Ο Ιεχωβά—Γνωστός σας ή Φίλος Σας;

«ΓΙΑΝΝΗ, να σου συστήσω το φίλο μου; Από δω ο—συγνώμη, πώς είπαμε ότι σε λένε;»

Έχετε ακούσει ποτέ κάποιον να κάνει μια τέτοια γκάφα; Αυτή δίνει ένα παράδειγμα του πώς ορισμένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν λανθασμένα τη λέξη «φίλος». Στην πραγματικότητα εννοούν απλώς «γνωστός» ή μερικές φορές ούτε καν κι αυτό. Άλλο πράγμα είναι να γνωρίζετε τον κ. Γεωργίου που μένει στην απέναντι πλευρά του δρόμου και άλλο να είστε φίλος του.

Ένα λεξικό ορίζει τη λέξη «γνωστός» ως «το άτομο με το οποίο ένας έχει κάποια κοινωνική επαφή, αλλά στο οποίο δεν έχει ισχυρή προσωπική προσκόλληση». Υποδηλώνει «λιγότερη οικειότητα, στενότητα σχέσεων, συντροφικότητα και λιγότερο ενδιαφέρον για την ευημερία του άλλου απ’ ό,τι η λέξη ΦΙΛΟΣ».

Αυτή η έλλειψη ισχυρής προσωπικής προσκόλλησης βοηθάει να εξηγήσουμε γιατί συνήθως δίνουμε ελάχιστη προσοχή στο τι συμβαίνει στους γνωστούς μας, ενώ με ευχαρίστηση αναμειγνυόμαστε στη ζωή των φίλων μας. Μοιραζόμαστε τις χαρές τους και τις λύπες τους, επιτρέποντας σ’ αυτές να μας αγγίζουν βαθιά. Φυσικά, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί να μην επιτρέπουμε στο γεγονός ότι είμαστε συναισθηματικά συνδεδεμένοι μαζί τους να μας παροδηγεί ώστε να ανακατευόμαστε στις προσωπικές τους υποθέσεις.—1 Πέτρου 4:15, ΜΝΚ.

Το ότι έχουμε ισχυρή προσωπική προσκόλληση στους φίλους μας εξηγεί επίσης το γιατί φυσιολογικά προσπαθούμε να τους ευαρεστούμε. Αν ένας γνωστός βρίσκει τη διαγωγή μας δυσάρεστη ή ακατάλληλη, είναι μάλλον απίθανο ότι η δυσαρέσκειά του θα μας υποκινήσει να αλλάξουμε. Αλλά ένας φίλος μπορεί να ασκήσει πράγματι ισχυρή επιρροή είτε πρόκειται για θέματα ντυσίματος είτε για θέματα διαγωγής είτε για θέματα νοοτροπίας.

Όσον αφορά την εμπιστοσύνη, τη στοργή, το σεβασμό και την πιστότητα, η φιλία απαιτεί έναν υψηλότερο βαθμό ευθύνης απ’ ό,τι απαιτεί η απλή γνωριμία. Αυτός που επιζητεί τη φιλία κάποιου, χωρίς τις συνεπαγόμενες δεσμεύσεις, στην πραγματικότητα θέλει να έχει απλώς ένα γνωστό, όχι ένα φίλο. Οι στενοί φίλοι είναι ευτυχισμένοι όταν αναλαμβάνουν τις ευθύνες που συνεπάγεται η ισχυρή προσωπική προσκόλληση, συνειδητοποιώντας ότι αυτές τους δίνουν την ευκαιρία να αποδείξουν τη φιλία τους.

Φιλία με τον Θεό

Ως ο Δημιουργός, ο Ιεχωβά είναι ο ουράνιος Πατέρας του ανθρωπίνου γένους και του αξίζει να τον αγαπούν, να τον υπακούν και να τον σέβονται. Αλλά εκείνος θέλει να το κάνουν αυτό οι άνθρωποι υποκινούμενοι από ισχυρή προσωπική προσκόλληση, όχι απλώς από αίσθημα καθήκοντος. (Ματθαίος 22:37) Επίσης θέλει να τον αγαπούν ως Φίλο τους. (Ψαλμός 18:1) Εφόσον «αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς», έχει θέσει ο ίδιος το τέλειο θεμέλιο για μια τέτοια φιλία.—1 Ιωάννου 4:19.

Οι πρώτοι μας γονείς, ο Αδάμ και η Εύα, είχαν γνωριμία με τον Ιεχωβά. Το ερώτημα ήταν: Θα δέχονταν την προσφορά της φιλίας του; Είναι λυπηρό να πούμε ότι δεν τη δέχτηκαν. Το ότι με ιδιοτέλεια διεκδίκησαν την ανεξαρτησία τους από τον Θεό έδειξε ότι δεν είχαν κάποιο αίσθημα ισχυρής προσωπικής προσκόλλησης. Ενώ ήταν πρόθυμοι να δεχτούν τις ευλογίες της φιλίας που τους πρόσφερε εκείνος, ήταν απρόθυμοι να αναλάβουν τις ευθύνες της. Ήταν σαν να ήθελαν να απολαύσουν τις ανέσεις και την ασφάλεια του ευχάριστου Παραδεισένιου σπιτιού τους χωρίς να είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το ενοίκιο.

Όλοι μας, μερικοί σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι άλλοι, έχουμε κληρονομήσει αυτό το πνεύμα που χαρακτηρίζεται από έλλειψη εκτίμησης και από επιθυμία για ανεξαρτησία. (Γένεσις 8:21) Ορισμένοι νεαροί, για παράδειγμα, έχουν επιτρέψει στη φυσική τους επιθυμία για ανεξαρτησία να τους κάνει να μη δείχνουν εκτίμηση για τους γονείς τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη διάλυση της πιο πολύτιμης φιλίας που θα έπρεπε να υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτούς και τους γονείς τους σε όλη τους τη ζωή. Όσο λυπηρό κι αν είναι κάτι τέτοιο όμως, η διάλυση της φιλίας μας με τον ουράνιο Πατέρα μας είναι πολύ πιο σοβαρή. Στην πραγματικότητα, μπορεί να είναι θανατηφόρα!

Τι Απαιτεί η Φιλία

Χωρίς εμπιστοσύνη, καμιά σχέση, είτε με τους ανθρώπους είτε με τον Θεό, δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ. Ο πατριάρχης Αβραάμ το είχε καταλάβει αυτό, και γι’ αυτό επανειλημμένα εκδήλωσε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό. Διαβάστε τα εδάφια Γένεσις 12:1-5 και 22:1-18, για να δείτε δυο εξέχοντα παραδείγματα της εμπιστοσύνης που έδειχνε στον Ιεχωβά. Ναι, ‘επίστευσε . . . Αβραάμ εις τον Ιεχωβά, και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην’. Γι’ αυτό ‘ονομάστηκε φίλος του Ιεχωβά’.—Ιακώβου 2:23.

Επίσης η φιλία με τον Θεό απαιτεί να ανταποκρίνεται κανείς στις υποχρεώσεις που συνεπάγεται αυτή η φιλία. Λόγω της ταπεινής μας θέσης σε σχέση με τον Ιεχωβά, αυτές οι υποχρεώσεις είναι λογικά πολύ μεγαλύτερες απ’ ό,τι θα ήταν σε μια ανθρώπινη φιλία. Προχωρούν ακόμα πιο πέρα από το να θέλουμε να τον ευαρεστούμε σε μερικά πράγματα—όπως θα κάναμε μ’ έναν ανθρώπινο φίλο. Περιλαμβάνουν το να θέλουμε να τον ευαρεστούμε σε όλα τα πράγματα. Ο Ιησούς, ο Γιος του Θεού και ο πιο στενός του φίλος, το έδειξε αυτό όταν είπε για τον Ιεχωβά: «Εγώ κάμνω πάντοτε τα αρεστά εις αυτόν».—Ιωάννης 8:29.

Συνεπώς, η φιλία με τον Ιεχωβά, ή με τον Γιο του, δεν είναι διαθέσιμη χωρίς τις συνεπαγόμενες δεσμεύσεις· εξαρτάται από το αν εμείς ζούμε σύμφωνα με τις προϋποθέσεις που έχουν θέσει εκείνοι γι’ αυτή τη φιλία. (Βλέπε Ψαλμός 15:1-5). Ο Ιησούς το έδειξε ξεκάθαρα αυτό όταν συζητούσε με τους μαθητές του. «Σεις είσθε φίλοι μου», τους είπε, «εάν κάμνητε όσα εγώ σας παραγγέλλω».—Ιωάννης 15:14.

Κάτι άλλο που απαιτεί η φιλία είναι η ανοιχτή και ειλικρινής επικοινωνία. Τη μέρα του θανάτου του, ο Ιησούς είπε στους πιστούς αποστόλους του: «Δεν σας λέγω πλέον δούλους, διότι ο δούλος δεν εξεύρει τι κάμνει ο κύριος αυτού· εσάς δε είπον φίλους, διότι πάντα όσα ήκουσα παρά του Πατρός μου, εφανέρωσα εις εσάς». (Ιωάννης 15:15) Όταν μοιραζόταν τις σκέψεις του με τους φίλους του, ο Ιησούς ακολουθούσε το παράδειγμα του ουράνιου Πατέρα του, σχετικά με τον οποίο το εδάφιο Αμώς 3:7 λέει: ‘Ιεχωβά ο Θεός δεν θέλει κάμει ουδέν, χωρίς να αποκαλύψη το απόκρυφον αυτού εις τους δούλους αυτού τους προφήτας’.

Έτσι δεν πρέπει να γίνεται ανάμεσα σε φίλους; Μπορεί να μην αισθανόμαστε την ώθηση να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας με τον κ. Γεωργίου που μένει στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Και φυσικά δεν θα θέλαμε να του πούμε τις πιο βαθιές μας σκέψεις και αισθήματα. Στο κάτω-κάτω, δεν είναι παρά μόνο ένας γνωστός μας. Αλλά με τους φίλους μας συχνά ανυπομονούμε να τους πούμε αυτά τα πράγματα!

Το ίδιο συμβαίνει και με τη φιλία μας με τον Θεό. Ανυπομονούμε να τον πλησιάσουμε με προσευχή, αποκαλύπτοντάς του τις ανάγκες μας, τις επιθυμίες μας και τα πιο βαθιά μας αισθήματα. Φυσικά, αν η επικοινωνία είναι μονόπλευρη, η φιλία θα πεθάνει σύντομα. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε επίσης πρόθυμοι να αφήνουμε τον Θεό να μας μιλάει. Αυτό το κάνουμε αν ακούμε προσεκτικά τι έχει να πει ο γραπτός Λόγος Του, αν στοχαζόμαστε πάνω στις συμβουλές Του και αν κατόπιν τις εφαρμόζουμε όσο καλύτερα μπορούμε.

Πόσο Σημαντική Είναι για Εσάς η Φιλία του Ιεχωβά;

Για να σας βοηθήσουμε να απαντήσετε σ’ αυτό το ερώτημα, σκεφτείτε μια ιδιαίτερη μορφή ανθρώπινης φιλίας. Αν είστε νεαρό άτομο, ίσως ενδιαφέρεστε για μια φιλία που θα μπορούσε να οδηγήσει σε γάμο. Φυσικά, καταλαβαίνετε ότι το να γνωρίζεστε απλώς μ’ έναν πιθανό σύντροφο δεν αποτελεί κατάλληλη βάση για γάμο. Η γνωριμία πρέπει πρώτα να μεταβληθεί σε φιλία. Αυτή η φιλία μπορεί κατόπιν να αναπτυχθεί και να διαμορφωθεί σε μια πιο στενή σχέση η οποία τελικά θα αποτελέσει την κατάλληλη βάση για έναν ευτυχισμένο γάμο.

Τώρα, σκεφτείτε: Πόσες προσπάθειες καταβάλλουν οι περισσότεροι άνθρωποι για να καλλιεργήσουν αυτό το είδος της φιλίας; Πόσο χρόνο και χρήματα δαπανούν για να την εδραιώσουν και έπειτα να τη διατηρήσουν; Πόσο χρόνο δαπανούν καθώς τη σκέφτονται; Σε ποιο βαθμό κάνουν σχέδια—ή δείχνουν προθυμία να αλλάξουν σχέδια—με σκοπό να βελτιώσουν ή να διατηρήσουν αυτή τη σχέση;

Έπειτα ρωτήστε τον εαυτό σας: ‘Πώς συγκρίνεται αυτό με τις προσπάθειες που κάνω εγώ για να καλλιεργήσω τη φιλία με τον Δημιουργό μου ή να τη βελτιώσω και να την ενισχύσω; Πόσο χρόνο δαπανώ για να το κάνω αυτό; Σε ποιο βαθμό καταλαμβάνει τις σκέψεις μου η φιλία με τον Ιεχωβά; Σε ποιο βαθμό κάνω σχέδια—ή δείχνω προθυμία να αλλάξω σχέδια—με σκοπό να βελτιώσω και ύστερα να διατηρήσω αυτή τη σχέση;’

Οι νεαροί Χριστιανοί πρέπει να έχουν πλήρη επίγνωση ότι όλες οι ανθρώπινες φιλίες, περιλαμβανομένης και εκείνης που οδηγεί τελικά σε γάμο, έρχονται δεύτερες σε σημασία μετά τη φιλία που χρειάζεται να έχουν με τον Δημιουργό τους. Γι’ αυτό τους δίνεται η εξής προτροπή στο εδάφιο Εκκλησιαστής 12:1: «Ενθυμού τον Πλάστην σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου». Πολλοί το κάνουν αυτό με το να υπηρετούν δημόσια ως διάκονοι του Θεού, και ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός απ’ αυτούς υπηρετούν ως ολοχρόνιοι κήρυκες, ή αλλιώς σκαπανείς.

Παρά το ότι περιβάλλονται από αυξανόμενο κυνισμό και αυξανόμενη αδιαφορία για τη θρησκεία, εκείνοι υπερασπίζονται με θάρρος τον Ιεχωβά όταν ακούνε ανυπόστατους ονειδισμούς και κατηγορίες εναντίον Του. Αυτό δεν πρέπει να περιμένει δικαιωματικά ο Ιεχωβά από τους φίλους του; Αυτό δεν θα περιμέναμε κι εμείς επίσης από τους δικούς μας φίλους; Και δεν θα χαροποιούσε την καρδιά μας η διαπίστωση ότι οι φίλοι μας το κάνουν αυτό με ζήλο και με πεποίθηση;—Παράβαλε Παροιμίαι 27:11.

Ναι, η φιλία με τον Θεό—όπως και με τους ανθρώπους—συνεπάγεται ευθύνες τις οποίες πρέπει να αναλάβει κανείς προκειμένου να διαρκέσει η φιλία. Ένα άτομο που δεν είναι πρόθυμο να δεχτεί αυτές τις ευθύνες ή δεν είναι έτοιμο να κάνει αφιέρωση στον Θεό και κατόπιν να τη φέρει σε πέρας ίσως πράγματι να θεωρεί τον Ιεχωβά ως γνωστό του. Όμως, δεν έχει δοκιμάσει ακόμα τις χαρές που προέρχονται από το να Τον έχει Φίλο του.

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Ο Αβραάμ εμπιστεύτηκε στον Θεό κι έτσι ονομάστηκε φίλος του Ιεχωβά