Ερωτήσεις από Αναγνώστες

■ Θα μπορούσε η απαγόρευση της Βίβλου για το αίμα να εφαρμόζεται μόνο σε αίμα από ένα θύμα που σκοτώθηκε από άνθρωπο, και όχι σε κρέας ζώου που δεν έχει χυθεί το αίμα του το οποίο πέθανε από μόνο του ή σε αίμα από ένα ζωντανό ζώο ή άνθρωπο;

Μερικοί άνθρωποι έχουν κάνει τη σκέψη αυτή, δείχνοντας μερικά Βιβλικά εδάφια για φαινομενική υποστήριξη. Με αυτό τον τρόπο υποστηρίζουν ότι δεν θα ήταν εσφαλμένο να δεχτούμε μια μετάγγιση αίματος από έναν ζωντανό δότη. Οι σκέψεις αυτές μπορεί να φαίνονται ότι έχουν κάποια βάση, αλλά μια προσεκτικότερη εξέταση των εδαφίων που χρησιμοποιούνται και άλλων σχετικών εδαφίων δείχνει ότι ο Θεός θέλει ο λαός του να αποφεύγει να παίρνει αίμα και να διατηρεί τη ζωή του με αίμα, είτε από ζωντανό είτε από νεκρό πλάσμα.

Στους Ισραηλίτες ειπώθηκε: «Ουδέν θνησιμαίον θέλετε τρώγει· εις τον ξένον τον εντός των πυλών σου θέλεις δίδει αυτά, δια να τρώγη αυτό· ή θέλεις πωλεί αυτό εις αλλογενή· διότι λαός άγιος είσαι εις Κύριον [Ιεχωβά, ΜΝΚ] τον Θεόν σου.» (Δευτερονόμιον 14:21) Παρά το γεγονός ότι δεν είχε χυθεί το αίμα του, μπορούσαν να πουλήσουν το πτώμα του ζώου σε έναν ξένο. Σε φαινομενική αντίφαση, το Λευιτικό 17:10 λέει: «Και όστις άνθρωπος εκ του οίκου Ισραήλ ή εκ των ξένων των παροικούντων μεταξύ σας φάγη οιονδήποτε αίμα, θέλω στήσει το πρόσωπόν μου εναντίον εκείνης της ψυχής ήτις τρώγει το αίμα, και θέλω εξολοθρεύσει αυτήν εκ μέσου του λαού αυτής.» Γιατί υπάρχει η διαφορά αυτή ανάμεσα σε τούτα τα εδάφια;

Παρουσιάζοντας τις απόψεις τους, μερικοί έχουν ισχυριστεί ότι το Δευτερονόμιο 14:21 επέτρεπε στον ξένο να τρώει κρέας που δεν είχε χυθεί το αίμα του αν προερχόταν από ένα ζώο το οποίο δεν είχε σκοτωθεί από άνθρωπο, γιατί τότε ο άνθρωπος θα έπρεπε να χύσει το αίμα του (που εκπροσωπούσε τη ζωή) επιστρέφοντάς το στον Θεό. Το Λευιτικό 17:15 φαινομενικά υποστηρίζει αυτή την άποψη· λέει ότι ο ντόπιος ή ο ξένος που έτρωγαν «θνησιμαίον ή διεσπαραγμένον υπό θηρίου» απλά «θέλει λουσθή εν ύδατι και θέλει είσθαι ακάθαρτος έως εσπέρας.» Έτσι φαινομενικά εμφανίζεται σαν να μην υπήρχε καμιά ουσιαστική ενοχή αν τρωγόταν αίμα εφόσον το θύμα δεν σκοτωνόταν από άνθρωπο. Έτσι μερικοί ισχυρίζονται ότι δεν θα ήταν λάθος να πάρουμε αίμα από ένα ζωντανό πλάσμα, χρησιμοποιώντας το για τροφή ή για μεταγγίσεις.

Ωστόσο, αναφέρεται η βασική διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο Δευτερονόμιο 14:21 και στο Λευιτικό 17:10, 15 στον τρόπο με τον οποίο έχει πεθάνει το ζώο; Η Γραφική απάντηση πρέπει να είναι, Όχι.

Οι Ισραηλίτες ήξεραν ότι οι ίδιοι δεν μπορούσαν με κανένα τρόπο να φάνε κρέας ζώου που δεν είχε χυθεί το αίμα του, είτε αυτό πέθαινε από μόνο του ή σκοτωνόταν από άγριο θηρίο. Ενώ ήταν ακόμη στο Όρος Σινά τούς είχε ειπωθεί να απαλλαγούν από τέτοιου είδους ψοφίμια. (Έξοδος 22:31) Το Δευτερονόμιο 14:21 βρίσκεται σε αρμονία μ’ αυτό, υποδεικνύοντας στους Ισραηλίτες στην υποσχεμένη γη να απαλλάσσονται από τα πτώματα αυτά των ζώων που δεν είχε χυθεί το αίμα τους αλλά επιτρέποντάς τους να τα πουλάνε στους ξένους.

Τώρα ας εξετάσουμε προσεκτικά το Λευιτικό 17:10. Λέει ότι κανένας «άνθρωπος εκ του οίκου Ισραήλ ή εκ των ξένων» δεν θα έπρεπε να φάει αίμα. Λεγόταν αυτό επειδή το ζώο είχε σκοτωθεί από άνθρωπο και έτσι το αίμα θα έπρεπε να επιστρέψει στον Θεό; Αν το ισχυριζόμαστε αυτό θα ήταν σαν να διαβάζαμε στο εδάφιο περισσότερα απ’ όσα περιέχει. Επιπρόσθετα, αν θα προέκυπτε ενοχή μόνο αν το αίμα προερχόταν από άνθρωπο, τότε το Δευτερονόμιο 14:21 και το Έξοδος 22:31 δεν θα απαγόρευαν στους Ισραηλίτες να φάνε κρέας από ζώα που είχε χυθεί το αίμα τους τα οποία δεν σκοτώθηκαν από ανθρώπους. Ωστόσο οι Ισραηλίτες γνώριζαν σαφώς ότι δεν μπορούσαν να φάνε τέτοιο κρέας. Ο Ιεζεκιήλ δήλωσε: «Η ψυχή μου δεν εμολύνθη, επειδή από νεότητός μου έως του νυν δεν έφαγον θνησιμαίον ή θηριάλωτον.»—Ιεζεκιήλ 4:14· Παράβαλε 44:31.

Γιατί, τότε, στο Δευτερονόμιο 14:21 λέει ότι στον «ξένο» θα μπορούσε να πουληθεί κρέας που δεν είχε χυθεί το αίμα του, αλλά στο Λευιτικό 17:10 απαγορεύει στον «ξένο» να φάει αίμα; Τόσο ο λαός του Θεού όσο και οι σχολιαστές της Βίβλου έχουν αναγνωρίσει ότι η διάκριση υπάρχει σχετικά με τη θρησκευτική στάση των ξένων. Το Βοήθημα για την Κατανόηση της Βίβλου (σελίδα 51, στα Αγγλικά) υποδεικνύει ότι μερικές φορές ο όρος «ξένος» σήμαινε ένα άτομο ανάμεσα στους Ισραηλίτες που δεν ήταν πλήρης προσήλυτος. Φαίνεται ότι αυτού του είδους το άτομο εννοείται στο Δευτερονόμιο 14:21, ένας άνθρωπος που δεν προσπαθούσε να κρατήσει όλους τους νόμους του Θεού και που ίσως χρησιμοποιούσε ο ίδιος πτώματα ζώων τα οποία θεωρούνταν ακάθαρτα από τους Ισραηλίτες και τους προσήλυτους. Οι Ιουδαίοι λόγιοι, επίσης, έχουν δώσει την ίδια εξήγηση.*

Έτσι κανένας λάτρης του Θεού δεν μπορούσε να φάει αίμα, είτε από (τη σάρκα ενός) ζώο που είχε πεθάνει από μόνο του είτε από ένα ζώο που είχε σκοτωθεί από άνθρωπο. Γιατί, τότε, το Λευιτικό 17:15 λέει ότι το να φας κρέας ενός τέτοιου ζώου που δεν είχε χυθεί το αίμα του, το οποίο πέθανε από μόνο του ή σκοτώθηκε από ένα θηρίο απλώς έφερνε ακαθαρσία;

Βρίσκουμε κάποια απάντηση στο Λευιτικό 5:2, που λέει: «Εάν τις εγγίση πράγμα τι ακάθαρτον, είτε θνησιμαίον ακαθάρτου θηρίου είτε θνησιμαίον ακαθάρτου κτήνους . . ., και έλαθεν αυτόν (παρ’ ότι είχε κρυφτεί από αυτόν, ΜΝΚ), όμως θέλει είσθαι ακάθαρτος και ένοχος.» Ναι, ο Θεός αναγνώρισε ότι ο Ισραηλίτης θα μπορούσε να κάνει λάθος ακούσια. Γι’ αυτό, στο Λευιτικό 17:15 μπορεί να κατανοηθεί ότι προβλέπει ένα τέτοιο λάθος. Για παράδειγμα, αν κάποιος Ισραηλίτης έτρωγε κρέας που του σέρβιραν και κατόπιν μάθαινε ότι δεν είχε χυθεί το αίμα του, ήταν ένοχος αμαρτίας. Αλλά επειδή ήταν ακούσια, μπορούσε να κάνει τα βήματα του καθαρισμού. Εκείνο, όμως που έχει σημασία είναι το εξής: Αν δεν έκανε τα βήματα αυτά, «τότε θέλει βαστάσει την ανομίαν αυτού.»—Λευιτικόν 17:16.*

Ώστε το να φάει κανείς κρέας που δεν είχε χυθεί το αίμα του δεν ήταν ένα ρηχό ζήτημα· θα μπορούσε να καταλήξη ακόμη και σε θάνατο. Κανένας αληθινός λάτρης (Ισραηλίτης ή πλήρης προσήλυτος ξένος) δεν μπορούσε θελημένα να φάει κρέας που δεν είχε χυθεί το αίμα του, ανεξάρτητα από το αν το κρέας αυτό προερχόταν από ένα ζώο που είχε πεθάνει μόνο του, είχε σκοτωθεί από ένα άλλο ζώο ή είχε σκοτωθεί από άνθρωπο. (Αριθμοί 15:30) Η αποστολική σύνοδος το επιβεβαίωσε αυτό. Γράφοντας σε Χριστιανούς που απάρτιζαν τον πνευματικό «Ισραήλ του Θεού» απαγόρευσε να τρώγεται καθετί πνικτό, είτε το κρέας αυτό που δεν είχε χυθεί το αίμα του προερχόταν από ζώο που είχε πεθάνει από τυχαίο στραγγαλισμό, είτε τον στραγγαλισμό τον είχε προξενήσει άνθρωπος.—Γαλάτας 6:16· Πράξεις 21:25.

Η σύνοδος εκείνη κατεύθυνε επίσης τους δούλους του Θεού να ‘απέχουν από το αίμα’. Αν οι χρισμένοι εκείνοι Χριστιανοί δεν μπορούσαν να καταναλώσουν αίμα που θα βρισκόταν στο κρέας ενός στραγγαλισμένου πλάσματος, ασφαλώς δεν μπορούσαν να πάρουν αίμα από ένα ζωντανό πλάσμα. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι ούτε οι αρχαίοι Ισραηλίτες ούτε οι υπάκουοι Χριστιανοί θα μπορούσαν να μιμηθούν τα μέλη των Αφρικανικών φυλών, που ρίχνουν βέλη στις σφαγίτιδες φλέβες των ζωντανών βοοειδών για να πάρουν το αίμα το οποίο αναμιγνύουν με γάλα και το πίνουν. Παρόμοια, οι δούλοι του Θεού δεν θα μπορούσαν να δεχτούν την ιατρική συνήθεια όπου μέρη του ανθρώπινου αίματος αφαιρούνται και δίνονται σαν μεταγγίσεις που έχουν την πρόθεση να επεκτείνουν τη ζωή. Οι συνήθειες αυτές παραβιάζουν την καταδίκη που έχει εξαγγείλει ο Θεός ενάντια σε οποιονδήποτε «φάγει οιονδήποτε αίμα» και την εντολή ότι οι Χριστιανοί ‘πρέπει να απέχουν από το αίμα.’—Πράξεις 15:28, 29· Λευιτικόν 17:10.

Παρά τις πιέσεις να νοθεύσουν τις απαιτήσεις του Θεού, οι αληθινοί Χριστιανοί γνωρίζουν ότι η ζωή είναι ένα δώρο από τον Ιεχωβά Θεό και πρέπει να χρησιμοποιείται με τον τρόπο που εκείνος κατευθύνει. Υπακούνε στο Θεό είτε αυτό φαίνεται πρακτικό τώρα είτε όχι. Για παράδειγμα, το Πράξεις 15:28, 29 δίνει εντολή στους Χριστιανούς να απέχουν από την ειδωλολατρεία. Έτσι ο αληθινός λάτρης που απειλείται με θάνατο αν αρνηθεί να συμμετάσχει σε ειδωλολατρεία, δεν θα πρέπει να ισχυρισθεί ότι εφόσον «το είδωλον είναι ουδέν», δεν θα πρέπει να χάσει την τωρινή ζωή απλά και μόνο για ένα σύμβολο. (1 Κορινθίους 8:4) Οι τρεις πιστοί Εβραίοι έδωσαν το σωστό παράδειγμα της υπακοής, όπως έκαναν και οι πρώτοι Χριστιανοί που δέχτηκαν το θάνατο στο Ρωμαϊκό αμφιθέατρο μάλλον αντί να θυμιάσουν πάνω σ’ έναν βωμό.—Δανιήλ 3:1-18.

Παρόμοια, αν θα δημιουργόταν ένα πρόβλημα σχετικά με το αίμα όπως όταν ένα ατύχημα ή μία εγχείρηση προκαλεί υπερβολική απώλεια αίματος, ο Χριστιανός δεν μπορεί να συμβιβάσει την ακεραιότητα του. Υπακούει στον Ζωοδότη του με πλήρη βεβαιότητα ότι αν, παρά την άριστη εναλλακτική ιατρική θεραπεία, η τωρινή του ζωή χανόταν, η αιώνια ζωή του δεν βρίσκεται σε κίνδυνο. Ο Ιησούς είπε στους ακολούθους του: «Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη.»—Ματθαίος 10:28.

Βέβαια, οι πρόσφατες ιατρικές αποδείξεις αποδεικνύουν ότι οι μεταγγίσεις αίματος συνήθως δεν είναι αναγκαίες για να σωθεί ένα άτομο, γιατί έμπειροι γιατροί πιστοποιούν ότι κοινά εναλλακτικά μέσα μπορούν να κάνουν εξίσου καλή δουλειά στις περισσότερες περιπτώσεις. Θα μπορούσε ακόμη να γίνει και η σκέψη ότι ο αριθμός των ατόμων που θα μπορούσαν να είχαν διατηρηθεί ζωντανά μόνο με μετάγγιση αίματος, είναι πιθανώς μικρότερος από τον αριθμό εκείνων οι οποίοι έχουν πεθάνει από τις βλάβες που προξενεί η μετάγγιση. Όπως και αν έχει το πράγμα, οι Χριστιανοί είναι αποφασισμένοι να υπακούσουν στο Θεό και να σεβαστούν την δική του άποψη για το αίμα.

Κατά συνέπεια, οι αληθινοί ακόλουθοι σήμερα δεν θα φάνε κρέας που δεν έχει χυθεί το αίμα του, είτε προέρχεται από ένα ζώο που σκότωσε κάποιος άνθρωπος είτε από ένα πλάσμα που πέθανε με κάποιον άλλο τρόπο. Ούτε θα διατηρήσουν τη ζωή τους παίρνοντας αίμα από ζωντανά πλάσματα, ζώα ή ανθρώπους. Αναγνωρίζουν τον Ιεχωβά σαν Ζωοδότη τους και είναι αποφασισμένοι να τον υπακούνε σε κάθε θέμα.

[Υποσημειώσεις]