Γιατί η Χριστιανική Λατρεία Είναι Ανώτερη

Κύρια Σημεία από την προς Εβραίους Επιστολή

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΘΕΟΣ εισήγαγε ανώτερα λατρευτικά στοιχεία, όταν έστειλε στη γη τον Γιο του, τον Ιησού Χριστό. Κι αυτό γιατί ο Ιησούς, ο Θεμελιωτής της Χριστιανοσύνης, είναι ανώτερος από τους αγγέλους και τον προφήτη Μωυσή. Η ιεροσύνη του Χριστού είναι κατά πολύ ανώτερη, σε σύγκριση μ’ αυτή των Λευιτών στον αρχαίο Ισραήλ. Και η θυσία του Ιησού είναι πολύ ανώτερη από τις θυσίες ζώων που προσφέρονταν υπό το Μωσαϊκό Νόμο.

Αυτά τα σημεία διασαφηνίζονται στην προς Εβραίους επιστολή. Όπως είναι προφανές, αυτή γράφτηκε από τον απόστολο Παύλο στη Ρώμη γύρω στο 61 Κ.Χ., και στάλθηκε στους Εβραίους πιστούς της Ιουδαίας. Από τα αρχαιότατα χρόνια, οι Έλληνες και οι Ασιάτες Χριστιανοί θεωρούσαν τον Παύλο συγγραφέα της επιστολής, κι αυτό υποστηρίζεται τόσο από το ότι ο συγγραφέας είναι πλήρως εξοικειωμένος με τις Εβραϊκές Γραφές, όσο και από το ότι χρησιμοποιεί λογική ανάπτυξη, πράγματα που αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα του αποστόλου. Το ότι παρέλειψε το όνομά του μπορεί να οφείλεται στην ιουδαϊκή προκατάληψη που υπήρχε εναντίον του και στο ότι ήταν γνωστός ως «απόστολος των εθνών». (Ρωμαίους 11:13) Τώρα, ας εξετάσουμε λίγο πιο προσεκτικά τα ανώτερα στοιχεία της Χριστιανοσύνης, όπως αποκαλύπτονται στην προς Εβραίους επιστολή του Παύλου.

Ο Χριστός Ανώτερος από τους Αγγέλους και τον Μωυσή

Αυτό που καταδεικνύεται πρώτα-πρώτα είναι η ανώτερη θέση του Γιου του Θεού. (1:1–3:6) Οι άγγελοι τον προσκυνούν, και η βασιλική του εξουσία πηγάζει από τον Θεό. Συνεπώς, εμείς θα πρέπει να δίνουμε εξαιρετική προσοχή σε ό,τι έχει πει ο Γιος. Επιπλέον, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι, αν και ο άνθρωπος Ιησούς ήταν κατώτερος από τους αγγέλους, εξυψώθηκε πάνω απ’ αυτούς και του δόθηκε η κυριαρχία της μέλλουσας οικουμένης.[2:5]

Ο Ιησούς Χριστός είναι επίσης ανώτερος από τον Μωυσή. Πώς γίνεται αυτό; Ο Μωυσής ήταν μόνο ένας υπηρέτης στον ισραηλιτικό οίκο του Θεού.[3:5] Ωστόσο, ο Ιεχωβά έθεσε τον Ιησού επιστάτη σε όλο αυτόν τον οίκο ή, όπως θα λέγαμε αλλιώς, στην εκκλησία του λαού του Θεού.[3:6]

Οι Χριστιανοί Εισέρχονται στην Κατάπαυση του Θεού

Ο απόστολος δείχνει στη συνέχεια ότι είναι δυνατό να εισέλθουμε στην κατάπαυση του Θεού. (3:7–4:13) Οι Ισραηλίτες που απελευθερώθηκαν από την αιγυπτιακή δουλεία απέτυχαν να εισέλθουν σ’ αυτήν επειδή ήταν απειθείς και στερούνταν πίστης.[3:18, 19] Αλλά εμείς μπορούμε να εισέλθουμε σ’ αυτή την κατάπαυση αν ασκούμε πίστη στον Θεό και ακολουθούμε υπάκουα τον Χριστό. Τότε, αντί να τηρούμε απλώς ένα εβδομαδιαίο Σάββατο, θα απολαμβάνουμε καθημερινά την ανώτερη ευλογία τού να απέχουμε απ’ όλα τα ιδιοτελή έργα.

Η είσοδος στην κατάπαυση του Θεού είναι μια υπόσχεση του λόγου του, που «είναι ζων και ενεργός και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος».[4:12] Αυτό το κάνει με την έννοια ότι διεισδύει για να διερευνήσει τα κίνητρα και τις διαθέσεις, για να διαχωρίσει τις σαρκικές επιθυμίες από τη διανοητική στάση. (Παράβαλε Ρωμαίους 7:25.) Αν η ‘ψυχή’ μας, δηλαδή η ζωή που έχουμε ως άτομα, συνοδεύεται από θεοσεβές ‘πνεύμα’ ή στάση, θα μπορέσουμε να εισέλθουμε στην κατάπαυση του Θεού.

Ανώτερη Ιεροσύνη και Διαθήκη

Ο Παύλος στη συνέχεια καταδεικνύει την ανωτερότητα της ιεροσύνης του Χριστού και της νέας διαθήκης. (4:14–10:31) Ο αναμάρτητος Ιησούς Χριστός σπλαχνίζεται τους αμαρτωλούς ανθρώπους επειδή, όπως κι εμείς, έχει δοκιμαστεί απ’ όλες τις απόψεις.[4:15] Επιπλέον, ο Θεός τον διόρισε ‘ιερέα εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ’.[5:6] Ανόμοια με τους Λευίτες αρχιερείς, ο Ιησούς κατέχει αδιάφθορη ζωή και γι’ αυτό δεν έχει ανάγκη από διαδόχους για το σωτήριο έργο του. Δεν χρειάζεται να προσφέρει θυσίες ζώων, επειδή πρόσφερε το κατά πολύ ανώτερο αναμάρτητο σώμα του, και εισήλθε στον ουρανό με την αξία του αίματός του.[9:24]

Η νέα διαθήκη, που επικυρώθηκε με το αίμα του Ιησού, είναι ανώτερη από τη διαθήκη του Νόμου. Εκείνοι που περιλαμβάνονται στη νέα διαθήκη έχουν τους νόμους του Θεού στην καρδιά τους και βρίσκουν συγχώρηση για τις αμαρτίες τους. (Ιερεμίας 31:31-34) Η ευγνωμοσύνη γι’ αυτό το γεγονός τους υποκινεί να διακηρύττουν δημόσια την ελπίδα τους και να συναθροίζονται με τους ομοπίστους τους.[10:34,35] Ανόμοια μ’ αυτούς, για τους εκούσιους αμαρτωλούς δεν απομένει πια καμιά θυσία για τις αμαρτίες.

Ζωτική η Πίστη!

Για να ωφεληθούμε από την ανώτερη νέα διαθήκη, χρειαζόμαστε πίστη. (10:32–12:29) Και η υπομονή είναι απαραίτητη, αν θέλουμε να λάβουμε ό,τι υποσχέθηκε ο Ιεχωβά. Ως ενθάρρυνση για να υπομένουμε, μας περιβάλλει ένα ‘μεγάλο νέφος’ από μάρτυρες οι οποίοι έζησαν πριν από τη Χριστιανική εποχή.[12:1] Ιδιαίτερα όμως, θα πρέπει να συλλογιζόμαστε προσεκτικά την άψογη πορεία που ακολούθησε ο Ιησούς όταν αντιμετώπισε παθήματα. Κάθε πάθημα που επιτρέπει ο Θεός να μας πλήξει θα μπορούσε, από μια άποψη, να θεωρηθεί διαπαιδαγώγηση που αποδίδει τον ειρηνικό καρπό της δικαιοσύνης.[12:11] Η αξιοπιστία των υποσχέσεων του Ιεχωβά θα πρέπει να αυξήσει την επιθυμία που έχουμε να αποδίδουμε σ’ αυτόν ιερή υπηρεσία με «σέβας και ευλάβεια [θεοσεβή φόβο και δέος, ΜΝΚ]».[12:28]

Ο Παύλος τελειώνει με παροτρύνσεις. (13:1-25) Η πίστη θα πρέπει να μας υποκινεί να επιδεικνύουμε αδελφική αγάπη, να είμαστε φιλόξενοι, να θυμόμαστε τους ομοπίστους μας που υφίστανται παθήματα, να αποδίδουμε τιμή στο γάμο και να ‘αρκούμαστε στα παρόντα’.[13:1-5] Πρέπει να μιμούμαστε την πίστη αυτών που ηγούνται μέσα στην εκκλησία και να τους υπακούμε.[13:7] Επιπλέον, πρέπει να αποφεύγουμε την αποστασία, να φέρνουμε τον ονειδισμό του Ιησού, να «αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως» και να συνεχίζουμε να αγαθοποιούμε.[13:9,13,15] Κι αυτή η διαγωγή συγκαταλέγεται στα ανώτερα στοιχεία της αληθινής Χριστιανοσύνης.

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 24]

Διάφορα Βαφτίσματα: Τα λατρευτικά στοιχεία στη σκηνή του μαρτυρίου που είχε ο Ισραήλ σχετίζονταν ‘μόνο με βρώματα και πόματα και διάφορα βαφτίσματα’. (Εβραίους 9:9, 10) Αυτά τα βαφτίσματα ήταν τελετουργικά πλυσίματα που απαιτούνταν από το Μωσαϊκό Νόμο. Τα σκεύη που γίνονταν ακάθαρτα πλένονταν, και ο τελετουργικός καθαρισμός περιελάμβανε το να πλύνει κάποιος τα ενδύματά του και να πλυθεί ο ίδιος. (Λευιτικόν 11:32· 14:8, 9· 15:5) Οι ιερείς πλένονταν, και τα πράγματα που χρησιμοποιούνταν όταν προσφέρονταν ολοκαυτώματα ξεπλένονταν με νερό. (Έξοδος 29:4· 30:17-21· Λευιτικόν 1:13· 2 Χρονικών 4:6) Αλλά τα ‘διάφορα βαφτίσματα’ δεν περιελάμβαναν το τελετουργικό ‘βάφτισμα ποτηριών, δοχείων και χάλκινων σκευών’, το οποίο συνήθιζαν να κάνουν μερικοί Ιουδαίοι τον καιρό της άφιξης του Μεσσία· επίσης το εδάφιο Εβραίους 9:10 δεν αναφέρεται ούτε στο βάφτισμα που έκανε ο Ιωάννης ο Βαφτιστής ούτε στο βάφτισμα εκείνων που συμβολίζουν την αφιέρωσή τους στον Θεό ως Χριστιανοί.—Ματθαίος 28:19, 20· Μάρκος 7:4· Λουκάς 3:3.