Εκτιμάτε την Κληρονομία Σας;
1 Απολαμβάνετε τώρα την κληρονομία σας; Είναι η ίδια κληρονομία που έφερε ευχαρίστησι στον πιστόν δούλο του Θεού τον Δαβίδ; Σχετικά μ’ αυτήν, ο Δαβίδ έγραψε: «Ο Ιεχωβά είναι η μερίς της κληρονομίας μου και του ποτηρίου μου· . . . Αι μερίδες μου έπεσαν εις τόπους τερπνούς· έλαβον ωραιοτάτην κληρονομίαν».—Ψαλμ. 16:5, 6.
2 Προσέξτε ότι ο Δαβίδ βρήκε την «κληρονομίαν του» στον Ύψιστον Θεό. Η αποθησαυρισμένη κληρονομία του ήταν η επιδοκιμασμένη σχέσις που είχε με τον Ιεχωβά και ότι μπορούσε να τον υπηρετή. Γι’ αυτόν, η κληρονομιά αυτή ήταν πολύ ευχάριστη. Σ’ αντίθεσι με τους ‘ανθρώπους του κόσμου’ που δεν έχουν πίστι, ο Δαβίδ δεν συνεκέντρωσε τη ζωή του γύρω από υλικά πράγματα. Εκείνο που είχε πραγματικά αξία γι’ αυτόν ήταν να γνωρίζη ότι είναι πάντοτε κοντά στον Ιεχωβά. Όταν ξυπνούσε το πρωί, συγκέντρωνε τις σκέψεις του στον Ύψιστο Θεό. Ο Δαβίδ ήταν ικανοποιημένος να γνωρίζη ότι ο Ιεχωβά ήταν πάντοτε μαζί του, έτοιμος να έλθη σε βοήθειά του.—Ψαλμ. 17:14, 15.
ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΡΩΤΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ Η ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ;
3 Τι θα λεχθή για μας σήμερα; Θεωρούμε κι εμείς, όπως ο Δαβίδ, τη σχέσι μας με τον Ιεχωβά και την υπηρεσία μας σ’ αυτόν ως μια απ’ τις καλύτερες κληρονομίες μας; Το δείχνομε αυτό με το να είμεθα απασχολημένοι σε καλά έργα, περί λαμβανομένου και του κηρύγματος της Βασιλείας και της μαθητεύσεως; Ή μήπως παραμερίζομε αυτό το έργο λόγω των καθημερινών φροντίδων της ζωής, της ψυχαγωγίας, κάποιου ‘χόμπυ’ ή λόγω κάποιου άλλου ενδιαφέροντος; Όταν έχετε να διαλέξετε μεταξύ επιδιώξεως κάποιας προσωπικής επιθυμίας και συμμετοχής στην υπηρεσία του αγρού, ή υποβοηθήσεως στον καθαρισμό της Αιθούσης Βασιλείας ή επισκέψεως ασθενών μελών της εκκλησίας και λοιπών, τι κάνετε; Μήπως η προσωπική επιθυμία συχνά υπερισχύει; Μήπως διαθέτετε χρόνο να παρακολουθήσετε το προσφιλές σας πρόγραμμα στην τηλεόρασι ή να διαβάσετε ένα μυθιστόρημα, αλλά δεν διαβάζετε την Αγία Γραφή ή τις εκδόσεις που είναι βασισμένες στη Βίβλο;
4 Ένας ζωτικός τρόπος με τον οποίον μπορούμε να βοηθήσωμε άτομα έξω από την εκκλησία είναι να μετέχωμε στο έργο του κηρύγματος της Βασιλείας και μαθητεύσεως. Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να καθορίση πόσο χρόνο πρέπει ν’ αφιερώνωμε εμείς ατομικά σ’ αυτή τη δράσι. Αλλά θα ήταν συνεπές να σκέπτεται ένα άτομο πραγματικά που αγαπά τον Θεό ότι είναι αρκετό αυτό το ελάχιστο που κάνει, όταν θα μπορούσε να κάνη πολύ περισσότερο; Θα μπορούσε ένα άτομο να πη ότι εκτιμά το ότι μπορεί να υπηρετή του Θεό και τον Χριστό, όταν δαπανά περισσότερο χρόνο στην επιδίωξι ενός ‘χόμπυ’ ή σε κάποια άλλη ευχάριστη ενασχόλησι απ’ όσο στην πνευματική δράσι; Δίνει πραγματικά στον Θεό το καλύτερο που μπορεί;—Παράβαλε με Μαλ. 1:8.
5 Αναγνωρίζοντας ότι θα κληθούμε ν’ αποδώσωμε λόγο στον Θεό και τον Χριστό, καλά θα κάνωμε να εξετάσωμε πώς χρησιμοποιούμε τον χρόνο μας. (Ρωμ. 14:10· 2 Κορ. 5:10· παράβαλε με Λουκάν 12:35-40, 47, 48) Έχομε εκλέξει να υπηρετούμε αυτούς, και, επομένως, ελάβαμε ανεκτίμητα οφέλη, περιλαμβανομένης και της συγχωρήσεως των αμαρτιών μας, της θείας βοηθείας και καθοδηγίας, και της υποσχέσεως για αιώνια ζωή. Ο τρόπος, λοιπόν, με τον οποίον δαπανούμε τον χρόνο μας πρέπει να εναρμονίζεται με ό,τι δεχθήκαμε να κάνωμε και πρέπει να δείχνη εκτίμησι για όσα ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός έχουν κάνει για μας. Μπορούμε να ρωτήσωμε τον εαυτό μας ατομικά: Θα ήθελα να παρασταθώ ενώπιον του Θεού και ν’ ανασκοπηθή το υπόμνημα των καλών μου έργων; Είμαι πρόθυμος να προσεύχωμαι όπως ο Δαβίδ, «Εξέτασόν με, Ιεχωβά»;—Ψαλμ. 26:2.
6 Ίσως, αναγνωρίζοντας ότι δεν έχομε χρησιμοποιήσει καλά τον χρόνο μας, να μη θέλωμε να γίνη αυτή η εξέτασις. Αν είναι έτσι, πρέπει σοβαρά να σκεφθούμε να κάνωμε βελτιώσεις στο μέλλον. Η αγάπη μας για τον Ιεχωβά και τον Ιησού Χριστό πρέπει να μας υποκινή να τους υπηρετούμε ολοψύχως. Αν κάνωμε ό,τι λογικά μπορούμε να κάνωμε, δεν θα έχωμε λόγο να φοβούμεθα μια προσεκτική εξέτασι του υπομνήματός μας ως Χριστιανών. Πραγματικά, θα είμεθα ευτυχείς ν’ ανασκοπηθή το υπόμνημα των καλών μας έργων, με την πεποίθησι ότι ο Ιεχωβά θα μας ανταμείψη.—Εβρ. 6:10.
7 Πράγματι, πρέπει να είμεθα όπως ο Δαβίδ, βρίσκοντας ευχαρίστησι στη σχέσι μας με τον Ιεχωβά και στην υπηρεσία μας προς αυτόν. Αν εξακολουθήσωμε να θεωρούμε αυτή τη σχέσι σαν μια ανεκτίμητη κληρονομία, μπορούμε ν’ αποβλέπωμε στον καιρό που θα σταθούμε επιδοκιμασμένοι ενώπιον του θρόνου της κρίσεως του Κυρίου μας, Ιησού Χριστού και, επομένως, ενώπιον του Ιεχωβά Θεού.