Γιατροί, Δικαστές και Μάρτυρες του Ιεχωβά

ΤΟ ΜΑΡΤΙΟ του 1995, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διοργάνωσαν δυο σεμινάρια στη Βραζιλία. Ποιος ήταν ο σκοπός; Η επιδίωξη της συνεργασίας του ιατρικού προσωπικού και των νομικών όταν κάποιος ασθενής που νοσηλεύεται σε νοσοκομείο είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά και δεν μπορεί να δεχτεί μετάγγιση αίματος.—Πράξεις 15:29.

Είναι λυπηρό ότι σε μερικές περιπτώσεις οι γιατροί είχαν αγνοήσει τις επιθυμίες των Μαρτύρων ασθενών και είχαν επιδιώξει την έκδοση δικαστικής εντολής για να επιβάλουν μετάγγιση αίματος δια της βίας. Σε τέτοιες περιπτώσεις οι Μάρτυρες χρησιμοποίησαν κάθε διαθέσιμο νομικό μέσο για να προστατευτούν. Εντούτοις, προτίμησαν τη συνεργασία από την αντιπαράθεση. Έτσι, τα σεμινάρια έδωσαν έμφαση στο γεγονός ότι υπάρχουν πολλές εναλλακτικές θεραπείες εκτός από τη μετάγγιση ομόλογου αίματος και ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δέχονται με χαρά αυτές τις θεραπείες.a

Κάποιο συνέδριο του Περιφερειακού Ιατρικού Συμβουλίου του Σάο Πάολο είχε ήδη υποστηρίξει τη θέση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Τον Ιανουάριο του 1995 αποφασίστηκε στο συνέδριο ότι, αν υπάρχει αντίρρηση στην προτεινόμενη από το γιατρό θεραπεία, ο ασθενής έχει το δικαίωμα να την αρνηθεί και να επιλέξει άλλο γιατρό.

Είναι άξιο επαίνου το ότι υπάρχουν τώρα εκατοντάδες γιατροί στον ιατρικό κόσμο της Βραζιλίας που είναι πρόθυμοι να χορηγήσουν θεραπεία χωρίς αίμα στους ασθενείς τους οι οποίοι το ζητούν. Από το Μάρτιο του 1995 που έγιναν τα σεμινάρια, η συνεργασία μεταξύ γιατρών, δικαστών και Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Βραζιλία έχει βελτιωθεί αξιοσημείωτα. Το 1997 το βραζιλιάνικο ιατρικό περιοδικό Άμπιτο Οσπιταλάρ (Âmbito Hospitalar) δημοσίευσε ένα άρθρο το οποίο υποστήριζε σθεναρά το δικαίωμα που έχουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να γίνεται σεβαστή η θέση τους στο ζήτημα του αίματος. Είναι τώρα ευρέως αναγνωρισμένο, όπως δηλώνουν τα Περιφερειακά Ιατρικά Συμβούλια στις πολιτείες του Ρίο ντε Τζανέιρο και του Σάο Πάολο, ότι «το καθήκον που έχει ο γιατρός να προστατεύει τη ζωή του ασθενούς του δεν πρέπει να μπαίνει πάνω από το καθήκον που έχει να υπερασπίζεται το δικαίωμα του ασθενούς για επιλογή θεραπείας».

[Υποσημείωση]