ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΣ
«Πότε θα Έχουμε Ξανά Συνέλευση;»
ΕΙΝΑΙ τέλη Νοεμβρίου του 1932 στην Πόλη του Μεξικού. Πριν από μόλις μια εβδομάδα, έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα ηλεκτρικά φανάρια σε αυτή την πολύβουη πόλη του ενός και πλέον εκατομμυρίου κατοίκων. Αλλά τώρα υπάρχει κάτι άλλο που μονοπωλεί το ενδιαφέρον. Οι δημοσιογράφοι έχουν στρέψει την προσοχή τους στο γεγονός αυτής της εβδομάδας. Με τις φωτογραφικές τους μηχανές «ετοιμοπόλεμες», βρίσκονται στον σιδηροδρομικό σταθμό, περιμένοντας την άφιξη ενός ξεχωριστού επισκέπτη—του Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, του τότε προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά. Ντόπιοι Μάρτυρες βρίσκονται επίσης εκεί για να καλωσορίσουν εγκάρδια τον αδελφό Ρόδερφορντ, που έρχεται για να παρευρεθεί στην τριήμερη πανεθνική τους συνέλευση.
«Δεν υπάρχει αμφιβολία», ανέφερε Ο Χρυσούς Αιών, «ότι αυτή η συνέλευση θα περάσει στην ιστορία ως ένα γεγονός εξέχουσας σημασίας στην προέλαση της Αλήθειας στη δημοκρατία του Μεξικού». Αλλά τι έκανε εκείνη τη συνέλευση, με τους μόλις 150 παρόντες, τόσο ιδιαίτερη;
Πριν από αυτό το γεγονός, η καρποφορία της Βασιλείας στο Μεξικό ήταν μικρή. Από το 1919, διεξάγονταν μικρές συνελεύσεις, αλλά χρόνο με τον χρόνο ο αριθμός των εκκλησιών στην ουσία μειωνόταν. Η ίδρυση ενός γραφείου τμήματος στην Πόλη του Μεξικού το 1929 γέννησε αρκετές ελπίδες. Ωστόσο, υπήρξαν εμπόδια. Όταν ζητήθηκε από τους βιβλιοπώλες διακόνους να σταματήσουν να συνδυάζουν τις εμπορικές δραστηριότητες με το έργο κηρύγματος, ένας από αυτούς παραιτήθηκε οργισμένος και σχημάτισε δική του ομάδα μελέτης της Γραφής. Εν τω μεταξύ, ο επίσκοπος τμήματος αναμείχθηκε σε αντιγραφική διαγωγή και έπρεπε να αντικατασταθεί. Οι όσιοι Μάρτυρες στο Μεξικό χρειάζονταν μια πνευματική ώθηση.
Κατά την επίσκεψή του, ο αδελφός Ρόδερφορντ ενθάρρυνε πολύ αυτά τα πιστά άτομα, εκφωνώντας δύο ενθουσιώδεις ομιλίες στη συνέλευση καθώς και πέντε δυναμικές ραδιοφωνικές διαλέξεις. Για πρώτη φορά, τα καλά νέα ταξίδεψαν σε όλη τη χώρα μέσω των ραδιοφωνικών σταθμών του Μεξικού. Μετά τη συνέλευση, ο νεοδιορισμένος επίσκοπος τμήματος οργάνωσε το έργο, και ζηλωτές Μάρτυρες ξεχύθηκαν στον αγρό με ανανεωμένες δυνάμεις και με την ευλογία του Ιεχωβά.
Την επόμενη χρονιά έγιναν όχι μία αλλά δύο συνελεύσεις στη χώρα, μία στην παραθαλάσσια πόλη Βερακρούς και μία στην Πόλη του Μεξικού. Οι σκληρές προσπάθειες στον αγρό άρχισαν να αποφέρουν εξαιρετικά αποτελέσματα. Το 1931 υπήρχαν εκεί 82 ευαγγελιζόμενοι. Μέσα σε δέκα χρόνια, είχαν δεκαπλασιαστεί! Περίπου 1.000 άτομα πήγαν στην Πόλη του Μεξικού για τη Θεοκρατική Συνέλευση του 1941.
«ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ»
Το 1943, οι Μάρτυρες φόρεσαν πινακίδες-σάντουιτς για να διαφημίσουν τη Θεοκρατική Συνέλευση «Ελεύθερον Έθνος» που θα διεξαγόταν σε 12 πόλεις του Μεξικού.a Δύο πλακάτ στερεώνονταν στους ώμους και κρέμονταν, ένα στο στήθος και ένα στην πλάτη—μια διαφημιστική μέθοδος που ήδη χρησιμοποιούσαν οι Μάρτυρες από το 1936.
Σχολιάζοντας την επιτυχία της παρέλασης με τις πινακίδες-σάντουιτς στην Πόλη του Μεξικού, το περιοδικό La Nación ανέφερε: «Την πρώτη μέρα [της συνέλευσης], ζητήθηκε [από τους Μάρτυρες] να καλέσουν περισσότερα άτομα. Την επόμενη μέρα, ήρθαν τόσο πολλοί που δεν χωρούσαν». Η Καθολική Εκκλησία δεν χάρηκε καθόλου με την απήχηση αυτών των παρελάσεων, και έτσι διοργάνωσε μια εκστρατεία εναντίον των Μαρτύρων. Παρά την εναντίωση, οι αδελφοί και οι αδελφές συνέχισαν άφοβα να κατεβαίνουν στους δρόμους. Το περιοδικό La Nación ανέφερε επίσης: «Τους είδε όλη η πόλη . . . άντρες—και γυναίκες—είχαν μεταμορφωθεί σε διαφημιστικά “σάντουιτς”». Το άρθρο είχε τη φωτογραφία κάποιων αδελφών στους δρόμους της Πόλης του Μεξικού με τη λεζάντα: «Εισβολή στους δρόμους».
«ΚΡΕΒΑΤΙΑ ΠΙΟ ΜΑΛΑΚΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΖΕΣΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΣΙΜΕΝΤΕΝΙΟ ΠΑΤΩΜΑ»
Εκείνα τα χρόνια, οι περισσότεροι Μάρτυρες έπρεπε να κάνουν μεγάλες προσωπικές θυσίες για να παρευρεθούν στις λίγες συνελεύσεις που διεξάγονταν στο Μεξικό. Πολλοί εκπρόσωποι έρχονταν από απομονωμένα χωριά, όπου δεν πήγαινε ούτε τρένο ούτε καν αυτοκίνητο. Μια εκκλησία έγραψε: «Η μόνη γραμμή που περνάει κοντά από αυτό το μέρος είναι μια γραμμή τηλεγράφου». Έτσι λοιπόν, οι εκπρόσωποι έπρεπε να ταξιδεύουν με μουλάρι ή να περπατούν μέρες ολόκληρες απλώς για να πάρουν το τρένο που θα τους πήγαινε στην πόλη της συνέλευσης.
Οι περισσότεροι Μάρτυρες ήταν φτωχοί, και ίσα που μπορούσαν να πληρώσουν το εισιτήριο για να πάνε στη συνέλευση, όχι και για να γυρίσουν. Όταν έφταναν, πολλοί έμεναν με ντόπιους Μάρτυρες, οι οποίοι άνοιγαν με αγάπη τα σπίτια τους στους αδελφούς τους. Κάποιοι άλλοι κοιμούνταν σε Αίθουσες Βασιλείας. Μια φορά, περίπου 90 εκπρόσωποι έμειναν στο γραφείο τμήματος, όπου είχαν «για κρεβάτια 20 κούτες με βιβλία ο καθένας, τοποθετημένες σε σειρές». Το Βιβλίο Έτους σχολίαζε ότι, για τους ευγνώμονες επισκέπτες, αυτά τα κρεβάτια ήταν «πιο μαλακά και πιο ζεστά από το τσιμεντένιο πάτωμα».
Για εκείνους τους γεμάτους εκτίμηση Μάρτυρες, η παρακολούθηση μιας χαρωπής Χριστιανικής συνέλευσης άξιζε αναμφισβήτητα κάθε θυσία. Σήμερα, καθώς ο αριθμός των ευαγγελιζομένων στο Μεξικό αυξάνεται σταθερά πλησιάζοντας το ένα εκατομμύριο, εξακολουθεί να επικρατεί το ίδιο πνεύμα ευγνωμοσύνης.b Το 1949, μια έκθεση από το γραφείο τμήματος του Μεξικού ανέφερε σχετικά με τους αδελφούς: «Οι δύσκολες στιγμές που περνούν δεν έχουν εξασθενίσει το Θεοκρατικό τους πνεύμα επειδή κάθε συνέλευση που έχουμε είναι ένα από τα κύρια θέματα συζήτησης για πολύ καιρό, και η ερώτηση που κάνουν συνεχώς οι αδελφοί είναι: Πότε θα έχουμε ξανά συνέλευση;» Εκείνη η έκθεση ισχύει εξίσου σήμερα όπως και τότε.—Από το αρχείο μας στην Κεντρική Αμερική.
a Σύμφωνα με το Βιβλίο Έτους 1944, αυτή η συνέλευση «έφερε στο προσκήνιο τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Μεξικό».
b Στο Μεξικό, 2.262.646 άτομα παρακολούθησαν την Ανάμνηση το 2016.