Τι Χαρά Είναι να Καθόμαστε στο Τραπέζι του Ιεχωβά!

Όπως το αφηγήθηκε ο Ερνστ Βάουερ

Σήμερα είναι σχετικά εύκολο να παρακολουθώ τις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά, να μελετώ την Αγία Γραφή και να κηρύττω τα καλά νέα της Βασιλείας. Ωστόσο, τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε έτσι εδώ στη Γερμανία. Όταν ήταν δικτάτορας ο Αδόλφος Χίτλερ, από το 1933 έως το 1945, η συμμετοχή σ’ αυτές τις Χριστιανικές δραστηριότητες έθετε σε κίνδυνο τη ζωή σου.

ΕΝΑ χρόνο πριν ανέβει στην εξουσία ο Χίτλερ, όταν εγώ ήμουν 30 χρονών, ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Δρέσδη. Τον Ιανουάριο του 1935 αφιερώθηκα στον Ιεχωβά και εξέφρασα την επιθυμία μου να βαφτιστώ. Το έργο μας είχε ήδη απαγορευτεί το 1933, κι έτσι με ρώτησαν: «Συνειδητοποιείς τι σημαίνει η απόφασή σου; Βάζεις σε κίνδυνο την οικογένειά σου, την υγεία σου, την εργασία σου, την ελευθερία σου, ακόμη και τη ζωή σου!»

«Υπολόγισα τη δαπάνη, και είμαι πρόθυμος να κάνω το θέλημα του Θεού και να πεθάνω γι’ αυτό», απάντησα.

Ακόμα και πριν βαφτιστώ, είχα αρχίσει να κηρύττω από σπίτι σε σπίτι. Σε μια πόρτα συνάντησα έναν ένστολο αρχηγό της νεολαίας των Ες-Ες (Μελανοχίτωνες / Επίλεκτη Φρουρά του Χίτλερ), ο οποίος φώναξε: «Δεν ξέρεις ότι αυτό απαγορεύεται; Θα φωνάξω την αστυνομία!»

«Φωνάξτε την. Εγώ απλώς μιλάω για την Αγία Γραφή, και δεν υπάρχει κανένας νόμος που να απαγορεύει κάτι τέτοιο», απάντησα ήρεμα. Μετά πήγα στη διπλανή πόρτα, όπου ένας φιλικός κύριος με προσκάλεσε αμέσως να περάσω μέσα. Τίποτε δεν μου συνέβη.

Σύντομα μου ανέθεσαν να φροντίζω έναν όμιλο μελέτης που αποτελούνταν από πέντε έως εφτά Μάρτυρες, οι οποίοι συναθροίζονταν μια φορά την εβδομάδα. Μελετούσαμε τεύχη της Σκοπιάς που είχαν μπει κρυφά στη Γερμανία από γειτονικές χώρες. Έτσι, παρά την απαγόρευση, καθόμασταν τακτικά στο ‘τραπέζι του Ιεχωβά’ για να ενισχυθούμε πνευματικά.—1 Κορινθίους 10:21.

Αντιμετώπιση Δοκιμασιών

Το 1936, ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ, ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, επισκέφτηκε μια συνέλευση στη Λουκέρνη της Ελβετίας και κάλεσε τους αδελφούς που είχαν θέσεις θεοκρατικής επίβλεψης στη Γερμανία να πάνε εκεί. Επειδή τα διαβατήρια πολλών αδελφών είχαν κατασχεθεί και η αστυνομία παρακολουθούσε στενά αρκετούς αδελφούς, μόνο λίγοι μπόρεσαν να παρευρεθούν. Ο αδελφός που επέβλεπε το έργο στη Δρέσδη μού ζήτησε να τον εκπροσωπήσω εγώ στη Λουκέρνη.

«Δεν είμαι πολύ νέος και άπειρος;» ρώτησα.

«Αυτό που έχει σημασία τώρα», με διαβεβαίωσε, «είναι να είσαι πιστός. Αυτό είναι το πιο σημαντικό».

Λίγο μετά την επιστροφή μου από τη Λουκέρνη, με συνέλαβαν και ξαφνικά βρέθηκα μακριά από τη γυναίκα μου, την Εύα, και τα δυο μικρά παιδιά μας. Καθώς με πήγαιναν στο αρχηγείο της αστυνομίας στη Δρέσδη, βασάνιζα το μυαλό μου για να θυμηθώ ένα Γραφικό εδάφιο που θα με καθοδηγούσε. Μου ήρθαν στο μυαλό τα εδάφια Παροιμίαι 3:5, 6: ‘Έλπιζε επί Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου. Εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου’. Αυτά τα εδάφια που έφερα στη μνήμη μου με ενίσχυσαν για να αντιμετωπίσω την πρώτη ανάκριση. Αργότερα με έκλεισαν σ’ ένα πολύ μικρό κελί, και για μια στιγμή ένιωσα ένα απεγνωσμένο αίσθημα εγκατάλειψης. Αλλά η ένθερμη προσευχή στον Ιεχωβά με γέμισε ειρήνη.

Το δικαστήριο μου επέβαλε ποινή φυλάκισης 27 μηνών. Με κράτησαν ένα χρόνο στην απομόνωση της φυλακής του Μπάουτσεν. Μια φορά, ένας συνταξιούχος δικαστικός υπάλληλος—αντικαθιστούσε κάποιον άλλον—άνοιξε την πόρτα του κελιού μου και μου είπε με συμπονετικό ύφος: «Ξέρω πως δεν επιτρέπεται να διαβάζεις τίποτα, αλλά ίσως χρειάζεσαι κάτι για να ξεφύγει το μυαλό σου από όλα αυτά». Τότε, μου έδωσε στα κρυφά μερικά παλιά οικογενειακά περιοδικά και μου είπε: «Θα τα πάρω απόψε».

Στην πραγματικότητα δεν χρειαζόμουν τίποτα για να ‘ξεφύγει το μυαλό μου από όλα αυτά’. Ενόσω βρισκόμουν στην απομόνωση, έφερνα στη μνήμη μου εδάφια από την Αγία Γραφή και ετοίμαζα ομιλίες, τις οποίες και εκφωνούσα. Έριξα όμως μια ματιά στα περιοδικά για να δω αν περιείχαν Γραφικά εδάφια—και βρήκα αρκετά! Ένα από αυτά τα εδάφια ήταν το Φιλιππησίους 1:6, που λέει εν μέρει: «Βέβαιος ων . . . ότι εκείνος όστις ήρχισεν εις εσάς καλόν έργον θέλει επιτελέσει αυτό». Ευχαρίστησα τον Ιεχωβά γι’ αυτή την ενθάρρυνση.

Αργότερα μεταφέρθηκα σε στρατόπεδο εργασίας. Μετά, την άνοιξη του 1939, όταν πλησίαζε στο τέλος της η φυλάκισή μου, ο υπεύθυνος του στρατοπέδου με ρώτησε αν είχαν αλλάξει οι απόψεις μου. «Σκοπεύω να παραμείνω όσιος στην πίστη μου» ήταν η απάντησή μου. Τότε με πληροφόρησε ότι θα μεταφερόμουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Σαξενχάουζεν.

Εκεί, αφού παρέδωσα τα προσωπικά μου ρούχα, με έβαλαν στα ντους, ξύρισαν κάθε τριχωτό μέρος του σώματός μου και μου έδωσαν ρούχα της φυλακής. Έπειτα με έβαλαν πάλι κάτω από τα ντους, με τα ρούχα αυτή τη φορά—μια διαδικασία που τα μέλη των Ες-Ες ονόμαζαν «βάφτισμα». Ύστερα, καθώς ήμουν εντελώς μουσκεμένος, με ανάγκασαν να σταθώ έξω μέχρι το βράδυ.

Στα στρατόπεδα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υφίσταντο την τρομερή αγριότητα των Ες-Ες. Σε πολλές περιπτώσεις ήμασταν υποχρεωμένοι να στεκόμαστε όρθιοι στο χώρο συγκέντρωσης ώρες ατέλειωτες. Πού και πού κάποιος από εμάς στέναζε: «Δεν θα ήταν ωραία να τρώγαμε ένα πραγματικά καλό γεύμα;» Κάποιος άλλος απαντούσε: «Μην προσηλώνεις τη διάνοιά σου σε τέτοια πράγματα. Σκέψου μόνο τι τιμή είναι να υπερασπίζεσαι το όνομα του Ιεχωβά και τη Βασιλεία του». Και κάποιος άλλος συμπλήρωνε: «Ο Ιεχωβά θα μας ενισχύσει!» Με αυτόν τον τρόπο ενθαρρύναμε ο ένας τον άλλον. Μερικές φορές ένα νεύμα του κεφαλιού αρκούσε για να πούμε: «Θέλω να είμαι όσιος· κι εσύ το θέλεις!»

Πνευματική Τροφή στο Στρατόπεδο

Συγκεκριμένα άτομα αναλάμβαναν την ηγεσία για να τρέφουν τους αδελφούς πνευματικά, και είχα επιλεγεί κι εγώ για να τους βοηθάω. Είχαμε μόνο μια μεγάλη Αγία Γραφή του Λούθηρου. Φυσικά, απαγορευόταν να την έχουμε στην κατοχή μας. Έτσι, αυτός ο θησαυρός ήταν κρυμμένος, και σε κάθε συγκρότημα κελιών μόνο ένας καθορισμένος αδελφός μπορούσε να την έχει στη διάθεσή του για λίγη ώρα. Όταν ερχόταν η σειρά μου, σερνόμουν κάτω από το κρεβάτι και με ένα φακό διάβαζα 15 περίπου λεπτά. Απομνημόνευα εδάφια τα οποία μπορούσα αργότερα να συζητήσω με τους αδελφούς στο συγκρότημα των κελιών μας. Έτσι, η διανομή της πνευματικής τροφής ήταν οργανωμένη σε κάποιο βαθμό.

Σε όλους τους αδελφούς είχε δοθεί η προτροπή να ζητούν από τον Ιεχωβά μέσω προσευχής περισσότερη πνευματική τροφή, και αυτός άκουσε τις ικεσίες μας. Το χειμώνα του 1939/1940 ένας αδελφός που μόλις είχε φυλακιστεί κατάφερε να περάσει κρυφά στο στρατόπεδο μερικά από τα νέα τεύχη της Σκοπιάς κρυμμένα μέσα στο ξύλινο πόδι του. Αυτό μας φάνηκε σαν θαύμα, επειδή έψαχναν προσεκτικά όλα τα άτομα.

Αυτά τα περιοδικά, για λόγους ασφάλειας, μπορούσαν να τα πάρουν κάποιοι καθορισμένοι αδελφοί για μια μέρα κάθε φορά. Κάποτε, όταν χτιζόταν ένα συνεργείο, κουλουριάστηκα σ’ ένα χαντάκι και διάβαζα, ενώ ένας αδελφός φύλαγε εκεί απέξω. Σε μια άλλη περίπτωση, έβαλα τη Σκοπιά στα πόδια μου στη διάρκεια της «ώρας του ραψίματος» (τα βράδια καθόμασταν στο παράπηγμά μας και επιδιορθώναμε γάντια και άλλα ρούχα), ενώ αδελφοί κάθονταν από τη μια και από την άλλη μεριά και φύλαγαν. Όταν ήρθε ένας φρουρός των Ες-Ες, καταχώνιασα κάπου τη Σκοπιά στα γρήγορα. Αν με έπιανε, θα έχανα τη ζωή μου!

Ο Ιεχωβά μάς βοήθησε με θαυμάσιο τρόπο να απομνημονεύουμε τις ενισχυτικές σκέψεις των άρθρων. Η μεγάλη εξάντληση με έκανε να πέφτω σε βαθύ ύπνο τη νύχτα. Αλλά αφού είχα διαβάσει τη Σκοπιά, τις νύχτες ξυπνούσα αρκετές φορές και έφερνα στη μνήμη μου τις σκέψεις πολύ καθαρά. Οι καθορισμένοι αδελφοί σε άλλα συγκροτήματα κελιών είχαν παρόμοιες εμπειρίες. Με αυτόν τον τρόπο, ο Ιεχωβά ακόνισε τη μνήμη μας, ώστε να μπορούμε να διανέμουμε την πνευματική τροφή. Το κάναμε αυτό πλησιάζοντας και ενισχύοντας τον κάθε αδελφό προσωπικά.

Πιστοί Μέχρι το Θάνατο

Στις 15 Σεπτεμβρίου 1939, η ομάδα εργασίας μας υποχρεώθηκε να γυρίσει πίσω στο στρατόπεδο νωρίτερα απ’ ό,τι συνήθως. Ποιος ήταν ο λόγος; Ο Άουγκουστ Ντίκμαν, ένας νεαρός αδελφός μας, θα εκτελούνταν δημόσια. Οι Ναζί ήταν σίγουροι ότι αυτό θα έπειθε πολλούς Μάρτυρες να αποκηρύξουν την πίστη τους. Μετά την εκτέλεση, όλοι οι άλλοι φυλακισμένοι επέστρεψαν στα παραπήγματά τους. Αλλά, εμάς τους Μάρτυρες του Ιεχωβά μάς έβαλαν να βαδίζουμε πάνω-κάτω στο χώρο που ήμασταν συγκεντρωμένοι, μας κλότσησαν και μας χτύπησαν με ξύλα μέχρι που δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε άλλο. Μας διέταξαν να υπογράψουμε μια δήλωση με την οποία θα αποκηρύτταμε την πίστη μας· ειδάλλως, θα τουφέκιζαν κι εμάς.

Μέχρι την επόμενη μέρα κανείς δεν είχε υπογράψει. Μάλιστα, ένας καινούριος φυλακισμένος, ο οποίος στην άφιξή του είχε υπογράψει, τώρα απέσυρε την υπογραφή του. Προτίμησε να πεθάνει με τους αδελφούς του παρά να φύγει από το στρατόπεδο ως προδότης. Τους επόμενους μήνες τιμωρηθήκαμε με σκληρή δουλειά, συνεχή κακομεταχείριση και στέρηση τροφής. Πάνω από εκατό αδελφοί μας πέθαναν στη διάρκεια εκείνου του άγριου χειμώνα του 1939/1940. Αυτοί κράτησαν την ακεραιότητά τους στον Ιεχωβά και στη Βασιλεία του μέχρι τέλους.

Και τότε ο Ιεχωβά έφερε κάποια ανακούφιση. Πολλούς αδελφούς τούς πήγαν να δουλέψουν σε καινούρια στρατόπεδα, όπου έτρωγαν περισσότερο. Επιπλέον, η κακομεταχείριση μειώθηκε κάπως. Την άνοιξη του 1940, μεταφέρθηκα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νόιενγκαμε.

Πνευματικές Προμήθειες στο Νόιενγκαμε

Όταν έφτασα, υπήρχε μια ομάδα από περίπου 20 Μάρτυρες και δεν είχαμε ούτε Αγία Γραφή ούτε άλλα έντυπα. Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά να με βοηθήσει να χρησιμοποιήσω τα πράγματα που είχα μάθει στο Σαξενχάουζεν για να ενισχύσω τους αδελφούς στο Νόιενγκαμε. Αρχικά, έφερνα στη μνήμη μου εδάφια τα οποία ξεχώριζα ως εδάφια της ημέρας. Έπειτα γίνονταν διευθετήσεις για συναθροίσεις στις οποίες θα μπορούσα να εξηγήσω σκέψεις από άρθρα της Σκοπιάς που είχα διαβάσει στο Σαξενχάουζεν. Όταν έφταναν καινούριοι αδελφοί, μας έλεγαν τα πράγματα που είχαν μάθει από πρόσφατες Σκοπιές.

Μέχρι το 1943, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Νόιενγκαμε είχαν φτάσει τους 70. Επειδή προτιμούσαν εμάς τους Μάρτυρες του Ιεχωβά για δουλειές έξω από το στρατόπεδο, όπως για να καθαρίζουμε τη γύρω περιοχή έπειτα από αεροπορικές επιδρομές, κατορθώναμε να περνάμε κρυφά στο στρατόπεδο Άγιες Γραφές, αντίτυπα της Σκοπιάς και μερικά βιβλία και φυλλάδια της Εταιρίας. Επίσης λαβαίναμε ταχυδρομικά δέματα που περιείχαν επιπρόσθετα έντυπα, καθώς επίσης κόκκινο κρασί και άζυμο ψωμί για την ετήσια Ανάμνηση. Είναι φανερό πως ο Ιεχωβά τύφλωνε αυτούς που έκαναν έλεγχο στα δέματα.

Έτσι όπως ήμασταν σκορπισμένοι σε διαφορετικά παραπήγματα, σχηματίσαμε εφτά ομίλους Μελέτης Σκοπιάς, που ο καθένας είχε οδηγό μελέτης και αντικαταστάτη. Αντίγραφα της Σκοπιάς γίνονταν κρυφά στο γραφείο του διοικητή του στρατοπέδου όπου δούλευα προσωρινά. Με αυτόν τον τρόπο, κάθε όμιλος μελέτης λάβαινε τουλάχιστον ένα ολόκληρο τεύχος για την εβδομαδιαία μελέτη. Ούτε μία συνάθροιση δεν ματαιώθηκε. Επιπλέον, κάθε πρωί στο χώρο συγκέντρωσης, οι όμιλοι έπαιρναν ένα αντίγραφο του εδαφίου της ημέρας, το οποίο περιλάμβανε κι ένα σχόλιο από τη Σκοπιά.

Κάποια φορά τα Ες-Ες είχαν αργία, κι έτσι μπορέσαμε, για μισή μέρα, να διεξαγάγουμε μια συνέλευση και να συζητήσουμε πώς θα κηρύτταμε μέσα στο στρατόπεδο. Διαιρέσαμε το στρατόπεδο σε τομείς και προσπαθήσαμε συστηματικά να μεταδώσουμε στους κρατουμένους τα ‘καλά νέα της βασιλείας’. (Ματθαίος 24:14) Επειδή οι κρατούμενοι προέρχονταν από διάφορες χώρες, φτιάξαμε καρτέλες μαρτυρίας σε πολλές γλώσσες, οι οποίες εξηγούσαν το έργο μας και τη Βασιλεία. Κηρύτταμε με τέτοιο ζήλο που οι πολιτικοί κρατούμενοι παραπονέθηκαν: «Όπου και να πάει κανείς, ακούει συνέχεια για τον Ιεχωβά!» Καταφέραμε να στείλουμε ως και έκθεση υπηρεσίας αγρού στο γραφείο τμήματος στη Βέρνη της Ελβετίας.

Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που, το 1944, η Γκεστάπο έκανε μια έρευνα σε όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν ανακάλυψαν την αποθήκη με τα έντυπα στο Νόιενγκαμε, αλλά έπιασαν τον Καρλ Σβάρτσερ και εμένα με μερικά πράγματα. Τρεις μέρες μάς ανέκριναν και μας χτυπούσαν. Όταν τέλειωσε η δοκιμασία, ήμασταν και οι δυο γεμάτοι μώλωπες. Παρ’ όλα αυτά, με τη βοήθεια του Ιεχωβά, επιζήσαμε.

Άφθονες Πνευματικές Ευλογίες

Με ελευθέρωσαν τα Συμμαχικά στρατεύματα το Μάιο του 1945. Την επόμενη μέρα από την απελευθέρωσή μου άρχισα να πεζοπορώ μαζί με μια μικρή ομάδα αδελφών και ενδιαφερομένων. Κουρασμένοι καθώς ήμασταν, καθήσαμε σ’ ένα πηγάδι στο πρώτο χωριό που συναντήσαμε και ήπιαμε νερό. Νιώθοντας αναζωογονημένος, πήγα από σπίτι σε σπίτι με μια Αγία Γραφή κάτω από τη μασχάλη μου. Μια νεαρή γυναίκα συγκινήθηκε πολύ μαθαίνοντας ότι εμείς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά βρισκόμασταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για την πίστη μας. Εξαφανίστηκε μέσα στην κουζίνα της και επέστρεψε με φρέσκο γάλα και σάντουιτς για όλους μας.

Κατόπιν, φορώντας ακόμη τη στολή του στρατοπέδου, διακηρύξαμε το άγγελμα της Βασιλείας σε ολόκληρο το χωριό. Ένας άλλος χωρικός μάς προσκάλεσε για ένα πλούσιο γεύμα. Μας πρόσφερε πράγματα που είχαμε στερηθεί χρόνια ολόκληρα. Η θέα τους έκανε τα σάλια μας να τρέχουν! Ωστόσο, δεν καταβροχθίσαμε το φαγητό αμέσως. Κάναμε προσευχή και φάγαμε ήσυχα-ήσυχα και με καλούς τρόπους. Αυτό εντυπωσίασε τόσο όσους μας κοίταζαν ώστε, όταν αργότερα αρχίσαμε μια συνάθροιση, άκουσαν τη Γραφική ομιλία. Μια γυναίκα δέχτηκε το άγγελμα και σήμερα είναι πνευματική αδελφή μας.

Συνεχίσαμε να βαδίζουμε και δοκιμάσαμε τη φροντίδα του Ιεχωβά με εκπληκτικό τρόπο. Τι μεγαλειώδες συναίσθημα είναι το να απολαμβάνουμε, ελεύθερα πλέον, όλη την πνευματική τροφή που εκδίδει η οργάνωση του Ιεχωβά και να τη μοιραζόμαστε με άλλους! Στα χρόνια που ακολούθησαν, η απόλυτη εμπιστοσύνη μας στον Ιεχωβά ανταμείφτηκε πολλές φορές.

Από το 1945 έως το 1950 είχα το προνόμιο να υπηρετήσω στο Μπέθελ του Μαγδεμβούργου και έπειτα, μέχρι το 1955, στο γραφείο τμήματος της Σκοπιάς στο Βερολίνο. Στη συνέχεια, υπηρέτησα ως περιοδεύων επίσκοπος μέχρι το 1963, οπότε η γυναίκα μου Χίλντα μού ανακοίνωσε ότι περίμενε παιδί. (Η Εύα, η πρώτη μου γυναίκα, πέθανε στη διάρκεια της κράτησής μου κι εγώ ξαναπαντρεύτηκα το 1958.) Η κόρη μας αργότερα έγινε ζηλώτρια Μάρτυρας.

Τι απέγιναν τα παιδιά από τον πρώτο μου γάμο; Δυστυχώς, ο γιος μου δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για την αλήθεια. Ωστόσο, η κόρη μου, η Γκιζέλα, έδειξε ενδιαφέρον και το 1953 παρακολούθησε την ιεραποστολική σχολή Γαλαάδ. Τώρα, μαζί με τον άντρα της, υπηρετεί σε μια Αίθουσα Συνελεύσεων στη Γερμανία. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά μπόρεσα να παραμείνω στις τάξεις των τακτικών σκαπανέων από το 1963 και ύστερα, και να υπηρετήσω όπου υπήρχε ανάγκη, πρώτα στη Φρανκφούρτη και έπειτα στο Τίμπιγκεν.

Μέχρι σήμερα εξακολουθώ να απολαμβάνω όλες τις προμήθειες που κάνει η οργάνωση του Ιεχωβά για το πιστό σπιτικό του. (1 Τιμόθεον 3:15) Στην εποχή μας είναι τόσο πολύ εύκολο να λαβαίνουμε πνευματική τροφή, αλλά την εκτιμάμε πάντοτε; Είμαι βέβαιος ότι ο Ιεχωβά επιφυλάσσει άφθονες ευλογίες για εκείνους που εμπιστεύονται σ’ αυτόν, που παραμένουν όσιοι και τρέφονται από το τραπέζι του.

[Διάγραμμα στη σελίδα 26, 27]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΣΑΞΕΝΧΑΟΥΖΕΝ

Α. Στρατώνες των Ες-Ες

Β. Τόπος προσκλητηρίου

Γ. Κελιά

Δ. Απομόνωση

Ε. Σταθμός απολύμανσης

ΣΤ. Τόπος εκτέλεσης

Ζ. Θάλαμος αερίων