Όταν οι Πέτρινες Καρδιές Μετατρέπονται σε Δεκτικές

ΤΟ 1989, ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΩΝΙΑ έλαβαν νομική αναγνώριση ως θρησκευτική οργάνωση. Οι Μάρτυρες που είχαν φυλακιστεί λόγω της Χριστιανικής τους ουδετερότητας αποφυλακίστηκαν σταδιακά, αφήνοντας πίσω στη φυλακή πολλούς κρατούμενους οι οποίοι λαχταρούσαν να μάθουν από αυτούς περισσότερα για την Αγία Γραφή. Ακολουθεί μια έκθεση σχετικά με το πώς προσπαθούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, σε μια τέτοια φυλακή, να βοηθήσουν άτομα που κάποτε είχαν πέτρινες καρδιές να γίνουν δεκτικοί όσον αφορά τη δύναμη του Λόγου του Θεού.

ΣΤΟ Βόλουφ, μια πόλη με 12.000 κατοίκους στη νοτιοδυτική Πολωνία, υπάρχει κάποια φυλακή 200 ετών, στην οποία κρατούνται μερικοί από τους χειρότερους εγκληματίες της Πολωνίας. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, από τότε που το έργο τους έλαβε επίσημη αναγνώριση, προσπαθούν να μεταδώσουν τα καλά νέα της Βασιλείας στους κρατούμενους που βρίσκονται εκεί και το κάνουν αυτό με μεγάλο ενθουσιασμό.

Το δρόμο άνοιξε μια επιστολή που έστειλε το Υπουργείο Δικαιοσύνης το Φεβρουάριο του 1990 σε όλους τους διευθυντές φυλακών στην Πολωνία. Η επιστολή σύστηνε να «μη δημιουργούν δυσκολίες» σε οποιουσδήποτε κρατούμενους θα ήθελαν να λάβουν έντυπα της Σκοπιάς ή να συναντηθούν με Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι Μάρτυρες, μερικοί από τους οποίους έζησαν χρόνια ολόκληρα στη φυλακή του Βόλουφ, γνώριζαν καλά τους πολλούς πωρωμένους καταδίκους που υπήρχαν εκεί. Εντούτοις, στράφηκαν στον Ιεχωβά για να ευλογήσει τις προσπάθειες που κατέβαλλαν προκειμένου να αφήσουν τη Γραφική αλήθεια να μαλακώσει τις πέτρινες καρδιές άλλων κρατουμένων.

Το Ξεκίνημα του Έργου

«Ήταν δύσκολο να ξεκινήσει το πρόγραμμα», λέει ο αδελφός Τσέσλαφ από την πόλη Βρότσλαφ, περίπου 40 χιλιόμετρα μακριά, ο οποίος έχει διοριστεί να επισκέπτεται τη φυλακή στο Βόλουφ. «Χρειάστηκαν πολλές και παρατεταμένες συζητήσεις με τους αξιωματούχους των φυλακών για να πειστούν ότι οι “θρησκευτικές υπηρεσίες” μας είναι ωφέλιμες για τους φυλακισμένους».

Κάτι που περιέπλεξε τα ζητήματα, θυμάται ο συνεργάτης του Τσέσλαφ, ο Πάβελ, ήταν το ότι «ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος επέμενε πως οι κατάδικοι χρησιμοποιούσαν απλώς τις θρησκευτικές υπηρεσίες ως πρόσχημα για να έχουν υλικά οφέλη». Όταν όμως τρεις πρώην επικίνδυνοι εγκληματίες παρουσιάστηκαν για βάφτισμα το 1991, οι αρχές των φυλακών άλλαξαν στάση και η συνεργασία βελτιώθηκε.

«Αρχίσαμε δίνοντας μαρτυρία στους καταδίκους, στις οικογένειές τους που έρχονταν να τους επισκεφτούν στη φυλακή καθώς και στο προσωπικό της φυλακής», εξηγεί ο Τσέσλαφ. «Κατόπιν, μας επέτρεψαν να κηρύξουμε τα καλά νέα από κελί σε κελί, πράγμα που αποτελεί σπανιότατη εξαίρεση. Τελικά, όταν βρήκαμε τους πρώτους ενδιαφερομένους, μας άφησαν να χρησιμοποιούμε μια μικρή αίθουσα στην οποία διεξήγαμε Γραφικές μελέτες και Χριστιανικές συναθροίσεις». Ναι, ο Ιεχωβά άνοιξε το δρόμο για τις πέτρινες καρδιές των φυλακισμένων.

Το Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα Αποφέρει Καρπούς

Εκείνη η μικρή αίθουσα αποδείχτηκε σύντομα ανεπαρκής. Καθώς συμμετείχαν στο έργο κηρύγματος τόσο οι βαφτισμένοι φυλακισμένοι όσο και αδελφοί που έρχονταν από έξω, άρχισαν να παρακολουθούν τις συναθροίσεις 50 περίπου κατάδικοι. «Επί τρία και πλέον χρόνια, διεξήγαμε όλες τις συναθροίσεις εκεί, και οι φυλακισμένοι παρακολουθούσαν τακτικά τις εβδομαδιαίες συναθροίσεις», εξηγεί ένας από τους ντόπιους πρεσβυτέρους. Έτσι, το Μάιο του 1995 τους επέτρεψαν να χρησιμοποιούν μια μεγαλύτερη αίθουσα.

Πώς καθορίζουν οι υπεύθυνοι αδελφοί ποιοι μπορούν να έρθουν στις συναθροίσεις που διεξάγονται στη φυλακή; «Έχουμε έναν κατάλογο με τους φυλακισμένους που δείχνουν ειλικρινές ενδιαφέρον για την αλήθεια», εξηγούν οι αδελφοί Τσέσλαφ και Ζντίσλαφ. «Αν κάποιος κατάδικος δεν κάνει πρόοδο ή χάνει συναθροίσεις χωρίς ουσιαστικό λόγο, δείχνοντας έτσι έλλειψη εκτίμησης για αυτές τις προμήθειες, διαγράφουμε το όνομά του από τον κατάλογο και ενημερώνουμε σχετικά το διευθυντή της φυλακής».

Στη διάρκεια των Γραφικών μελετών τους, οι αδελφοί διδάσκουν επίσης τους φυλακισμένους πώς να προετοιμάζονται καλά για τις συναθροίσεις και πώς να χρησιμοποιούν τα έντυπά μας αποτελεσματικά. Έτσι, όταν έρχονται οι κρατούμενοι στις συναθροίσεις, είναι καλά προετοιμασμένοι και συμμετέχουν ελεύθερα. Κάνουν εποικοδομητικά σχόλια, χρησιμοποιούν επιδέξια τη Γραφή τους και εφαρμόζουν τις συμβουλές στον εαυτό τους, περιλαμβάνοντας συχνά στα σχόλιά τους παρατηρήσεις όπως: “Καταλαβαίνω ότι πρέπει να κάνω αυτό ή εκείνο”.

«Συνολικά, στη φυλακή Βόλουφ διεξάγονται 20 Γραφικές μελέτες. Οχτώ από αυτές διεξάγονται από τρεις φυλακισμένους ευαγγελιζομένους», λέει ο γραμματέας της εκκλησίας. Αυτοί έχουν επίσης καλά αποτελέσματα καθώς κηρύττουν από κελί σε κελί και καθώς κάνουν περιπάτους στο προαύλιο της φυλακής. Λόγου χάρη, μέσα σε δέκα μήνες, από το Σεπτέμβριο του 1993 ως τον Ιούνιο του 1994, διένειμαν 235 βιβλία, σχεδόν 300 ειδικά βιβλιάρια και 1.700 περιοδικά. Πρόσφατα, δύο από τους υπαλλήλους της φυλακής ζήτησαν να κάνουν Γραφική μελέτη.

Οι Ειδικές Συνελεύσεις Φέρνουν Χαρά

Αργότερα, προστέθηκε και ένα άλλο στοιχείο στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα εκείνης της φυλακής· αυτό ήταν οι ειδικές συνελεύσεις. Περιοδεύοντες επίσκοποι και άλλοι αρμόδιοι αδελφοί παρουσιάζουν στο γυμναστήριο της φυλακής τα βασικά μέρη του προγράμματος της συνέλευσης περιοχής και της ημέρας ειδικής συνέλευσης. Η πρώτη ειδική συνέλευση διεξάχθηκε τον Οκτώβριο του 1993. Παρευρέθηκαν πενήντα κρατούμενοι, και «ήρθαν από το Βρότσλαφ ολόκληρες οικογένειες, περιλαμβανομένων γυναικών και μικρών παιδιών», ανέφερε η εφημερίδα Σλόβο Πόλσκι (Słowo Polskie), με αποτέλεσμα να ανέλθουν οι παρόντες στους 139. Στο διάλειμμα του προγράμματος της συνέλευσης είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν ένα γεύμα που είχαν ετοιμάσει οι αδελφές, καθώς και θαυμάσια Χριστιανική συναναστροφή.

Έκτοτε, έχουν διεξαχθεί άλλες εφτά ειδικές συνελεύσεις, και τα οφέλη έχουν αγγίξει όχι μόνο όσους βρίσκονται στη φυλακή αλλά και εκείνους που ζουν έξω. Όταν μια αδελφή χτύπησε την πόρτα ενός πρώην κρατουμένου της φυλακής του Βόλουφ ο οποίος τώρα ζει στην πόλη, εκείνος στην αρχή ήταν μάλλον αρνητικός. Όταν όμως του είπε ότι ένας συγκεκριμένος φυλακισμένος είχε γίνει Μάρτυρας, ο άντρας αναφώνησε με δυσπιστία: «Εκείνος ο φονιάς είναι τώρα Μάρτυρας;» Ως αποτέλεσμα, αυτός ο άντρας δέχτηκε να κάνει Γραφική μελέτη.

Πραγματοποιείται μια Εκπληκτική Μεταμόρφωση

Έχει άραγε μαλακώσει πραγματικά τις πέτρινες καρδιές των φυλακισμένων αυτό το εκτεταμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα; Ας τους αφήσουμε να μας αφηγηθούν την ιστορία τους.

«Δεν γνώρισα ποτέ τους γονείς μου επειδή με εγκατέλειψαν όταν ήμουν μικρός, και έτσι μου έλειψε με τον πιο οδυνηρό τρόπο αυτό που νιώθει κανείς όταν τον αγαπούν», ομολογεί ο Ζντίσλαφ, ένας άντρας εκ φύσεως σκεπτικός. «Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, αναμείχθηκα στο έγκλημα και τελικά διέπραξα φόνο. Το αίσθημα της ενοχής με έκανε να σκέφτομαι την αυτοκτονία, και έψαχνα απεγνωσμένα για μια πραγματική ελπίδα. Κατόπιν, το 1987, έπεσε στα χέρια μου το περιοδικό Σκοπιά. Από αυτό έμαθα για την ελπίδα της ανάστασης και της αιώνιας ζωής. Συνειδητοποιώντας ότι δεν είχαν χαθεί τα πάντα, έδιωξα τη σκέψη της αυτοκτονίας και άρχισα να μελετώ την Αγία Γραφή. Τώρα έχω μάθει το νόημα της αγάπης από τον Ιεχωβά και από τους αδελφούς». Από το 1993 αυτός ο πρώην φονιάς υπηρετούσε ως διακονικός υπηρέτης και βοηθητικός σκαπανέας, και πέρσι έγινε τακτικός σκαπανέας.

Ο Τομάς, από την άλλη μεριά, δέχτηκε αμέσως να κάνει Γραφική μελέτη. «Δεν επρόκειτο, όμως, για ένα ειλικρινές βήμα», παραδέχεται. «Μελετούσα απλώς και μόνο επειδή ήθελα να κάνω επίδειξη γνώσεων όταν εξηγούσα τα πιστεύω των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε άλλους. Αλλά δεν έκανα και πολλά πράγματα σχετικά με τη Γραφική αλήθεια. Μια μέρα αποφάσισα να πάω σε κάποια Χριστιανική συνάθροιση. Οι βαφτισμένοι φυλακισμένοι με καλωσόρισαν θερμά. Κατάλαβα ότι, αντί να προσπαθώ να κάνω επίδειξη γνώσεων, έπρεπε να μαλακώσω την πέτρινη καρδιά μου και να μεταμορφώσω το νου μου». Ο Τομάς άρχισε να ντύνεται τη νέα Χριστιανική προσωπικότητα. (Εφεσίους 4:22-24) Σήμερα, είναι αφιερωμένος, βαφτισμένος Μάρτυρας και απολαμβάνει το κήρυγμα από κελί σε κελί.

Πιέσεις από Πρώην Φίλους

Εκείνοι που γνώρισαν τη Γραφική αλήθεια στη φυλακή αντιμετώπισαν μεγάλες πιέσεις από πρώην φίλους τους στο κελί καθώς και από τους υπαλλήλους των φυλακών. Κάποιος από αυτούς θυμάται: «Με χλεύαζαν και με περιφρονούσαν αδιάκοπα. Αλλά εγώ είχα συνεχώς στο μυαλό μου τα ενθαρρυντικά λόγια των αδελφών. “Να προσεύχεσαι διαρκώς στον Ιεχωβά”, μου έλεγαν. “Να διαβάζεις τη Γραφή σου και θα νιώσεις εσωτερική ειρήνη”. Αυτό με βοήθησε πραγματικά».

«Οι συγκρατούμενοί μου εκτόξευαν αλύπητα εναντίον μου δηκτικά σχόλια», λέει ο Ρισάρντ, ένας εύρωστος βαφτισμένος αδελφός. «“Πήγαινε στις συναθροίσεις σου, αλλά μην προσπαθείς να ξεχωρίζεις και να παριστάνεις τον καλύτερο, εντάξει;” με προειδοποιούσαν. Όταν έκανα αλλαγές στη ζωή μου καθώς εφάρμοζα τις Γραφικές αρχές, υπέφερα για αυτό. Αναποδογύριζαν το κρεβάτι μου, έριχναν στο πάτωμα τα Γραφικά έντυπά μου και τα έκαναν όλα άνω-κάτω στην πλευρά όπου έμενα εγώ στο κελί. Προσευχόμουν στον Ιεχωβά να μου δώσει δύναμη να ελέγξω τον εαυτό μου και κατόπιν πήγαινα και τακτοποιούσα ήσυχα τα πράγματα. Έπειτα από λίγο καιρό, σταμάτησαν οι επιθέσεις».

«Όταν οι συγκρατούμενοι βλέπουν ότι έχουμε πάρει τη σταθερή απόφαση να υπηρετούμε τον Ιεχωβά», αφηγούνται μερικοί άλλοι βαφτισμένοι φυλακισμένοι, «η πίεση παίρνει άλλη μορφή. Συνήθως λένε: “Να το θυμάσαι· δεν επιτρέπεται πια να πίνεις, να καπνίζεις ή να λες ψέματα”. Αυτό το είδος πίεσης βοηθάει κάποιον να ελέγχει το σώμα του, εγκαταλείποντας γρήγορα κακές συνήθειες και εθισμούς. Τον βοηθάει επίσης να καλλιεργήσει τους καρπούς του πνεύματος».—Γαλάτες 5:22, 23.

Γίνονται Αφιερωμένοι Υπηρέτες του Θεού

Με την άδεια των αρχών της φυλακής, το πρώτο βάφτισμα έλαβε χώρα στο γυμναστήριο την άνοιξη του 1991. Ο χαρούμενος υποψήφιος ήταν ο Ζντίσλαφ. Παρευρέθηκαν δώδεκα κρατούμενοι, και 21 αδελφοί και αδελφές ήρθαν από έξω για αυτή την περίσταση. Η συνάθροιση άσκησε ενθαρρυντική επίδραση στους φυλακισμένους. Ορισμένοι από αυτούς έκαναν τόσο αξιοσημείωτη πρόοδο ώστε άλλοι δύο κατάδικοι βαφτίστηκαν αργότερα το ίδιο έτος. Έπειτα από δύο χρόνια, το 1993, έγινε βάφτισμα δύο φορές, και άλλοι εφτά κατάδικοι συμβόλισαν την αφιέρωσή τους στον Ιεχωβά!

Αναφερόμενη στο βάφτισμα που διεξάχθηκε το Δεκέμβριο, η τοπική εφημερίδα Βιεσόρ Βροτσλάβια (Wieczór Wrocławia) παρατήρησε: «Ο κόσμος συρρέει στην αίθουσα του γυμναστηρίου, χαιρετώντας και ανταλλάσσοντας χειραψίες ο ένας με τον άλλον. Κανείς δεν είναι ξένος εδώ. Αποτελούν μια μεγάλη οικογένεια, ενωμένη στη σκέψη, στον τρόπο ζωής τους και στην υπηρεσία τους προς έναν και μόνο Θεό, τον Ιεχωβά». Αυτή η «μεγάλη οικογένεια» αποτελούνταν τότε από 135 άτομα, μεταξύ των οποίων υπήρχαν και 50 κατάδικοι. Ας γνωρίσουμε μερικούς από αυτούς.

Ο Γιέρζι, ο οποίος βαφτίστηκε τον Ιούνιο, αφηγείται: «Αν και είχα κάποια επαφή με τη Γραφική αλήθεια πριν από χρόνια, μέσα μου η καρδιά μου ήταν πραγματικά από πέτρα. Απάτες, διαζύγιο από την πρώτη μου σύζυγο, παράνομες σχέσεις με την Κριστίνα, ένα παιδί γεννημένο χωρίς γάμο και συχνές “επισκέψεις” στη φυλακή—αυτή ήταν η ζωή μου». Βλέποντας πώς έγιναν Μάρτυρες άλλοι πωρωμένοι εγκληματίες ενόσω βρίσκονταν στη φυλακή, άρχισε να αναρωτιέται: “Δεν θα μπορούσα και εγώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος;” Ζήτησε να κάνει Γραφική μελέτη και άρχισε να έρχεται στις συναθροίσεις. Εντούτοις, το πραγματικό σημείο στροφής ήταν όταν έμαθε από τον εισαγγελέα ότι η Κριστίνα είχε γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά τρία χρόνια νωρίτερα. «Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη!» λέει ο Γιέρζι. «Σκέφτηκα: “Τι θα γίνει με εμένα; Τι κάνω εγώ;” Κατάλαβα ότι για να έχω την επιδοκιμασία του Ιεχωβά έπρεπε να βάλω τη ζωή μου σε τάξη». Ως αποτέλεσμα, έλαβε χώρα μια ευχάριστη επανένωση στη φυλακή—με την Κριστίνα και την 11χρονη κόρη τους, τη Μαρζένα. Προτού περάσει πολύς καιρός, νομιμοποίησαν το γάμο τους. Αν και ο Γιέρζι βρίσκεται ακόμη στη φυλακή, και έχει τις καλές και τις κακές του στιγμές, έμαθε πρόσφατα τη δακτυλολογία και έτσι μπορεί να βοηθάει τους κρατούμενους που είναι κουφοί.

Ο Μιρόσλαφ είχε αναμειχθεί σε εγκληματικές δραστηριότητες από τότε που πήγαινε στο δημοτικό. Θαύμαζε πολύ τα όσα έκαναν οι φίλοι του, και σύντομα άρχισε να κάνει και αυτός τα ίδια. Είχε ληστέψει και είχε χτυπήσει πολλούς. Αργότερα, κατέληξε στη φυλακή. «Όταν βρέθηκα στη φυλακή, στράφηκα στον ιερέα για βοήθεια», ομολογεί ο Μιρόσλαφ. «Αλλά απογοητεύτηκα οικτρά. Έτσι, αποφάσισα να αυτοκτονήσω παίρνοντας δηλητήριο». Τη μέρα που σχεδίαζε να αφαιρέσει τη ζωή του, τον μετέφεραν σε ένα άλλο κελί. Εκεί βρήκε ένα αντίτυπο της Σκοπιάς το οποίο μιλούσε για το σκοπό της ζωής. «Οι απλές και σαφείς πληροφορίες αποδείχτηκαν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν», προσθέτει. «Τώρα ήθελα να ζήσω! Έτσι, προσευχήθηκα στον Ιεχωβά και ζήτησα από τους Μάρτυρες να κάνω Γραφική μελέτη». Έκανε γοργή πρόοδο στη Γραφική του μελέτη και βαφτίστηκε το 1991. Τώρα υπηρετεί ως βοηθητικός σκαπανέας στη φυλακή έχοντας το προνόμιο να κηρύττει από κελί σε κελί.

Μέχρι στιγμής έχουν βαφτιστεί 15 κρατούμενοι. Οι ποινές τους ανέρχονται συνολικά σε σχεδόν 260 χρόνια. Μερικοί αφέθηκαν ελεύθεροι προτού εκτίσουν την ποινή τους. Η 25ετής ποινή ενός κρατουμένου μειώθηκε κατά 10 χρόνια. Και αρκετά από τα άτομα που έδειξαν ενδιαφέρον ενόσω βρίσκονταν στη φυλακή έγιναν βαφτισμένοι Μάρτυρες όταν αποφυλακίστηκαν. Επιπρόσθετα, υπάρχουν τέσσερις ακόμη έγκλειστοι οι οποίοι προετοιμάζονται για το βάφτισμα.

Αναγνώριση από τις Αρχές της Φυλακής

«Η αλλαγή στη στάση των καταδίκων είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη», αναφέρει μια έκθεση της φυλακής. «Πολλοί κόβουν το κάπνισμα και διατηρούν καθαρά τα κελιά τους. Τέτοιες αλλαγές στη διαγωγή είναι εμφανείς σε πολλούς καταδίκους».

Η εφημερίδα Ζίτσι Βαρσάβι (Życie Warszawy) αναφέρει πως η διοίκηση της φυλακής στο Βόλουφ αναγνώρισε ότι «εκείνοι που δέχονται τη νέα πίστη είναι πειθαρχημένοι· δεν δημιουργούν προβλήματα στους δεσμοφύλακες». Το άρθρο επισημαίνει επίσης ότι όσοι αποφυλακίστηκαν προτού εκτίσουν την ποινή τους έχουν προσαρμοστεί καλά στον κύκλο των Μαρτύρων του Ιεχωβά και δεν επιστρέφουν στο δρόμο του εγκλήματος.

Και ποια άποψη έχει ο διευθυντής της φυλακής; «Το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε αυτή τη φυλακή είναι πολύ επιθυμητό και υποβοηθητικό», λέει. Ο διευθυντής αναγνωρίζει ότι, «στην πορεία της Γραφικής τους μελέτης [με τους Μάρτυρες], οι αξίες και τα πρότυπα των καταδίκων αλλάζουν, πράγμα που τους παρέχει μια νέα κατευθυντήρια δύναμη στη ζωή τους. Συμπεριφέρονται με μεγάλη διακριτικότητα και ευγένεια. Είναι επιμελείς εργάτες και δεν δημιουργούν σχεδόν κανένα πρόβλημα». Τέτοια ευνοϊκά σχόλια από μέρους των αρχών φέρνουν ασφαλώς ικανοποίηση στους Μάρτυρες οι οποίοι ασχολούνται με τους κρατούμενους στη φυλακή Βόλουφ.

Οι Μάρτυρες που επισκέπτονται τη φυλακή εκτιμούν πλήρως τα λόγια του Ιησού: «Γνωρίζω τα πρόβατά μου και τα πρόβατά μου με γνωρίζουν. . . . Θα ακούσουν τη φωνή μου και θα γίνουν ένα ποίμνιο, ένας ποιμένας». (Ιωάννης 10:14, 16) Ούτε και οι τοίχοι της φυλακής ακόμη δεν μπορούν να εμποδίσουν τον Καλό Ποιμένα, τον Ιησού Χριστό, να συγκεντρώσει τα προβατοειδή άτομα. Οι Μάρτυρες στο Βόλουφ είναι ευγνώμονες για το προνόμιο που έχουν να συμμετέχουν σε αυτή τη χαρωπή υπηρεσία. Και αποβλέπουν στον Ιεχωβά για να συνεχίσει να τους ευλογεί προκειμένου να βοηθήσουν πολύ περισσότερες πέτρινες καρδιές να γίνουν δεκτικές προς τα καλά νέα της Βασιλείας προτού έρθει το τέλος.—Ματθαίος 24:14.

[Πλαίσιο στη σελίδα 27]

Το Πρόβλημα του «Μεγάλου Παιδιού»

«Όταν ένας κρατούμενος μείνει κάποιο διάστημα στη φυλακή, συνήθως χάνει την αίσθηση του τι σημαίνει να ζει ελεύθερα ή αυτόνομα», παρατηρούν οι Μάρτυρες οι οποίοι κηρύττουν στη φυλακή Βόλουφ. «Ουσιαστικά, αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα του “μεγάλου παιδιού”, του ατόμου το οποίο όταν αποφυλακίζεται δεν ξέρει πώς να φροντίσει τον εαυτό του. Γι’ αυτόν το λόγο, ο ρόλος της εκκλησίας προχωρεί πέρα από την απλή διδασκαλία της Γραφικής αλήθειας. Πρέπει να προετοιμάσουμε το άτομο έτσι ώστε να γίνει μέρος της κοινωνίας, προειδοποιώντας το για καινούριους κινδύνους και πειρασμούς που μπορεί να αντιμετωπίσει. Αν και προσέχουμε να μη γινόμαστε υπερπροστατευτικοί, πρέπει να το βοηθήσουμε να κάνει ένα καινούριο ξεκίνημα στη ζωή».