Οι Νεαροί Ρωτούν. . .
Πώς Μπορώ να Καταπολεμήσω την Απογοήτευση;
«ΤΕΛΕΙΩΣΑ το σχολείο τον Ιούνιο,» λέει η Μπάρμπαρα, «αλλά δεν είχα βρει δουλειά μέχρι τον Οκτώβριο—και η δουλειά εκείνη ήταν προσωρινή! Μόνο πρόσφατα κατάφερα να βρω δουλειά.» Και πώς την κάνει να αισθάνεται αυτό; «Είναι δύσκολο να έρχεσαι στο σπίτι σου και να λες σ’ όλους ότι δεν κατάφερες να βρεις δουλειά. Και όταν είναι ο καιρός για να πληρώσεις το νοίκι και όλοι οι άλλοι λίγο πολύ τα βολεύουν—κι εσύ δεν έχεις τίποτα να δώσεις—αυτό σου δημιουργεί το συναίσθημα να τα παρατήσεις όλα.»
Ο Άγγλος ποιητής Φίλιπ Τζέημς Μπαίηλυ είπε κάποτε: «Δεν υπάρχει απογοήτευση πιο μεγάλη που να την υποφέρουμε δυσκολότερα από όσο αυτή που προέρχεται από τον εαυτό μας.» Κι ακόμη αν ποτέ δεν έχουν απορρίψει την αίτηση σου για κάποια δουλειά, πιθανόν να γνωρίζεις την ταπείνωση της αποτυχίας σε κάποιο σημαντικό διορισμό ή της απογοήτευσης από ένα φίλο σου ή το γονιό σου. Τι πρέπει να κάνεις όταν σε χτυπάει η απογοήτευση;
Όταν το Σφάλμα Είναι Δικό Σου
Ο καθηγητής Νταν Ράσσελ του Πανεπιστημίου της Αϊόβα, ο οποίος έχει μελετήσει τις αντιδράσεις των ανταγωνιστών αθλητών, κάνει την εξής παρατήρηση: «Οι άνθρωποι είναι αυτοπροστατευτικοί. Όταν χάσουν, ρίχνουν τα βάρη σε εξωτερικές αιτίες, όπως στον καιρό ή στο διαιτητή. Κι όταν κερδίσουν, λένε ότι αυτό οφείλεται «τις δικές τους ικανότητες.» Παρόλ’ αυτά συχνά εσύ είσαι υπεύθυνος για την αποτυχία. Και το να δεχτείς την ευθύνη αυτή σημαίνει ότι ήδη καταπολεμάς την απογοήτευση.
Ο βασιλιάς Δαβίδ, για παράδειγμα, κάποτε ελέγχθηκε σοβαρά επειδή διέπραξε μοιχεία. Ωστόσο ο Δαβίδ δεν κρύφτηκε πίσω από έναν τοίχο δικαιολογιών. Ο 51ος ψαλμός αποκαλύπτει με οδύνη πόσο ειλικρινά παραδέχτηκε την αποτυχία του. Παρόλ’ αυτά, ο Θεός αποφάσισε ότι το παιδί που ήταν προϊόν της μοιχείας του θα πέθαινε! Ο Δαβίδ νήστευσε και προσευχήθηκε θερμά για τη ζωή του παιδιού, αλλά το παιδί τελικά πέθανε. Μήπως ο Δαβίδ έπεσε μέσα στην αυτολύπηση; Απεναντίας, η Βίβλος λέει: «Τότε εσηκώθη ο Δαβίδ από της γης και ελούσθη και ηλείφθη και ήλλαξε τα ιμάτια αυτού . . . έπειτα εισήλθεν εις τον οίκον αυτού . . . και έφαγεν.»—2 Σαμουήλ 12:20.
Μήπως ο Δαβίδ ήταν ψυχρός και άκαρδος; Όχι, αλλά ο Δαβίδ είχε δεχτεί την αποτυχία του και ήταν αποφασισμένος να μην ξαναφήσει να συμβεί κάτι τέτοιο. Τώρα που είχε αντιμετωπίσει το σφάλμα του, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να σηκωθεί και να συνεχίσει να ζει.
Κι εσύ επίσης μπορείς να μάθεις ακόμη και από το χονδροειδέστερο λάθος. Η Μπάρμπαρα, για παράδειγμα, συνειδητοποιεί τώρα: «Θα έπρεπε να ήμουν πιο επίμονη στο ψάξιμο για εργασία. Κατά καιρούς ήμουν τόσο αποθαρρυμένη που ούτε καν έψαχνα για να βρω δουλειά.» Και παρόμοια όπως συμβαίνει και με τις εξετάσεις του σχολείου, μπορεί να αποτύχεις. Είσαι έντιμος απέναντι στον εαυτό σου σχετικά με την αποτυχία σου; Όπως παραδέχτηκε ένας νεαρός: «Ποτέ δεν νοιαζόμουν για τα μαθηματικά, κι έτσι ποτέ δεν κατέβαλα προσπάθεια να τα περάσω. Θα μπορούσα να τα είχα καταφέρει και καλύτερα.»
Αγκάθια στη Σάρκα
Όλες οι απογοητεύσεις όμως δεν είναι δικό σου λάθος. Ο απόστολος Παύλος, μολονότι διέπρεψε σαν απόστολος, συγγραφέας και ιεραπόστολος, είχε μια πικρή απογοήτευση—ένα βάσανο που το ονομάζει ‘αγκάθι στη σάρκα.’ Πιθανόν ο Παύλος αναφερόταν στη σοβαρή ελαττωματική του όραση. Ο Παύλος λέει «περί τούτου τρις παρεκάλεσα τον Κύριον δια να απομακρυνθή απ’ εμού,» αλλά απεναντίας του ειπώθηκε ότι «αρκεί εις σε η χάρις μου [δηλαδή του Θεού].»—2 Κορινθίους 12:7-9.
Οι σωματικοί περιορισμοί είναι παρόμοια ‘αγκάθι στη σάρκα’ για πολλούς νεαρούς σήμερα. Μια έφηβη υπέφερε από πολλές αρρώστιες. Λέει: «Την πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να υποστώ μια σοβαρή εγχείρηση, ήταν ένα αληθινό σοκ για μένα.» Αλλά σιγά-σιγά προσαρμόστηκε στην ιδέα. Και παρά το γεγονός ότι η ιατρική θεραπεία της έχει προσφέρει κάποια ανακούφιση, ακόμη τα πράγματα δεν είναι εύκολα γι’ αυτήν. Παρόλ’ αυτά λέει: «Έμαθα να δέχομαι την κατάσταση.» Και πάλι, η αποδοχή είναι το κλειδί για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Και όπως στην περίπτωση του Παύλου, οι σωματικοί περιορισμοί δεν πρέπει να σε εμποδίζουν από την επίτευξη του στόχου σου—ή από τη χαρά της ζωής.
Όταν Οι Γονείς δεν Προσφέρουν την Αναμενόμενη Βοήθεια
«Η μεγαλύτερη απογοήτευση μου,» είπε ένας νεαρός, «ήταν όταν ο πατέρας μου αποκόπηκε από τη Χριστιανική εκκλησία. Δεν έχει βελτιωθεί διόλου. Και ο τρόπος που συμπεριφέρεται στη μητέρα μου με αρρωσταίνει!»
Κατά καιρούς οι ίδιοι οι γονείς μας δεν καταφέρνουν να ζήσουν σύμφωνα με τις προσδοκίες μας. Μπορεί να εμπλέκονται σε επιβλαβή συμπεριφορά. Ίσως δίνουν υποσχέσεις τις οποίες δεν τηρούν. Ή απλά δεν είναι στη διάθεση μας όταν τους χρειαζόμαστε. Η μητέρα του 13χρονου Πέτρου είναι υποχρεωμένη να δουλεύει πλήρες οκτάωρο. Ο Πέτρος λέει: «Γυρνάω σπίτι από το σχολείο και μένω ολομόναχος μέχρι τις εφτά η ώρα. Παρακολουθώ τηλεόραση, αλλά είναι πολύ βαρετή . . . Κατά καιρούς μου αρέσει να κάθομαι μόνος μου. Αλλά είναι ένα περίεργο συναίσθημα. Είσαι εκεί ολομόναχος με τον εαυτό σου. Δεν έχεις κανέναν για να μιλήσεις. Όταν η μητέρα μου επιστρέφει σπίτι η κατάσταση είναι εξίσου άσχημη, γιατί όταν έρχεται είναι κουρασμένη και πηγαίνει να κοιμηθεί . . . Όταν προσπαθώ να της πω τι αισθάνομαι, θυμώνει ή μένει αδιάφορη.»
Πώς θα μπορούσες να αντιμετωπίσεις μια τέτοια κατάσταση; Πρώτα, θα μπορούσες να προσπαθήσεις—όσο σκληρό κι αν ήταν αυτό—να κοιτάξεις τους γονείς σου αντικειμενικά. Όταν ήσουν μικρός οι γονείς σου σού φαίνονταν αλάθητοι. Αλλά καθώς μεγαλώνεις, σιγά-σιγά διακρίνεις ότι οι γονείς σου πολύ απέχουν από του να είναι τέλειοι, ότι δοκιμάζουν πιέσεις τις οποίες μόλις τώρα αρχίζεις να καταλαβαίνεις. Να θυμάσαι, επίσης, ότι ένας γονιός—ακόμη κι ένας γονιός με σοβαρά προβλήματα—έχει δικαίωμα στο σεβασμό σου και στη στοργική υπακοή σου.—Εφεσίους 6:1.
Και τι θα πούμε αν το πρόγραμμα του γονιού σου σε αποστερεί από την πλήρη προσοχή του; Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι οι καιροί μας είναι πραγματικά ‘κρίσιμοι καιροί δύσκολοι στο χειρισμό τους.’ (2 Τιμόθεον 3:1) Σε λίγο χρονικό διάστημα, ίσως υποχρεωθείς να δοκιμάσεις ο ίδιος πόσο σκληρό είναι να βγάζεις μόνος σου τα αναγκαία για τη ζωή σου αυτές τις μέρες. Γιαυτό, προσπάθησε να αντιμετωπίζεις όσο καλύτερα γίνεται μια δύσκολη κατάσταση. Στο τέλος-τέλος, το άδειο σπίτι δεν είναι λόγος για να τεμπελιάζεις. Ανασκουμπώσου και βοήθησε στις δουλειές του σπιτιού! Προσπάθησε να έχεις έτοιμο ένα ζεστό γεύμα όταν ο Μπαμπάς ή η Μαμά φτάσει σπίτι. Και όταν σου δοθούν ευκαιρίες για να περάσεις λίγο χρόνο με τους γονείς σου, προσπάθησε να αποζημιωθείς για τον χαμένο χρόνο.
Όταν οι Φίλοι δεν Προσφέρουν την Αναμενόμενη Βοήθεια
«Κάποτε,» λέει ένα έφηβο κορίτσι, «είπα στη φίλη, μου κάτι που δεν έπρεπε να πει παραπέρα. Αργότερα ανακάλυψα, όμως, ότι το είχε πει σε κάποιον και, όταν την έφερα σε αντιπαράσταση, άρχισε να προβάλλει δικαιολογίες. Της είπα ότι δεν είναι αληθινή φίλη και ότι δεν ήθελα να την ξαναδώ πια.»
Δεν πρέπει να σε εκπλήσσει, ωστόσο, που μερικοί φίλοι σε απογοήτευσαν. Ο πατριάρχης Ιώβ, για παράδειγμα, είχε χτυπηθεί με ασθένεια, οικονομική καταστροφή και είχε χάσει τους αγαπημένους του. Ασφαλώς οι τρεις «φίλοι» του θα τον παρηγορούσαν! Όμως αυτοί τι έκαναν; Επιτίμησαν τον Ιώβ με κατηγορίες: ότι είχε πράξει κάτι κακό στα κρυφά! «Οι αδελφοί μου εφέρθησαν απατηλώς,» θρήνησε ο Ιώβ.—Ιώβ 6:15.
Αν παρόμοια ένας από τους φίλους σου δεν ανταποκριθεί σ’ αυτό που θέλεις, μη βιαστείς να απορρίψεις τη φιλία. Γιατί να μην προσπαθήσεις να συζητήσεις και να λύσεις τις διαφορές μαζί του; Πιθανόν έχει συμβεί κάποια παρανόηση. Και η Βίβλος λέει: «Γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς δια του Χριστού.»—Εφεσίους 4:32.
Να Μαθαίνεις από τις Απογοητεύσεις
Όσο περισσότερο ζεις τόσο περισσότερες απογοητεύσεις θα δοκιμάσεις. Το να μαθαίνεις να τις αντιμετωπίζεις, όμως, είναι μια πολύτιμη εμπειρία. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός δοκίμασε την απογοήτευση. Ο ίδιος ο λαός του τον απέρριψε. Ένας από τους πιο στενούς φίλους του τον πρόδωσε. Οι μαθητές του τον εγκατέλειψαν τη νύχτα της σύλληψης του. Αλλά δεν κατέρρευσε από απογοήτευση. Μάλλον «έμαθε την υπακοήν αφ’ όσων έπαθε.» Η απόφασή του να υπηρετεί τον Ιεχωβά Θεό πιστά ισχυροποιήθηκε απ’ αυτά που έπαθε. (Εβραίους 5:7, 8) Κι εσύ επίσης μπορείς να γίνεις πιο δυνατός όταν κάποιος σε απογοητεύσει.
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 15]
Όταν οι άνθρωποι αποτυχαίνουν τότε ρίχνουν το φταίξιμο στους άλλους. Όταν πετυχαίνουν, τότε παίρνουν όλη την δόξα για τον εαυτό τους
[Εικόνα στη σελίδα 13]
Είναι δύσκολο να έρχεσαι σπίτι και να λες στους δικούς σου ότι δεν βρήκες δουλειά
[Εικόνες στη σελίδα 14]
Απομάκρυνε την απογοήτευση με την προετοιμασία και τη σκληρή εργασία