Ο Τιμόθεος Παίρνει Συμβουλή από Έναν Ηλικιωμένο

ΑΡΚΕΤΑ χρόνια πριν, οι πρεσβύτεροι μιας σημερινής εκκλησίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά έλαβαν μια επιστολή από έναν συγχριστιανό που έγραφε μεταξύ άλλων: «Με βοηθήσατε τόσο πολύ κι έτσι θέλω να γνωρίζετε πόσο ευγνώμων είμαι για όλα όσα κάνατε. Σήμερα είμαι ένα από τα πιο ευτυχισμένα άτομα του κόσμου. Η αγάπη σας και η βοήθεια σας με βοήθησαν να γίνω αυτό που είμαι τώρα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.»

Μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι αυτή η επιστολή έκανε ευτυχισμένους αυτούς τους πρεσβυτέρους. Οι πιστοί πρεσβύτεροι πάντοτε απολάμβαναν την εκτίμηση των Χριστιανών αδελφών τους. Και οι πιο ηλικιωμένοι πρεσβύτεροι έχουν συχνά δώσει σε νεότερους και λιγότερο πεπειραμένους πρεσβυτέρους καλές συμβουλές για το πώς μπορούν ν’ αποδειχθούν άξιοι τέτοιας εκτιμήσεως. Ο απόστολος Παύλος, για παράδειγμα, το έκανε αυτό στις δύο του επιστολές στον νεότερο συμπρεσβύτερό του Τιμόθεο.

Πώς δημιουργήθηκε όμως η στοργική σχέση ανάμεσα στον Παύλο και στον Τιμόθεο; Τι μπορούμε να μάθουμε από τη συμβουλή του Παύλου;

Η Σχέση του Παύλου με τον Τιμόθεο

Ο Τιμόθεος συνάντησε προφανώς τον Παύλο γύρω στο 47-48 μ.Χ., όταν ο Παύλος ήρθε στα Λύστρα στο πρώτο του Ιεραποστολικό ταξίδι. Εκείνο τον καιρό ο Τιμόθεος μπορεί να ήταν ακόμη έφηβος. Στη διάρκεια αυτής της επισκέψεως ο Τιμόθεος, η μητέρα του Ευνίκη, και η γιαγιά του Λωίδα, έγιναν Χριστιανοί. Εντούτοις ο πατέρας του Τιμόθεου, ήταν ένας άπιστος Έλληνας. Αυτός είναι ο λόγος που ίσως ο Παύλος να ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για το καλό του Τιμόθεου. Εν πάση περιπτώσει, ο Τιμόθεος έκανε εξοχή πρόοδο, και ανάπτυξε μια πίστη ‘ανυπόκριτη’. (1 Τιμόθεον 1:5) Όταν ο Παύλος επέστρεψε στα Λύστρα στο δεύτερο ιεραποστολικό του ταξίδι, δύο χρόνια περίπου αργότερα, διάλεξε τον Τιμόθεο σαν συνταξιδιώτη του.

Ακολούθησαν 15 χρόνια συναναστροφής με τον απόστολο Παύλο. Όταν ο Τιμόθεος έλαβε την πρώτη επιστολή του Παύλου, υπηρετούσε σαν πρεσβύτερος στην Έφεσο. Η επιστολή γράφτηκε κάποτε μετά την αποφυλάκιση του Παύλου στη Ρώμη το 61 μ.Χ., και πριν από τη δεύτερη φυλάκιση του το 64 μ.Χ. Η δεύτερη επιστολή γράφτηκε πιθανόν το 65 μ.Χ., λίγο πριν το θάνατο του Παύλου.—2 Τιμόθεον 4:6-8.

Η στοργή που είχε ο Παύλος για τον Τιμόθεο είναι φανερή, γιατί τον αποκαλεί «γνήσιον τέκνον εις την πίστιν» και ακόμη «αγαπητόν τέκνον». Έτσι η πατρική συμβουλή του Παύλου «μεταχειρίζου ολίγον οίνον δια τον στόμαχόν σου και τας συχνάς σου ασθενείας», δεν φαίνεται άτοπη. Και όταν ο Παύλος γνωρίζει ότι θάνατος του επίκειται, πόσο φυσικό ήταν γι’ αυτόν να γράψει: «Σπούδασον να έλθης προς εμέ ταχέως»! Το προσωπικό ενδιαφέρον του Παύλου για τον Τιμόθεο φαίνεται ιδιαίτερα στη δεύτερη επιστολή του, όπου χρησιμοποιεί τις προσωπικές αντωνυμίες «συ» και «σου» περίπου 25 τα εκατό περισσότερο από την πρώτη του επιστολή. Προφανώς αυτός ο ηλικιωμένος πρεσβύτερος είχε πραγματική στοργή για τον νεότερο σύντροφο του και ενδιαφερόταν για την προσωπική του ευημερία.—1 Τιμόθεον 1:2· 5:23· 2 Τιμόθεον 1:2· 4:9.

Επιπρόσθετα, και το πιο σπουδαίο, ο Παύλος ήθελε ο Τιμόθεος να υπηρετεί καλά τα συμφέροντα της Χριστιανικής εκκλησίας. Γνωρίζοντας τους σωματικούς και διανοητικούς περιορισμούς του Τιμόθεου, και αναγνωρίζοντας επίσης ότι η σχετική του νεότητα τον έκανε πιο επιδεκτικό στις ‘νεανικές επιθυμίες^’, ο Παύλος συμβούλεψε: «Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν, επίμενε εις αυτά· διότι τούτο πράττων και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.» (2 Τιμόθεον 2:22·1 Τιμόθεον 4:16) Πόσο ευγνώμων θα ήταν ο Τιμόθεος να λάβει θεία συμβουλή από έναν πρεσβύτερο πιο ηλικιωμένο και πιο έμπειρο απ’ αυτόν! Οι νεότεροι πρεσβύτεροι σήμερα εκτιμούν επίσης μια τέτοια βοήθεια και κατεύθυνση. Αλλά τι περιλάμβανε η συμβουλή του Παύλου στον Τιμόθεο ;

«Μένε εις Εκείνα τα Οποία Έμαθες»

Για να συνεχίσει κάποιος την πιστή του πορεία σαν Χριστιανός—σαν ένας πρεσβύτερος ή οτιδήποτε άλλο—απαιτείται πλήρης εμπιστοσύνη στον Θεό. Ποτέ δεν πρέπει κάποιος να εμπιστευθεί πολύ στη νεανική του δύναμη και ικανότητα. Η αξία της προσευχής δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάται. Ήταν επομένως κατάλληλη η συμβουλή του Παύλου: «Να προσεύχωνται, . . . υψόνοντας καθαράς [όσιες ΜΝΚ] χείρας, χωρίς οργής και δισταγμού.» (1 Τιμόθεον 2:8) Πόσο σπουδαίο είναι όταν οι πρεσβύτεροι συναθροίζονται για να εξετάσουν εκκλησιαστικά ζητήματα, να ζητάνε τη θεία κατεύθυνση! Αυτή η επίδειξη οσιότητας στον Ιεχωβά εμποδίζει τις ατέλειωτες συζητήσεις και τις πιθανές εκρήξεις οργής.

Για να υπομείνουν, οι Χριστιανοί θα πρέπει να είναι στενά συνδεδεμένοι με την εκκλησία και να ενδιαφέρονται για την ευημερία της. Γιαυτό, ο Παύλος νουθέτησε να γίνονται προσευχές «υπέρ βασιλέων και πάντων των όντων εν αξιώμασι.» Ο Τιμόθεος, βέβαια, αναγνώριζε ότι αυτές δεν έπρεπε να είναι προσευχές ευλογίας για τους πολιτικούς σαν εκείνες που προσφέρονται από τους σημερινούς κληρικούς. Μάλλον, ήταν παρακλήσεις στον Θεό ώστε να υποκινήσει τις κυβερνητικές εξουσίες του κόσμου να επιτρέψουν στους Χριστιανούς να συνεχίσουν να «διάγουν βίον ησύχιον και ατάραχον», κηρύττοντας το άγγελμα της Βασιλείας «εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι.»—1 Τιμόθεον 2:1, 2.

Ο απόστολος Παύλος γνώριζε ότι το να εξετάζει ο Τιμόθεος την πιστή πορεία άλλων θα τον βοηθούσε ‘να μένει στα πράγματα που είχε μάθει.’ Έτσι ο Παύλος έγραψε: «Συ όμως παρηκολούθησας την διδασκαλίαν μου, την πρόθεσιν, την πίστην, την υπομονήν, τους διωγμούς, τα παθήματα.» (2 Τιμόθεον 3:14, 10, 11) Χιλιάδες ηλικιωμένοι πρεσβύτεροι σήμερα θέτουν το ίδιο καλό παράδειγμα που έθεσε ο Παύλος, και σ’ αυτό το παράδειγμα περιλαμβάνεται και ο τρόπος που διδάσκουν.—1 Κορινθίους 4:17.

«Κράτει το Παράδειγμα των Υγιαινόντων Λόγων»

«Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης.» Είναι το αγνό άγγελμα της Γραφικής αλήθειας που κάνει έναν Χριστιανό «τέλειο, ητοιμασμένον εις παν έργον αγαθόν.»—2 Τιμόθεον 3:16, 17.

Ωστόσο μερικοί από τους Εφέσιους Χριστιανούς, δεν ήταν πια σε αρμονία μ’ αυτό που ο Παύλος αποκαλούσε «το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων.» (2 Τιμόθεον 1:13) ‘Ήταν διανοητικά άρρωστοι λόγω αμφισβητήσεων και φιλονικιών’ για ορισμένες λέξεις. Μερικοί είχαν μπλεχτεί σε ‘βίαιες λογομαχίες για ασήμαντα πράγματα’. (1 Τιμόθεον 6:4, 5) Έτσι η συμβουλή του Παύλου ήταν «Τας δε μωράς και απαίδευτους φιλονεικίας παραιτού εξεύρων ότι γεννώσιν μάχας.» (2 Τιμόθεον 2:23) Όμοια σήμερα, οι πρεσβύτεροι θα πρέπει να κρατούν την προσοχή τους στα πραγματικά σπουδαία πράγματα, εκείνα που θα βοηθήσουν τους Χριστιανούς να «κρατούν την αιώνιον ζωήν.» Ποια είναι αυτά τα σπουδαία πράγματα; Η ιδρυμένη Βασιλεία του Θεού, το έργο του κηρύγματος και ο Χριστιανικός τρόπος ζωής.—1 Τιμόθεον 6:11, 12.

Στις μέρες του Τιμόθεου ο Υμέναιος και ο Φιλητός, και ίσως κι άλλοι, διέσπειραν ψεύτικες διδασκαλίες, «ανατρέποντες την πίστιν τινών.» Γι’ αυτή την εκτροπή από την αλήθεια, ο Παύλος είπε, «παρέδωκα αυτούς εις τον Σατανάν». Προφανώς αποκόπηκαν από την εκκλησία. (2 Τιμόθεον 2:17, 18· 1 Τιμόθεον 1:20) Δεν θα πρέπει να περιμένουμε μια διαφορετική κατάσταση σήμερα. Ο Παύλος προειδοποίησε ότι «εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων.» (1 Τιμόθεον 4:1) Ένας νεαρός, άπειρος πρεσβύτερος, θα μπορούσε να ερεθιστεί αδικαιολόγητα γι’ αυτό, αλλά δεν θα πρέπει. Η αποστασία μερικών με κανένα τρόπο δεν αλλάζει την αλήθεια. Απλά σημειώνει τους αποστάτες σαν άτομα που «κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας . . . αποστρέφουσι την ακοήν αυτών από της αληθείας».—2 Τιμόθεον 4:3, 4.

Στη συμβουλή «κράτει το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων», περιλαμβάνεται το να ζει κανείς μια ηθικά σωστή ζωή. (2 Τιμόθεον 1:13· 4:3) Μερικοί νεότεροι πρεσβύτεροι μπορεί να νομίζουν ότι θα πρέπει να έχουν μια πιο σύγχρονη, πιο φιλελεύθερη άποψη για την «αμαρτία», ή για δήθεν ζητήματα συνειδήσεως. Αλλά τα κοσμικά σοφά επιχειρήματα για την υπεράσπιση των παραβάσεων δεν είναι τίποτα άλλο από «βέβηλες ματαιολογίες». Απομακρυνθείτε από τις κοσμικές φιλοσοφίες, παρακίνησε ο Παύλος, «την αντιλογίαν της ψευδωνύμου γνώσεως.»—1 Τιμόθεον 6:20, 21.

Η αληθινή γνώση κερδίζεται με προσωπική μελέτη κάτω από την κατεύθυνση του πνεύματος του Θεού και της οργανώσεώς του. Αυτό είναι εκείνο που κάνει ικανό έναν πρεσβύτερο, ή οποιονδήποτε Χριστιανό, να είναι ‘εργάτης ανεπαίσχυντος, ορθοτομών τον λόγον της αληθείας’. Δεν θα είναι σαν τους ψεύτικους θρησκευτικούς ηγέτες που «πάντοτε μανθάνουσι και ποτέ δεν δύνανται να έλθωσιν εις την γνώσιν της αληθείας.»—2 Τιμόθεον 2:15· 3:7.

«Καλώς Προϊστάμενοι»

Για να ‘προΐσταται καλώς’ ένας Χριστιανός πρεσβύτερος ‘πρέπει να είναι πράος προς πάντας, διδακτικός, διδάσκων μετά πραότητος.’ (1 Τιμόθεον 5:17· 2 Τιμόθεον 2:24, 25) Σε κάθε μέλος της εκκλησίας πρέπει να εκδηλώνεται προσωπική φροντίδα. Τα χρόνια της πείρας του Παύλου τον είχαν διδάξει πόσο σοφό είναι να αποκαλεί τους πρεσβυτέρους ως πατέρες, «τους νεωτέρους ως αδελφούς, τας πρεσβυτέρας ως μητέρας, τας νεωτέρας ως αδελφάς μετά πάσης καθαρότητος.»—1 Τιμόθεον 5:1, 2.

Καθώς ένα άτομο αυξάνει σε πείρα αναπτύσσει μια ικανότητα να διακρίνει τα προβλήματα και τις ανάγκες των άλλων. Ο Τιμόθεος έπρεπε να είναι ενήμερος για μερικές καταστάσεις που ίσως χρειάζονταν την προσοχή του. Για παράδειγμα, υπήρχαν χήρες, χωρίς στενούς συγγενείς που χρειάζονταν φροντίδα; Μήπως κάποιος Χριστιανός δούλος ή Χριστιανός κύριος (σαν έναν σημερινό Χριστιανό υπάλληλο και Χριστιανό εργοδότη) είχε εσφαλμένη άποψη για την μεταξύ τους σχέση που θα χρειαζόταν διόρθωση; Αφού ζούσαν στην Έφεσο, ένα πλούσιο εμπορικό κέντρο, μήπως μερικοί χρειάζονταν υπόμνηση ότι «όσοι θέλουσι να πλουτώσι πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα και εις επιθυμίας πολλάς ανόητους και βλαβεράς»; Χρειαζόταν μήπως να δοθεί συμβουλή σε πλούσιους Χριστιανούς «να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να ελπίζουσι επί την αδηλότητα του πλούτου, αλλ’ επί τον Θεόν»;—1 Τιμόθεον 5:3-16· 6:1, 2, 9, 17-19.

Γνώριζαν μερικοί στην εκκλησία, είχαν μάθει ή είχαν παρατηρήσει αμαρτωλές πράξεις σ’ εκείνους που ήταν απρόθυμοι να συμμορφώνονται με τους κανόνες του Θεού; «Τους αμαρτάνοντας έλεγχε ενώπιον πάντων [αυτών των παρατηρητών]» συμβούλεψε ο Παύλος, «δια να έχωσι φόβον και οι λοιποί [εκείνοι που γνωρίζουν]». Και τι είπε για τις γυναίκες και τα κορίτσια της εκκλησίας; Ήταν «σεμναί, ουχί κατάλαλοι, εγκρατείς, πισταί κατά πάντα»; Ή μήπως μερικές απ’ αυτές αγνοούσαν τη διευθέτηση του Θεού που έλεγε ότι «εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός» στην εκκλησία;—1 Τιμόθεον 5:20· 3:11· 2:11, 12.

Οι άντρες που είχαν διοριστεί να υπηρετούν σαν πρεσβύτεροι και διακονικοί υπηρέτες, εκλέγονταν με φροντίδα και αναγκαία προσοχή; «Μη επίθετε χείρας ταχέως εις μηδένα», συμβούλεψε ο Παύλος. Οι διορισμοί των πρεσβυτέρων και των διακονικών υπηρετών πρέπει να γίνονται, όχι με βάση τα προσωπικά αισθήματα, αλλά σύμφωνα με τις θείες απαιτήσεις. Συζητώντας τέτοιους διορισμούς, οι νεαροί πρεσβύτεροι θα κάνουν καλά να σταθμίσουν προσεκτικά τις παρατηρήσεις που γίνονται από πρεσβυτέρους που είναι πιο ηλικιωμένοι και πιο έμπειροι από εκείνους.—1 Τιμόθεον 5:22· 3:1-10.

«Γίνου Τύπος των Πιστών»

Ο Τιμόθεος ήταν προφανώς ένα ντροπαλό άτομο. Μπορεί να υπήρξε διστακτικός στην άσκηση της εξουσίας. Αλλά δεν θα έπρεπε να ήταν. «Μηδείς ας μη καταφρονή την νεότητα σου,» του είπε ο Παύλος. «Αλλά γίνου τύπος των πιστών.» Πώς; «Εις λόγον, εις συναναστροφήν, εις αγάπην, εις πίστιν, εις καθαρότητα.»—1 Τιμόθεον 4:12.

Ένας Χριστιανός πρεσβύτερος σήμερα θα μπορούσε να αισθάνεται διστακτικός και ντροπαλός λόγω της σχετικής του νεότητας. Θα μπορούσε να είναι διστακτικός να δώσει σχόλια στις συναθροίσεις των πρεσβυτέρων. Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε να τείνει να είναι πολύ ανυπόμονος, δείχνοντας έλλειψη ταπεινοφροσύνης. Πόσο σπουδαίο είναι να θυμόμαστε ότι οποιοδήποτε Χριστιανικό προνόμιο μπορεί να μας έχει δοθεί δεν είναι «κατά τα έργα ημών, αλλά κατά την εαυτού [του Θεού] πρόθεσιν και χάριν»!—2 Τιμόθεον 1:9.

Από σωματική άποψη, οι νεότεροι πρεσβύτεροι μπορεί να είναι πιο ικανοί ν’ αναλάβουν την ηγεσία κάνοντας «έργον ευαγγελιστού.» (2 Τιμόθεον 4:5) Αν συμβαίνει αυτό, τότε πρέπει να το κάνουν αυτό! Αυτό είναι ένα έργο που ΠΡΕΠΕΙ να γίνει, επειδή το θέλημα του Ιεχωβά «είναι να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας.» Αναψυχή, χόμπυ, διακοπές ή σπορ δεν θα πρέπει να τους επιτρέπεται ν’ απορροφούν το χρόνο που έχει προγραμματιστεί για τη Χριστιανική μας διακονία.—1 Τιμόθεον 2:4· 4:8.

Επίσης, σε αρμονία με τη συμβουλή του Παύλου στον Τιμόθεο, δεν πρέπει οι νεότεροι πρεσβύτεροι ν’ αφήνουν το φόβο των ανθρώπων να τους εμποδίζει. Ο Παύλος υπενθύμισε στον Τιμόθεο ότι «δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού.» Ένας Χριστιανός πρεσβύτερος, ή οποιοσδήποτε άλλος Χριστιανός, δεν θα πρέπει «να αισχυνθή την μαρτυρίαν του Κυρίου ημών.» Στην πραγματικότητα, όλοι οι Χριστιανοί θα πρέπει να είναι πρόθυμοι να ‘κακοπαθήσουν για το ευαγγέλιο.’—2 Τιμόθεον 1:7, 8.

Με το να μιλούν θαρραλέα για να υποστηρίξουν την αληθινή λατρεία, ο νεαρότερος πρεσβύτερος Τιμόθεος και ο πιο ηλικιωμένος συμπρεσβύτερός του Παύλος κέρδισαν την αγάπη και τον σεβασμό των Χριστιανών αδελφών τους. Με το να μιμούνται το παράδειγμα εκείνων των επισκόπων του πρώτου αιώνα, οι πρεσβύτεροι σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα θα απολαύσουν την αγάπη και το σεβασμό των Χριστιανών αδελφών τους. Ναι, είτε είναι νέοι είτε ηλικιωμένοι, «οι καλώς διακονήσαντες αποκτώσιν εις εαυτούς βαθμόν καλόν.»—1 Τιμόθεον 3:13.

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Οι πρεσβύτεροι πρέπει να είναι πρόθυμοι να μαθαίνουν από τους πιο ηλικιωμένους και πιο έμπειρους απ’ αυτούς