«Αυτή Είναι η Οδός. Περπατάτε σε Αυτήν»

Η Ιστορία της Εμίλια Πέντερσον

Αφήγηση από τη Ρουθ Ι. Πάππας

Η ΜΗΤΕΡΑ μου, η Εμίλια Πέντερσον, γεννήθηκε το 1878. Μολονότι έγινε δασκάλα, αυτό που πραγματικά επιθυμούσε ήταν να χρησιμοποιήσει τη ζωή της για να βοηθάει ανθρώπους να πλησιάσουν τον Θεό. Απόδειξη της επιθυμίας της μητέρας μου ήταν ένα μεγάλο μπαούλο που υπήρχε στο σπίτι μας, στη μικρή πόλη Τζάσπερ στη Μινεσότα των ΗΠΑ. Το είχε πάρει για να μεταφέρει τα υπάρχοντά της στην Κίνα, όπου ήθελε να υπηρετήσει ως ιεραπόστολος. Ωστόσο, όταν η μητέρα της πέθανε, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα σχέδιά της και να μείνει στο σπίτι για να φροντίσει τα μικρότερα αδέλφια της. Το 1907 παντρεύτηκε τον Θίοντορ Χολίν. Εγώ γεννήθηκα στις 2 Δεκεμβρίου 1925 και ήμουν το τελευταίο από εφτά παιδιά.

Η μητέρα μου είχε Γραφικές ερωτήσεις στις οποίες αναζητούσε επίμονα απαντήσεις. Μια ερώτηση αφορούσε τη διδασκαλία ότι η κόλαση είναι τόπος πύρινων βασάνων για τους πονηρούς. Ρώτησε έναν επισκέπτη επίσκοπο της Λουθηρανικής Εκκλησίας πού μπορούσε να βρει Γραφική υποστήριξη για αυτή τη διδασκαλία. Εκείνος στην ουσία τής είπε ότι δεν έχει σημασία τι λέει η Γραφή​—η πύρινη κόλαση είναι απαραίτητο να διδάσκεται.

Η Πνευματική της Πείνα Ικανοποιείται

Λίγο μετά το 1900, η αδελφή της μητέρας μου, η Έμα, πήγε στο Νόρθφιλντ της Μινεσότα για να σπουδάσει μουσική. Έμενε στο σπίτι του Μίλιους Κρίστιανσον, του καθηγητή της, του οποίου η σύζυγος ήταν Σπουδάστρια της Γραφής, όπως αποκαλούνταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Η Έμα ανέφερε ότι είχε μια αδελφή η οποία ήταν ευλαβής αναγνώστρια της Γραφής. Προτού περάσει πολύς καιρός, η κ. Κρίστιανσον έγραψε ένα γράμμα στη μητέρα μου απαντώντας στις Γραφικές της ερωτήσεις.

Κάποια μέρα, μια Σπουδάστρια της Γραφής ονόματι Λόρα Ότχαουτ ήρθε με τρένο από το Σιου Φολς της Νότιας Ντακότα για να κηρύξει στο Τζάσπερ. Η μητέρα μου μελέτησε τα Γραφικά έντυπα που έλαβε και το 1915 άρχισε να μεταδίδει τις Γραφικές αλήθειες σε άλλους, προσφέροντας τα έντυπα με τα οποία την εφοδίαζε η Λόρα.

Το 1916, η μητέρα μου άκουσε ότι ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ θα βρισκόταν σε μια συνέλευση στο Σιου Σίτι της Αϊόβα. Ήθελε να την παρακολουθήσει. Τότε είχε ήδη πέντε παιδιά και ο Μάρβιν, το μικρότερο, ήταν μόλις πέντε μηνών. Παρ’ όλα αυτά, μαζί με τα παιδιά, ταξίδεψε με το τρένο περίπου 160 χιλιόμετρα ως το Σιου Σίτι για να παρευρεθεί στη συνέλευση. Άκουσε τις ομιλίες του αδελφού Ρώσσελ, παρακολούθησε το «Φωτόδραμα της Δημιουργίας» και βαφτίστηκε. Όταν επέστρεψε στο σπίτι, έγραψε ένα άρθρο για τη συνέλευση, το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τζάσπερ Τζέρναλ (Jasper Journal).

Το 1922, η μητέρα μου ήταν ανάμεσα στα 18.000 περίπου άτομα τα οποία παρακολούθησαν τη συνέλευση στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο. Από εκείνη τη συνέλευση και ύστερα, δεν σταμάτησε ποτέ να διαφημίζει τη Βασιλεία του Θεού. Στην ουσία, μας παρακινούσε με το παράδειγμά της να υπακούμε στη νουθεσία: «Αυτή είναι η οδός. Περπατάτε σε αυτήν».​—Ησ. 30:21.

Καρποί από τη Διακονία της Βασιλείας

Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, οι γονείς μου μετακόμισαν σε ένα σπίτι έξω από το Τζάσπερ. Ο πατέρας μου είχε μια επιτυχημένη επιχείρηση και μια μεγάλη οικογένεια να συντηρήσει. Δεν μελετούσε τη Γραφή τόσο πολύ όσο η μητέρα μου, αλλά υποστήριζε ολόκαρδα το έργο κηρύγματος και δεχόταν στο σπίτι μας περιοδεύοντες διακόνους, που ήταν τότε γνωστοί ως πίλγκριμς. Πολλές φορές, όταν κάποιος περιοδεύων αδελφός εκφωνούσε ομιλία στο σπίτι μας, οι παρόντες έφταναν τους 100​—συνωστισμένοι στο σαλόνι μας, στην τραπεζαρία και στην κρεβατοκάμαρα.

Όταν ήμουν σχεδόν εφτά χρονών, η θεία μου η Λέτι τηλεφώνησε και είπε ότι οι γείτονές της, ο Εντ Λάρσον και η σύζυγός του, ήθελαν να μελετήσουν τη Γραφή. Δέχτηκαν πρόθυμα τις Γραφικές αλήθειες και αργότερα προσκάλεσαν μια άλλη γειτόνισσα, τη Μάρθα Βαν Ντάαλεν, μητέρα οχτώ παιδιών, να συμμετάσχει στη μελέτη. Η Μάρθα και ολόκληρη η οικογένειά της έγιναν επίσης Σπουδαστές της Γραφής.a

Εκείνη περίπου την εποχή, ο Γκόρντον Κάμερουντ, ένας νεαρός που κατοικούσε λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά από εμάς, άρχισε να εργάζεται με τον πατέρα μου. Ο Γκόρντον είχε λάβει την προειδοποίηση: «Πρόσεχε τις κόρες του αφεντικού. Έχουν παράξενη θρησκεία». Εντούτοις, ο Γκόρντον άρχισε να μελετάει τη Γραφή και σύντομα πείστηκε ότι είχε βρει την αλήθεια. Τρεις μήνες αργότερα, βαφτίστηκε. Οι γονείς του γνώρισαν και εκείνοι την αλήθεια, και οι οικογένειές μας​—οι Χολίν, οι Κάμερουντ και οι Βαν Ντάαλεν—​συνδέθηκαν με στενή φιλία.

Ενισχυμένοι από τις Συνελεύσεις

Η μητέρα μου είχε ενθαρρυνθεί τόσο πολύ από τη συνέλευση στο Σίνταρ Πόιντ ώστε δεν ήθελε ποτέ να χάνει συνέλευση. Έτσι λοιπόν, ανάμεσα στις πρώτες μου αναμνήσεις είναι τα μεγάλα ταξίδια που κάναμε για να παρακολουθούμε εκείνες τις συνάξεις. Η συνέλευση που διεξάχθηκε στο Κολόμπους του Οχάιο, το 1931, αποτέλεσε ορόσημο επειδή τότε υιοθετήθηκε το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά. (Ησ. 43:10-12) Επίσης, θυμάμαι καλά τη συνέλευση στην Ουάσινγκτον, D.C., το 1935, όπου σε μια ιστορική ομιλία προσδιορίστηκε η ταυτότητα του “πολύ όχλου”, ή αλλιώς του “μεγάλου πλήθους”, για το οποίο γίνεται λόγος στο βιβλίο της Αποκάλυψης. (Αποκ. 7:9· Μετάφραση του Βάμβα) Οι αδελφές μου, Λίλιαν και Γιούνις, ήταν ανάμεσα στα 800 και πλέον άτομα που βαφτίστηκαν εκεί.

Η οικογένειά μας ταξίδεψε σε συνελεύσεις στο Κολόμπους του Οχάιο το 1937, στο Σιάτλ της Ουάσινγκτον το 1938 και στην Πόλη της Νέας Υόρκης το 1939. Συνταξιδεύαμε με τις οικογένειες Βαν Ντάαλεν και Κάμερουντ καθώς και με άλλους, και καθ’ οδόν κατασκηνώναμε. Η Γιούνις παντρεύτηκε τον Λίο Βαν Ντάαλεν το 1940 και έγιναν σκαπανείς. Τον ίδιο χρόνο, η Λίλιαν παντρεύτηκε τον Γκόρντον Κάμερουντ, και οι δυο τους έγιναν επίσης σκαπανείς.

Η συνέλευση που διεξάχθηκε το 1941 στο Σεντ Λούις του Μισούρι ήταν ξεχωριστή. Εκεί, χιλιάδες νεαρά άτομα έλαβαν το βιβλίο Τέκνα. Εκείνη η συνέλευση αποτέλεσε σημείο στροφής για εμένα. Λίγο αργότερα, την 1η Σεπτεμβρίου 1941, μαζί με τον αδελφό μου τον Μάρβιν και τη σύζυγό του την Τζόις, ανέλαβα το σκαπανικό. Ήμουν 15 χρονών.

Στην αγροτική μας κοινότητα, ήταν δύσκολο να παρευρεθούν όλοι οι αδελφοί στις συνελεύσεις επειδή συνήθως αυτές διεξάγονταν τον καιρό της συγκομιδής. Γι’ αυτό, μετά τις συνελεύσεις κάναμε ανασκόπηση του προγράμματος στην πίσω αυλή του σπιτιού μας προς όφελος όσων δεν είχαν καταφέρει να παρευρεθούν. Αυτές ήταν χαρούμενες συνάξεις.

Γαλαάδ και Διορισμοί στο Εξωτερικό

Το Φεβρουάριο του 1943, ιδρύθηκε η Σχολή Γαλαάδ για να εκπαιδεύει σκαπανείς προκειμένου να αναλάβουν την ιεραποστολική υπηρεσία. Η πρώτη τάξη περιλάμβανε έξι μέλη της οικογένειας Βαν Ντάαλεν​—τους αδελφούς Έμιλ, Άρθουρ, Χόμερ και Λίο, τον ξάδελφό τους τον Ντόναλντ και τη σύζυγο του Λίο, τη Γιούνις την αδελφή μου. Τους αποχαιρετήσαμε με ανάμεικτα συναισθήματα, εφόσον δεν ξέραμε πότε θα τους ξαναβλέπαμε. Όταν αποφοίτησαν, διορίστηκαν και οι έξι στο Πόρτο Ρίκο, όπου δεν υπήρχαν ούτε δέκα Μάρτυρες εκείνον τον καιρό.

Έναν χρόνο αργότερα, η Λίλιαν με τον Γκόρντον και ο Μάρβιν με την Τζόις παρακολούθησαν την τρίτη τάξη της Γαλαάδ. Και εκείνοι επίσης στάλθηκαν στο Πόρτο Ρίκο. Κατόπιν, το Σεπτέμβριο του 1944, σε ηλικία 18 ετών, εγώ παρακολούθησα την τέταρτη τάξη της Γαλαάδ. Αφού αποφοίτησα το Φεβρουάριο του 1945, πήγα στο Πόρτο Ρίκο όπου βρίσκονταν και τα αδέλφια μου. Τι ενδιαφέρουσες προοπτικές ανοίχτηκαν μπροστά μου! Μολονότι η εκμάθηση της ισπανικής ήταν δύσκολη, σε λίγο κάποιοι από εμάς διεξήγαμε 20 και πλέον Γραφικές μελέτες ο καθένας. Ο Ιεχωβά ευλόγησε το έργο. Σήμερα, υπάρχουν περίπου 25.000 Μάρτυρες στο Πόρτο Ρίκο!

Τραγωδίες Πλήττουν την Οικογένειά Μας

Ο Λίο και η Γιούνις παρέμειναν στο Πόρτο Ρίκο μετά τη γέννηση του γιου τους, του Μαρκ, το 1950. Το 1952 έκαναν σχέδια να επισκεφτούν τους συγγενείς πίσω στην πατρίδα κατά τη διάρκεια των διακοπών τους. Στις 11 Απριλίου, αναχώρησαν αεροπορικώς. Δυστυχώς, λίγο μετά την απογείωση, το αεροπλάνο συνετρίβη στον ωκεανό. Ο Λίο και η Γιούνις σκοτώθηκαν. Ο δίχρονος Μαρκ βρέθηκε να επιπλέει στον ωκεανό. Ένας επιζών τον έβαλε πάνω σε μια σωσίβια λέμβο και του έκαναν τεχνητή αναπνοή​—και έζησε.b

Πέντε χρόνια αργότερα, στις 7 Μαρτίου 1957, η μητέρα μου και ο πατέρας μου πήγαιναν με το αυτοκίνητο στην Αίθουσα Βασιλείας όταν τους έπιασε λάστιχο. Ενώ ο πατέρας μου άλλαζε το λάστιχο στην άκρη του δρόμου, τον χτύπησε κάποιο διερχόμενο αυτοκίνητο και σκοτώθηκε ακαριαία. Περίπου 600 άτομα παρακολούθησαν την ομιλία κηδείας και δόθηκε εξαιρετική μαρτυρία στην περιοχή, όπου ο πατέρας έχαιρε σεβασμού.

Νέοι Διορισμοί

Λίγο προτού πεθάνει ο πατέρας μου, είχα διοριστεί να υπηρετήσω στην Αργεντινή. Τον Αύγουστο του 1957, έφτασα στην πόλη Μεντόσα στους πρόποδες των Άνδεων. Το 1958, ο Τζορτζ Πάππας, απόφοιτος της 30ής τάξης της Γαλαάδ, διορίστηκε στην Αργεντινή. Ο Τζορτζ και εγώ γίναμε καλοί φίλοι και παντρευτήκαμε τον Απρίλιο του 1960. Το 1961, η μητέρα μου πέθανε σε ηλικία 83 χρονών. Είχε περπατήσει πιστά στην οδό της αληθινής λατρείας και είχε βοηθήσει πάρα πολλούς άλλους να κάνουν το ίδιο.

Επί δέκα χρόνια ο Τζορτζ και εγώ υπηρετούσαμε μαζί με άλλους ιεραποστόλους σε διάφορους ιεραποστολικούς οίκους. Κατόπιν δαπανήσαμε εφτά χρόνια στο έργο περιοχής. Το 1975, επιστρέψαμε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να βοηθήσουμε άρρωστα μέλη της οικογένειάς μας. Το 1980, ο σύζυγός μου προσκλήθηκε να υπηρετήσει στο έργο περιοχής στον ισπανόφωνο αγρό. Τότε υπήρχαν περίπου 600 ισπανόφωνες εκκλησίες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Επί 26 χρόνια επισκεπτόμασταν πολλές από αυτές και είδαμε τον αριθμό τους να ξεπερνάει τις 3.000 εκκλησίες.

Έχουν Περπατήσει “στην Οδό”

Η μητέρα μου είχε επίσης τη χαρά να δει νεότερα μέλη της οικογένειάς της να αναλαμβάνουν την ολοχρόνια διακονία. Για παράδειγμα, η Κάρολ, κόρη της μεγαλύτερης αδελφής μου, της Έστερ, άρχισε το σκαπανικό το 1953. Παντρεύτηκε τον Ντένις Τράμπορ, και έκτοτε συμμετέχουν μαζί στην ολοχρόνια διακονία. Η άλλη κόρη της Έστερ, η Λόις, παντρεύτηκε τον Γουέντελ Γιένσεν. Παρακολούθησαν την 41η τάξη της Γαλαάδ και υπηρέτησαν επί 15 χρόνια ως ιεραπόστολοι στη Νιγηρία. Ο Μαρκ, του οποίου οι γονείς σκοτώθηκαν κατά τη συντριβή του αεροπλάνου, υιοθετήθηκε και ανατράφηκε από την αδελφή του Λίο, τη Ρουθ Λα Λοντ, και το σύζυγό της Κέρτις. Ο Μαρκ και η σύζυγός του, η Λαβόν, υπηρέτησαν αρκετά χρόνια ως σκαπανείς και ανέθρεψαν τα τέσσερα παιδιά τους “στην οδό”.​—Ησ. 30:21.

Ο Όρλεν, ο μόνος από τα αδέλφια μου που είναι εν ζωή, είναι γύρω στα 95. Εξακολουθεί να υπηρετεί πιστά τον Ιεχωβά. Ο Τζορτζ και εγώ συνεχίζουμε χαρούμενοι στην ολοχρόνια διακονία.

Τι Άφησε Πίσω της η Μητέρα Μου

Τώρα έχω ένα από τα αγαπημένα υπάρχοντα της μητέρας μου​—το γραφείο της. Της το είχε δωρίσει ο πατέρας μου για το γάμο τους. Σε ένα συρτάρι υπάρχει το παλιό της λεύκωμα, το οποίο περιέχει γράμματα καθώς και δημοσιεύματα εφημερίδων τα οποία έγραψε η ίδια και τα οποία έδωσαν θαυμάσια μαρτυρία για τη Βασιλεία. Μερικά από αυτά χρονολογούνται από τις αρχές της δεκαετίας του 1900. Στο γραφείο υπάρχουν επίσης πολύτιμα γράμματα από τα παιδιά της που βρίσκονταν στην ιεραποστολική υπηρεσία. Πόσο απολαμβάνω να τα διαβάζω ξανά και ξανά! Και τα γράμματά της προς εμάς ήταν πάντα πολύ ενθαρρυντικά, γεμάτα θετικές σκέψεις. Η μητέρα μου δεν εκπλήρωσε ποτέ την επιθυμία της να γίνει ιεραπόστολος. Εντούτοις, είχε ζήλο για την ιεραποστολική υπηρεσία ο οποίος υποκίνησε τις καρδιές άλλων στις επόμενες γενιές. Πόσο ανυπομονώ για μια μεγάλη οικογενειακή επανένωση με τη μητέρα μου και τον πατέρα μου στον παράδεισο στη γη!​—Αποκ. 21:3, 4.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 17]

Εμίλια Πέντερσον

[Εικόνα στη σελίδα 18]

1916: Η μαμά, ο μπαμπάς (κρατάει τον Μάρβιν)· κάτω, από αριστερά προς τα δεξιά: ο Όρλεν, η Έστερ, η Λίλιαν και η Μίλντρεντ

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Ο Λίο και η Γιούνις λίγο πριν από το θάνατό τους

[Εικόνα στη σελίδα 20]

1950: Από αριστερά προς τα δεξιά, πάνω: η Έστερ, η Μίλντρεντ, η Λίλιαν, η Γιούνις και η Ρουθ· κάτω: ο Όρλεν, η μητέρα, ο πατέρας και ο Μάρβιν

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Ο Τζορτζ και η Ρουθ Πάππας στο έργο περιοχής, 2001