«Πληγαί Φίλου»
Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ διέκρινε την ανάγκη να δώσει κάποια διόρθωση στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα στη Γαλατία. Πιθανώς για να προλάβει τυχόν αισθήματα δυσαρέσκειας, ρώτησε: «Μήπως, λοιπόν, έγινα εχθρός σας επειδή σας λέω την αλήθεια;»—Γαλάτες 4:16.
“Λέγοντας την αλήθεια”, ο Παύλος δεν είχε γίνει εχθρός τους. Στην πραγματικότητα, ενεργούσε σε αρμονία με τη Γραφική αρχή: «Πληγαί φίλου είναι πισταί». (Παροιμίες 27:6, Νεοελληνική Μετάφραση) Γνώριζε ότι θα μπορούσε να πληγωθεί η υπερηφάνεια των ατόμων που έσφαλλαν. Εντούτοις, αντιλαμβανόταν ότι το να μη δώσει σε έναν αμαρτωλό την απαραίτητη διαπαιδαγώγηση θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα να στερήσει από αυτό το άτομο μια έκφραση της αγάπης του Ιεχωβά Θεού. (Εβραίους 12:5-7) Γι’ αυτό, ως πιστός φίλος και έχοντας στην καρδιά του τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της εκκλησίας, ο Παύλος δεν δίστασε να δώσει συμβουλές για διόρθωση.
Σήμερα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εκπληρώνουν την αποστολή που έχουν αναλάβει να “κάνουν μαθητές από όλα τα έθνη, . . . διδάσκοντάς τους να τηρούν όλα όσα έχει παραγγείλει [ο Ιησούς Χριστός]”. Ενεργώντας έτσι, αυτοί οι ειλικρινείς Χριστιανοί δεν συμβιβάζουν τις Γραφικές αλήθειες που εκθέτουν και καταδικάζουν τις δογματικές πλάνες και τη μη Χριστιανική διαγωγή. (Ματθαίος 15:9· 23:9· 28:19, 20· 1 Κορινθίους 6:9, 10) Αντί να γίνονται εχθροί τους οποίους πρέπει κάποιος να απορρίπτει, εκδηλώνουν το ενδιαφέρον που χαρακτηρίζει τους γνήσιους φίλους.
Με θεόπνευστη ενόραση, ο ψαλμωδός έγραψε: «Αν με χτυπήσει ο δίκαιος, αυτό θα είναι στοργική καλοσύνη· και αν με ελέγξει, θα είναι λάδι πάνω στο κεφάλι, λάδι που το κεφάλι μου δεν θα θελήσει να αρνηθεί».—Ψαλμός 141:5.