Δέχομαι με Χαρά την Κατεύθυνση του Ιεχωβά
ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΓΙΟΥΛΙΣΕΣ Β. ΓΚΛΑΣ
Ήταν μια ξεχωριστή περίσταση. Η τάξη των αποφοίτων περιλάμβανε μόνο 127 σπουδαστές, αλλά στο ακροατήριο υπήρχαν 126.387 ενθουσιώδη άτομα από πολλά έθνη. Ήταν η αποφοίτηση της 21ης τάξης της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς, η οποία διεξάχθηκε στις 19 Ιουλίου 1953 στο Στάδιο Γιάνκι, στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Γιατί ήταν αυτό ένα τόσο σημαντικό γεγονός στη ζωή μου; Επιτρέψτε μου να σας πω μερικά πράγματα για το παρελθόν μου.
ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στο Βίνσενς της Ιντιάνα, στις Η.Π.Α., στις 17 Φεβρουαρίου 1912, περίπου δύο χρόνια πριν από τη γέννηση της Μεσσιανικής Βασιλείας, όπως περιγράφεται στα εδάφια Αποκάλυψη 12:1-5. Το προηγούμενο έτος, οι γονείς μου είχαν αρχίσει να μελετούν την Αγία Γραφή και τους τόμους των Γραφικών Μελετών. Κάθε Κυριακή πρωί, ο μπαμπάς διάβαζε στην οικογένεια ένα τμήμα από αυτά τα βιβλία, και κατόπιν το συζητούσαμε.
Η μητέρα χρησιμοποιούσε αυτά που μάθαινε για να βοηθάει τα παιδιά της να διαμορφώσουν έναν ανάλογο τρόπο σκέψης. Ήταν πολύ ευγενικό άτομο—γεμάτη καλοσύνη και πρόθυμη να βοηθάει. Ήμασταν τέσσερα παιδιά, αλλά η μητέρα περιέβαλλε με την αγάπη της και τα άλλα παιδιά της γειτονιάς. Δαπανούσε χρόνο μαζί μας. Της άρεσε να μας λέει Βιβλικές ιστορίες και να τραγουδάει μαζί μας.
Επίσης προσκαλούσε στο σπίτι μας διάφορα άτομα που υπηρετούσαν ως ολοχρόνιοι διάκονοι. Έμεναν μόνο μία ή δύο ημέρες, στη διάρκεια των οποίων διεξήγαν συνήθως συναθροίσεις και εκφωνούσαν ομιλίες στο σπίτι μας. Μας άρεσαν ιδιαίτερα εκείνοι που χρησιμοποιούσαν παραδείγματα και μας έλεγαν ιστορίες. Κάποια φορά το 1919, περίπου ένα χρόνο μετά το τέλος του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, ο επισκέπτης αδελφός απηύθυνε μερικά σχόλια ειδικά σε εμάς τα παιδιά. Μίλησε για την καθιέρωση—αυτό το οποίο σήμερα αποκαλούμε ακριβέστερα αφιέρωση—και μας βοήθησε να καταλάβουμε πώς αυτή επηρέαζε τη ζωή μας. Αργότερα εκείνο το βράδυ, όταν πήγα να κοιμηθώ, προσευχήθηκα στον ουράνιο Πατέρα μου και του είπα ότι ήθελα να τον υπηρετώ πάντοτε.
Εντούτοις, μετά το 1922, διάφορες άλλες υποθέσεις της ζωής άρχισαν να βάζουν στο περιθώριο εκείνη την απόφαση. Μετακομίζαμε από το ένα μέρος στο άλλο και δεν είχαμε καμία επαφή με κάποια εκκλησία του λαού του Ιεχωβά. Ο πατέρας έλειπε λόγω της εργασίας του στους σιδηροδρόμους. Δεν μελετούσαμε την Αγία Γραφή τακτικά. Στο σχολείο έκανα προπαρασκευαστικά μαθήματα για να ασχοληθώ επαγγελματικά με το διαφημιστικό σχέδιο και σκόπευα να φοιτήσω σε κάποιο φημισμένο πανεπιστήμιο.
Επανεξετάζω τις Προτεραιότητές μου στη Ζωή
Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, ο κόσμος άρχισε πάλι να κατευθύνεται προς έναν παγγήινο πόλεμο. Ζούσαμε στο Κλίβελαντ του Οχάιο όταν κάποιος Μάρτυρας του Ιεχωβά χτύπησε την πόρτα μας. Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πιο σοβαρά αυτά που είχαμε μάθει όταν ήμασταν παιδιά. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου, ο Ράσελ, είδε το ζήτημα πολύ σοβαρά και ήταν ο πρώτος που βαφτίστηκε. Εγώ ήμουν κάπως πιο ανέμελος αλλά, τελικά, στις 3 Φεβρουαρίου 1936 βαφτίστηκα και εγώ. Η εκτίμησή μου για όσα περιλαμβάνει η αφιέρωση στον Ιεχωβά αύξανε, και μάθαινα να δέχομαι την κατεύθυνση του Ιεχωβά. Το ίδιο έτος βαφτίστηκαν και οι δύο αδελφές μου, η Κάθριν και η Γκέρτρουντ. Και οι τέσσερις αναλάβαμε την ολοχρόνια υπηρεσία ως σκαπανείς.
Αυτό, ωστόσο, δεν σήμαινε ότι ποτέ δεν σκεφτόμασταν τίποτε άλλο. Τα αφτιά μου άνοιξαν διάπλατα όταν η νύφη μου μού μίλησε για μια πολύ όμορφη κοπέλα, ονόματι Αν, η οποία «πετούσε από ζήλο» αφότου άκουσε την αλήθεια και επρόκειτο να παρακολουθεί συναθροίσεις στο σπίτι μας. Εκείνον τον καιρό η Αν εργαζόταν ως γραμματέας σε δικηγορικό γραφείο, και μέσα σε ένα χρόνο βαφτίστηκε. Δεν σχεδίαζα να παντρευτώ, αλλά ήταν ολοφάνερο ότι η Αν ζούσε πραγματικά την αλήθεια. Ήθελε να είναι πλήρως απασχολημένη στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Ποτέ δεν έλεγε: «Μπορώ άραγε να το κάνω;» Αντίθετα ρωτούσε: «Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να αρχίσω;» Και ήταν αποφασισμένη να συνεχίσει μέχρι να πετύχει το στόχο της. Αυτή η θετική στάση με έλκυσε. Εκτός αυτού ήταν πολύ όμορφη, και εξακολουθεί να είναι. Έγινε σύζυγός μου και σύντομα έγινε και σύντροφός μου στην υπηρεσία σκαπανέα.
Πολύτιμη Εκπαίδευση ως Σκαπανείς
Ως σκαπανείς μάθαμε το μυστικό σχετικά με το πώς να είμαστε ικανοποιημένοι και όταν είχαμε λίγα και όταν είχαμε αφθονία. (Φιλιππησίους 4:11-13) Καθώς σουρούπωνε κάποια ημέρα, δεν είχαμε τίποτα να φάμε. Μας είχαν απομείνει μόνο πέντε σεντς συνολικά. Μπήκαμε σε ένα κρεοπωλείο και ρώτησα: «Μπορείτε να μας δώσετε πέντε σεντς καπνιστή μορταδέλα;» Ο κρεοπώλης μάς κοίταξε και κατόπιν έκοψε τέσσερις φέτες. Είμαι βέβαιος ότι η αξία τους ξεπερνούσε τα πέντε σεντς. Έτσι, είχαμε κάτι να φάμε.
Αντιμετωπίζαμε συχνά έντονο διωγμό καθώς ενασχολούμασταν στη διακονία μας. Σε μια πόλη κοντά στο Σίρακιουζ, στη Νέα Υόρκη, μοιράζαμε στο δρόμο φυλλάδια φορώντας πλακάτ για να διαφημίσουμε μια ειδική δημόσια συνάθροιση. Δύο γεροδεμένοι άντρες με άρπαξαν και άρχισαν να μου επιτίθενται. Ο ένας ήταν αστυνομικός αλλά δεν φορούσε τη στολή του, και με αγνόησε όταν του ζήτησα να μου δείξει την ταυτότητά του. Εκείνη τη στιγμή ήρθε ο Γκραντ Σούτερ, από το Μπέθελ του Μπρούκλιν, και είπε ότι θα πηγαίναμε στο αστυνομικό τμήμα για να τακτοποιήσουμε το ζήτημα. Κατόπιν τηλεφώνησε στο γραφείο της Εταιρίας στο Μπρούκλιν, και οι αδελφοί είπαν να βγούμε ξανά οι δύο εκείνη την ημέρα με πλακάτ και διαφημιστικά έντυπα ώστε να δημιουργηθεί η βάση για μια δίκη που θα έθετε νομικό προηγούμενο. Όπως ήταν αναμενόμενο, μας συνέλαβαν. Εντούτοις, όταν είπαμε στην αστυνομία ότι θα καταθέταμε μήνυση για παράνομη σύλληψη, μας άφησαν να φύγουμε.
Την επόμενη ημέρα, μια ομάδα από ταραξίες εφήβους, υποκινούμενοι από κάποιον ιερέα, εισέβαλαν στον τόπο όπου είχαμε συγκεντρωθεί ενώ η αστυνομία είχε γίνει άφαντη. Τα κακοποιά στοιχεία χτύπησαν με μπαστούνια του μπέιζμπολ το ξύλινο πάτωμα, πέταξαν μερικούς ακροατές από τα καθίσματά τους και ανέβηκαν στο βήμα κρατώντας την αμερικανική σημαία και φωνάζοντας: «Χαιρετίστε την! Χαιρετίστε την!» Κατόπιν άρχισαν να τραγουδούν μια πολύ γνωστή πόλκα. Κατάφεραν να διακόψουν τη συνάθροιση. Ζήσαμε από πρώτο χέρι τη σημασία των λόγων του Ιησού: «Επειδή . . . δεν είστε μέρος του κόσμου, αλλά εγώ σας έχω εκλέξει και ξεχωρίσει από τον κόσμο, γι’ αυτό σας μισεί ο κόσμος».—Ιωάννης 15:19.
Η δημόσια ομιλία ήταν στην πραγματικότητα ηχογραφημένη μετάδοση μιας διάλεξης που είχε εκφωνήσει ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά. Η Αν και εγώ μείναμε σε εκείνη την πόλη λίγες ημέρες και επισκεπτόμασταν τους ανθρώπους για να τους δώσουμε την ευκαιρία να ακούσουν την ομιλία στο σπίτι τους. Μερικοί δέχτηκαν εκείνη την προσφορά.
Πρόθυμοι να Υπηρετήσουμε στο Εξωτερικό
Με τον καιρό, διανοίχτηκαν καινούριες ευκαιρίες για υπηρεσία. Ο αδελφός μου ο Ράσελ και η σύζυγός του η Ντόροθι προσκλήθηκαν ως αντρόγυνο να παρακολουθήσουν την πρώτη τάξη της Σχολής Γαλαάδ το 1943 και στη συνέχεια στάλθηκαν ως ιεραπόστολοι στην Κούβα. Η αδελφή μου η Κάθριν παρακολούθησε την τέταρτη τάξη. Διορίστηκε και αυτή στην Κούβα. Αργότερα πήρε νέο διορισμό για τη Δομινικανή Δημοκρατία και κατόπιν για το Πόρτο Ρίκο. Τι συνέβη όμως με την Αν και εμένα;
Όταν ακούσαμε για τη Σχολή Γαλαάδ και για το γεγονός ότι η Εταιρία ήθελε να στείλει ιεραποστόλους σε άλλες χώρες, νιώσαμε την επιθυμία να προσφέρουμε τον εαυτό μας για υπηρεσία στο εξωτερικό. Στην αρχή σκεφτόμασταν να πάμε μόνοι μας, ίσως στο Μεξικό. Αλλά κατόπιν αποφασίσαμε ότι θα ήταν μάλλον καλύτερα να περιμένουμε και να αφήσουμε την Εταιρία να μας διορίσει αφού πρώτα παρακολουθήσουμε τη Σχολή Γαλαάδ. Κατανοούσαμε ότι επρόκειτο για μια διευθέτηση την οποία χρησιμοποιούσε ο Ιεχωβά.
Προσκληθήκαμε για την τέταρτη τάξη της Σχολής Γαλαάδ. Λίγο προτού αρχίσει όμως εκείνη η τάξη, ο Ν. Ο. Νορ, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, συνειδητοποίησε καλύτερα τους περιορισμούς που είχε η Αν λόγω της πολιομυελίτιδας που είχε περάσει όταν ήταν παιδί. Μου μίλησε σχετικά με αυτό και αποφάσισε ότι δεν θα ήταν σοφό να μας στείλει για υπηρεσία σε μια άλλη χώρα.
Περίπου δύο χρόνια αργότερα, ενώ ασχολούμουν με κάποια υπηρεσία πριν από μια συνέλευση, ο αδελφός Νορ με είδε ξανά και με ρώτησε αν εξακολουθούσαμε να ενδιαφερόμαστε για τη Γαλαάδ. Μου είπε ότι δεν θα πηγαίναμε σε ξένο διορισμό· είχε υπόψη του κάτι άλλο. Έτσι, όταν έγινε η εγγραφή της ένατης τάξης στις 26 Φεβρουαρίου 1947, περιληφθήκαμε στον κατάλογο των σπουδαστών.
Εκείνες οι ημέρες στη Γαλαάδ θα μείνουν αξέχαστες. Τα μαθήματα ήταν πλούσια από πνευματική άποψη. Δημιουργήθηκαν ισόβιες φιλίες. Αλλά η επαφή μου με τη σχολή δεν τερματίστηκε εκεί.
Ανάμεσα στην Ουάσινγκτον και στη Γαλαάδ
Η Σχολή Γαλαάδ ήταν ακόμη σχετικά καινούρια. Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών δεν γνώριζε καλά τους σκοπούς της σχολής και έτσι εγείρονταν πολλά ερωτήματα. Η Εταιρία ήθελε να έχει έναν εκπρόσωπο στην Ουάσινγκτον, D.C. Εκεί σταλθήκαμε λίγους μήνες μετά την αποφοίτησή μας από τη Γαλαάδ. Θα βοηθούσα στην έκδοση βίζας για όσους προσκαλούνταν στη Γαλαάδ από άλλες χώρες καθώς και στην απόκτηση των νομικών εγγράφων που ήταν απαραίτητα ώστε να στέλνονται οι απόφοιτοι στο εξωτερικό για ιεραποστολικό έργο. Μερικοί αξιωματούχοι ήταν πολύ απροκατάληπτοι και υποβοηθητικοί. Άλλοι είχαν ισχυρά αισθήματα εναντίον των Μαρτύρων. Μερικοί οι οποίοι είχαν ισχυρές πολιτικές απόψεις υποστήριζαν ότι είχαμε διασυνδέσεις με στοιχεία τα οποία θεωρούσαν ανεπιθύμητα.
Κάποιος άντρας τον οποίο επισκέφτηκα στο γραφείο του μας επέκρινε έντονα επειδή δεν χαιρετάμε τη σημαία και δεν πηγαίνουμε στον πόλεμο. Αφού έβγαλε λόγο αρκετή ώρα, τελικά του είπα: «Θέλω να γνωρίζετε, και ασφαλώς το γνωρίζετε, ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν συμμετέχουν σε κανέναν πόλεμο στον κόσμο. Δεν συμμετέχουμε στις υποθέσεις του κόσμου. Δεν συμμετέχουμε ούτε στους πολέμους του ούτε στην πολιτική του. Είμαστε εντελώς ουδέτεροι. Έχουμε ήδη υπερνικήσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε εσείς· έχουμε ενότητα στην οργάνωσή μας. . . . Τώρα λοιπόν, τι θέλετε να κάνουμε; Θέλετε να επιστρέψουμε στο δικό σας τρόπο ενέργειας και να αφήσουμε το δικό μας;» Δεν είπε τίποτα έπειτα από αυτό.
Αφιέρωνα δύο ολόκληρες ημέρες την εβδομάδα ασχολούμενος με τις κυβερνητικές υπηρεσίες. Επιπρόσθετα, υπηρετούσαμε ως ειδικοί σκαπανείς. Εκείνον τον καιρό, αυτό σήμαινε ότι δαπανούσαμε 175 ώρες στη διακονία αγρού κάθε μήνα (αργότερα μειώθηκαν στις 140 ώρες)—έτσι, πολλές φορές βρισκόμασταν στην υπηρεσία μέχρι αργά το βράδυ. Περνούσαμε ωραία. Διεξήγαμε πολλές θαυμάσιες μελέτες με ολόκληρες οικογένειες που σημείωσαν καλή πρόοδο. Η Αν και εγώ είχαμε αποφασίσει να μην κάνουμε παιδιά, αλλά, από πνευματική άποψη, έχουμε όχι μόνο παιδιά αλλά και εγγόνια και δισέγγονα. Πόση χαρά μάς φέρνουν στην καρδιά!
Στα τέλη του 1948 έλαβα έναν άλλο διορισμό. Ο αδελφός Νορ μου εξήγησε ότι ο αδελφός Σρόντερ, που ήταν ο γραμματέας και ένας από τους εκπαιδευτές της Σχολής Γαλαάδ, επρόκειτο να ασχοληθεί με κάποιο άλλο σπουδαίο έργο, και έτσι μου ζητήθηκε να διδάσκω στις τάξεις της Γαλαάδ όποτε χρειαζόταν. Με μεγάλο χτυποκάρδι, επέστρεψα μαζί με την Αν στη Γαλαάδ, στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης, στις 18 Δεκεμβρίου. Στην αρχή, ήμασταν στη Γαλαάδ λίγες μόνο εβδομάδες κάθε φορά, και κατόπιν επιστρέφαμε στην Ουάσινγκτον. Τελικά, όμως, δαπανούσα περισσότερο χρόνο στη Γαλαάδ παρά στην Ουάσινγκτον.
Εκείνη την περίοδο, όπως ανέφερα νωρίτερα, αποφοίτησε η 21η τάξη της Γαλαάδ στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης. Ως ένας από τους εκπαιδευτές, λοιπόν, είχα το προνόμιο να συμμετάσχω σε εκείνο το πρόγραμμα αποφοίτησης.
Υπηρεσία στα Παγκόσμια Κεντρικά Γραφεία
Στις 12 Φεβρουαρίου 1955 αναλάβαμε έναν άλλο διορισμό υπηρεσίας. Γίναμε μέλη της οικογένειας Μπέθελ στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία της ορατής οργάνωσης του Ιεχωβά. Τι περιλάμβανε όμως αυτό; Βασικά, το να είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε οτιδήποτε μας ανέθεταν, συμμετέχοντας σε προγράμματα που απαιτούσαν συνεργασία με άλλους. Ασφαλώς, το είχαμε κάνει αυτό και παλιότερα, αλλά τώρα θα αποτελούσαμε μέλη μιας πολύ μεγαλύτερης ομάδας—της οικογένειας Μπέθελ των κεντρικών γραφείων. Δεχτήκαμε μετά χαράς αυτόν τον καινούριο διορισμό ως απόδειξη της κατεύθυνσης του Ιεχωβά.
Μεγάλο μέρος της υπηρεσίας που πρόσφερα περιλάμβανε επαφές με τα μέσα ενημέρωσης. Καθώς ο τύπος επιθυμούσε να προβάλλει εντυπωσιακές ιστορίες και λόγω των πληροφοριών που λάβαινε από προκατειλημμένες πηγές, είχε γράψει μερικά απαράδεκτα πράγματα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Προσπαθήσαμε να βελτιώσουμε αυτή την κατάσταση.
Ο αδελφός Νορ ήθελε να είναι βέβαιος ότι είχαμε όλοι πολλά να κάνουμε, και γι’ αυτόν το λόγο είχα αναλάβει και άλλους διορισμούς. Μερικοί από αυτούς σχετίζονταν με την εκπαίδευση που είχα λάβει στο διαφημιστικό σχέδιο. Άλλοι περιλάμβαναν το ραδιοφωνικό σταθμό WBBR της Εταιρίας. Έπρεπε να γίνει κάποια εργασία σε σχέση με τις κινηματογραφικές ταινίες που παρήγε η Εταιρία. Ασφαλώς, ανάμεσα στα μαθήματα που διδάσκονταν στη Γαλαάδ ήταν και η θεοκρατική ιστορία, αλλά τώρα καταρτίστηκαν διάφορα προγράμματα με σκοπό να μεταδώσουν και σε άλλους από το λαό του Ιεχωβά λεπτομέρειες της ιστορίας της σύγχρονης θεοκρατικής οργάνωσης, αλλά και να κάνουν αυτές τις πληροφορίες διαθέσιμες στο κοινό. Μια άλλη πτυχή της εκπαίδευσης στη Γαλαάδ περιλάμβανε την ομιλία μπροστά σε ακροατήριο, και έπρεπε να γίνουν προσπάθειες ώστε οι αδελφοί στις εκκλησίες να αποκτήσουν και άλλες βασικές γνώσεις σε σχέση με αυτό. Έτσι, υπήρχαν πολλά να γίνουν.
Γαλαάδ σε Τακτική Βάση
Το 1961, ενόψει της εκπαίδευσης που θα λάβαιναν οι περιοδεύοντες επίσκοποι και το προσωπικό των γραφείων τμήματος, η Σχολή Γαλαάδ μεταφέρθηκε στο Μπρούκλιν, όπου βρίσκονταν τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά. Βρέθηκα και πάλι στην αίθουσα διδασκαλίας—αυτή τη φορά όχι ως αναπληρωτής εκπαιδευτής αλλά ως τακτικό μέλος του εκπαιδευτικού προσωπικού. Τι προνόμιο! Είμαι ακράδαντα πεπεισμένος ότι η Σχολή Γαλαάδ είναι ένα δώρο από τον Ιεχωβά, ένα δώρο που έχει ωφελήσει ολόκληρη την ορατή του οργάνωση.
Στο Μπρούκλιν, οι τάξεις της Γαλαάδ είχαν ευκαιρίες οι οποίες δεν δόθηκαν σε σπουδαστές προηγούμενων τάξεων. Είχαν περισσότερους επισκέπτες ομιλητές και απολάμβαναν στενή συναναστροφή με το Κυβερνών Σώμα και μεγαλύτερη επαφή με την οικογένεια Μπέθελ των κεντρικών γραφείων. Οι σπουδαστές μπορούσαν επίσης να λάβουν εκπαίδευση στις εργασίες γραφείου, στη λειτουργία του οίκου Μπέθελ και σε διάφορες εργασίες στο εργοστάσιο.
Από χρόνο σε χρόνο ο αριθμός των σπουδαστών ποίκιλλε, και το ίδιο συνέβαινε με τον αριθμό των εκπαιδευτών. Η τοποθεσία της σχολής, επίσης, άλλαξε πολλές φορές. Τώρα η σχολή βρίσκεται σε ένα πολύ όμορφο περιβάλλον στο Πάτερσον της Νέας Υόρκης.
Συνεργασία με τους Μαθητές
Είναι τόσο ευχάριστο να διδάσκει κανείς σε αυτές τις τάξεις! Αποτελούνται από νεαρούς οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται να κάνουν πράγματα για αυτό το παλιό σύστημα. Αφήνουν πίσω την οικογένειά τους, τους φίλους τους, το σπίτι τους και ανθρώπους που μιλούν τη γλώσσα τους. Το κλίμα, η τροφή—τα πάντα θα είναι διαφορετικά. Δεν γνωρίζουν καν σε ποια χώρα θα πάνε, αλλά έχουν ως στόχο να είναι ιεραπόστολοι. Άτομα τέτοιου είδους δεν χρειάζονται υποκίνηση.
Όταν έμπαινα στην αίθουσα διδασκαλίας, επιδίωκα πάντα να κάνω τους σπουδαστές να νιώθουν άνετα. Κανένας δεν μαθαίνει αποτελεσματικά όταν έχει ένταση και ανησυχία. Βέβαια ήμουν εκπαιδευτής, αλλά γνώριζα τι σήμαινε να είσαι σπουδαστής. Κάθησα και εγώ κάποτε σε αυτές τις θέσεις. Ασφαλώς μελετούσαν πολλές ώρες και μάθαιναν πολλά στη Γαλαάδ, αλλά ήθελα και να περνούν ωραία.
Γνώριζα πως, όταν θα πήγαιναν στο διορισμό τους, θα χρειάζονταν ορισμένα πράγματα για να επιτύχουν. Χρειάζονταν ισχυρή πίστη. Χρειάζονταν ταπεινοφροσύνη—πολλή ταπεινοφροσύνη. Χρειαζόταν να μάθουν να τα πηγαίνουν καλά με τους άλλους, να δέχονται καταστάσεις, να συγχωρούν ανεπιφύλακτα. Χρειαζόταν να καλλιεργούν συνεχώς τους καρπούς του πνεύματος. Χρειαζόταν επίσης να αγαπούν τους ανθρώπους και να αγαπούν το έργο για το οποίο είχαν σταλεί. Αυτά τα πράγματα προσπαθούσα να υπενθυμίζω διαρκώς στους σπουδαστές ενόσω φοιτούσαν στη Γαλαάδ.
Πραγματικά δεν ξέρω πόσους σπουδαστές έχω διδάξει. Αλλά ξέρω πώς νιώθω για αυτούς. Έπειτα από πέντε μήνες κοντά τους στην αίθουσα διδασκαλίας, δεν μπορούσα να μη συνδεθώ μαζί τους. Κατόπιν, όταν τους έβλεπα να διασχίζουν την εξέδρα για να πάρουν το δίπλωμά τους την ημέρα της αποφοίτησης, ήξερα ότι είχαν ολοκληρώσει επιτυχώς τα μαθήματα και ότι σύντομα θα έφευγαν. Ήταν σαν να έφευγαν κάποια μέλη της οικογένειάς μου. Πώς θα μπορούσε κάποιος να μην αγαπάει ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να προσφέρουν από τον εαυτό τους και να κάνουν το έργο που θα έκαναν αυτοί οι νέοι;
Χρόνια αργότερα, όταν επιστρέφουν ως επισκέπτες, τους ακούω να αφηγούνται τις χαρές που γεύονται στην υπηρεσία και ξέρω πως εξακολουθούν να βρίσκονται στο διορισμό τους κάνοντας αυτό που εκπαιδεύτηκαν να κάνουν. Τι αισθήματα μου δημιουργεί αυτό; Σας μιλώ ειλικρινά, αισθάνομαι μεγάλη ικανοποίηση.
Αποβλέποντας στο Μέλλον
Τώρα, η όρασή μου έχει εξασθενήσει και αυτό μου φέρνει απογοήτευση. Δεν είμαι πια σε θέση να διδάσκω στην τάξη της Γαλαάδ. Στην αρχή ήταν δύσκολη αυτή η προσαρμογή, αλλά σε όλη μου τη ζωή έχω μάθει να δέχομαι τις καταστάσεις και να ζω με αυτές. Συχνά σκέφτομαι τον απόστολο Παύλο και το “αγκάθι που είχε στη σάρκα”. Τρεις φορές προσευχήθηκε ο Παύλος να απαλλαχτεί από αυτό το πρόβλημα, αλλά ο Κύριος τού είπε: «Η παρ’ αξία καλοσύνη μου είναι επαρκής για εσένα· διότι η δύναμή μου τελειοποιείται στην αδυναμία». (2 Κορινθίους 12:7-10) Ο Παύλος συνέχισε να ζει με αυτό. Αν εκείνος μπορούσε να το κάνει αυτό, οφείλω και εγώ να προσπαθώ. Μολονότι δεν διδάσκω πια στην τάξη, είμαι ευγνώμων που μπορώ ακόμη να βλέπω τους σπουδαστές να πηγαινοέρχονται κάθε ημέρα. Μερικές φορές μπορώ να μιλώ μαζί τους, και χαίρομαι από καρδιάς όταν σκέφτομαι το θαυμάσιο πνεύμα που εκδηλώνουν.
Είναι υπέροχο να συλλογίζεται κανείς τι επιφυλάσσει το μέλλον. Τώρα τίθεται το θεμέλιο. Η Γαλαάδ παίζει εξέχοντα ρόλο ως προς αυτό. Μετά τη μεγάλη θλίψη, όταν θα ανοιχτούν οι ρόλοι που αναφέρονται στο εδάφιο Αποκάλυψη 20:12, θα υπάρξουν χίλια χρόνια περαιτέρω εντατικής εκπαίδευσης στις οδούς του Ιεχωβά. (Ησαΐας 11:9) Αλλά και πάλι, δεν θα είναι αυτό το τέλος. Στην πραγματικότητα, θα είναι μόνο η αρχή. Σε όλη την αιωνιότητα, θα έχουμε καινούρια πράγματα να μαθαίνουμε για τον Ιεχωβά και καινούρια πράγματα να κάνουμε καθώς θα βλέπουμε τους σκοπούς του να εκτυλίσσονται. Είμαι πλήρως πεπεισμένος ότι ο Ιεχωβά θα εκπληρώσει όλες τις μεγαλειώδεις υποσχέσεις του, και θέλω να είμαι παρών για να δεχτώ και εγώ τις κατευθύνσεις που θα μας δώσει τότε ο Ιεχωβά.
[Εικόνα στη σελίδα 26]
Η αποφοίτηση της Γαλαάδ στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης το 1953
[Εικόνα στη σελίδα 26]
Η Γκέρτρουντ, εγώ, η Κάθριν και ο Ράσελ
[Εικόνα στη σελίδα 26]
Μαζί με τον Ν. Ο. Νορ (αριστερά) και τον Μ. Τζ. Χένσελ στη διοργάνωση μιας συνέλευσης
[Εικόνα στη σελίδα 26]
Στο στούντιο του ραδιοφωνικού σταθμού WBBR
[Εικόνα στη σελίδα 29]
Στην αίθουσα διδασκαλίας της Γαλαάδ
[Εικόνα στη σελίδα 31]
Με την Αν, πριν από λίγο καιρό