Εκτέλεση του Έργου του Θεού Όπως Θέλει ο Θεός στη Νιγηρία

ΗΤΑΝ εντυπωσιακό θέαμα. Ατσάλινα δοκάρια—που ζύγιζαν περισσότερο από 500 τόνους—σχημάτιζαν πελώριους σωρούς κατά μήκος της αποβάθρας στο Χιούστον του Τέξας. Ένας λιμενεργάτης κατέγραφε τις τεράστιες ποσότητες που προορίζονταν για αποστολή. Καθώς δούλευε, του έκανε μεγάλη εντύπωση που όλα αυτά τα υλικά ήταν μαρκαρισμένα με το σήμα «Σκοπιά». Τελικά, πλησίασε τον υπεύθυνο εκείνης της αποστολής και τον ρώτησε: «Καλά, πόσο ύψος θα έχει αυτή η σκοπιά;»

Ο λιμενεργάτης έμαθε τότε ότι το ατσάλι δεν προοριζόταν για να φτιαχτεί μια κατά γράμμα σκοπιά. Αντί γι’ αυτό, θα στελνόταν στην Ιγκιεντούμα της Νιγηρίας, όπου θα χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή ενός καινούριου συγκροτήματος για το εκεί τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά—μιας στην κυριολεξία μικρής πόλης στην καρδιά της αφρικανικής ζούγκλας.

Πριν από έξι χρόνια, ο τόπος αυτός στην Ιγκιεντούμα ήταν γεμάτος από πυκνούς θάμνους και καουτσουκόδεντρα. Τώρα ο χώρος είναι φροντισμένος και όμορφος, με λουλούδια, κήπους, μέχρι και πάρκο με ελάφια! Επιπλέον, στο χώρο αυτό ορθώνεται ένα τυπογραφείο που είναι μεγαλύτερο από ολόκληρο το οικόπεδο στο οποίο βρισκόταν το προηγούμενο τμήμα στο Λάγκος. Μέσα στο εργοστάσιο, λειτουργούν τρία τυπογραφικά πιεστήρια, και το ένα απ’ αυτά μπορεί να παράγει 17.000 περιοδικά την ώρα. Τα κτίρια κατοικιών μπορούν να στεγάσουν περισσότερα από 400 άτομα. Το κτίριο των βοηθητικών υπηρεσιών έχει μια μεγάλη τραπεζαρία και κουζίνα, καθώς επίσης αναρρωτήριο και οδοντιατρείο. Υπάρχει ανεξάρτητο σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης. Μια μονάδα, που ελέγχεται από κομπιούτερ, παράγει ηλεκτρισμό. Υπάρχει Αίθουσα Βασιλείας, κτίριο με γραφεία και πυροσβεστικό τμήμα. Υπάρχουν επίσης δρόμοι και φανάρια. Δεν μας εκπλήσσει λοιπόν που οι άνθρωποι λένε ότι είναι πόλη το συγκρότημα του Μπέθελ στην Ιγκιεντούμα. Και όλο αυτό χτίστηκε αποκλειστικά από άτομα που εργάστηκαν εθελοντικά χωρίς μισθό, και χρηματοδοτήθηκε από αυτοπροαίρετες συνεισφορές.

Γρήγορη Επέκταση

Αν και αυτό το Μπέθελ είναι το μεγαλύτερο που υπήρξε ποτέ στη Νιγηρία, δεν είναι το πρώτο. Το πρώτο ιδρύθηκε από τον αδελφό Γουίλιαμ Ρ. Μπράουν, ο οποίος πήγε να μείνει το 1930 στο Λάγκος μαζί με τη σύζυγό του και την κόρη του. Το σπίτι που νοίκιασαν είχε αρκετά δωμάτια και αποτέλεσε τα κεντρικά γραφεία του τμήματος της Εταιρίας στη δυτική Αφρική, το οποίο φρόντιζε τότε για το έργο της Βασιλείας στη Νιγηρία, στην Γκάνα και στη Σιέρα Λεόνε. Εκείνο τον καιρό, υπήρχαν μόνο εφτά ενεργοί διαγγελείς των καλών νέων στη Νιγηρία.

Ο Βιβλικός Μπράουν, όπως τον ήξερε ο κόσμος, ήταν ένας δυναμικός και θαρραλέος κήρυκας των καλών νέων. Εφόσον δεν του άρεσε ποτέ να κάθεται για πολύ σε καρέκλα γραφείου, ταξίδευε με τρένο και αυτοκίνητο σ’ όλη τη χώρα κάνοντας δημόσιες ομιλίες και διαθέτοντας τεράστιες ποσότητες εντύπων.

Καθώς το ισχυρό άγγελμα της Βασιλείας ρίζωνε στις δεκτικές διάνοιες και καρδιές των ανθρώπων, όλο και περισσότεροι γίνονταν ζηλωτές διαγγελείς της Βασιλείας. Η δεκαετία που ακολούθησε έμοιαζε με την περίοδο του πρώτου αιώνα στην Ιερουσαλήμ, κατά την οποία «ο λόγος του Θεού ηύξανε, και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών . . . σφόδρα». (Πράξεις 6:7) Μέχρι το 1940, ο αριθμός των ενεργών υμνητών του Ιεχωβά στη Νιγηρία είχε αυξηθεί ραγδαία από 7 σε 1.051!

Το ‘ελάχιστο είχε γίνει χίλια’, αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή. (Ησαΐας 60:22) Το 1947 η Εταιρία έστειλε τρεις Γαλααδίτες ιεραποστόλους στο Λάγκος. Ένας απ’ αυτούς, ο Άντονι Άτγουντ, είναι ακόμη δραστήριος στο διορισμό του. Αυτός θυμάται το Μπέθελ εκείνου του καιρού: «Ήταν ένα διαμέρισμα πάνω από ένα κατάστημα υποδημάτων. Υπήρχαν τρία υπνοδωμάτια, ένα σαλόνι/γραφείο και μια τραπεζαρία. Ο αδελφός και η αδελφή Μπράουν και η οικογένειά τους είχαν κρατήσει δυο υπνοδωμάτια, κι εμείς οι τρεις ιεραπόστολοι είχαμε στριμωχτεί στο τρίτο υπνοδωμάτιο. Ο χώρος έφτανε μόνο για τρία μονά κρεβάτια και μια εντοιχισμένη ντουλάπα».

Η ανάγκη για περισσότερο χώρο είχε σαν αποτέλεσμα να μεταφερθεί το τμήμα σ’ ένα τριώροφο κτίριο το 1948. Μέχρι τότε, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων στη Νιγηρία είχε φτάσει τους 6.825. Οχτώ χρόνια μετά, αυτός ο αριθμός είχε τριπλασιαστεί· έτσι το Μπέθελ μεταφέρθηκε και πάλι, στο Σομόλου του Λάγκος. Εκεί, για πρώτη φορά στη Νιγηρία, η Εταιρία έχτισε το δικό της Οίκο Μπέθελ, ένα κτίριο με οχτώ υπνοδωμάτια σ’ ένα οικόπεδο 6 στρεμμάτων. Η τοπική κυβέρνηση ονόμασε τη λεωφόρο, όπου βρισκόταν το κτίριο, Οδό της Σκοπιάς. Στον κήπο υπήρχαν πολλά δέντρα, μεταξύ των οποίων φοινικόδεντρα, καθώς επίσης και εσπεριδοειδή, αρτόδεντρα, αβοκάντο, και μαγκοφόροι. Ωστόσο, στη διάρκεια των επόμενων 33 χρόνων, διάφορα κτίρια προστέθηκαν και επεκτάθηκαν. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970, όλο το οικόπεδο είχε σχεδόν καλυφθεί από κτίρια. Ήταν και πάλι αναγκαίο να μεταφερθεί αλλού το τμήμα.

Αναμνήσεις από την Οικοδόμηση

Πρώτα, βρέθηκε ένα κομμάτι γης 300 περίπου στρεμμάτων στην Ότα, βόρεια του Λάγκος. Αλλά συνεχή προβλήματα εμπόδιζαν την έναρξη της οικοδόμησης. Τελικά, έγινε φανερό ότι δεν ήταν θέλημα του Ιεχωβά να μεταφερθούμε εκεί. Μετά, η αναζήτηση για οικόπεδο επεκτάθηκε σ’ όλο το νότιο τμήμα της χώρας, και το 1983 η Εταιρία απέκτησε ένα οικόπεδο 560 στρεμμάτων στην Ιγκιεντούμα, στην Πολιτεία Μπέντελ.

Στα επόμενα έξι χρόνια, οι πύθωνες και οι κόμπρες μετακόμιζαν καθώς έφταναν οι αδελφοί και τα βαριά μηχανήματα για την οικοδομή. Ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισε το έργο ήταν το ότι ήταν δύσκολο, ή σχεδόν αδύνατο, να αγοραστούν από εκεί γύρω τα περισσότερα από τα εργαλεία και τα οικοδομικά υλικά. Χρειαζόταν βοήθεια από το εξωτερικό. Έτσι, ζητήθηκε από μια ομάδα Μαρτύρων στις Ηνωμένες Πολιτείες να βρει, να αγοράσει και να στείλει τα υλικά. Ο Τέρι Ντιν, ο συντονιστής αυτού του τεράστιου εγχειρήματος, αναφέρει: «Εκείνο που έκανε αξιομνημόνευτο αυτό το έργο ήταν ότι σχεδόν τα πάντα έπρεπε να σταλούν από το εξωτερικό. Οι αδελφοί στη Νιγηρία μάς είπαν ότι τα μόνα οικοδομικά υλικά που είχαν ήταν άμμος, τσιμέντο και νερό!»

Ήταν καλό που υπήρχαν διαθέσιμα τα βασικά υλικά, γιατί το έργο της οικοδόμησης χρειάστηκε 7.500 τόνους τσιμέντο, 55.000 τόνους άμμο και 35.000 τόνους χαλίκι. Υπήρχε επίσης διαθέσιμη άφθονη ξυλεία. Ωστόσο, στα επόμενα πέντε χρόνια, 5.000 τόνοι υλικών στάλθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αρκετοί για να γεμίσουν 347 εμπορευματοκιβώτια, που αν τοποθετούνταν το ένα πίσω από το άλλο θα έφταναν τα 3,5 χιλιόμετρα!

Κι άλλα τμήματα προσέφεραν γενναιόδωρα διάφορα υλικά. Η Αγγλία προμήθευσε ολόκληρο το ηλεκτρικό σύστημα, που περιλάμβανε έξι τεράστιες γεννήτριες που θα το έθεταν σε λειτουργία. Η Σουηδία δώρισε ένα γερανό, τρακτέρ, έναν εκσκαφέα, ένα φορτηγό, εργαλεία, εξοπλισμό κουζίνας κι ένα τηλεφωνικό κέντρο. Όταν έγινε γνωστό ότι πουλιόταν μια αποθήκη σιδερικών, οι Σουηδοί αδελφοί την αγόρασαν κι έστειλαν με πλοίο στη Νιγηρία όλα τα υλικά που περιείχε. Τα μόνα αντικείμενα της αποθήκης που δεν έστειλαν ήταν φτυάρια για το χιόνι—μια που σίγουρα είναι πιο χρήσιμα στη Σουηδία παρά στην Αφρική!

Φυσικά, και οι ντόπιοι Μάρτυρες συνέβαλαν ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Πάνω από 125.000 άτομα έδειξαν την υποστήριξή τους για το έργο με το να έρθουν στο κτήμα στη διάρκεια της οικοδόμησης. Πολλοί βοήθησαν με τα χρήματά τους. Ένα εφτάχρονο αγόρι έστειλε μια συνεισφορά 20 σεντς (Η.Π.Α.). Πού βρήκε τα χρήματα; Ο πατέρας του τού είχε δώσει μια γλυκοπατάτα για να την ψήσει και να τη φάει· αλλά το αγόρι την κράτησε και τη φύτεψε στην κατάλληλη εποχή. Όταν ήρθε ο καιρός, μάζεψε τις γλυκοπατάτες, τις πούλησε και έστειλε τα χρήματα για το έργο στην Ιγκιεντούμα.

Άλλοι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσέφεραν την πείρα τους και εκπαίδευσαν και άλλους επίσης για να γίνουν τεχνίτες στην οικοδόμηση. Πολλοί, έφτασαν τους 500 μια φορά, προσέφεραν σκληρή εργασία, μοχθώντας κάτω από τον καυτό ήλιο και τις τροπικές βροχές για να τελειώσει το έργο. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τη δουλειά που συνεπαγόταν το χτίσιμο του τοίχου για την περίφραξη του οικοπέδου. Στους εφτά μήνες που χρειάστηκαν για να τελειώσει αυτός ο τοίχος που έχει μήκος σχεδόν 3 χιλιόμετρα, οι αδελφοί έφτιαξαν και τοποθέτησαν πάνω από 57.000 τσιμεντόλιθους! Ένας αδελφός είπε αστειευόμενος: «Αυτό που μου έδινε κουράγιο να συνεχίζω ήταν το ότι έβλεπα τους γύπες που έκαναν κύκλους πάνω από το κεφάλι μου και περίμεναν να πέσω!» Στην πραγματικότητα, το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά ήταν αυτό που υποκινούσε και στήριζε τόσο αυτόν όσο και τους χιλιάδες άλλους που συνέβαλαν στην επιτυχία του έργου στην Ιγκιεντούμα.

Επίσημη Αναγνώριση

Διάφοροι κυβερνητικοί επίσημοι συνεργάστηκαν στην υποστήριξη του έργου. Το Υπουργείο Προεδρίας έδωσε την άδεια να εισαχθούν ατελώς όλα τα οικοδομικά υλικά από το εξωτερικό. Οι τοπικές αρχές αποφάσισαν να μην εισπράξουν διάφορες πολεοδομικές εισφορές. Ζητήθηκε μόνο μια συμβολική εισφορά για το όλο οικοδομικό έργο. Μια μέρα, όταν εγέρθηκε μια διαφωνία για το οικόπεδο, ο Όμο Νουόμπα, δηλαδή ο βασιλιάς, ολόκληρης της περιοχής μπήκε στη μέση και δήλωσε: «Το έργο δεν πρέπει να σταματήσει, γιατί είναι έργο Θεού».

Και άλλοι που δεν ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνώρισαν ότι αυτό το έργο είχε θεϊκή υποστήριξη. Όταν μια αμερικανική εταιρία προμήθευσε ατσάλι για να χτιστεί το συνεργείο αυτοκινήτων, έστειλε κάποιον από το προσωπικό της, έναν Καθολικό, για να βοηθήσει στην κατασκευή του. Έμεινε δυο εβδομάδες στην Ιγκιεντούμα, και μετά από λίγο αισθανόταν σαν στο σπίτι του, και μάλιστα αποκαλούσε τους συνεργάτες του αδελφό και αδελφή. Όταν γύρισε πίσω στην Αμερική, έγραψε στο γραφείο μας στη Νιγηρία: «Ποτέ δεν ευχαριστήθηκα τη δουλειά τόσο πολύ όσο όταν ήμουν εκεί κάνοντας το έργο του Θεού όπως θέλει ο Θεός».

Η Μέρα της Αφιέρωσης

Στις 20 Ιανουαρίου 1990, αυτό το όμορφο συγκρότημα Μπέθελ αφιερώθηκε στον Ιεχωβά Θεό, του οποίου το πνεύμα ήταν υπεύθυνο για την αποπεράτωσή του. Ήρθαν επισκέπτες από όλα τα μέρη της Νιγηρίας, αν και οι προσκλήσεις έπρεπε να περιοριστούν σ’ εκείνους που είχαν βαφτιστεί τουλάχιστον πριν από 35 χρόνια ή είχαν δαπανήσει το λιγότερο 20 χρόνια στην ολοχρόνια υπηρεσία. Οι αδελφές είχαν βάλει ζωηρόχρωμα, ριχτά φορέματα με ασορτί μαντήλια στο κεφάλι, και πολλοί από τους αδελφούς φορούσαν υπέροχες, αφρικάνικες φορεσιές. Συνολικά, 4.209 άτομα από 29 χώρες παρακολούθησαν την αφιέρωση. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν τουλάχιστον 80 ιεραπόστολοι, οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν έρθει από άλλες χώρες της δυτικής Αφρικής. Στο πρόγραμμα περιλαμβάνονταν και εκθέσεις από πέντε επισκέπτες αντιπροσώπους τμημάτων, οι οποίοι έδωσαν έμφαση στην ενότητα σκοπού και στα αδελφικά αισθήματα που έχει ο λαός του Ιεχωβά. Αδελφοί από 21 χώρες έστειλαν επιστολές και τηλεγραφήματα, περιλαμβανομένου και ενός συγκινητικού μηνύματος από «τους 400 αδελφούς και αδελφές στη Μόσχα της Σοβιετικής Ένωσης».

Παρευρέθηκαν επίσης και δυο μέλη του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Ο Άλμπερτ Σρόντερ μίλησε με θέμα «Αυτό Που Ζητείται Είναι να Βρεθούμε Πιστοί», και υπογράμμισε την ανάγκη για συνεχή πιστότητα από μέρους του λαού του Θεού. (1 Κορινθίους 4:2) Ο Λάιμαν Σουίνγκλ έκανε την ομιλία της αφιέρωσης, στην οποία μίλησε για την κατασκευή του ένδοξου ναού στις μέρες του Σολομώντα. Αν και ο ναός είχε την υποστήριξη και την επιδοκιμασία του Θεού, ο Ιεχωβά διευκρίνισε ότι η οσιότητα και η υπακοή του αφιερωμένου λαού του είχε πολύ μεγαλύτερη σπουδαιότητα από το οικοδόμημα εκείνο. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο αδελφός Σουίνγκλ έδειξε ότι το όμορφο συγκρότημα του τμήματος στην Ιγκιεντούμα δεν ήταν ο τελικός στόχος, αλλά ένα μέσο για την προώθηση της αληθινής λατρείας.

Την επόμενη μέρα, έγιναν ειδικές συναθροίσεις σε συνδυασμό με το πρόγραμμα της αφιέρωσης σε τρεις πόλεις της Νιγηρίας. Πάνω από 60.000 άτομα παρακολούθησαν αυτές τις συναθροίσεις.

Στα παλιά χρόνια, όταν οι άνθρωποι που μιλούσαν τη διάλεκτο Έντο, στη Νιγηρία, έρχονταν να τιμήσουν ένα μεγάλο αρχηγό, γίνονταν μεγάλες γιορτές και υπήρχε μεγάλη ευφροσύνη. Ιγκιεντούμα (αρχικά ούγκι ντουνάι) ήταν η λέξη που χρησιμοποιούνταν για να περιγράψει το πετυχημένο τέλος μιας τέτοιας χαρούμενης συγκέντρωσης. Για το λαό του Ιεχωβά, που ήρθε αυτή τη μέρα της αφιέρωσης για να τιμήσει τον Αρχηγό του Σύμπαντος, τον Ιεχωβά Θεό, αυτή η λέξη ήταν πολύ ταιριαστή. Στους 139.150 ευαγγελιζομένους της Βασιλείας στη Νιγηρία, η λέξη «Ιγκιεντούμα» φέρνει στο νου τον τόπο απ’ όπου ρέει θεοκρατική κατεύθυνση και συμβουλή, καθώς επίσης και έντυπη ύλη που τους βοηθάει να συνεχίζουν να κάνουν στη Νιγηρία το έργο του Θεού όπως θέλει ο Θεός.

[Εικόνες στις σελίδες 24, 25]

1. Τα κτίρια κατοικιών

2. Αίθουσα Βασιλείας

3. Κτίριο βοηθητικών υπηρεσιών

4. Γραφεία

5. Εργοστάσιο

6. Συνεργείο αυτοκινήτων

7. Ηλεκτροστάσιο

[Εικόνες στη σελίδα 26]

Ο αδελφός και η αδελφή Μπράουν μπροστά από το γραφείο τμήματος μέσα στη δεκαετία του 1940

Χώρος υποδοχής του εργοστασίου στο καινούριο τμήμα

Δωμάτιο του Μπέθελ

[Εικόνες στη σελίδα 27]

Δίχρωμο πιεστήριο όφσετ

Φόρτωση εντύπων

Αίθουσα Βασιλείας

Τμήμα Υπηρεσίας