Ο Αξέχαστος Κατακλυσμός
ΠΡΙΝ από 4.300 περίπου χρόνια, ένας καταστροφικός κατακλυσμός κάλυψε με νερό τη γη. Μ’ ένα γιγαντιαίο σάρωμα εξολόθρευσε σχεδόν κάθε ζωντανό πλάσμα. Η έκτασή του ήταν τέτοια ώστε άφησε μια ανεξίτηλη εντύπωση στο ανθρώπινο γένος, και κάθε γενιά μεταβίβαζε αυτή την ιστορία στην επόμενη.
Περίπου 850 χρόνια ύστερα απ’ αυτό το γεγονός, ο Εβραίος συγγραφέας Μωυσής κατέγραψε την αφήγηση αυτού του παγγήινου Κατακλυσμού. Αυτή η αφήγηση έχει διατηρηθεί στο Γραφικό βιβλίο της Γένεσης, όπου μπορούμε να διαβάσουμε τις παραστατικές λεπτομέρειες στα κεφάλαια 6 έως 8.
Η Βιβλική Αφήγηση του Κατακλυσμού
Το βιβλίο Γένεσις δίνει τις εξής λεπτομέρειες, που όπως φαίνεται προέρχονται από έναν αυτόπτη μάρτυρα: «Το εξακοσιοστόν έτος της ζωής του Νώε, τον δεύτερον μήνα, την δεκάτην εβδόμην ημέραν του μηνός, ταύτην την ημέραν εσχίσθησαν πάσαι αι πηγαί της μεγάλης αβύσσου, και οι καταρράκται των ουρανών ηνοίχθησαν. Και έγεινεν ο κατακλυσμός τεσσαράκοντα ημέρας επί της γης· και επληθύνθησαν τα ύδατα, και εσήκωσαν την κιβωτόν, και υψώθη υπεράνω της γης. Και τα ύδατα υπερεκραταιούντο σφόδρα επί της γης· και εσκεπάσθησαν πάντα τα όρη τα υψηλά τα υποκάτω παντός του ουρανού».—Γένεσις 7:11, 17, 19.
Σχετικά με την επίδραση που είχε ο Κατακλυσμός στα ζωντανά πλάσματα, η Αγία Γραφή λέει: «Απέθανε πάσα σαρξ κινουμένη επί της γης, των πτηνών και των κτηνών και των ζώων, και πάντων των ερπετών των ερπόντων επί της γης, και πας άνθρωπος». Ωστόσο, ο Νώε και άλλα εφτά άτομα επέζησαν, μαζί με κάποιο δείγμα από κάθε ζώο, πτηνό και από καθετί που κινούνταν πάνω στη γη. (Γένεσις 7:21, 23) Όλα αυτά διαφυλάχτηκαν σε μια μεγάλη πλωτή κιβωτό που είχε μήκος περίπου 133 μέτρα, πλάτος 22 μέτρα και ύψος 13 μέτρα. Εφόσον οι μόνες λειτουργίες που έπρεπε να επιτελεί η κιβωτός ήταν να είναι υδατοστεγής και να επιπλέει, δεν είχε στρογγυλεμένο πυθμένα ούτε μυτερή πλώρη ούτε συστήματα πρόωσης ούτε πηδάλιο. Η κιβωτός του Νώε ήταν απλώς ένα ορθογώνιο σκάφος που έμοιαζε με κιβώτιο.
Πέντε μήνες μετά την έναρξη του Κατακλυσμού, η κιβωτός προσάραξε στην οροσειρά του Αραράτ, η οποία βρίσκεται στη σημερινή ανατολική Τουρκία. Ο Νώε και η οικογένειά του βγήκαν από την κιβωτό στη στεριά ένα χρόνο μετά την έναρξη του Κατακλυσμού και άρχισαν για άλλη μια φορά την κανονική ρουτίνα της ζωής. (Γένεσις 8:14-19) Με τον καιρό, το ανθρώπινο γένος είχε πολλαπλασιαστεί αρκετά για να αρχίσει να οικοδομεί την πόλη της Βαβέλ και το διαβόητο πύργο της κοντά στον ποταμό Ευφράτη. Από εκεί οι άνθρωποι διασκορπίστηκαν σταδιακά σε όλα τα μέρη της γης όταν ο Θεός σύγχυσε τη γλώσσα του ανθρωπίνου γένους. (Γένεσις 11:1-9) Αλλά τι απέγινε η κιβωτός;
Σε Αναζήτηση της Κιβωτού
Από το 19ο αιώνα μέχρι σήμερα έχουν γίνει πολυάριθμες προσπάθειες για να βρεθεί η κιβωτός στην οροσειρά του Αραράτ. Αυτή η οροσειρά έχει δυο κύριες κορυφές, η μία από τις οποίες έχει ύψος 5.165 μέτρα και η άλλη 3.914 μέτρα. Η υψηλότερη από τις δυο είναι συνεχώς καλυμμένη με χιόνι. Λόγω των κλιματικών αλλαγών που επακολούθησαν του Κατακλυσμού, η κιβωτός σύντομα θα καλύφτηκε από χιόνι. Μερικοί ερευνητές πιστεύουν ακράδαντα ότι η κιβωτός βρίσκεται ακόμα εκεί, θαμμένη βαθιά μέσα σε κάποιον παγετώνα. Ισχυρίζονται ότι υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες ο πάγος έλιωσε αρκετά ώστε να αποκαλυφθεί έστω και προσωρινά κάποιο μέρος από την κιβωτό.
Το βιβλίο Σε Αναζήτηση της Κιβωτού του Νώε (In Search of Noah’s Ark) αναφέρει τα λόγια του Τζορτζ Αγκοπιάν, ενός Αρμένιου, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι αναρριχήθηκε στο όρος Αραράτ και είδε την κιβωτό το 1902 και ξανά το 1904. Στην πρώτη του επίσκεψη, είπε ότι σκαρφάλωσε πραγματικά στην κορυφή της κιβωτού. «Στάθηκα όρθιος και έριξα μια ματιά σε όλο το πλοίο. Ήταν μακρύ. Το ύψος του ήταν περίπου 12 μέτρα». Σχετικά με τις παρατηρήσεις του από την επόμενη επίσκεψή του, είπε: «Δεν είδα καθόλου καμπύλες. Δεν έμοιαζε με κανένα πλοίο απ’ όσα έχω δει. Έμοιαζε περισσότερο με μια μαούνα με επίπεδη καρίνα».
Από το 1952 έως το 1969, ο Φέρναντ Ναβάρα έκανε τέσσερις προσπάθειες για να βρει ίχνη της κιβωτού. Στο τρίτο του ταξίδι στο όρος Αραράτ έφτασε μέχρι το κάτω μέρος μιας ρωγμής σ’ έναν παγετώνα, όπου βρήκε ένα κομμάτι από μαύρο ξύλο που ήταν θαμμένο μέσα στον πάγο. «Πρέπει να ήταν πολύ μακρύ», είπε, «και ίσως να εξακολουθούσε να είναι συνδεδεμένο με άλλα μέρη του σκελετού του πλοίου. Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να κόβω προς τη διεύθυνση των ινών του ξύλου μέχρι που αφαίρεσα ένα κομμάτι το οποίο είχε μήκος περίπου 1,5 μέτρο».
Ο καθηγητής Ρίτσαρντ Μπλις, ένας από τους πολλούς ειδικούς που εξέτασαν το ξύλο, είπε: «Το δείγμα του ξύλου που έφερε ο Ναβάρα είναι μια κύρια κατασκευαστική δοκός και είναι εμποτισμένο με πίσσα που περιέχει κατράμι. Έχει προεξοχές και εγκοπές για τη σύνδεση των δοκών. Και είναι σίγουρα πελεκημένο και τετραγωνισμένο με το χέρι». Η ηλικία του ξύλου υπολογίστηκε σε τέσσερις με πέντε χιλιάδες χρόνια.
Αν και έχουν γίνει προσπάθειες για να βρεθεί η κιβωτός στο όρος Αραράτ, η αδιάσειστη απόδειξη ότι αυτή χρησιμοποιήθηκε για να επιζήσουν μερικοί από ένα ραγδαίο κατακλυσμό βρίσκεται στη γραπτή αφήγηση αυτού του γεγονότος η οποία υπάρχει στην Αγία Γραφή, στο βιβλίο Γένεσις. Επιβεβαίωση αυτής της αφήγησης μπορεί να βρεθεί στους πολυάριθμους θρύλους περί κατακλυσμού που υπάρχουν στους πρωτόγονους λαούς σε όλο τον κόσμο. Εξετάστε τις μαρτυρίες αυτών των θρύλων στο επόμενο άρθρο.
[Εικόνα στις σελίδες 4, 5]
Η χωρητικότητα της κιβωτού ήταν ίση με τη χωρητικότητα 10 εμπορικών αμαξοστοιχιών με περίπου 25 αμερικανικά φορτηγά βαγόνια η καθεμιά!