρεί αμφισβήτηση γι’ αυτό. Το να πηγαίνει κανείς από σπίτι σε σπίτι με το ευαγγέλιο της βασιλείας του Ιεχωβά Θεού παρουσιάζει μια πραγματική πρόκληση. Αναμφιβόλως αυτός είναι ο λόγος που αυτή η μορφή του ευαγγελισμού είναι μοναδική στους μάρτυρες του Ιεχωβά. Καμιά άλλη θρησκευτική ομάδα δεν τονίζει ή δεν περιμένει αυτό το είδος της δράσεως από μέρους των μελών της. Και είναι πραγματικά ενδιαφέρον ότι εκείνοι που τόσο αυστηρά επικρίνουν τις διδασκαλίες των μαρτύρων του Ιεχωβά ποτέ δεν τους κατηγόρησαν ότι εκτελούν ένα έργο μη Γραφικό. Όχι μόνο δεν κατηγορούν τους Μάρτυρες ότι κάνουν κάποιο έργο χωρίς Γραφική βάση, αλλά αντίθετα, έχουν αναγνωρίσει επανειλημμένα με άρθρα τη Γραφικότητα αυτού του είδους του κηρύγματος του ευαγγελίου. Μερικοί ακόμη θρηνολογούν για το γεγονός ότι η δική τους αίρεση ή θρησκεία δεν περιμένει τα ίδια από τα μέλη της.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Μάρτυρες δεν θα είχαν λόγους να πάνε από πόρτα σε πόρτα ακόμη και αν δεν υπήρχε άμεση και σαφής εντολή και προηγούμενο μέσα στο λόγο του Θεού για να το κάνουν αυτό. Η αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον τούς ωθεί να δίνουν μαρτυρία σε όλους όσους μπορούν, λέγοντας στους άλλους το ευαγγέλιο για τη βασιλεία του Θεού και προειδοποιώντας τους για «τη μεγάλη θλίψι» που βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας—και αυτό θα το κάνουν με κάθε αποτελεσματικό μέσον. Στους αποστολικούς χρόνους ο απόστολος Παύλος και άλλοι επισκέπτονταν συναγωγές και μπορούσαν να κηρύττουν το ευαγγέλιο σ’ εκείνους που ήταν συναθροισμένοι. (Ματθ. 24:14, 21· Πράξ. 13:14-16· 14:1· 17:1, 2, 10, 17· 18:4, 19, 26· 19:8) Βέβαια, σήμερα οι Μάρτυρες σπάνια έχουν την ευκαιρία να απευθυνθούν σε ακροατήρια σε συναγωγές ή σε άλλα θρησκευτικά οικοδομήματα. Αλλά το γεγονός ότι οι σημερινοί Μάρτυρες δεν μπορούν να μιμηθούν αυτό το είδος της δράσεως δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να μιμηθούν τα άλλα είδη του αποστολικού τρόπου κηρύγματος του ευαγγελίου που είναι διαθέσιμα σ’ αυτούς.

Αυτό ακριβώς το γεγονός ότι το ευαγγελιστικό έργο από σπίτι σε σπίτι συναντά τόσο μεγάλη εναντίωσι είναι απόδειξη της αποτελεσματικότητάς του! Όταν μια κυβέρνηση γίνεται ολοκληρωτική, ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνει σχεδόν πάντοτε είναι να θέσει εκτός νόμου το από σπίτι σε σπίτι έργο κηρύγματος των Μαρτύρων. Πολλοί θρησκευτικοί ηγέτες, ιδιαίτερα σε περασμένους καιρούς, επηρέασαν ακόμη και δημοκρατικές κυβερνητικές εξουσίες να επέμβουν σ’ αυτό το είδος κηρύγματος του ευαγγελίου, είτε με το να εφαρμόσουν κακώς τους νόμους πάνω στους Μάρτυρες ή με το να θεσπίσουν νόμους για τον ειδικό σκοπό να σταματήσουν το έργο από σπίτι σε σπίτι. Για να προστατέψουν το νόμιμο δικαίωμά τους να κηρύττουν από πόρτα σε πόρτα, οι Μάρτυρες επανειλημμένα έκαμαν νομικές μάχες στα ανώτερα δικαστήρια, περιλαμβανομένου και του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών. Σχεδόν πάντα το δικαστήριο εκείνο αποφάσιζε υπέρ των Μαρτύρων, πράγμα που δείχνει όχι μόνο το νόμιμο δικαίωμα των Μαρτύρων να εκτελούν αυτό το έργο αλλά επίσης και την αποτελεσματικότητά του. Τυπικό παράδειγμα είναι η ακόλουθη ετυμηγορία:

«Η διανομή θρησκευτικών φυλλαδίων είναι μια πολύ παλιά μορφή ιεραποστολικού ευαγγελισμού—τόσο παλιά όσο και η ιστορία της τυπογραφίας. Υπήρξε μια ισχυρή δύναμις στα διάφορα θρησκευτικά κινήματα δια μέσου των ετών. Αυτή η μορφή ευαγγελισμού χρησιμοποιείται σήμερα, σε μεγάλη κλίμακα από διάφορες θρησκευτικές αιρέσεις των οποίων οι διανομείς εντύπων φέρνουν το Ευαγγέλιο σε χιλιάδες χιλιάδων σπίτια και επιδιώκουν μέσω προσωπικών επισκέψεων να κερδίσουν οπαδούς στην πίστη τους. . . . Αυτή η μορφή θρησκευτικής δράσεως κατείχε την ίδια σπουδαιότητα στην πρώτη τροποποίηση του συντάγματος όπως και η λατρεία στις εκκλησίες και το κήρυγμα από τους άμβωνες.»

ΜΙΑ ΠΡΟΚΛΗΣΗ

Ας το αντιμετωπίσουμε: το ν’ αρχίσει κανείς να πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι μ’ ένα Βιβλικό άγγελμα είναι ένα από τα δυσκολώτερα πράγματα που μπορεί να κάνει ένα μέσο σεμνό άτομο, άνδρας ή γυναίκα, νέος ή γέρος. Πραγματικά, μερικές φορές Μάρτυρες που δαπάνησαν δεκαετίες να κηρύττουν ολοχρόνια, ομολόγησαν ότι ύστερα απ’ όλ’ αυτά τα χρόνια είναι τόσο ενάντια στη φυσική τους τάση ώστε χρειάζεται πραγματική προσπάθεια για να ξεκινήσουν κάθε πρωί. Υπάρχει πάντοτε η αβεβαιότητα για το τι είδους υποδοχή μπορεί κανείς να λάβει στις πόρτες. Χωρίς αντίρρηση, αρκετά άτομα προσβάλλονται, θίγονται όταν ένα άτομο έλθει στην πόρτα τους μ’ ένα Βιβλικό άγγελμα, και κανείς δεν χαίρεται και δεν ευχαριστιέται να προσβάλλει ανθρώπους. Η αρχική αντίδραση πολλών εκζητητών της αλήθειας που μελετούσαν τη Γραφή μ’ ένα Μάρτυρα ήταν, ‘Ποτέ δεν θα μπορέσω να πάω από σπίτι σε σπίτι.’ Το πόσο δύσκολο μπορεί να φαίνεται γίνεται σαφές από την πείρα ενός πυροσβέστη της πόλεως της Νέας Υόρκης. Καθώς συνόδευε τον εκπαιδευτή του της Γραφής πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι για πρώτη φορά, φώναξε: «Μα αυτό είναι χειρότερο από το να πηγαίνει κανείς σ’ ένα φλεγόμενο κτίριο!» Αλλά ύστερ’ από λίγο καιρό και αυτός επίσης απολάμβανε το κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι.

Βέβαια, ο μέσος εκκλησιαζόμενος έχει πολύ λίγα πράγματα για να τον υποκινήσουν να πάει από σπίτι σε σπίτι. Τι να πει στους οικοδεσπότες; Συνήθως δεν έχει πολλή γνώση ούτε και για τις διδασκαλίες της δικής του εκκλησίας· απλώς ξέρει ένα σωρό γενικότητες βασισμένες πάνω στα σύμβολα πίστεως της εκκλησίας του. Και ως επί το πλείστον η θρησκεία παρουσιάζεται σαν ζήτημα ιδιοτελείας. Κύριος σκοπός της είναι να σώσει κανείς την ψυχή του· οι λειτουργίες στην εκκλησία δεν είναι διαμορφωμένες για να εκπαιδεύσουν και να υποκινήσουν τους ακροατές τους να γίνουν δραστήριοι ευαγγελισταί. Έτσι δεν είναι παράξενο ότι η δράση του έργου από σπίτι σε σπίτι είναι μια πρόκληση που σπάνια την δέχονται άλλοι εκτός από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Αλλά αν και είναι πρόκληση, το έργο από σπίτι σε σπίτι δεν είναι πέρα από τις ικανότητες ακόμη και των πιο ταπεινών Χριστιανών. Έτσι, κάποτε ένας Μεξικανός Μάρτυς από την επαρχία ντυμένος με πολύ απλό χωριάτικο ένδυμα χτύπησε την πόρτα μιας πολυτελέστατης έπαυλης. Άνοιξε ένα άτομο με μεταξωτή ρόμπα και ρώτησε τι ήθελε. Ο Μάρτυς είπε: «Εάν κάποιο άλογο ερχόταν στην πόρτα σας με δυο σακκιά χρυσάφι θα το δεχόσαστε;» Αμήχανος, ο οικοδεσπότης απάντησε: «Δεν καταλαβαίνω τι μου λες. Εγώ είμαι ένας φημισμένος μηχανικός.» Ο Μάρτυς τότε ρώτησε: «Τι καταλαβαίνετε για τις προφητείες;» Ο άνθρωπος παραδέχτηκε ότι δεν ήξερε τίποτε γι’ αυτές. Τότε ο Μάρτυς είπε: «Γι’ αυτά θα ήθελα να σας μιλήσω: . . . Εγώ είμαι αυτό το άλογο που ήρθε στη πόρτα σας, και τα δυο σακκιά χρυσάφι είναι αυτά τα περιοδικά, Η Σκοπιά και το Ξύπνα!» Ο άνθρωπος εντυπωσιάστηκε από τον τρόπο που παρουσίασε το θέμα αυτός ο ταπεινός Μάρτυς και πήρε τα δυο περιοδικά. Όλ’ αυτά μας υπενθυμίζουν το περιστατικό που αναγράφεται στις Πράξεις 4:8-13.

Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΕΜΜΟΝΗΣ

Επανειλημμένα οι δούλοι του Ιεχωβά ήταν αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν την πρόκληση της εμμονής και της υπομονής. Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα είναι το παράδειγμα του Ιερεμία ο οποίος, για 40 χρόνια και πλέον, εξακολούθησε να διακηρύττει το άγγελμα του Ιεχωβά Θεού κάτω από τις πιο δυσμενείς περιστάσεις. Δεν είναι παράξενο που κάποτε αισθάνθηκε σαν να ήθελε να σταματήσει! Αλλά δεν μπορούσε να μείνει ήσυχος· απλώς έπρεπε να μιλήσει, να δώσει μαρτυρία για τον Θεό του Ιεχωβά και ενάντια στους παραβάτες Ιουδαίους.—Ιερ. 20:9.

Και σήμερα ακόμη οι δούλοι του Ιεχωβά πρέπει να εμμένουν, ναι, ακόμη και να επιμένουν στην εκτέλεση του θεόδοτου διορισμού τους. Και υπάρχουν πολλοί λόγοι για να το κάνουν αυτό. Κάθε φορά που επισκέπτονται έναν οικοδεσπότη προσπαθούν ν’ αφήσουν λίγους κόκκους αλήθειας, λίγες σταγόνες πνευματικού νερού σαν να λέγαμε, είτε προφορικά είτε μέσω εντύπων. Επανειλημμένα αυτοί οι κόκκοι συσσωρεύθηκαν και τελικά έφεραν καρπό όπως ακριβώς λέγει ο απόστολος Παύλος στην επιστολή του: «Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξησεν.»—1 Κορ. 3:6.

Και υπάρχουν περισσότεροι λόγοι για τους οποίους οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πρέπει να εμμένουν, να επιμένουν στο έργο της διακονίας τους από σπίτι σε σπίτι. Όπως το εξέθεσε πολύ ωραία η Σκοπιά κάποτε:

«Ζωές περιλαμβάνονται. (2 Τιμ. 4:5) Αυτό σημαίνει να κάνομε επανειλημμένες επισκέψεις. Πρώτα απ’ όλα οι περιστάσεις διαρκώς αλλάζουν. Σήμερα ένας άνθρωπος μπορεί να μην είναι σπίτι του, την επόμενη φορά μπορεί να είναι. Σήμερα μπορεί να είναι πολύ απασχολημένος για να προσέξει, αλλά την επομένη φορά μπορεί να μην είναι. Σήμερα κάποιο μέλος της οικογένειας ανοίγει την πόρτα, την άλλη φορά κάποιο άλλο μέλος ανοίγει· . . . συχνά οι οικογένειες είναι διηρημένες σχετικά με τη θρησκεία, . . . Εκτός τούτου, οι άνθρωποι συνεχώς μετακομίζουν . . .

«Όχι μόνο οι περιστάσεις αλλάζουν, αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι αλλάζουν. . . . Απλώς για κάποια ασήμαντη αιτία κάποιος άνθρωπος μπορεί να είναι κακόκεφος και να μη θέλει να συζητήσει για θρησκεία ή οτιδήποτε άλλο άσχετα με το ποιος πήγε στην πόρτα του, αλλ’ αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι αυτός θα έχει την ίδια διάθεση μια άλλη φορά. Ή, απλώς επειδή κάποιος δεν ενδιαφέρθηκε διόλου να συζητήσει περί θρησκείας τον περασμένο μήνα δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να το κάνει αυτό το μήνα. Ίσως από την τελευταία φορά που κάποιος Μάρτυς επισκέφθηκε αυτό τον άνθρωπο να είχε κάποια πικρή πείρα ή με κάποιο άλλο τρόπο να έμαθε κάτι που τον έκανε ταπεινό αντί να είναι περήφανος, που τον έκανε να πεινά και να έχει συναίσθηση της πνευματικής του ανάγκης αντί να είναι αυτοϊκανοποιημένος.»

Αληθινά, πολλοί είναι οι λόγοι για να επισκεπτόμαστε τους ανθρώπους επανειλημμένα, να εμμένομε, να αναζητούμε τους προβατοειδείς ανθρώπους.—Ματθ. 25:31-33.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΟΦΕΛΗ

Το κυριώτερο πράγμα που επιτυγχάνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι είναι ότι γνωστοποιείται το όνομα του Ιεχωβά. Το ότι γνωστοποιούν στους ανθρώπους το διακεκριμένο όνομα του Ιεχωβά είναι φανερό από την γελοιογραφία που δημοσίευσε κάποτε ένα δημοφιλές περιοδικό της πόλεως της Νέας Υόρκης. Έδειχνε κάποιον άνθρωπο που προσευχόταν στο κρεββάτι του και από την άλλη μεριά του κρεββατιού στεκόταν ο αρχαίος Γερμανικός Θεός Βοτάν. Η γελοιογραφία έδειχνε τα λόγια της προσευχής του ανθρώπου: «Λυπούμαι που σ’ ενόχλησα Βοτάν. Βλέπεις, απλώς νόμιζα ότι όταν έλεγα Θεός, εννοούσα, ξέρεις, τον Ιεχωβά.»

Όπως μπορούμε να δούμε από τα προηγούμενα, με το κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι μπορούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να βοηθούν τους εκζητητές της αλήθειας και της δικαιοσύνης να μπουν στο δρόμο της ζωής. Επίσης, με το να κηρύττουν την ημέρα εκδικήσεως του Ιεχωβά, οι Μάρτυρες ενεργούν στοργικά για να ειδοποιήσουν όλους αυτούς που δεν αγαπούν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη αλλά που αγαπούν τις απολαύσεις. (2 Τιμ. 3:1-5) Και πολλά, πράγματι, είναι τα οφέλη που αποκτούν οι ίδιοι οι Μάρτυρες, γιατί είναι αληθινή η παροιμία: «Η αγαθοποιός ψυχή θέλει παχυνθή και όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός.»—Παρ. 11:25.

Έτσι ένας πρεσβύτερος Μάρτυς που κάποτε δαπάνησε εννιά χρόνια σ’ ένα Γερμανικό στρατόπεδο συγκεντρώσεως δήλωσε κάποτε ότι δεν υπήρχε τίποτε όμοιο σαν τη μέθοδο του ευαγγελισμού από σπίτι σε σπίτι για να βοηθήσει κάποιον να καλλιεργήσει τους καρπούς του πνεύματος του Θεού. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Με το να εμμένει κανείς σ’ αυτή τη δράση μαθαίνει να ασκεί ανιδιοτελή αγάπη, να είναι χαρούμενος, να έχει ειρηνικές τάσεις, να είναι υπομονετικός και μακρόθυμος, και να βάζει σε πράξη την πίστη του και να εκδηλώνει πραότητα, καλωσύνη, αγαθωσύνη και αυτοέλεγχο.—Γαλ. 5:22, 23.

Πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι με το ευαγγέλιο της Βασιλείας βοηθεί επίσης κάποιον να καλλιεργήσει την αρετή της ταπεινοφροσύνης. Ένα υπερήφανο άτομο είναι εύθικτο, ενεργεί ανεξάρτητα, δεν ενδιαφέρεται να ευχαριστήσει άλλους. Αλλά ένας Μάρτυς για να είναι αποτελεσματικός πρέπει, σαν τον απόστολο Παύλο, ‘να γίνη εις πάντας τα πάντα’ ώστε να μπορέσει να κερδίσει μερικούς.—1 Κορ. 9:19-23.

Άλλη μια ευλογία ακόμη που έρχεται σ’ εκείνους που συνεχίζουν να ανταποκρίνονται στην πρόκληση του έργου από σπίτι σε σπίτι είναι ότι τείνει να κάνει κάποιον πιο ευσπλαγχνικό, να μπαίνει στη θέση του άλλου ατόμου. Από το ένα μέρος μαθαίνει κάποιος να συμπαθεί ανθρώπους που έχουν τυφλωθεί πνευματικά από τους ψεύτικους ποιμένες, και από το άλλο μέρος μαθαίνει κάποιος να συμπονεί τους ανθρώπους καθώς λένε τα προβλήματά τους: φτώχια, ανεργία, ασθένεια, οικογενειακές διαφωνίες, νεανική εγκληματικότητα, και ούτω καθεξής. Όπως και στον καιρό του Ιησού έτσι και σήμερα οι άνθρωποι είναι «εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα.» Χρειάζονται τη βασιλεία του Ιεχωβά. Τα λόγια του Ιησού στους μαθητές του τού πρώτου αιώνα έχουν ακόμη μεγαλύτερη σημασία σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες», δηλαδή, «ο θερισμός είναι πολύς αλλά οι εργάται ολίγοι.» Ενώ προσευχόμαστε για περισσότερους εργάτες να σταλούν στον αγρό, συμμετέχομε και εμείς οι ίδιοι με ζήλο στο έργο της Βασιλείας αντιμετωπίζοντας επιτυχώς την πρόκληση του έργου από θύρα σε θύρα; Ματθ. 9:36-38.

ΜΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ

Η δράση από σπίτι σε σπίτι χρησιμεύει επίσης και σαν προστασία από τον κόσμο. Σχετικά μ’ αυτό ο απόστολος Ιωάννης προειδοποίησε: «Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω. Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ· διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου.» Αυτά τα κοσμικά πράγματα τείνουν να βάλουν σε πειρασμό τους Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά αν διατηρούνται δραστήριοι στο κήρυγμα τότε αυτός ο πειρασμός θα είναι ελάχιστος.—1 Ιωάν. 2:15, 16.

Ένας παλιός Ιουδαϊκός μύθος ή παραβολή τονίζει καλά αυτό το σημείο. Μιλάει για κάποιο δίκαιο άνθρωπο που ήλθε στην πονηρή πόλη των Σοδόμων και εξακολούθησε να κηρύττει μολονότι κανείς δεν έδινε προσοχή σ’ αυτόν. Μια μέρα, ένας ντόπιος που παρατήρησε αυτό το πράγμα τον ρώτησε γιατί εξακολουθούσε να κηρύττει αφού κανείς δεν πρόσεχε. Ποια ήταν η απάντησή του; ‘Κηρύττω για να μη με αλλάξουν οι άνθρωποι των Σοδόμων.’ Πολύ σωστά είπαν ότι ‘η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση.’ Όσο διάστημα οι Μάρτυρες προσπαθούν σκληρά ν’ αλλάξουν τους ανθρώπους του κόσμου, τόσο ο κόσμος αυτός δεν θα πετύχει να τους αλλάξει.

Και δεν τελειώνουν εδώ όλα. Με το να υπακούουν στις εντολές του Θεού να δώσουν μαρτυρία για το όνομά του και τη βασιλεία του, κάνουν το καλό σε άλλους και πραγματικά θησαυρίζουν θησαυρούς εν ουρανώ, όπως ο Ιησούς παρότρυνε να γίνεται στην επί του Όρους Ομιλία του. (Ματθ. 6:19-21) Μάλιστα, με το να χρησιμοποιούν τον χρόνο τους, την ενεργητικότητά τους και τα μέσα που διαθέτουν μ’ ένα τέτοιο ανιδιοτελή τρόπο, κάνουν φίλους τον Ιεχωβά Θεό και τον Ιησού Χριστό. Τότε όταν αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων έλθει στο τέλος του θα μπορούν να ελπίζουν ότι θα επιζήσουν για να εισέλθουν σ’ ένα μετα-Αρμαγεδδώνιο σύστημα πραγμάτων, όπως ο Νώε και η οικογένειά του επέζησαν από τον Κατακλυσμό και εισήλθαν σ’ ένα νέο σύστημα πραγμάτων.—Λουκ. 16:9.

Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Το να εκπροσωπεί κανείς τον Ύψιστο Θεό Ιεχωβά είναι μια μεγάλη τιμή και παρουσιάζει μια πραγματική πρόκληση. Έχει ένα σωστό Γραφικό προηγούμενο και είναι μέσα στις ικανότητες κάθε αφιερωμένου Χριστιανού άσχετα με την κοσμική του εκπαίδευση. Εκείνοι που αντιμετωπίζουν επιτυχώς την πρόκληση της μαρτυρίας από σπίτι σε σπίτι μπορούν να κάνουν πολύ καλό στους συνανθρώπους τους και να λάβουν τις ευλογίες από τον Ιεχωβά Θεό.