Υπηρετώ τον Μεγαλύτερο απ’ Όλους τους Καλλιτέχνες
ΟΤΑΝ ήμουν κοριτσάκι εφτά χρονών, άρχισα να αναρωτιέμαι: «Γιατί πρέπει να πεθάνω; Είναι δυνατό να αποφύγω το θάνατο;» Μου είχαν πει ότι ο Θεός παίρνει τους καλούς ανθρώπους επειδή θέλει να τους έχει κοντά του στον ουρανό. Θυμάμαι ακόμη μια συμμαθήτριά μου που είπε: «Καλύτερα να είσαι κακός άνθρωπος, γιατί οι καλοί πεθαίνουν πρώτοι!»
Αγαπούσα τη ζωγραφική, κι έτσι άρχισα να σπουδάζω καλές τέχνες. Στη σχολή, δεν είχα την ευκαιρία να εξετάσω θέματα θρησκευτικής φύσης, αλλά ούτε και τον καιρό να ενδιαφερθώ γι’ αυτά. Έλεγα μάλιστα στους φίλους μου ότι, για να είναι κανείς θρήσκος, πρέπει να διακρίνεται από χαμηλό επίπεδο νοημοσύνης. Όταν τελείωσα τις καλλιτεχνικές σπουδές μου, διορίστηκα σε κάποιο γυμνάσιο ως καθηγήτρια τεχνικών.
Αγαπούσα την εργασία μου και ενδιαφερόμουν επίσης για την ιταλική και την ξένη λογοτεχνία, για τη μουσική δωματίου και τη συμφωνική μουσική, καθώς και για την όπερα. Το μόνο θρησκευτικό θέμα που μελετούσα εκείνη την περίοδο ήταν οι αγιογραφίες των καλλιτεχνών διάφορων εποχών. Γνώρισα τότε τι σημαίνει το να είσαι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, πώς νιώθεις όταν εκθέτεις δικά σου έργα, καθώς και τι σημαίνει το να τρέφουν μεγάλη εκτίμηση για εσένα, να σε επαινούν και να σε θαυμάζουν ως καλλιτέχνιδα.
Την εποχή εκείνη, ο κόσμος της τέχνης ήταν κάτι το πολύ σπουδαίο για μένα, εφόσον έβρισκα κυρίως σ’ αυτήν ένα σκοπό για την ύπαρξή μου. Αλλά οι ερωτήσεις που είχα όταν ήμουν εφτά χρονών εξακολουθούσαν να απασχολούν το μυαλό μου. Αναζητούσα αδιάκοπα κάποιο βαθύτερο νόημα, κάτι που δεν μπορούσα ακόμη να διευκρινίσω. Καταβρόχθιζα τα βιβλία και ζητούσα από φιλοσόφους να μου δώσουν εξηγήσεις. Ήθελα, με κάθε θυσία, να πάρω κάποια συγκεκριμένη απάντηση στις αμφιβολίες που είχα.
Εξακολουθούσα να έχω τις ίδιες συγκεχυμένες απόψεις όταν παντρεύτηκα. Μετά τη γέννηση της κόρης μου, η αναζήτηση της αλήθειας με απασχολούσε πιο έντονα. Προσπάθησα να την ανακαλύψω ζωγραφίζοντας, γράφοντας ποιήματα, ακούγοντας μουσική και διαβάζοντας βιβλία. Όποτε πήγαινα σε συναυλία κι άκουγα τις πρώτες στροφές της εισαγωγής κάποιου έργου, ο νους μου στρεφόταν αυτόματα στον Θεό, στο Υπέρτατο Ον που δεν ήξερα, και τον ευχαριστούσα. Εκείνη την περίοδο, δόξαζα συχνά τον Θεό για τα ωραία πράγματα που θαύμαζα—για το μωρό μου καθώς κοιμόταν, για τα χρώματα κάποιου τοπίου. «Τι κρίμα», έλεγα συχνά, «που η τέχνη, η οποία θα μπορούσε να έχει ως θέμα της τόσο πολλά ωραία πράγματα, χρησιμοποιείται σε μεγάλο βαθμό για να περιγράψει το θάνατο κι όχι τη ζωή!» Μερικά από τα πιο θαυμάσια ποιήματα και θεατρικά έργα εξυμνούν την απαισιοδοξία ή είναι τραγωδίες· μερικά από τα πιο υπέροχα αριστουργήματα της ζωγραφικής εκθειάζουν το θάνατο αντί για τη ζωή και τις ομορφιές της. Γιατί;
Αυτά τα αντιφατικά συναισθήματα με αποκαρδίωναν πολύ και άρχισα βαθμιαία να γίνομαι απαθής. Τότε, ήρθαν στην πόρτα μου οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Καθώς τους άκουγα, ήταν σαν να μου μιλούσαν σε κάποια νέα γλώσσα. Η υπόσχεση του Θεού να κάνει τη γη παράδεισο ακουγόταν σαν γλυκιά μουσική. Άρχισα να διαβάζω την Αγία Γραφή. Τελικά, βρήκα εκεί τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που δεν έπαυα να υποβάλλω από τότε που ήμουν εφτά χρονών. Ο Θεός δεν θέλει να πεθαίνει ο άνθρωπος, αντίθετα σκοπεύει να ευλογήσει τους πιστούς του δούλους, χαρίζοντάς τους αιώνια ζωή στη γη!
Αυτά συνέβησαν το 1973. Την επόμενη χρονιά, αφιερώθηκα στον Ιεχωβά και βαφτίστηκα. Δεν ήταν εύκολο για μένα να αντικαταστήσω τον αυθόρμητο και συναισθηματικό χαρακτήρα μου μ’ ένα πνεύμα γνήσιας αδελφικής αγάπης ή τον εγωκεντρισμό μου με ανιδιοτέλεια και την προσωπική μου άνεση μ’ ένα αυτοθυσιαστικό πνεύμα! Έπρεπε να απαρνηθώ τον εαυτό μου. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά με βοήθησαν πολύ, όπως με βοήθησαν και οι συναθροίσεις που διεξάγονται στην Αίθουσα Βασιλείας.
Ο Μεγάλος Καλλιτέχνης ξεκαθάρισε τις αμφιβολίες και τις συγκεχυμένες μου απόψεις. Πόσο ευγνώμων είμαι σ’ αυτόν! Γι’ αυτό, το Σεπτέμβριο του 1984, ανέλαβα την υπηρεσία τακτικού σκαπανέα, δαπανώντας 90 ώρες το μήνα για το κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού.
Το να υπηρετώ τον Μεγάλο Καλλιτέχνη και Δημιουργό, τον Ιεχωβά, μαζί με την οικογένειά μου, είναι κάτι που μου φέρνει πραγματική ικανοποίηση. Αναμένουμε με ανυπομονησία τον καιρό που αυτός θα ζωγραφίσει την πιο ζωντανή εικόνα όλων των εποχών· όταν τελικά θα απομακρύνει το παλιό, πονηρό σύστημα που μολύνει και εξουσιάζει αυτή τη γη. Ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια και η τέχνη θα περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από θέματα που έχουν να κάνουν με τη ζωή. Τότε, θα απεικονίζεται μόνο το ωραίο, επειδή μέσω του δίκαιου νέου συστήματος του Θεού, θα εξαφανιστεί η αθλιότητα και ο πόνος για πάντα.—Από Συνεργάτρια.