Πώς Τακτοποιείτε Εσείς τις Διαφορές;
Μια αδέξια κίνηση—και ο τρίτος σε μια σειρά από πέντε πορσελάνινους ελέφαντες πέφτει από το τζάκι. Το κομμάτι αυτό θα χρειαστεί να αποκατασταθεί. Διαφορετικά, η αρμονία όλης αυτής της σειράς θα χαθεί. Ωστόσο, η διαδικασία είναι λεπτή, και εσείς δεν νιώθετε ότι έχετε τα ανάλογα προσόντα. Θα χρειαστεί να συμβουλευτείτε κάποιον ή ακόμη και να ζητήσετε από έναν ειδικό να ασχοληθεί με αυτό.
Η ΑΡΜΟΝΙΑ ανάμεσα σε πνευματικούς αδελφούς και αδελφές είναι πολύ πιο πολύτιμη από τα μπιμπελό. Ο ψαλμωδός έψαλε κατάλληλα: «Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία [με ενότητα, ΜΝΚ] αδελφοί». (Ψαλμός 133:1) Η τακτοποίηση μιας διαφοράς με κάποιο συγχριστιανό μπορεί μερικές φορές να είναι λεπτό ζήτημα. Επιπλέον, μερικοί δεν το κάνουν αυτό με το σωστό τρόπο. Πολλές φορές, η «αποκατάσταση» είναι αδικαιολόγητα οδυνηρή ή δεν είναι πολύ στερεή, και μένουν άσχημα σημάδια που το προδίδουν αυτό.
Μερικοί Χριστιανοί επιζητούν, χωρίς να είναι απαραίτητο, να αναμείξουν διορισμένους πρεσβυτέρους σε ζητήματα τα οποία θα μπορούσαν να χειριστούν οι ίδιοι. Ίσως το κάνουν αυτό επειδή δεν είναι σίγουροι για το πώς να ενεργήσουν. «Πολλοί αδελφοί μας δεν ξέρουν πώς να εφαρμόσουν τις Βιβλικές συμβουλές για να τακτοποιήσουν τις διαφορές τους», σχολίασε ένας αδελφός που είναι έμπειρος στην παροχή Βιβλικών συμβουλών. «Πολύ συχνά», συνέχισε ο ίδιος, «δεν ακολουθούν τον τρόπο τον οποίο υπέδειξε ο Ιησούς για να γίνονται αυτά τα πράγματα». Έτσι, τι είπε πράγματι ο Ιησούς σχετικά με το πώς θα πρέπει ο Χριστιανός να τακτοποιεί τις διαφορές με τον αδελφό του; Γιατί είναι ζωτικό να γνωρίζουμε καλά αυτές τις συμβουλές και να μάθουμε πώς να τις εφαρμόζουμε;
Μικροδιαφορές
«Αν, λοιπόν, φέρνεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο και εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου, άφησε το δώρο σου εκεί, μπροστά στο θυσιαστήριο, και φύγε· πρώτα κάνε ειρήνη με τον αδελφό σου και κατόπιν, αφού γυρίσεις, πρόσφερε το δώρο σου».—Ματθαίος 5:23, 24.
Όταν ο Ιησούς είπε αυτά τα λόγια, οι Ιουδαίοι είχαν τη συνήθεια να προσφέρουν θυσίες ή να παρουσιάζουν δώρα στο θυσιαστήριο του ναού στην Ιερουσαλήμ. Αν κάποιος Ιουδαίος είχε φταίξει σε έναν άλλον Ισραηλίτη, ο παραβάτης μπορούσε να κάνει μια προσφορά ολοκαυτώματος ή μια προσφορά για αμαρτία. Το παράδειγμα που έδωσε ο Ιησούς αναφέρεται στην πιο καίρια στιγμή. Όταν το άτομο βρίσκεται στο θυσιαστήριο και είναι έτοιμο να προσφέρει το δώρο του στον Θεό, θυμάται ότι ο αδελφός του έχει κάτι εναντίον του. Ναι, ο Ισραηλίτης χρειαζόταν να καταλάβει ότι η συμφιλίωση με τον αδελφό του έπρεπε να προηγηθεί της εκτέλεσης ενός τέτοιου θρησκευτικού καθήκοντος.
Μολονότι αποτελούσαν απαίτηση του Μωσαϊκού Νόμου, εκείνες οι προσφορές από μόνες τους δεν ήταν αυτές που είχαν τη μεγαλύτερη αξία στα μάτια του Θεού. Ο προφήτης Σαμουήλ είπε στον άπιστο Βασιλιά Σαούλ: ‘Μήπως ο Ιεχωβά αρέσκεται εις τα ολοκαυτώματα και εις τας θυσίας, καθώς εις το να υπακούωμεν της φωνής του Ιεχωβά; ιδού, η υποταγή είναι καλητέρα παρά την θυσίαν· η υπακοή, παρά το πάχος των κριών’.—1 Σαμουήλ 15:22.
Στην Επί του Όρους Ομιλία του, ο Ιησούς επανέλαβε αυτή τη σειρά των προτεραιοτήτων και έδειξε στους μαθητές του ότι πρέπει να τακτοποιούν τις διαφορές τους πριν κάνουν τις προσφορές τους. Σήμερα, οι προσφορές που απαιτούνται από τους Χριστιανούς είναι πνευματικής φύσης—‘θυσία αίνου, δηλαδή, ο καρπός των χειλιών που κάνουν δημόσια διακήρυξη για το όνομά του’. (Εβραίους 13:15) Εντούτοις, αυτή η αρχή εξακολουθεί να ισχύει. Με παρόμοιο τρόπο, ο απόστολος Ιωάννης δείχνει ότι θα ήταν μάταιο να ισχυρίζεται κάποιος ότι αγαπάει τον Θεό αν ο ίδιος μισεί τον αδελφό του.—1 Ιωάννη 4:20, 21.
Είναι ενδιαφέρον ότι το άτομο που θυμάται πως ο αδελφός του έχει κάτι εναντίον του είναι εκείνο που πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα. Η ταπεινοφροσύνη που εκδηλώνει με αυτόν τον τρόπο ίσως φέρει καλά αποτελέσματα. Πιθανότατα, το άτομο το οποίο έχει θιγεί δεν θα αρνηθεί να συνεργαστεί με κάποιον που το πλησιάζει και αναγνωρίζει τα δικά του σφάλματα. Ο Μωσαϊκός Νόμος όριζε ρητά ότι, αν κάποιος αφαιρούσε οτιδήποτε με εσφαλμένο τρόπο, έπρεπε να το αποκαταστήσει πλήρως και να προσθέσει ένα πέμπτο ακόμη. (Λευιτικόν 6:5) Με παρόμοιο τρόπο, η αποκατάσταση ειρηνικών, αρμονικών σχέσεων θα είναι πιο εύκολη αν αυτός που έθιξε τον άλλον εκδηλώσει την επιθυμία να προχωρήσει πιο πέρα από ό,τι απαιτείται, με την αυστηρότερη έννοια της λέξης, και να διορθώσει οποιαδήποτε βλάβη μπορεί να προξένησε.
Ωστόσο, οι προσπάθειες για την αποκατάσταση ειρηνικών σχέσεων δεν είναι πάντοτε επιτυχημένες. Το βιβλίο των Παροιμιών μάς υπενθυμίζει ότι είναι δύσκολο να τακτοποιήσουμε τις διαφορές με κάποιον που δυσκολεύεται να ανταποκριθεί. Το εδάφιο Παροιμίαι 18:19 λέει: «Αδελφός δυσαρεστηθείς υποτάσσεται δυσκολώτερα παρά οχυρά πόλις· αι δε διαφοραί αυτών είναι ως μοχλοί φρουρίου». Μια άλλη μετάφραση λέει: «Ένας αδελφός που έχει θιγεί είναι δυσκολότερο να κερδηθεί από ό,τι μια ισχυρή πόλη: Και οι φιλονικίες τους είναι σαν τις αμπάρες ενός κάστρου». (Η Αγία Γραφή του Άγγλου [The Englishman’s Bible]) Τελικά, όμως, οι ειλικρινείς και ταπεινές προσπάθειες είναι πιθανόν να πετύχουν όταν πρόκειται για ομοπίστους οι οποίοι επιθυμούν να ευαρεστούν τον Θεό. Αλλά αν κάποιος ισχυρίζεται ότι υπάρχει χονδροειδής αμαρτία, χρειάζεται να εφαρμοστούν οι συμβουλές που έδωσε ο Ιησούς στο 18ο κεφάλαιο του ευαγγελίου του Ματθαίου.
Τακτοποίηση Σοβαρών Διαφορών
«Επιπλέον, αν ο αδελφός σου διαπράξει αμαρτία, πήγαινε και έκθεσε ξεκάθαρα το σφάλμα του ανάμεσα σε εσένα και σε αυτόν μόνο. Αν σε ακούσει, έχεις κερδίσει τον αδελφό σου. Αλλά αν δεν ακούσει, πάρε μαζί σου έναν ή δύο ακόμη, για να εδραιωθεί κάθε ζήτημα με το στόμα δύο ή τριών μαρτύρων. Αν δεν τους ακούσει αυτούς, μίλησε στην εκκλησία. Αν δεν ακούσει ούτε την εκκλησία, ας είναι για εσένα ακριβώς όπως ο εθνικός και ο εισπράκτορας φόρων».—Ματθαίος 18:15-17.
Τι θα γινόταν αν ένας Ιουδαίος (ή αργότερα, ένας Χριστιανός) αντιμετώπιζε σοβαρές δυσκολίες με κάποιον που ήταν λάτρης του Ιεχωβά όπως και ο ίδιος; Εκείνος που πίστευε ότι είχαν αμαρτήσει εναντίον του έπρεπε να κάνει το πρώτο βήμα. Έπρεπε να συζητήσει κατ’ ιδίαν τα ζητήματα με τον παραβάτη. Αν δεν προσπαθούσε να υποστηρίξει σθεναρά τον τρόπο με τον οποίο έβλεπε ο ίδιος τα πράγματα, ασφαλώς θα ήταν πιθανότερο να κερδίσει τον αδελφό του, ιδιαίτερα αν επρόκειτο απλώς για κάποια παρεξήγηση η οποία θα μπορούσε να ξεκαθαριστεί γρήγορα. Όλα θα τακτοποιούνταν πιο εύκολα αν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι ήταν οι μόνοι που γνώριζαν για το ζήτημα.
Ωστόσο, μπορεί το πρώτο βήμα να μην αρκέσει. Για το χειρισμό μιας τέτοιας περίπτωσης, ο Ιησούς είπε: «Πάρε μαζί . . . έναν ή δύο ακόμη». Αυτοί θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι αυτόπτες μάρτυρες. Ίσως να είχαν ακούσει έναν από τους δύο να συκοφαντεί τον άλλον ή πιθανόν τα άτομα που παίρνονται μαζί να ήταν μάρτυρες κάποιου γραπτού συμφωνητικού για το οποίο τα δύο συμβαλλόμενα μέρη τώρα διαφωνούν. Από την άλλη πλευρά, τα άτομα που παίρνονται μαζί θα μπορούσαν να παραστούν μάρτυρες όταν οποιαδήποτε στοιχεία, όπως είναι οι γραπτές ή οι προφορικές μαρτυρίες, παρουσιαστούν για να καθοριστεί η αιτία του προβλήματος. Εδώ ξανά, μόνο ο μικρότερος δυνατόν αριθμός ατόμων—‘ένας ή δύο ακόμη’—θα πρέπει να γνωρίζουν για το ζήτημα. Αυτό θα εμποδίσει τα πράγματα να γίνουν χειρότερα αν πρόκειται απλώς για κάποια παρεξήγηση.
Ποια θα πρέπει να είναι τα κίνητρα του ατόμου που έχει θιγεί; Μήπως θα πρέπει να προσπαθεί να ταπεινώσει το συγχριστιανό του και να θέλει να τον δει να σέρνεται; Έχοντας υπόψη τις συμβουλές του Ιησού, οι Χριστιανοί δεν θα πρέπει να σπεύδουν να καταδικάσουν τους αδελφούς τους. Αν ο παραβάτης αναγνωρίσει το σφάλμα του, ζητήσει συγνώμη και προσπαθήσει να επανορθώσει τα ζητήματα, το άτομο εναντίον του οποίου είχε γίνει η αμαρτία θα έχει ‘κερδίσει τον αδελφό του’.—Ματθαίος 18:15.
Αν το ζήτημα δεν μπορούσε να τακτοποιηθεί, έπρεπε να αναφερθεί στην εκκλησία. Αρχικά, αυτό σήμαινε τους πρεσβυτέρους των Ιουδαίων, αλλά αργότερα, τους πρεσβυτέρους της Χριστιανικής εκκλησίας. Το αμετανόητο άτομο που αδικοπραγούσε ίσως έπρεπε να εκδιωχτεί από την εκκλησία. Αυτό σήμαιναν τα λόγια «ας είναι για εσένα ακριβώς όπως ο εθνικός και ο εισπράκτορας φόρων»· εκείνοι ήταν άτομα τα οποία οι Ιουδαίοι κρατούσαν σε απόσταση. Αυτό το σοβαρό βήμα δεν μπορούσε να παρθεί από κάποιο Χριστιανό ατομικά. Οι διορισμένοι πρεσβύτεροι, οι οποίοι εκπροσωπούν την εκκλησία, είναι οι μόνοι εξουσιοδοτημένοι για να αναλάβουν τέτοια δράση.—Παράβαλε 1 Κορινθίους 5:13.
Το ενδεχόμενο ότι ένα αμετανόητο άτομο που έχει αδικοπραγήσει μπορεί να αποκοπεί δείχνει ότι τα εδάφια Ματθαίος 18:15-17 δεν έχουν σχέση με μικροδιαφορές. Ο Ιησούς αναφερόταν σε σοβαρά αδικήματα, του είδους όμως που θα μπορούσαν να τακτοποιηθούν απλώς μεταξύ των δύο ενδιαφερομένων. Για παράδειγμα, το αδίκημα θα μπορούσε να είναι συκοφαντία, κάτι που επηρεάζει σοβαρά τη φήμη του θύματος. Ή θα μπορούσε να έχει σχέση με οικονομικά ζητήματα, διότι τα επόμενα εδάφια αναφέρουν την παραβολή που είπε ο Ιησούς για τον ανελεήμονα δούλο στον οποίο είχε χαριστεί ένα μεγάλο χρέος. (Ματθαίος 18:23-35) Κάποιο δάνειο που δεν ξεπληρώθηκε στον καθορισμένο καιρό θα μπορούσε να είναι απλώς μια περαστική δυσκολία η οποία μπορεί εύκολα να λυθεί μεταξύ των δύο ατόμων. Αλλά θα μπορούσε να εξελιχτεί σε σοβαρή αμαρτία, δηλαδή κλοπή, αν ο δανειζόμενος αρνείται επίμονα να εξοφλήσει αυτά που χρωστάει.
Άλλες αμαρτίες δεν μπορούν να τακτοποιηθούν απλώς μεταξύ δύο Χριστιανών. Υπό το Μωσαϊκό Νόμο, σοβαρές αμαρτίες έπρεπε να αναφέρονται. (Λευιτικόν 5:1· Παροιμίαι 29:24) Παρόμοια, οι χονδροειδείς αμαρτίες που περιλαμβάνουν την καθαρότητα της εκκλησίας πρέπει να αναφέρονται στους Χριστιανούς πρεσβυτέρους.
Ωστόσο, οι περισσότερες περιπτώσεις προστριβών που λαβαίνουν χώρα μεταξύ Χριστιανών δεν υπάγονται σε αυτή τη διαδικασία.
Θα Μπορούσατε Απλώς να Συγχωρήσετε;
Αφού εξήγησε ο Ιησούς πώς μπορούμε να τακτοποιούμε σοβαρές διαφορές, αμέσως μετά δίδαξε άλλο ένα σημαντικό μάθημα. Διαβάζουμε: «Τότε πλησίασε ο Πέτρος και του είπε: ‘Κύριε, πόσες φορές αν αμαρτήσει εναντίον μου ο αδελφός μου θα πρέπει να τον συγχωρήσω; Μέχρι εφτά φορές;’ Ο Ιησούς τού είπε: ‘Σου λέω, όχι μέχρι εφτά φορές, αλλά μέχρι εβδομήντα εφτά φορές’». (Ματθαίος 18:21, 22) Σε μια άλλη περίπτωση, ο Ιησούς είπε στους μαθητές του να συγχωρούν «εφτά φορές την ημέρα». (Λουκάς 17:3, 4) Είναι λοιπόν φανερό ότι οι ακόλουθοι του Χριστού καλούνται να τακτοποιούν διαφορές με το να συγχωρούν ανεπιφύλακτα ο ένας τον άλλον.
Αυτός είναι ένας τομέας στον οποίο απαιτείται αρκετή προσπάθεια. «Μερικοί αδελφοί απλώς δεν γνωρίζουν πώς να συγχωρούν», είπε το άτομο του οποίου τα λόγια παρατέθηκαν στην αρχή. Ο ίδιος πρόσθεσε: «Φαίνεται να εκπλήσσονται όταν κάποιος τους εξηγεί ότι μπορούν να διαλέξουν να συγχωρήσουν προκειμένου, πρωτίστως, να διατηρηθεί η ειρήνη της Χριστιανικής εκκλησίας».
Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Συνεχίστε να ανέχεστε ο ένας τον άλλον και να συγχωρείτε ο ένας τον άλλον ανεπιφύλακτα, αν κανείς έχει αιτία για παράπονο εναντίον κάποιου άλλου. Ακριβώς όπως ο Ιεχωβά σάς συγχώρησε ανεπιφύλακτα, έτσι να συγχωρείτε και εσείς». (Κολοσσαείς 3:13) Επομένως, πριν πάμε σε κάποιον αδελφό που μπορεί να μας έχει θίξει, θα ήταν καλό να κάνουμε συλλογισμούς γύρω από τα εξής ερωτήματα: Αξίζει να του μιλήσω για την προσβολή; Είναι πράγματι αδύνατον να αφήσω να ξεχαστούν οι διαφορές μας σύμφωνα με το πνεύμα της αληθινής Χριστιανοσύνης; Αν ήμουν εγώ στη θέση του, δεν θα ήθελα να με συγχωρήσουν; Επίσης, αν διαλέξω να μην τον συγχωρήσω, μπορώ να αναμένω από τον Θεό να απαντήσει στις προσευχές μου και να συγχωρήσει εμένα; (Ματθαίος 6:12, 14, 15) Τέτοια ερωτήματα μπορούν κάλλιστα να μας βοηθούν να είμαστε συγχωρητικοί.
Ως Χριστιανοί, μια από τις σημαντικές ευθύνες που έχουμε είναι να διατηρούμε την ειρήνη στην εκκλησία του λαού του Ιεχωβά. Επομένως, ας εφαρμόζουμε τις συμβουλές του Ιησού. Αυτό θα μας βοηθάει να συγχωρούμε ανεπιφύλακτα. Ένα τέτοιο συγχωρητικό πνεύμα θα συμβάλλει στην αδελφική αγάπη η οποία είναι το προσδιοριστικό σημείο των μαθητών του Ιησού.—Ιωάννης 13:34, 35.
[Εικόνα στη σελίδα 23]
Οι Χριστιανοί μπορούν να τακτοποιούν τις διαφορές τους με το να ακολουθούν τις συμβουλές του Ιησού