Ποιοι θα Γίνουν Επιδοκιμασμένοι από τον Ιεχωβά;
‘Συνεχίστε να επεξεργάζεστε τη δική σας σωτηρία· γιατί ο Θεός είναι εκείνος που, για χάρη της ευαρέστησής του, ενεργεί μέσα σας προκειμένου και να θέλετε και να ενεργείτε’.—ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ 2:12, 13, ΜΝΚ.
1, 2. Σε ποια περίσταση έλαβε ο Ιησούς μια διακήρυξη θεϊκής επιδοκιμασίας, και γιατί θα πρέπει να μας ενδιαφέρει εμάς αυτό;
ΗΤΑΝ ένα σημείο καμπής στην ιστορία. Ο Ιωάννης ο Βαφτιστής κήρυττε το άγγελμα του Θεού και βάφτιζε στο νερό εκείνους που μετανοούσαν. Τότε, πλησίασε ένας άντρας που ο Ιωάννης ήξερε ότι ήταν δίκαιος· ήταν ο Ιησούς. Αυτός δεν είχε καμιά αμαρτία για την οποία να χρειαζόταν να μετανοήσει, και όμως ζήτησε να βαφτιστεί για ‘να εκπληρώσει κάθε δικαιοσύνη’.—Ματθαίος 3:1-15.
2 Αφού ο Ιωάννης υπάκουσε με μετριοφροσύνη, και ο Ιησούς βγήκε από το νερό, «ηνοίχθησαν . . . οι ουρανοί και είδε το Πνεύμα του Θεού καταβαίνον ως περιστεράν». Εκτός απ’ αυτό, ακούστηκε «φωνή εκ των ουρανών, λέγουσα· Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην [τον οποίον έχω επιδοκιμάσει, ΜΝΚ]». (Ματθαίος 3:16, 17· Μάρκος 1:11, ΜΝΚ) Τι αναγγελία ήταν αυτή! Όλοι μας χαιρόμαστε να ευχαριστούμε κάποιον που σεβόμαστε. (Πράξεις 6:3-6· 16:1, 2· Φιλιππησίους 2:19-22· Ματθαίος 25:21) Φανταστείτε λοιπόν πώς θα νιώθατε αν ο παντοδύναμος Θεός ανακοίνωνε: ‘Σε έχω επιδοκιμάσει!’
3. Τι θα πρέπει να μας ενδιαφέρει σχετικά με την επιδοκιμασία του Θεού;
3 Είναι δυνατό να γίνει κάποιο άτομο επιδοκιμασμένο από τον Θεό σήμερα; Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν άνθρωπο που ‘δεν έχει ελπίδα και είναι στον κόσμο χωρίς Θεό’, που είναι ‘αποξενωμένος από τη ζωή που ανήκει στον Θεό’. (Εφεσίους 2:12· 4:18) Μπορεί αυτός να μεταφερθεί απ’ αυτή τη θέση στην ευλογημένη κατάσταση όπου θα είναι επιδοκιμασμένος από τον Ιεχωβά; Αν ναι, πώς; Ας δούμε.
Τι Σήμαιναν τα Λόγια Του;
4. (α) Ποια έννοια έχει η λέξη της ελληνικής που μεταφράζεται ‘επιδοκιμάζω’ στη διακήρυξη που έκανε ο Θεός; (β) Γιατί είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η χρήση αυτής της λέξης στη συγκεκριμένη περίπτωση;
4 Οι αφηγήσεις των Ευαγγελίων που αναφέρουν τα λόγια του Θεού, ‘Έχω επιδοκιμάσει [τον Ιησού]’, χρησιμοποιούν το ρήμα ευδοκέω. (Ματθαίος 3:17, ΜΝΚ· Μάρκος 1:11, ΜΝΚ· Λουκάς 3:22, ΜΝΚ) Αυτό το ρήμα σημαίνει «ευαρεστούμαι, βλέπω ευνοϊκά, ευχαριστούμαι», και το ουσιαστικό που προέρχεται απ’ αυτό το ρήμα έχει την έννοια της «καλής θέλησης, της ευαρέστησης, της εύνοιας, της ευχής, της επιθυμίας». Το ρήμα ευδοκέω δεν περιορίζεται στη θεϊκή επιδοκιμασία. Για παράδειγμα, οι Χριστιανοί της Μακεδονίας «ηυδόκησαν» να προσφέρουν οικονομική βοήθεια σε άλλους. (Ρωμαίους 10:1, Κείμενο· 15:26, Κείμενο· 2 Κορινθίους 5:8, Κείμενο· 1 Θεσσαλονικείς 2:8, Κείμενο· 3:1, Κείμενο) Ωστόσο, η επιδοκιμασία που έλαβε ο Ιησούς εκφράστηκε από τον Θεό και όχι από ανθρώπους. Αυτός ο όρος χρησιμοποιείται αναφορικά με τον Ιησού, μονάχα μετά το βάφτισμά του. (Ματθαίος 17:5, ΜΝΚ· 2 Πέτρου 1:17, ΜΝΚ) Είναι ενδιαφέρον ότι το εδάφιο Λουκάς 2:52 χρησιμοποιεί διαφορετική λέξη, όταν μιλάει για τον Ιησού ως αβάφτιστο νεαρό, που λάβαινε «χάριν» από τον Θεό και από τους ανθρώπους.
5. (α) Πώς γίνεται φανερό ότι μπορούν ατελείς άνθρωποι να είναι επιδοκιμασμένοι από τον Θεό; (β) Ποιοι είναι ‘άνθρωποι καλής θέλησης’;
5 Είναι δυνατό να κερδίσουν την εύνοια του Θεού και ατελείς άνθρωποι, όπως εμείς; Ευτυχώς, η απάντηση είναι ναι. Όταν γεννήθηκε ο Ιησούς, οι άγγελοι ανακοίνωσαν: «Δόξα εν υψίστοις θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκίας [καλής θέλησης, ΜΝΚ]». (Λουκάς 2:14, Κείμενο) Αν το πάρουμε κατά γράμμα στην ελληνική, οι άγγελοι έψελναν για μια ευλογία που θα ερχόταν σε «ανθρώπους ευδοκίας» ή σε «ανθρώπους τους οποίους επιδοκιμάζει ο Θεός».a Ο καθηγητής Χανς Μπίτενχαρντ γράφει σχετικά μ’ αυτή τη χρήση της φράσης εν ανθρώποις ευδοκίας: «Η φράση αναφέρεται στους ανθρώπους της ευαρέστησης του Θεού . . . Δεν έχουμε λοιπόν να κάνουμε εδώ με την καλή θέληση των ανθρώπων . . . Έχουμε να κάνουμε με το υπέρτατο και καταδεχτικό θέλημα του Θεού, το οποίο εκλέγει για τον εαυτό του ένα λαό για σωτηρία». Γι’ αυτό, όπως έχουν εξηγήσει από παλιά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, το εδάφιο Λουκάς 2:14, Κείμενο, δείχνει ότι μέσω της αφιέρωσης και του βαφτίσματος είναι δυνατό για τους ατελείς ανθρώπους να γίνουν άνθρωποι καλής θέλησης, άνθρωποι επιδοκιμασμένοι από τον Θεό!b
6. Τι χρειάζεται ακόμη να μάθουμε σχετικά με την επιδοκιμασία του Θεού;
6 Εντούτοις, πιθανόν να αντιλαμβάνεστε τι διαφορά υπάρχει μεταξύ του να είναι κάποιοι ‘εχθροί του Θεού, έχοντας το νου τους στα έργα που είναι πονηρά’ και του να είναι επιδοκιμασμένοι ως σύντροφοι του δίκαιου και σοφού Θεού μας. (Κολοσσαείς 1:21, ΜΝΚ· Ψαλμός 15:1-5) Γι’ αυτό, μολονότι μπορεί να νιώθετε ανακούφιση ακούγοντας ότι οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν επιδοκιμασμένοι, μπορεί να θέλετε να μάθετε τι περιλαμβάνεται. Μπορούμε να μάθουμε πολλά σχετικά μ’ αυτό, από την πολιτεία του Θεού στο παρελθόν.
Αυτός Καλοδέχτηκε Ανθρώπους
7. Τι δείχνει το εδάφιο Έξοδος 12:38 σχετικά με τη στάση του Θεού;
7 Αιώνες προτού γίνει η ανακοίνωση που αναφέρεται στο εδάφιο Λουκάς 2:14, Κείμενο, ο Ιεχωβά καλοδέχτηκε ανθρώπους να έρθουν και να τον λατρέψουν. Φυσικά, ο Θεός πολιτευόταν αποκλειστικά με το έθνος Ισραήλ, που ήταν αφιερωμένο σ’ αυτόν. (Έξοδος 19:5-8· 31:16, 17) Αλλά θυμηθείτε ότι όταν ο Ισραήλ ελευθερώθηκε από τη δουλεία της Αιγύπτου, «μετ’ αυτών συνανέβη και μέγα πλήθος σύμμικτον ανθρώπων». (Έξοδος 12:38) Εκείνοι οι μη Ισραηλίτες, που πιθανόν να είχαν σχέσεις με το λαό του Θεού και να είχαν παραστεί μάρτυρες των πληγών που έπληξαν την Αίγυπτο, διάλεξαν τώρα να πάνε με τον Ισραήλ. Μερικοί πιθανόν να έγιναν κανονικοί προσήλυτοι.
8. Ποια δύο είδη ξένων κατοικούσαν στον Ισραήλ, και γιατί υπήρχε διαφορά στον τρόπο με τον οποίο τους συμπεριφέρονταν οι Ισραηλίτες;
8 Η διαθήκη του Νόμου αναγνώριζε την κατάσταση των μη Ισραηλιτών σε σχέση με τον Θεό και το λαό του. Μερικοί ξένοι ήταν έποικοι που κατοικούσαν απλώς στη γη του Ισραήλ όπου έπρεπε να υπακούν σε θεμελιώδεις νόμους, όπως λόγου χάρη στο νόμο που απαγόρευε το φόνο και στο νόμο που απαιτούσε να τηρείται το Σάββατο. (Νεεμίας 13:16-21) Οι Ισραηλίτες, αντί να δεχτούν αυτούς τους έποικους ως αδελφούς, πρόσεχαν σε λογικό βαθμό όταν μιλούσαν ή είχαν δοσοληψίες μαζί τους, γιατί αυτοί δεν αποτελούσαν ακόμη μέρος του έθνους του Θεού. Για παράδειγμα, ενώ δεν επιτρεπόταν στους Ισραηλίτες να αγοράσουν και να φάνε το πτώμα ενός ζώου που πέθανε μόνο του και από το οποίο δεν είχε στραγγιστεί το αίμα, εκείνοι οι ξένοι που δεν ήταν προσήλυτοι μπορούσαν να το κάνουν αυτό. (Δευτερονόμιον 14:21· Ιεζεκιήλ 4:14) Με τον καιρό, μερικοί απ’ αυτούς τους ξένους έποικους πιθανόν να ακολουθούσαν την πορεία άλλων ξένων, οι οποίοι έγιναν περιτμημένοι προσήλυτοι. Μονάχα τότε τους μεταχειρίζονταν οι Ισραηλίτες ως αδελφούς στην αληθινή λατρεία, και ήταν υπόλογοι να τηρούν ολόκληρο το Νόμο. (Λευιτικόν 16:29· 17:10· 19:33, 34· 24:22) Η Ρουθ η Μωαβίτισσα, και ο Νεεμάν, ο Σύρος λεπρός, ήταν μη Ισραηλίτες τους οποίους δέχτηκε ο Θεός.—Ματθαίος 1:5· Λουκάς 4:27.
9. Πώς επιβεβαίωσε ο Σολομών τη στάση που κρατούσε ο Θεός για τους ξένους;
9 Και στις μέρες του Βασιλιά Σολομώντα βλέπουμε τον Θεό να δείχνει καλοδεχούμενη στάση στους μη Ισραηλίτες. Όταν γίνονταν τα εγκαίνια του ναού, ο Σολομών προσευχήθηκε: «Και τον ξένον έτι, όστις δεν είναι εκ του λαού σου Ισραήλ, αλλ’ έρχεται από γης μακράς δια το όνομά σου, . . . όταν . . . προσευχηθή προς τον οίκον τούτον, συ επάκουσον εκ του ουρανού, . . . δια να γνωρίσωσι πάντες οι λαοί της γης το όνομά σου, να σε φοβώνται, καθώς ο λαός σου Ισραήλ». (1 Βασιλέων 8:41-43) Ναι, οι προσευχές των ειλικρινών ξένων που έψαχναν για τον Ιεχωβά ήταν ευπρόσδεκτες σ’ αυτόν. Ίσως κι αυτοί επίσης να μάθαιναν τους νόμους του, να υποτάσσονταν στην πράξη της περιτομής και να γίνονταν αποδεκτά μέλη του ευλογημένου λαού του.
10. Πώς θα είχαν μεταχειριστεί οι Ιουδαίοι τον Αιθίοπα ευνούχο, και γιατί τον ωφέλησε η περιτομή;
10 Ένας άνθρωπος που το έκανε αυτό σε μετέπειτα καιρούς ήταν ο θησαυροφύλακας της Βασίλισσας Κανδάκης, από τη μακρινή Αιθιοπία. Όταν πρωτάκουσε για τους Ιουδαίους και τη λατρεία τους, πιθανότατα ο τρόπος ζωής του και η θρησκεία του να μην ήταν αποδεκτά από τον Ιεχωβά. Γι’ αυτό οι Ιουδαίοι θα έπρεπε να είχαν δείξει ένα μέτρο ανοχής, όσο αυτός ο ξένος βρισκόταν ανάμεσά τους και μελετούσε το Νόμο για να μάθει τις απαιτήσεις του Θεού. Αυτός προφανώς προόδεψε και έκανε τις απαιτούμενες αλλαγές προκειμένου να αποκτήσει τα προσόντα για να περιτμηθεί. Το εδάφιο Πράξεις 8:27, μας λέει ότι ‘αυτός είχε πάει στην Ιερουσαλήμ για να προσκυνήσει [λατρέψει, ΜΝΚ]’. (Έξοδος 12:48, 49) Αυτό έδειχνε ότι ήταν τότε κανονικός προσήλυτος. Ήταν λοιπόν σε θέση να δεχτεί τον Μεσσία, να γίνει βαφτισμένος μαθητής του και μ’ αυτόν τον τρόπο να εναρμονιστεί με το προοδευτικό θέλημα του Θεού.
Οι Άπιστοι και η Χριστιανική Εκκλησία
11, 12. (α) Ποια περαιτέρω αλλαγή έλαβε χώρα όταν βαφτίστηκε ο Αιθίοπας; (β) Πώς ήταν αυτό σε αρμονία με τα εδάφια Φιλιππησίους 2:12, 13, ΜΝΚ;
11 Ο Ιησούς είπε στους ακολούθους του: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς». (Ματθαίος 28:19, 20) Ο Αιθίοπας προσήλυτος, που μόλις αναφέρθηκε, είχε ήδη γνώση για τον Ιεχωβά και για το άγιο πνεύμα. Γι’ αυτό, αφού τον βοήθησε ο Φίλιππος να κατανοήσει και να δεχτεί τον Ιησού ως τον μεσσιανικό Γιο του Θεού, μπορούσε αυτός να βαφτιστεί. Θα γινόταν έτσι ένα από τα επιδοκιμασμένα μέλη του λαού του Ιεχωβά, τα οποία ακολουθούσαν τον Χριστό. Φυσικά θα ήταν υπόλογος στον Θεό, θα απαιτούνταν να ‘τηρεί όλα τα παραγγέλματα που είχαν δοθεί’ στους Χριστιανούς. Αλλά το γεγονός ότι ήταν υπόλογος έδινε μια θαυμάσια προοπτική: τη σωτηρία!
12 Αργότερα, ο Παύλος έγραψε ότι όλοι οι Χριστιανοί χρειάζεται ‘να συνεχίσουν να επεξεργάζονται τη δική τους σωτηρία με φόβο και τρόμο’. Ωστόσο αυτό ήταν δυνατό να γίνει, ‘γιατί ο Θεός είναι εκείνος που, για χάρη της ευαρέστησής [ευδοκίας] του, ενεργεί μέσα σας προκειμένου και να θέλετε και να ενεργείτε’.—Φιλιππησίους 2:12, 13, ΜΝΚ.
13. Πώς θα μεταχειρίζονταν οι Χριστιανοί εκείνους που δεν βαφτίζονταν τόσο γρήγορα όσο ο Αιθίοπας ευνούχος;
13 Εκείνοι που ήρθαν σε επαφή με τους αληθινούς Χριστιανούς δεν ήταν όλοι έτοιμοι ούτε είχαν όλοι τα προσόντα να προχωρήσουν γρήγορα στο βάφτισμα, όπως συνέβαινε με τον Αιθίοπα. Μερικοί, επειδή δεν ήταν ούτε Ιουδαίοι ούτε προσήλυτοι, είχαν λίγη ή και καθόλου γνώση για τον Ιεχωβά και τις οδούς του· αλλά ούτε και η ηθική τους διεπόταν από τους κανόνες του. Τι είδους μεταχείριση θα τύχαιναν αυτοί; Οι Χριστιανοί έπρεπε να ακολουθούν το παράδειγμα του Ιησού. Σίγουρα, αυτός δεν ενθάρρυνε ούτε παρέβλεπε την αμαρτία. (Ιωάννης 5:14) Ωστόσο, ήταν ανεκτικός με τους αμαρτωλούς που ελκύονταν σ’ αυτόν και επιθυμούσαν να εναρμονίσουν τις οδούς τους μ’ εκείνες του Θεού.—Λουκάς 15:1-7.
14, 15. Εκτός από τους χρισμένους Χριστιανούς, τι είδους άνθρωποι παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις στην Κόρινθο, και πώς θα μπορούσαν αυτοί να διαφέρουν ως προς την πνευματική πρόοδο;
14 Το ότι οι Χριστιανοί συμπεριφέρονταν με ανεκτικότητα σ’ εκείνους που μάθαιναν για τον Θεό φαίνεται καθαρά από τα σχόλια που έκανε ο Παύλος σχετικά με τις συναθροίσεις στην Κόρινθο. Καθώς εξέταζε τη χρήση των θαυματουργικών χαρισμάτων του πνεύματος που χαρακτήριζαν αρχικά τη Χριστιανοσύνη δείχνοντας ότι αυτή είχε την ευλογία του Θεού, ο Παύλος ανέφερε ‘πιστούς’ και «απίστους». (1 Κορινθίους 14:22) Οι ‘πιστοί’ ήταν εκείνοι που δέχτηκαν τον Χριστό και βαφτίστηκαν. (Πράξεις 8:13· 16:31-34) «Πολλοί των Κορινθίων ακούοντες επίστευον και εβαπτίζοντο».—Πράξεις 18:8.
15 Σύμφωνα με το εδάφιο 1 Κορινθίους 14:24, στις συναθροίσεις στην Κόρινθο, πήγαιναν και ‘άπιστοι ή ιδιώτες [συνηθισμένοι άνθρωποι, ΜΝΚ]’ και ήταν καλοδεχούμενοι.c Είναι πιθανό ότι αυτοί διέφεραν ως προς την πρόοδο που σημείωναν στη μελέτη και στην εφαρμογή του Λόγου του Θεού. Μερικοί μπορεί να διέπρατταν ακόμη αμαρτίες. Άλλοι μπορεί να είχαν αποκτήσει ένα μέτρο πίστης, να είχαν ήδη κάνει μερικές αλλαγές στη ζωή τους και να είχαν αρχίσει, ακόμη και πριν από το βάφτισμα, να λένε σε άλλους αυτά που είχαν μάθει.
16. Πώς θα μπορούσαν τέτοια άτομα να ωφεληθούν με το να βρίσκονται ανάμεσα σε Χριστιανούς, στις συναθροίσεις εκκλησίας;
16 Φυσικά, κανείς απ’ αυτούς τους αβάφτιστους δεν ήταν «εν Κυρίω». (1 Κορινθίους 7:39) Αν το παρελθόν τους περιλάμβανε σοβαρά ηθικά και πνευματικά σφάλματα, καταλαβαίνουμε ότι θα χρειαζόταν χρόνος για να εναρμονιστούν με τους κανόνες του Θεού. Στο μεταξύ, εφόσον δεν προσπαθούσαν κακόβουλα να υπονομεύσουν την πίστη και την καθαρότητα της εκκλησίας, ήταν καλοδεχούμενοι. Τα όσα έβλεπαν και άκουγαν στις συναθροίσεις θα μπορούσαν να ‘τους ελέγξουν’, καθώς ‘γίνονταν φανερά τα κρυπτά της καρδιάς τους’.—1 Κορινθίους 14:23-25· 2 Κορινθίους 6:14.
Πώς θα Παρέμεναν Επιδοκιμασμένοι από τον Θεό για Σωτηρία
17. Ποια εκπλήρωση είχε το εδάφιο Λουκάς 2:14, Κείμενο, στον πρώτο αιώνα;
17 Μέσω του δημόσιου κηρύγματος που έκαναν οι βαφτισμένοι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα, χιλιάδες άτομα άκουσαν τα καλά νέα. Αυτοί πίστεψαν σ’ αυτά που άκουσαν, μετανόησαν για την προηγούμενη πορεία τους και βαφτίστηκαν, κάνοντας «ομολογία [δημόσια διακήρυξη, ΜΝΚ] προς σωτηρίαν». (Ρωμαίους 10:10-15· Πράξεις 2:41-44· 5:14· Κολοσσαείς 1:23) Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι τα βαφτισμένα άτομα εκείνης της εποχής είχαν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά, επειδή αυτός τους έχριζε με άγιο πνεύμα, υιοθετώντας τους ως πνευματικούς γιους. Ο απόστολος Παύλος έγραψε τα εξής: «Προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν δια Ιησού Χριστού εις εαυτόν, κατά την ευδοκίαν [ευαρέστηση, ΜΝΚ] του θελήματος αυτού». (Εφεσίους 1:5) Έτσι, στη διάρκεια εκείνου του αιώνα άρχισαν να αποδεικνύονται αληθινά όσα είχαν προβλέψει οι άγγελοι τον καιρό της γέννησης του Ιησού: «Ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκίας [καλής θέλησης, ΜΝΚ· δηλαδή, σε ανθρώπους που έχουν την επιδοκιμασία του Θεού]».—Λουκάς 2:14, Κείμενο.
18. Γιατί δεν μπορούσαν οι χρισμένοι Χριστιανοί να θεωρούν δεδομένη την επιδοκιμασμένη υπόσταση που είχαν ενώπιον του Θεού;
18 Για να διατηρηθεί αυτή η ειρήνη, ήταν απαραίτητο για εκείνους τους ‘ανθρώπους καλής θέλησης’ να ‘συνεχίσουν να επεξεργάζονται τη δική τους σωτηρία με φόβο και τρόμο’. (Φιλιππησίους 2:12, ΜΝΚ) Αυτό δεν ήταν εύκολο, επειδή ήταν ακόμη ατελείς άνθρωποι. Θα αντιμετώπιζαν πειρασμούς και πιέσεις για να κάνουν ό,τι ήταν άδικο. Αν ενέδιδαν στην αδικοπραγία, θα έχαναν την επιδοκιμασία του Θεού. Γι’ αυτό ο Ιεχωβά διευθέτησε στοργικά να υπάρχουν πνευματικοί ποιμένες, που θα βοηθούσαν και θα προστάτευαν ταυτόχρονα τις εκκλησίες.—1 Πέτρου 5:2, 3.
19, 20. Ποιες προμήθειες έκανε ο Θεός ώστε να μπορούν οι βαφτισμένοι Χριστιανοί να εξακολουθούν να είναι επιδοκιμασμένοι δούλοι του;
19 Τέτοιοι πρεσβύτεροι εκκλησίας θα λάβαιναν σοβαρά υπόψη τους την εξής συμβουλή του Παύλου: «Εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί [που έχετε πνευματικά προσόντα, ΜΝΚ] διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος, προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής». (Γαλάτας 6:1) Όπως μπορούμε να καταλάβουμε, το άτομο που θα έκανε το σπουδαίο βήμα του βαφτίσματος θα ήταν περισσότερο υπόλογο, όπως συνέβαινε και με τον ξένο που γινόταν περιτμημένος προσήλυτος στον Ισραήλ. Ωστόσο, σε περίπτωση που ένας βαφτισμένος Χριστιανός έκανε κάποιο σφάλμα, θα μπορούσε να βρει στοργική βοήθεια μέσα στην εκκλησία.
20 Μια ομάδα πρεσβυτέρων της εκκλησίας θα μπορούσε να προσφέρει βοήθεια σε κάποιον που έπεσε σε σοβαρή αδικοπραγία. Ο Ιούδας έγραψε τα εξής: ‘Εξακολουθείτε να δείχνετε έλεος σε μερικούς που έχουν αμφιβολίες· να τους σώζετε αρπάζοντάς τους από τη φωτιά. Αλλά εξακολουθείτε να δείχνετε έλεος σε άλλους, κάνοντάς το αυτό με φόβο, ενώ μισείτε ακόμη και το εσωτερικό ένδυμα που έχει κηλιδωθεί από τη σάρκα’. (Ιούδα 22, 23, ΜΝΚ) Ένα βαφτισμένο μέλος της εκκλησίας που έχει βοηθηθεί μ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να συνεχίσει να απολαμβάνει την επιδοκιμασία του Ιεχωβά και την ειρήνη, για την οποία είχαν μιλήσει οι άγγελοι, τον καιρό της γέννησης του Ιησού.
21, 22. Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν κάποιος γινόταν αμετανόητος αμαρτωλός, και πώς θα αντιδρούσαν τα όσια μέλη της εκκλησίας;
21 Υπήρχαν μερικές περιπτώσεις, μολονότι σπάνιες, στις οποίες εκείνος που είχε διαπράξει αδικοπραγία έμενε αμετανόητος. Τότε οι πρεσβύτεροι θα έπρεπε να τον αποβάλουν για να προστατέψουν την καθαρή εκκλησία από τη μόλυνση. Αυτό συνέβηκε μ’ έναν βαφτισμένο άντρα στην Κόρινθο, ο οποίος επέμενε να διατηρεί μια ανήθικη σχέση. Ο Παύλος έδωσε την εξής συμβουλή στην εκκλησία: «Να μη συναναστρέφησθε με πόρνους, και ουχί διόλου με τους πόρνους του κόσμου τούτου ή με τους πλεονέκτας ή άρπαγας ή ειδωλολάτρας· επειδή τότε πρέπει να εξέλθητε από του κόσμου. Αλλά τώρα σας έγραψα να μη συναναστρέφησθε, εάν τις αδελφός ονομαζόμενος ήναι πόρνος ή πλεονέκτης ή ειδωλολάτρης ή λοίδορος ή μέθυσος ή άρπαξ, με τον τοιούτον μηδέ να συντρώγητε».—1 Κορινθίους 5:9-11.
22 Αφού ο Κορίνθιος εκείνος είχε κάνει το σπουδαίο βήμα του βαφτίσματος, και είχε γίνει έτσι επιδοκιμασμένος από τον Θεό και μέλος της εκκλησίας, η αποβολή του ήταν σοβαρό ζήτημα. Ο Παύλος έδειξε ότι οι Χριστιανοί δεν έπρεπε να έχουν συναναστροφή μαζί του, επειδή αυτός είχε απορρίψει την επιδοκιμασμένη υπόσταση που είχε ενώπιον του Θεού. (Παράβαλε 2 Ιωάννου 10, 11.) Ο Πέτρος έγραψε τα εξής σχετικά με τέτοια άτομα που είχαν αποβληθεί: «Καλήτερον ήτο εις αυτούς να μη γνωρίσωσι την οδόν της δικαιοσύνης, παρά αφού εγνώρισαν να επιστρέψωσιν εκ της παραδοθείσης εις αυτούς αγίας εντολής. Συνέβη δε εις αυτούς το της αληθινής παροιμίας, Ο κύων επέστρεψεν εις το ίδιον αυτού εξέρασμα».—2 Πέτρου 2:21, 22.
23. Τον πρώτο αιώνα, ποια ήταν η γενική κατάσταση ανάμεσα στους Χριστιανούς σ’ ό,τι αφορά τη διακράτηση της επιδοκιμασίας του Θεού;
23 Είναι φανερό ότι ο Ιεχωβά δεν θα μπορούσε πια να θεωρεί τέτοια άτομα επιδοκιμασμένα, επειδή είχαν αποβληθεί εξαιτίας του ότι αδικοπραγούσαν αμετανόητα. (Εβραίους 10:38· παράβαλε 1 Κορινθίους 10:5, ΜΝΚ.) Απ’ ό,τι φαίνεται, μια μειονότητα μόνο αποκόπηκε. Οι περισσότεροι, που κέρδισαν ‘παρ’ αξία καλοσύνη και ειρήνη από τον Θεό’ και ‘υιοθετήθηκαν ως γιοι σύμφωνα με την ευαρέστηση του θελήματός του’, παρέμειναν πιστοί.—Εφεσίους 1:2, 5, 8-10, ΜΝΚ.
24. Σε ποια πλευρά αυτού του ζητήματος αξίζει να δώσουμε περαιτέρω προσοχή;
24 Βασικά, το ίδιο συμβαίνει και στον καιρό μας. Ας εξετάσουμε όμως πώς μπορούν σήμερα να βοηθηθούν ‘άπιστοι ή συνηθισμένοι άνθρωποι’ να γίνουν επιδοκιμασμένοι από τον Θεό, και τι μπορεί να γίνει για να βοηθηθούν σε περίπτωση που σφάλουν ενόσω προσπαθούν να το πετύχουν αυτό. Το επόμενο άρθρο θα ασχοληθεί μ’ αυτά τα ζητήματα.
[Υποσημειώσεις]
a Παράβαλε «άνθρωποι τους οποίους αυτός επιδοκιμάζει», New Testament (Καινή Διαθήκη), υπό Τζορτζ Σουάν· «άνθρωποι στους οποίους αυτός ευαρεστείται», The Revised Standard Version (Η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφραση).
b Βλέπε τη Σκοπιά 15 Οκτωβρίου 1964, σελίδες 629-633.
c «Τόσο ο ‘άπιστος’ όσο και ο ‘ιδιώτης’ (αυτός που δεν έχει κατανόηση, αυτός που ερευνά) ανήκουν στην τάξη των απίστων, σε αντίθεση με τους σωσμένους της Χριστιανικής εκκλησίας».—The Expositor’s Bible Commentary (Το Σχολιολόγιο του Ερμηνευτή της Αγίας Γραφής), Τόμος 10, σελίδα 275.
Θυμάστε;
◻ Σύμφωνα με τις Γραφές, από πότε και με ποιον τρόπο μπορούν οι άνθρωποι να είναι επιδοκιμασμένοι από τον Θεό;
◻ Ποια ήταν η άποψη του Θεού για τους ξένους που ζούσαν ανάμεσα στο λαό του, αλλά γιατί ήταν ανάγκη να εξισορροπούν την προσοχή με την ανοχή;
◻ Τι μπορούμε να συμπεράνουμε από το γεγονός ότι ‘άπιστοι’ πήγαιναν στις Χριστιανικές συναθροίσεις στην Κόρινθο;
◻ Πώς έλαβε ο Θεός πρόνοια για να βοηθήσει τους βαφτισμένους Χριστιανούς να παραμείνουν επιδοκιμασμένοι δούλοι του;