Πού με Έχει Οδηγήσει η Ολοχρόνια Διακονία

ΣΤΙΣ 7 Σεπτεμβρίου του 1950, έγινα μέλος της οικογένειας Μπέθελ του Μπρούκλιν. Τότε, η οικογένεια Μπέθελ αποτελούνταν από 355 αδελφούς και αδελφές, ηλικίας από 19 ως 80 ετών, οι οποίοι προέρχονταν από πολλές εθνικότητες. Πολλοί από αυτούς ήταν χρισμένοι.

Έμαθα να υπηρετώ τον “ευτυχισμένο Θεό” μας από τη μητέρα μου. (1 Τιμ. 1:11) Εκείνη άρχισε να υπηρετεί τον Ιεχωβά όταν ήμουν μικρός. Την 1η Ιουλίου του 1939, σε ηλικία δέκα ετών, βαφτίστηκα σε μια συνέλευση ζώνης (τώρα ονομάζεται συνέλευση περιοχής) στο Κολόμπους της Νεμπράσκα στις ΗΠΑ. Είχαμε συγκεντρωθεί περίπου εκατό άτομα σε μια νοικιασμένη αίθουσα για να ακούσουμε την ηχογραφημένη διάλεξη «Φασισμός ή Ελευθερία» την οποία είχε εκφωνήσει ο Ιωσήφ Ρόδερφορντ. Στα μισά της ομιλίας, σχηματίστηκε ένας όχλος έξω από εκείνη τη μικρή αίθουσα. Εισέβαλαν μέσα διά της βίας, διέκοψαν τη συνέλευσή μας και μας έδιωξαν από την πόλη. Έτσι λοιπόν, μαζευτήκαμε στο αγρόκτημα κάποιου αδελφού λίγο έξω από την πόλη, και εκεί ακούσαμε το υπόλοιπο πρόγραμμα. Όπως καταλαβαίνετε, δεν ξέχασα ποτέ την ημερομηνία του βαφτίσματός μου!

Η μητέρα μου προσπάθησε επιμελώς να με αναθρέψει στην αλήθεια. Ο πατέρας μου, αν και ήταν καλός άνθρωπος και πατέρας, δεν ενδιαφερόταν για τη θρησκεία ή για την πνευματική μου ευημερία. Η μητέρα μου, μαζί με άλλους αδελφούς στην Εκκλησία Όμαχα, μου έδωσαν την υποκίνηση που τόσο χρειαζόμουν.

Όταν κόντευα να τελειώσω το λύκειο, έπρεπε να αποφασίσω τι θα κάνω στη ζωή μου. Τα καλοκαίρια, που δεν είχαμε σχολείο, υπηρετούσα ως σκαπανέας διακοπών (τώρα ονομάζεται βοηθητικός σκαπανέας) μαζί με άλλους συνομηλίκους μου.

Δυο νεαροί άγαμοι αδελφοί που μόλις είχαν αποφοιτήσει από την έβδομη τάξη της Σχολής Γαλαάδ​—ο Γιάννης Τσιμικλής και ο Τεντ Τζάρας—​διορίστηκαν στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου στην περιοχή όπου ζούσαμε. Έκπληκτος, έμαθα ότι ήταν λίγο πάνω από τα 20. Εγώ ήμουν στα 18 και σύντομα θα τελείωνα το λύκειο. Θυμάμαι ακόμη τη μέρα που ο αδελφός Τσιμικλής με ρώτησε τι σκόπευα να κάνω στη ζωή μου. Όταν του απάντησα, εκείνος με παρότρυνε: «Ωραία, άρχισε αμέσως την ολοχρόνια διακονία. Ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να σε οδηγήσει». Αυτή η συμβουλή, αλλά και το παράδειγμα εκείνων των δύο αδελφών, με εντυπωσίασε βαθιά. Ως αποτέλεσμα, μόλις τελείωσα το σχολείο το 1948, άρχισα το σκαπανικό.

Τον Ιούλιο του 1950, ταξιδέψαμε με τους γονείς μου στη διεθνή συνέλευση που έγινε στο Στάδιο Γιάνκι στη Νέα Υόρκη. Εκεί, παρευρέθηκα στη συνάθροιση που διεξάχθηκε για όσους ενδιαφέρονταν για την υπηρεσία Μπέθελ. Έστειλα μια επιστολή όπου δήλωνα ότι ήμουν πρόθυμος να υπηρετήσω εκεί.

Αν και ο πατέρας μου δεν είχε αντίρρηση να κάνω σκαπανικό και να μένω στο σπίτι, πίστευε ότι το σωστό ήταν να πληρώνω ένα λογικό ποσό για το δωμάτιο και το φαγητό μου. Μια μέρα λοιπόν στις αρχές Αυγούστου, βγαίνοντας να ψάξω για δουλειά, σταμάτησα πρώτα στο γραμματοκιβώτιό μας. Εκεί βρήκα μια επιστολή από το Μπρούκλιν για εμένα. Είχε την υπογραφή του αδελφού Νάθαν Ο. Νορ και έλεγε τα εξής: «Η αίτησή σου για υπηρεσία Μπέθελ βρίσκεται στα χέρια μας. Καταλαβαίνω ότι δέχεσαι να μείνεις στο Μπέθελ μέχρι να σε πάρει ο Κύριος. Θα ήθελα λοιπόν να παρουσιαστείς στο Μπέθελ, στην οδό Κολούμπια Χάιτς 124 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, στις 7 Σεπτεμβρίου 1950».

Όταν ο πατέρας μου γύρισε από τη δουλειά εκείνη τη μέρα, του είπα ότι βρήκα εργασία. «Ωραία, πού θα δουλεύεις;» ρώτησε. «Στο Μπέθελ του Μπρούκλιν, με 10 δολάρια το μήνα», απάντησα εγώ. Στην αρχή έπαθε ένα μικρό σοκ αλλά μου είπε ότι, αν αυτή ήταν η επιλογή μου, έπρεπε να αγωνιστώ για να τα καταφέρω. Λίγο καιρό αργότερα, στη συνέλευση που έγινε στο Στάδιο Γιάνκι το 1953, βαφτίστηκε και ο ίδιος!

Με χαρά έμαθα ότι και ο συνεργάτης μου στο σκαπανικό, ο Άλφρεντ Νασράλα, προσκλήθηκε στο Μπέθελ τον ίδιο καιρό, και έτσι πήγαμε μαζί εκεί. Αργότερα εκείνος παντρεύτηκε, και μαζί με τη σύζυγό του, την Τζοάν, πήγαν στη Γαλαάδ, όπου διορίστηκαν αρχικά ως ιεραπόστολοι στο Λίβανο και έπειτα στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο πρώτος μου διορισμός στο Μπέθελ ήταν στο Βιβλιοδετείο, όπου γινόταν η συρραφή των βιβλίων. Το πρώτο έντυπο στο οποίο εργάστηκα ήταν το βιβλίο Τι Έκαμε η Θρησκεία για το Ανθρώπινο Γένος; Έπειτα από οχτώ περίπου μήνες, διορίστηκα στο Τμήμα Υπηρεσίας, όπου εργάστηκα υπό την κατεύθυνση του αδελφού Τόμας Τζ. Σάλιβαν. Ήταν πολύ ευχάριστο να εργάζομαι μαζί του και να ωφελούμαι από την πνευματική σοφία και ενόραση που είχε αποκτήσει στην οργάνωση στο διάβα των ετών.

Αφού είχα εργαστεί σχεδόν τρία χρόνια στο Τμήμα Υπηρεσίας, ο Μαξ Λάρσον, ο επίσκοπος εργοστασίου, μου είπε ότι ήθελε να με δει ο αδελφός Νορ. Αναρωτιόμουν μήπως είχα κάνει κάποιο λάθος. Ένιωσα ανακούφιση όταν ο αδελφός Νορ με ρώτησε αν σκεφτόμουν να φύγω από το Μπέθελ στο προσεχές μέλλον. Χρειαζόταν κάποιον για να εργαστεί στο γραφείο του προσωρινά και ήθελε να δει αν μπορούσα να αναλάβω αυτόν το διορισμό. Του είπα ότι δεν σκόπευα να φύγω από το Μπέθελ. Τα επόμενα 20 χρόνια, είχα το προνόμιο να εργαστώ στο γραφείο του.

Πολλές φορές έχω πει ότι τα λεφτά όλου του κόσμου δεν θα μπορούσαν να αγοράσουν την εκπαίδευση που έλαβα καθώς συνεργαζόμουν με τους αδελφούς Σάλιβαν και Νορ, αλλά και με άλλους στο Μπέθελ, όπως τον Κλάους Γένσεν, τον Μαξ Λάρσον, τον Ούγκο Ρίμερ, τον Γκραντ Σούτερ και τον Μίλτον Χένσελ.a

Οι αδελφοί με τους οποίους υπηρέτησα ήταν πολύ καλά οργανωμένοι για το έργο που επιτελούσαν προς όφελος της οργάνωσης. Ο αδελφός Νορ ήταν ένας ακούραστος εργάτης που ήθελε να βλέπει το έργο της Βασιλείας να προοδεύει όσο το δυνατόν περισσότερο. Εκείνοι που υπηρετούσαν στο γραφείο του ήξεραν ότι ήταν προσιτός. Ακόμη και αν είχαμε διαφορετική άποψη για κάποιο ζήτημα, μπορούσαμε να την εκφράσουμε ελεύθερα χωρίς να φοβόμαστε ότι θα χάσουμε την εμπιστοσύνη του.

Κάποια φορά, ο αδελφός Νορ μου εξήγησε πόσο σημαντικό είναι να φροντίζουμε για ζητήματα που μπορεί να θεωρούνται μικρά. Ως παράδειγμα, μου ανέφερε πως, όταν ήταν επίσκοπος εργοστασίου, του τηλεφωνούσε ο αδελφός Ρόδερφορντ και του έλεγε: «Αδελφέ Νορ, όταν φύγεις από το εργοστάσιο και έρθεις εδώ για φαγητό, φέρε μου μερικές γομολάστιχες. Τις χρειάζομαι στο γραφείο μου». Ο αδελφός Νορ είπε ότι το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πηγαίνει στην αποθήκη, να παίρνει τις γομολάστιχες και να τις βάζει στην τσέπη του. Έπειτα, το μεσημέρι, τις πήγαινε στο γραφείο του αδελφού Ρόδερφορντ. Ήταν κάτι πολύ μικρό, αλλά ήταν χρήσιμο στον αδελφό Ρόδερφορντ. Έπειτα ο αδελφός Νορ μου είπε: «Μου αρέσει να έχω μυτερά μολύβια στο γραφείο μου. Γι’ αυτό, σε παρακαλώ φρόντιζε να υπάρχουν κάθε πρωί». Για πολλά χρόνια, φρόντιζα να έχει μυτερά μολύβια στο γραφείο του.

Ο αδελφός Νορ μιλούσε συχνά για το πόσο σημαντικό ήταν να ακούμε προσεκτικά όταν χρειαζόταν να κάνουμε μια συγκεκριμένη εργασία. Κάποτε, μου έδωσε αναλυτικές οδηγίες για το πώς να χειριστώ κάποιο ζήτημα, αλλά δεν τον άκουσα προσεκτικά. Ως αποτέλεσμα, τον έφερα σε πολύ δύσκολη θέση. Ένιωσα απαίσια, και γι’ αυτό έγραψα μια σύντομη επιστολή στην οποία έλεγα ότι λυπόμουν βαθιά για ό,τι είχα κάνει και ότι πίστευα πως θα ήταν καλύτερα να μην εργάζομαι πλέον στο γραφείο του. Αργότερα εκείνο το πρωί, ήρθε να με βρει. «Ρόμπερτ», είπε, «διάβασα το γράμμα σου. Έκανες ένα λάθος. Σου μίλησα για αυτό, και είμαι βέβαιος ότι θα είσαι πιο προσεκτικός στο μέλλον. Τώρα, ας επιστρέψουμε και οι δυο στην εργασία μας». Εκτίμησα πάρα πολύ την καλοσύνη που μου έδειξε.

Έπειτα από οχτώ χρόνια στο Μπέθελ, δεν είχα άλλα σχέδια παρά να συνεχίσω την υπηρεσία μου ως Μπεθελίτης. Εντούτοις, τα πράγματα άλλαξαν. Περίπου τον καιρό που έγινε η διεθνής συνέλευση στο Στάδιο Γιάνκι και στο Πόλο Γκράουντς το 1958, είδα τη Λορέιν Μπρουκς, την οποία είχα γνωρίσει το 1955 όταν έκανε σκαπανικό στο Μόντρεαλ του Καναδά. Με εντυπωσίασε η στάση της απέναντι στην ολοχρόνια υπηρεσία και η προθυμία της να πάει οπουδήποτε θα την έστελνε η οργάνωση του Ιεχωβά. Στόχος της ήταν να πάει στη Σχολή Γαλαάδ. Στα 22 της, προσκλήθηκε να παρακολουθήσει την 27η τάξη, το 1956. Έπειτα, διορίστηκε ιεραπόστολος στη Βραζιλία. Η Λορέιν και εγώ ανανεώσαμε τη γνωριμία μας το 1958, και δέχτηκε την πρόταση γάμου που της έκανα. Σκοπεύαμε να παντρευτούμε την επόμενη χρονιά και ελπίζαμε ότι θα ασχοληθούμε μαζί στην ιεραποστολική υπηρεσία.

Όταν μίλησα στον αδελφό Νορ για τις προθέσεις μου, μου πρότεινε να περιμένουμε τρία χρόνια, και έπειτα να παντρευτούμε και να υπηρετήσουμε στο Μπέθελ του Μπρούκλιν. Εκείνον τον καιρό, για να μείνει ένα ζευγάρι στο Μπέθελ μετά το γάμο, έπρεπε ο ένας από τους δύο να είναι ήδη σε αυτή την υπηρεσία δέκα ή περισσότερα χρόνια και ο άλλος τουλάχιστον τρία. Έτσι λοιπόν, η Λορέιν συμφώνησε να υπηρετήσει δύο χρόνια στο Μπέθελ της Βραζιλίας και έναν χρόνο στο Μπέθελ του Μπρούκλιν, και κατόπιν να παντρευτούμε.

Τα πρώτα δύο χρόνια του αρραβώνα μας, η μόνη μας επαφή ήταν μέσω αλληλογραφίας. Τα τηλεφωνήματα ήταν πολύ ακριβά, και εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε ηλεκτρονικό ταχυδρομείο! Όταν παντρευτήκαμε στις 16 Σεπτεμβρίου 1961, είχαμε την τιμή να κάνει την ομιλία του γάμου μας ο αδελφός Νορ. Είναι αλήθεια ότι εκείνα τα λίγα χρόνια αναμονής μάς φάνηκαν πολύς καιρός. Αλλά τώρα, καθώς αναπολούμε με τόση ικανοποίηση και χαρά τα 50 και πλέον χρόνια του γάμου μας, συμφωνούμε ότι άξιζε τον κόπο!

Το 1964, μου δόθηκε το προνόμιο να επισκέπτομαι άλλες χώρες ως επίσκοπος ζώνης. Εκείνον τον καιρό, οι αδελφές δεν διορίζονταν να συνοδεύουν τους συζύγους τους σε τέτοια ταξίδια. Το 1977 αυτό άλλαξε, και άρχισαν να ταξιδεύουν και αυτές μαζί με τους συζύγους τους. Εκείνο το έτος, η Λορέιν και εγώ συνοδεύσαμε τον Γκραντ και την Ίντιθ Σούτερ σε επισκέψεις που κάναμε στα γραφεία τμήματος της Γερμανίας, της Αυστρίας, της Ελλάδας, της Κύπρου, της Τουρκίας και του Ισραήλ. Συνολικά, έχω επισκεφτεί περίπου 70 χώρες σε όλο τον κόσμο.

Σε ένα τέτοιο ταξίδι στη Βραζιλία το 1980, βρεθήκαμε στο Μπελέμ, μια πόλη στον ισημερινό όπου η Λορέιν είχε υπηρετήσει ως ιεραπόστολος. Κάναμε επίσης μια στάση για να επισκεφτούμε τους αδελφούς στο Μανάους. Στη διάρκεια μιας ομιλίας σε κάποιο στάδιο, παρατηρήσαμε μια ομάδα αδελφών που δεν ακολουθούσε το κοινό βραζιλιάνικο έθιμο​—οι γυναίκες να ανταλλάσσουν φιλιά και οι άντρες χειραψίες. Γιατί;

Αυτοί οι αγαπητοί αδελφοί μας ήταν από μια αποικία λεπρών στα βάθη του βροχερού δάσους του Αμαζονίου. Για λόγους ασφάλειας, απέφευγαν την άμεση επαφή με τους υπόλοιπους παρόντες. Ωστόσο, σίγουρα άγγιξαν την καρδιά μας, και ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τη χαρά που ακτινοβολούσαν τα πρόσωπά τους! Πόσο αληθινά είναι τα λόγια του Ησαΐα: «Οι υπηρέτες μου θα κραυγάζουν με ευφροσύνη λόγω της καλής κατάστασης της καρδιάς».​—Ησ. 65:14.

Η Λορέιν και εγώ αναπολούμε συχνά τις έξι και πλέον δεκαετίες υπηρεσίας που έχουμε αφιερώσει στον Ιεχωβά. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι βλέποντας πώς μας έχει ευλογήσει επειδή τον αφήσαμε να μας κατευθύνει μέσω της οργάνωσής του. Αν και δεν μπορώ να ταξιδεύω πια σε διάφορες χώρες του κόσμου όπως παλιά, μπορώ να εργάζομαι καθημερινά ως βοηθός του Κυβερνώντος Σώματος, συνεργαζόμενος με την Επιτροπή Συντονιστών και την Επιτροπή Υπηρεσίας. Εκτιμώ πολύ το προνόμιο που έχω να συμμετέχω με αυτόν το μικρό τρόπο στην υποστήριξη της παγκόσμιας αδελφότητας. Εξακολουθούμε να εντυπωσιαζόμαστε βλέποντας το μεγάλο αριθμό νεαρών αντρών και γυναικών που αναλαμβάνουν την ολοχρόνια υπηρεσία έχοντας τη στάση του Ησαΐα, ο οποίος είπε: «Ορίστε εγώ! Στείλε εμένα». (Ησ. 6:8) Αυτό το πλήθος πιστοποιεί πόσο αληθινά είναι τα λόγια του επισκόπου περιοχής που μου είπε πριν από τόσο πολλά χρόνια: «Άρχισε αμέσως την ολοχρόνια διακονία. Ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να σε οδηγήσει».