Οι Ανταμοιβές της Επιμονής
ΗΤΑΝ μια Ελληνίδα που ζούσε στη Φοινίκη το έτος 32 Κ.Χ. Η κόρη της ήταν πολύ άρρωστη, και η γυναίκα επιζητούσε απεγνωσμένα κάποια θεραπεία. Έχοντας ακούσει για έναν άγνωστο ο οποίος επισκεπτόταν την περιοχή της—έναν ξένο για τον οποίο έλεγαν ότι είχε δυνάμεις να γιατρεύει τους αρρώστους—αποφάσισε να τον συναντήσει και να τον ικετέψει να τη βοηθήσει.
Όταν τον συνάντησε, έπεσε στα γόνατα και τον εκλιπαρούσε: «Ελέησέ με Κύριε, Γιε του Δαβίδ. Η κόρη μου δαιμονίζεται άσχημα». Με αυτόν τον τρόπο, η Ελληνίδα ικέτεψε τον Ιησού να γιατρέψει την κόρη της.
Μπορείτε να φανταστείτε το θάρρος και την ταπεινοφροσύνη που χρειαζόταν να δείξει για να το κάνει αυτό; Ο Ιησούς ήταν ένα σημαίνον πρόσωπο με κάποια δύναμη και φήμη, και πρωτύτερα είχε κάνει γνωστό ότι δεν ήθελε να μάθει κανείς πού βρισκόταν. Είχε πάρει τους αποστόλους του στη Φοινίκη για να βρουν λίγη ξεκούραση, η οποία τους ήταν τόσο απαραίτητη, και όχι για να κηρύξουν ανάμεσα στους Εθνικούς απίστους. Επιπλέον, ο Ιησούς ήταν Ιουδαίος και αυτή Εθνική, και αναμφίβολα η γυναίκα γνώριζε ότι οι Ιουδαίοι αποστρέφονταν τη συναναστροφή με τους καταφρονημένους ανθρώπους των εθνών. Ωστόσο, ήταν σταθερά αποφασισμένη να εξασφαλίσει τη θεραπεία του παιδιού της.
Ο Ιησούς και οι απόστολοί του προσπάθησαν να αποτρέψουν τη γυναίκα από το να ζητήσει βοήθεια σε εκείνη την περίπτωση. Στην αρχή ο Ιησούς δεν της είπε λέξη. Κατόπιν, λόγω των επανειλημμένων, επίμονων κραυγών της, οι απόστολοι είπαν ενοχλημένοι στον Ιησού: «Πες της να φύγει· επειδή εξακολουθεί να κραυγάζει πίσω μας».
Αυτή όμως δεν ήταν διατεθειμένη να φύγει άπρακτη. Αντίθετα, πρόσπεσε στα πόδια του Ιησού, λέγοντας: «Κύριε, βοήθα με!»
Τονίζοντας την πρωταρχική ευθύνη που είχε απέναντι στους γιους Ισραήλ και, παράλληλα, δοκιμάζοντας την πίστη και την αποφασιστικότητά της, ο Ιησούς τής εξήγησε συμπονετικά: «Δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών [του Ισραήλ] και να το ρίξει στα σκυλάκια [στους Εθνικούς]».
Αντί να προσβληθεί από την αρνητική νύξη όσον αφορά τη φυλή της, αυτή ταπεινά επέμεινε στο αίτημά της, απαντώντας: «Ναι, Κύριε· και όμως τα σκυλάκια τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους».
Ο Ιησούς αντάμειψε την επιμονή της Ελληνίδας επαινώντας την πίστη της και ανταποκρινόμενος ευνοϊκά στις δεήσεις της. Φανταστείτε τη χαρά της όταν επέστρεψε στο σπίτι και είδε ότι η κόρη της είχε γιατρευτεί εντελώς!—Ματθαίος 15:21-28· Μάρκος 7:24-30.
Όπως εκείνη η γυναίκα του πρώτου αιώνα, έτσι και εμείς χρειάζεται να προσπαθούμε επίμονα να ευαρεστήσουμε τον Ιεχωβά και να κερδίσουμε την εύνοιά του. Όπως συνέβη στην περίπτωση της Ελληνίδας, η Αγία Γραφή μάς διαβεβαιώνει ότι η επιμονή μας όσον αφορά το «να κάνουμε το καλό» θα ανταμειφτεί πλούσια.—Γαλάτες 6:9.
Τι είναι επιμονή; Γιατί χρειάζεται; Ποιοι παράγοντες μπορεί να μας κάνουν να χάσουμε αυτή την ιδιότητα, να παραιτηθούμε ή να ενδώσουμε; Ποιες ανταμοιβές μπορούμε να αναμένουμε ότι θα λάβουμε αν ασκούμε τώρα επιμονή καθώς υπηρετούμε τον Δημιουργό και Πατέρα μας, τον Ιεχωβά;
Κάποιο λεξικό ορίζει το ρήμα «επιμένω» ως «εμμένω σταθερά και ακλόνητα σε κάποιο σκοπό, κατάσταση ή εγχείρημα, παρά τα εμπόδια, τις προειδοποιήσεις ή τις αποτυχίες. . . . συνεχίζω να υπάρχω· αντέχω».
Η Αγία Γραφή επανειλημμένα προτρέπει τους υπηρέτες του Ιεχωβά να επιμένουν στην εκτέλεση του θελήματός του. Για παράδειγμα, μας λέγεται να ‘εξακολουθήσουμε, λοιπόν, να επιζητούμε πρώτα τη βασιλεία’, ‘να κρατάμε γερά ό,τι είναι καλό’, ‘να εγκαρτερούμε στην προσευχή’ και να μην «αποκάμνουμε» στο να κάνουμε το καλό.—Ματθαίος 6:33· 1 Θεσσαλονικείς 5:21· Ρωμαίους 12:12· Γαλάτες 6:9.
Στις καθημερινές υποθέσεις της ζωής, η επιμονή είναι μια ιδιότητα την οποία όλοι μας πρέπει να έχουμε και να αναπτύσσουμε προκειμένου να επιβιώσουμε. Χωρίς αυτήν, δεν μπορούμε να επιτύχουμε τίποτα που να έχει αληθινή, διαρκή αξία. Εξετάστε το παράδειγμα του μωρού που προσπαθεί να σηκωθεί και να κάνει τα πρώτα του ασταθή βήματα. Είναι σπάνιο να μπορέσει να μάθει κάποιο βρέφος να στέκεται και να περπατάει άνετα μέσα σε μια ημέρα. Ως μωρά, προφανώς όλοι μας προσπαθήσαμε και αποτύχαμε πολλές φορές προτού τελικά τα καταφέρουμε κάπως με το βάδισμα. Τι θα είχε συμβεί αν, με την πρώτη φορά που πέφταμε, αποφασίζαμε να σταματήσουμε τις προσπάθειες; Ίσως να μπουσουλούσαμε ακόμη, περπατώντας με τα χέρια και τα γόνατα! Η επιμονή είναι ουσιώδης για να επιτύχουμε αξιόλογους στόχους και να αυξήσουμε ανάλογα τις επιδεξιότητες και τον αυτοσεβασμό μας. Όπως λέει κάποιο δημοφιλές ρητό: «Οι νικητές ποτέ δεν παραιτούνται, και αυτοί που παραιτούνται ποτέ δεν νικούν».
Οι παλαίμαχοι σκαπανείς γνωρίζουν ότι η επιτυχία δεν εξασφαλίζεται από τις ιδιαίτερες ικανότητες ή τα ταλέντα. Απαιτείται σταθερή προσκόλληση, αποφασιστικότητα όσον αφορά το να επιτελούμε πλήρως το θέλημα του Ιεχωβά και θάρρος ενόψει των προσωρινών αποτυχιών, ακόμη και της κατάθλιψης. Ο στόχος τού να συμμετέχουμε στις ευλογίες του Θεού στην αιωνιότητα πρέπει να διατηρείται ξεκάθαρα στο επίκεντρο της προσοχής.
Ναι, όλοι όσοι θέλουμε να αποκτήσουμε την εύνοια του Ιεχωβά και επιζητούμε να νικήσουμε στον αγώνα για ζωή χρειαζόμαστε επιμονή, εγκαρτέρηση και υπομονή. Χωρίς αυτές τις ιδιότητες, θα μπορούσαμε εύκολα να χάσουμε την εύνοια του Ιεχωβά και την ανταμοιβή της πραγματικής ζωής.—Ψαλμός 18:20· Ματθαίος 24:13· 1 Τιμόθεο 6:18, 19.
Συνήθως είναι πιο δύσκολο να δείχνει κάποιος Χριστιανός επιμονή στις πνευματικές του ασχολίες παρά στις άλλες υποχρεώσεις του. Κάποιος άντρας θα μπορούσε συνεχώς να εργάζεται σκληρά σε κοσμική εργασία για να φροντίσει τις φυσικές ανάγκες της οικογένειάς του, αλλά ίσως να ήταν ‘πολύ κουρασμένος’ για να διεξαγάγει την τακτική Γραφική μελέτη με τη σύζυγο και τα παιδιά του. Ποιοι παράγοντες καθιστούν τόσο δύσκολο για πολλά άτομα το να δείχνουν επιμονή όσον αφορά τα Χριστιανικά έργα;
Ένας παράγοντας είναι η αποθάρρυνση, η οποία προέρχεται από τις ίδιες μας τις αποτυχίες και τις αδυναμίες. Αν επιμένουμε να συλλογιζόμαστε με αρνητικό τρόπο τα λάθη μας, μπορεί να απελπιστούμε και να παραιτηθούμε, πιστεύοντας ότι ο Ιεχωβά δεν θα μπορέσει ποτέ να συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες μας.
Ένας άλλος παράγοντας είναι η κοσμική ατμόσφαιρα της ανηθικότητας, της διαφθοράς και του μίσους. (1 Ιωάννη 2:15, 16) Μία από τις «ωφέλιμες συνήθειες» τις οποίες μπορεί να φθείρει ή να καταστρέψει η κοσμική επιρροή είναι η Χριστιανική επιμονή.—1 Κορινθίους 15:33.
Η επιμονή που δείχνουμε στο έργο κηρύγματος μπορεί να εξασθενήσει από την εναντίωση ή την αδιαφορία του κόσμου όσον αφορά την ιερή υπηρεσία μας. Η απογοήτευση μπορεί να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι στον τομέα μας απλώς δεν θέλουν την αλήθεια. Αυτό μπορεί να μας κάνει να ρωτήσουμε: ‘Ποιο το όφελος;’ και να εγκαταλείψουμε το ειδικό προνόμιο της υπηρεσίας μας ως διακόνων.
Μπορεί επίσης να επηρεαστούμε από το κοσμικό πνεύμα της φιληδονίας. Γιατί να αγωνιζόμαστε και να θυσιάζουμε τόσο πολλά ενώ όλοι οι άλλοι φαίνεται να διασκεδάζουν ή να καλοπερνούν;—Παράβαλε Ματθαίος 16:23, 24.
Για να επιμένουμε στην εκτέλεση του θελήματος του Ιεχωβά, χρειάζεται να φορέσουμε τη Χριστιανική προσωπικότητα και να ζούμε σύμφωνα με το πνεύμα, όχι με τη σάρκα. (Ρωμαίους 8:4-8· Κολοσσαείς 3:10, 12, 14) Το να έχουμε την άποψη του Ιεχωβά γύρω από αυτό το θέμα θα μας καταστήσει ικανούς να συνεχίζουμε τις ζωτικές πνευματικές μας δραστηριότητες.—1 Κορινθίους 16:13.
Παραδείγματα Επιμονής
Ο Ιεχωβά μάς έχει προμηθέψει πολλά ενθαρρυντικά παραδείγματα υπηρετών οι οποίοι παρέμειναν όσιοι και πιστοί σε αυτόν κάτω από πολλές σοβαρές δοκιμασίες. Αν τα αναλογιζόμαστε, διακρίνουμε πώς μπορούμε να αναπτύσσουμε και να ασκούμε Χριστιανική επιμονή, καθώς και γιατί είναι αυτή τόσο πολύτιμη.
Το μεγαλύτερο παράδειγμα είναι ο Ιησούς, ο οποίος υπέφερε τόσα για να δοξάσει το όνομα του Ιεχωβά. Η Αγία Γραφή μάς ενθαρρύνει να εξετάσουμε προσεκτικά τις δικές του πράξεις επίμονης αφοσίωσης: «Έτσι λοιπόν, επειδή έχουμε ένα τόσο μεγάλο σύννεφο μαρτύρων που μας περιβάλλει, ας αποβάλουμε και εμείς κάθε βάρος και την αμαρτία που μας μπλέκει εύκολα, και ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που έχει τεθεί μπροστά μας, καθώς αποβλέπουμε έντονα στον Πρώτιστο Παράγοντα και Τελειοποιητή της πίστης μας, τον Ιησού. Για τη χαρά που είχε τεθεί μπροστά του αυτός υπέμεινε ξύλο βασανισμού, καταφρονώντας την ντροπή, και έχει καθήσει στα δεξιά του θρόνου του Θεού. Πράγματι, σκεφτείτε προσεκτικά εκείνον που έχει υπομείνει τέτοια αντιλογία από αμαρτωλούς εναντίον των ίδιων τους των συμφερόντων, για να μην κουραστείτε και εξαντληθείτε στις ψυχές σας».—Εβραίους 12:1-3.
Ο αγώνας για ζωή είναι ένας δρόμος αντοχής, όχι ένας σύντομος αγώνας ταχύτητας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο χρειαζόμαστε χριστοειδή επιμονή. Ο στόχος, η γραμμή τερματισμού, μπορεί να μην είναι ορατός κατά το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Ο στόχος πρέπει να είναι σαφής στα μάτια της διάνοιάς μας, ώστε να μπορούμε να αποβλέπουμε διανοητικά σε αυτόν στη διάρκεια ολόκληρου του απαιτητικού αγώνα. Ο Ιησούς είχε αυτή τη διανοητική εικόνα ενώπιόν του, δηλαδή, «τη χαρά που είχε τεθεί μπροστά του».
Τι περιλαμβάνεται σε αυτή τη χαρά για τους Χριστιανούς σήμερα; Πρώτα πρώτα, είναι η ανταμοιβή της αθάνατης ζωής στον ουρανό για λίγους και της αιώνιας ζωής στη γη για πολλούς. Επίσης, είναι το αίσθημα της ικανοποίησης που προέρχεται από το ότι κάποιος γνωρίζει πως φέρνει χαρά στην καρδιά του Ιεχωβά και λαβαίνει μέρος στον αγιασμό του ονόματος του Θεού.—Παροιμίαι 27:11· Ιωάννης 17:4.
Σε αυτή τη χαρά περιλαμβάνεται η στενή, ευχάριστη σχέση με τον Ιεχωβά. (Ψαλμός 40:8· Ιωάννης 4:34) Μια τέτοια σχέση είναι αναζωογονητική και ζωοπάροχη, δίνοντας σε κάποιον τη δύναμη να τρέξει με υπομονή τον αγώνα και να μην παραιτηθεί. Επιπλέον, ο Ιεχωβά ευλογεί αυτή τη σχέση εκχέοντας το άγιο πνεύμα του στους υπηρέτες του, πράγμα που καταλήγει στην αύξηση της χαράς και της χαρωπής δραστηριότητας.—Ρωμαίους 12:11· Γαλάτες 5:22.
Είναι ωφέλιμο να εξετάσουμε το παράδειγμα επίμονης πίστης που έθεσε ο Ιώβ. Αυτός ήταν ατελής και είχε περιορισμένη γνώση για την κατάστασή του. Έτσι, κατά καιρούς έπεφτε στην αυτοδικαίωση και στην απελπισία. Ωστόσο, εκδήλωνε διαρκώς σταθερή αποφασιστικότητα να διακρατεί την ακεραιότητά του στον Ιεχωβά και ποτέ να μην Τον απαρνηθεί. (Ιώβ 1:20-22· 2:9, 10· 27:2-6) Ο Ιεχωβά αντάμειψε τον Ιώβ για την επίμονη αφοσίωσή του, δίνοντάς του πνευματικές και υλικές ευλογίες, καθώς και την ελπίδα της αιώνιας ζωής. (Ιώβ 42:10-17· Ιακώβου 5:10, 11) Όπως και ο Ιώβ, μπορεί να αντιμετωπίζουμε πολλά παθήματα και απώλειες στη ζωή μας τώρα, αλλά μπορούμε επίσης να είμαστε βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά θα ευλογήσει την πιστή μας υπομονή.—Εβραίους 6:10-12.
Στους σύγχρονους καιρούς, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ως σύνολο εκδηλώνουν Χριστιανική επιμονή καθώς εκτελούν το θέλημα του Ιεχωβά. Για παράδειγμα, το επίμονο έργο τους από σπίτι σε σπίτι και οι άλλες μορφές δημόσιου κηρύγματος έχουν στρέψει πάνω στους ίδιους και στο άγγελμά τους την παγκόσμια προσοχή. Τα μέσα ενημέρωσης έχουν αναφερθεί πολλές φορές στο ζήλο και στην αποφασιστικότητα που εκδηλώνουν να κηρύττουν τα καλά νέα παρά την εναντίωση και τις δοκιμασίες. Σε κάποια περίπτωση μάλιστα, εμφανίστηκε η επιγραμματική φράση: «Κανείς δεν ξεφεύγει από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά!»—Ματθαίος 5:16.
Ο Ιεχωβά ευλογεί τις επίμονες προσπάθειες των Μαρτύρων του με αυξημένη καρποφορία στη διακονία. Προσέξτε την εμπειρία μερικών επινοητικών Μαρτύρων στην Ιταλία κατά τη δεκαετία του 1960, όταν υπήρχαν περίπου 10.000 Μάρτυρες οι οποίοι κήρυτταν σε ένα έθνος με 53.000.000 και πλέον ανθρώπους. Σε μια πόλη 6.000 κατοίκων, δεν υπήρχαν καθόλου Μάρτυρες. Οι αδελφοί που την επισκέπτονταν αντιμετώπιζαν εχθρική αντίδραση στη διακονία τους.
Κάθε φορά που οι αδελφοί πήγαιναν εκεί να κηρύξουν, πολλές γυναίκες, ακόμη και άντρες, της πόλης συγκέντρωναν τα αγόρια και τα παρότρυναν να ακολουθούν τους Μάρτυρες, να τους σφυρίζουν και να κάνουν πολύ θόρυβο. Έπειτα από λίγα λεπτά τέτοιας αντιμετώπισης, οι αδελφοί αναγκάζονταν να φύγουν και να πάνε σε άλλη πόλη. Στην προσπάθειά τους να δώσουν για μια φορά τουλάχιστον πλήρη μαρτυρία σε όλους τους κατοίκους αυτής της πόλης, οι αδελφοί αποφάσισαν να κηρύττουν εκεί μόνο τις πολύ βροχερές ημέρες, ελπίζοντας ότι δεν θα τους ενοχλούσαν τα παιδιά. Παρατήρησαν ότι οι άνθρωποι της πόλης δεν ήταν διατεθειμένοι να βρέχονται μόνο και μόνο για να ενοχλούν τους ευαγγελιζομένους. Με αυτόν τον τρόπο δόθηκε καλή μαρτυρία. Εμφανίστηκαν ενδιαφερόμενα άτομα. Άρχισαν νέες Γραφικές μελέτες. Ως αποτέλεσμα, όχι μόνο σχηματίστηκε μια ανθηρή εκκλησία σε εκείνη τη μικρή πόλη αλλά επίσης το έργο κηρύγματος άρχισε να γίνεται ακόμη και τις ηλιόλουστες ημέρες. Ο Ιεχωβά συνεχίζει να ευλογεί την επιμονή των Μαρτύρων του σε εκείνη την περιοχή καθώς και σε όλη την Ιταλία. Τώρα υπάρχουν πάνω από 200.000 Μάρτυρες του Ιεχωβά σε εκείνη τη χώρα.
Οι ανταμοιβές της επιμονής όσον αφορά το να κάνουμε το σωστό είναι μεγάλες. Με τη δύναμη του πνεύματος του Θεού, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι σε θέση να επιτελούν ένα άνευ προηγουμένου έργο στην ανθρώπινη ιστορία, το έργο κηρύγματος των καλών νέων της Βασιλείας, στις πόρτες και αλλού, σε εκατομμύρια ανθρώπους. (Ζαχαρίας 4:6) Με χαρά βλέπουν να εκπληρώνονται οι Γραφικές προφητείες καθώς η επίγεια οργάνωση του Ιεχωβά παρουσιάζει εκπληκτική αύξηση και ζωτικότητα. (Ησαΐας 54:2· 60:22) Αυτοί έχουν καλή συνείδηση απέναντι στον Θεό, και χαίρονται με την ελπίδα της αιώνιας ζωής. Πάνω από όλα, απολαμβάνουν στενή σχέση με τον Δημιουργό, τον Ιεχωβά Θεό.—Ψαλμός 11:7, ΜΝΚ.
[Εικόνες στη σελίδα 25]
Ο Ιησούς αντάμειψε την ταπεινή επιμονή αυτής της Ελληνίδας
[Εικόνα στη σελίδα 26]
Η ζωή στον Παράδεισο περιλαμβάνεται στη χαρά που έχει τεθεί μπροστά στους Χριστιανούς σήμερα