Λύνοντας το Μυστήριο του Εξαφανισμένου Ονόματος

ΟΤΑΝ ο Ισραηλίτης ηγέτης Μωυσής άρχισε να γράφει την ιστορία του ανθρώπινου γένους πριν 3.500 χρόνια περίπου, φυσικά χρησιμοποίησε την πατρική του γλώσσα την Εβραϊκή. Η ιστορία εκείνη περιέχεται στα πρώτα 5 βιβλία από τα 39 που σχηματίζουν τις Εβραϊκές Γραφές, οι οποίες είναι επίσης κοινά γνωστές σαν Παλαιά Διαθήκη. Οι Γραφές εκείνες περιέχουν το χαρακτηριστικό όνομα του Θεού σχεδόν 7.000 φορές. Και ποιο είναι το όνομα αυτό;

Το Όνομα είναι τόσο ιερό ώστε ο Δημιουργός έδωσε την εξής εντολή στον Ισραήλ σχετικά με τη χρήση του: «Δεν θα προφέρεις το όνομα Γιαχβέ [Εβραϊκά: הןהי] του Θεού σου κάνοντας κακή χρήση σ’ αυτό.» (Έξοδος 20:7, Η Βίβλος της Ιερουσαλήμ) «Δεν θα χρησιμοποιήσεις το όνομα Ιεχωβά του Θεού σου ανευλαβώς.» (Η Ζωντανή Βίβλος) Αναγνωρίζετε το όνομα αυτό «Γιαχβέ» ή «Ιεχωβά»; Ή μήπως δεν σας φαίνεται γνωστή η λέξη;

Παρακαλούμε σημειώστε την εντολή εκείνη. Μήπως ο Θεός απαγόρευσε τη χρήση ή την προφορά του ονόματος του; Όχι. Σαφέστατα απαγόρευσε την κακή χρήση του.

Γιατί να μην ελέγξετε το εδάφιο αυτό—Έξοδος 20:7—στο ατομικό σας αντίτυπο της Βίβλου; Θα σας εξέπλησσε ίσως. Στις περισσότερες μεταφράσεις λέει πάνω-κάτω τα εξής: «Μη λάβης το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω.» (Νεοελληνική Μετάφραση) «Δεν θα πάρεις το όνομα ΚΥΡΙΟΥ του Θεού σου μάταια.»—Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφραση, 1952· Καθολική Έκδοση, 1957.

Παρατηρήσατε τίποτα το παράξενο; Ναι, σε πολλές μεταφράσεις της Βίβλου το Θείο Όνομα έχει παραλειφθεί! Το πιο σημαντικό όνομα μέσα στο σύμπαν έχει διαγραφεί από εκατομμύρια αντίτυπα του Χριστιανικού λεγόμενου κόσμου και από τις πιο δημοφιλείς μεταφράσεις του Ιουδαϊσμού. Πόσο συγκλονιστικό!

Μήπως θα μπορούσε αυτό να οφείλεται σε παρανόηση; Ή είναι άραγε θεληματική απόπειρα να υποβιβαστεί ο Κυρίαρχος του Σύμπαντος Ιεχωβά; Αν συμβαίνει το δεύτερο, πρόκειται για μια απάτη από τις πιο σοβαρές στο είδος της, μια απάτη που επηρεάζει τη σχέση του ατόμου με τον Δημιουργό του.

Χρησιμοποιόταν το Όνομα στους Αρχαίους Καιρούς;

Το όνομα του Θεού χρησιμοποιούταν από την αρχή της ιστορίας του ανθρώπου. Πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι γι’ αυτό; Γιατί η ιστορική αφήγηση της Βίβλου μας λέει: «Τώρα ο Αδάμ είχε σεξουαλικές σχέσεις με την Εύα τη σύζυγο του κι αυτή έμεινε έγκυος. Με τον καιρό γέννησε τον Κάιν και είπε: ‘Παρήγαγα άντρα με τη βοήθεια του Ιεχωβά.’» Στη Διάστιχο Παλαιά Διαθήκη Εβραϊκής-Αγγλικής ΝΔΜ αυτό εμφανίζεται ως εξής:

אֶת־ קַיִן וַתֹּאמֶר קָנִיתִי

εγώ-γέννησα και-αυτή-είπε Κάιν ***

אִישׁ אֶת־ יְהוָה ‏׃ וַתֹּסֶף

και-αυτή-συνέχισε (2) Γιαχβέ μαζί άντρα

Εδώ το χαρακτηριστικό όνομα του Θεού ξεχωρίζει καθαρά σαν «Γιαχβέ.»—Γένεσις 4:1.

Τι δείχνει αυτό; Ότι οι ίδιοι οι πρώτοι κάτοικοι της γης γνώριζαν το προσωπικό όνομα του Δημιουργού τους. Το όνομα αυτό συνέχιζε να χαρακτηρίζει τον μοναδικό αληθινό Θεό κατά τη διάρκεια της συγγραφής όλων των Εβραϊκών Γραφών—μια περίοδο παραπάνω από χίλια χρόνια. Εφόσον τα πράγματα έτσι είναι, προκύπτει το ερώτημα: Πότε και πώς άρχισε η συνήθεια να αποκρύβεται το όνομα «Ιεχωβά,» ή «Γιαχβέ»;

Έχει Επηρεάσει η Ιουδαϊκή Παράδοση τη Βίβλο σας;

Είναι δύσκολο να καθοριστεί μια ημερομηνία κατά την οποία άρχισε να μη χρησιμοποιείται το όνομα του Θεού. Ωστόσο, υπάρχει κάποια απόδειξη ότι πριν από το έτος 70 μ.Χ. είχε αναπτυχθεί μια πρόληψη ανάμεσα στους Ιουδαίους που ήταν προσκολλημένοι στην παράδοση τους και η οποία τους έκανε ν’ αποφεύγουν να προφέρουν το προσωπικό όνομα του Θεού. Αφού το Θείο Όνομα ήταν σε χρήση από αιώνες, προφανώς οι Ιουδαϊκές θρησκευτικές αρχές αποφάσισαν ότι ήταν πάρα πολύ ιερό για να προφέρεται και ότι ο μόνος τρόπος για ν’ αποφεύγεται η κακή του χρήση ήταν να απαγορευτεί ολοκληρωτικά η προφορά του. Φυσικά η λογική που υπάρχει πίσω απ’ αυτή την απαγόρευση είναι ισοδύναμη με τη λογική του να απαγορεύσει κανείς το γάμο προκειμένου να αποφύγει τη μοιχεία!

Έχει επηρεάσει η Ιουδαϊκή αυτή παράβαση τους μεταφραστές της Βίβλου από τον Χριστιανικό κόσμο; Έχουν δοξάσει αυτοί το όνομα του Θεού, ή διαιώνισαν το Ιουδαϊκό λάθος και αποσιώπησαν το όνομα; Είναι η Βίβλος σας ελλιπής απ’ αυτή την άποψη; Μια σύντομη ματιά σε λίγες σύγχρονες μεταφράσεις θα απαντήσει στα ερωτήματα αυτά.

Ο εκδότης της Μιας Αμερικανικής Μετάφρασης (1923, από τους Σμίθ-Γκούντσπιντ) έγραψε: «Σ’ αυτή τη μετάφραση ακολουθήσαμε την ορθόδοξη Ιουδαϊκή παράδοση και υποκαταστήσαμε το όνομα ‘Γιαχβέ’ με το ‘ο Κύριος’.» (Τα πλάγια γράμματα δικά μας) Ο πρόλογος στη Νέα Διεθνή Μετάφραση (1978) δηλώνει: «Σχετικά με το θείο όνομα ΓΧΒΧ . . . οι μεταφραστές υιοθέτησαν την επινόηση που χρησιμοποιήθηκε στις περισσότερες Αγγλικές μεταφράσεις αποδίνοντας το όνομα αυτό σαν ‘Κύριος’.»

Η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφραση (1952), απορρίπτοντας το καλό παράδειγμα του προγόνου της, της Αμερικανικής Στερεότυπης Μετάφρασης (1901), η οποία χρησιμοποιούσε το Ιεχωβά με συνέπεια, εξηγεί: «Η τωρινή αναθεώρηση επιστρέφει στο προηγούμενο της Μετάφρασης του Βασιλιά Ιακώβου [1611], η οποία ακολουθεί το προηγούμενο των αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων μεταφραστών και της καθιερωμένης από αιώνες συνήθειας στην ανάγνωση των Εβραϊκών Γραφών μέσα στη συναγωγή.»—Τα πλάγια γράμματα δικά μας.

Χωρίς καμιά αμφιβολία η Ιουδαϊκή παράδοση έχει συμβάλει στην παγκόσμια άγνοια σχετικά με το πιο σημαντικό όνομα στο σύμπαν. Και οι περισσότεροι μεταφραστές του Χριστιανικού λεγόμενου κόσμου ευχαρίστως το απέρριψαν. Αλλά γιατί; Γιατί να μη θέλουν να βρίσκετε το όνομα Ιεχωβά, ή Γιαχβέ, στη Βίβλο σας;

Ποιο Ήταν το Κίνητρο;

Ο Ντέιβιντ Κλάινς, πανεπιστημιακός δάσκαλος στο τμήμα Βιβλικών Μελετών στο Πανεπιστήμιο Σέφιλντ της Αγγλίας, χωρίς να το θέλει μας προμηθεύει μια ένδειξη για τα κίνητρα των μεταφραστών. Στο περιοδικό Θεολογία γράφει: «Ένα αποτέλεσμα της απουσίας του Γιαχβέ από τη Χριστιανική συνείδηση υπήρξε η τάση να συγκεντρώνεται η προσοχή των ανθρώπων πάνω στο άτομο του Χριστού σαν την αποκλειστική εκδήλωση της θεότητας . . . Στην υμνολογία παρόμοια . . . ‘Τι φίλο που έχουμε στο πρόσωπο του Ιησού’ . . . βρίσκουμε στην πράξη εκείνο που αρνούμαστε θερμά στη θεωρία, έναν αντιτριαδιτισμό του δευτέρου ατόμου της Τριάδας.» Ο καθηγητής Κλάινς συνεχίζει για να συμπεράνει: «Στην πραγματικότητα υπάρχει η τάση να δίνει η τριαδιστική θεολογία μια κεντρική θέση στο άτομο και στο έργο του Χριστού. Οι ρόλοι του Πατέρα [Ιεχωβά] και του Πνεύματος, είτε στη θεολογία είτε στη λειτουργική, είναι συνήθεια να υποτάσσονται στο ρόλο του Γιου.»

Ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών; Για τους Ιουδαίους ο Κυρίαρχος του σύμπαντος Ιεχωβά έγινε, χωρίς να πρέπει, μια αφηρημένη έννοια χωρίς όνομα—«η Θεότητα.» Για πολλούς Προτεστάντες έχει συγχωνευθεί με τον Χριστό και έχει υποβιβαστεί σε δεύτερη θέση στην τρικέφαλη Θεότητα τους. Στην Καθολική θρησκευτική πρακτική ο Ιεχωβά έχει αντικατασταθεί όχι μόνο από τον Ιησού Χριστό, αλλά επίσης και από τη μητέρα του Ιησού, τη Μαρία. Πώς συμβαίνει αυτό; Γιατί η Μαρία, εξαιτίας της Τριαδιστικής αντιλήψεως, θεωρείται επίσης σαν η «Μητέρα του Θεού». Αυτό έχει εκδιώξει τελείως τον Ιεχωβά από τα στοργικά συναισθήματα του μέσου Καθολικού.

Ώστε ποιος είναι ο Ιεχωβά για σας; Θα φτάσετε να τον γνωρίσετε προσωπικά; Η προσωπική σας απόφαση θα επηρεάσει ζωτικά το μέλλον σας γιατί ο Ιεχωβά έχει πει: «’Εξάπαντος θα αγιάσω το μεγάλο μου όνομα, το οποίο βεβηλώθηκε ανάμεσα στα έθνη, . . . και τα έθνη θα υποχρεωθούν να γνωρίσουν ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά,’ αυτά είναι τα λόγια του Κυρίαρχου του σύμπαντος Ιεχωβά, ‘όταν αγιαστώ ανάμεσά σας μπροστά στα μάτια τους.’»—Ιεζεκιήλ 36:23, ΜΝΚ.

Ευτυχώς για το ανθρώπινο γένος, ο Ιεχωβά έχει εγείρει τους Μάρτυρες του οι οποίοι, σ’ αυτό τον 20ό αιώνα, άφοβα διακηρύττουν το όνομά του και το σκοπό του. Εάν θέλετε να γνωρίσετε τον αληθινό και ζωντανό Θεό, τον Ιεχωβά, ελάτε σ’ επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στη γειτονιά σας ή με τους εκδότες αυτού του περιοδικού. Χωρίς χρήματα ή υποχρέωση ευχαρίστως θα σας βοηθήσουν να γνωρίσετε τον ουράνιο Πατέρα, τον Ιεχωβά.—Ησαΐας 43:10· Ματθαίος 6:9.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 5]

Το αποκλειστικό όνομα του Θεού εμφανίζεται σχεδόν 7.000 φορές στο Εβραϊκό κείμενο της Βίβλου. Συμβαίνει το ίδιο στη δική σας Βίβλο;