-
Πώς Εγκαθίστανται στην Εξουσία οι ΣυμβασιλείςΗ Χιλιετής Βασιλεία του Θεού Έχει Πλησιάσει
-
-
12. (α) Τι προόρισε ο Θεός σχετικά με τους συμβασιλείς του Χριστού; (β) Πότε και πώς έδωσε ο Ιεχωβά Θεός την πρώτη του αναγνώριση σ’ αυτή την κυβερνητική τάξη;
12 Είναι φανερό ότι οι 144.000 πρέπει να έχουν αναπτύξει μέσα τους το φρόνημα, την ηθική και πνευματική εικόνα του Αρχηγού και Δασκάλου τους Ιησού Χριστού. Αυτή είναι μία από τις απαιτήσεις που προκαθόρισε ο Ιεχωβά Θεός γι’ αυτούς. Μολονότι δεν προκαθόρισε τα άτομα ανάμεσα από το ανθρώπινο γένος που θα αποτελούσαν εκείνους που θα έφερναν μέσα τους την εικόνα του Ιησού Χριστού, ο Θεός πραγματικά προκαθόρισε πόσοι θα ήταν αυτοί—144.000. Πραγματικά προκαθόρισε πώς θα πολιτευόταν μ’ αυτούς και σε ποια ουράνια κατάσταση θα τους έφερνε. Επειδή ο Ιεχωβά Θεός, από τον καιρό ακριβώς της ανταρσίας του ανθρώπου στον Κήπο της Εδέμ, ενδιαφέρθηκε για την κυβέρνηση ενός νέου συστήματος πραγμάτων πάνω στο ανθρώπινο γένος, γι’ αυτό το λόγο έδωσε την πρώτη του αναγνώριση σ’ αυτή την κυβερνητική τάξη. Αυτή την αναγνώρισή του τη διατύπωσε στη θεία απόφαση που απήγγειλε στον Σατανά τον Διάβολο, «τον όφιν τον αρχαίον», λέγοντας: «Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σού και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού».—Γένεσις 3:15.
13, 14. (α) Τι είναι ο Ιησούς Χριστός σχετικά με το υποσχεμένο «σπέρμα» της γυναίκας του Θεού; (β) Τι έγραψε για ενθάρρυνση ο απόστολος Παύλος στους Χριστιανούς που αγωνίζονται να κάνουν την κλήση τους βέβαιη;
13 Βέβαια, ο Ιησούς Χριστός είναι ο κυριότερος από το υποσχεμένο «σπέρμα» της γυναίκας του Θεού. Αλλά αυτό το σπέρμα περιλαμβάνει επίσης εκείνους τους πιστούς μαθητές οι οποίοι πρόκειται να συμμετάσχουν με τον Χριστό στη συντριβή του κεφαλιού του Όφι. (Ρωμαίους 16:20) Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος σε μια εκκλησία ατόμων που είχαν κληθεί και αγωνίζονταν να κάνουν ασφαλή και αμετάκλητη την κλήση τους, έγραψε για να τους ενθαρρύνει στα εδάφια Ρωμαίους 8:28-32:
14 «Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού· διότι όσους προεγνώρισε, τούτους και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού, διά να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών· όσους δε προώρισε, τούτους και εκάλεσε, και όσους εκάλεσε, τούτους και εδικαίωσε, και όσους εδικαίωσε, τούτους και εδόξασε. Τι λοιπόν θέλομεν ειπεί προς ταύτα; Εάν ο Θεός ήναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ’ ημών; Επειδή όστις τον ίδιον εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν αυτόν υπέρ πάντων ημών, πώς και μετ’ αυτού δεν θέλει χαρίσει εις ημάς τα πάντα;»
15. (α) Πώς, σύμφωνα με τον προορισμό του Θεού, θα είναι η κυβέρνηση της νέας Του τάξης συνεπής προς τον εαυτό της; (β) Πώς, με την ενέργεια του Θεού, αυτοί που θα αποτελούν την κυβέρνηση θα είναι «δίκαιοι»;
15 Σημειώστε ότι αυτοί που καλούνται, άσχετα με το ποιοι μπορεί να είναι αυτοί ατομικά, «τούτους . . . προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού, διά να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών». Αυτό απαιτεί και εξασφαλίζει ότι όλοι αυτοί θα είναι Χριστοειδείς σαν γιοι του Θεού. Έτσι ο Θεός προκαθόρισε ότι η κυβέρνηση της μελλοντικής νέας Του τάξης έπρεπε να είναι μια αρμονική κυβέρνηση, όχι διαιρεμένη εσωτερικά, ούτε με διαφωνίες μέσα της. Καθένας σ’ εκείνη την κυβέρνηση πρέπει να είναι «δίκαιος». Αυτός είναι ο λόγος που ο Θεός πρέπει να κάνει ειδική προμήθεια, αλλά όμως δίκαιη προμήθεια, για να ανακηρύξει αυτούς που θα προσκαλούσε «δίκαιους», κι αυτό το κάνει μέσω του αίματος του Αρνίου Ιησού Χριστού. Όταν τους αναστήσει από τους νεκρούς, θα τους κάνει δίκαιους σαν τέλεια πνευματικά πλάσματα σύμφωνα με τη δίκαιη προσωπικότητά τους. (Ρωμαίους 5:1, 9· 8:1) Αυτούς τους οποίους ο Θεός ανακηρύσσει δίκαιους τώρα λόγω της πίστης τους στο αίμα του Ιησού Χριστού, ο Θεός τούς εξυψώνει, τους τιμά, τους δοξάζει με ευλογητά προνόμια στην υπηρεσία Του τώρα πάνω στη γη. Βάζει μπροστά τους μελλοντική δόξα στη Βασιλεία.
16. Πώς έδειξε ο Ιησούς στους μαθητές του το αν οι πολιτικοί αυτού του κόσμου είναι παραδείγματα για μίμηση;
16 Όλο το ανθρώπινο γένος μπορεί να είναι βέβαιο ότι εκείνοι τους οποίους ο Θεός επιδοκιμάζει και ανασταίνει στη δόξα της Βασιλείας, δε θα συμπεριφερθούν όταν βρεθούν σ’ εκείνο το αξίωμα όπως κάνουν οι πολιτικοί των τωρινών κοσμικών κυβερνήσεων. Ο Ιησούς δεν έβαλε μπροστά στους μαθητές του τους πολιτικούς αυτού του κόσμου σαν παραδείγματα για μίμηση. Δε θα υπάρχουν πολιτικοί ανταγωνισμοί ανάμεσα στους 144.000 συντρόφους στην ουράνια Βασιλεία. Σύμφωνα μ’ αυτά που διαβάζουμε στο Λουκάς 22:24-27 ο Ιησούς είπε: «Έγινε δε και φιλονεικία μεταξύ αυτών, περί του τις εξ αυτών νομίζεται ότι είναι μεγαλήτερος. Ο δε είπε προς αυτούς· Οι βασιλείς των εθνών κυριεύουσιν αυτά, και οι εξουσιάζοντες αυτά ονομάζονται ευεργέται. Σεις όμως ουχί ούτως, αλλ’ ο μεγαλήτερος μεταξύ σας ας γίνει ως ο μικρότερος, και ο προϊστάμενος ως ο υπηρετών. Διότι τις είναι μεγαλήτερος, ο καθήμενος εις την τράπεζαν ή ο υπηρετών; ουχί ο καθήμενος; αλλ’ εγώ είμαι εν μέσω υμών ως ο υπηρετών».
17. Γιατί όταν ο Ιησούς στάλθηκε σ’ αυτόν τον κόσμο ήταν πραγματικά Πρεσβευτής του Θεού στο ανθρώπινο γένος;
17 Πριν από δύο χιλιάδες περίπου χρόνια ο Γιος του Θεού στάλθηκε σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά όχι για να γίνει ένας πολιτικός που θα έκανε ψηφοθηρία ή αγώνα εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του, έστω και στο έθνος Ισραήλ. Ήρθε να κάνει αυτό που κανένας πολιτικός δεν μπορεί να κάνει, να συμφιλιώσει τους ανθρώπους όλων των φυλών και των εθνών με τον Θεό με τον οποίο βρίσκονταν σε έχθρα. Ήρθε για να φέρει το ανθρώπινο γένος πίσω σε ειρηνικές, φιλικές σχέσεις με τον μεγάλο Ζωοδότη, τον Ιεχωβά Θεό. Αυτό σήμαινε αυτοθυσία για τον Γιο του Θεού. Σωστά λοιπόν λέγεται ότι είναι ο Πρεσβευτής από τον Θεό, που στάλθηκε σε μια εχθρική φυλή ανθρώπων για να τους ικετεύσει να συμφιλιωθούν με τον Θεό κι έτσι να αποφύγουν την καταστροφή απ’ Αυτόν.
18. Με ποιον τρόπο ανταποκρίθηκαν στον Πρεσβευτή του Θεού εκείνοι που έγιναν μαθητές του Χριστού; Με ποια αποτελέσματα;
18 Οι Χριστιανοί μαθητές ήταν εκείνοι που δέχτηκαν αυτόν τον Πρεσβευτή από τον Θεό καθώς και το πρεσβευτικό του έργο για χάρη τους. Ο απόστολος Παύλος έγραψε σ’ αυτούς τους μαθητές στη Ρώμη και είπε: «Ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών. Πολλώ μάλλον λοιπόν αφού εδικαιώθημεν τώρα διά του αίματος αυτού, θέλομεν σωθή από της οργής δι’ αυτού. Διότι, εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν διά του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή διά της ζωής αυτού· και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμενοι εις τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ελάβομεν τώρα την φιλίωσιν».—Ρωμαίους 5:8-11.
‘ΠΡΕΣΒΕΥΤΕΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ’
19. (α) Πώς εκτελείται το πρεσβευτικό έργο προς το ανθρώπινο γένος, μετά την ανάληψη του Χριστού στον ουρανό; (β) Πώς βλέπουν οι πολιτικοί του κόσμου τους πρεσβευτές από τον Χριστό, και γιατί;
19 Από την ανάληψή του στους ουρανούς την άνοιξη του έτους 33 μ.Χ., ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν πια πάνω στη γη για να εκτελέσει προσωπικά αυτό το έργο του πρεσβευτή. Γι’ αυτό οι συμφιλιωμένοι μαθητές του πρέπει να εκτελέσουν το πρεσβευτικό αυτό έργο σαν αναπληρωτές του. Οι πολιτικοί άρχοντες και οι κυβερνήσεις αυτού του κόσμου δεν αναγνωρίζουν αυτούς τους μαθητές σαν πρεσβευτές από την Ύψιστη Κυβέρνηση του σύμπαντος. Ούτε και αυτοί οι Χριστιανοί πρεσβευτές διαπραγματεύονται με τους πολιτικούς πρεσβευτές των εθνών για να πετύχουν με μια διαπραγμάτευση τη συμφιλίωση ενός ολόκληρου έθνους με μια μόνο συνθήκη μέσω αυτών των διπλωματών πρεσβευτών. Οι πολιτικοί κυβερνήτες και οι κυβερνήσεις βλέπουν αυτούς τους απεσταλμένους μαθητές από την άποψη της σάρκας, από την παλιά άποψη, και δε στέλνουν σ’ αυτούς διπλωματικούς εκπροσώπους όπως έχουν κάνει για αιώνες με το Βατικανό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Βλέπουν αυτούς τους χωρίς τίτλους μαθητές, που δε φορούν ρούχα διπλωματών ούτε και έχουν διαπιστευτήρια, σαν συνηθισμένους ανθρώπους. Δε διακρίνουν ότι αυτοί είναι τώρα νέα πλάσματα από πνευματική άποψη και έχουν κάτι νέο να προσφέρουν.
20. Μολονότι ο Παύλος δεν αναγνωρίστηκε από τη Ρώμη σαν πρεσβευτής, πώς μίλησε για τον εαυτό του όταν έγραψε στους Εφέσιους;
20 Το ότι ο απόστολος Παύλος, ο οποίος δεν εκπροσωπούσε την Ιουδαϊκή κυβέρνηση στην Ιερουσαλήμ, δεν αναγνωρίστηκε σαν Χριστιανός πρεσβευτής από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μήπως τον μείωσε σαν πραγματικό πρεσβευτή της Κυβέρνησης του Ύψιστου Θεού; Μολονότι ο Παύλος δεν αναγνωρίστηκε τιμητικά από τη Ρωμαϊκή κυβέρνηση, ωστόσο χαρακτήρισε τον εαυτό του πρεσβευτή, όταν ήταν φυλακισμένος στη Ρώμη, λέγοντας στην εκκλησία της Εφέσου στη Μικρά Ασία: «Αγρυπνούντες με πάσαν προσκαρτέρησιν και δέησιν υπέρ πάντων των αγίων, και υπέρ εμού, διά να δοθή εις εμέ λόγος να ανοίξω το στόμα μου μετά παρρησίας, διά να κάμω γνωστόν το μυστήριον του ευαγγελίου, υπέρ του οποίου είμαι πρέσβυς, φορών άλυσιν, διά να λαλήσω περί αυτού μετά παρρησίας καθώς πρέπει να λαλήσω».—Εφεσίους 6:18-20.
21. Σε ποιους πηγαίνουν οι Χριστιανοί πρεσβευτές, σε εκπλήρωση των ευθυνών τους;
21 Ένας απεσταλμένος Χριστιανός δεν πρέπει να υιοθετεί την άποψη των πολιτικών κυβερνήσεων αυτού του κόσμου που είναι σε έχθρα με τον Ιεχωβά Θεό. Ο Χριστιανός έχει λάβει την ιδιότητα του πρεσβευτή από τον Θεό μέσω του Χριστού, και πρέπει να αναγνωρίζει τις ευθύνες που βάζει πάνω του αυτή η νέα τιμή που του δόθηκε. Επειδή δεν είναι κοσμικός πρεσβευτής, δεν πηγαίνει στις πολιτικές κυβερνήσεις μ’ αυτή τη νέα του ιδιότητα. Στο ζήτημα της συμφιλίωσης με τον Θεό, οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να ενεργήσουν εκ μέρους ολόκληρου του έθνους και να αλλάξουν τη σχέση των υπηκόων τους προς τον Θεό. Αυτό είναι θέμα ατομικό. Καθένας πρέπει να αποφασίσει και να ενεργήσει για τον εαυτό του. Αυτός είναι ο λόγος που οι πνευματικοί Χριστιανοί πρεσβευτές πηγαίνουν απευθείας στους ανθρώπους, και όχι μέσω των πολιτικών τους κυβερνήσεων. Ο απόστολος Παύλος, απορρίπτοντας την παλιά θέση του και δίνοντας πλήρη αξία στη νέα του ευθύνη, έθεσε σαφώς το ζήτημα λέγοντας:
22. Ποια διακονία εκπληρώνουν οι Χριστιανοί πρεσβευτές, ποιον αναπληρώνουν, και τι ικετεύουν τους συμφιλιωμένους να μην κάνουν;
22 «Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ, είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγιναν νέα. Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις διήλλαξεν ημάς προς εαυτόν διά του Ιησού Χριστού και έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής, δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών, και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής. Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών· δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν· διότι τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, διά να γίνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι’ αυτού. Όντες δε συνεργοί αυτού, παρακαλούμεν ενταυτώ να μη δεχθήτε την χάριν του Θεού ματαίως».—2 Κορινθίους 5:17 έως και 6:1.
23. Ποιους σοβαρούς περιορισμούς βάζει πάνω στους εκπρόσωπους του Θεού το γεγονός ότι είναι «πρέσβεις υπέρ του Χριστού»;
23 Το γεγονός ότι είναι «πρέσβεις υπέρ του Χριστού» βάζει σοβαρούς περιορισμούς πάνω στους εκπρόσωπους του Θεού οι οποίοι είναι νέα πλάσματα σε ενότητα με τον Χριστό. Ποιους περιορισμούς; Περιορισμούς όμοιους μ’ εκείνους που μπαίνουν στους πρεσβευτές των πολιτικών εθνών. Όχι μόνο σήμερα, αλλά ακόμη και στους Βιβλικούς χρόνους, οι πρεσβευτές δεν είχαν το δικαίωμα να αναμιγνύονται στην πολιτική των ξένων εθνών στα οποία είχαν αποσταλεί. (Λουκάς 19:12-15, 27) Μπορούν να κάνουν έκκληση σ’ εκείνες τις ξένες κυβερνήσεις, ή ακόμη διαμαρτυρία, αλλά πρέπει να απέχουν εντελώς από την πολιτική αυτών των ξένων εθνών. Πρέπει να είναι όσιοι στη δική τους κυβέρνηση και με ζήλο να φροντίζουν για τα συμφέροντά της όταν έρχονται σε επαφές με ξένες κυβερνήσεις. Αν δεν το κάνουν αυτό, μπορεί να πάψουν να αναγνωρίζονται σαν πρεσβευτές ή να απορριφθούν τα διαπιστευτήριά τους και να τους αρνηθούν την παραμονή τους σ’ εκείνη τη χώρα.
24. Πού είναι το πολίτευμα, η υπηκοότητα, αυτών των πνευματικών πρεσβευτών, ποια κυβέρνηση αντιπροσωπεύουν, και από ποιες κοσμικές δραστηριότητες απέχουν για να τηρούνται έτσι καθαροί;
24 Οι 144.000 που είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό αναγνωρίζουν ότι όσο είναι στη γη, είναι «πρέσβεις υπέρ του Χριστού». Κάτω από το φως των Αγίων Γραφών βλέπουν καθαρά πως το γεγονός ότι είναι πρεσβευτές επηρεάζει τη σχέση τους μ’ αυτό τον κόσμο ο οποίος είναι σε έχθρα με τον Θεό. (Ρωμαίους 5:10) Όπως κι ο απόστολος Παύλος, αυτοί ομολογούν: «Το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς, οπόθεν και προσμένομεν Σωτήρα τον Κύριον Ιησούν Χριστόν». (Φιλιππησίους 3:20) Σ’ αυτό τον εχθρικό κόσμο πρέπει να εκπροσωπούν πιστά την ουράνια βασιλεία την οποία ο Κύριος Ιησούς Χριστός τους διέταξε να κηρύξουν παγκόσμια. (Ματθαίος 24:14) Το γεγονός ότι είναι πνευματικοί πρεσβευτές σ’ έναν εχθρικό κόσμο δεν τους επιτρέπει να αναμιγνύονται και να παίρνουν ενεργό μέρος στην πολιτική οποιουδήποτε έθνους αυτού του κόσμου. Δεν μπορούν να ασχολούνται σε πολιτικές εκλογικές εκστρατείες ή να κατέχουν κάποιο αξίωμα σε μια κοσμική κυβέρνηση, όπως δεν μπορεί ένας κοσμικός πρεσβευτής να διαιρέσει την οσιότητά του και να αναλάβει πολιτικό αξίωμα σε μια χώρα ξένη από τη δική του. Με τον τρόπο αυτό φυλάγονται καθαροί από οποιαδήποτε κοινοτική ευθύνη λόγω της κακής διαγωγής και της αιματοχυσίας που μπορεί να διαπράξει οποιοδήποτε έθνος πάνω στη γη.
25. Πώς οι 144.000 συγκληρονόμοι της Βασιλείας απέχουν από το να λατρεύουν το «θηρίον» και την «εικόνα» και από το να έχουν το σημείο του στο μέτωπο και στο χέρι;
25 Μ’ αυτά υπόψη μπορούμε να εκτιμήσουμε καλύτερα αυτά που λέει ο απόστολος Ιωάννης για τους πιστούς 144.000 που γίνονται συμβασιλείς του Χριστού: «Είδον θρόνους, και εκάθησαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων διά την μαρτυρίαν του Ιησού και διά τον λόγον του Θεού, και οίτινες δεν προσεκύνησαν το θηρίον ούτε την εικόνα αυτού, και δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών· και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη». (Αποκάλυψις 20:4) Κάτω από τη διαφωτιστική δύναμη του πνεύματος του Θεού, αυτοί βλέπουν ότι το «θηρίον», του οποίου ο αριθμός είναι 666, είναι το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα του Διαβόλου μέσω του οποίου αυτός είναι ο «άρχων του κόσμου τούτου». Διακρίνουν ότι, σήμερα, η «εικόνα» εκείνου του πολιτικού θηρίου είναι άλλη μια πολιτική οργάνωση, δηλαδή, τα Ηνωμένα Έθνη, η ανθρωποποίητη οργάνωση για ειρήνη και ασφάλεια αυτού του κόσμου ο οποίος είναι σε έχθρα με τον Θεό. Μόνο αν παραμείνουν καθαροί και μακριά από την πολιτική και τις διαμάχες αυτού του συμβολικού «θηρίου» δε θα πάρουν το σημείο του θηρίου πάνω στο μέτωπο ή στο χέρι.
26. Μολονότι μένουν ελεύθεροι από τη λατρεία του «θηρίου» και του «σημείου» του, τι αποδίδουν οι 144.000 στις «υπερέχουσες εξουσίες» του κόσμου, αλλά μέχρι ποιο βαθμό;
26 Αυτοί οι 144.000 δεν είναι ούτε δούλοι ούτε λάτρεις του «θηρίου» και της πολιτικής του «εικόνας». Δεν εκδηλώνονται φανερά σαν να είχαν κάποιο σημείο στο ακάλυπτο μέτωπό τους για να δείχνει ότι είναι δούλοι αυτού του «θηρίου» ανθρώπινης διακυβέρνησης κάτω από τον Σατανά ή Διάβολο. Δε δείχνουν το πολιτικό του «σημείον» πάνω στα χέρια τους με το να δίνουν δουλικά και λατρευτικά στο «θηρίον» την ενεργή υποστήριξή τους και το ‘δεξί χέρι της συμμετοχής’. Υπακούνε στη συμβουλή του αποστόλου Παύλου στα εδάφια Ρωμαίους 13:1-7 και ευσυνείδητα ‘υποτάσσονται στις υπερέχουσες εξουσίες’ αυτού του κόσμου, πληρώνοντας φόρους και άλλα οφειλόμενα πράγματα. Αλλά αυτή η υποταγή δεν είναι ολοκληρωτική. Είναι μόνο σχετική, για ένα σοβαρό λόγο. Ποιον; Τον εξής: Όταν οι νόμοι και τα διατάγματα αυτών των επίγειων ανώτερων εξουσιών συγκρούονται με τους νόμους και τα διατάγματα του Ύψιστου Θεού, τότε πρέπει ευσυνείδητα να ακολουθήσουν την πορεία που τέθηκε από τους αποστόλους του Χριστού μπροστά στο Ανώτατο Δικαστήριο στην Ιερουσαλήμ. «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους». (Πράξεις 5:29) Μόνο αν το κάνουν αυτό φυλάγονται από το να έχουν το «σημείον» του «θηρίου» και αποδεικνύουν ότι είναι άξιοι να βασιλεύσουν με τον Χριστό στους ουρανούς.
27. Σύμφωνα με το Αποκάλυψις 22:4, ποια ταυτότητα δείχνουν στα μέτωπά τους οι 144.000;
27 Οι 144.000 πιστοί δε θα μεταφέρουν καμιά από τις πολιτικές ακαθαρσίες αυτού του εγωιστικού κόσμου στην ουράνια βασιλεία του Χριστού. Όσο για κάποιο σημείο που θα φαίνεται πάνω στα μέτωπά τους, η Αποκάλυψη 22:3-5 λέει σχετικά μ’ αυτούς τους όσιους δούλους του Θεού: «Οι δούλοι αυτού θέλουσι λατρεύσει αυτόν και θέλουσιν ιδεί το πρόσωπον αυτού, και το όνομα αυτού θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών. . . . Κύριος ο Θεός φωτίζει αυτούς, και θέλουσι βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων».
ΟΦΕΛΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΕΛΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΧΙΛΙΕΤΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ
28. (α) Ποιο θα είναι το όφελος για τους 144.000 από το γεγονός ότι θα βασιλεύσουν χίλια χρόνια χωρίς διαδόχους; (β) Τι θα κάνουν ο Σατανάς και οι δαίμονές του, όταν λυθούν, σχετικά με τη θεία διακυβέρνηση, και τι θα συμβεί σ’ αυτούς που θα παραπλανηθούν;
28 Τι μεγαλειώδες προνόμιο και ευκαιρία θα είναι γι’ αυτούς να βασιλεύουν με τον Χριστό για χίλια χρόνια μετά το δέσιμο και το ρίξιμο του Σατανά του Διαβόλου και των δαιμόνων του στην άβυσσο! Αυτό θα τους δώσει άφθονο καιρό για να φέρουν σε πέρας με επιτυχία το έργο που ο Ιεχωβά Θεός τους έχει αναθέσει να κάνουν στη διάρκεια αυτής της πρώτης χιλιετίας στη νέα Του τάξη. Ούτε αυτοί ούτε ο Ιησούς Χριστός θα έχουν διαδόχους οι οποίοι θα μπορούσαν να ανέβουν στην εξουσία και να προσπαθήσουν να αντιστρέψουν τα πράγματα που θα έχουν γίνει ή για να επιμένουν να ενεργούν με άλλον τρόπο. Σύμφωνα με τα εδάφια Αποκάλυψις 20:7-10, ο Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονές του, αφού λυθούν στο τέλος των χιλίων ετών, θα προσπαθήσουν να αντιστρέψουν τα πράγματα. Θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν καθετί καλό που κατορθώθηκε από τη χιλιετή κυβέρνηση για τη δόξα του Θεού και για την ευλογία του ανθρώπου, αλλά δε θα πετύχουν. Εκείνοι οι άνθρωποι τους οποίους ο Σατανάς θα κατορθώσει να παραπλανήσει θα διαπιστώσουν ότι η ανταρσία τους εναντίον της θείας διακυβέρνησης ήταν μάταιη και βραχύβια. Αυτοί οι επίγειοι στασιαστές θα εξαλειφθούν από το βασίλειο των ζωντανών μαζί με τον Σατανά και τους δαίμονές του.
29. (α) Πώς, στο τέλος των χιλίων ετών, θα δείξουν τα πράγματα ότι ο Θεός δεν έστειλε άσκοπα τον Γιο του ούτε και πέθανε ο Γιος Του μάταια; (β) Για ποιο λόγο θα έχουν αιτίες να χαίρονται ο Χριστός και οι 144.000 επειδή δε βασίλευσαν μάταια για χίλια χρόνια;
29 Η χιλιετής βασιλεία του Ιησού Χριστού και των 144.000 συγκληρονόμων της Βασιλείας του δε θα αποτύχει. Η αποκατάσταση του ανθρώπινου γένους σε ανθρώπινη τελειότητα πάνω σ’ έναν παγγήινο παράδεισο θα είναι ένα τελειωμένο γεγονός. Ο Ιησούς Χριστός ο Γιος του Θεού δε θα έχει πεθάνει άσκοπα, και ο σκοπός για τον οποίο ο Θεός τον έστειλε στοργικά στον κόσμο δε θα έχει αποτύχει. Μέσω των πιστών υποστηρικτών της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιεχωβά οι οποίοι θα περάσουν με οσιότητα τη δοκιμή όταν θα λυθεί ο Σατανάς για ένα μικρό διάστημα, θα αποδειχτεί αναμφισβήτητα ότι ο Παντοδύναμος Θεός ο Δημιουργός μπορεί να βάλει άντρες και γυναίκες πάνω σ’ αυτή τη γη οι οποίοι θα διατηρήσουν ακλόνητα την ακεραιότητά τους σ’ Αυτόν. Γι’ αυτό θα αξίζουν να ανακηρυχθούν δίκαιοι από τον Ύψιστο Κριτή τον Ιεχωβά Θεό και να ευνοηθούν με το απαραβίαστο δικαίωμα να Τον υπηρετούν με ειρήνη και ευτυχία πάνω σ’ έναν γήινο Παράδεισο για πάντα. (Αποκάλυψις 20:5) Ο Ιησούς Χριστός και οι 144.000 συμβασιλείς του θα χαρούν γι’ αυτή την έκβαση της θείας κρίσης για το ανθρώπινο γένος και θα δουν ότι η βασιλεία τους για χίλια χρόνια έφερε πετυχημένα αποτελέσματα.
30. Ποιο άλλο λειτούργημα εκτός από το να είναι βασιλιάδες πρέπει να εκτελέσουν οι 144.000 με τον Χριστό για χίλια χρόνια, και ποια ερωτήματα δημιουργεί αυτό;
30 Ωστόσο, η ένδοξη όραση που είδε ο απόστολος Ιωάννης μάς αποκαλύπτει ότι οι 144.000 συγκληρονόμοι κάνουν κάτι περισσότερο από το να κυβερνούν απλώς σαν βασιλιάδες με τον Χριστό για χίλια χρόνια. Το Αποκάλυψις 20:6 λέει γι’ αυτούς τους 144.000 μετόχους της «πρώτης αναστάσεως» ότι «θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού». Γιατί πρέπει να είναι επίσης «ιερείς» για χίλια χρόνια; Τι θα πετύχει αυτό που απλοί βασιλιάδες δεν μπορούν να πετύχουν; Δεν πρόκειται να ικανοποιηθούμε για τα ερχόμενα χίλια χρόνια ωσότου το εξακριβώσουμε.
-
-
Ιερείς για Χίλια Χρόνια Χωρίς Ραδιούργα ΠαπαδοκρατίαΗ Χιλιετής Βασιλεία του Θεού Έχει Πλησιάσει
-
-
Κεφάλαιο 6
Ιερείς για Χίλια Χρόνια Χωρίς Ραδιούργα Παπαδοκρατία
1, 2. (α) Γιατί οι ιερείς που αναφέρει η ιστορία έχουν κακομεταχειριστεί τόσο πολύ τους ανθρώπους; (β) Πότε έγινε φανερή στα Λύστρα μια αντίθεση ανάμεσα στον Ελληνικό θεό Δία και στον ζωντανό Θεό των Ιουδαίων;
ΑΠΟ τα πιο παλιά χρόνια η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από ιερείς. Ο λόγος που το ανθρώπινο γένος έχει τόσο πολύ παραπλανηθεί, εξαπατηθεί, υποστεί εκμετάλλευση και καταπιεστεί από τους ιερείς οφείλεται στο γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα αυτών των ιερέων δεν υπήρξαν ιερείς του ενός ζωντανού και αληθινού Θεού. Αυτό ακριβώς το γεγονός φέρθηκε στην προσοχή ενός ιερέα που υπηρετούσε τον κυριότερο θεό των Ελλήνων ειδωλολατρών πριν από δεκαεννέα αιώνες. Πώς έγινε αυτό;
2 Αυτό έγινε γύρω στο 47 με 48 μ.Χ., στην πόλη Λύστρα, στη Ρωμαϊκή επαρχία της Λυκαονίας, στη Μικρά Ασία. Οι κάτοικοι αυτής της πόλης λάτρευαν τον θεό που οι Ρωμαίοι ονόμαζαν Τζούπιτερ αλλά οι Έλληνες αποκαλούσαν Δία. Μια χτυπητή αντίθεση έγινε φανερή ανάμεσα στη θεότητα του Δία και στον έναν ζωντανό και αληθινό Θεό όταν δύο άντρες που κήρυτταν τη βασιλεία του Θεού ήρθαν σ’ αυτή την πόλη. Ο ένας απ’ αυτούς ήταν ο Παύλος, ο οποίος χρόνια προηγουμένως ανήκε στην Ιουδαϊκή αίρεση των Φαρισαίων, και ο άλλος ήταν ο Βαρνάβας, ο οποίος ήταν κάποτε Λευίτης υπηρετώντας στο ναό στην Ιερουσαλήμ. Το τι συνέβη τώρα θα αφήσουμε να μας το αφηγηθεί ο γιατρός Λουκάς:
3. Ποια θαυματουργική θεραπεία στα Λύστρα έκανε τον ιερέα του Δία εκεί να θέλει να προσφέρει θυσία;
3 «Εν δε τοις Λύστροις εκάθητο ανήρ τις αδύνατος τους πόδας, χωλός υπάρχων εκ κοιλίας μητρός αυτού, όστις ποτέ δεν είχε περιπατήσει. Ούτος ήκουε τον Παύλον λαλούντα· όστις ατενίσας εις αυτόν και ιδών ότι έχει πίστιν διά να σωθή, είπε μετά μεγάλης φωνής· Σηκώθητι επί τους πόδας σου ορθός. Και επήδα και περιεπάτει. Οι δε όχλοι, ιδόντες τούτο το οποίον έκαμεν ο Παύλος, ύψωσαν την φωνήν αυτών, λέγοντες Λυκαονιστί· Οι θεοί ομοιωθέντες με ανθρώπους κατέβησαν προς ημάς. Και ωνόμαζον τον μεν Βαρνάβαν Δία, τον δε Παύλον Ερμήν, επειδή αυτός ήτο ο αρχηγός του λόγου. Και ο ιερεύς του Διός, του όντος έμπροσθεν της πόλεως αυτών, έφερε ταύρους και στέμματα εις τας πύλας μετά του όχλου και ήθελε να προσφέρη θυσίαν.
4. Πώς ο Βαρνάβας και ο Παύλος εμπόδισαν να τους προσφερθεί θυσία;
4 «Ακούσαντες δε οι απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος, διέσχισαν τα ιμάτια αυτών και επήδησαν εις το μέσον του όχλου, κράζοντες και λέγοντες· Άνδρες, τι κάμνετε ταύτα; και ημείς είμεθα άνθρωποι ομοιοπαθείς με σας, κηρύττοντες προς εσάς να επιστρέψητε από τούτων των ματαίων προς τον Θεόν τον ζώντα, όστις έκαμε τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς· όστις εν ταις παρελθούσαις γενεαίς αφήκε πάντα τα έθνη να περιπατώσιν εν ταις οδοίς αυτών· καίτοι δεν αφήκεν αμαρτύρητον εαυτόν αγαθοποιών, δίδων εις ημάς ουρανόθεν βροχάς και καιρούς καρποφόρους, γεμίζων τροφής και ευφροσύνης τας καρδίας ημών. Και ταύτα λέγοντες μόλις εμπόδισαν τους όχλους, ώστε να μη προσφέρωσι θυσίαν εις αυτούς».—Πράξεις 14:8-18.
5. Πώς αποδείχτηκε αργότερα πόσο άστατα είναι τα διεγερμένα από τη θρησκεία πλήθη, κι έτσι ποιο ιερατείο εξακολούθησε να υπάρχει στα Λύστρα;
5 Μερικοί από τους ανθρώπους στα Λύστρα έγιναν μαθητές του Ιησού Χριστού και λάτρεις του «ζώντος Θεού», όχι όμως και τα πλήθη γενικά. Το πόσο άστατα και ασταθή γίνονται τα θρησκευτικά αναστατωμένα πλήθη φαίνεται από το γεγονός ότι λίγο αργότερα επέτρεψαν στους Ιουδαίους εχθρούς της Χριστιανοσύνης να τους πείσουν μέχρι το σημείο να λιθοβολήσουν τον Παύλο που είχε κάνει το θαύμα, αφήνοντάς τον ξαπλωμένο, σαν νεκρό, έξω από την πόλη. Προφανώς ο ιερέας του Δία στην πόλη εκείνη δεν έφερε αντίρρηση, και τα πλήθη στα Λύστρα εξακολούθησαν να λατρεύουν τον Δία και ν’ αφήνουν αυτόν τον ιερέα του Δία να τους παραπλανά και να τους εκμεταλλεύεται. Και οι Ιουδαίοι διώκτες της Χριστιανοσύνης χαίρονταν γι’ αυτά που συνέβαιναν στα Λύστρα.—Πράξεις 14:19-22.
6. Πώς το υπόμνημα σχετικά με τη δίκη και την προσήλωση πάνω σε πάσσαλο του Ιησού απέδειξε ότι ακόμη και ιερείς του ζωντανού Θεού μπορεί να γίνουν κακοί;
6 Σύμφωνα με το ιστορικό υπόμνημα, ακόμη και οι Ιουδαίοι ιερείς που βρίσκονταν στην υπηρεσία του «ζώντος Θεού» είχαν γίνει κακοί. Για παράδειγμα εκείνη την περίφημη Μέρα του Πάσχα του 33 μ.Χ., όταν τα πλήθη φώναζαν ζητώντας να προσηλωθεί ο Ιησούς Χριστός στον πάσσαλο και ο Ρωμαίος κυβερνήτης προσπαθούσε να τους σταματήσει, ρωτώντας, «Τον βασιλέα σας να σταυρώσω;» ποιοι ήταν εκείνοι που πρωτοστάτησαν στην απόρριψη του Ιησού Χριστού σαν βασιλιά των Ιουδαίων; Το ιστορικό υπόμνημα αναφέρει: «Λέγει προς αυτούς ο Πιλάτος· Τον βασιλέα σας να σταυρώσω; Απεκρίθησαν οι αρχιερείς· Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα. Τότε λοιπόν παρέδωκεν αυτόν εις αυτούς διά να σταυρωθή». (Ιωάννης 19:14-16) Αργότερα τη μέρα εκείνη, όταν οι περαστικοί βλαστημούσαν τον Ιησού καθώς κρεμόταν καρφωμένος πάνω στον πάσσαλο της εκτέλεσης στον Γολγοθά, ποιοι ήταν ανάμεσα σ’ εκείνους που τον χλεύαζαν; Το ιστορικό υπόμνημα με σαφή γλώσσα μας λέει: «Ομοίως δε και οι αρχιερείς εμπαίζοντες μετά των γραμματέων και πρεσβυτέρων, έλεγον· Άλλους έσωσεν, εαυτόν δεν δύναται να σώση· αν ήναι βασιλεύς του Ισραήλ, ας καταβή τώρα από του σταυρού και θέλομεν πιστεύσει εις αυτόν· πέποιθεν επί τον Θεόν, ας σώση τώρα αυτόν, εάν θέλη αυτόν· επειδή είπεν ότι Θεού Υιός είμαι».—Ματθαίος 27:39-43.
7. Όταν ο Πέτρος και ο Ιωάννης, κι αργότερα οι δώδεκα απόστολοι, φέρθηκαν μπροστά στο Ιουδαϊκό Σανχεδρίν της Ιερουσαλήμ, τι έγινε φανερό σχετικά με τη σχέση μεταξύ των ανώτερων ιερέων και του Θεού;
7 Λέγοντας «αρχιερείς» εννοεί συγκεκριμένα τον Άννα (ο οποίος είχε καθαιρεθεί από αρχιερέας) και το γαμπρό του Καϊάφα. (Λουκάς 3:1, 2· Ιωάννης 18:13, 24· Πράξεις 4:5, 6) Όταν αυτοί οι αρχιερείς και το υπόλοιπο του Ανώτατου Δικαστηρίου της Ιερουσαλήμ (του Σανχεδρίν) διέταξαν τους Χριστιανούς αποστόλους Πέτρο και Ιωάννη ‘να μη μιλούν πουθενά με βάση το όνομα του Ιησού’ ο Πέτρος και ο Ιωάννης είπαν σ’ εκείνους τους αρχιερείς: «Αν ήναι δίκαιον ενώπιον του Θεού να ακούωμεν εσάς μάλλον παρά τον Θεόν, κρίνατε. Διότι ημείς δεν δυνάμεθα να μη λαλώμεν όσα είδομεν και ηκούσαμεν». (Πράξεις 4:18-20) Λίγο καιρό κατόπιν και οι δώδεκα απόστολοι του Ιησού Χριστού φέρθηκαν μπροστά στο ίδιο Ανώτατο Δικαστήριο της Ιερουσαλήμ, και ο αρχιερέας, σαν προεδρεύων αξιωματούχος, άκουσε αυτούς τους αποστόλους να λένε στον ίδιο και στο υπόλοιπο Δικαστήριο: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους». (Πράξεις 5:29) Ήταν φανερό ότι εκείνοι οι Ιουδαίοι αρχιερείς είχαν πάψει να υπηρετούν τον «ζώντα Θεό». Δεν Τον εκπροσωπούσαν πια.
8. Ποιοι άνθρωποι που έχουν ένα ιστορικό υπόμνημα όμοιο με το υπόμνημα εκείνων των Ιουδαίων ανώτερων ιερέων θα αποκλειστούν από το χιλιετές ιερατείο με τον Χριστό;
8 Έχοντας υπόψη αυτό το Βιβλικό υπόμνημα, βλέπουμε ότι άνθρωποι που φέρνουν τον τίτλο του «ιερέα» στα θρησκευτικά συστήματα του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου έχουν γράψει παρόμοια αποκρουστική, αηδιαστική ιστορία όπως δείχνει τόσο η θρησκευτική όσο και η κοσμική ιστορία. Φρίκη και τρόμος θα έπιανε κάποιον στη σκέψη ότι τέτοιοι επίγειοι ιερείς θα ήταν δυνατό να περιληφθούν ανάμεσα σ’ εκείνους για τους οποίους η Αποκάλυψις 20:6 λέει: «Θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη». Είμαστε ευτυχισμένοι που οι θεόπνευστες Άγιες Γραφές αποκλείουν τέτοιους ανθρώπους σαν ακατάλληλους για το χιλιετές ιερατείο που θα είναι με τον Ιησού Χριστό στους ουρανούς.
9. Τι δείχνει η Βίβλος σχετικά με το αν όλοι οι Ιουδαίοι ιερείς ήταν όμοιοι μ’ εκείνους τους ανώτερους ιερείς;
9 Πρέπει, όμως, με κάθε εντιμότητα, να πούμε ότι δεν έγιναν φαύλοι όλοι οι Ιουδαίοι ιερείς που υπηρετούσαν στο ναό στην Ιερουσαλήμ. Η Βιβλική ιστορία μάς βεβαιώνει γι’ αυτό αφού πρώτα μας λέει για το πώς το τότε κυβερνών σώμα της Χριστιανικής εκκλησίας διευθέτησε μια δυσκολία που είχε δημιουργηθεί στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ. Το εδάφιο Πράξεις 6:7 συνεχίζει και λέει: «Και ο λόγος του Θεού ηύξανε, και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών εν Ιερουσαλήμ σφόδρα, και πολύ πλήθος των ιερέων υπήκουον εις την πίστιν».
10. Τι συνέβη στο έργο που πρόσφεραν στο ναό οι ιερείς και οι Λευίτες που πίστεψαν στον Ιησού, και τίνος ιερατείου έγιναν αυτοί μέλη;
10 Βέβαια, αφού βαφτίστηκαν στο όνομα του Κυρίου Ιησού σαν τον Μεσσία και Γιο του Θεού, εκείνοι οι ιερείς από την οικογενειακή γραμμή του Ααρών, του αδελφού του προφήτη Μωυσή, εγκατέλειψαν την εργασία τους σαν ιερείς στο ναό της Ιερουσαλήμ. Με τον ίδιο τρόπο ο Ιωσήφ Βαρνάβας από την Κύπρο εγκατέλειψε την εργασία του σαν Λευίτης στον ίδιο ναό. (Πράξεις 4:36, 37) Ωστόσο, αυτοί οι πρώην ιερείς έγιναν τώρα μέλη ενός σπουδαιότερου ιερατείου. Αυτό ήταν το «βασίλειον ιεράτευμα» για το οποίο ο απόστολος Πέτρος διαβεβαιώνει τους Χριστιανούς που είχαν την ουράνια ελπίδα, λέγοντας: «Σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως».—1 Πέτρου 2:9· 1:3, 4.
11. Γιατί ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν ανθρώπινος Ιουδαίος ιερέας πάνω στη γη, αλλά ποιας αρχιεροσύνης το παράδειγμα ακολούθησε η αληθινή του ιεροσύνη;
11 Είναι, όμως, αξιοσημείωτο ότι κανένα ιερατείο πάνω στη γη δεν προμήθευσε τον Αρχιερέα για εκείνο το ‘βασίλειο ιεράτευμα’ εκείνο ‘το βασίλειο των ιερέων’. (Έξοδος 19:6) Ο Ιησούς Χριστός ήταν βέβαια ένας Ιουδαίος ή Ισραηλίτης κατά σάρκα, αλλά δεν είχε γεννηθεί στην οικογενειακή γραμμή του Ααρών από τη φυλή Λευί, στην οποία περιοριζόταν το Εβραϊκό ιερατείο. Επειδή ήταν «υιός της Μαρίας», ο Ιησούς είχε γεννηθεί στη βασιλική οικογένεια του Δαβίδ και επομένως στη φυλή Ιούδα. «Επειδή είναι πρόδηλον ότι εξ Ιούδα ανέτειλεν ο Κύριος ημών, εις την οποίαν φυλήν ο Μωυσής ουδέν περί ιερωσύνης ελάλησε». (Εβραίους 7:14) Έτσι δεν μπορεί να ειπωθεί ότι η ουράνια Αρχιεροσύνη του Ιησού Χριστού βασιζόταν στο ότι υπήρξε ανθρώπινος ιερέας πάνω στη γη. Το πώς έγινε ιερέας αλλά συγχρόνως και βασιλιάς είναι κάτι που πρέπει να το εξετάσουμε εδώ. Ωστόσο, η αληθινή ιεροσύνη του είχε σαν υπόδειγμα την ιεροσύνη του Εβραίου αρχιερέα Ααρών.
Η ΑΞΙΑ ΕΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΙΕΡΕΑ ΤΟΥ «ΖΩΝΤΟΣ ΘΕΟΥ»
12. Σύμφωνα με το Εβραίους 5:1-3, τι αξία έχει ένας ιερέας;
12 Αλλά όπως και να ’ναι, τι αξία έχει ένας ιερέας; Αυτός κάνει κάτι που ένας απλός βασιλιάς δεν μπορεί να κάνει. Μιλώντας, όχι για ένα άχρηστο ιερατείο κάποιου παγανιστικού θεού, αλλά για το ιερατείο της οικογένειας του Ααρών του Λευίτη, τα εδάφια Εβραίους 5:1-3 λένε: «Διότι πας αρχιερεύς, εξ ανθρώπων λαμβανόμενος, υπέρ ανθρώπων καθίσταται εις τα προς τον Θεόν, διά να προσφέρη δώρα τε και θυσίας υπέρ αμαρτιών, δυνάμενος να συμπαθή εις τους αγνοούντας και πλανωμένους, διότι και αυτός [σαν τον Αρχιερέα Ααρών] είναι περιενδεδυμένος ασθένειαν· και διά ταύτην χρεωστεί, καθώς περί του λαού, ούτω και περί εαυτού να προσφέρη θυσίαν υπέρ αμαρτιών».
13. (α) Πότε δεν υπήρχε ανάγκη για έναν ιερέα για το ανθρώπινο γένος; (β) Γιατί μπορούσε ο Ιησούς να γίνει αρχιερέας και να προσφέρει θυσία;
13 Αν δεν υπήρχαν ανθρώπινες αμαρτίες εναντίον του «ζώντος Θεού» δε θα υπήρχε καμιά ανάγκη για ιερέα, ιδιαίτερα για αρχιερέα. Ο τέλειος άνθρωπος Αδάμ στον Κήπο της Εδέμ δε χρειαζόταν κανέναν ιερέα, γιατί είχε δημιουργηθεί αναμάρτητος από τον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος δεν είναι η πηγή της αμαρτίας. (Γένεσις 2:7, 8· Εκκλησιαστής 7:29) Ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος αποκαλείται ο «έσχατος Αδάμ», είχε γεννηθεί σε μια φυλή αμαρτωλών, αλλά δε χρειαζόταν κανέναν ιερέα, γιατί είχε παρθενική γέννηση μέσω της Μαρίας και η ζωή του είχε δοθεί απευθείας από τον Θεό. Είχε γεννηθεί αναμάρτητος, μεγάλωσε αναμάρτητος και παρέμεινε αναμάρτητος ακόμη και ως τον θυσιαστικό του θάνατο. (1 Κορινθίους 15:45-47· Εβραίους 7:26· 1 Πέτρου 2:21-24) Επειδή ήταν αναμάρτητος, μπορούσε να γίνει αρχιερέας και να προσφέρει μια τέλεια θυσία.
14, 15. (α) Πώς έγινε ο Ιησούς αρχιερέας—ήταν δική του η απόφαση να γίνει αρχιερέας, ή πώς έγινε; (β) Με το να αναστήσει ο Ιεχωβά τον Ιησού, πώς εκπληρώθηκε ο Ψαλμός 2:7, και πώς μπορούσε έτσι ο Ιησούς να είναι ιερέας σαν τον Μελχισεδέκ;
14 Ποιος έκανε τον Ιησού Χριστό αρχιερέα, μολονότι ήταν από τη βασιλική φυλή του Ιούδα; Μήπως αποφάσισε μόνος του να κάνει τον εαυτό του αρχιερέα; Όχι· αυτό δεν μπορούσε να το κάνει. Αυτό μας το εξηγεί η επιστολή προς Εβραίους 5:4-6 μ’ αυτά τα λόγια: «Και ουδείς λαμβάνει την τιμήν ταύτην εις εαυτόν, αλλ’ ο καλούμενος υπό του Θεού, καθώς και ο Ααρών. Ούτω και ο Χριστός δεν εδόξασεν εαυτόν διά να γίνη αρχιερεύς, αλλ’ ο λαλήσας προς αυτόν· Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα· καθώς και αλλαχού λέγει· Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ».
15 Με το να αναστήσει τον Ιησού Χριστό από τους νεκρούς, ο Παντοδύναμος Θεός εκπλήρωσε τα λόγια του Ψαλμού 2:7 όπως είχαν γραφτεί από τον Δαβίδ, κι έτσι ο Θεός έγινε αιώνιος Πατέρας στον αναστημένο Ιησού Χριστό, κι αυτός, αφού αναστήθηκε άφθαρτος, έγινε αιώνιος Γιος του ουράνιου Ζωοδότη του, του Ιεχωβά Θεού. Επειδή ήταν τώρα ένας άφθαρτος Γιος, μπορούσε να γίνει «ιερεύς εις τον αιώνα» ο οποίος δε θα χρειαζόταν κανένα διάδοχο, κι έτσι θα μπορούσε να είναι ένας ιερέας «κατά την τάξιν Μελχισεδέκ»!—Πράξεις 13:33-37· Ψαλμός 110:4.
16. Ποιος ήταν αυτός ο Μελχισεδέκ, και, σύμφωνα με το βιβλίο της Γένεσης πώς εμφανίστηκε αυτός στη σκηνή της ιστορίας;
16 Ποια ήταν αυτή η μυστηριώδης ιστορική μορφή, ο Μελχισεδέκ; Αυτός δεν ήταν Εβραίος. Δεν ήταν Ισραηλίτης. Δεν ήταν Λευίτης. Δεν ήταν Ιουδαίος. Αιφνίδια, κάπου ανάμεσα στα χρόνια 1943 και 1933 π.Χ., εμφανίζεται στη σκηνή σε μια γειτονική τοποθεσία του μέρους που βρίσκεται σήμερα η Ιερουσαλήμ. Ο «Άβραμ ο Εβραίος» τον συνάντησε εκεί καθώς επέστρεφε στην περιοχή της σημερινής Χεβρών από μια πολεμική επιχείρηση. Τα παρακάτω είναι τα μόνα λόγια που μας λένε για τη συνάντηση αυτή οι Εβραϊκές Γραφές: «Εξήλθε δε ο βασιλεύς των Σοδόμων εις συνάντησιν αυτού, αφού επέστρεψεν από της καταστροφής του Χοδολλογομόρ και των βασιλέων των μετ’ αυτού, εν τη κοιλάδι Σαυή ήτις είναι η κοιλάς του βασιλέως. Και ο Μελχισεδέκ βασιλεύς Σαλήμ έφερεν έξω άρτον και οίνον· ήτο δε ιερεύς του Θεού του Υψίστου. Και ευλόγησεν αυτόν και είπεν, Ευλογημένος ο Άβραμ παρά του Θεού του Υψίστου, όστις έκτισε τον ουρανόν και την γην· και ευλογητός ο Θεός ο Ύψιστος όστις παρέδωκε τους εχθρούς σου εις την χείρα σου. Και ο Άβραμ έδωκεν εις αυτόν δέκατον από πάντων».—Γένεσις 14:17-20.
17. Από ποιες απόψεις προσκίαζε ο Μελχισεδέκ τον Ιησού Χριστό σαν Αρχιερέα, και ήταν ο Ιησούς ο διάδοχος του Μελχισεδέκ;
17 Αυτό δε λέει ποιος ήταν ο ανθρώπινος πατέρας του Μελχισεδέκ ώστε να μπορούμε να πούμε ότι ο Μελχισεδέκ κληρονόμησε την ιεροσύνη του από τον πατέρα του. Ούτε μας λέει πότε πέθανε ο Μελχισεδέκ, ώστε δεν μπορούμε να πούμε ότι η ιεροσύνη του τελείωσε τότε. Έτσι η ιεροσύνη του επεκτάθηκε για ένα αόριστο χρονικό διάστημα. Σύμφωνα μ’ αυτό, δεν αναφέρεται κανένας διάδοχος του Μελχισεδέκ. Απ’ αυτές τις απόψεις μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να προσκιάσει τον Αρχιερέα Ιησού Χριστό. Ή, θα μπορούσε να λεχθεί ότι ο Ιησούς Χριστός είναι «ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». Ο Ιησούς Χριστός δεν έλαβε την ιεροσύνη του από τον Μελχισεδέκ· δεν ήταν ένας ιερατικός διάδοχος του Μελχισεδέκ. Ήταν μόνο κατά την «τάξιν (τρόπον)» σαν τον βασιλιά-ιερέα της Σαλήμ.
18. Σύμφωνα με το όνομα Μελχισεδέκ, τι είδους ιεροσύνη θα είναι η ιεροσύνη του Χριστού, και πώς τα εδάφια Εβραίους 6:20 μέχρι και 7:3 εξηγούν τα ζητήματα τα σχετικά με τον Μελχισεδέκ;
18 Αφού το όνομα Μελχισεδέκ σημαίνει «Βασιλεύς Δικαιοσύνης» και εφόσον ο Ιησούς Χριστός είναι κατά «τάξιν» σαν κι αυτόν, αυτό εξασφαλίζει ότι η Αρχιεροσύνη του Ιησού Χριστού για χίλια χρόνια θα είναι μια δίκαιη ιεροσύνη χωρίς ραδιούργα δολοπλόκα παπαδοκρατία. Αυτό μας εξηγείται ωραία στα εδάφια Εβραίους 6:20 μέχρι και 7:3, όπου διαβάζουμε: «Ο Ιησούς εισήλθεν υπέρ ημών πρόδρομος, γενόμενος αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ. Διότι ούτος ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ, ιερεύς του Θεού του Υψίστου, όστις συνήντησε τον Αβραάμ επιστρέφοντα από της καταστροφής των βασιλέων και ηυλόγησεν αυτόν, εις ον ο Αβραάμ εχώρισε και δέκατον από πάντων των λαφύρων, όστις πρώτον μεν ερμηνεύεται βασιλεύς δικαιοσύνης, έπειτα δε βασιλεύς Σαλήμ, το οποίον είναι βασιλεύς ειρήνης, απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μη έχων μήτε αρχήν ημερών μήτε τέλος ζωής, αλλ’ αφωμοιωμένος με τον Υιόν του Θεού, μένει ιερεύς πάντοτε».
19. Πώς ο Μελχισεδέκ ‘είχε γίνει όμοιος με τον Γιο του Θεού’ στο ζήτημα της ιεροσύνης, κι έτσι από τι εξαρτιόταν η ιεροσύνη του Ιησού;
19 Πώς ο Μελχισεδέκ ‘είχε γίνει όμοιος με τον Γιο του Θεού’ ή πώς χρησιμοποιήθηκε για να εξεικονίσει τον Ιησού Χριστό, τον Γιο του Θεού; Με το ότι ο Ιεχωβά Θεός χρησιμοποίησε τον Μελχισεδέκ σαν ένα υπόδειγμα όταν μιλούσε για έναν όρκο που επρόκειτο να κάνει για χάρη του Γιου του Ιησού Χριστού. Ο Θεός ενέπνευσε τον Βασιλιά Δαβίδ να πει στον Ψαλμό 110:1-4: «Είπεν ο Κύριος (Ιεχωβά, ΜΝΚ ) προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. . . . Ώμοσεν ο Κύριος και δεν θέλει μεταμεληθή, Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». Έτσι, όπως και στην περίπτωση του Μελχισεδέκ, η ιεροσύνη του Ιησού Χριστού δε βασιζόταν σε ανθρώπινη καταγωγή και κληρονομιά. Δε χρειαζόταν να πάρει την ιεροσύνη του ούτε μέσω του Μελχισεδέκ ούτε μέσω της ιερατικής οικογένειας της φυλής Λευί. Η ιεροσύνη του Ιησού βασιζόταν πάνω στον όρκο του Ιεχωβά Θεού και πάνω στο ότι αναστήθηκε άφθαρτος από τους νεκρούς σε ουράνια ζωή στα δεξιά του Θεού.
20, 21. (α) Γιατί υπήρχε ανάγκη αλλαγής της ιεροσύνης για χάρη του ανθρώπινου γένους, από την ιεροσύνη του Ααρών σε ιεροσύνη όμοια με του Μελχισεδέκ; (β) Πώς δείχνεται αυτό στα εδάφια Εβραίους 7:11-14;
20 Η ιεροσύνη της Λευιτικής οικογένειας του Ααρών είχε θεσπιστεί από το Νόμο τον οποίο ο Ιεχωβά έδωσε στο λαό του Ισραήλ μέσω του μεσίτη Μωυσή στο Όρος Σινά στην Αραβία. Επειδή, όμως, η οικογένεια του Ααρών είχε κληρονομημένη αμαρτία και ατέλεια από τον παραβάτη Αδάμ, δεν μπορούσε να παραγάγει ούτε και παρήγαγε έναν τέλειο αρχιερέα· αυτός ο νόμος δεν μπόρεσε να παραγάγει καμιά ιερατική τελειότητα. (Ρωμαίους 5:12) Έτσι η κατάσταση όλου του ανθρώπινου γένους απαιτούσε να κάνει ο Ιεχωβά Θεός κάποια αλλαγή ιερατείου, μια αλλαγή από ένα ατελές, θνητό ιερατείο σ’ ένα τέλειο, αιώνιο ιερατείο. Έτσι αυτό απαιτούσε έναν αρχιερέα σαν τον αρχαίο Μελχισεδέκ. Αυτό είναι εκείνο που εννοείται όταν το Εβραίους 7:11-14 λέει:
21 «Εάν λοιπόν η τελειότης υπήρχε διά Λευιτικής ιερωσύνης· διότι ο λαός επ’ αυτής [της Λευιτικής ιεροσύνης] έλαβε τον νόμον· τις χρεία πλέον να εγερθή άλλος ιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ, και ουχί να λέγηται κατά την τάξιν Ααρών; Διότι μετατιθεμένης της ιερωσύνης, εξ ανάγκης και νόμου μετάθεσις γίνεται. Επειδή εκείνος [ο Ιησούς Χριστός], περί του οποίου λέγονται ταύτα, άλλης φυλής μετείχεν, εξ ης ουδείς επλησίασεν εις το θυσιαστήριον. Επειδή είναι πρόδηλον ότι εξ Ιούδα ανέτειλεν ο Κύριος ημών, εις την οποίαν φυλήν ο Μωυσής ουδέν περί ιερωσύνης ελάλησε».
22, 23. (α) Σε αντίθεση με τον Λευϊτικό αρχιερέα, πώς έγινε αρχιερέας ο Ιησούς; (β) Σύμφωνα με το Εβραίους 7:23-28, πώς μπορεί ο Ιησούς σαν αρχιερέας να σώσει πλήρως εκείνους που πλησιάζουν τον Θεό μέσω αυτού;
22 Ο Εβραίος αρχιερέας Ααρών και οι διάδοχοί του στο λειτούργημα δεν έγιναν ιερείς μέσω κάποιου όρκου που έκανε ο Ιεχωβά Θεός. Αλλά ο Ιησούς Χριστός, χωρίς να έχει κανέναν ιερατικό δεσμό πάνω στη γη, έγινε αρχιερέας με όρκο του Θεού. Η ζωή του διακόπηκε για ένα σύντομο διάστημα όταν πέθανε σαν τέλεια ανθρώπινη θυσία, αλλά αναστήθηκε σε ουράνια άφθαρτη ζωή για να είναι αρχιερέας για πάντα σαν τον Μελχισεδέκ. Η αντίθεση ανάμεσα σ’ αυτόν και στο Λευιτικό ιερατείο του Ααρών και στους διαδόχους του εκτίθεται στην προς Εβραίους 7:23-28 όπου διαβάζουμε:
23 «Και εκείνοι μεν έγιναν πολλοί [γιοι του Ααρών] ιερείς, επειδή εμποδίζοντο υπό του θανάτου να παραμένωσιν· εκείνος [ο Μεγαλύτερος Μελχισεδέκ] όμως, επειδή μένει εις τον αιώνα, έχει αμετάθετον την ιερωσύνην· όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών. Διότι τοιούτος αρχιερεύς έπρεπεν εις ημάς, όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών και υψηλότερος των ουρανών γενόμενος, όστις δεν έχει καθ’ ημέραν ανάγκην, ως οι αρχιερείς, να προσφέρη πρότερον θυσίας υπέρ των ιδίων αυτού αμαρτιών, έπειτα υπέρ των του λαού· διότι άπαξ έκαμε τούτο, ότε προσέφερεν εαυτόν. Διότι ο νόμος [του Μωυσή] καθιστά αρχιερείς ανθρώπους έχοντας αδυναμίαν· ο λόγος όμως της ορκωμοσίας [του Θεού] της μετά τον νόμον [πάνω από 400 χρόνια αργότερα] κατέστησε τον Υιόν, όστις είναι τετελειωμένος εις τον αιώνα».
24. Σε ποια «άγια» είναι αρχιερέας ο Ιησούς Χριστός, και για ποια περίοδο της ιεροσύνης του θα είναι ευγνώμονες οι άνθρωποι;
24 Έτσι ποιο είναι το σημείο που αποδεικνύεται εδώ; Το εξής, όπως εκτίθεται στα επόμενα δύο εδάφια (Εβραίους 8:1, 2) σαν ανακεφαλαίωση: «Κεφάλαιον δε των λεγομένων είναι τούτο, Τοιούτον έχομεν αρχιερέα, όστις εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου της μεγαλωσύνης εν τοις ουρανοίς, λειτουργός των αγίων και της σκηνής της αληθινής, την οποίαν κατεσκεύασεν ο Κύριος, και ουχί άνθρωπος». Δε θα πρέπει, επομένως, να είναι το ανθρώπινο γένος πάρα πολύ ευγνώμον στον Θεό που έχει έναν Αρχιερέα σαν κι αυτόν που πλησιάζει τον Θεό και ικετεύει για μας στη διάρκεια των καθορισμένων χιλίων ετών στα οποία ο Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονές του θα είναι δεμένοι και ριγμένοι στην άβυσσο; Βεβαίως! Πραγματικά μια τέτοια προμήθεια του Θεού εξασφαλίζει τα καλύτερα πράγματα για το ανθρώπινο γένος.
25. Γιατί ο Ιησούς δεν υπηρέτησε σαν αρχιερέας στο ναό της Ιερουσαλήμ, και τίνος τύπος ήταν ο ναός της Ιερουσαλήμ;
25 Όταν ο Ιησούς Χριστός ήταν πάνω στη γη σαν τέλειος άνθρωπος, ποτέ δεν υπηρέτησε σαν λειτουργός στο ναό στην Ιερουσαλήμ. Δεν ήταν εξουσιοδοτημένος από το Νόμο του Μωυσή να το κάνει αυτό, γιατί δεν ήταν Λευίτης ή από την ιερατική οικογένεια του Ααρών. Ωστόσο, υπηρέτησε σ’ έναν υψηλότερο άγιο τόπο, σ’ έναν ανώτερο ή πιο σπουδαίο ναό, που δεν είχε οικοδομηθεί στην Ιερουσαλήμ από ανθρώπους σαν τον Βασιλιά Ηρώδη τον Μέγα ή τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ ή τον Βασιλιά Σολομώντα. Εκείνοι οι ανθρωποποίητοι ναοί, όπως και η ιερή σκηνή του μαρτυρίου που έστησε ο προφήτης Μωυσής, ήταν απλώς τυπικοί, εξεικονιστικοί. (Έξοδος 40:1-33) Δεν υπάρχει ιστορική απόδειξη ότι ο Βασιλιάς Μελχισεδέκ έχτισε κάποιο ναό στη Σαλήμ και ότι χρειαζόταν ένα τέτοιο οικοδόμημα για να μπορεί να υπηρετεί σαν «ιερεύς του Θεού του Υψίστου». Έτσι τίποτα τέτοιο που να συνδέεται με τον Μελχισεδέκ δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν υπόδειγμα. Αλλά ο Μεγαλύτερος Μελχισεδέκ, ο Ιησούς Χριστός, υπηρετεί σαν Αρχιερέας στον αντιτυπικό άγιο τόπο και ναό, δηλαδή, ‘στα άγια και στη σκηνή την αληθινή, την οποία κατασκεύασε ο Ιεχωβά’.
Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΝΑΟΣ
26, 27. (α) Σε ποια διαμερίσματα διαιρούνταν η ιερή σκηνή και ο ναός της Ιερουσαλήμ; (β) Ποια ήταν τα σκεύη στα αντίστοιχα διαμερίσματα της σκηνής και του ναού του Σολομώντα;
26 Η ιερή σκηνή που ανεγέρθηκε από τον Μωυσή στο Όρος Σινά, και οι ναοί στην Ιερουσαλήμ είχαν δύο διαμερίσματα. Το πρώτο διαμέρισμα ονομαζόταν Τα Άγια και το δεύτερο ή το πιο εσωτερικό διαμέρισμα ονομαζόταν Τα Άγια των Αγίων, το πιο Άγιο από όλα.
27 Στο πρώτο διαμέρισμα, στα Άγια, τα σκεύη ήταν το χρυσό τραπέζι για την παρουσίαση των άρτων που συνήθως ονομάζονταν «οι άρτοι της προθέσεως», ‘οι άρτοι της παρουσίασης’, και η μη μετακινούμενη χρυσή λυχνία με εφτά διακλαδώσεις που κατέληγαν σε λυχνάρια, και το μόνιμο χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος. Εδώ κάτω από το φως της χρυσής λυχνίας, ο αρχιερέας μπορούσε να τακτοποιεί ‘τους άρτους της παρουσίασης’ και να προσφέρει ευωδιαστό θυμίαμα στο θυσιαστήριο. Αλλά στο πιο εσωτερικό διαμέρισμα, ή στα Άγια των Αγίων, υπήρχε, τόσο στην περίπτωση της σκηνής που έστησε ο Μωυσής όσο και του ναού που χτίστηκε από τον Βασιλιά Σολομώντα, η ιερή χρυσή Κιβωτός της Διαθήκης, με το χρυσό σκέπασμα πάνω από το οποίο υπήρχαν δύο χρυσά χερουβείμ με τα πρόσωπα αντικριστά το ένα προς το άλλο και με απλωμένες φτερούγες. Το φως μέσα στο πιο εσωτερικό διαμέρισμα ή στα Άγια των Αγίων δινόταν από το θαυματουργικό φως που ονομαζόταν Φως Σεκινά, και το οποίο αιωρούνταν πάνω από το ιλαστήριο κάλυμμα ανάμεσα στα δύο χερουβείμ.
28. Τι προετοιμασίες έκανε ο Ιουδαίος αρχιερέας για να ραντίσει το αίμα των εξιλεωτικών θυσιών στα Άγια των Αγίων, και για τίνων αμαρτίες έκανε έτσι εξιλέωση;
28 Ο Ααρωνικός αρχιερέας, πριν παρουσιάσει το εξιλεωτικό αίμα των θυσιών μια φορά το χρόνο τη Μέρα του Εξιλασμού, έπαιρνε ένα φορητό «θυμιατήριο» και περνούσε πέρα από την εσωτερική κουρτίνα που χώριζε το πρώτο διαμέρισμα από το πιο εσωτερικό διαμέρισμα (τα Άγια των Αγίων), και έκαιγε θυμίαμα μπροστά στην Κιβωτό της Διαθήκης με το φωτισμό από το Φως Σεκινά. Έτσι προετοίμαζε τα πράγματα για να επιστρέψει αργότερα με το αίμα των δύο εξιλεωτικών θυσιών και να το ραντίσει στο εξιλεωτικό κάλυμμα (το Ιλαστήριο) της Κιβωτού της Διαθήκης. Μ’ αυτόν τον τρόπο έκανε εξιλέωση τόσο για τα δικά του αμαρτήματα όσο και του Λευιτικού του οίκου ή της φυλής του και κατόπιν για τα αμαρτήματα του λαού Ισραήλ. Αυτή ήταν η εξιλεωτική διαδικασία όπως περιγράφεται στη διαθήκη του Νόμου του Μωυσή.—Εβραίους 9:1-10· Αριθμοί 7:89.
29. (α) Πότε εγκαινιάστηκε η ιερή «σκηνή» που στήθηκε από τον Μωυσή, και πότε εγκαινιάστηκε ο ναός του Σολομώντα; (β) Πότε φέρθηκε σε ύπαρξη η αληθινή σκηνή ή ναός;
29 Η ιερή σκηνή του μαρτυρίου [της συνάντησης, ΜΝΚ ] στήθηκε από τον Μωυσή στην έρημο του Σινά την πρώτη μέρα του ανοιξιάτικου μήνα Νισάν του έτους 1512 π.Χ. Ο Βασιλιάς Σολομώντας αποπεράτωσε το ναό του στην Ιερουσαλήμ το 1027 π.Χ. και κατόπιν τον αφιέρωσε τη δέκατη πέμπτη μέρα του φθινοπωρινού μήνα Τισρί του έτους 1026 π.Χ. (1 Βασιλέων 8:1, 2, 65, 66) Αλλά πότε ήρθε σε ύπαρξη η αντιτυπική σκηνή ή ναός, η «αληθινή σκηνή» με τα «άγιά» της; Αυτό έγινε ενόσω ο τυπικός ναός που χτίστηκε από τον Βασιλιά Ηρώδη τον Μέγα στεκόταν ακόμη στην Ιερουσαλήμ. Αυτό έγινε στις αρχές του φθινοπώρου του έτους 29 μ.Χ. Πώς συνέβη αυτό; Τι συνέβη τότε ώστε να χρειάζεται ο αληθινός ναός;
30, 31. (α) Με ποιο γεγονός, και πώς, ήρθε σε ύπαρξη ο αντιτυπικός Αρχιερέας; (β) Ποια αντιτυπική μέρα για την αφαίρεση των αμαρτιών άρχισε τότε, και τι πρόσφερε ο Ιησούς σε σύγκριση μ’ αυτό που πρόσφερε ο Ααρών;
30 Εκείνο το έτος το 29 μ.Χ. ήρθε σε ύπαρξη ο αντιτυπικός Αρχιερέας, και, σαν τον Λευίτη αρχιερέα Ααρών, έπρεπε να έχει μια ιερή σκηνή ή ναό στον οποίο να υπηρετεί. Αυτός ο αντιτυπικός Αρχιερέας που θα πρόσφερε θυσία είναι ο Κύριος Ιησούς, χρισμένος με το άγιο πνεύμα του Θεού για να είναι πνευματικός αρχιερέας. Αυτό το χρίσμα με άγιο πνεύμα ήρθε πάνω του μετά το βάφτισμά του στον Ιορδάνη Ποταμό από τον Ιωάννη το Βαφτιστή. Έτσι έγινε Μεσσίας ή Χρισμένος σε ηλικία τριάντα χρόνων, τρεισήμισι χρόνια πριν από τον θυσιαστικό του θάνατο για τις αμαρτίες του ανθρώπινου γένους. (Δανιήλ 9:24, 25, 27· Λουκάς 3:21-23) Εκείνη τη στιγμή άρχισε η μεγάλη αντιτυπική Μέρα του Εξιλασμού, και ο Ιησούς Χριστός είχε κάτι καλύτερο από ό,τι είχε ο Αρχιερέας Ααρών την τυπική εκείνη μέρα του έτους 1512 π.Χ., αφού είχε στηθεί η ιερή σκηνή. Τι ήταν αυτό; Στην προς Εβραίους 8:3-6 και 9:11-14 διαβάζουμε:
31 «Πας αρχιερεύς καθίσταται διά να προσφέρη δώρα και θυσίας· όθεν είναι αναγκαίον να έχη και ούτος τι, το οποίον να προσφέρη. Επειδή εάν ήτο επί γης, ουδέ ήθελεν είσθαι ιερεύς, διότι υπήρχον οι ιερείς οι προσφέροντες τα δώρα κατά τον νόμον, οίτινες λειτουργούσιν εις υπόδειγμα και σκιάν των επουρανίων, καθώς ελαλήθη προς τον Μωυσήν ότε έμελλε να κατασκευάση την σκηνήν· διότι, Πρόσεχε, λέγει, να κάμης πάντα κατά τον τύπον τον δειχθέντα εις σε εν τω όρει. Τώρα όμως ο Χριστός έλαβεν εξοχωτέραν λειτουργίαν, καθόσον είναι και ανωτέρας διαθήκης μεσίτης, ήτις ενομοθετήθη με ανωτέρας επαγγελίας».
32. Όπως εξεικονίστηκε στην περίπτωση του Ααρών, σε τι εισήλθε ο Ιησούς Χριστός, και με τι, για να καθαρίσει τη συνείδησή μας από νεκρά έργα;
32 «Ελθών δε ο Χριστός αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών διά της μεγαλητέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποιήτου, τουτέστιν ουχί ταύτης της κατασκευής, ουδέ δι’ αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν. Διότι εάν το αίμα των ταύρων και τράγων και η σποδός της δαμάλεως ραντίζουσα τους μεμολυσμένους αγιάζη προς την καθαρότητα της σαρκός, πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις διά του Πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;»
33, 34. (α) Τι συμβόλιζε ο Ιησούς με το να καταδυθεί στον Ιορδάνη Ποταμό; (β) Τι είχε ετοιμάσει ο Θεός για τον άνθρωπο Ιησού, και γιατί αυτός το πρόσφερε αυτό, και πόσο συχνά;
33 Έτσι, όταν ο τέλειος άνθρωπος Ιησούς Χριστός έγινε χρισμένος Αρχιερέας του Θεού μετά το βάφτισμά του στο νερό, τι ήταν εκείνο που είχε να προσφέρει στον Θεό για θυσία; Δεν ήταν το σώμα κάποιου ζώου κατώτερου από τον άνθρωπο του οποίου το αίμα ποτέ δε θα μπορούσε να αποπλύνει τις ανθρώπινες αμαρτίες, αλλά το δικό του τέλειο ανθρώπινο σώμα το οποίο είχε στη διάθεσή του επειδή είχε γεννηθεί από μια παρθένα γυναίκα, τη Μαρία. Αναγνώριζε ότι ο Παντοδύναμος Θεός τον είχε ετοιμάσει και εξαρτίσει γι’ αυτή την πορεία θυσίας. Αναγνώριζε ότι σ’ αυτόν τον ξεχωριστό καιρό ήταν θέλημα του Θεού να αναλάβει αυτή την πορεία της αυτοθυσίας. Συνεπώς, όταν ήρθε στον Ιωάννη τον Βαφτιστή για να βυθιστεί στον Ιορδάνη Ποταμό, ήρθε παρουσιάζοντας τον εαυτό του στον Θεό για να κάνει το θείο θέλημα από τότε κι έπειτα. Το βάφτισμά του σε νερό συμβόλιζε την παρουσίαση του εαυτού του να κάνει το θέλημα του Θεού ακόμη και μέχρι θυσιαστικό θάνατο. Σχετικά μ’ αυτό, το Εβραίους 10:4-10 λέει:
34 «Διότι αδύνατον είναι αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρή αμαρτίας. Διά τούτο εισερχόμενος εις τον κόσμον, λέγει· Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ’ ητοίμασας εις εμέ σώμα· εις ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ευηρεστήθης· τότε είπον· Ιδού, έρχομαι, εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού, διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου. Αφού είπεν ανωτέρω ότι θυσίαν και προσφοράν και ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ηθέλησας ουδέ ευηρεστήθης εις αυτάς, αίτινες προσφέρονται κατά τον νόμον, τότε είπεν· Ιδού, έρχομαι διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου. Αναιρεί το πρώτον, διά να συστήση το δεύτερον. Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι διά της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης».
35. (α) Τι έβαζαν πάνω στο θυσιαστήριο, και τι προσφερόταν πάνω σ’ αυτό την τυπική Μέρα του Εξιλασμού; (β) Ποιο ήταν το αντιτυπικό «θυσιαστήριο» πάνω στο οποίο θα πρόσφερε ο Ιησούς τον εαυτό του;
35 Την αρχαία τυπική μέρα του εξιλασμού ο αρχιερέας Ααρών έβαζε μερικό από το αίμα του εξιλαστήριου θύματος στο θυσιαστήριο, που ήταν στη μέση της αυλής μπροστά από την ιερή σκηνή της συνάντησης. (Λευιτικόν 16:16-19, 25) Ποιο ήταν, λοιπόν, το αντιτυπικό «θυσιαστήριο» πάνω στο οποίο ο Ιησούς Χριστός σαν πνευματικός αρχιερέας πρόσφερε τη θυσία της τέλειας ανθρώπινης ύπαρξής του; Δεν ήταν ένα υλικό θυσιαστήριο σαν εκείνο το χάλκινο θυσιαστήριο στην αυλή της σκηνής της συνάντησης. Δεν ήταν ο πάσσαλος της εκτέλεσης πάνω στον οποίο κρεμόταν ωσότου πέθανε στον Γολγοθά, γιατί εκείνος ο πάσσαλος ήταν κάτι καταραμένο και δεν ήταν αγιασμένος με το πολύτιμο αίμα του. (Δευτερονόμιον 21:22, 23· Γαλάτας 3:13) Μάλλον, ήταν κάτι πνευματικό πάνω στο οποίο ο Ιησούς Χριστός μπορούσε να προσφέρει την αξία του τέλειου ζωντανού ανθρώπινου σώματός του. Ήταν το θείο «θέλημα» ή ευαρέσκεια. Για να κάνει αυτό το «θέλημα» παρουσίασε τον εαυτό του. Ήταν θέλημα του Θεού να δεχτεί τώρα μια ανθρώπινη θυσία αντί θυσίες ζώων. Έτσι, με βάση αυτό το θείο «θέλημα», ο Ιησούς πρόσφερε την αξία της ανθρώπινης ζωής του.
36. Ποιοι έχουν εξουσία να τρώνε από το πνευματικό «θυσιαστήριο», και με ποια αποτελέσματα για τους εαυτούς τους;
36 Έτσι ήρθε σε ύπαρξη το αντιτυπικό «θυσιαστήριο», σχετικά με το οποίο το Εβραίους 13:10 λέει στους χρισμένους Χριστιανούς: «Έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν». Πόσο υλιστικό φρόνημα δείχνει και πόσο αντιγραφικό είναι, επομένως, να οικοδομούν ορισμένοι ιερείς του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου ένα υλικό «θυσιαστήριο» στα εκκλησιαστικά τους κτίρια ή σε άλλους τόπους λατρείας και να ισχυρίζονται ότι προσφέρουν επανειλημμένα τη θυσία του Χριστού, όπως κάνουν στην τέλεση της «Θείας Λειτουργίας»! Εκείνοι που έχουν την εξουσία να τρώνε από το αληθινό πνευματικό «θυσιαστήριο» είναι «ηγιασμένοι διά της προσφοράς του σώματος του Χριστού άπαξ γενομένης».
37. (α) Μαζί με το πνευματικό «θυσιαστήριο», ποιο άλλο πράγμα που είχε σχέση με την αρχαία «σκηνή» ήρθε σε ύπαρξη; (β) Τι εξεικόνιζε αυτή η αυλή στην περίπτωση του Ιησού;
37 Όπως ακριβώς το αρχαίο χάλκινο θυσιαστήριο βρισκόταν στη μέση της αυλής μπροστά από την ιερή σκηνή της συνάντησης, με τον ίδιο τρόπο επίσης μαζί με το αντιτυπικό πνευματικό «θυσιαστήριο» ήρθε σε ύπαρξη και η αντιτυπική «αυλή». Αυτό εξεικονίζει όχι κάποια τοποθεσία ή μέρος, αλλά μια κατάσταση ενός ατόμου πάνω στη γη. Ο Ιησούς Χριστός ο χρισμένος Αρχιερέας ήταν μέσα σ’ εκείνη την αντιτυπική αυλή γιατί βρισκόταν στην κατάσταση ενός τέλειου ανθρώπινου πλάσματος. Η κατάστασή του πάνω στη γη ήταν επομένως στην κυριολεξία δίκαιη, ευθεία, άμεμπτη, άμωμη. Σαν τους γιους του Κορέ του Λευίτη, ο Ιησούς βρήκε τόπο ανάπαυσης για τον εαυτό του στο μεγαλειώδες θυσιαστήριο του θελήματος του Ιεχωβά στην αυλή της αληθινής «σκηνής» του Ιεχωβά Θεού. (Ψαλμός 84:1-3) Ευφραινόταν να κάνει το θείο θέλημα.—Ψαλμός 40:8.
38, 39. (α) Μαζί με την αυλή και το θυσιαστήριο, τι άλλο ήρθε σε ύπαρξη; (β) Ποιο ερώτημα δημιουργεί αυτό, και ποια λόγια του Ιησού δείχνουν τον τόπο διαμονής του Θεού;
38 Τότε ήρθε σε ύπαρξη όχι μόνο το αντιτυπικό θυσιαστήριο και η αντιτυπική αυλή για να εξυπηρετήσει τον νέο πνευματικό Αρχιερέα, τον χρισμένο Ιησού, αλλά ήρθε επίσης σε ύπαρξη και η αντιτυπική σκηνή ή ναός. Από τότε και έπειτα η ‘αληθινή σκηνή, την οποία έστησε ο Ιεχωβά’ ήταν στη διάθεση του νέου πνευματικού Αρχιερέα.
39 Ποια είναι αυτή η «αληθινή σκηνή» ή ναός; Μήπως είναι ένα νέο ειδικό οικοδόμημα που ο Δημιουργός κατασκεύασε για τον εαυτό του πάνω στους αόρατους ουρανούς; Όχι, γιατί ο Θεός δε χρειάζεται κάτι τέτοιο. Ο Ύψιστος Θεός είχε πάντοτε έναν τόπο κατοικίας στον ουρανό. Δεν είναι ένα πνεύμα που διαποτίζει τα πάντα, το οποίο είναι πανταχού παρών και βρίσκεται παντού ταυτόχρονα. Επειδή είναι ένα νοήμον Πρόσωπο, έχει το μέρος όπου διαμένει και όπου μπορεί να τον πλησιάσει κανείς. Ο Ιησούς Χριστός δίδαξε τους μαθητές του να προσεύχονται: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς· αγιασθήτω το όνομά σου». Μας προειδοποίησε να μην περιφρονούμε κανέναν από τους ‘μικρούς τούτους’ που πίστευαν σ’ αυτόν και εξήγησε το γιατί, λέγοντας: «Διότι σας λέγω ότι οι άγγελοι αυτών εν τοις ουρανοίς διαπαντός βλέπουσι το πρόσωπον του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς». (Ματθαίος 6:9· 18:10) Δηλαδή, αυτοί οι ουράνιοι άγγελοι έχουν πρόσοδο στον θείο Πατέρα.
40. Τι μπορούσε να κάνει ο Θεός σχετικά με την ουράνια διαμονή του για να την κάνει να παραβάλλεται με τα Άγια των Αγίων της ιερής «σκηνής»;
40 Ωστόσο, ο Παντοδύναμος Θεός μπορεί να αλλάξει την εικόνα που παίρνει ο αποκλειστικός τόπος διαμονής του. Έτσι τον καιρό που δημιούργησε τον πνευματικό Αρχιερέα του με το να χρίσει τον Ιησού Χριστό, ο οποίος είχε μόλις βαφτιστεί, ο Θεός μπορούσε να κάνει ώστε η ουράνια διαμονή του να πάρει μια νέα όψη, έχοντας νέους διορισμούς ή χαρακτηριστικά γι’ αυτήν, σε σχέση με τους ανθρώπους μέσα στην αμαρτία τους (όχι σε σχέση με τους αναμάρτητους αγγέλους). Η αγιότητα της ουράνιας διαμονής του έγινε ακόμη πιο έντονη σε αντίθεση με την υπερβολική αμαρτωλότητα του ανθρώπινου γένους. Η προσωπική διαμονή του παρουσιάστηκε τώρα σαν τον άγιο τόπο ενός Θεού ο οποίος είναι δίκαιος και ωστόσο είναι ελεήμονας, ώστε να δέχεται μια κατάλληλη τέλεια θυσία για χάρη του βέβηλου ανθρώπινου γένους. Αλλά αυτή η θυσία, ή η αξία της, πρέπει να παρουσιαστεί από έναν Αρχιερέα ο οποίος είναι αναμάρτητος και άγιος και ο οποίος μπορεί να έχει προσωπική πρόσοδο στον Θεό. Έτσι ο ουράνιος θρόνος του γίνεται ένας εξιλαστήριος θρόνος. Με τον τρόπο αυτό ο Θεός έκανε ώστε η ουράνια διαμονή του να πάρει τα πνευματικά χαρακτηριστικά του διαμερίσματος που ονομαζόταν Άγια των Αγίων ή το πιο Άγιο διαμέρισμα της τυπικής σκηνής ή ναού.
41, 42. (α) Πού επιτρεπόταν να εισέρχεται ο Ααρών «άπαξ του ενιαυτού» και πώς; (β) Ποια ήταν τα Άγια των Αγίων στα οποία εισήλθε ο Ιησούς, σε ποια περίοδο έγινε αυτό, και πόσο συχνά;
41 Αυτή είναι η άποψη της Βίβλου. Θυμούμαστε ότι ο αρχιερέας Ααρών έφερνε το αίμα των θυσιών της μέρας του εξιλασμού μέσα στα Άγια των Αγίων της επίγειας σκηνής της συνάντησης, περνώντας την εσωτερική κουρτίνα ή παραπέτασμα για να το κάνει αυτό. (Λευιτικόν 16:12-17· Εβραίους 9:7) Για να εκπληρώσει αυτή την τυπική εικόνα, ο Αρχιερέας Ιησούς Χριστός πρέπει να μπει στα πραγματικά Άγια των Αγίων. Πού δείχνει η Βίβλος ότι βρίσκονται αυτά, και ποια είναι;
42 Ακούστε: «Διότι ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ’ εις αυτόν τον ουρανόν, διά να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών· ουδέ διά να προσφέρη πολλάκις εαυτόν, καθώς ο αρχιερεύς εισέρχεται εις τα άγια κατ’ ενιαυτόν με ξένον αίμα· διότι έπρεπε τότε [ο Ιησούς] πολλάκις να πάθη από καταβολής κόσμου· τώρα δε άπαξ εις το τέλος των [τυπικών] αιώνων (συστημάτων, ΜΝΚ ) εφανερώθη, διά να αθετήση την αμαρτίαν διά της θυσίας εαυτού».—Εβραίους 9:23-26.
43, 44. (α) Ποια, λοιπόν, είναι η άγια διαμονή του Θεού σχετικά με το ναό του; (β) Τι χώριζε τα Άγια από τα Άγια των Αγίων, και πώς πέρασε αυτό το χώρισμα ο Ιησούς Χριστός στο αντίτυπο;
43 Αντί να αποκορυφώσει την αντιτυπική Μέρα του Εξιλασμού με το να εισέλθει σε τυπικά «άγια» μέσα στην τυπική σκηνή ή ναό, ο Αρχιερέας Ιησούς Χριστός εισήλθε «εις αυτόν τον ουρανόν» όπου βρίσκεται ο ‘Θεός σαν πρόσωπο’. Αυτή η ουράνια διαμονή του ίδιου του προσώπου του Θεού είναι αληθινά Άγια των Αγίων, τα πιο Άγια από όλα.
44 Στην τυπική σκηνή ή ναό πάνω στη γη, τα Άγια των Αγίων αποκρύπτονταν από μια κουρτίνα ή παραπέτασμα, κι έτσι λεγόταν ότι τα Άγια των Αγίων ήταν στο εσωτερικό μέρος του παραπετάσματος ή κουρτίνας. Έτσι εκείνη η κουρτίνα εξεικόνιζε το ανθρώπινο σαρκικό εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεραστεί για να περάσει κανείς από την ανθρώπινη ζωή πάνω στη γη στους αόρατους ουρανούς. Ο Ιησούς Χριστός μέσω θανάτου και ανάστασης ξεπέρασε αυτό το εμπόδιο για να μπει στα ουράνια Άγια των Αγίων. Αυτό είναι εκείνο που εννοεί το Εβραίους 6:19, 20, όπου αφού μας μιλάει για την ουράνια ελπίδα των 144.000 πιστών μαθητών, λέει: «Την οποίαν (ελπίδα) έχομεν ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν και εισερχομένην εις το εσωτερικόν του καταπετάσματος, όπου ο Ιησούς εισήλθεν υπέρ ημών πρόδρομος, γενόμενος αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ».
ΤΑ «ΑΓΙΑ» ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
45. (α) Τι άλλο υπήρχε στη «σκηνή» εκτός από τα Άγια των Αγίων; (β) Ποιοι έμπαιναν στα Άγια, πόσο συχνά, και πώς;
45 Ας μην παραβλέψουμε το γεγονός ότι τα Άγια των Αγίων δεν ήταν το μόνο πράγμα που υπήρχε στην επίγεια σκηνή ή ναό. Εκτός από το πιο εσωτερικό διαμέρισμα, το οποίο ήταν τα Άγια των Αγίων, η σκηνή ή ο ναός είχαν κι ένα άλλο διαμέρισμα μπροστά από την κουρτίνα που τα χώριζε. Αυτό το διαμέρισμα λεγόταν Τα Άγια. (Εβραίους 9:1-3) Αφού τα Άγια των Αγίων εξεικόνιζαν ‘τον ίδιο τον ουρανό’ όπου βρίσκεται ‘ο Θεός προσωπικά’, τι εξεικόνιζαν τα Άγια που ήταν μπροστά από την κουρτίνα ή παραπέτασμα; Ενώ στα Άγια των Αγίων μπορούσε να μπει ο αρχιερέας μόνο ‘μια φορά το χρόνο’ τη μέρα του εξιλασμού, στα Άγια μπορούσε να εισέρχεται τακτικά όχι μόνο ο αρχιερέας αλλά επίσης όλοι οι υφιερείς. Οι ιερείς έμπαιναν μέσα σ’ αυτό το πρώτο διαμέρισμα, τα Άγια, απευθείας από την αυλή όπου βρισκόταν το θυσιαστήριο· αλλά έπρεπε να περάσουν ένα παραπέτασμα ή κρεμαστό ύφασμα που χώριζε τα Άγια από την αυλή.
46, 47. (α) Πότε και πώς μπήκε ο Ιησούς στα αντιτυπικά Άγια; (β) Έτσι τι παριστάνουν τα Άγια, και ποια προνόμια απολαμβάνουν μέσα σ’ αυτά οι αντιτυπικοί ιερείς;
46 Έτσι τα Άγια εξεικόνιζαν μια κατάσταση πιο ιερή από ό,τι η αυλή. Αφού τα Άγια χωρίζονταν μ’ ένα παραπέτασμα και τα περιεχόμενά τους ήταν έτσι κρυμμένα από τα μάτια εκείνων που ήταν στην αυλή, τα Άγια εξεικόνιζαν μια πνευματική κατάσταση ανώτερη από εκείνη που εξεικονίζεται από την αυλή, η οποία αυλή εξεικόνιζε μια ανθρώπινη κατάσταση με δίκαιη στάση μπροστά στον Θεό. Ο Ιησούς Χριστός μπήκε στην κατάσταση που εξεικονίστηκε από το διαμέρισμα των Αγίων όταν γεννήθηκε από το άγιο πνεύμα του Θεού μετά το βάφτισμά του στο νερό κι έτσι έγινε πνευματικός Γιος του Θεού. (Ματθαίος 3:13-17) Με το να χριστεί, επίσης, με το πνεύμα του Θεού, ο Ιησούς σαν πνευματικός Γιος του Θεού περιβλήθηκε με ιερατικό λειτούργημα· έγινε ο Αρχιερέας του Θεού, όπως εξεικονίστηκε από τον Αρχιερέα Ααρών.
47 Από την άποψη αυτή μπορούμε να δούμε ότι τα Άγια εξεικόνιζαν τη γεννημένη από το πνεύμα κατάσταση εκείνων που φέρνονται μέσα στην πνευματική ιεροσύνη. Σ’ αυτή την κατάσταση αυτοί οι πνευματικοί ιερείς πάνω στη γη απολαμβάνουν πνευματικό φως σαν από μια χρυσή λυχνία, τρώνε πνευματική τροφή σαν από ένα χρυσό τραπέζι με ‘άρτους παρουσίασης’ και προσφέρουν το θυμίαμα της προσευχής και υπηρεσίας στον Θεό σαν να στέκονται κοντά σ’ ένα χρυσό θυσιαστήριο θυμιάματος.—Έξοδος 40:4, 5, 22-28.
48. Για πόσο διάστημα βρισκόταν ο Ιησούς στην κατάσταση που εξεικονίστηκε από τα Άγια, και γιατί οι μαθητές του δεν είχαν σαφή αντίληψη σχετικά μ’ αυτόν;
48 Μετρώντας από τη μέρα του βαφτίσματος και του χρίσματός του με άγιο πνεύμα ως τη μέρα του θανάτου του (από το 29 ως το 33 μ.Χ.), ο Ιησούς Χριστός βρισκόταν σ’ αυτή τη γεννημένη από το πνεύμα ιερατική κατάσταση που εξεικονίστηκε από το διαμέρισμα των Αγίων για τριάμισι χρόνια. Οι υπηρεσίες του σ’ αυτή την κατάσταση δεν μπορούσαν κατάλληλα να γίνουν αντιληπτές και να εκτιμηθούν από απλούς φυσικούς ανθρώπους, ούτε ακόμη και από τους πιστούς μαθητές του, γιατί αυτοί έβλεπαν τα ζητήματα από μια φυσική ανθρώπινη άποψη. Η μέρα της Γιορτής της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., κατά την οποία εκχύθηκε πάνω τους το άγιο πνεύμα, δεν είχε ακόμη φτάσει. (Ιωάννης 7:39) Εμποδίζονταν να διακρίνουν σαν από ένα ‘παραπέτασμα στην είσοδο της σκηνής’, το οποίο έκρυβε τα πράγματα που βρίσκονταν μέσα στο διαμέρισμα των Αγίων.—Έξοδος 40:28, 29.
49. Πώς ο Ιησούς στα αντιτυπικά Άγια εμποδιζόταν να πλησιάσει άμεσα στα ουράνια Άγια των Αγίων;
49 Μέσα σ’ αυτή την Άγια κατάσταση, τη γεννημένη από το πνεύμα ιερατική κατάσταση, ο Αρχιερέας Ιησούς Χριστός πάνω στη γη εμποδιζόταν να έχει άμεση πρόσοδο στην ουράνια παρουσία του Θεού γιατί βρισκόταν σε σάρκα σαν ένα τέλειο ανθρώπινο πλάσμα. Υπήρχε εκείνη η συμβολική ‘κουρτίνα’ ανάμεσα σ’ αυτόν και στα ουράνια Άγια των Αγίων, όπως ακριβώς όταν ο Μωυσής «επέθηκε το καλυπτήριον καταπέτασμα και εσκέπασε την κιβωτόν του μαρτυρίου».—Έξοδος 40:21.
50. (α) Πότε πέρασε ο Ιησούς το εσωτερικό «καταπέτασμα» και πώς; (β) Ποιος όρκος σχετικά με την ιεροσύνη άρχισε τότε να ισχύει για τον Χριστό και γιατί;
50 Ο Ιησούς Χριστός σαν Αρχιερέας πέρασε πέρα απ’ αυτή τη συμβολική κουρτίνα της «αληθινής σκηνής» στις 16 του Νισάν του έτους 33 μ.Χ., με το να αναστηθεί από τους νεκρούς, όχι πια απλώς γεννημένος από το πνεύμα ενώ ακόμη παρέμενε άνθρωπος στη σάρκα, αλλά τώρα γεννημένος πλήρως σαν πνευματικός Γιος του Θεού στους αόρατους ουρανούς. Ο απόστολος Πέτρος το δηλώνει αυτό σωστά όταν γράφει: «Επειδή και ο Χριστός άπαξ έπαθε διά τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, διά να φέρη ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε διά του πνεύματος (στο πνεύμα, ΜΝΚ )». (1 Πέτρου 3:18) Εκείνη τη βαρυσήμαντη μέρα άρχισε να ισχύει στον Ιησού Χριστό ο όρκος του Θεού σχετικά με μια αιώνια ιεροσύνη «κατά την τάξιν Μελχισεδέκ», αφού τώρα ο Ιησούς είχε ανταμειφθεί με ‘δύναμη ακατάστρεπτης ζωής’. (Εβραίους 7:16, 24· Πράξεις 13:33-37· Ρωμαίους 1:1-4) Αφού εμφανίστηκε στους πιστούς μαθητές του με ειδικές εμφανίσεις στη διάρκεια των επόμενων σαράντα ημερών, ανέβηκε στον ουρανό και παρουσίασε στον ίδιο τον Θεό στα αληθινά Άγια των Αγίων την αξία της τέλειας ανθρώπινης θυσίας του.—Πράξεις 1:1-11· Εβραίους 9:24.
51. (α) Πότε τελείωσε η αντιτυπική Μέρα του Εξιλασμού, και πόσο διάστημα είχε διαρκέσει; (β) Πώς δόθηκε απόδειξη ότι η αξία της θυσίας του Ιησού είχε γίνει δεκτή στα Άγια των Αγίων;
51 Με την παρουσίαση αυτής της αξίας της θυσίας του Χριστού στα ουράνια Άγια των Αγίων, τελείωσε η μεγάλη αντιτυπική Μέρα του Εξιλασμού. Στην περίπτωση του Αρχιερέα Ααρών της φυλής Λευί, η εθνική μέρα του εξιλασμού ήταν απλώς μια κατά γράμμα εικοσιτετράωρη μέρα. Αλλά στην περίπτωση του Αρχιερέα Ιησού Χριστού, η αντιτυπική Μέρα του Εξιλασμού αποδείχτηκε ότι είναι μια περίοδος σχεδόν τριών χρόνων και οχτώ μηνών. Δέκα μέρες μετά την ανάληψη του Ιησού στον ουρανό δόθηκε η απόδειξη στους πιστούς μαθητές του στη γη ότι η αξία της ανθρώπινης θυσίας του όπως παρουσιάστηκε στον Θεό στα ουράνια Άγια των Αγίων είχε γίνει δεκτή. Πώς; Με την έκχυση του αγίου πνεύματος πάνω τους στην Ιερουσαλήμ την Κυριακή, 6 Σιβάν, τη μέρα της Γιορτής των Εβδομάδων ή τη μέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. (Πράξεις 2:1-36) Αυτό σημείωσε κάτι καινούργιο σχετικά με την ‘αληθινή σκηνή, την οποία οικοδόμησε ο Ιεχωβά’. Κι αυτό είναι που θα δούμε τώρα.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΥΦΙΕΡΕΙΣ
52. (α) Πώς προσκιάστηκε το ότι ο Μεγαλύτερος Μελχισεδέκ έχει υφιερείς; (β) Πότε εγκαταστάθηκε το Ααρωνικό ιερατείο, και ποιο «άγιο σημείο» τέθηκε στο κεφάλι του Ααρών;
52 Δεν υπάρχει ιστορική αναγραφή ότι ο Βασιλιάς-Ιερέας Μελχισεδέκ της αρχαίας Σαλήμ είχε υφιερείς. Αλλά ο Γιος του Θεού, που έχει γίνει «αρχιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» έχει υφιερείς. (Εβραίους 5:8-10) Αυτό προσκιάστηκε από την ιερατική οικογένεια του Ααρών του Λευίτη. Ο Ιεχωβά Θεός κάλεσε τον Ααρών να είναι αρχιερέας στον Ισραήλ και οι γιοι του να είναι υφιερείς σ’ αυτόν. Την πρώτη μέρα του ανοιξιάτικου μήνα Νισάν του έτους 1512 π.Χ., ο προφήτης Μωυσής υπάκουσε στην εντολή του Θεού και εγκατέστησε τον Ααρών και τους γιους του στην ιεροσύνη. (Έξοδος 40:1, 2, 12-16· 29:4-9· Λευιτικόν 8:1-13) Μαζί με τα άλλα αντικείμενα της ενδυμασίας του αρχιερέα «έκαμον το πέταλον του ιερού στέμματος [την πλάκα που έλαμπε, το άγιο σημείο της αφιέρωσης, ΜΝΚ ] εκ χρυσίου καθαρού και ενεχάραξαν επ’ αυτό γράμματα ως χάραγμα σφραγίδος, ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ (ΙΕΧΩΒΑ, ΜΝΚ )».—Έξοδος 39:30.
53. (α) Με το να διακοσμήσει έτσι το κάλυμμα του Αρχιερέα Ααρών, σε ποια εντολή του Ιεχωβά υπάκουσε ο Μωυσής; (β) Από ποιο Εβραϊκό ρήμα προήλθε η λέξη για το ‘σημείο της αφιέρωσης’;
53 Έτσι, όταν έντυνε τον αδελφό του Ααρών για να τον εγκαταστήσει σαν αρχιερέα, ο Μωυσής εκτέλεσε την εντολή του Ιεχωβά: «Και θέλεις βάλει την μίτραν επί την κεφαλήν αυτού και θέλεις βάλει το άγιον διάδημα [την πλάκα που έλαμπε, το άγιο σημείο της αφιέρωσης, ΜΝΚ ] επί την μίτραν. Τότε θέλεις λάβει το έλαιον του χρίσματος και θέλεις χύσει εξ αυτού επί την κεφαλήν αυτού και θέλεις χρίσει αυτόν». (Έξοδος 29:6, 7) Επειδή αυτό το ‘άγιο σημείο της αφιέρωσης’ ήταν ‘η πλάκα που έλαμπε’, φτιαγμένη από καθαρό χρυσάφι, πολλοί μεταφραστές των Εβραϊκών Γραφών προτιμούν να αποδίδουν αυτή την έκφραση σαν «το άγιον διάδημα», «το διάδημα της αγιότητας». (Βλέπε Έξοδος 29:6, υποσημείωση ΜΝΚ· Βίβλος της Ιερουσαλήμ ) Βέβαια, οι συνηθισμένες Εβραϊκές λέξεις για το «διάδημα» και το «στέφανος» είναι διαφορετικές από την Εβραϊκή λέξη που αποδίδεται ‘το σημείο της αφιέρωσης’. Στο Λευιτικόν 21:12 αυτή η τελευταία λέξη εφαρμόζεται στο χριστήριο λάδι πάνω στο κεφάλι του αρχιερέα, γιατί διαβάζουμε: «Και εκ του αγιαστηρίου δεν θέλει εξέλθει ουδέ θέλει βεβηλώσει το αγιαστήριον του Θεού αυτού· διότι το άγιον έλαιον του χρίσματος (το σημείο της αφιερώσεως, το χριστήριο έλαιο, ΜΝΚ ) του Θεού αυτού είναι επ’ αυτόν». Η Εβραϊκή λέξη προέρχεται από το ρήμα na·zarʹ, που μεταφράζεται «αφιερώνω» στον Ωσηέ 9:10.—Μία Αμερικανική Μετάφραση· ΜΝΚ.
54, 55. (α) Πώς αποκαλέστηκε ο χρισμένος αρχιερέας, και τι εξεικόνιζε το χρίσμα του; (β) Μήπως ο Ιωάννης ο Βαφτιστής έχρισε τον Ιησού με άγιο πνεύμα, ή ποιος το έκανε αυτό;
54 Χωρίς αμφιβολία, ο αρχιερέας Ααρών και οι διάδοχοί του στο αξίωμα ήταν άντρες αφιερωμένοι στον Ιεχωβά Θεό λόγω της επίσημης εγκατάστασής τους. (Έξοδος 29:30, 35) Επειδή είχε χριστεί με το άγιο χριστήριο λάδι, ο αρχιερέας ονομαζόταν «ο κεχρισμένος», ή Μεσσίας (Λευιτικόν 4:3, 5, 16· 6:22), όπως ονομάζονταν αργότερα και οι βασιλιάδες του Ισραήλ. (1 Σαμουήλ 24:6, 10· 26:9-11· Θρήνοι 4:20) Έτσι, αφού αναφέρονται τα ονόματα των τεσσάρων γιων και υφιερέων του Αρχιερέα Ααρών, διαβάζουμε: «Ταύτα είναι τα ονόματα των υιών του Ααρών, των ιερέων των κεχρισμένων, οίτινες καθιερώθησαν διά να ιερατεύωσιν». (Αριθμοί 3:1-3) Όταν ο Μωυσής, ο μεσίτης μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και του έθνους Ισραήλ, έχρισε τον μεγαλύτερο αδελφό του να είναι αρχιερέας, αυτό είχε μια τυπική σημασία. Εξεικόνιζε ότι ο Θεός θα έχριε τον Γιο του Ιησού με άγιο πνεύμα αφού θα είχε ανεβεί από το νερό του βαφτίσματος.
55 Ο Ιωάννης ο Βαφτιστής ήταν ο γιος ενός Λευίτη ιερέα, δηλαδή, του Ζαχαρία της ιερατικής εφημερίας του Αβιά. Ωστόσο, ο Ιωάννης απλώς βάφτισε τον Ιησού στον Ιορδάνη Ποταμό· δεν έχρισε τον Ιησού να είναι πνευματικός αρχιερέας. (Λουκάς 1:5-17· 3:21-23· Μάρκος 1:9-11) Μόνο ο Θεός θα μπορούσε να χρίσει τον Ιησού με άγιο πνεύμα.
56, 57. (α) Πότε έλαβε χώρα αυτό το βάφτισμα, και πώς ο Ιησούς Χριστός εκπλήρωσε αντιτυπικά αυτό που έκανε ο αρχιερέας τη μέρα εκείνη στο ναό; (β) Ποια προφητεία του Ιωήλ άρχισε να εκπληρώνεται εκεί, και πώς συνέδεσε ο Πέτρος τον Ιησού μ’ αυτό το ζήτημα;
56 Σχετικά με τον Ιησού, ο Ιωάννης ο Βαφτιστής είχε πει: «Έρχεται ο ισχυρότερός μου οπίσω μου, του οποίου δεν είμαι άξιος σκύψας να λύσω το λωρίον των υποδημάτων αυτού. Εγώ μεν σας εβάπτισα εν ύδατι, αυτός δε θέλει σας βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω». (Μάρκος 1:7, 8· Ιωάννης 1:33) Έτσι ο Ιησούς όχι μόνο χρίστηκε ο ίδιος με άγιο πνεύμα για να είναι πνευματικός αρχιερέας, αλλά επίσης επρόκειτο να πάρει τη δύναμη να βαφτίζει κι άλλους με άγιο πνεύμα. Αλλά πότε θα βάφτιζε με άγιο πνεύμα; Όχι πριν από το θάνατό του σαν τέλεια ανθρώπινη θυσία.
57 Μετά από την ανάστασή του από τους νεκρούς, δημιούργησε υλοποιημένα σάρκινα σώματα κι έκανε ορατές εμφανίσεις στους μαθητές του που ήταν ακόμη στην Ιερουσαλήμ. Τι τους είπε τότε για το άγιο πνεύμα; Τα εδάφια Πράξεις 1:4, 5 μας λένε: «Συνερχόμενος μετ’ αυτών, παρήγγειλε να μη απομακρυνθώσιν από Ιεροσολύμων, αλλά να περιμένωσι την επαγγελίαν του Πατρός, την οποίαν ηκούσατε, είπε, παρ’ εμού· διότι ο μεν Ιωάννης εβάπτισεν εν ύδατι, σεις όμως θέλετε βαπτισθή εν Πνεύματι Αγίω ουχί μετά πολλάς ταύτας ημέρας».
58, 59. (α) Όπως είπε ο Ιωάννης ο Βαφτιστής ποιο πράγμα θα έπαιρνε δύναμη να κάνει ο Ιησούς; (β) Πριν αφήσει ο Ιησούς τους μαθητές του, τι τους είπε για το βάφτισμα με άγιο πνεύμα;
58 Αυτό αποδείχτηκε ότι έγινε δέκα μέρες μετά την ανάληψή του στον ουρανό. Έλαβε χώρα στις 6 του Σιβάν του έτους 33 μ.Χ., τη Μέρα της Γιορτής των Εβδομάδων (ή Πεντηκοστής), όταν ο Ιουδαίος αρχιερέας στο ναό στην Ιερουσαλήμ παρουσίασε στον Θεό δύο καρβέλια ένζυμου ψωμιού σαν απαρχές του θερισμού του σταριού. (Λευιτικόν 23:15-21) Την ίδια εκείνη μέρα, με αντιτυπικό τρόπο, ο ουράνιος Αρχιερέας Ιησούς Χριστός παρουσίασε στον Ιεχωβά Θεό τη Χριστιανική εκκλησία σαν απαρχές σ’ Αυτόν. (Αποκάλυψις 14:4) Αυτό το έκανε υπηρετώντας σαν αγωγός για την έκχυση του αγίου πνεύματος πάνω στους μαθητές του που περίμεναν στην Ιερουσαλήμ. Αυτό ήταν η αρχή της εκπλήρωσης της προφητείας του Ιωήλ 2:28, 29, και ο απόστολος Πέτρος που είχε γεμίσει από άγιο πνεύμα το εξήγησε με τον εξής τρόπο, λέγοντας στους χιλιάδες Ιουδαίους θεατές:
59 «Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες. Αφού λοιπόν υψώθη διά της δεξιάς του Θεού και έλαβε παρά του Πατρός την επαγγελίαν του Αγίου Πνεύματος, εξέχεε τούτο, το οποίον τώρα σεις βλέπετε και ακούετε. Διότι ο Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς, λέγει όμως αυτός, Είπεν ο Κύριος (Ιεχωβά, ΜΝΚ ) προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε».—Πράξεις 2:14-21, 32-36.
60. Πώς αυτό πού είχε κάνει ο Μωυσής την 1η Νισάν 1512 π.Χ. προσκίαζε την έκχυση του αγίου πνεύματος από τον Ιησού;
60 Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς Χριστός βάφτισε τους πιστούς μαθητές του με το άγιο πνεύμα. Αυτό είχε προσκιαστεί πολύ προηγουμένως, την 1η του Νισάν του έτους 1512 π.Χ. Αυτό έγινε όταν ο Μωυσής εκτέλεσε τις διαταγές του Ιεχωβά και έχρισε με άγιο χριστήριο λάδι τους γιους του Αρχιερέα Ααρών. Γι’ αυτό το γεγονός διαβάζουμε: «Και ελάλησε Κύριος προς τον Μωυσήν, λέγων, Την πρώτην ημέραν του πρώτου μηνός θέλεις στήσει την σκηνήν, την σκηνήν του μαρτυρίου. Και θέλεις προσαγάγει τον Ααρών και τους υιούς αυτού εις την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου και νίψει αυτούς με ύδωρ. Και θέλεις ενδύσει τον Ααρών τας αγίας στολάς και θέλεις χρίσει αυτόν, και αγιάσει αυτόν, και θέλει ιερατεύει εις εμέ. Και θέλεις προσαγάγει τους υιούς αυτού και ενδύσει αυτούς χιτώνας. Και θέλεις χρίσει αυτούς, καθώς έχρισας τον πατέρα αυτών, και θέλουσιν ιερατεύει εις εμέ· και θέλει είσθαι εις αυτούς το χρίσμα αυτών προς παντοτεινήν ιερατείαν εις τας γενεάς αυτών. Και έκαμεν ο Μωυσής κατά πάντα όσα προσέταξεν ο Κύριος εις αυτόν· ούτως (ακριβώς, ΜΝΚ ) έκαμε».—Έξοδος 40:1, 2, 12-16.
61. Τι μπορούμε να πούμε για το αν οι διάδοχοι εκείνων των τεσσάρων αρχικών υφιερέων ήταν χρισμένοι, και για το αν ο διάδοχος του αρχιερέα χριόταν ατομικά με άγιο λάδι;
61 Έτσι οι τέσσερις γιοι του Ααρών χρίστηκαν σαν οι πρώτοι υφιερείς του Ισραήλ. Αλλά από τότε κι έπειτα, οι διάδοχοί τους όταν εισάγονταν στην υπηρεσία σαν υφιερείς δεν λάβαιναν ατομικό χρίσμα με το άγιο χριστήριο λάδι. Απλώς το ότι τους έντυναν με τα επίσημα ρούχα ενός υφιερέα θεωρούνταν αρκετό. Το χρίσμα των πρώτων τεσσάρων υφιερέων ήταν σαν να τους εκπροσωπούσε. Ωστόσο, κάθε διάδοχος του αρχιερέα Ααρών χριόταν ατομικά. (Αριθμοί 3:1-3· Έξοδος 29:29, 30· Αριθμοί 20:23-29· Δευτερονόμιον 10:6) Όμως, ολόκληρο το ιερατείο του Ισραήλ έπρεπε να θεωρείται σαν μια χρισμένη τάξη σύμφωνα με το χρίσμα που είχαν πάρει τα αρχικά μέλη.
62. Με το να χρησιμοποιηθεί να χρίσει τους μαθητές του πάνω στη γη, τι τους κατέστησε ο Ιησούς κάτω από αυτόν, και πώς συμφωνεί μ’ αυτό ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη;
62 Στην αντιτυπική εκπλήρωση, ο ουράνιος Ιησούς Χριστός, χρίοντας τους 144.000 πιστούς μαθητές με άγιο πνεύμα, ενεργεί σαν Εκπρόσωπος του Θεού και τους κάνει πνευματικούς ιερείς, υφιερείς του, πάνω στους οποίους αυτός είναι Αρχιερέας. Αυτός είναι ο λόγος που ο απόστολος Ιωάννης μπορούσε να ονομάσει τον Ιησού Χριστό ως εξής: «Του Ιησού Χριστού, όστις είναι ο μάρτυς ο πιστός, ο πρωτότοκος εκ των νεκρών και ο άρχων των βασιλέων της γης. Εις τον αγαπήσαντα ημάς και λούσαντα ημάς από των αμαρτιών ημών με το αίμα αυτού, και όστις έκαμεν ημάς βασιλείς και ιερείς εις τον Θεόν και Πατέρα αυτού, εις αυτόν είη η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων· αμήν». Επίσης: «Εσφάγης και ηγόρασας ημάς εις τον Θεόν διά του αίματός σου εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους, και έκαμες ημάς εις τον Θεόν ημών βασιλείς και ιερείς, και θέλομεν βασιλεύσει επί της γης».—Αποκάλυψις 1:5, 6· 5:9, 10.
63. Πώς ο απόστολος Πέτρος με την επιστολή του δίνει μαρτυρία για την ιεροσύνη των χρισμένων μαθητών του Ιησού;
63 Υπάρχει και άλλος ένας θεόπνευστος μάρτυρας γι’ αυτό το γεγονός—ο απόστολος Πέτρος. Γράφοντας λίγα χρόνια πριν καταστραφεί ο ναός στην Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους (το 70 μ.Χ.) και χάσουν την υπηρεσία τους οι Λευιτικοί ιερείς, ο Πέτρος είπε στους χρισμένους από το πνεύμα Χριστιανούς που είχαν ουράνια ελπίδα: «Οίτινες προσκόπτουσιν εις τον λόγον, όντες απειθείς, . . . σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως».—1 Πέτρου 2:8, 9.
64. Έτσι, σε ποια κατάσταση βρίσκονται εκείνοι οι χρισμένοι μαθητές όπως προεικονίστηκε στην αρχαία «σκηνή του μαρτυρίου» και, σαν τον Ιησού, τι προνόμια απολαμβάνουν σ’ αυτή την κατάσταση;
64 Το ότι ήταν τώρα ένα νέο ιερατείο σήμαινε μια νέα θέση σε σχέση με την «αληθινή σκηνή» ή ναό, που οικοδομήθηκε όχι από ανθρώπινα χέρια, αλλά από τον Ιεχωβά Θεό. Σήμαινε ότι βρίσκονταν τώρα στην ιερατική γεννημένη από το πνεύμα κατάσταση που είχε εξεικονιστεί από το διαμέρισμα των Αγίων της αρχαίας «σκηνής του μαρτυρίου» που κατασκευάστηκε από τον Μωυσή. Αυτό ήταν όμοιο ακριβώς με την περίπτωση του Αρχιερέα Ιησού Χριστού στη διάρκεια του καιρού από το χρίσμα του με άγιο πνεύμα ως τον καιρό του θανάτου του σαν τέλειου ανθρώπινου πλάσματος. Έτσι, σαν κι αυτόν, αυτοί απολαμβάνουν, ενώ είναι ακόμη πάνω στη γη στα σαρκικά σώματά τους, την πνευματική διαφώτιση που εκχύνεται από την αντιτυπική χρυσή λυχνία· τρώνε από την πνευματική τροφή όπως εξεικονίστηκε από τις δύο στοίβες των άρτων της παρουσίασης πάνω στο χρυσό τραπέζι· προσφέρουν προσευχές και γεμάτη θέρμη υπηρεσία στον Θεό σαν να προσφέρουν θυμίαμα στο χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος στα Άγια της σκηνής του μαρτυρίου.
65. Τι έγραψε ο απόστολος Ιωάννης για το χρίσμα τους σ’ εκείνους που βρίσκονται στην κατάσταση που εξεικονίστηκε από τα Άγια;
65 Σ’ αυτούς που βρίσκονται στη γεννημένη από το πνεύμα κατάσταση που εξεικονίστηκε από τα τυπικά Άγια, γράφεται: «Σεις έχετε χρίσμα από του Αγίου και γνωρίζετε πάντα. Ταύτα σας έγραψα περί εκείνων, οίτινες σας πλανώσι. Και το χρίσμα, το οποίον υμείς ελάβετε απ’ αυτού, εν υμίν μένει, και δεν έχετε χρείαν να σας διδάσκη τις· αλλά καθώς σας διδάσκει το αυτό χρίσμα περί πάντων, ούτω και αληθές είναι και δεν είναι ψεύδος, και καθώς σας εδίδαξε, θέλετε μένει εν αυτώ».—1 Ιωάννου 2:20, 26, 27.
66. Τι έγραψε ο απόστολος Παύλος σχετικά με το χρίσμα τους σ’ εκείνους που βρίσκονται στην κατάσταση που εξεικονίστηκε από τα Άγια;
66 Σ’ αυτούς που βρίσκονται στη γεννημένη από το πνεύμα ιερατική κατάσταση που εξεικονίστηκε από το διαμέρισμα των Αγίων στο οποίο επιτρεπόταν να μπουν και να υπηρετήσουν οι Ααρωνικοί ιερείς, ο απόστολος Παύλος γράφει επίσης: «Ο δε βεβαιών ημάς μεθ’ υμών εις Χριστόν και ο χρίσας ημάς είναι ο Θεός, όστις και εσφράγισεν ημάς και έδωκε τον αρραβώνα του Πνεύματος εν ταις καρδίαις ημών».—2 Κορινθίους 1:21, 22.
67. Τι είπε ο θεόπνευστος συγγραφέας στους εκχριστιανισμένους Εβραίους, για την τροφή τους από ένα θυσιαστήριο και για τις θυσίες;
67 Εφόσον αυτοί οι 144.000 είναι πνευματικοί ιερείς κάτω από τον ουράνιο Αρχιερέα Ιησού Χριστό, έχουν την εξουσία να τρώνε από τη θυσία του Ιησού Χριστού πάνω στο «θυσιαστήριο» του «θελήματος» του Θεού, ενώ εκείνοι που με απιστία απέρριψαν τον Ιησού σαν τον αληθινό Μεσσία ή Χριστό δεν είχαν καμιά εξουσία να φάνε από τη θυσία του πάνω στο αντιτυπικό «θυσιαστήριο» του Θεού. Χωρίς αλαζονεία ο θεόπνευστος συγγραφέας μπορούσε να πει τα παρακάτω λόγια στους εκχριστιανισμένους Εβραίους που πίστευαν, όπως αναφέρονται στην προς Εβραίους επιστολή 13:10-15: «Έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν. Διότι των ζώων, των οποίων το αίμα εισφέρεται εις τα άγια διά του αρχιερέως περί αμαρτίας, τούτων τα σώματα κατακαίονται έξω του στρατοπέδου. Όθεν και ο Ιησούς, διά να αγιάση τον λαόν διά του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης [της Ιερουσαλήμ] έπαθεν. Ας εξερχώμεθα λοιπόν προς αυτόν έξω του στρατοπέδου, τον ονειδισμόν αυτού φέροντες· διότι δεν έχομεν εδώ πόλιν διαμένουσαν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν. Δι’ αυτού λοιπόν ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού».
68, 69. (α) Το ότι τρώνε από το θυσιαστήριο, σε ποια τοποθεσία δείχνει ότι βρίσκονται αυτοί αντιτυπικά, και πώς μπήκαν εκεί; (β) Τι γράφτηκε στους Ρωμαίους Χριστιανούς σε απόδειξη ότι έχουν αυτή τη θέση;
68 Αφού αυτοί οι πνευματικοί υφιερείς έχουν τη θεία εξουσία και τρώνε από τη θυσία που είναι πάνω στο αληθινό «θυσιαστήριο» του Θεού, αυτό σημαίνει ότι κι αυτοί βρίσκονται επίσης στην κατάσταση που εξεικονίστηκε από την αυλή στην οποία βρισκόταν το χάλκινο θυσιαστήριο των θυσιών. Αυτή είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκονται όταν ανακηρύσσονται δίκαιοι ή δικαιώνονται από τον Θεό μέσω της πίστης τους στον θυσιασμένο Ιησού Χριστό. Όταν ο Αρχιερέας Ιησούς Χριστός πήρε την αξία του θυσιασμένου του «αίματος» και μπήκε στα ουράνια Άγια των Αγίων και την παρουσίασε απευθείας στον Ιεχωβά Θεό, τότε, από τη μέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. και έπειτα, τα οφέλη της τέλειας ανθρώπινης θυσίας του άρχισαν να εφαρμόζονται στους μαθητές του πάνω στη γη λόγω της πίστης τους. Με πίστη, με καρδιά γεμάτη εκτίμηση, έτρωγαν από τη θυσία του Χριστού που προσφέρθηκε πάνω στη βάση του θελήματος του Θεού. Με τον τρόπο αυτό έλαβαν συγχώρηση των αμαρτιών τους. Με το να τους χορηγήσει αυτή τη συγχώρηση και έτσι να τους θεωρήσει χωρίς αμαρτία στη σάρκα, ο Θεός τους ανακήρυξε δίκαιους ή τους δικαίωσε. Με τον τρόπο αυτό τους έφερε στην αντιτυπική αυλή. Σε απόδειξη ότι αυτοί βρίσκονται σ’ αυτή την κατάσταση, διαβάζουμε:
69 «Δι’ ημάς, . . . τους πιστεύοντας εις τον αναστήσαντα εκ νεκρών Ιησούν τον Κύριον ημών, όστις παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών. Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ελάβομεν και την είσοδον διά της πίστεως εις την χάριν ταύτην, εις την οποίαν ιστάμεθα και καυχώμεθα εις την ελπίδα της δόξης του Θεού. Πολλώ μάλλον λοιπόν αφού εδικαιώθημεν τώρα διά του αίματος αυτού, θέλομεν σωθή από της οργής δι’ αυτού».—Ρωμαίους 4:24 μέχρι και 5:2, 9.
70. (α) Τι είναι γραμμένο στους Ρωμαίους που αποδεικνύει ακόμη περισσότερο την ακατάκριτη κατάστασή τους μπροστά στον Θεό όσο βρίσκονται ακόμη στη σάρκα; (β) Μπορούν να προσθέσουν κάτι στην αξία της θυσίας του Ιησού με οποιεσδήποτε θυσίες από μέρους τους;
70 Για να δοθεί περαιτέρω βεβαίωση ότι αυτοί οι πνευματικοί υφιερείς υπολογίζονται από τον Θεό σαν να είναι χωρίς αμαρτία, χωρίς καταδίκη, ενώ είναι ακόμη στη σάρκα πάνω στη γη, είναι γραμμένο: «Ευχαριστώ εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών. Άρα λοιπόν αυτός εγώ [ο απόστολος Παύλος] με τον νουν μεν δουλεύω εις τον νόμον του Θεού, με την σάρκα δε εις τον νόμον της αμαρτίας. Δεν είναι τώρα λοιπόν ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστώ Ιησού, τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα. Διότι ο νόμος του Πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού με ηλευθέρωσεν από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου». (Ρωμαίους 7:25 μέχρι και 8:2) Αυτή η δίκαιη, ακατάκριτη στάση μπροστά στον Θεό ενώ βρίσκονται ακόμη στην ατελή, φορτωμένη με αμαρτίες σάρκα είναι εκείνο που εξεικονίστηκε από την αρχαία αυλή στην οποία βρισκόταν το χάλκινο θυσιαστήριο των θυσιών και στο οποίο υπηρετούσαν οι Ααρωνικοί ιερείς. Αυτοί δεν μπορούν να προσθέσουν τίποτα στην αξία της θυσίας του Χριστού για τις αμαρτίες με οποιεσδήποτε σαρκικές θυσίες από μέρους τους. Αυτός είναι ο λόγος που προσφέρουν στον Θεό μέσω του Χριστού τη «θυσίαν αίνου» και την εκτέλεση καλών Χριστιανικών έργων. Βλέπουν ότι είναι εντελώς άχρηστο να εκτελούν αυτό που ονομάζεται «θυσία της Λειτουργίας» σε μερικές εκκλησίες.
71. (α) Έτσι σε ποια τοποθεσία βρίσκονται επίσης αντιτυπικά οι Χριστιανοί που ανακηρύσσονται δίκαιοι; (β) Τι τους χωρίζει από τα ουράνια Άγια των Αγίων, και ποιος μπήκε εκεί πρωτοπόρος γι’ αυτούς;
71 Ενώ είναι ακόμη πάνω στη γη στη σάρκα, αυτοί οι υφιερείς, ντυμένοι με ενδύματα υπολογιστικής δικαιοσύνης, βρίσκονται επίσης στη γεννημένη από το πνεύμα κατάσταση που εξεικονίστηκε από το διαμέρισμα των Αγίων της αντιτυπικής σκηνής ή ναού. Αλλά, σαν τον Αρχιερέα τους Ιησού Χριστό, έχουν την ελπίδα να μπουν στα ουράνια Άγια των Αγίων όπου βρίσκεται προσωπικά στο θρόνο του ο Θεός. Αυτό που τους εμποδίζει τώρα από το να μπουν απευθείας στα αληθινά Άγια των Αγίων είναι το σάρκινο εμπόδιο, το ότι ζουν ακόμη στη σάρκα. Αυτό το σάρκινο εμπόδιο εξεικονίστηκε από την εσωτερική κουρτίνα που κρατούσε απομονωμένο το διαμέρισμα των Αγίων της σκηνής από τα Άγια των Αγίων όπου βρισκόταν η χρυσή Κιβωτός της Διαθήκης με το Φως της το Σεκινά. Ο Ιησούς Χριστός πέρασε πρωτοπόρος γι’ αυτούς «διά του καταπετάσματος» και μπήκε στα πραγματικά Άγια των Αγίων. Μπήκε σαν «πρόδρομος» γι’ αυτούς στα Άγια των Αγίων «εις το εσωτερικόν του καταπετάσματος». (Εβραίους 6:19, 20) Έτσι εγκαινίασε αυτή τη νέα οδό προς την ουράνια ζωή.
72. Σε τι ενθαρρύνονται να κριθούν άξιοι εισόδου οι 144.000 υφιερείς, και πώς;
72 Γι’ αυτό λέγεται ότι αυτοί οι 144.000 πνευματικοί ιερείς παίρνουν θάρρος στις προσπάθειές τους να αποδειχτούν άξιοι να γίνουν δεκτοί στο «εσωτερικό του καταπετάσματος» με πιστότητα ως το θάνατο του σαρκικού σώματος και ανάστασης από τους νεκρούς σε ζωή σαν πνεύματα. «Έχοντες λοιπόν, αδελφοί», λέει ο θεόπνευστος συγγραφέας στην προς Εβραίους 10:19-22, «παρρησίαν να εισέλθωμεν εις τα άγια διά του αίματος του Ιησού, διά νέας και ζώσης οδού, την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς διά του καταπετάσματος, τουτέστι της σαρκός αυτού, και έχοντες ιερέα μέγαν επί τον οίκον του Θεού, ας πλησιάζωμεν μετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως».
73. Σε τι θα εισέλθουν οι πνευματικοί υφιερείς όταν περάσουν το σάρκινο εμπόδιο, και για να κάνουν τι;
73 Όταν, αφού θα έχουν εκτελέσει πιστά τα επίγεια καθήκοντά τους σαν πνευματικοί υφιερείς ακόμη και μέχρι θανάτου, φερθούν σε ζωή στην «πρώτην ανάστασιν», θα έχουν περάσει το σάρκινο εμπόδιο, το αντιτυπικό «καταπέτασμα», και θα τους επιτραπεί η είσοδος στα ουράνια Άγια των Αγίων και θα δουν την απερίγραπτη δόξα του ζωντανού Θεού. Θα μπουν στην παρουσία του, όχι για να κάνουν αυτό που έκανε ο Αρχιερέας Ιησούς Χριστός, δηλαδή, να παρουσιάσουν την αξία μιας τέλειας ανθρώπινης θυσίας, αλλά για να υπηρετήσουν μαζί με τον Αρχιερέα τους για να χορηγήσουν τα οφέλη της θυσίας του Ιησού στο ανθρώπινο γένος που τα έχει ανάγκη. (Αποκάλυψις 20:6) Μολονότι θα υπηρετήσουν σαν ουράνιοι ιερείς για χίλια χρόνια, δε θα χρειαστούν διαδόχους για να υπηρετήσουν μετά απ’ αυτούς. Σαν τον δοξασμένο Αρχιερέα τους, θα έχουν τη «δύναμιν ζωής ατελευτήτου» και θα μπορούν να φέρουν σε πέρας πλήρως την ιεροσύνη τους για χίλια χρόνια χωρίς διαδόχους.—Εβραίους 7:16, 24.
ΙΕΡΕΙΣ ΣΥΜΠΟΝΕΤΙΚΟΙ, ΜΕ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ
74. (α) Για να αποκτήσουν ποιο πράγμα οι 144.000, άνοιξε το δρόμο γι’ αυτούς η εξιλεωτική θυσία του Χριστού; (β) Γιατί η θυσία αυτή θα κάνει τη χιλιετή ιεροσύνη του Χριστού έναν ευλογητό καιρό για το ανθρώπινο γένος;
74 Τι ευλογημένος καιρός θα είναι εκείνα τα χίλια χρόνια αυτής της ουράνιας ιεροσύνης για το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος που πεθαίνει! Ο Αρχιερέας πρόσφερε στον Θεό την τέλεια θυσία, όχι μόνο για τους 144.000 υφιερείς του, αλλά για όλο το ανθρώπινο γένος. Όπως έγραψε πριν από δεκαεννέα αιώνες ο Ιωάννης, ένας απ’ αυτούς τους πνευματικούς υφιερείς: «Τεκνία μου, ταύτα σας γράφω διά να μη αμαρτήσητε. Και εάν τις αμαρτήση, έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν τον δίκαιον· και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου». (1 Ιωάννου 2:1, 2) Η εξιλεωτική θυσία του Ιησού Χριστού προετοίμασε το δρόμο για να ελευθερωθούν οι 144.000 υφιερείς από την αμαρτία και την καταδίκη σε θάνατο, και να κερδίσουν αιώνια ζωή με τον Αρχιερέα τους στον ουρανό. Αυτή η ίδια εξιλεωτική θυσία περιέχει αρκετή αξία για να ωφελήσει ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή· αυτή δόθηκε για τις αμαρτίες του κόσμου. Όπως φώναξε δυνατά ο Ιωάννης ο Βαφτιστής όταν υποδείκνυε τον βαφτισμένο Ιησού Χριστό: «Ιδού, ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου».—Ιωάννης 1:29.
75. (α) Πώς η ικανότητα του Χριστού, να βοηθάει τους 144.000 υφιερείς, όσο είναι στη γη, μας διαβεβαιώνει ότι έχει την ικανότητα επίσης να βοηθήσει ποιους άλλους; (β) Ποιοι, εκτός από τον πολύ όχλο που θα επιζήσει από τη θλίψη, θα ωφεληθούν από την αξία της θυσίας του Χριστού;
75 Ο Ιησούς Χριστός ο Αρχιερέας μπόρεσε να βοηθήσει την εκκλησία των 144.000 υφιερέων του να υπερνικήσουν την αμαρτία και να απαλλαγούν από την καταδίκη τους σε θάνατο. Μπορεί να κάνει το ίδιο για όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, ειδικά για εκείνους που είναι πρόθυμοι, οι οποίοι επιθυμούν αιώνια ζωή με καλή συνείδηση στον Θεό. Ο Χριστός έχει στη διάθεσή του χίλια χρόνια για να το κάνει αυτό. Είναι πρόθυμος και επιθυμεί να το κάνει. Δεν πρόκειται με κανένα τρόπο να αποτύχει η χιλιετής ιεροσύνη του «κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». Και τότε θα βοηθήσει όχι μόνο τους ζωντανούς, τον ‘πολύ όχλο’ που επιζεί και βγαίνει από τη μεγάλη θλίψη με την οποία τελειώνει αυτό το κοσμικό σύστημα πραγμάτων, αλλά θα βοηθήσει, επίσης, και τις αναρίθμητες χιλιάδες, τα εκατομμύρια, που κοιμούνται τώρα στον ύπνο του θανάτου στους τάφους της γης. (2 Τιμόθεον 4:1· Αποκάλυψις 7:9-15· Πράξεις 24:15) Δε θα αφήσει κανένα μέρος της πολύτιμης αξίας της ανθρώπινης θυσίας του να μείνει αχρησιμοποίητο χωρίς να εφαρμοστεί για εκείνους που έχουν ανάγκη.
76, 77. (α) Πώς συμπεριφερόταν ο Ιησούς προς τους ανθρώπους όταν βρισκόταν κάτω από δοκιμή στη γη, και τι βεβαιότητα μας δίνει αυτό σχετικά με τον τρόπο που θα μεταχειριστεί το ανθρώπινο γένος στη διάρκεια της χιλιετούς ιεροσύνης του; (β) Έτσι γιατί ο Ιησούς Χριστός είναι πιο κατάλληλος για να βοηθήσει εκείνους οι οποίοι δοκιμάζονται;
76 «Ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών». (Ρωμαίους 5:8) Αυτό έδειξε ότι είχε μια συμπονετική, ελεήμονα, αυτοθυσιαστική στάση απέναντι στους ξεπεσμένους ανθρώπους, αυτούς που κληρονόμησαν αμαρτία και θάνατο από τους ιδιογνώμονες Αδάμ και Εύα. Ήταν γεμάτος καλοσύνη, υπομονετικός, συμπονετικός, βοηθητικός και με κατανόηση όταν ήταν πάνω στη γη για τριάντα τρεισήμισι χρόνια. Επειδή ήταν κι ο ίδιος άνθρωπος και υπέκειτο σε πειρασμούς, μπορούσε να καταλαβαίνει τον άνθρωπο, κι αυτό τον έκανε ικανό να εκτιμάει πιο βαθιά το είδος της μεταχείρισης που χρειαζόταν το ατελές, πληγωμένο από την αμαρτία ανθρώπινο γένος. Ακόμη κι όταν πέθαινε πάνω στον πάσσαλο της εκτέλεσης στο Γολγοθά ενώ ήταν αθώος, δέχτηκε χωρίς παράπονο τις βρισιές και τους χλευασμούς παραπλανημένων ανθρώπων. Αν, επομένως, φέρθηκε έτσι όταν ήταν πάνω στη γη κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες, τότε μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι θα φερθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο προς τους ανθρώπους στη διάρκεια της χιλιετούς ιεροσύνης του. Αυτό είναι το επιχείρημα που θερμαίνει την καρδιά μας και που έγραψε ο θεόπνευστος συγγραφέας:
77 «Διότι βεβαίως δεν ανέλαβεν αγγέλων φύσιν, αλλά σπέρματος Αβραάμ ανέλαβεν. Όθεν έπρεπε να ομοιωθή κατά πάντα με τους αδελφούς, διά να γίνη ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, διά να κάμνη εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού. Επειδή καθ’ ότι αυτός έπαθε πειρασθείς, δύναται να βοηθήσει τους πειραζομένους».—Εβραίους 2:16-18. Παράβαλε Εβραίους 5:1, 2.
78. Όπως δείχνουν τα εδάφια Εβραίους 5:7-10 τι υπέστη ο Ιησούς για χάρη της αληθινής λατρείας και για χάρη μας;
78 Αυτά που υπέστη ο Ιησούς για να αποδειχτεί πετυχημένος, άμεμπτος αρχιερέας πάνω στη γη για την καθαρή λατρεία του Θεού και για χάρη μας, περιγράφονται με συντομία για μας στα εδάφια Εβραίους 5:7-10, μ’ αυτά τα λόγια: «Εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού, αφού μετά κραυγής δυνατής και δακρύων προσέφερε δεήσεις και ικεσίας προς τον δυνάμενον να σώζη αυτόν εκ του θανάτου, και εισηκούσθη διά την ευλάβειαν αυτού, καίτοι ων Υιός, έμαθε την υπακοήν αφ’ όσων έπαθε, και γενόμενος τέλειος, κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν, ονομασθείς υπό του Θεού αρχιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ».
79, 80. (α) Το γεγονός ότι ο Ιησούς έχει τη ‘δύναμη ακατάστρεπτης ζωής’ τι τον καθιστά ικανό να κάνει για χάρη του ανθρώπινου γένους στη διάρκεια της χιλιετούς ιεροσύνης του; (β) Τι είδους ιερατείο παρήγαγε ο όρκος του Θεού σε αντίθεση με το ιερατείο που παρήγαγε ο Νόμος;
79 Το γεγονός ότι έχει ‘τη δύναμη ακατάστρεπτης ζωής’ θα τον κάνει ικανό να εκπληρώσει τη χωρίς διαδόχους χιλιετή ιεροσύνη του φέρνοντάς την σ’ ένα τέλος που θα τιμάει τον Θεό. Μπορεί να βοηθάει το ανθρώπινο γένος εντελώς μέχρι να εξαλειφθεί πλήρως η αμαρτία και η τρομερή ποινή της ο θάνατος. Μπορεί να κάνει αυτό που δεν μπορούσαν ποτέ να κάνουν οι πολλοί Ααρωνικοί διαδοχικοί ιερείς στη διάρκεια των χιλίων πεντακοσίων ετών της ιερής τους υπηρεσίας. Όπως είναι γραμμένο στους Εβραίους 7:23-28:
80 «Και εκείνοι μεν έγιναν πολλοί ιερείς, επειδή εμποδίζοντο υπό του θανάτου να παραμένωσιν· εκείνος όμως, επειδή μένει εις τον αιώνα, έχει αμετάθετον την ιερωσύνην· όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών. Διότι τοιούτος αρχιερεύς έπρεπεν εις ημάς, όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών και υψηλότερος των ουρανών γενόμενος, όστις δεν έχει καθ’ ημέραν ανάγκην, ως οι αρχιερείς, να προσφέρη πρότερον θυσίας υπέρ των ιδίων αυτού αμαρτιών, έπειτα υπέρ των του λαού· διότι άπαξ έκαμε τούτο, ότε προσέφερεν εαυτόν. Διότι ο νόμος καθιστά αρχιερείς ανθρώπους έχοντας αδυναμίαν· ο λόγος όμως της ορκωμοσίας της μετά τον νόμον κατέστησε τον Υιόν, όστις είναι τετελειωμένος εις τον αιώνα».
81. (α) Γιατί οι 144.000 υφιερείς θα μπορούν να δείξουν συμπόνια και κατανόηση στο ανθρώπινο γένος; (β) Τι θα τους βοηθήσει να κάνουν το γεγονός ότι έχουν ‘δύναμη ακατάστρεπτης ζωής’;
81 Και τι θα πούμε για τους 144.000 πνευματικούς υφιερείς, οι οποίοι «θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού . . . χίλια έτη»; (Αποκάλυψις 20:6) Ο Θεός τους προόρισε «συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού». (Ρωμαίους 8:29) Κι αυτοί επίσης έχουν γεννηθεί και ανατραφεί σαν άντρες και γυναίκες, σαν άνθρωποι, αλλά αμαρτωλοί, ατελείς, με κακές τάσεις λόγω της κληρονομιάς από τους στασιαστικούς Αδάμ και Εύα. Επομένως ξέρουν τι σημαίνει να είναι κανείς ένα αδύνατο αμαρτωλό ανθρώπινο πλάσμα. Έτσι, και αυτοί σαν τον Αρχιερέα τους Ιησού Χριστό, μπορούν να είναι συμπονετικοί και γεμάτοι καλοσύνη προς το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος που πεθαίνει. Τέτοιοι ήταν όταν ζούσαν πάνω στη γη σαν πνευματικοί υφιερείς. Θα είναι ακριβώς οι ίδιοι όταν θα έχουν μέρος στην ‘πρώτη ανάσταση’ και θα γίνουν ουράνιοι υφιερείς. Δε θα χρειάζεται να πεθαίνουν και ν’ αφήνουν με θλίψη το έργο τους ημιτελές. Όχι, αλλά με το να έχουν τη ‘δύναμη ακατάστρεπτης ζωής’ θα μπορούν να συμμετέχουν και να συμβαδίζουν με τον Αρχιερέα τους ώστε να εκτελέσουν το έργο της εξάλειψης της αμαρτίας ως την πλήρη εκπλήρωσή του. Με ποιο αποτέλεσμα; Με αποτέλεσμα να αποκατασταθούν σε αναμάρτητη ανθρώπινη τελειότητα όλοι εκείνοι από το ανθρώπινο γένος που το επιθυμούν αυτό.
82. Πώς περιγράφει η Αποκάλυψη 21:4 τα θαυμαστά επιτεύγματα αυτής της χιλιετούς ιεροσύνης, και τι σύμπαν θα έχει και πάλι ο Θεός;
82 Αυτό το φοβερό κατόρθωμα που θα επιτύχει αυτό το ιερατείο της χιλιετίας το οποίο δε θα περιλαμβάνει μηχανορράφους ιερείς περιγράφτηκε για μας με τα παρακάτω θαυμαστά λόγια: «Ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον». (Αποκάλυψις 21:4) Ναι, η αμαρτία, που είναι το ‘κεντρί που φέρνει θάνατο’ θα εξαλειφθεί! Η αμαρτωλότητα που κληρονόμησαν οι άνθρωποι από τους πρώτους ιδιοτελείς ανθρώπινους γονείς μας θα εξαλειφθεί, με όλα της τα θλιβερά, ατιμωτικά για τον Θεό αποτελέσματα. Ο Ύψιστος Θεός Ιεχωβά θα έχει και πάλι ένα καθαρό, αγνό και άγιο σύμπαν.
[Χάρτης στη σελίδα 93]
(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)
ΚΑΤΟΨΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ
Τραπέζι των άρτων της Προθέσεως
ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ
Παραπέτασμα
ΑΓΙΑ
Καταπέτασμα
Νιπτήρας
Θυσιαστήριο των Ολοκαυτωμάτων
Πύλη
Κιβωτός της Διαθήκης
Θυσιαστήριο του Θυμιάματος
Λυχνία
ΑΥΛΗ
-
-
Τι να Περιμένουμε από Αυτούς που θα Είναι Κριτές για Χίλια ΧρόνιαΗ Χιλιετής Βασιλεία του Θεού Έχει Πλησιάσει
-
-
Κεφάλαιο 7
Τι να Περιμένουμε από Αυτούς που θα Είναι Κριτές για Χίλια Χρόνια
1. Τι δόθηκε σ’ εκείνους που κάθησαν πάνω στους θρόνους που είδε ο Ιωάννης;
ΟΤΑΝ έδινε την προφητεία του για τη χιλιετή περίοδο που γρήγορα θα φέρει σχεδόν απίστευτα θαυμαστά πράγματα, ο θεόπνευστος απόστολος Ιωάννης έγραψε: «Και είδον θρόνους, και εκάθησαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς».—Αποκάλυψις 20:4.
2. Γιατί η σκέψη για ‘κρίση’, που εμφανίζεται εδώ, αφαιρεί ένα μέρος τής κατά τα άλλα λαμπρής εικόνας;
2«Θρόνοι», στους οποίους κάθονται εκείνοι που τους έχει δοθεί η δύναμη να κρίνουν! Είναι αυτή μια ελπιδοφόρα, παρηγορητική προοπτική, ή μήπως ρίχνει κάποια θλιβερή σκιά πάνω σ’ αυτό που θα μπορούσε να είναι μια λαμπρή εικόνα της πιο σπουδαίας μελλοντικής Χιλιετίας; Πώς είδε ο ίδιος ο απόστολος Ιωάννης μια τέτοια προοπτική; Πώς πρέπει να τη βλέπουμε εμείς σήμερα; Δεν είμαστε βαθιά απογοητευμένοι από το δικαστικό σύστημα που υπάρχει σήμερα, ακόμη και στον λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο; Στον καιρό μας, όσο ποτέ προηγουμένως, αληθεύουν σαν εκπλήρωση προφητείας τα λόγια του Ψαλμού 82:5 σχετικά με τους ανθρώπους που στη δικαστική τους ιδιότητα μοιάζουν με «θεούς» αλλά αποτυχαίνουν στο αξίωμά τους: «Δεν γνωρίζουσιν ουδέ νοούσι· περιπατούσιν εν σκότει· πάντα τα θεμέλια της γης σαλεύονται». Ή, όπως αποδίδει το εδάφιο αυτό η Ρωμαιοκαθολική Βίβλος της Ιερουσαλήμ: «Αμαθείς και ανόητοι, προχωρούν στα τυφλά, υπονομεύοντας και αυτή ακόμη τη βάση της επίγειας κοινωνίας».
3, 4. (α) Ωστόσο, τι αίσθημα θα πρέπει να μας δίνει το όραμα γι’ αυτούς τους θρόνους, μετά από αυτά που είδε ο Ιωάννης προηγουμένως; (β) Γιατί είναι κατάλληλο να περιμένει το αδικημένο ανθρώπινο γένος ανακούφιση από αυτούς τους «θρόνους»;
3 Εκείνο που χρειάζεται σήμερα το ανθρώπινο γένος είναι ανακούφιση! Και, ευτυχώς, αυτά που είδε ο απόστολος Ιωάννης σχετικά μ’ εκείνους τους «θρόνους» της κρίσης ήταν κάτι που πρέπει να μας φέρνει μεγάλη ανακούφιση διάνοιας, όχι κάτι που να μας δημιουργεί μελαγχολικές ανησυχίες. Ας θυμηθούμε ότι σε προφητική όραση, ο Ιωάννης είχε προείδει τον πόλεμο ανάμεσα στον ουράνιο Βασιλιά των βασιλιάδων και στους «βασιλείς της γης» με τα «στρατεύματά» τους και την παγκόσμια πολιτική οργάνωση. Το αποτέλεσμα ήταν ήττα και καταστροφή για όλους εκείνους τους βασιλιάδες και τους γήινους υποστηρικτές τους. Αυτό άφησε άδειους τους θρόνους ή τις θέσεις εξουσίας από τις οποίες απένεμαν δικαιοσύνη οι πολιτικοί κυβερνήτες. Αμέσως μετά απ’ αυτό, ο απόστολος Ιωάννης είδε να κατεβαίνει ένας άγγελος του Θεού στα περίχωρα της γης και κατόπιν να αλυσοδένει τον Σατανά τον Διάβολο και τους δαίμονές του και να τους ρίχνει στην άβυσσο, για να είναι φυλακισμένοι εκεί κάτω από θείο σφράγισμα για χίλια χρόνια.—Αποκάλυψις 19:11 μέχρι και 20:3.
4 Μια τέτοια καταστροφή αυτού του συστήματος πραγμάτων που ελέγχεται από τον Διάβολο ασφαλώς απαιτούσε κάποια αλλαγή στα καθήκοντα του κριτή για την ανθρωπότητα. Ειδικά ισχύει αυτό τώρα που ο ουράνιος έλεγχος πάνω στο ανθρώπινο γένος έχει έρθει στα χέρια του νικητή Βασιλιά των βασιλιάδων, ο οποίος «εκαλείτο Πιστός και Αληθινός, και κρίνει και πολεμεί εν δικαιοσύνη». (Αποκάλυψις 19:11-16) Έτσι, με τη σωστή εξέλιξη των πραγμάτων, νέοι θρόνοι κρίσης έρχονται σε ύπαρξη. Το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε είναι να καθήσουν πάνω σ’ αυτούς τους νέους θρόνους κρίσης καλύτεροι κριτές, οι οποίοι εγκαθίστανται στους ουρανούς με την εξουσία του Θεού. Επομένως εκείνο που μπορεί να αναμένουμε για το ανθρώπινο γένος που έχει κυβερνηθεί και κριθεί άσχημα είναι δικαστική ανακούφιση.
5, 6. Ποιοι θα είναι οι κριτές που θα καθήσουν πάνω σ’ αυτούς τους «θρόνους», σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού στους έντεκα πιστούς αποστόλους του πριν προδοθεί;
5 Ποιοι είναι αυτοί οι νέοι κριτές πάνω στο ανθρώπινο γένος; Τα λόγια του Ιησού Χριστού σε μια αντιπροσωπευτική ομάδα εκείνων των μελλοντικών κριτών δείχνουν ποιοι πρόκειται να ανήκουν σ’ εκείνους τους ουράνιους κριτές.
6 Τη νύχτα που προδόθηκε και συνελήφθηκε και δικάστηκε άδικα από το ανώτατο δικαστήριο στην Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του που του έμειναν πιστοί: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, διά να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης μου εν τη βασιλεία μου, και να καθήσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ». (Λουκάς 22:28-30) Εκείνοι οι πιστοί απόστολοι ήταν οι πιο εξέχοντες από τους 144.000 που φέρνονται από τον Ιησού Χριστό στη διαθήκη για την ουράνια βασιλεία με τους δικαστικούς θρόνους της. (Ματθαίος 19:27, 28) Πάνω απ’ αυτούς τους 144.000 συντρόφους κριτές, ο Ιησούς Χριστός θα είναι, βέβαια, ο Προεδρεύων Κριτής.
7. Σύμφωνα με τα λόγια του Παύλου στο Δικαστήριο του Αρείου Πάγου των Αθηνών, πώς θα κριθεί η κατοικημένη γη στον προσδιορισμένο καιρό του Θεού;
7 Εδώ μας έρχονται στο νου τα λόγια του αποστόλου Παύλου, όταν φέρθηκε μπροστά στο Δικαστήριο του Αρείου Πάγου στην Αθήνα, γύρω στο έτος 51 μ.Χ. Καθώς εξηγούσε την υπόθεσή του σ’ αυτούς τους δικαστές που φαίνονταν ‘στο έπακρο λάτρεις των θεοτήτων’, ο Παύλος τελικά είπε: «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι, διότι προσδιώρισεν ημέραν εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών». (Πράξεις 17:22-31) Έτσι η κρίση της οικουμένης θα γίνει «εν δικαιοσύνη», και το κυριότερο πρόσωπο μέσω του οποίου ο Θεός θα κάνει την κρίση θα είναι ο αναστημένος Γιος του, ο Ιησούς Χριστός.
8, 9. (α) Πώς αυτός ο διορισμένος Κριτής θα είναι ικανός να κρίνει το ανθρώπινο γένος όπως δεν έχει κάνει ποτέ ως τώρα ανθρώπινος κριτής; (β) Σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού στον Ιωάννη 5:27-30, πώς θα φροντίσει ώστε όλοι να κριθούν;
8 Ο απόστολος Παύλος στην τελευταία του επιστολή στον συνιεραπόστολό του Τιμόθεο, προσδιόρισε ονομαστικά αυτόν που ήταν διορισμένος να κάνει την κρίση, και είπε: «Διαμαρτύρομαι λοιπόν εγώ ενώπιον του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, όστις μέλλει να κρίνη ζώντας και νεκρούς εν τη επιφανεία αυτού και τη βασιλεία αυτού». (2 Τιμόθεον 4:1) Αυτός ο από τον Θεό διορισμένος Κριτής θα ενεργήσει σαν δικαστικός αξιωματούχος μ’ έναν τρόπο με τον οποίο κανένας ανθρώπινος δικαστής πάνω στη γη δεν έχει ενεργήσει ποτέ ούτε και θα μπορούσε να ενεργήσει· δε θα κρίνει μόνο τους ζωντανούς ανθρώπους. Θα κρίνει επίσης και τους νεκρούς. Κανένας ανθρώπινος κριτής που είναι διορισμένος από ανθρώπους δε θα μπορούσε να ξαναφέρει πίσω τους νεκρούς για να τους κρίνει. Αλλ’ αυτός ο Κριτής τον οποίο διόρισε ο Θεός μπορεί να το κάνει αυτό. Και αυτοί οι νεκροί άνθρωποι θα ζήσουν σ’ αυτή τη χιλιετή κρίση έστω κι αν αυτό απαιτήσει να φερθούν πίσω από τους νεκρούς ώστε τόσο αυτοί όσο και εκείνοι που θα ζουν να περάσουν απ’ αυτή την κρίση την οποία δικαιούνται μέσω του θυσιαστικού θανάτου του Χριστού. Σημειώστε τα λόγια του Ιησού:
9 «Επειδή καθώς ο Πατήρ εγείρει τους νεκρούς και ζωοποιεί, ούτω και ο Υιός ούστινας θέλει ζωοποιεί. Επειδή ουδέ κρίνει ο Πατήρ ουδένα, αλλ’ εις τον Υιόν έδωκεν πάσαν την κρίσιν, διά να τιμώσι πάντες τον Υιόν καθώς τιμώσι τον Πατέρα. Ο μη τιμών τον Υιόν δεν τιμά τον Πατέρα τον πέμψαντα αυτόν. Και εξουσίαν έδωκεν εις αυτόν να κάμνη και κρίσιν, διότι είναι Υιός ανθρώπου. Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού, και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως. Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ’ εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω [από τον Πατέρα] κρίνω, και η κρίσις η εμή δικαία είναι· διότι δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός».—Ιωάννης 5:21-23, 27-30.
10. (α) Από τι θα απαλλάξει ο Κριτής τους νεκρούς ενεργώντας μ’ αυτή την κρίση; (β) Ποια πράξη οδήγησε σ’ αυτήν την απαλλαγή, και έτσι ποιο ερώτημα δημιουργείται για το σκοπό της ανάστασης;
10 Σκεφτείτε το! Αυτός ο Κριτής, που ήταν γνωστός πάνω στη γη σαν Γιος του ανθρώπου, θα δοξάσει τη χιλιετή δικαστική του υπηρεσία ελευθερώνοντας όλους εκείνους που είναι νεκροί στα μνήματα. Η χιλιετής Μέρα Κρίσης θα είναι μέρα ανάστασης για όλους εκείνους που βρίσκονται στα μνήματα, για χάρη των οποίων ο Γιος του ανθρώπου πέθανε σαν τέλεια ανθρώπινη θυσία. Αυτό περιλαμβάνει όλο το απολυτρωμένο ανθρώπινο γένος εκτός από τους 144.000 συνδικαστές οι οποίοι έχουν μέρος στην «πρώτην ανάστασιν», σε μια ουράνια ανάσταση. (Αποκάλυψις 20:4-6) Μήπως τώρα πρέπει να νομίζουμε ότι αυτή η στοργική πράξη απελευθέρωσης των νεκρών, αυτή η επίγεια ανάσταση, πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για κάποιον βλαβερό σκοπό για τους αναστημένους; Γίνεται ποτέ μια στοργική πράξη για βλάβη εκείνου για τον οποίο εκτελείται αυτή η πράξη; Αυτό που εννοούμε είναι το εξής: Αυτή η ανάσταση θα γίνει όχι μόνο για εκείνους που θεωρούνται δίκαιοι αλλά επίσης και για εκείνους που αποκαλούνται «άδικοι» σε σύγκριση με τους πρώτους. «Μέλλει να γίνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων». (Πράξεις 24:15) Βέβαια δεν ανησυχούμε για τους δίκαιους, αλλά τι θα πούμε για τους άδικους;
11. (α) Ποιο ερώτημα δημιουργείται για το σκοπό της ανάστασης των «αδίκων»; (β) Πώς η περίπτωση του κακοποιού που καθώς πέθαινε έδειξε συμπόνια για τον Ιησού, έχει κάποια σχέση με το ζήτημα;
11 Μήπως οι «άδικοι» θα λάβουν την παρ’ αξία καλοσύνη με το να αναστηθούν απλώς για να αντιμετωπίσουν έναν αυστηρό, σκληρό κριτή ο οποίος θα τους απαγγείλει όλες τις περασμένες αδικίες τους και θα τους δείξει με τον τρόπο αυτό για ποιο λόγο τώρα τους καταδικάζει στην τιμωρία της πλήρους καταστροφής εξαλείφοντάς τους από τη ζωή; Τι πρακτικό όφελος θα είχε η ανάσταση γι’ αυτούς τους «άδικους» αν αυτός θα ήταν ο σκοπός που ανασταίνονται; Είναι αυτός ο σκοπός για τον οποίο θα αναστηθεί ο «κακούργος» που κρεμόταν σ’ έναν πάσσαλο βασανισμού δίπλα στον Ιησού Χριστό στον Γολγοθά και ο οποίος του είπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου»; Το ότι είπε εκείνα τα συμπονετικά λόγια στον Ιησού δεν τον μετέτρεψαν από κακούργο σε άγιο, έτσι δεν είναι; Η παρηγορητική απόκριση σ’ αυτόν δε σήμαινε ότι ο κακούργος ανακηρύχθηκε δίκαιος ή ότι δικαιώθηκε λόγω πίστης, σαράντα δύο ολόκληρες μέρες πριν ο αναστημένος Ιησούς αναληφθεί στην παρουσία του ουράνιου Πατέρα του για να παρουσιάσει την αξία της ανθρώπινης θυσίας του, έτσι δεν είναι; (Λουκάς 23:39-43) Ο άνθρωπος εκείνος πέθανε σαν καταδικασμένος κακούργος και πρέπει να θεωρηθεί σαν ένας από τους «άδικους» που πρόκειται να αναστηθούν.
ΚΡΙΤΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ
12. Γιατί οι «δίκαιοι» καθώς και οι «άδικοι» θα χρειαστούν κάτι περισσότερο από την απελευθέρωση από τα μνήματα με ανάσταση;
12 Τι θα σημάνει η ανάσταση των νεκρών τόσο για εκείνους που λέγονται «άδικοι» όσο και για εκείνους που λέγονται «δίκαιοι»; Όλοι τους πέθαναν γιατί κληρονόμησαν αμαρτία και την ποινή της το θάνατο από τους απειθείς Αδάμ και Εύα. Επομένως όλοι πέθαναν χωρίς να έχουν δική τους δικαιοσύνη. (Ρωμαίους 5:12· 3:23) Έτσι όταν θα γυρίσουν πίσω κατά την ανάσταση, χωρίς να έχει μεταμορφωθεί ο προσωπικός τους χαρακτήρας, ακόμη και οι «δίκαιοι» δε θα είναι τέλειοι άνθρωποι, ή απαλλαγμένοι από ατέλεια και αμαρτία. Αυτό ίσχυε και για εκείνους τους άντρες και τις γυναίκες τούς οποίους έφεραν πίσω στη ζωή πάνω στη γη οι προφήτες Ηλίας και Ελισσαιέ και ο Κύριος Ιησούς Χριστός και οι απόστολοί του. (Εβραίους 11:35) Έχοντας αυτά υπόψη, τόσο οι «δίκαιοι» όσο και οι «άδικοι» θα χρειάζονται κάτι περισσότερο από απλή απελευθέρωση από τους τάφους μέσω ανάστασης από τους νεκρούς. Οι «δίκαιοι» θα χρειάζονται επίσης απελευθέρωση από την αμαρτία και την ανθρώπινη ατέλεια. Συνεπώς, ο ουράνιος Κριτής Ιησούς Χριστός δεν μπορεί να τους ανακηρύξει αμέσως και πραγματικά αθώους, τέλειους, απαλλαγμένους από καταδικαστική αμαρτία και να βγάλει την απόφαση ότι είναι άξιοι αιώνιας ζωής πάνω στη γη την ίδια ακριβώς μέρα της ανάστασής τους.
13. (α) Γιατί έχει παραχωρήσει ο Θεός χίλια χρόνια στον Ιησού Χριστό για να είναι ο Κριτής του ανθρώπινου γένους; (β) Τι δείχνει το βιβλίο των «Κριτών» σχετικά με το τι να περιμένουμε από τον χιλιετή Κριτή του Θεού;
13 Αν η εκτέλεση των καθηκόντων ενός κριτή περιοριζόταν απλώς στην απαγγελία αποφάσεων τη μέρα που οι αναστημένοι «δίκαιοι» και «άδικοι» θα εμφανιστούν μπροστά του, γιατί τότε του παραχωρούνται χίλια χρόνια για να υπηρετεί σαν κριτής για χάρη της ανθρωπότητας; Η μακρά αυτή περίοδος χρόνου παραχωρείται για να γίνει κάποιο έργο και όχι απλώς για να απαγγείλει ετυμηγορίες και καταδίκες. Στην Αγία Γραφή εκείνοι τους οποίους ο Θεός σήκωσε να είναι κριτές στον εκλεκτό λαό του των προ-Χριστιανικών χρόνων έκαναν κάτι περισσότερο από το να διευθετούν απλώς διαφορές ανάμεσα σε άτομα ή να βγάζουν και να εκτελούν δικαστικές αποφάσεις. Εκείνοι οι από τον Θεό διορισμένοι «κριτές» ήταν και απελευθερωτές του εκλεκτού λαού του. Υπάρχει ένα βιβλίο στην Αγία Γραφή που ειδικά ονομάζεται «Κριταί». Σαν βιβλίο είναι συναρπαστικό! Εκεί μέσα διαβάζουμε για τα θαρραλέα κατορθώματα εκείνων των ανθρώπων τους οποίους ο Θεός, «ο Κριτής πάσης της γης», σήκωσε για να ελευθερώσει τον καταπιεσμένο λαό του. Χαιρετήστε τη μέρα της κρίσης που άρχισε όταν ο Θεός σήκωσε έναν κριτή για να εκτελέσει κρίση για τους καταδυναστευμένους δούλους του!
14. Με συντομία, τι διαβάζουμε για τους Κριτές Αώδ και Βαράκ;
14 Διαβάζουμε για τον Αώδ ο οποίος άρχισε την υπηρεσία του σαν κριτής σκοτώνοντας με το ένα χέρι τον υπερβολικά παχύ Βασιλιά Εγλών των Μωαβιτών στο δωμάτιο συσκέψεων και κατόπιν διέφυγε, οργάνωσε τους Ισραηλίτες και μετά τους οδήγησε στη νίκη εναντίον των Μωαβιτών καταδυναστών. Διαβάζουμε για τον Βαράκ ο οποίος απέδειξε ότι ήταν πραγματικά εκλεγμένος για να είναι κριτής στο έθνος του, νικώντας τις ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις του Ιαβείν, του βασιλιά της Χαναάν, ο οποίος κατέστησε φοβερές τις στρατιωτικές δυνάμεις του εξοπλίζοντάς τες με εννιακόσιες πολεμικές άμαξες με σιδερένια δρέπανα στις ρόδες τους.
15. Επίσης, τι διαβάζουμε για τον Γεδεών και για τον Ιεφθάε;
15 Έπειτα ήταν ο Γεδεών, ένας σεμνός άντρας, ο οποίος με τριακόσιους μόνο άντρες που πίστευαν στον Θεό έτρεψε σε φυγή τους Μαδιανίτες και τους Ανατολίτες που είχαν εισβάλει και πλημμυρίσει τη γη του Ιούδα σαν αναρίθμητες ακρίδες. Στην καρδιά της νύχτας, όταν ο Γεδεών και οι τριακόσιοι άντρες του είχαν σχεδόν περικυκλώσει το στρατόπεδο του εχθρού που κοιμόταν, σύντριψαν όλοι μαζί τα πήλινα δοχεία τους στη γη, ύψωσαν τις λαμπάδες τους, σάλπισαν με τις σάλπιγγές τους, και αλάλαξαν, «ρομφαία του Ιεχωβά και του Γεδεών»! Το αιφνιδιασμένο και αναστατωμένο στρατόπεδο πανικοβλήθηκε και τράπηκε σε φυγή, σφάζοντας ο ένας τον άλλο, και ο Γεδεών με τους τριακόσιους άντρες του κατεδίωξε αυτούς που επέζησαν. Πολλά χρόνια αργότερα δημιουργήθηκε μια άλλη κρίση στην Υποσχεμένη Γη, και ο Ιεχωβά σήκωσε τον Ιεφθάε, έναν απόβλητο, για να αντιμετωπίσει τους κομπαστές Αμμωνίτες. Ο ζήλος του Ιεφθάε για την υπόθεση του Θεού ήταν τόσο πύρινος ώστε με δική του πρωτοβουλία ευχήθηκε πως αν του δινόταν η νίκη θα θυσίαζε στον Θεό οτιδήποτε έβγαινε να τον προϋπαντήσει όταν θα επέστρεφε στο σπίτι του. Όταν, ξεχειλισμένο από χαρά για τη νίκη, τον προϋπάντησε πρώτο το μοναχοπαίδι του, η κόρη του, έδειξε την αφοσίωσή του στον Θεό προσφέροντάς την για τη θεία υπηρεσία.
16, 17. (α) Πώς ο Σαμψών υπηρέτησε σαν κριτής του Ισραήλ; (β) Τι λέει ο θεόπνευστος συγγραφέας για τους κριτές στα εδάφια Εβραίους 11:32-34;
16 Και ποιος δεν έχει ακούσει για τον Σαμψών, του οποίου η γέννηση προειπώθηκε στους γονείς του και ο οποίος αποδείχτηκε σωματικά ο πιο δυνατός άνθρωπος που έζησε ποτέ πάνω στη γη! Εντελώς μόνος του απελευθέρωσε το λαό του Ισραήλ από τους καταδυνάστες Φιλισταίους. Αλλά ακόμη και τη μέρα του θανάτου του, σαν τυφλός αιχμάλωτος των Φιλισταίων, προκάλεσε την κατάρρευση του ναού του Δαγών στη Γάζα, τη γη των Φιλισταίων, πάνω σε τρεις χιλιάδες και πλέον εορταστές, σκοτώνοντας έτσι περισσότερους Φιλισταίους τη μέρα του θανάτου του από όσους είχε θανατώσει στη διάρκεια της ζωής του.
17 Ο θεόπνευστος συγγραφέας περιλαμβάνει κι αυτούς τους κριτές ανάμεσα στους άντρες της θριαμβευτικής πίστης στον Θεό όταν γράφει στους Εβραίους 11:32-34: «Και τι έτι να λέγω; Διότι θέλει με λείψει ο καιρός διηγούμενον περί Γεδεών, Βαράκ τε και Σαμψών και Ιεφθάε, Δαβίδ τε και Σαμουήλ και των προφητών, οίτινες διά της πίστεως κατεπολέμησαν βασιλείας, ειργάσθησαν δικαιοσύνην, επέτυχον τας επαγγελίας, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, έγιναν ισχυροί εν πολέμω, έτρεψαν εις φυγήν στρατεύματα αλλοτρίων».
18, 19. (α) Ποιοι ήταν υπεύθυνοι για τις ταλαιπωρίες που ήρθαν πάνω στους Ισραηλίτες αφού εγκαταστάθηκαν στην Υποσχεμένη Γη; (β) Γιατί ήταν αναγκαίο γι’ αυτούς να εγερθεί μια σειρά από κριτές;
18 Βέβαια, οι Ισραηλίτες στις μέρες εκείνων των κριτών ήταν οι ίδιοι υπεύθυνοι για την κατάθλιψη που υφίσταντο στα χέρια των εχθρών τους, γιατί είχαν απομακρυνθεί από την αληθινή λατρεία του Ιεχωβά, του ζωντανού Θεού. Αλλά όταν επέστρεφαν σ’ αυτόν με γνήσια μετάνοια και λατρεία, αυτός τους έδειχνε εύνοια. Όπως λέει η ιστορία στους Κριτές 2:16-19:
19 «Τότε ανέστησεν ο Κύριος κριτάς, οίτινες έσωσαν αυτούς εκ της χειρός των λεηλατούντων αυτούς. Πλην ουδέ εις τους κριτάς αυτών υπήκουσαν, αλλ’ επόρνευσαν κατόπιν άλλων θεών και προσεκύνησαν αυτούς· εξέκλιναν ταχέως από της οδού, εις την οποίαν περιεπάτησαν οι πατέρες αυτών υπακούοντες εις τας εντολάς του Κυρίου· δεν έκαμον ούτω. Και ότε ανέστησεν ο Κύριος εις αυτούς κριτάς, τότε ο Κύριος ήτο μετά του κριτού και έσωζεν αυτούς εκ της χειρός των εχθρών αυτών καθ’ όλας τας ημέρας του κριτού· διότι εσπλαγχνίσθη ο Κύριος εις τους στεναγμούς αυτών τους εξ αιτίας των καταθλιβόντων αυτούς και καταπιεζόντων αυτούς. Ότε δε απέθνησκεν ο κριτής, επέστρεφον και διεφθείροντο χειρότερα παρά τους πατέρας αυτών, υπάγοντες κατόπιν άλλων θεών, διά να λατρεύωσιν αυτούς και να προσκυνώσιν αυτούς· δεν έπαυον από των πράξεων αυτών ουδέ από της οδού αυτών της διεστραμμένης».
ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΟΥΡΑΝΙΟΙ ΚΡΙΤΕΣ
20. (α) Γιατί στη διάρκεια της χιλιετίας το ανθρώπινο γένος δε θα εγκαταλειφθεί στον εαυτό του, όπως γινόταν στην περίοδο των κριτών του Ισραήλ; (β) Γιατί ακόμη και ο «πολύς όχλος» που θα επιζήσει από τη μεγάλη θλίψη θα χρειαστεί περαιτέρω απελευθέρωση;
20 Ωστόσο, οι κριτές που εγείρει ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός και οι οποίοι είναι ο Ιησούς Χριστός και οι 144.000 σύντροφοι κριτές δε θα πεθάνουν και δε θα αφήσουν αβοήθητους τους κατοίκους της γης, έστω κι αν ο Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονές του θα έχουν απομακρυνθεί από τα γειτονικά μέρη της γης και θα έχουν ριχτεί στην άβυσσο. Επειδή κατέχουν τη ‘δύναμη ακατάστρεπτης ζωής’, θα υπηρετούν όλοι συνεχώς σ’ όλο το διάστημα της θητείας τους σαν κριτών για χίλια χρόνια. Δε θα κάθονται απλώς πάνω σε θρόνους για να εκδίδουν αποφάσεις και διατάγματα, αλλά θα ενεργούν σαν ελευθερωτές, όπως ακριβώς έκαναν οι πιστοί κριτές οι οποίοι κέρδισαν την επιδοκιμασία του Θεού στους αρχαίους καιρούς. Ακόμη και «οι ζώντες» που θα επιζήσουν από τη ‘μεγάλη θλίψη’ κάτω από τη θεία προστασία και θα συνεχίσουν να ζουν και μετά το ρίξιμο του Σατανά και των δαιμόνων του στην άβυσσο, θα έχουν ακόμη ανάγκη για περαιτέρω απελευθέρωση. Λόγω της δίκαιης κατάστασής τους ενώπιον του Θεού αυτοί διαφυλάσσονται ζωντανοί πάνω στη γη και εισέρχονται στη χιλιετή μέρα κρίσης, αλλά στην περίπτωσή τους θα χρειαστεί να απελευθερωθούν και από άλλα πράγματα. Από ποια; Από την αμαρτωλή, ατελή, αδύναμη κατάστασή τους που φέρνει θάνατο και την οποία είχαν ακόμη όταν διαφυλάχθηκαν μέσα από την καταστροφή αυτού του συστήματος και από το ρίξιμο του Σατανά και των δαιμόνων του στην άβυσσο.
21, 22. (α) Γιατί οι νεκροί, όταν αναστηθούν, θα χρειάζονται περαιτέρω απελευθέρωση; (β) Για ποιο λόγο μερικοί σαν τον Ιώβ και τον Δαβίδ θα θεωρηθούν «δίκαιοι» όταν αναστηθούν;
21 Το ίδιο ισχύει και για «τους νεκρούς» που θα χρειαστεί να επιστρέψουν από τα μνήματα: Είτε υπολογιστούν «δίκαιοι» είτε «άδικοι» όταν θα σηκωθούν από τον ύπνο του θανάτου, θα χρειάζονται όλοι να απαλλαγούν από την αμαρτωλότητά τους, τα ελαττώματά τους, τα σφάλματά τους, τις ανθρώπινες αδυναμίες, και την τάση προς το θάνατο. Το γεγονός ότι μερικοί μπορεί να υπολογιστούν σαν «δίκαιοι» δε σημαίνει ότι αυτοί είναι σωματικά και ηθικά τέλειοι στη σάρκα. Το ότι είναι, όμως, δίκαιοι στα μάτια του Θεού σημαίνει ότι αυτοί είναι άντρες και γυναίκες ακεραιότητας προς τον Θεό, όπως ήταν ο υπομονετικός Ιώβ της γης Ουζ. (Ιώβ 2:3, 9· 27:5· Ιακώβου 5:11· Ιεζεκιήλ 14:14, 20) Ή, σαν τον Βασιλιά Δαβίδ της Ιερουσαλήμ που δε φοβόταν να κριθεί από τον Θεό του, γιατί στον Ψαλμό 26:1-3, 11, ο Δαβίδ είπε:
22 «Κρίνον με, Κύριε· διότι εγώ περιεπάτησα εν ακακία μου· και επί τον Κύριον ήλπισα, και δεν θέλω σαλευθή. Εξέτασόν με, Κύριε, και δοκίμασόν με· δοκίμασον τους νεφρούς μου και την καρδίαν μου. Διότι το έλεός σου είναι έμπροσθεν των οφθαλμών μου· και περιεπάτησα εν τη αληθεία σου. Αλλ’ εγώ θέλω περιπατεί εν ακακία μου· λύτρωσόν με και ελέησόν με».
23, 24. (α) Για να κερδίσουν ποιο είδος ανάστασης, εκείνοι οι προ Χριστού άνθρωποι ακεραιότητας, αρνήθηκαν να συζητήσουν ανταλλάγματα με τους ασεβείς; (β) Τι έχει να πει γι’ αυτούς το Εβραίους 11:35-40;
23 Άλλοι άνθρωποι των προ-Χριστιανικών χρόνων που πέθαναν με ακεραιότητα, επειδή αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν την οσιότητά τους και την πίστη τους στον Ιεχωβά Θεό με οποιαδήποτε συναλλαγή ή συμβιβασμό με τους ασεβείς, ήταν οι άντρες και οι γυναίκες που αναφέρονται στο ενδέκατο κεφάλαιο του βιβλίου που γράφτηκε προς τους εκχριστιανισμένους Εβραίους. Αυτοί απέβλεπαν σε ανάσταση κάτω από καλύτερες γήινες συνθήκες, κάτω από καλύτερη κυβέρνηση, κάτω από την οποία θα μπορούσαν να ζουν για πάντα σε τέλεια ειρήνη και ευτυχία και ακεραιότητα προς τον ζωντανό Θεό. Για να δειχτεί αυτό είναι γραμμένα τα εξής στους Εβραίους 11:35-40:
24 «Έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας· άλλοι δε εβασανίσθησαν, μη δεχθέντες την απολύτρωσιν, διά να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως· άλλοι δε εδοκίμασαν εμπαιγμούς και μάστιγας, έτι δε και δεσμά και φυλακήν· ελιθοβολήθησαν, επριονίσθησαν, επειράσθησαν, με σφαγήν μαχαίρας απέθανον, περιεπλανήθησαν με δέρματα προβάτων, με δέρματα αιγών· υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, των οποίων δεν ήτο άξιος ο κόσμος, πλανώμενοι εν ερημίαις και όρεσι και σπηλαίοις και ταις τρύπαις της γης. Και ούτοι πάντες αν και έλαβον καλήν μαρτυρίαν διά της πίστεως, δεν απήλαυσαν την επαγγελίαν, διότι ο Θεός προέβλεψε καλήτερόν τι περί ημών, διά να μη λάβωσι την τελειότητα χωρίς ημών».
25, 26. (α) Γιατί εκείνοι οι «δίκαιοι», όταν αναστηθούν, δε θα φοβούνται τη Μέρα της Κρίσης; (β) Γιατί εκείνοι οι «άδικοι» όταν αναστηθούν, θα είναι σε μειονεκτική θέση σε σύγκριση με τους «δίκαιους»;
25 Επειδή αυτοί οι «δίκαιοι» πέθαναν με ακεραιότητα στον Θεό, θα αναστηθούν με ακεραιότητα απέναντι στον Θεό, έστω κι αν δεν αναστηθούν με ανθρώπινη τελειότητα και άμεμπτη διαγωγή. Δε θα φοβούνται τη μεγάλη χιλιετή Μέρα Κρίσης μέσα στην οποία θα μπουν με την ανάστασή τους. Η ακεραιότητά τους που είχαν αναπτύξει πριν από το θάνατο και με την οποία θα αναστηθούν θα τους δώσει ένα πλεονέκτημα απέναντι στους «άδικους» καθώς θα προχωρούν σε πραγματική ανθρώπινη τελειότητα με πλήρη απαλλαγή από την αμαρτία. Θα έχουν, σαν να λέγαμε ένα καλύτερο ξεκίνημα από τους «άδικους» προς αυτή την κατεύθυνση.
26 Για το λόγο αυτό είναι γραμμένο: «Καλήτερος ο πτωχός ο περιπατών εν τη ακεραιότητι αυτού, παρά τον πλούσιον τον διεστραμμένον τα χείλη αυτού και όντα άφρονα». Επίσης: «Ο δίκαιος περιπατεί εν τη ακεραιότητι αυτού· και τα τέκνα αυτού είναι μακάρια μετ’ αυτόν». (Παροιμίαι 19:1· 20:7) Από το άλλο μέρος, θα είναι πολύ πιο δύσκολο για τους «άδικους» οι οποίοι ως το θάνατό τους καλλιέργησαν αμαρτωλές τάσεις και κακές συνήθειες και άσχημες επιθυμίες. Αυτά θα είναι ελαττώματα, μειονεκτήματα, εμπόδια, εναντίον των οποίων θα πρέπει να αγωνιστούν στον αγώνα τους να κερδίσουν αιώνια ζωή σε αναμάρτητη ανθρώπινη τελειότητα πάνω σε μια παραδεισένια γη. Επίσης, σ’ αυτή τη ζωή πολλοί από αυτούς τους «άδικους» δεν επωφελήθηκαν από πνευματικές ευκαιρίες και προμήθειες που ήταν διαθέσιμες, αλλά τις αγνόησαν, τις περιφρόνησαν, ή και εναντιώθηκαν ακόμη. Έτσι αυτοί θα έχουν να υποτάξουν μια ισχυρογνώμονα διάθεση που δε δείχνει εκτίμηση. Κι αυτό θα είναι οδυνηρό γι’ αυτούς. Ο Ιησούς Χριστός έδωσε παραδείγματα τέτοιων περιπτώσεων, όταν είπε στις αμετανόητες πόλεις της Χοραζίν, της Βηθσαϊδά και της Καπερναούμ:
27. Πώς έδειξε ο Ιησούς τα προηγούμενα με παράδειγμα, χρησιμοποιώντας γι’ αυτό τη Χοραζίν, τη Βηθσαϊδά και την Καπερναούμ;
27 «Ουαί εις σε, Χοραζίν, ουαί εις σε, Βηθσαϊδάν· διότι εάν τα θαύματα τα γενόμενα εν υμίν εγίνοντο εν τη Τύρω και Σιδώνι, προ πολλού ήθελον μετανοήσει εν σάκκω και σποδώ. Πλην σας λέγω, εις την Τύρον και Σιδώνα ελαφροτέρα θέλει είσθαι η τιμωρία εν ημέρα κρίσεως παρά εις εσάς. Και συ, Καπερναούμ, η υψωθείσα έως του ουρανού, θέλεις καταβιβασθή έως άδου· διότι εάν τα θαύματα τα γενόμενα εν σοι εγίνοντο εν Σοδόμοις, ήθελον μείνει μέχρι της σήμερον. Πλην σας λέγω, ότι εις την γην των Σοδόμων ελαφροτέρα θέλει είσθαι η τιμωρία εν ημέρα κρίσεως παρά εις σε».—Ματθαίος 11:20-24.
28, 29. (α) Γιατί οι αρχαίοι Νινευίτες και η βασίλισσα του νότου θα καταδικάσουν την Ιουδαϊκή γενιά των ημερών του Ιησού; (β) Πώς τη Μέρα της Κρίσης θα εξισορροπηθούν τα ζητήματα μεταξύ των σημερινών ατόμων που έχουν πλεονεκτήματα και εκείνων που θρησκευτικά είναι σε μειονεκτική θέση;
28 Μιλώντας στη γενιά των Ιουδαίων που νόθευαν τη σχέση τους με τον Θεό με κοσμικότητα και βάσιζαν τις πεποιθήσεις τους πάνω σε ορατά σημεία, ο Ιησούς είπε: «Άνδρες Νινευίται θέλουσιν αναστηθή εν τη κρίσει μετά της γενεάς ταύτης και θέλουσι κατακρίνει αυτήν, διότι μετενόησαν εις το κήρυγμα του Ιωνά, και ιδού, πλειότερον του Ιωνά είναι εδώ. Η βασίλισσα του νότου θέλει σηκωθή εν τη κρίσει μετά της γενεάς ταύτης και θέλει κατακρίνει αυτήν, διότι ήλθεν εκ των περάτων της γης διά να ακούση την σοφίαν του Σολομώντος, και ιδού, πλειότερον του Σολομώντος είναι εδώ».—Ματθαίος 12:38-42.
29 Τι εκπλήξεις θα υπάρξουν, επομένως, για πολλούς αυτοδικαιούμενους θρησκευόμενους, αυτοϊκανοποιημένους, απαθείς τυπικιστές θρησκευόμενους, οι οποίοι ήταν βέβαιοι ότι ήταν πιο δίκαιοι από εκείνους τους οποίους αποκαλούσαν ειδωλολάτρες ή εθνικούς! Θα διαπιστώσουν ότι ήταν θρησκευτικοί υποκριτές, ενώ τα έθνη τα οποία αυτοί καταφρονούσαν ήταν πιο ειλικρινή, πιο ευδίδακτα, με μεγαλύτερη εκτίμηση και λιγότερο αξιόμεμπτα λόγω της άγνοιάς τους. Έτσι η ειλικρίνεια και η στάση των ανθρώπων εκείνων που είχαν ευνοηθεί λιγότερο θρησκευτικά θα καταδικάσει τους προνομιούχους εκείνους που παραμέλησαν με αδιαφορία ή και εσκεμμένα τις ευκαιρίες τους. Έτσι θα υπάρξει μια δίκαιη εξισορρόπηση των ζητημάτων ανάμεσα στα σημερινά άτομα που πλεονεκτούν και σ’ εκείνα που μειονεκτούν.
ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΚΡΙΣΗΣ
30, 31. (α) Μήπως τη Μέρα της Κρίσης θα χρειαστεί να επαναληφθεί μπροστά σε όλους τους ανθρώπους η προηγούμενη ζωή τους για να δουν αν είναι αθώοι ή ένοχοι; (β) Τι έδειξε για όλο το ανθρώπινο γένος η χρησιμοποίηση των Ιουδαίων κάτω από το Νόμο;
30 Δεν μπορούμε να αρνηθούμε την αλήθεια της δήλωσης στα εδάφια Ρωμαίους 3:22, 23: «Δεν υπάρχει διαφορά· επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού». Επομένως, τη Μέρα της Κρίσης, όλοι, και «οι ζώντες και οι νεκροί», θα χρειάζονται επειγόντως να απαλλαγούν, με τη βοήθεια των ουράνιων κριτών τους οποίους ο Ιεχωβά εγείρει, απ’ όλα τα ίχνη της αμαρτίας και της ηθικής αδυναμίας και της σωματικής ατέλειας με τα οποία εισέρχονται στη Μέρα της Κρίσης. Οι αποδείξεις και οι μαρτυρίες είναι όλες εναντίον του ανθρώπινου γένους, όπως περιεκτικά αναφέρεται στο εδάφιο Ρωμαίους 3:23 και σ’ άλλα εδάφια, κι αυτό το γεγονός δεν είναι ανάγκη να ξαναφερθεί μπροστά σ’ εκείνους που πρόκειται να κριθούν για να δουν αν είναι αθώοι ή ένοχοι. Με την αποτυχία των φυσικών Ιουδαίων να τηρήσουν το Νόμο που τους έδωσε ο Θεός με το στόμα του Μωυσή, αποδείχτηκε ότι κανένα μέρος της ανθρωπότητας, ούτε ακόμη και οι ίδιοι οι ευνοημένοι Ιουδαίοι, δεν μπορούσαν να τηρήσουν τέλεια το νόμο του Θεού. Έτσι μ’ αυτή την έμπρακτη απόδειξη που έγινε με τους Ιουδαίους που ήταν κάτω από το Νόμο, κάθε ανθρώπινο στόμα αποστομώθηκε και δεν μπορεί να αρνηθεί ότι όλος ο κόσμος της ανθρωπότητας αποδείχτηκε ένοχος μπροστά στον Θεό. Είναι όπως ακριβώς έγραψε πριν από πολύ καιρό ο απόστολος Παύλος:
31 «Εξεύρομεν δε ότι όσα λέγει ο νόμος λαλεί προς τους υπό τον νόμον, διά να εμφραχθή παν στόμα και να γίνη πας ο κόσμος υπόδικος εις τον Θεόν».—Ρωμαίους 3:19.
32. (α) Τι πρέπει να ειπωθεί για το αν οι άνθρωποι θα έχουν μια «δεύτερη ευκαιρία» τη Μέρα της Κρίσης; (β) Από ποιους, λοιπόν, θα εξαρτηθεί το αν θα ζήσουν ή όχι πάνω στην Παραδεισένια γη, και γιατί;
32 Επειδή το ανθρώπινο γένος γεννήθηκε αμαρτωλό και καταδικασμένο σε θάνατο, ποτέ δεν είχε μια πραγματική «ευκαιρία». Ποτέ δεν μπορούσε να δικαιωθεί μόνο του μπροστά στον Θεό της απόλυτης τελειότητας με το να κάνει τέλεια έργα δικαιοσύνης και να απαλλαγεί από την αμαρτωλότητά του. Έτσι, η Μέρα της Κρίσης δεν προσφέρει στο ανθρώπινο γένος αυτό που λένε μερικοί «μια δεύτερη ευκαιρία». Μάλλον, προσφέρει στο ανθρώπινο γένος την πρώτη του πραγματική ευκαιρία να αποκτήσει αιώνια ζωή σε ανθρώπινη τελειότητα και σε τέλεια αθωότητα πάνω σ’ έναν επίγειο Παράδεισο. Η Μέρα Κρίσης θα δώσει στο ανθρώπινο γένος την ευκαιρία που τους προσφέρει η τέλεια ανθρώπινη θυσία του Ιησού να καθαριστούν από την αμαρτία και να εξυψωθούν σε πλήρη ‘δόξα Θεού’ από την οποία τώρα υστερούν. Έχοντας υπόψη αυτό το γεγονός, το αν «οι ζώντες και οι νεκροί» θα κερδίσουν ή όχι την Παραδεισένια γη για πάντα θα εξαρτηθεί από το τι θα κάνουν τη Μέρα της Κρίσης. Το περασμένο υπόμνημά τους έχει ήδη γραφτεί και δεν μπορεί να αλλάξει, και έχει φέρει πάνω τους καλά ή κακά αποτελέσματα. Η Μέρα της Κρίσης θα τους επιτρέψει να δείξουν την ειλικρινή επιθυμία της καρδιάς τους να απαλλαγούν, να ελευθερωθούν μια για πάντα από την αμαρτία. Οι ουράνιοι κριτές θα εκτελούν την υπηρεσία τους για να τους βοηθούν με οδηγίες και καθοδήγηση.
33. Πώς εξεικονίζεται με συμβολική γλώσσα η ευκαιρία της Μέρας της Κρίσης στην Αποκάλυψη 20:11-15;
33 Αυτή η ευκαιρία εξεικονίζεται για μας στην Αποκάλυψη 20:11-15, με την παρακάτω συμβολική γλώσσα: «Και είδον θρόνον λευκόν μέγαν και τον καθήμενον επ’ αυτού, από προσώπου του οποίου έφυγεν η γη και ο ουρανός, και δεν ευρέθη τόπος δι’ αυτά. Και είδον τους νεκρούς, μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν· και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών. Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς, και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών. Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός».
34. (α) Μήπως η ανάσταση που περιγράφεται εκεί περιλαμβάνει και εκείνους που μετέχουν στην ‘πρώτη ανάσταση’; (β) Επομένως ποιο υπόμνημα δεν περιλαμβάνουν τα «βιβλία» που θα ανοιχτούν τότε, και γιατί;
34 Αυτή η συμβολική εικόνα δεν αφορά εκείνους που μετέχουν στην «πρώτη ανάσταση», για τους οποίους αναφέρθηκε ήδη στην Αποκάλυψη 20:4-6, ότι δεν κινδυνεύουν από τον ‘δεύτερο θάνατο’. Αυτή η εικόνα αναφέρεται σ’ εκείνους που έχουν μέρος σε ανάσταση για ζωή πάνω στη γη, και οι οποίοι θα κριθούν άξιοι αιώνιας ζωής μόνο στο τέλος των χιλίων ετών, όταν θα μπορούν να δείξουν την πλήρως αποκτημένη δικαιοσύνη τους σε ανθρώπινη τελειότητα. Τα «βιβλία» τα οποία ανοίχτηκαν και σύμφωνα με τα γραμμένα των οποίων κρίνονται ευνοϊκά ή δυσμενώς δεν είναι βιβλία που περιέχουν την ιστορία όλου του ατελούς παρελθόντος τους, των αμαρτωλών πράξεών τους στην τωρινή ζωή κάτω απ’ αυτό το σύστημα. Οι ουράνιοι κριτές δε χρειάζεται να δαπανήσουν χίλια χρόνια για να διαβάσουν το υπόμνημα της περασμένης ανθρώπινης ζωής αυτών των ανθρώπων για να καθορίσουν την ενοχή ή την αθωότητα κάθε αναστημένου ατόμου. Δεν έχουν άγνοια ούτε είναι κακώς πληροφορημένοι για το παρελθόν του ανθρώπινου γένους. Εκείνο το οποίο οι κριτές παρατηρούν, δεν είναι το παρελθόν του ανθρώπινου γένους, αλλά το μέλλον του ανθρώπινου γένους. Η ανθρωπότητα χρειάζεται καθοδήγηση για το μέλλον!
35, 36. (α) Επομένως, τι εξεικονίζουν εκείνα τα «βιβλία», και ποιοι θα γνωρίζουν το περιεχόμενό τους; (β) Γιατί δε θα έχει κανείς πάνω στη γη δικαιολογία αν δεν τα γνωρίζει;
35 Έτσι αυτά τα «βιβλία» που είναι ανοιγμένα είναι η νέα σειρά οδηγιών, κατευθύνσεων και διαταγμάτων που θα δοθεί από τους κριτές που ενεργούν σαν εκπρόσωποι του Θεού για το ανθρώπινο γένος. Έτσι όλοι οι άνθρωποι θα πληροφορηθούν για το περιεχόμενο εκείνων των ανοιγμένων «βιβλίων» για να γνωρίζουν τους κανόνες με τους οποίους πρόκειται να κριθούν και για να γνωρίζουν επίσης τι αναμένεται απ’ αυτούς σχετικά με τη μελλοντική διαγωγή τους και τα έργα τους. Το ανθρώπινο γένος δε θα αφεθεί σε άγνοια, αλλά καθένας θα είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει ποιος είναι ο νόμος σύμφωνα με τα βιβλία της κρίσης. Δε θα υπάρχει ούτε ο Σατανάς ο Διάβολος ούτε κανείς από τους δαίμονές του τριγύρω στην αόρατη γειτονιά της γης για να τυφλώνει τους ανθρώπους, να παραπλανά, να διαστρέφει το νόμο και τις οδηγίες που θα εκδοθούν. Ναι, δε θα υπάρχει· γιατί εκείνοι οι παλιοί «ουρανοί» θα έχουν εξαφανιστεί από το πρόσωπο του Θεού ο οποίος καθόρισε τον καιρό γι’ αυτήν τη Μέρα Κρίσης. Συνεπώς, δε θα υπάρχουν μάγοι γιατροί εκεί, ούτε πνευματιστικά μέντιουμ ή μάντεις, ούτε αστρολόγοι με ωροσκόπια, ούτε τραπεζάκια Ουίτζα και παρόμοιες δαιμονιστικές επινοήσεις. Θα υπάρχουν μόνο οι «νέοι ουρανοί» και αυτοί θα σταλάζουν δικαιοσύνη. Όπως διαβάζουμε:
36 «Σταλάξατε δρόσον άνωθεν, ουρανοί, και ας ράνωσιν αι νεφέλαι δικαιοσύνην· ας ανοίξη η γη και ας γεννήση σωτηρίαν και ας βλαστήση δικαιοσύνην ομού· εγώ ο Κύριος εποίησα τούτο».—Ησαΐας 45:8.
ΕΠΙΓΕΙΟΙ «ΑΡΧΟΝΤΕΣ»
37. (α) Πώς οι ουράνιοι κριτές θα μεταδίδουν στο ανθρώπινο γένος το περιεχόμενο εκείνων των «βιβλίων»; (β) Πώς θα γνωρίζει το ανθρώπινο γένος ότι εκτελούνται οι νόμοι και τα διατάγματα του Θεού;
37 Το πώς οι ουράνιοι αόρατοι κριτές θα μεταδίδουν το περιεχόμενο των ανοιγμένων «βιβλίων» στους κατοίκους της γης δε μας λέγεται με λεπτομέρειες στη Βίβλο. Θα υπάρχουν όμως απευθείας αντιπρόσωποι της ουράνιας βασιλείας του Θεού πάνω στη γη. Η παρουσία τους ανάμεσα στο ανθρώπινο γένος θα είναι μια επίσημη απόδειξη ότι η «νέα γη» έχει έρθει σε ύπαρξη μαζί με τη νέα της ανθρώπινη κοινωνία. Η παλιά «γη» στην οποία κυριαρχούσε αόρατα ο Σατανάς ο Διάβολος έχει εξαλειφθεί από το πρόσωπο του Θεού και δε βρέθηκε τόπος γι’ αυτή παρά μόνο ο τόπος της καταστροφής της. Τα δικαστήρια και οι δικηγόροι και οι εισαγγελείς και το δικαστικό σύστημα είναι πράγματα του παρελθόντος· τώρα εκείνο στο οποίο χρειάζεται να καταρτιστεί ένα άτομο, βάσει του οποίου θα αποφασίζει και το οποίο θα εφαρμόζει είναι ο νόμος του Θεού. Και όταν οι επίγειοι εκπρόσωποι της Βασιλείας θα ενεργούν, οι άνθρωποι θα ξέρουν και θα διακρίνουν καθαρά ότι εφαρμόζονται οι νόμοι και τα διατάγματα του Θεού.
38. Μήπως η δόξα του ουράνιου Βασιλιά Ιησού Χριστού θα εξαρτάται από τους γήινους προγόνους του ή θα έχει αυτός τη δική του δόξα;
38 Ενδείξεις γι’ αυτή τη διευθέτηση της χιλιετούς Μέρας Κρίσης μας δίνονται στις προφητικές Γραφές. Πάρτε, για παράδειγμα, τον Ψαλμό 45, ο οποίος είναι ένα λυρικό ποίημα για τον χρισμένο Βασιλιά του Θεού, τον Ιησού τον Μεσσία ή Χριστό. Αφού πρώτα μιλάει προφητικά για τον ουράνιο γάμο του Ιησού Χριστού και της όμοιας με νύφη εκκλησίας του και για εκείνους οι οποίοι υπηρετούν την τάξη της νύφης, ο ψαλμός λέει κατόπιν: «Θέλουσιν εισέλθει εις το παλάτιον του βασιλέως. Αντί των πατέρων σου θέλουσιν είσθαι οι υιοί σου· αυτούς θέλεις καταστήσει άρχοντας επί πάσαν την γην». (Ψαλμός 45:15, 16) Βέβαια, ο ουράνιος Βασιλιάς Ιησούς Χριστός έχει ένδοξους προγόνους, που τα ονόματά τους αναφέρονται στο υπόμνημα της Γραφής, είτε αυτοί υπηρέτησαν πάνω στον επίγειο θρόνο του Βασιλιά Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ είτε όχι. Αλλά ο ουράνιος Βασιλιάς δε θα χρειαστεί να εξαρτάται από αυτούς για δόξα. Αυτός θα έχει τη δική του δόξα, μολονότι πάνω στη γη σαν τέλειος άνθρωπος ο Ιησούς Χριστός αρνήθηκε να καθήσει πάνω σε οποιονδήποτε υλικό θρόνο στην Ιερουσαλήμ ή κάπου αλλού.
39. Πώς ο Βασιλιάς Ιησούς Χριστός θα υπερέχει σε δόξα ακόμη κι από τον Βασιλιά Δαβίδ σχετικά με την επικράτειά του;
39 Ο ουράνιος Βασιλιάς Ιησούς Χριστός θα ξεπεράσει ακόμη και τον Δαβίδ σε φήμη, τιμή και δόξα. Θα επεκτείνει τη βασιλεία του πολύ πέρα από τα σύνορα όλης της περιοχής που κυρίευσε ο Βασιλιάς Δαβίδ στις μέρες του σύμφωνα με την υπόσχεση του Θεού στον Αβραάμ. (Γένεσις 15:17-21) Ναι, θα την επεκτείνει στα Ανατολικά και στα Δυτικά, στα Βόρεια και στα Νότια, σε ολόκληρο τον πλανήτη, «επί πάσαν την γην». Όπως είναι γραμμένο «Διά τον Σολομώντα» που ήταν προφητικός τύπος του Βασιλιά Ιησού Χριστού: «Θεέ, δος την κρίσιν σου εις τον βασιλέα και την δικαιοσύνην σου εις τον υιόν του βασιλέως· διά να κρίνη τον λαόν σου εν δικαιοσύνη και τους πτωχούς σου εν κρίσει. Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης έως θαλάσσης και από του ποταμού έως των περάτων της γης».—Ψαλμός 72 επιγραφή, 1, 2, 8.
40. Όσο για τους βασιλικούς γιους, ποιο πρόβλημα φαίνεται να δημιουργείται εδώ αφού ο Ιησούς δεν είχε παιδιά πάνω στη γη και είναι ο Μόνιμος Κληρονόμος του Βασιλιά Δαβίδ;
40 Ωστόσο, μήπως εδώ σας φαίνεται ότι δημιουργείται κάποιο πρόβλημα; Αυτός ο Βασιλιάς που είναι μεγαλύτερος και σοφότερος από τον Σολομώντα, το γιο του Βασιλιά Δαβίδ, δεν παντρεύτηκε όταν ήταν εδώ στη γη σαν τέλειος άνθρωπος και είχε τις αναπαραγωγικές δυνάμεις μέσα του, κι έτσι δεν παρήγαγε μια τέλεια ανθρώπινη οικογένεια. Πώς, λοιπόν, μπορεί να εκπληρωθεί η προφητεία που λέει ότι, «αντί των πατέρων σου», σημειώστε, «θέλουσιν είσθαι οι υιοί σου· αυτούς θέλεις καταστήσει άρχοντας επί πάσαν την γην»; Επίσης, ο ουράνιος Ιησούς Χριστός είναι ο Μόνιμος Κληρονόμος του Βασιλιά Δαβίδ, και λόγω της ‘δυνάμεως της ακατάστρεπτης ζωής που έχει θα βασιλεύσει χωρίς διαδόχους, χωρίς να χρειάζεται κάποιο γιο για να τον διαδεχθεί. Όπως είπε ο άγγελος Γαβριήλ στη Μαρία σχετικά με τον μελλοντικό Γιο της Ιησού: «Θέλει δώσει εις αυτόν Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού, και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος».—Λουκάς 1:32, 33.
41, 42. (α) Γιατί οι 144.000 συγκληρονόμοι δεν είναι οι «γιοι» που θα διοριστούν πάνω στη γη; (β) Πώς ο ουράνιος Ιησούς Χριστός θα έχει επίγειους «γιους», και σε εκπλήρωση ποιου προφητικού τίτλου;
41 Γνωρίζουμε ότι εκείνοι οι 144.000 συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού δεν είναι πνευματικά παιδιά του, αλλά είναι γιοι του Θεού, «κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού». (Ρωμαίους 8:17) Ποιοι, επομένως, είναι εκείνοι που αναφέρονται σαν «οι υιοί σου· αυτούς θέλεις καταστήσει άρχοντας επί πάσαν την γην»; Προφανώς αυτοί δεν είναι ουράνιοι γιοι του Βασιλιά Ιησού Χριστού. Πρέπει να είναι επίγειοι γιοι, οι οποίοι θα ζουν πάνω στη γη και θα μπορούν να διοριστούν άρχοντες «επί πάσαν την γην». Αυτοί θα είναι γιοι Του μέσω ανάστασης από τους νεκρούς, και ειδικά από τους «δίκαιους» νεκρούς. Ο υποσχεμένος τίτλος του, σύμφωνα με την προφητεία του Ησαΐα 9:6, 7, δηλαδή, Πατήρ Αιώνιος, δε θα είναι απλώς ένας άδειος τιμητικός τίτλος. Θα είναι πραγματικά πατέρας στην αναστημένη ανθρώπινη οικογένεια. Αυτός είναι «ο έσχατος Αδάμ», ο οποίος έγινε «πνεύμα ζωοποιούν». (1 Κορινθίους 15:45, 47) Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ πούλησε όλους τους ανθρώπινους απογόνους του στην αμαρτία και στο θάνατο, αλλά ο «δεύτερος άνθρωπος», ο οποίος είναι «εξ ουρανού», κατέθεσε την τέλεια ανθρώπινη ζωή του για να τους εξαγοράσει από αυτή την Αδαμική κληρονομιά. Έτσι διαβάζουμε:
42 «Είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων». (1 Τιμόθεον 2:5, 6) «Τον δε ολίγον τι παρά τους αγγέλους ηλαττωμένον Ιησούν βλέπομεν διά το πάθημα του θανάτου με δόξαν και τιμήν εστεφανωμένον, διά να γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου διά της χάριτος του Θεού».—Εβραίους 2:9.
43. (α) Πώς ο Βασιλιάς θα γίνει ο πατέρας του «πολλού όχλου» αυτών που θα επιζήσουν από τη θλίψη και οι οποίοι δε θα χρειαστούν ανάσταση; (β) Πώς η πατρότητά του για το ανθρώπινο γένος θα γίνει αιώνια;
43 Θυσιάζοντας τον εαυτό του σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ο Ιησούς Χριστός απέκτησε το δικαίωμα να μεταδώσει ζωή στο ανθρώπινο γένος που πέθαινε, και έγινε έτσι πατέρας τους. Θα μεταδώσει ζωή στους «νεκρούς», τόσο στους «δίκαιους» όσο και στους «άδικους», καλώντας τους έξω από τα μνήματά τους ή τους υδάτινους τάφους τους και κατόπιν εξυψώνοντας όλους τους πρόθυμους σε τελειότητα ανθρώπινης ζωής. Όσο για τους «ζώντας» οι οποίοι επιζούν από τη ‘μεγάλη θλίψη’ και εισέρχονται στη χιλιετή βασιλεία του Χριστού, ο Ιησούς θα εξυψώσει κι αυτούς τους «δίκαιους» επίσης που θα έχουν επιζήσει, σε επίπεδο ζωής «εν αφθονία», σε ζωή ανθρώπινων πλασμάτων που θα έχουν ένδοξη τελειότητα. (Ιωάννης 10:10· 2 Τιμόθεον 4:1· Πράξεις 24:15) Όλα αυτά θα τα έχει φέρει σε πέρας μέχρι το τέλος των χιλίων ετών. Αλλά αυτή η άφθονη ζωή των επίγειων παιδιών του θα μπορεί να συνεχιστεί για πάντα, και θα υπάρξουν άτομα τα οποία κρατώντας ακεραιότητα σε τελειότητα, θα αποδειχτούν άξια αιώνιας ζωής. Αυτοί θα είναι τα αιώνια παιδιά του, και αυτός θα είναι κατά γράμμα ο Αιώνιος Πατέρας τους.
44, 45. (α) Πώς ο Βασιλιάς θα αρχίσει τη βασιλεία του με αρκετούς άρχοντες πάνω στη γη, και γιατί όλοι οι διορισμένοι θα είναι στο αξίωμα σαν «άρχοντες»; (β) Μήπως θα είναι αναγκαία η βασιλική γενεαλογική γραμμή για να ονομαστεί άρχοντας (σαρ ) ένας που θα έχει τεθεί να εποπτεύει πάνω σε άλλους;
44 Στην αρχή της χιλιετούς βασιλείας του ο ένδοξος Βασιλιάς Ιησούς Χριστός θ’ αρχίσει να παίρνει αυτούς που είναι κατάλληλοι ανάμεσα από τα επίγεια παιδιά του για να είναι «άρχοντες επί πάσαν την γην». Οι «ζώντες» που θα έχουν επιζήσει από τη ‘μεγάλη θλίψη’ και από το ρίξιμο του Σατανά και των δαιμόνων του στην άβυσσο θα προμηθεύσουν αρκετούς απ’ αυτούς τους «άρχοντας». Οι «δίκαιοι» από τους «νεκρούς» οι οποίοι ανασταίνονται από τον ύπνο του θανάτου θα προμηθεύσουν τους υπόλοιπους άρχοντες, κι έτσι θα είναι αρκετοί ώστε να υπάρχουν οι διορισμένοι «άρχοντες επί πάσαν την γην». Ο Ψαλμός 45:16 φαίνεται να δείχνει ότι αυτοί οι «άρχοντες» θα περιλαμβάνουν τους «δίκαιους» ανάμεσα από τους αναστημένους ‘προπάτορες’ του Ιησού. Κάποτε αυτοί ήταν πρόγονοί του, αλλά τώρα γίνονται «υιοί» του μέσω ανάστασης. Επειδή θα είναι γιοι του ουράνιου Βασιλιά, αυτοί οι διορισμένοι θα έχουν το αξίωμα του «άρχοντα».
45 Ωστόσο, πρέπει να σημειώσουμε ότι η Εβραϊκή λέξη στον Ψαλμό 45:16 για τους «άρχοντες» είναι σαρίμ. Ανάμεσα στους αρχαίους Ισραηλίτες ένας που αποκαλούνταν «σαρ» δεν είχε πάντοτε βασιλικούς δεσμούς. Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας αρχηγός πάνω σε χίλιους, σε εκατό, σε πενήντα, ακόμη και σε δέκα άντρες αποκαλούνταν «σαρ». Ακόμη κι ένας αρχηγός των βασιλικών υπηρετών ή αρχηγός των βασιλικών αρτοποιών μπορούσε να ονομαστεί «σαρ».—Έξοδος 18:21, 25· Δευτερονόμιον 1:15· 20:9· 1 Σαμουήλ 8:12· Γένεσις 40:2. Παράβαλε Γένεσις 23:5, 6.
46, 47. (α) Θα χρειαστεί να είναι βασιλικοί ή πατριαρχικοί πρόγονοι του Βασιλιά, όλοι εκείνοι που θα διοριστούν, και τι είδους άνθρωποι θα πρέπει να είναι αυτοί; (β) Για τίνος τα συμφέροντα θα πρέπει αυτοί πραγματικά να ενδιαφέρονται, όπως περιγράφεται στα εδάφια Ησαΐας 32:1, 2;
46 Δε χρειάζεται όλοι εκείνοι οι διορισμένοι «άρχοντες επί πάσαν την γην» να είναι βασιλικοί ή πατριαρχικοί πρόγονοι του Ιησού Χριστού σαν ανθρώπου. Βασικά, χρειάζεται να είναι άντρες ακεραιότητας, ‘άντρες άξιοι’, ‘άντρες σοφοί και έμπειροι’, σαν αυτούς που διόρισε ο προφήτης Μωυσής να είναι κριτές, και για τους οποίους διαβάζουμε: «Έκλεξε ο Μωυσής άντρες ικανούς από όλο τον Ισραήλ και τους έβαλε σε θέσεις σαν κεφαλές πάνω στο λαό, σαν αρχηγούς [σαρίμ ] χιλίων, αρχηγούς [σαρίμ ] εκατοντάδων, αρχηγούς [σαρίμ ] για πενήντα και αρχηγούς [σαρίμ ] για δέκα. Και έκριναν το λαό σε κάθε κατάλληλη περίπτωση. Αν κάποια περίπτωση ήταν δύσκολη την έφερναν στον Μωυσή, αλλά κάθε μικρή περίπτωση τη χειρίζονταν οι ίδιοι σαν κριτές». (Έξοδος 18:25, 26· Δευτερονόμιον 1:15, ΜΝΚ ) Οι επίγειοι άρχοντες που θα διοριστούν από τον Βασιλιά Ιησού Χριστό θα ενδιαφέρονται πραγματικά για το καλό των ανθρώπων και για τη διευθέτηση των δυσκολιών με ειρηνικό και φιλικό τρόπο. Θα είναι θαρραλέοι και θα προστατεύουν το δίκιο, σαν τους άρχοντες που περιγράφονται στα εδάφια Ησαΐας 32:1, 2, τα οποία λένε:
47 «Ιδού, βασιλεύς θέλει βασιλεύσει εν δικαιοσύνη, και άρχοντες [σαρίμ ] θέλουσιν άρχει εν κρίσει. Και ο άνθρωπος θέλει είσθαι ως σκέπη από του ανέμου και ως καταφύγιον από της τρικυμίας· ως ποταμοί ύδατος εν ξηρά γη, ως σκιά μεγάλου βράχου εν γη διψώση».
48, 49. (α) Λόγω ποιας πεποίθησης που δημιουργείται στους κακοποιούς εξαιτίας των σημερινών νομικών διαδικασιών υπάρχει αύξηση του εγκλήματος; (β) Σύμφωνα με το Εκκλησιαστής 8:11-13, για ποιους τα πράγματα θα πάνε καλά—για τους συστηματικούς κακοποιούς ή για ποιους άλλους;
48 Στις μέρες εκείνες του ουράνιου Άρχοντα [Σαρ ] της ειρήνης η απόδοση δικαιοσύνης καθώς και η απόδοση λογαριασμού από τους παραβάτες δε θα καθυστερεί, δε θα είναι μια μακρόχρονη διαδικασία λόγω έλλειψης κριτών και υπεύθυνων για να δικάζουν γρήγορα όλους τους παραβάτες. Όταν υπάρχει καθυστέρηση, όταν σε πολλές περιπτώσεις χρειάζονται χρόνια για να φερθούν σε δίκη οι κακοποιοί και να επανορθωθούν οι αδικίες και να επιβληθεί η δικαιοσύνη, όλ’ αυτά έχουν ενθαρρύνει τους εγκληματίες οι οποίοι φτάνουν να πιστεύουν ότι τελικά θα μπορέσουν να ξεφύγουν ατιμώρητοι. Το έγκλημα έχει αυξηθεί τρομακτικά στη διάρκεια αυτού του τελευταίου μέρους του εικοστού αιώνα, αλλά ήδη τον ενδέκατο αιώνα π.Χ. ο σοφός θεόπνευστος συγγραφέας που είχε οξεία παρατηρητικότητα έγραψε:
49 «Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως, διά τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν. Αν και ο αμαρτωλός πράττη κακόν εκατοντάκις, και μακροημερεύη, εγώ όμως γνωρίζω βεβαίως ότι θέλει είσθαι καλόν εις τους φοβουμένους τον Θεόν, οίτινες φοβούνται από προσώπου αυτού· εις δε τον ασεβή δεν θέλει είσθαι καλόν, και δεν θέλουσι μακρυνθή αι ημέραι αυτού, αίτινες παρέρχονται ως σκιά· διότι δεν φοβείται από προσώπου του Θεού».—Εκκλησιαστής 8:11-13.
50. (α) Σε ποιον που είναι πάνω από το ανθρώπινο γένος οφείλεται η τωρινή αργή λειτουργία της δικαιοσύνης; (β) Πώς θα ανταποκριθεί η «νέα γη» στους «νέους ουρανούς» σχετικά με τη δικαιοσύνη;
50 Το ότι η διαδικασία για να φερθούν οι κακοποιοί μπροστά στη δικαιοσύνη είναι αργή και μερικές φορές αυτοί δε δίνουν ποτέ λόγο για τις πράξεις τους οφείλεται στο γεγονός ότι ζούμε στην ‘παλαιά γη’ κάτω από τους ‘παλαιούς ουρανούς’ και ο Σατανάς ο Διάβολος και τα «πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» έχουν τον έλεγχο πάνω στην ανθρώπινη κοινωνία. Η καταστροφή της παλαιάς διεφθαρμένης ανθρώπινης κοινωνίας και το ρίξιμο του Σατανά και των δαιμόνων του στην άβυσσο θα εξαλείψει όλα τα εμπόδια για την απονομή της δικαιοσύνης στη διάρκεια της χιλιετούς κρίσης από τον Άρχοντα [Σαρ ] της Ειρήνης με τους 144.000 συντρόφους κριτές του. Επειδή οι «νέοι ουρανοί» θα σταλάζουν δικαιοσύνη, το ανθρώπινο έδαφος της «νέας γης» θα ανταποκριθεί και θα γίνει γόνιμο. Ο Ιεχωβά το προείπε αυτό, λέγοντας: «Ας ανοίξη η γη και ας γεννήση σωτηρίαν και ας βλαστήση δικαιοσύνην ομού· εγώ ο Κύριος εποίησα τούτο».—Ησαΐας 45:8.
51. Ποια εποχή, επομένως, ποθούμε ολόψυχα όπως έκανε και ο Ησαΐας;
51 Δεν ποθείτε μια τέτοια εποχή ευθύτητας και δικαιοσύνης σαν κι αυτή; Στη διάρκεια εκείνου του καιρού ο δρόμος του δίκαιου ανθρώπου δε θα είναι τραχύς όπως είναι τώρα αλλά θα εξομαλυνθεί. Αναμένοντας εκείνη την ποθητή εποχή, ο προφήτης Ησαΐας, ο οποίος απέβλεπε σε μια επίγεια ανάσταση, έγραψε κάτω από έμπνευση: «Η οδός του δικαίου είναι η ευθύτης· συ, ευθύτατε, σταθμίζεις την οδόν του δικαίου. Ναι, εν τη οδώ των κρίσεών σου, Κύριε, σε περιεμείναμεν· ο πόθος της ψυχής ημών είναι εις το όνομά σου και εις την ενθύμησίν σου. Με την ψυχήν μου σε επόθησα την νύκτα· ναι, με το πνεύμα μου εντός μου σε εξεζήτησα το πρωί· διότι όταν αι κρίσεις σου ήναι εν τη γη, οι κάτοικοι του κόσμου θέλουσι μάθει δικαιοσύνην. Και αν ελεηθή ο ασεβής, δεν θέλει μάθει δικαιοσύνην· εν τη γη της ευθύτητος θέλει πράξει αδίκως και δεν θέλει εμβλέψει εις την μεγαλειότητα του Κυρίου».—Ησαΐας 26:7-10.
52, 53. (α) Ακόμη και στη ‘γη της ευθύτητας’ κάτω από τη θεία εύνοια, για ποιους θα είναι δύσκολο να μάθουν δικαιοσύνη; (β) Στην περίπτωσή τους, ποια αρχή που αναφέρθηκε από τον απόστολο Πέτρο φαίνεται να ταιριάζει;
52 Η χιλιετής «γη της ευθύτητος», δηλαδή, της δίκαιης συμπεριφοράς προς τους ανθρώπους, θα είναι ένας τόπος όπου θα δειχτεί μεγάλη εύνοια σε όλο το ανθρώπινο γένος που έχει από τη γέννησή του την ανθρώπινη ατέλεια. Μερικά μέλη της ανθρώπινης οικογένειας έχουν βυθιστεί πιο βαθιά στην αμαρτωλή εξαθλίωση από άλλα κι έχουν σκληρυνθεί κι έχουν γίνει άδικες προσωπικότητες επειδή για μακρό διάστημα δεν κλήθηκαν να δώσουν λογαριασμό. Έχουν συνηθίσει να έχουν τάση προς την αδικία. Είναι εύκολο να δούμε γιατί αυτοί οι κακοί άνθρωποι θα το βρουν δύσκολο να μάθουν δικαιοσύνη και ευθύτητα ακόμη κι όταν όλα γύρω τους θα είναι δίκαια και θα έχουν πάνω τους τη θεία εύνοια μέσω του Βασιλιά Ιησού Χριστού. Παρ’ όλη τη βοήθεια που τους προσφέρεται αυτοί θα έχουν την τάση να ενεργούν άδικα. Δε θα θέλουν να αναγνωρίσουν τη μεγαλειότητα του Ιεχωβά σαν του δικαιωματικού Νομοθέτη ούτε την ευθύτητα των κανόνων Του για ζωή. Σχετικά μ’ αυτούς φαίνεται κατάλληλη η αρχή που εκτίθεται από τον απόστολο Πέτρο:
53 «Έφθασεν ο καιρός τού να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού· και αν αρχίζη πρώτον αφ’ ημών, τι θέλει είσθαι το τέλος των απειθούντων εις το ευαγγέλιον του Θεού; Και αν ο δίκαιος μόλις σώζηται, ο ασεβής και αμαρτωλός πού θέλει φανή»;—1 Πέτρου 4:17, 18.
54. Μήπως εκείνοι που λαβαίνουν την εύνοια του Θεού μάταια, χωρίς να ανταποκριθούν στο σκοπό της, θα χρειαστεί να φυλαχθούν ως το τέλος της Μέρας της Κρίσης, και ποια είναι η αιτία;
54 Άτομα τα οποία, στη ‘γη της ευθύτητας’, λαβαίνουν την «εύνοια» του Θεού ανάξια, παραλείποντας να δουν για ποιο σκοπό τούς χορηγείται αυτή η εύνοια, και τα οποία δεν μπορούν να αναμορφωθούν, δε θα χρειαστεί να διαφυλαχθούν αναγκαστικά ως το τέλος των χιλίων ετών και να μην εκτελεστούν σαν ακατάλληλοι για αιώνια ζωή στον Παράδεισο που θα αποκατασταθεί στη γη. Χωρίς να τους γίνεται καμιά αδικία, εκείνοι που αποδεικνύονται αδιόρθωτοι, μπορεί να εκτελεστούν από εκείνον που ο Θεός έχει διορίσει να κρίνει την κατοικημένη γη με δικαιοσύνη. Τα ονόματα αυτών δεν καταγράφονται «εν τω βιβλίω της ζωής» κι έτσι δεν αξίζουν για τίποτα άλλο παρά μόνο για τον «δεύτερο θάνατο», όπως συμβολίζεται από τη «λίμνην του πυρός» που φέρνει πλήρη καταστροφή. (Αποκάλυψις 20:14, 15) Πόσο σοφό και συνετό είναι, επομένως, να υπακούμε τώρα στα ‘καλά νέα του Θεού’ και να καλλιεργούμε αγάπη για τη δικαιοσύνη έχοντας υπόψη την ερχόμενη Μέρα Κρίσης!
-
-
Τι Πρέπει να Περιμένουμε Όταν θα Τελειώσει η Χιλιετής Μέρα ΚρίσηςΗ Χιλιετής Βασιλεία του Θεού Έχει Πλησιάσει
-
-
Κεφάλαιο 8
Τι Πρέπει να Περιμένουμε Όταν θα Τελειώσει η Χιλιετής Μέρα Κρίσης
1. Γιατί δεν είναι υπερβολικό το να περιμένουμε ότι στη διάρκεια των χιλίων ετών που ο Σατανάς θα έχει ριχτεί στην άβυσσο οι κάτοικοι της γης θα μάθουν δικαιοσύνη;
ΣΤΗ διάρκεια των χιλίων ετών της φυλάκισης του Σατανά του Διαβόλου στην άβυσσο θα εφαρμόζονται παγκόσμια οι κρίσεις του Θεού για τη γη και τους κατοίκους της. Οι ουράνιοι κριτές θα βγάζουν αποφάσεις και θα ενεργούν σαν εκπρόσωποι του Ιεχωβά Θεού. Οι άρχοντες που θα είναι αντιπρόσωποι πάνω στη γη θα κάνουν το ίδιο. Θα φέρονται όπως οι κριτές τους οποίους ο Βασιλιάς Ιωσαφάτ της Ιερουσαλήμ έθεσε σε ολόκληρη τη χώρα για να φέρουν το λαό πίσω στον Θεό. Ο Ιωσαφάτ τους είπε: «Ιδέτε τι κάμνετε σεις· διότι δεν κρίνετε κρίσιν ανθρώπου, αλλά του Κυρίου [Ιεχωβά, ΜΝΚ ], όστις είναι μεθ’ υμών εν τη κρισολογία· τώρα λοιπόν ας ήναι εφ’ υμάς ο φόβος του Κυρίου· προσέχετε εις τας πράξεις σας· διότι δεν είναι αδικία παρά Κυρίω τω Θεώ ημών ουδέ προσωποληψία ουδέ δωροδοκία». (2 Χρονικών 19:4-7) Με τέτοιους ουράνιους κριτές και με τους δικαστικούς άρχοντές τους πάνω στη γη δε θα είναι καθόλου υπερβολικό να περιμένουμε ότι οι κάτοικοι του παραγωγικού Παράδεισου θα μάθουν δικαιοσύνη, για χίλια χρόνια.—Ησαΐας 26:9.
2, 3. (α) Τίνος Βηθλεεμίτη Απόγονος μέσω του Δαβίδ ήταν ο Ιησούς, κι έτσι σχετικά με τι παρομοιάζει ο Ησαΐας τον Ιησού στην αρχή της επίγειας ζωής του; (β) Τι ιδιότητες θα έχει το πνεύμα που θα αναπαύεται πάνω του, και πώς θα κρίνει;
2 Τι κατάλληλο, αξιόπιστο Αρχικριτή θα έχει όλο το ανθρώπινο γένος στους «νέους ουρανούς» στη διάρκεια όλης εκείνης της Μέρας Κρίσης των δέκα αιώνων! Γεμάτη θέρμη είναι η προφητική περιγραφή για τον Κριτή όπως μας τη δίνει ο Ησαΐας που έζησε τον όγδοο αιώνα π.Χ. Αυτός ο προειπωμένος Κριτής είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Μεσσιανικός Απόγονος του Βασιλιά Δαβίδ, του γιου τού Ιεσσαί από τη Βηθλεέμ. Θα μπορούσε να προμηθεύσει και να διορίσει ο Ιεχωβά Θεός καλύτερο κριτή για να διορθώσει τις ανθρώπινες υποθέσεις και για να φροντίσει ώστε και οι άνθρωποι να λάβουν δικαιοσύνη και να στερεωθεί η δικαιοσύνη πάνω στη γη; Δώστε λοιπόν όλη σας την προσοχή καθώς ο προφήτης κάτω από έμπνευση μιλάει για τις ιδιότητες αυτού του μελλοντικού Κριτή ο οποίος κατάγεται από τον Βηθλεεμίτη Ιεσσαί μέσω του Βασιλιά Δαβίδ. Παραβάλλοντας αυτόν τον Απόγονο κατά την αρχή της ζωής του στη γη μ’ ένα μικρό κλαδί που φυτρώνει από έναν κορμό ενός κομμένου δέντρου, ο Ησαΐας προφητεύει:
3 «Και θέλει εξέλθει ράβδος εκ του κορμού του Ιεσσαί, και κλάδος θέλει αναβή εκ των ριζών αυτού· και το πνεύμα του Κυρίου θέλει αναπαυθή επ’ αυτόν, πνεύμα σοφίας και συνέσεως, πνεύμα βουλής και δυνάμεως, πνεύμα γνώσεως και φόβου του Κυρίου· και θέλει κάμει αυτόν οξύνουν εις τον φόβον του Κυρίου, ώστε δεν θέλει κρίνει κατά την θεωρίαν των οφθαλμών αυτού ουδέ θέλει ελέγχει κατά την ακρόασιν των ωτίων αυτού· αλλ’ εν δικαιοσύνη θέλει κρίνει τους πτωχούς, και εν ευθύτητι θέλει υπερασπίζεσθαι τους ταπεινούς της γης· και θέλει πατάξει την γην εν τη ράβδω του στόματος αυτού, και διά της πνοής των χειλέων αυτού θέλει θανατόνει τον ασεβή. Και δικαιοσύνη θέλει είσθαι η ζώνη της οσφύος αυτού και πίστις η ζώνη των πλευρών αυτού».—Ησαΐας 11:1-5.
4. (α) Με τίνος το φόβο θα κρίνει την ανθρωπότητα; (β) Πώς θα γίνει κάτι περισσότερο από ένα απλό ‘βλαστάρι’ ή ‘φύτρωμα’ από τον «κορμό του Ιεσσαί», και δε θα φέρει απογοήτευση ή ενόχληση;
4 Αυτός ο Αρχικριτής ευφραίνεται αληθινά, βρίσκει πραγματική ευχαρίστηση στο φόβο του Ιεχωβά, και γι’ αυτό η κρίση του θα γίνεται για τον Ιεχωβά και όχι για τον άνθρωπο. Έτσι οι αποφάσεις του θα παίρνονται με φόβο Θεού, όχι με φόβο ανθρώπων. Ασφαλώς θα πρέπει να είναι σοφός λόγω του υγιούς φόβου του για τον μόνο ζωντανό και αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά. Αυτός δεν παρέμεινε σαν ένα μικρό ‘βλαστάρι’ ή ‘φύτρωμα’ που βγήκε από τον στερεά ριζωμένο «κορμό του Ιεσσαί», αλλά μεγάλωσε κι έγινε δυνατό «μεγάλο δένδρο» ουράνιας βασιλικής ιδιότητας, έγινε ο Μεγαλύτερος Δαβίδ, ο Γιος του Ζωντανού Ιεχωβά. (Ησαΐας 61:3· παράβαλε Ιεζεκιήλ 17:22-24.) Πάνω σ’ αυτόν τον εξυψωμένο στη βασιλική μεγαλόπρεπη θέση του αναπαύεται το ισχυρό πνεύμα του Ιεχωβά, προικίζοντάς τον με γνώση, κατανόηση και σοφία που είναι τόσο αναγκαία προσόντα για το αξίωμά του. Επομένως, σαν ο ενθρονισμένος Βασιλιάς στα δεξιά του Θεού θα φέρει τιμή στον Ιεχωβά· και σαν από τον Θεό διορισμένος Κριτής, δε θα φέρει απογοήτευση ούτε ενόχληση στους κατοίκους της γης.
5. Πώς για χάρη της δικαιοσύνης θα αποδειχτεί πιο αμερόληπτος και πιο διορατικός από ό,τι ήταν ο Σολομώντας σαν κριτής;
5 Δικαιοσύνη θα στερεωθεί πάνω στη γη. Ο ουράνιος Κριτής θα ασκήσει μεγαλύτερη φρόνηση απ’ ό,τι το πρότυπό του ο Βασιλιάς Σολομώντας, ο οποίος έβγαζε τόσο υπέροχες αποφάσεις, όπως εκείνη η δύσκολη περίπτωση που έφεραν μπροστά του τις δυο πόρνες. Και οι δυο τους αρνούνταν ότι το πεθαμένο παιδί ήταν δικό τους και ισχυρίζονταν ότι το ζωντανό παιδί ήταν δικό τους. Σχετικά με τη μοναδική μέθοδο που χρησιμοποίησε ο Σολομώντας για να αποδείξει ποια ήταν η πραγματική μητέρα του ζωντανού παιδιού, είναι γραμμένο: «Και ήκουσε πας ο Ισραήλ περί της κρίσεως, την οποίαν ο βασιλεύς έκρινε, και εφοβήθησαν τον βασιλέα· διότι είδον ότι σοφία Θεού ήτο εν αυτώ, διά να κάμνη κρίσιν». (1 Βασιλέων 3:16-28) Με όμοιο τρόπο ο Μεγαλύτερος Σολομώντας δε θα κρίνει σύμφωνα με την εξωτερική εμφάνιση των πραγμάτων ούτε σύμφωνα με απλές φήμες, αλλά θα φροντίσει ώστε να έρθουν στο φως τα αληθινά γεγονότα και να αναφερθεί η πραγματική ιστορία, με σκοπό να εκδοθεί και να εκτελεστεί σωστή απόφαση. Δε θα δείξει εύνοια στους ισχυρούς σε βάρος των ταπεινών, ούτε στους αλαζόνες σε βάρος των πράων.
6. Πώς αυτός, με τις ενέργειές του στη «μεγάλη θλίψη», θα δείξει ότι τα χίλια χρόνια που θα υπηρετήσει σαν κριτής θα είναι δίκαια;
6 Για να δείξει τι υπόσχεται να είναι αυτή η χιλιετής μέρα κρίσης, ο Κριτής αυτός που είναι τόσο γεμάτος με το πνεύμα του Ιεχωβά θα αποδειχτεί ότι είναι Ελευθερωτής των ταπεινών και των πράων κατά την ερχόμενη ‘μεγάλη θλίψη’ που κορυφώνεται στον ‘πόλεμο της μέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορα’ στον Αρμαγεδδώνα. (Ματθαίος 24:21· Αποκάλυψις 7:14· 16:14, 16) Οι διαταγές του και οι οδηγίες του στις ουράνιες στρατιές του θα είναι σαν «ράβδος» που βγαίνει από το στόμα του, γιατί, σε εκπλήρωση αυτών που λέει σαν Στρατιωτικός Διοικητής, η ‘παλαιά γη’ της αδικίας θα παταχθεί και θα συντριφτεί. Τα χείλια του στόματός του θα υποκινούνται από το πνεύμα του Ιεχωβά και θα εκφράζουν τη στάση του και τα αισθήματά του απέναντι στους κακούς πάνω στη γη και αυτοί θα θανατωθούν. Ολόκληρη η γήινη σφαίρα μας θα καθαριστεί από τους υψηλόφρονες, τους αλαζόνες, τους κακούς. Και, επίσης, θα αλυσοδεθεί και θα ριχτεί στην άβυσσο ο αόρατος άρχοντας όλων αυτών, ο Σατανάς.
7, 8. (α) Πώς για το καλό του ανθρώπινου γένους, ο Κριτής αυτός θα είναι σαν να φοράει ζώνη δικαιοσύνης και θα είναι ζωσμένος με πιστότητα; (β) Ποια επίδραση θα έχει αυτό πάνω στο ανθρώπινο γένος ώστε να φέρει πάνω τους μεταβολές;
7 Πραγματικά, η ανθρωπότητα δεν μπορεί να περιμένει τίποτα λιγότερο από τη χιλιετή κρίση του διορισμένου Κριτή του Ιεχωβά, του Ιησού Χριστού, παρά δικαιοσύνη και πιστότητα για τα συμφέροντά τους. Θα είναι σαν αυτός ο ουράνιος Κριτής να είναι ζωσμένος με τη δικαιοσύνη, σαν να περιζώνεται για το έργο της δικαιοσύνης. Ναι, θα είναι σαν να δένει τη ζώνη του και περιζώνεται με την ιδιότητα της πιστότητας, ή να περιζώνει τον εαυτό του για να υποστηρίξει και να φροντίσει πιστά για τα συμφέροντα των ανθρώπων τους οποίους κρίνει σύμφωνα με τους κανόνες του Ιεχωβά. Τι ειρήνη και ηρεμία θα φέρει αυτό πάνω στη γη! Πόσο θα αλλάξει τη στάση τού ενός ατόμου απέναντι στο άλλο, τι αλλαγή προσωπικοτήτων θα γίνει για το καλό των άλλων! Αυτό περιγράφεται θαυμάσια στα προφητικά λόγια του Ησαΐα, καθώς λέει:
8 «Και δικαιοσύνη θέλει είσθαι η ζώνη της οσφύος αυτού και πίστις [πιστότητα, ΜΝΚ ] η ζώνη των πλευρών αυτού. Και ο λύκος θέλει συγκατοικεί μετά του αρνίου, και η λεοπάρδαλις θέλει αναπαύεσθαι μετά του εριφίου· και ο μόσχος και ο σκύμνος και τα σιτευτά ομού, και μικρόν παιδίον θέλει οδηγεί αυτά. Και η δάμαλις και η άρκτος θέλουσι συμβόσκεσθαι, τα τέκνα αυτών θέλουσιν αναπαύεσθαι ομού, και ο λέων θέλει τρώγει άχυρον καθώς ο βους. Και το θηλάζον παιδίον θέλει παίζει εις την τρύπαν της ασπίδος, και το απογεγαλακτισμένον παιδίον θέλει βάλλει την χείρα αυτού εις την φωλεάν του βασιλίσκου. Δεν θέλουσι κακοποιεί ουδέ φθείρει εν όλω τω αγίω μου όρει· διότι η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Κυρίου, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν».—Ησαΐας 11:5-9.
ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ
9. Από πότε, και πάνω σε ποιους, έχουν επιτευχθεί τέτοιες μεταμορφώσεις προσωπικών χαρακτηριστικών από το πνεύμα του Θεού;
9 Φανταστείτε τις ανθρώπινες προσωπικότητες που παρομοιάζονται με το λύκο, τη λεοπάρδαλη, την αρκούδα, το νεαρό λιοντάρι, την κόμπρα, το δηλητηριώδες φίδι! Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι με τέτοιες προσωπικότητες που τελικά ανταποκρίθηκαν στο άγγελμα της βασιλείας του Θεού κι έχουν τώρα αλλάξει τις προσωπικότητές τους ώστε να ζουν αρμονικά μαζί με άλλα άτομα που είναι άκακα και γεμάτα πραότητα σαν το αρνί, το μικρό κατσίκι, το μικρό παιδί, ή το παιδάκι που θηλάζει ή το απογαλακτισμένο παιδί. Ήδη από τον καιρό της έκχυσης του αγίου πνεύματος του Θεού μέσω του Χριστού πάνω στα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας που είχαν συγκεντρωθεί μαζί τη Γιορταστική Μέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., το πνεύμα του Θεού βρίσκεται σε ενέργεια για να μεταμορφώνει τα μέλη της εκκλησίας ώστε να μοιάζουν με τον Χριστό. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα πιστά μέλη της εκκλησίας μπορούν να ανέχονται το ένα το άλλο και να ζουν μαζί αρμονικά, μολονότι προηγουμένως ίσως να έμοιαζαν στην προσωπικότητα μ’ εκείνα τα θηρία που προκαλούν τον τρόμο. (Πράξεις 2:1-33) Σ’ επαλήθευση της προφητείας του Ησαΐα, αυτοί δεν έχουν βλάψει τους συγχριστιανούς τους ούτε έχουν προκαλέσει κάποια φθορά στην εκκλησία στο «άγιο όρος» της λατρείας του Ιεχωβά.
10. (α) Πάνω σε ποιους άλλους, εκτός από τους 144.000 συντρόφους κριτές του Χριστού έχουν επιτευχθεί τέτοιες μεταμορφώσεις προσωπικότητας; (β) Πώς αυτή η μεταμόρφωση θα έχει ευνοϊκές συνέπειες πάνω σ’ αυτούς κατά την έναρξη της χιλιετούς περιόδου κρίσης από τον Χριστό;
10 Αυτή η αλλαγή προσωπικότητας έχει γίνει όχι μόνο σ’ εκείνους που τελικά αποτελούν τους 144.000 συντρόφους κριτές του Αρχικριτή Ιησού Χριστού, αλλά και στο αναρίθμητο ‘μεγάλο πλήθος’ των λάτρεων του Ιεχωβά που συνάγονται μαζί σήμερα απ’ όλα τα έθνη, τις φυλές, τους λαούς και τις γλώσσες. Αυτοί οι υποψήφιοι κάτοικοι του γήινου Παράδεισου έχουν τη διαβεβαίωση ότι θα προστατευθούν από τον Θεό στη διάρκεια της ‘μεγάλης θλίψης’ και θα διαφυλαχθούν μέσα απ’ αυτή στη θεία νέα τάξη κάτω από τη χιλιετή υπηρεσία του Ιησού Χριστού σαν κριτή. (Αποκάλυψις 7:9-17) Είναι φυσικό ότι αυτοί θα φέρουν τις αλλαγμένες προσωπικότητές τους κατευθείαν μέσα στη θεία νέα τάξη. Αυτό θα τους επηρεάσει ευνοϊκά, γιατί θα είναι οι «ζώντες» πάνω στους οποίους ο ουράνιος Κριτής Ιησούς Χριστός θα αρχίσει να εκφέρει τις κρίσεις του στη χιλιετία. (2 Τιμόθεον 4:1) Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ο φόβος και η βλάβη και η ερήμωση θα έχουν εξαφανιστεί από το «άγιον όρος» της λατρείας του Ιεχωβά. Αυτοί γνωρίζουν ήδη τον Ιεχωβά, και αφού αυτοί που θα επιζήσουν θα κατοικούν σε ολόκληρη τη γήινη σφαίρα, η γη θα είναι πραγματικά γεμάτη με τη γνώση του Ιεχωβά. Αλλά αυτή η γνώση θα αυξηθεί.
11. Τι διαβεβαίωσε ο Θεός τους οχτώ που επέζησαν από τον κατακλυσμό σχετικά με τα κατώτερα γήινα πλάσματα, και πώς αυτό θα έχει ένα σύγχρονο αντίστοιχο;
11 Σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο, θυμούμαστε τι είχε λεχθεί στους οχτώ ανθρώπους που επέζησαν από τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε, αφού πια είχαν βγει από την κιβωτό και είχαν προσφέρει θυσία στον Θεό. Ο Ιεχωβά τους είπε: «Και ο φόβος σας και ο τρόμος σας θέλει είσθαι επί πάντα τα ζώα της γης, και επί πάντα τα πτηνά του ουρανού, επί παν ό,τι έρπει επί της γης, και επί πάντας τους ιχθύας της θαλάσσης· εις τας χείρας σας εδόθησαν». (Γένεσις 9:2) Μήπως γίνει κάτι αντίστοιχο στην εποχή μας; Καθώς η ερχόμενη «μεγάλη θλίψις» θα ξεσπάσει στους ασεβείς ανθρώπους της γης, δε θα θανατώσει τα ζώα της γης, τα πουλιά και τα ψάρια της θάλασσας. Είναι λογικό να περιμένουμε ότι ο Θεός θα βάλει πάνω σ’ αυτά τα κατώτερα γήινα πλάσματα το φόβο και τον τρόμο για τα ανθρώπινα πλάσματα στο βαθμό που αυτά έχουν χαθεί τώρα, και σ’ αυτούς τους ανθρώπους θα ανατεθεί να μεταβάλουν την ερημωμένη γη σε Παράδεισο. Ασφαλώς αφού ο Θεός με το πνεύμα του μπόρεσε να μεταμορφώσει θηριώδεις προσωπικότητες σε Χριστιανικές προσωπικότητες ανάμεσα στους 144.000 και στον «πολύ όχλο» των ημερών μας, θα μπορέσει να κάνει κάτι παρόμοιο και στην περίπτωση των άγριων ζώων. Πραγματικά αυτά δεν πρόκειται να βλάψουν τους λάτρεις του Ιεχωβά στη γη.
12, 13. (α) Ποια ήταν η στάση του άντρα και της γυναίκας απέναντι στα κατώτερα γήινα πλάσματα τον καιρό του αρχικού Παράδεισου; (β) Τι σχέσεις θα έχουν μεταξύ τους αυτά τα κατώτερα γήινα πλάσματα, εκτός από τη συμβολική έννοια της προφητείας;
12 Σύμφωνα μ’ αυτό, μπορούμε να περιμένουμε να δούμε την ωραία περιγραφή για τη ζωή των ζώων όπως αναφέρεται στον Ησαΐα 11:6-9, κι έτσι να έχουμε μια κατά γράμμα εκπλήρωση πάνω στα πουλιά, στα ψάρια και στα χερσαία ζώα της γης στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Άρχοντα της Ειρήνης, του Γιου του Μεγαλύτερου Ιεσσαί, του Ιεχωβά Θεού. Στον παλιό εκείνο καιρό στον αρχικό Παράδεισο της Απόλαυσης ή στον Κήπο της Εδέμ, η γυναίκα Εύα δεν αισθανόταν κανένα φόβο για το φίδι, ούτε τράπηκε σε φυγή όταν κάποιος το έκανε να της μιλήσει. (Γένεσις 3:1-4) Πριν απ’ αυτό, ο Αδάμ έκανε να έρθουν μπροστά του τα άγρια ζώα και τα πλάσματα που πετούσαν και τους έδωσε όνομα χωρίς να εκδηλώσει φόβο γι’ αυτά. (Γένεσις 2:19, 20) Εκείνη η Εδεμική κατάσταση όπου τα κατώτερα πλάσματα της γης δεν προξενούσαν ούτε φόβο ούτε βλάβη, θα ξαναφερθεί και πάλι στον αποκαταστημένο Παράδεισο.
13 Επίσης, αυτά τα χερσαία ζώα, τα πουλιά και τα ψάρια θα έχουν ειρηνικές σχέσεις μεταξύ τους καθώς και με τον άνθρωπο. Θα ήταν ασυνεπές για τον Θεό να εμπνεύσει μια τέτοια προφητεία όπως αυτή του Ησαΐα 11:6-9, και του Ιεζεκιήλ 34:25 και του Ωσηέ 2:18 για να μας δείξει μόνο μια εξεικονιστική ή πνευματική σημασία και να μην υπάρχει μια κατά γράμμα εκπλήρωση αυτών των πραγμάτων στην πραγματική ζωή, σαν αυτή η κατά γράμμα εκπλήρωση να ήταν τόσο απίστευτη ώστε να είναι ακατόρθωτη.
14. Ωστόσο, ποιο πράγμα είναι ακόμη πιο σπουδαίο από την εξημέρωση των κατώτερων γήινων πλασμάτων, και γιατί;
14 Ωστόσο ο κύριος αντικειμενικός σκοπός δεν είναι η εξημέρωση των ζώων, των πουλιών και των ψαριών. Αυτά τα επίγεια πλάσματα υπήρχαν πολύ πριν εμφανιστεί ο άνθρωπος. Εκείνο που βρίσκεται σε κίνδυνο είναι το αν θα εξακολουθήσει η ύπαρξη του ανθρώπινου γένους πάνω στη γη. Όλοι οι απόγονοι από τον Αδάμ και την Εύα γεννήθηκαν αμαρτωλοί. (Ρωμαίους 3:23) Σε πολλές περιπτώσεις οι άνθρωποι ανέπτυξαν, όχι θεϊκές ιδιότητες, αλλά ιδιότητες άγριων θηρίων που τώρα είναι αιμοβόρα. Έτσι είναι ανάγκη να ξαναφερθεί το ανθρώπινο γένος σ’ εκείνη τη «δόξα του Θεού», ώστε να αποδειχτεί άξιο αιώνιας ζωής προς αίνο του Θεού, του Δημιουργού. Τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας είναι ανάγκη να συναχθούν μαζί σε ειρηνικές, αβλαβείς σχέσεις μεταξύ τους, εφαρμόζοντας πλήρως τη δικαιοσύνη και την ευθύτητα. Αυτό είναι εκείνο που θα κατορθώσει η χιλιετής περίοδος κατά την οποία ο Ιησούς Χριστός θα είναι κριτής.
15. Πώς οι ουράνιοι κριτές πάνω από το ανθρώπινο γένος θα κατορθώνουν ώστε η αναλογία της αδικοπραγίας να ελαττώνεται καθώς η αναλογία του πληθυσμού θα αυξάνει;
15 Σήμερα, η αναλογία των εγκλημάτων αυξάνει με ρυθμό ταχύτερο από ό,τι η αύξηση του πληθυσμού της γης. Σε αντίθεση μ’ αυτό, στη διάρκεια της χιλιετίας ο πληθυσμός της γης θα αυξάνει ομαλά λόγω της ανάστασης των νεκρών, των «δίκαιων» και των «άδικων», κι ωστόσο η αναλογία της αδικοπραγίας θα ελαττώνεται ωσότου τελικά φτάσει σε σημείο μηδενισμού. Γιατί θα γίνει αυτό; Επειδή οι ουράνιοι κριτές πάνω από το ανθρώπινο γένος θα είναι απόλυτα δίκαιοι και θα διδάσκουν σ’ όλους τους ανθρώπους την αληθινή δικαιοσύνη σύμφωνα με τους κανόνες του Θεού. Για να βοηθηθούν σ’ αυτή την κατεύθυνση, «η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Κυρίου, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν». (Ησαΐας 11:9) Σ’ αυτή τη θεοκρατική χιλιετία μόνο η λατρεία του Ιεχωβά θα επιτρέπεται. Η ανθρωπότητα θα φερθεί στις επίγειες αυλές της «αληθινής σκηνής» του Ιεχωβά, του πνευματικού ναού του. Εκεί θα γνωρίσουν την αλήθεια σχετικά μ’ αυτό που είπε ο Ιησούς όταν προσευχήθηκε στον ουράνιο Πατέρα του: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν».—Ιωάννης 17:3· Εβραίους 8:2.
16. (α) Ποια αποτελέσματα θα αποδείξουν ότι ο σκοπός της χιλιετούς υπηρεσίας του Ιησού σαν κριτή δε θα αποτύχει; (β) Γιατί δεν είναι ο Χριστός εκείνος που θα χορηγήσει αιώνια ζωή μέσα στον Παράδεισο πάνω στο αποκαταστημένο ανθρώπινο γένος;
16 Η χιλιετής Μέρα Κρίσης δε θα αποτύχει στο σκοπό της. Όταν θα τελειώσει, όλοι οι πρόθυμοι και υπάκουοι θα έχουν εκπαιδευτεί σε τελειότητα με αληθινή δικαιοσύνη και ευθύτητα. Οι σωματικές και διανοητικές ατέλειες που κληρονομήθηκαν από τον Αδάμ και την Εύα θα έχουν εξαφανιστεί. Τώρα θα είναι ικανοί μόνοι τους να ανταποκριθούν από κάθε άποψη στους απόλυτους κανόνες του Θεού σχετικά με τη δικαιοσύνη. Χορηγεί τώρα σ’ αυτούς ο Ιησούς Χριστός σαν ο Κύριος Κριτής, το δικαίωμα της αιώνιας ζωής μέσα σε μια ειρηνική γη η οποία λάμπει ολόκληρη από παραδεισιακή ομορφιά; Όχι! Στο σημείο αυτό δεν ενεργεί σαν αντιπρόσωπος του Θεού, γιατί γνωρίζει αυτό που είναι γραμμένο: «Θεός ο δικαιών». Ή όπως το αποδίδει η Μετάφραση Νέου Κόσμου: «Ο Θεός είναι Εκείνος που τους ανακηρύσσει δίκαιους». (Ρωμαίους 8:33) Τότε τι κάνει ο Κριτής του Θεού;
-
-
Η Δοκιμή Όλων των Ανθρώπων Μετά το Τέλος της ΧιλιετίαςΗ Χιλιετής Βασιλεία του Θεού Έχει Πλησιάσει
-
-
Κεφάλαιο 9
Η Δοκιμή Όλων των Ανθρώπων Μετά το Τέλος της Χιλιετίας
1. Ποια θα είναι η τελική απαίτηση για το αποκαταστημένο ανθρώπινο γένος στο τέλος της χιλιετούς Μέρας Κρίσης, κι έτσι τι θα κάνει μ’ αυτούς ο Αναπληρωτής Κριτής Ιησούς Χριστός;
ΣΤΟ τέλος της χιλιετούς Μέρας Κρίσης η ανθρώπινη οικογένεια που θα έχει κριθεί με δικαιοσύνη στέκεται σε τελειότητα μπροστά στον Κριτή και Ελευθερωτή τους, τον Ιησού Χριστό. Αλλ’ ακόμη δεν κρίνεται άξια αιώνιας ζωής πάνω στην Παραδεισιακή γη. Έχει ακόμη να αντιμετωπίσει το Υπέρτατο Δικαστήριο του σύμπαντος, το δικαστήριο του Ύψιστου Θεού, του Κυρίαρχου Ιεχωβά. Σύμφωνα μ’ αυτή την τελική απαίτηση ο Αναπληρωτής Κριτής Ιησούς Χριστός πρέπει να παραδώσει την ανθρώπινη φυλή, που τώρα θα μπορεί να ενεργεί με πλήρη δικαιοσύνη, στον Θεό του, και Πατέρα του ώστε Αυτός να εκδώσει την απόφαση για όλους εκείνους οι οποίοι, κάτω από δοκιμή, θα αποδειχτούν άξιοι ή ανάξιοι του ανεκτίμητου δώρου της αιώνιας ζωής με ειρήνη και ευτυχία. Παρά την τελειότητά τους είναι ωστόσο θνητοί.
2. Τι θα έχει γίνει ως τότε στον Αδαμιαίο θάνατο, κι έτσι τι θα αποφασίσει ο Ιεχωβά σχετικά με τα άτομα του ανθρώπινου γένους;
2 Η κατάσταση του θανάτου που ήταν προσκολλημένη στην ανθρωπότητα λόγω της αμαρτίας του πρώτου ανθρώπινου πατέρα τους, του Αδάμ στην Εδέμ έχει τώρα εξαλειφθεί, έχει καταστραφεί, σαν να έχει ριχτεί στη «λίμνη του πυρός» για να θανατωθεί. (Αποκάλυψις 20:14, 15) Θα κάνει όμως το ανθρώπινο γένος, που τώρα έχει απαλλαχθεί από τον Αδαμιαίο θάνατο και την ατέλεια, κάτι από δική του πρωτοβουλία, εκούσια, που να αξίζει αιώνιο θάνατο κάτω από την κρίση του Ιεχωβά; Ποια άτομα θα αποδειχτεί ότι αξίζουν τον «δεύτερο θάνατο»; Αυτό είναι εκείνο που θα αποφασίσει ο Υπέρτατος Κριτής Ιεχωβά σαν Τελικός Υπέρτατος Δικαστής.
3. Σύμφωνα με το 1 Κορινθίους 15:24-28, ποια μεταβίβαση από ένα πρόσωπο σε άλλο θα γίνει;
3 Τώρα εφαρμόζεται αυτό που προείπε ο απόστολος Παύλος στο 1 Κορινθίους 15:24-28: «Ύστερον θέλει είσθαι το τέλος, όταν παραδώση την βασιλείαν εις τον Θεόν και Πατέρα, όταν καταργήση πάσαν αρχήν και πάσαν εξουσίαν και δύναμιν. Διότι πρέπει να βασιλεύη εωσού θέση πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού. Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος· διότι πάντα υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού. Όταν δε είπη ότι πάντα είναι υποτεταγμένα, φανερόν ότι εξαιρείται ο υποτάξας εις αυτόν τα πάντα. Όταν δε υποταχθώσιν εις αυτόν τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, διά να είναι ο Θεός τα πάντα εν πάσιν».
4. Ποια ερωτήματα πρέπει να αποφασίσει ο Κυρίαρχος Θεός Ιεχωβά τώρα σχετικά με το τελειοποιημένο ανθρώπινο γένος, και με ποιο μέσο θα το κάνει αυτό;
4 Σαν αποτέλεσμα της παράδοσης της βασιλείας από τον Γιο στον Πατέρα, η βασιλεία γίνεται ιδιοκτησία του Ιεχωβά. Έτσι δε μένει πια καμιά βοηθητική βασιλεία ανάμεσα στον Κυρίαρχο Ιεχωβά και στο ανθρώπινο γένος. Πώς θα αντιδράσει, τώρα, το ανθρώπινο γένος στην απευθείας Βασιλική εξουσία του Θεού πάνω τους; Θα δείξουν όλοι ότι είναι όσιοι υπήκοοί του σ’ όλη την αιωνιότητα; Θα αποφασίσουν όλοι προσωπικά να εκλέξουν Αυτόν σαν τον Θεό τους για πάντα; Το να ανακηρυχθεί ένα άτομο δίκαιο με βάση τη δική του στάση και να χορηγηθεί σ’ αυτό το δικαίωμα της αιώνιας ζωής είναι ένα σοβαρό πράγμα, κάτι που απαιτεί ασάλευτη οσιότητα από μέρους εκείνου που δέχεται ένα τέτοιο πολύτιμο δικαίωμα. Πώς θα καθορίσει ο Θεός τίνος το όνομα θα παραμείνει μέσα στο «βιβλίο της ζωής»; Θα είναι μια δοκιμασία νομιμοφροσύνης και εγκάρδιας ακεραιότητας, όπως συνέβη με τον πατριάρχη Ιώβ στη χώρα τής Ουζ.
5. Πώς η δοκιμή του τελειοποιημένου ανθρώπινου γένους που θα γίνει τότε θ’ αντιστοιχεί με τη δοκιμή του Ιώβ, και για ν’ αποδείξει ποιο πράγμα γίνεται αυτή η δοκιμή;
5 Για χίλια χρόνια τώρα κάτω από τη βασιλεία του Γιου του Θεού το ανθρώπινο γένος απόλαυσε την παρ’ αξία καλοσύνη του Θεού και βρίσκεται τώρα σ’ έναν όμορφο γήινο παράδεισο. Όπως και στην περίπτωση του Ιώβ, το ερώτημα είναι, Αγαπούν και λατρεύουν τον Θεό μόνο για όλα τα καλά που τους έχει προσφέρει ή επειδή είναι αυτό ακριβώς που είναι, ο μόνος ζωντανός και αληθινός Θεός και ο Δικαιωματικός Κυρίαρχος του σύμπαντος; Στην περίπτωση του Ιώβ, η ακεραιότητά του προς τον Ιεχωβά Θεό δοκιμάστηκε με το να επιτραπεί στον Διάβολο τον Σατανά να τον ταλαιπωρήσει, με μόνο περιορισμό να μην του αφαιρέσει τη ζωή. Έτσι τώρα, με το να επιτραπεί στον Σατανά τον Διάβολο να βάλει το αποκαταστημένο ανθρώπινο γένος σε δοκιμή στο βαθμό που ο Παντοδύναμος Θεός επιτρέπει, το τελειοποιημένο ανθρώπινο γένος μπορεί να δοκιμαστεί για να αποδειχτεί αν καθένας ατομικά θα κρατήσει ακεραιότητα στον Θεό με μια τέλεια έννοια. Για μια τέτοια δοκιμή θα χρειαστεί να λυθούν ο Σατανάς και οι δαίμονές του από τη χιλιετή φυλάκισή τους στην άβυσσο. Και αυτό ακριβώς είναι εκείνο που θα γίνει.
6. Πώς περιγράφει το Αποκάλυψις 20:7-10 αυτό που θα συμβεί στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού;
6 Αυτό που συμβαίνει μετά το τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Ιησού Χριστού και των 144.000 βασιλικών συντρόφων του, μας το λέει το Αποκάλυψις 20:7-10, μ’ αυτά τα λόγια: «Και όταν πληρωθώσι τα χίλια έτη, θέλει λυθή ο Σατανάς εκ της φυλακής αυτού, και θέλει εξέλθει, διά να πλανήση τα έθνη τα εις τας τέσσαρας γωνίας της γης, τον Γωγ και τον Μαγώγ, διά να συνάξη αυτούς εις πόλεμον, των οποίων ο αριθμός είναι ως η άμμος της θαλάσσης. Και ανέβησαν επί το πλάτος της γης και περιεκύκλωσαν το στρατόπεδον των αγίων και την πόλιν την ηγαπημένην· και κατέβη πυρ από του Θεού εκ του ουρανού και κατέφαγεν αυτούς· και ο διάβολος ο πλανών αυτούς ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός και του θείου, όπου είναι το θηρίον και ο ψευδοπροφήτης, και θέλουσι βασανίζεσθαι ημέραν και νύκτα εις τους αιώνας των αιώνων».
7. Για ποιο πράγμα σχετικά με το ανθρώπινο γένος θα είναι βέβαιοι ο Σατανάς και οι δαίμονές του όταν λυθούν, και ποιο θα είναι πάλι το σημείο της αμφισβήτησης;
7 Το λύσιμο του Σατανά και των δαιμόνων του από την άβυσσο θα σημάνει ότι αφέθηκαν να γυρίσουν και πάλι στα γειτονικά μέρη της γης απ’ όπου θα μπορούν να ασκούν αόρατο έλεγχο πάνω σ’ εκείνους τους ανθρώπους οι οποίοι θα υποκύψουν σ’ αυτούς. Ο Σατανάς ο Διάβολος θα έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση, παρ’ όλη τη διανοητική, ηθική, πνευματική και σωματική τελειότητα του ανθρώπινου γένους. Βέβαια, απέτυχε στην περίπτωση του πατριάρχη Ιώβ, αλλά είχε πετύχει είκοσι τέσσερις και πλέον αιώνες προηγουμένως στην περίπτωση του Αδάμ και της Εύας παρ’ όλη την ανθρώπινη τελειότητά τους στην Εδέμ. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, το σημείο της διαμάχης ήταν το ίδιο, δηλαδή, η δικαιωματική κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού, η οποία απαιτεί απόλυτη υπακοή από τα ανθρώπινα πλάσματα στους νόμους και στις απαγορεύσεις του Θεού.
8. (α) Πώς δείχνεται εδώ ότι το ζήτημα με το οποίο φέρνεται αντιμέτωπο το ανθρώπινο γένος σχετίζεται με την παγκόσμια κυριαρχία; (β) Ποιοι είναι οι «άγιοι», και ποια είναι η «πόλις η ηγαπημένη»;
8 Το ότι το ίδιο ζήτημα αναγκάζεται να αντιμετωπίσει όλο το ανθρώπινο γένος μετά το τέλος των χιλίων ετών φαίνεται από το γεγονός ότι εκείνοι που παρασύρονται από τον Σατανά και από τους δαίμονές του προχωρούν πάνω σ’ ολόκληρη τη γη και περικυκλώνουν «το στρατόπεδον των αγίων και την πόλιν την ηγαπημένην». Ναι, θα υπάρχουν «άγιοι» τότε πάνω στη γη. Αυτοί περικυκλώνονται από τον Σατανά και τις επίγειες ορδές του επειδή αρνούνται να παραπλανηθούν από τον Σατανά και τους δαίμονές του. Αυτοί οι «άγιοι» είναι εκείνοι οι αποκαταστημένοι από το ανθρώπινο γένος οι οποίοι κρατούν την ακεραιότητά τους στον Θεό κάτω απ’ αυτή τη δοκιμή που θα κρίνει τα πάντα. Είναι σαν να βρίσκονται σ’ ένα πολεμικό στρατόπεδο που υφίσταται επίθεση από εχθρικές δυνάμεις. Οι «άγιοι» αναφέρονται σαν ξεχωριστοί από την «πόλιν την ηγαπημένην». Αυτοί δεν είναι μέσα σ’ αυτήν αλλά είναι μέσα στο «στρατόπεδο». Προφανώς, λοιπόν, αυτή η ‘πόλη’ δεν είναι κάποια πόλη που οικοδομήθηκε πάνω στη γη σαν παγγήινη πρωτεύουσα. Αυτή πρέπει να είναι η πόλη για την οποία μίλησε ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός στους ακολούθους του, στην Αποκάλυψη 3:12, και την οποία ονομάζει ‘την πόλη του Θεού μου, τη νέα Ιερουσαλήμ η οποία κατεβαίνει από τον ουρανό από τον Θεό μου’.
9. Σε ποιους είναι ‘αγαπημένη’ η πόλη, και πώς αυτή κατεβαίνει από τον ουρανό από τον Θεό;
9 Αυτή η ‘πόλη’ είναι ‘αγαπημένη’ από τον Θεό κι επίσης από τους «αγίους». Οι 144.000 συγκληρονόμοι με τον Ιησού Χριστό έχουν γραμμένο πάνω τους το όνομα αυτής της «νέας Ιερουσαλήμ». Αυτή δε βρίσκεται πάνω στη γη σαν να είναι κάποια υλική πόλη, αλλά είναι μια ουράνια πόλη η οποία ‘κατεβαίνει’ με την έννοια ότι επεκτείνει την επιρροή της και την εξουσία της πάνω στους κατοίκους της γης.
10. Μπορεί ο λυμένος Σατανάς να φτάσει την ‘πόλη την αγαπημένη’ απευθείας, κι έτσι ποιος είναι ο σκοπός της επίθεσής του εναντίον της;
10 Αυτή η ‘πόλη’ δεν είναι αποδιοργανωμένη και κατεδαφισμένη στο τέλος των χιλίων ετών που κυβέρνησε τους ανθρώπους, αλλά τα καλά δίκαια αποτελέσματά της παραμένουν ακόμη πάνω στη γη μαζί με τους «αγίους». Πολεμώντας εναντίον αυτής της ‘αγαπημένης πόλης’ ο Σατανάς ο Διάβολος έχει σαν στόχο να εκμηδενίσει όλο το καλό που έχει κάνει εκείνη η Νέα Ιερουσαλήμ. Δε θέλει να παραμείνουν για πάντα αυτά τα οφέλη στο ανθρώπινο γένος. Επειδή είναι περιορισμένος στα γειτονικά μέρη της γης και δεν υπάρχει πια γι’ αυτόν θέση στον ουρανό από τον οποίο αυτός και οι δαίμονές του εκδιώχτηκαν, δεν μπορεί να επιτεθεί απευθείας εναντίον αυτής της ‘αγαπημένης πόλης’ που βρίσκεται ψηλά στον ουρανό. Έτσι πολεμάει εναντίον της με την έννοια ότι προσπαθεί να εκμηδενίσει όλη τη δικαιοσύνη που αυτή η πόλη έχει φέρει πάνω στη γη.
11. (α) Πώς θα διεξαχθεί ο «πόλεμος»; (β) Πώς φαίνεται ότι το ζήτημα δεν είναι η παντοδυναμία του Θεού αλλά το δικαίωμα της παγκόσμιας κυριαρχίας του;
11 Δε θα πρέπει να περιμένουμε ότι αυτός ο «πόλεμος» θα διεξαχθεί με επιστημονικά όπλα όπως είναι οι πυρηνικές βόμβες και άλλα πολεμικά όπλα αυτού του εικοστού αιώνα. Οι κάτοικοι της γης στη διάρκεια της χιλιετίας δε θα έχουν συσσωρεύσει τέτοια όπλα ούτε θα έχουν μάθει πια τον πόλεμο. (Ησαΐας 2:2-4) Δε θα είναι κάποιος πόλεμος στρατιωτικής δύναμης αυτού του είδους. Η απάτη, η παραπλανητική προπαγάνδα, η προσπάθεια να στρέψει άτομα στην ιδιοτέλεια για να παραβούν την οσιότητά τους στον Παγκόσμιο Κυρίαρχο, θα μπορούσαν να είναι ισχυρά όπλα με τα οποία θα προσπαθήσει να νικήσει τους ανθρώπους. Το ότι το ζήτημα θα είναι γύρω από τη δικαιωματική παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά και όχι γύρω από την παντοδυναμία του Θεού φαίνεται και από το γεγονός ότι ο Σατανάς φυλακίζεται χίλια χρόνια στην άβυσσο και τώρα λύνεται πράγμα που δείχνει την υπέρτερη δύναμη του Ιεχωβά σε σχέση με τη δύναμη του Σατανά του Διαβόλου. Ωστόσο, επειδή και ο ίδιος ο Σατανάς είναι στασιαστής εναντίον της κυριαρχίας του Ιεχωβά, έχει σκοπό να κάνει και το ανθρώπινο γένος να στασιάσει.
Η ΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΧΙΛΙΕΤΙΑΣ
12. Τι φαίνεται από το γεγονός ότι εκείνοι που παραπλανιούνται από τον Σατανά αναφέρονται σαν η «άμμος της θαλάσσης»;
12 Αναφέρεται ότι ο αριθμός εκείνων τους οποίους ο Σατανάς και οι δαίμονές του κατορθώνουν να παραπλανήσουν πάνω στο πιο εξέχον ζήτημα θα είναι όπως «η άμμος της θαλάσσης», δηλαδή, φαίνεται να είναι αναρίθμητος. (Αποκάλυψις 20:8) Αυτό με κανένα τρόπο δεν εννοεί ότι θα είναι η συντριπτική πλειονότητα της ανθρωπότητας. Για παράδειγμα, γράφτηκε ότι οι ενωμένες στρατιές που πολέμησαν εναντίον του Κριτή Ιησού του Ναυή ήταν τόσο πολυάριθμες όπως οι κόκκοι της άμμου σε μια παραλία. (Ιησούς του Ναυή 11:4) Αναφέρεται ότι οι καμήλες των εχθρών που εισέβαλαν στη γη του Ισραήλ στις μέρες του Γεδεών, του γιου του Ιωάς, ήταν «αναρίθμητοι ως η άμμος παρά το χείλος της θαλάσσης κατά το πλήθος». (Κριταί 7:12) Έτσι κι εκείνοι που θα παραπλανηθούν από τον Σατανά είναι ακαθόριστοι σε αριθμό. Δεν προλέγεται πόσοι θα είναι, αλλά θα είναι αρκετοί για να δώσουν την εντύπωση ενός μεγάλου πλήθους. Έτσι ο Σατανάς ο Διάβολος έχει περιορισμένη μόνο επιτυχία.
13. Μήπως η εμφάνιση αυτών των «εθνών εις τας τέσσαρας γωνίας της γης, του Γωγ και του Μαγώγ» πάνω στην Παραδεισένια γη γίνεται μέσω ανάστασης;
13 Εκείνοι τους οποίους ο Σατανάς κατορθώνει να παραπλανήσει αναφέρονται σαν «τα έθνη τα εις τας τέσσαρας γωνίας της γης, τον Γωγ και τον Μαγώγ». Η εμφάνισή τους πάνω στην Παραδεισένια γη δεν οφείλεται σε ανάσταση από τους νεκρούς η οποία περιλαμβάνει και τους «άδικους», αλλά οφείλεται στην παραπλάνηση από τον Σατανά ενός ακαθόριστου αριθμού από την αποκαταστημένη ανθρωπότητα.
14. Επομένως, με ποια έννοια μπορούν να ονομαστούν «έθνη», και με ποιο τρόπο μπορεί να ειπωθεί ότι είναι «εις τας τέσσαρας γωνίας της γης»;
14 Στη διάρκεια της χιλιετούς Μέρας Κρίσης το ανθρώπινο γένος δεν ήταν χωρισμένο σε εθνικές διαιρέσεις, ούτε η κρίση για τους ανθρώπους επηρεάστηκε λόγω κάποιας εθνικής καταγωγής τους. Το γεγονός ότι αυτοί που παραπλανιούνται από τον λυμένο Σατανά αποκαλούνται «έθνη» δείχνει ότι, όπως ο Σατανάς, έτσι και αυτοί αρνούνται να αναγνωρίσουν την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά και ότι εκλέγουν να εγκαταστήσουν μια δική τους επίγεια κυριαρχία, ένα είδος εθνικής κυριαρχίας. Ίσως να μην έχουν από πάνω τους κάποια ενωμένη κυρίαρχη εξουσία, αλλά λόγω των διαιρέσεων που έχουν αναμεταξύ τους, ίσως διάφοροι όμιλοι να έχουν καθένας τη δική του κυρίαρχη εξουσία. Όπως και να είναι τα πράγματα, όλοι αυτοί είναι ενωμένοι στην εναντίωσή τους στην κυριαρχία του Ιεχωβά. Το ότι καλούνται «τα έθνη τα εις τας τέσσαρας γωνίας της γης» υπονοεί ότι βρίσκονται πολύ μακριά από την «πόλιν την ηγαπημένην». Έτσι, σχετικά με τη στάση τους απέναντι στην κυριαρχία, αυτοί οι παραπλανημένοι δείχνουν ότι έχουν απομακρυνθεί πολύ από την κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού. Στην περίπτωσή τους ο Ιεχωβά Θεός δε γίνεται «τα πάντα εν πάσι».
15, 16. (α) Με ποιους τρόπους εκείνοι που παραπλανιούνται είναι εθνικιστές σαν τον «Γωγ και τον Μαγώγ» σχετικά με τη χρονομέτρηση των ζητημάτων και το αντικείμενο της επίθεσης; (β) Πώς επίσης εκείνοι που παραπλανιούνται είναι σαν τον Γωγ στο ότι παρασύρονται από τους ελιγμούς του Ιεχωβά για να κάνουν την επίθεσή τους;
15 Αυτοί οι παραπλανημένοι εθνικιστές πολύ κατάλληλα αποκαλούνται «ο Γωγ και ο Μαγώγ». Όπως προλέχθηκε στην προφητεία του Ιεζεκιήλ, ο αρχικός «Γωγ της γης του Μαγώγ» έκανε μια τελική επίθεση εναντίον των λάτρεων του Ιεχωβά Θεού. Το έκανε αυτό μετά την αποκατάσταση αυτών των λάτρεων στην κατάλληλη επίγεια κατάστασή τους και αφού η γη τους είχε γίνει σαν τον «παράδεισο της Εδέμ». (Ιεζεκιήλ 36:35) Αυτοί κατοικούσαν σαν σε «γην πόλεων ατειχίστων» και ‘ησύχαζαν, κατοικούσαν με ασφάλεια, κατοικούσαν όλοι τους πόλεις ατείχιστες που δεν είχαν μοχλούς και πύλες’. (Ιεζεκιήλ 38:11) Επίσης, ο λαός της «γης του Μαγώγ» υποστήριζε τον κυριότερο αρχηγό τους σ’ αυτή την επίθεση εναντίον των φαινομενικά ανυπεράσπιστων λάτρεων του Ιεχωβά. Αλλά ο Γωγ έρχεται στην επίθεση πραγματικά από πολύ μακριά, γιατί όπως λέει ο Ιεχωβά: «Θέλω σε περιστρέψει και βάλει άγκιστρα εις τας σιαγόνας σου, και θέλω εκβάλει σε και πάσαν την δύναμίν σου, . . . εν τοις εσχάτοις χρόνοις θέλεις ελθεί εις την γην, ήτις ηλευθερώθη».—Ιεζεκιήλ 38:4-8.
16 Εκείνοι που θα παραπλανηθούν από τον Σατανά τον Διάβολο, αφού θα έχει τελειώσει η χιλιετής Μέρα Κρίσης, θα ακολουθήσουν αυτόν τον αόρατο αρχηγό, τον οποίο μόλις προ ολίγου απέλυσε ο Ιεχωβά Θεός από την άβυσσο με σκοπό ακριβώς να τον αφήσει να κάνει μια επίθεση εναντίον του αποκαταστημένου ανθρώπινου γένους. Όταν ο Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονές του, λυθούν από την άβυσσο, τους επιτρέπεται να εισβάλουν και πάλι στα γειτονικά μέρη της γης και να έρθουν σε στενή επαφή με τους ανθρώπους πάνω στην Παραδεισένια γη που τώρα θα είναι σαν τον Κήπο της Εδέμ. Έτσι όταν ο ελευθερωμένος Σατανάς ο Διάβολος κάνει την επίθεσή του, είναι σαν να οδηγείται από αγκίστρια στα σαγόνια του σύμφωνα με τους χειρισμούς που κάνει ο Ιεχωβά. Κι εκείνοι πάνω στη γη που τώρα παραπλανιούνται από τον Σατανά τον Διάβολο, οδηγούνται, σαν κι αυτόν, σαν με αγκίστρια στα σαγόνια τους για να κάνουν την επίθεση αυτή εναντίον του «στρατοπέδου των αγίων και της πόλεως της ηγαπημένης». (Αποκάλυψις 20:7-9) Έτσι τα ονόματα του Γωγ και του Μαγώγ μπορούν κατάλληλα να ταιριάσουν και να εφαρμοστούν σ’ αυτούς τους παραπλανημένους εθνικιστές του ανθρώπινου γένους οι οποίοι επιτίθενται και προσπαθούν να λεηλατήσουν εκείνους οι οποίοι με οσιότητα προσκολλούνται στην παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού.
17, 18. (α) Έχουν αυτοί οι παραπλανημένοι την ικανότητα να επιτεθούν απευθείας εναντίον της «πόλεως της ηγαπημένης», και πώς είναι υποχρεωμένοι να κάνουν την επίθεσή τους; (β) Ποια δράση είναι υποχρεωμένοι να αναλάβουν οι άρχοντες γιοι στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, και με ποιο σκοπό υπόψη;
17 Όσοι από τους ανθρώπους παραπλανηθούν, επειδή είναι απλώς άνθρωποι πάνω στη γη, δεν μπορούν να επιτεθούν απευθείας εναντίον της ουράνιας Νέας Ιερουσαλήμ όπως δεν μπορεί να το κάνει και ο αόρατος αρχηγός τους, ο Σατανάς ο Διάβολος. Μπορούν όμως να έρθουν πάνω στη γη σε επαφή μ’ εκείνους οι οποίοι έχουν εκπροσωπήσει πιστά την ουράνια Μεσσιανική κυβέρνηση, δηλαδή, τους «άρχοντας επί πάσαν την γην». Επειδή αυτοί έχουν διοριστεί από τον Βασιλιά της Νέας Ιερουσαλήμ, τον Αιώνιο Πατέρα Ιησού Χριστό, να είναι άρχοντες, έχουν υπηρετήσει σαν ορατοί άρχοντες εκπρόσωποι της «πόλεως της ηγαπημένης». Και όταν στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του, ο βασιλικός Γιος του Θεού «παραδώσει τη βασιλείαν εις τον Θεόν και Πατέρα», αυτοί οι άρχοντες πάνω στη γη πρέπει να κάνουν το ίδιο. Πρέπει να μιμηθούν τον Γιο του Θεού ο οποίος θα «υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα», τον ουράνιο Πατέρα.
18 Έτσι αυτοί οι άρχοντες «γιοι» του Αιώνιου Πατέρα Ιησού Χριστού πολύ σωστά τον μιμούνται και υποτάσσονται στον Θεό του και Πατέρα του σαν Εκείνον που δικαιωματικά ασκεί παγκόσμια κυριαρχία. Αντί να στασιάσουν με περηφάνια επειδή τώρα πρέπει να παραδώσουν την εξουσία στον Θεό, ενεργούν σαν τον Χριστό και υποτάσσονται στην παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά. Εκείνοι που παραπλανιούνται από τον Σατανά τον Διάβολο επιτίθενται εναντίον τους με επιχειρήματα και πιέσεις για να μεταπείσουν τους ορατούς επίγειους εκπροσώπους της «πόλεως της ηγαπημένης», αλλά αυτοί αρνούνται αποφασιστικά να το κάνουν αυτό. Κρατούν την ακεραιότητά τους προς τον Ύψιστο Θεό και προσκολλούνται με οσιότητα στη δικαιωματική κυριαρχία του πάνω στη γη και σ’ όλο το σύμπαν. Εκλέγουν χωρίς κανένα δισταγμό ν’ αφήσουν τον Ιεχωβά να είναι «τα πάντα εν πάσι».—1 Κορινθίους 15:24-28.
ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΟΥ «ΓΩΓ ΚΑΙ ΜΑΓΩΓ» ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΥ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΑ
19. Πώς οι όσιοι, στη διάρκεια που θα υφίστανται επίθεση, θα δείξουν όχι μόνο πίστη στον Θεό αλλά επίσης και ακεραιότητα σχετικά με την παγκόσμια κυριαρχία;
19 Σ’ αυτό τον «πόλεμο» στον οποίο ο Σατανάς ο Διάβολος έχει συγκεντρώσει όλους τους παραπλανημένους, το «στρατόπεδον των αγίων» και οι επίγειοι εκπρόσωποι της «πόλεως της ηγαπημένης» δεν πολεμούν με σαρκικά όπλα. Αυτοί, βέβαια, δεν μπορούν να σκοτώσουν τον Σατανά τον Διάβολο και τους δαιμονικούς του αγγέλους, τους οποίους δεν μπορούν να δουν ούτε να φτάσουν. Αλλά παρ’ όλο που μπορούν να βλέπουν πάνω στη γη τους παραπλανημένους οι οποίοι αποτελούν τον «Γωγ και Μαγώγ», οι όσιοι υποστηρικτές της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιεχωβά δε σκοτώνουν οι ίδιοι αυτούς τους παραπλανημένους, ενεργώντας έτσι σαν εκτελεστές των παραπλανημένων. Αφού έχουν εκλέξει το μέρος του Ιεχωβά Θεού, αφήνουν αυτόν να εκδηλώσει την παγκόσμια κυριαρχία του και να το αποδείξει αυτό στους παραπλανημένους που δεν έδειξαν οσιότητα. Αφήνουν τον Ιεχωβά να διεξάγει τη μάχη του κι έτσι δεν αναλαμβάνουν να δράσουν σαν εκτελεστικές Του δυνάμεις και να πολεμήσουν με θανατηφόρα όπλα. Αυτό δείχνει, όχι μόνο πίστη από μέρους τους, αλλά επίσης τέλεια ακεραιότητα προς τον Ιεχωβά Θεό και την παγκόσμια κυριαρχία του. Ας τους σώσει Αυτός και ας καταστρέψει ο ίδιος εκείνους που δεν έχουν οσιότητα! Με εμπιστοσύνη στέκονται ήρεμοι και βλέπουν τη «σωτηρία του Ιεχωβά» για χάρη τους.—2 Χρονικών 20:15-17.
20. (α) Τι θα έχουν το προνόμιο να δουν οι όσιοι, κάτω από θεία προστασία; (β) Τι σημαίνει αυτή η θεία δράση για τους μη όσιους;
20 Επειδή μένουν «υπό την σκιάν του Παντοκράτορος», το μόνο που θα κάνουν αυτοί που τηρούν νομιμοφροσύνη στην παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά θα είναι να βλέπουν με τα μάτια τους «των ασεβών την ανταπόδοσιν». (Ψαλμός 91:1, 8) Θα δουν την εκπλήρωση εκείνου που προλέχθηκε στην Αποκάλυψη 20:9 σχετικά με τον μεταχιλιετή «Γωγ και Μαγώγ»: «Και ανέβησαν επί το πλάτος της γης και περιεκύκλωσαν το στρατόπεδον των αγίων και την πόλιν την ηγαπημένην· και κατέβη πυρ από του Θεού εκ του ουρανού και κατέφαγεν αυτούς». Όσοι από το ανθρώπινο γένος δεν έχουν οσιότητα, βαφτίζονται στη φωτιά, που σημαίνει την αιώνια καταστροφή τους. Ο Θεός δεν τους δικαιώνει, δηλαδή δεν τους ανακηρύσσει δίκαιους, ούτε καταγράφει τα ονόματά τους στο «βιβλίο της ζωής». (Ρωμαίους 8:33) Αυτό δε σημαίνει ότι ο Ιεχωβά κάνει κατάχρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας του αλλά είναι μια δικαιωματική εκδήλωση αυτής της κυριαρχίας προς τους εχθρούς του.
21. (α) Για πόσο διάστημα θα είναι λυμένος ο Σατανάς από την άβυσσο, και έχει εξυπηρετήσει τώρα το σκοπό του Θεού αυτό το λύσιμο; (β) Τι θα σήμαινε γι’ αυτόν η τυχόν επιστροφή του στην άβυσσο;
21 Ωστόσο, η αιώνια καταστροφή αυτών των άνομων που μισούν καθετί καλό δεν απομακρύνει τον Σατανά τον Διάβολο και τους δαιμονικούς του αγγέλους από τα περίχωρα της γης. Αυτός έχει ήδη τώρα λυθεί από την άβυσσο για αρκετό διάστημα. Ο σκοπός του Θεού που τον έλυσε έχει εξυπηρετηθεί πλήρως· δεν υπάρχει πια λόγος ν’ αφήνει τον Διάβολο και τους δαίμονές του λυμένους για περισσότερο διάστημα. Θυμούμαστε ότι σχετικά με το ρίξιμό του στην άβυσσο για χίλια χρόνια είναι γραμμένο: «Μετά ταύτα πρέπει να λυθή ολίγον καιρόν». (Αποκάλυψις 20:3) Ο «ολίγος καιρός», κατά τον οποίο ο Σατανάς ο Διάβολος προσπάθησε να παραπλανήσει όσους μπορούσε από το αποκαταστημένο ανθρώπινο γένος ώστε να σκεφτούν ότι ο Ιεχωβά ασκεί την κυριαρχία του πάνω στη γη μ’ έναν άδικο, αλαζονικό τρόπο, έχει τώρα τελειώσει. Τι γίνεται τώρα; Ξαναρίχνονται ο Σατανάς και οι δαίμονές του πίσω στην άβυσσο; Αν γινόταν αυτό θα υπονοούσε ότι αυτοί επρόκειτο και πάλι να λυθούν, όπως ακριβώς ελευθερώθηκε και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός από μια άβυσσο, και όπως ελευθερώθηκαν οι συμβολικές ακρίδες από την άβυσσο, και όπως ανέβηκε από την άβυσσο το «θηρίον» πάνω στο οποίο ιππεύει η Βαβυλώνα η Μεγάλη.—Ρωμαίους 10:7· Αποκάλυψις 9:1-3· 17:8· παράβαλε Αποκάλυψις 11:7.
22, 23. (α) Πώς απαντήθηκε η κατηγορία που έκανε ο Σατανάς σχετικά με τον άνθρωπο, και υπέρ τίνος τακτοποιήθηκε η μακρόχρονη αντιδικία; (β) Τι συμβαίνει τώρα στον Σατανά και στους δαίμονές του;
22 Το δέσιμο και η φυλάκιση του Σατανά του Διαβόλου και των δαιμόνων του στην άβυσσο ήταν γι’ αυτούς ένας προσωρινός βασανισμός. Μήπως ο βασανισμός τους λόγω του περιορισμού τους θα είναι πάλι προσωρινός, ή για πάντα; Τι συμβαίνει σ’ αυτούς αφού θα έχουν δει εκείνους τους οποίους παραπλάνησαν πάνω στη γη να τιμωρούνται με πύρινη καταστροφή; Ο Διάβολος πήρε τώρα την απάντησή του στην κατηγορία που έκανε όλο αυτό το διάστημα, ότι οι άνθρωποι πάνω στη γη υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό απλώς γι’ αυτά που λαβαίνουν απ’ αυτόν, και ότι κανένας άνθρωπος δε θα παραμείνει όσιος στον Ιεχωβά από αγνή αγάπη γι’ αυτόν, κάτω από τον αχρείο πειρασμό του Σατανά του Διαβόλου. Εκείνοι οι άντρες και οι γυναίκες ακεραιότητας που παραμένουν ζωντανοί πάνω στη γη μετά τον πύρινο εκμηδενισμό εκείνων που δεν είναι όσιοι, στέκονται σαν ζωντανή απάντηση στον Διάβολο, αποδεικνύοντας ότι η κατηγορία του είναι ψεύτικη και ότι ο ίδιος είναι ένας ψεύτης. Η διαμάχη εφτά χιλιάδων χρόνων έχει τερματιστεί με νίκη του Θεού της αλήθειας, κι έτσι δεν υπάρχει πια λόγος να αφήσει τον Σατανά τον Διάβολο και τους δαίμονές του να εξακολουθήσουν να ζουν περισσότερο. Η ανοχή του Θεού απέναντί τους φτάνει τώρα στο τέλος της. Για τους λόγους αυτούς δεν ξαναρίχνει τους στασιαστές αγγέλους στην άβυσσο. Τι γίνεται λοιπόν μ’ αυτούς;
23 «Και ο διάβολος ο πλανών αυτούς ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός και του θείου, όπου είναι το θηρίον και ο ψευδοπροφήτης, και θέλουσι βασανίζεσθαι ημέραν και νύκτα εις τους αιώνας των αιώνων».—Αποκάλυψις 20:10.
24, 25. (α) Τι συμβολίζει για τον Διάβολο και τους δαίμονές του το ρίξιμό τους στη λίμνη της φωτιάς; (β) Γιατί αυτό είναι ένα άλλο είδος θανάτου;
24 Ο βασανισμός του Σατανά του Διαβόλου στη λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού θα σημάνει γι’ αυτόν και για τους δαίμονές του το ίδιο όπως και για το συμβολικό θηρίο και τον ψευδοπροφήτη. Και τι είναι αυτό; Αιώνια καταστροφή. (Αποκάλυψις 19:20) Ο Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονές του δε θα ξαναζήσουν πια, όπως δε θα ξαναζήσει και το θηρίο και ο ψευδοπροφήτης. Τα ονόματά τους δεν είναι γραμμένα σε κανένα θείο «βιβλίο της ζωής». Η ζωή είναι ζωή, είτε τη ζει κανείς με απόλαυση είτε με οδυνηρό πόνο. Έτσι το ότι ρίχνονται στη συμβολική «λίμνη του πυρός και του θείου» δε σημαίνει ότι διατηρούνται σε ζωή για να υφίστανται συνειδητό βασανισμό στο σώμα τους και στη διάνοιά τους.
25 Αυτή η συμβολική «λίμνη» δε συμβολίζει αυτό που αποκαλείται «ζωντανός θάνατος». Συμβολίζει ένα άλλο είδος θανάτου, ένα θάνατο διαφορετικό από εκείνον που κληρονόμησε όλο το ανθρώπινο γένος λόγω της γέννησής του από τους αμαρτωλούς Αδάμ και Εύα, και ο οποίος θάνατος προφανώς ήταν το πρώτο είδος θανάτου που εισήλθε στη δημιουργία, ανάμεσα σε πλάσματα κατά την εικόνα του Θεού. Αυτός ο κληρονομημένος θάνατος αποδείχτηκε ότι ήταν προσωρινός, μεταβλήθηκε σε ‘ύπνο θανάτου’ λόγω της ανάστασης η οποία οφείλεται στο θάνατο και την ανάσταση του Ιησού Χριστού.—1 Κορινθίους 15:20-22.
26. Γιατί αυτό το διαφορετικό είδος θανάτου ονομάζεται κατάλληλα «ο δεύτερος θάνατος», και πού δε γράφονται τα ονόματα των ανθρώπων που υφίστανται αυτόν το θάνατο;
26 Ο θάνατος που συμβολίζεται από τη «λίμνη του πυρός και του θείου» είναι διαφορετικός από το θάνατο που κληρονόμησε το ανθρώπινο γένος από τον Αδάμ, γιατί αυτός δε θα είναι πια ένας ύπνος που θα τερματιστεί με ξύπνημα αλλά είναι μια ολοκληρωτική καταστροφή, ένας θάνατος χωρίς τέλος. Ο θάνατος που κληρονομήθηκε από τον Αδάμ ήταν ο ‘πρώτος θάνατος’. Αυτό όμως το διαφορετικό είδος θανάτου, όπως συμβολίζεται από τη «λίμνη του πυρός και του θείου», αποκαλείται πολύ κατάλληλα «ο δεύτερος θάνατος». Αυτή θα είναι η σημασία του για εκείνους τους αμαρτωλούς πάνω στη γη οι οποίοι μπαίνουν στη χιλιετή Μέρα Κρίσης και των οποίων τα ονόματα δε γράφονται αργότερα στο ‘βιβλίο της ζωής’ του Θεού. Οι θεόπνευστες Γραφές δίνουν τη σημασία αυτής της «λίμνης του πυρός» γι’ αυτούς τους ανάξιους για αιώνια ζωή, λέγοντας: «Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός».—Αποκάλυψις 20:14, 15.
27, 28. (α) Τι είναι αυτό που κάνει δυνατό να υποστούν ο Σατανάς και οι δαίμονές του τον «δεύτερο» θάνατο; (β) Τι σημαίνει, λοιπόν, το ότι βασανίζονται στη λίμνη της φωτιάς για πάντα;
27 Αυτή η θεία εξήγηση για το τι συμβολίζει η «λίμνη του πυρός» επιβεβαιώνεται κι άλλη μια φορά, λίγα εδάφια κατόπιν, όπου διαβάζουμε: «Ο νικών θέλει κληρονομήσει τα πάντα, και θέλω είσθαι εις αυτόν Θεός και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ υιός. Οι δε δειλοί και άπιστοι και βδελυκτοί και φονείς και πόρνοι και μάγοι και ειδωλολάτραι και πάντες οι ψεύσται θέλουσιν έχει την μερίδα αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη με πυρ και θείον· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος». (Αποκάλυψις 21:7, 8) Αφού όλες αυτές οι αναφορές στη «λίμνη του πυρός» βρίσκονται τόσο κοντά μαζί, στα ίδια συμφραζόμενα στην Αποκάλυψη, στα κεφάλαια 19–21, τότε αυτό που η «λίμνη του πυρός» σημαίνει για εκείνους τους ανθρώπους που δε βρίσκονται γραμμένοι στο «βιβλίο της ζωής» είναι το ίδιο μ’ αυτό που σημαίνει για τον Σατανά τον Διάβολο και τους δαίμονές του. Σημαίνει τον ‘δεύτερο θάνατο’. Αυτό δε σημαίνει αναγκαστικά ότι πεθαίνει κανείς για δεύτερη φορά, αλλά πεθαίνει το δεύτερο είδος του θανάτου για το οποίο μιλάει η Γραφή, κι αυτό είναι ένας θάνατος χωρίς τέλος.
28 Επομένως, ο Σατανάς και οι δαίμονές του μπορούν να πεθάνουν μ’ αυτό το είδος θανάτου, έστω κι αν δεν έχουν πεθάνει ποτέ προηγουμένως. Δεν υπήρχε ίχνος ζωής στο πρώτο είδος θανάτου που ήρθε λόγω της αμαρτίας του πρώτου ανθρώπου. Παρόμοια δεν υπάρχει ούτε σπινθήρας ζωής στον ‘δεύτερο θάνατο’ ο οποίος είναι η αιώνια τιμωρία για εκείνους που εκούσια παρακούνε τον Θεό, φτάνοντας ακόμη και στο σημείο να καταστρέψουν την τελειότητά τους για να το κάνουν αυτό. Σύμφωνα, λοιπόν, με όλους τους Γραφικούς κανόνες, ο βασανισμός του Σατανά και των δαιμόνων του για πάντα στη λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού σημαίνει ότι εκμηδενίζονται, ότι εξαφανίζονται από την ύπαρξη, ότι το πνεύμα της ζωής τους εξαλείφεται για πάντα. Το αποτέλεσμα θα είναι ότι ο Θεός θα έχει ένα σύμπαν απαλλαγμένο από δαίμονες, στο οποίο ποτέ δε θα επιτραπεί να φανούν και πάλι δαίμονες.
ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΧΙΛΙΕΤΙΑΣ
29. Ποια δράση αποδεικνύεται ότι ανέλαβε ο Θεός υπέρ του στρατοπέδου των αγίων και των αρχοντικών εκπροσώπων της αγαπημένης πόλης, από το γεγονός ότι επέτρεψε να επιζήσουν;
29 Τι ένδοξη αιωνιότητα περιμένει τους ανθρώπους! Κοιτάξτε! Ο Ιεχωβά Θεός επιτρέπει στο «στρατόπεδον των αγίων» και στους αρχοντικούς εκπροσώπους της «πόλεως της ηγαπημένης» πάνω στη γη να επιζήσουν από την καταστροφή του «Γωγ και Μαγώγ» και του Σατανά του Διαβόλου και των δαιμόνων του! Τι άλλο σημαίνει αυτό παρά ότι ο Θεός έχει γράψει τα ονόματά τους στο «βιβλίο της ζωής» ή ότι έχει αφήσει τα ονόματά τους να μείνουν γραμμένα στο «βιβλίο της ζωής»; Αυτό σημαίνει ότι τους έχει ανακηρύξει δίκαιους, ότι τους έχει δικαιώσει επειδή κράτησαν την ακεραιότητά τους σ’ αυτόν, κι έτσι ενώθηκαν μαζί με τον Γιο του Θεού, τον Ιησού Χριστό, και τους 144.000 συγκληρονόμους στη δικαίωση της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ύψιστου Θεού, του Δημιουργού όλων των καλών πραγμάτων. Το ότι ανακηρύχθηκαν δίκαιοι από τον Ιεχωβά Θεό σημαίνει ότι αυτός τους έχει χορηγήσει το δικαίωμα αιώνιας ζωής στην Παραδεισένια κατοικία τους.
30. (α) Σε ποιον θα είναι χρεώστες για πάντα εκείνοι που περνούν με επιτυχία την τελική δοκιμή, και πού θα στέκονται αυτοί για πάντα; (β) Πότε στην πραγματικότητα θα «ζήσουν»;
30 Ο ουράνιος Βασιλιάς, Ιερέας και Κριτής, ο Ιησούς Χριστός, ήταν εκείνος ο οποίος με τη στοργική πολιτεία του προς το ανθρώπινο γένος στη διάρκεια των χιλίων χρόνων, έφερε τους πρόθυμους και ευπειθείς ανθρώπους σ’ αυτή την τέλεια δικαιοσύνη στη σάρκα. Αν δεν το είχε κάνει αυτό ως το τέλος των χιλίων ετών, τότε θα δίσταζε να τους παραδώσει για την τελική δοκιμή από τον Υπέρτατο Κριτή, τον Ιεχωβά Θεό. Γιατί; Γιατί θα ήξερε ότι, επειδή θα στερούνταν τέλειας δικαιοσύνης, ποτέ δε θα μπορούσαν να περάσουν με επιτυχία τη θεία δοκιμή και να κερδίσουν αιώνια ζωή. Έτσι με πλήρη δικαιοσύνη και χωρίς αμαρτία στη σάρκα αυτοί στέκονται τώρα στις επίγειες αυλές της «αληθινής σκηνής» ή ναού του Ιεχωβά σαν λάτρεις του. Εκεί θα συνεχίσουν να στέκονται για πάντα αφού περάσουν τη θεία δοκιμή με απόλυτη ακεραιότητα και ασάλευτη υποταγή στον Κυρίαρχο Θεό Ιεχωβά. Παραμένουν για πάντα χρεώστες στον Γιο του Θεού, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος στοργικά τους ανύψωσε σ’ αυτή την τέλεια δικαιοσύνη σαν απόδειξη του ολοκληρωμένου έργου του Λυτρωτού τους και Σωτήρα τους, του Κυρίου Ιησού. Έτσι τον καιρό εκείνο είναι που πραγματικά ζουν!
31. Έτσι, στο τέλος των χιλίων ετών της βασιλείας του Χριστού, σε ποιο σημείο φτάνουν οι ‘υπόλοιποι από τους νεκρούς’, και τι συμβαίνει στον Αδαμιαίο θάνατο;
31 Έχοντας υπόψη αυτό το γεγονός μπορούμε να εκτιμήσουμε την ορθότητα της παρενθετικής εκείνης δήλωσης στην Αποκάλυψη 20:5, ΜΝΚ: ‘(Οι υπόλοιποι από τους νεκρούς δεν ήρθαν σε ζωή παρά αφού τελείωσαν τα χίλια χρόνια.)’ Αν δεν υπήρχε το προκαταρκτικό έργο των χιλίων ετών που εκτέλεσε ο Ιησούς Χριστός και οι 144.000 συγκληρονόμοι οι οποίοι είχαν μέρος στην ‘πρώτη ανάσταση’, οι ‘υπόλοιποι από τους νεκρούς’ δε θα απολάμβαναν αυτή την κατάσταση της τέλειας ζωής στο τέλος των χιλίων ετών. Τότε λοιπόν είναι που ‘ο θάνατος (ο οποίος κληρονομήθηκε από τον Αδάμ) έδωσε πίσω τους νεκρούς του οι οποίοι κρατούνταν σ’ αυτόν, και που ο θάνατος αυτός ρίχτηκε στη λίμνη της φωτιάς ώστε να υποστεί «δεύτερον θάνατον» ή εξάλειψη’. (Αποκάλυψις 20:13, 14) Τότε βγαίνει αληθινό αυτό που προλέχθηκε στην 1 Κορινθίους 15:25, 26: «Πρέπει να βασιλεύη εωσού θέση πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού. Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος».
32. Πώς θα βγουν τότε εντελώς αληθινά τα εδάφια Αποκάλυψις 21:3, 4;
32 Τότε θα είναι πλήρως αληθινό αυτό που ειπώθηκε για το θάνατο που κληρονομήθηκε από τον αμαρτωλό Αδάμ: «Και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών . . . και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον».—Αποκάλυψις 21:3, 4.
33. (α) Πώς εκείνοι που θα φτάσουν σ’ εκείνη την άφθονη ζωή θα αποδειχτούν άξιοι να παραταθεί η ζωή τους για πάντα; (β) Πώς τότε θα δουν να εκπληρώνεται στον ίδιο τους τον εαυτό η αλήθεια του εδαφίου Ρωμαίους 6:23;
33 Αλλά θα διαλέξουν όλοι εκείνοι που στο τέλος των χιλίων ετών θα έχουν έρθει σε ζωή με την πλήρη έννοια, να παρατείνουν αυτή την άφθονη ζωή για πάντα; Μπορούν να το κάνουν αυτό με το ν’ αποδειχτούν άξιοι να λάβουν το δικαίωμα της αιώνιας ζωής από τη Μεγάλη Πηγή κάθε ζωής, τον Ιεχωβά Θεό. Οι πιστοί και όσιοι, επειδή θα έχουν περάσει την εξονυχιστική δοκιμή της ολόψυχης ακεραιότητάς τους στον Θεό, αμείβονται μ’ αυτό το πολύτιμο δικαίωμα να προστατευθεί η ζωή τους και να παραταθεί σ’ όλη την αιωνιότητα με ευτυχία. Έτσι θα δουν να εκπληρώνονται στον ίδιο τους τον εαυτό τα λόγια ότι «το χάρισμα του Θεού (είναι) ζωή αιώνιος διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών». (Ρωμαίους 6:23) Αν ο Θεός δε χρησιμοποιούσε τον αγαπημένο του μονογενή Γιο, αυτό το πράγμα θα ήταν αδύνατο για την ανθρώπινη οικογένεια.
34, 35. (α) Ποια είναι η ελπίδα μας σχετικά με τον ‘πολύ όχλο’ ο οποίος ήδη πριν από τη ‘μεγάλη θλίψη’ υπηρετούσε με λευκές στολές στον πνευματικό ναό του Ιεχωβά; (β) Ποια αισθήματα των γιων του Κορέ για τις αυλές του Ιεχωβά θα μπορέσουν να αναπτύξουν ακόμη και οι αναστημένοι «άδικοι»;
34 Πόσο ικανοποιητικό για την ψυχή θα είναι τότε να λατρεύει κανείς και να υπηρετεί τον Θεό του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά στις επίγειες αυλές του πνευματικού ναού του! Ήδη κατά την αρχή της ένδοξης χιλιετίας ήταν αληθινό ότι ο «πολύς όχλος» αυτών που θα επιζήσουν από τη ‘μεγάλη θλίψη’ «έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου. Διά τούτο είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού και λατρεύουσιν αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναω αυτού». (Αποκάλυψις 7:9, 14, 15) Η ελπίδα είναι ότι τα μέλη αυτού του «πολλού όχλου» που είναι ντυμένοι με καθαρές στολές θα κατοικούν σ’ εκείνες τις αυλές του πνευματικού ναού του Θεού σε όλη τη διάρκεια των χιλίων ετών και της δοκιμής της απόλυτης ακεραιότητάς τους στον Κυρίαρχο Θεό Ιεχωβά αλλά και μετά το τέλος της χιλιετίας. Εκείνοι που θα σηκωθούν από τους τάφους τους στη διάρκεια της χιλιετίας θα φερθούν στις επίγειες αυλές του πνευματικού ναού του Ιεχωβά για ν’ αναλάβουν εκεί τη λατρεία του και την υπηρεσία του. Ακόμη και οι αναστημένοι «άδικοι», με το να εισέλθουν με κατάλληλη εκτίμηση στην υπηρεσία του Ιεχωβά εκεί, θα αισθάνονται όπως αισθάνονταν οι γιοι του Λευίτη Κορέ:
35 «Διότι καλητέρα είναι μία ημέρα εν ταις αυλαίς σου υπέρ χιλιάδας· ήθελον προτιμήσει να είμαι θυρωρός εν τω οίκω του Θεού μου, παρά να κατοικώ εν ταις σκηναίς της πονηρίας. Διότι ήλιος και ασπίς είναι Κύριος ο Θεός· χάριν και δόξαν θέλει δώσει ο Κύριος· δεν θέλει στερήσει ουδενός αγαθού τους περιπατούντας εν ακακία».—Ψαλμός 84 επιγραφή, 10, 11.
36. Ποια εκτίμηση καλλιεργούν για το ναό του Θεού, όπως το εκφράστηκε ο Δαβίδ, εκείνοι οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν ακεραιότητα;
36 Εκείνοι που είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν ολοκάρδια ακεραιότητα στον ένα ζωντανό και αληθινό Θεό θα καλλιεργήσουν εκτίμηση για τα πνευματικά πράγματα όπως εκφράστηκε ο Δαβίδ, όταν είπε: «Εν εζήτησα παρά του Κυρίου, τούτο θέλω εκζητεί· το να κατοικώ εν τω οίκω του Κυρίου πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Κυρίου και να επισκέπτωμαι τον ναόν αυτού».—Ψαλμός 27 επιγραφή, 4.
37, 38. (α) Σε ποια φυσική κατάσταση θα φερθεί τελικά το ‘υποπόδιο’ του Ιεχωβά; (β) Θα απολαύσουν οι κάτοικοι αυτού του ‘υποπόδιου’ μόνο έναν φυσικό παράδεισο, και με ποιο τρόπο θ’ ανταποκριθούν στην πρόσκληση του τελευταίου Ψαλμού;
37 Όλη η γη θα είναι τότε ένας τόπος λατρείας του θαυμαστού Δημιουργού της. Αυτή είναι το ‘υποπόδιό’ του, ενώ οι ουρανοί είναι ο «θρόνος» του. (Ησαΐας 66:1) Ο ουράνιος θρόνος του είναι ένδοξος· το επίγειο υποπόδιό του θα γίνει κι αυτό ένδοξο σαν ένας κατάλληλος τόπος για τα πόδια του. Παντού σ’ όλη τη γη θα υπάρχουν παραδεισένιες συνθήκες, όπως στον Κήπο της Εδέμ, τον Κήπο του Ιεχωβά. (Γένεσις 2:8· 13:10) Θα είναι ένας τόπος αγαλλίασης και χαράς, γιατί θα είναι ένας τόπος ζωής με τέλεια ευτυχία για όλους τους λάτρεις του οι οποίοι δε θα «υστερούν της δόξης του Θεού» πια. Θα έχουν όλες τις θεϊκές ιδιότητες σε πλήρη άνθηση και θ’ απολαμβάνουν πλήρως τη γλυκιά σχέση με τον Θεό, κι έτσι θα ζουν μέσα σ’ έναν πνευματικό Παράδεισο καθώς και σ’ έναν γήινο Παράδεισο. Πόσο θα υποκινεί αυτό την καρδιά να αινεί τον Μεγάλο Δημιουργό και Προμηθευτή όλης αυτής της ασύλληπτης καλοσύνης! Με μελωδικές φωνές και μ’ όλη τη μουσική επιδεξιότητα που θα έχουν αναπτύξει, θα Τον αινούν με ευγνωμοσύνη. Θα ενωθούν για πάντα με τα ουράνια πλήθη για ν’ ανταποκριθούν στην ενθουσιώδη πρόσκληση του τελευταίου από τους θεόπνευστους Ψαλμούς:
38 «Αινείτε τον Κύριον [Γιαχ, ΜΝΚ ]. Αινείτε τον Θεόν εν τω αγιαστηρίω αυτού· αινείτε αυτόν εν τω στερεώματι της δυνάμεως αυτού. Αινείτε αυτόν διά τα μεγαλεία αυτού· αινείτε αυτόν κατά το πλήθος της μεγαλωσύνης αυτού. Αινείτε αυτόν εν ήχω σάλπιγγος· αινείτε αυτόν εν ψαλτηρίω και κιθάρα. Αινείτε αυτόν εν τυμπάνω και χοροστασία· αινείτε αυτόν εν χορδαίς και οργάνω. Αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις ευήχοις· αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις αλαλαγμού. Πάσα πνοή ας αινή τον Κύριον [Γιαχ, ΜΝΚ ]. Αλληλούια (Αινείτε τον Γιαχ, ΜΝΚ )».—Ψαλμός 150:1-6.
-
-
Το «Σημείο» της Προσέγγισής ΤηςΗ Χιλιετής Βασιλεία του Θεού Έχει Πλησιάσει
-
-
Κεφάλαιο 10
Το «Σημείο» της Προσέγγισής Της
1. Γιατί θα πρέπει να ενδιαφερόμαστε ζωηρά να γνωρίζουμε για την εγγύτητα της Χιλιετίας;
ΟΤΑΝ βλέπουμε τη Χιλιετία σύμφωνα μ’ αυτά που λέει η Γραφή, αυτή είναι πολύ επιθυμητή για όλο το ανθρώπινο γένος, τους ζωντανούς και τους νεκρούς. Γι’ αυτό το λόγο η αναγγελία ότι έχει πλησιάσει είναι εξαιρετικά ευχάριστα νέα για όλους εκείνους που καταλαβαίνουν. Θα έπρεπε να δείξουμε θερμό ενδιαφέρον να μάθουμε τους βάσιμους λόγους που έχουμε και που μας πείθουν ότι έχει πλησιάσει. Ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι; Θα θέλατε να διαθέσουμε χρόνο για να εξετάσουμε μερικούς από αυτούς;
2. (α) Ποια σύναξη που βλέπουμε να γίνεται είναι καθαρή απόδειξη ότι η Χιλιετία έχει πλησιάσει; (β) Ποιος ηγείται στον «πόλεμο» με το μέρος του Θεού, και με ποια ιδιότητα ήδη υπηρετεί;
2 Από τη μέχρι εδώ εξέτασή μας για τη Χιλιετία, ξέρουμε ότι αμέσως πριν απ’ αυτή πρέπει να προηγηθεί ο πιο καταστρεπτικός πόλεμος όλης της ανθρώπινης ιστορίας, «ο πόλεμος της μεγάλης ημέρας του Θεού του παντοκράτορος», ο Αρμαγεδδώνας. Μπορούμε να δούμε τώρα τους πολιτικούς άρχοντες ή «βασιλείς της οικουμένης όλης» να συγκεντρώνονται, κάτω από δυνάμεις πέρα από τον ανθρώπινο έλεγχο, για τον Πόλεμο όλων των πολέμων. Αυτό και μόνο το γεγονός θα έπρεπε να είναι μια καθαρή απόδειξη ότι η χιλιετία που ελπίζουμε, και που ακολουθεί εκείνο τον Πόλεμο, έχει επίσης πλησιάσει. (Αποκάλυψις 16:13-16) Σ’ αυτό τον πόλεμο παίρνει ενεργό μέρος στο πλευρό του Θεού του Παντοκράτορα ο Αρχηγός των ουράνιων δυνάμεων του Θεού, που καλείται Πιστός και Αληθινός, ο Λόγος του Θεού. Ήδη, πριν αρχίσει αυτός ο πόλεμος του Αρμαγεδδώνα, αυτός ο ουράνιος Αρχηγός είναι Βασιλιάς. «Επί της κεφαλής αυτού (ήσαν) διαδήματα πολλά», και, «επί το ιμάτιον και επί τον μηρόν αυτού έχει γεγραμμένον το όνομα, Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων». (Αποκάλυψις 19:11-16) Έτσι αυτός ήδη βασιλεύει σαν Βασιλιάς προτού μπει σ’ εκείνη τη χιλιόχρονη περίοδο βασιλείας με τους 144.000 Χριστιανούς συγκληρονόμους του.—Αποκάλυψις 12:5· 14:1-4· 20:4-6.
3. Σχετικά με την αρχή της προχιλιετούς βασιλείας του Χριστού, τι είδε ο Ιωάννης όταν ανοίχτηκαν οι δύο πρώτες σφραγίδες του βιβλίου (Αποκάλυψις 6:1-4);
3 Η αναγραφή της έναρξης αυτής της βασιλείας πριν από τη χιλιόχρονη βασιλεία αυτού του Βασιλιά των βασιλιάδων, του Ιησού Χριστού, γίνεται σε μια προγενέστερη εικόνα των παγκόσμιων γεγονότων του εικοστού μας αιώνα. Αυτή η εικόνα δίνεται στο έκτο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, στο οποίο ο απόστολος Ιωάννης μάς λέει για ό,τι είδε όταν το Αρνί του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, αρχίζει να ανοίγει τις εφτά σφραγίδες, που κρατάνε σφραγισμένο κλειστά το «βιβλίον» που πήρε από το χέρι του Θεού ο οποίος κάθεται στον ουράνιο θρόνο. Ο Ιωάννης λέει: «Και είδον, ότε ήνοιξε το Αρνίον μίαν εκ των σφραγίδων, και ήκουσα εν εκ των τεσσάρων ζώων λέγον ως φωνήν βροντής· Έρχου και βλέπε. Και είδον, και ιδού, ίππος λευκός· και ο καθήμενος επ’ αυτόν είχε τόξον· και εδόθη εις αυτόν στέφανος, και εξήλθε νικών και διά να νικήση. Και ότε ήνοιξε την δευτέραν σφραγίδα, ήκουσα το δεύτερον ζώον λέγον· Έρχου και βλέπε. Και εξήλθεν άλλος ίππος κόκκινος, και εις τον καθήμενον επ’ αυτόν εδόθη να σηκώση την ειρήνην από της γης, και να σφάξωσιν αλλήλους, και εδόθη εις αυτόν μάχαιρα μεγάλη».—Αποκάλυψις 6:1-4.
4, 5. (α) Τι βλέπουμε να συμβολίζεται από τον αναβάτη του αλόγου που είχε χρώμα φωτιάς; (β) Ποιος βγήκε για να νικήσει πλήρως τότε, και πώς αυτό έθεσε το σκηνικό για να εκπληρωθεί ο Ψαλμός 2:1-6;
4 Εδώ βλέπουμε τα σύμβολα που περιγράφουν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, που ξέσπασε το έτος 1914 μ.Χ., αλλά που ήταν απλώς ένας προάγγελος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου που αφαίρεσε την ειρήνη από τη γη για έξι ακόμη χρόνια. Εκείνος ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος σημείωσε τον καιρό που ο δίκαιος πολεμιστής, ο Ιησούς Χριστός, έλαβε το ουράνιο στέμμα και βγήκε εναντίον των εχθρών του στη γη, για να κερδίσει τη μάχη, να νικήσει πλήρως τους επίγειους εχθρούς του. Αυτό σήμαινε ότι αυτός αργότερα θα πολεμούσε στο πλευρό του Θεού στον «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του παντοκράτορος», στον Αρμαγεδδώνα. Το ότι είναι στεφανωμένος σαν Βασιλιάς στον ουρανό τον καιρό του πρώτου παγκόσμιου πολέμου δημιουργεί το σκηνικό για την εκπλήρωση των λόγων του Δεύτερου Ψαλμού:
5 «Διά τι εφρύαξαν τα έθνη και οι λαοί εμελέτησαν μάταια; Παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού, κατά του Κυρίου, και κατά του χριστού αυτού, λέγοντες, Ας διασπάσωμεν τους δεσμούς αυτών, και ας απορρίψωμεν αφ’ ημών τας αλύσεις αυτών. Ο καθήμενος εν ουρανοίς θέλει γελάσει· ο Κύριος θέλει εκμυκτηρίσει αυτούς. Τότε θέλει λαλήσει προς αυτούς εν τη οργή αυτού, και εν τω θυμώ αυτού θέλει συνταράξει αυτούς. Αλλ’ εγώ, θέλει ειπεί, έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου».—Ψαλμός 2:1-6· παράβαλε Πράξεις 4:24-30.
6. Έχουν εκθρονίσει οι παγκόσμιοι πόλεμοι και τα Ηνωμένα Έθνη τον Βασιλιά του Ιεχωβά Θεού που βρίσκεται στο Όρος Σιών και για ποιο πράγμα θα μας βεβαιώσει η έκβαση του πολέμου στον Αρμαγεδδώνα;
6 Παρ’ όλο το σάλο που συγκλόνισε τα έθνη από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο του 1914-1918 μ.Χ., ο Ιεχωβά ενθρόνισε τον Βασιλιά του, τον Γιο του Ιησού Χριστό, στον ουράνιο θρόνο της βασιλικής κυβέρνησης, στη Σιών. (Αποκάλυψις 14:1· Εβραίους 12:22) Ούτε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ούτε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ούτε ο οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών πέτυχαν να εκθρονίσουν αυτόν τον Μεσσιανικό Βασιλιά. Ο «πόλεμος της μεγάλης ημέρας του Θεού του παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα θα επιβεβαιώσει το γεγονός ότι βρίσκεται στον ουράνιο θρόνο του, και θα είναι έτοιμος να αρχίσει τη χιλιετή βασιλεία του με τους 144.000 όσιους συγκληρονόμους του. (Αποκάλυψις 19:19-21) Γι’ αυτόν τον ζωτικό λόγο η υποσχεμένη Χιλιετία με τις ζωοπάροχες ευλογίες για το ανθρώπινο γένος είναι βέβαιη για μας. Έχει πλησιάσει!
7. Γιατί δεν είμαστε εμείς σαν την αρχαία «πονηρά και μοιχαλίδα γενεά», και όμως πού βρίσκουμε ένα «σημείο» που έδωσε ο Ιησούς για μας για να το μελετήσουμε;
7 Παρά τις παραπάνω αποδείξεις, πολλά άτομα που αμφιβάλλουν θα απαιτήσουν ένα «σημείο» προτού αποφασίσουν να πεισθούν ότι η Χιλιετία έχει πραγματικά πλησιάσει, και ότι θ’ αρχίσει μέσα στη γενιά μας. Εμείς δεν είμαστε από εκείνη την «πονηρά και μοιχαλίδα γενεά» των θρησκευτικών γραμματέων και Φαρισαίων δεκαεννέα αιώνες πριν, που ήθελαν σημείο από τον Ιησού Χριστό, για να τους πείσει ότι ήταν ο Μεσσίας. (Ματθαίος 12:38, 39) Ωστόσο, έχουμε την περιγραφή ενός «σημείου» που δόθηκε από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, κι εφόσον το έχει θέσει στη διάθεσή μας, θα κρατούσαμε τους εαυτούς μας σε σοβαρή άγνοια αν αρνούμαστε να το εξετάσουμε. Η περιγραφή μάς δίνεται στα κεφάλαια είκοσι τέσσερα και είκοσι πέντε του Ματθαίου, στο κεφάλαιο δεκατρία του Μάρκου, και στο κεφάλαιο είκοσι ένα του Λουκά. Η περιγραφή του σημείου δόθηκε στους αποστόλους του ύστερα από δικό τους ερώτημα, όχι για να αποδείξει ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας ή Χριστός αλλά για να δείξει ότι ορισμένα μελλοντικά γεγονότα ήταν κοντά, και επρόκειτο να εκπληρωθούν. Δόθηκε την ενδέκατη μέρα του ανοιξιάτικου μήνα Νισάν το έτος 33 μ.Χ., τρεις μέρες πριν από τον βίαιο θάνατό του.
Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ «ΣΗΜΕΙΟΥ»
8. Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι θα έφευγε, και ποια λόγια θα λέγονταν στην επιστροφή του;
8 Ο Ιησούς είχε μόλις προείπει κάτι που φάνηκε πολύ τρομερό στους Ιουδαίους, δηλαδή την καταστροφή του ναού τους στην Ιερουσαλήμ. Εκεί δήλωσε στους θρησκευτικούς του εναντιούμενους: «Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος. Διότι σας λέγω, Δεν θέλετε με ιδεί εις το εξής, εωσού είπητε, Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». (Ματθαίος 23:38, 39) Αυτό έδειξε ότι θα έφευγε. Όταν θα επέστρεφε, θα υπήρχαν άτομα που θα έλεγαν τα προφητικά λόγια του Ψαλμού 118:26: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»!
9. Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι τα λόγια εκείνα με τα οποία θα υποδέχονταν την επιστροφή του δε θα χρησιμοποιούνταν από λάτρεις στο ναό της Ιερουσαλήμ;
9 Προφανώς οι λάτρεις του Ιεχωβά δε θα υποδέχονταν εκείνον που θα ερχόταν στο όνομα του Ιεχωβά στον υλικό ναό της Ιερουσαλήμ με αυτά τα προφητικά λόγια. Αυτό το έδειξε ο Ιησούς πολύ σαφώς, σύμφωνα με την αφήγηση που ακολουθεί τα δυσοίωνα λόγια του: «Και εξελθών ο Ιησούς ανεχώρει από του ιερού· και προσήλθον οι μαθηταί αυτού διά να επιδείξωσιν εις αυτόν τας οικοδομάς του ιερού. Ο δε Ιησούς είπε προς αυτούς· Δεν βλέπετε πάντα ταύτα; αληθώς σας λέγω, δεν θέλει αφεθή εδώ λίθος επί λίθον, όστις δεν θέλει κατακρημνισθή».—Ματθαίος 24:1, 2.
10. Ποια ερώτηση έκαναν τέσσερις απόστολοι στον Ιησού, και πώς αποδίδουν διάφορες μεταφράσεις την ερώτησή τους, πάνω στο Όρος των Ελαιών που δέσποζε του ναού;
10 Οι δώδεκα απόστολοι δε ρώτησαν τίποτα γι’ αυτή την τρομακτική προφητεία παρά μόνο όταν έφτασαν στο Όρος των Ελαιών που βλέπει προς την Ιερουσαλήμ και απ’ όπου μπορούσαν να έχουν μια έξοχη θέα εκείνου του ναού ο οποίος είχε ανακαινιστεί από τον Βασιλιά Ηρώδη τον Μεγάλο. Φαίνεται πως η θέα του ναού προκάλεσε ένα βαρυσήμαντο ερώτημα σε τέσσερις από τους αποστόλους, και αυτό διήγειρε το ενδιαφέρον και των άλλων, γιατί διαβάζουμε: «Και ενώ εκάθητο επί του όρους των Ελαιών, προσήλθον προς αυτόν οι μαθηταί κατ’ ιδίαν λέγοντες· Ειπέ προς ημάς πότε θέλουσι γίνει ταύτα, και τι το σημείο της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος [του συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ ];» Η Κατά Γράμμα Μετάφραση της Αγίας Γραφής του Γιανγκ μεταφράζει τις λέξεις από την Ελληνική ως εξής: «Πες μας, πότε θα γίνουν αυτά; και ποιο είναι το σημείο της παρουσίας σου, και του πλήρους τέλους της εποχής;» Η Εμφατική Βίβλος του Ρόδερχαμ το αποδίδει όμοια: «Πες μας πότε θα γίνουν αυτά τα πράγματα,—και τι το σημείο της παρουσίας σου και της συντέλειας της εποχής». Η Νέα Μετάφραση του Αρχιεπισκόπου Νιούκομ (Διορθωμένο Κείμενο) λέει: «Τι θα είναι το σημείο της εμφάνισής σου, και του τέλους της εποχής;»—Έκδοση 1808.
11. (α) Πότε έγινε η καταστροφή του ναού της Ιερουσαλήμ, αλλά τι άλλο δεν έγινε τότε; (β) Επομένως, τι θα ήταν φυσικό για μας να κάνουμε σχετικά με την ιστορία;
11 Εμείς σήμερα γνωρίζουμε πότε έγινε η καταστροφή τού κατά γράμμα ναού της Ιερουσαλήμ. Έγινε πριν από χίλια εννιακόσια δεκαπέντε χρόνια, το καλοκαίρι του έτους 70 μ.Χ., όταν οι Ρωμαϊκές λεγεώνες κάτω από τον Στρατηγό Τίτο κατέστρεψαν ολόκληρη την πόλη. (Λουκάς 21:20-24) Αλλά τι έγινε μ’ εκείνα τα άλλα πράγματα, το «σημείο» της Παρουσίας του Χριστού και της συντέλειας της εποχής ή συστήματος πραγμάτων (ή κατάστασηςa), όπως συμπεριλήφθηκαν στην ερώτηση των μαθητών; Πραγματικά, το πλήρες τέλος ή συντέλεια μιας Ιουδαϊκής κατάστασης ή συστήματος πραγμάτων έφτασε το έτος 70 μ.Χ., αλλά όχι η συντέλεια του μεγαλύτερου συστήματος πραγμάτων του οποίου εκείνο το Ιουδαϊκό σύστημα ήταν απλώς ένα προφητικό υπόδειγμα ή τύπος. Επίσης, η Παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού δεν έγινε εκείνο το έτος. Αφού ζούμε σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα μ.Χ., το πιο φυσικό πράγμα θα ήταν να κοιτάξουμε την ιστορία αυτού του εικοστού αιώνα μας για να καθορίσουμε αν το προειπωμένο «σημείο» έχει φανεί στη διάρκεια της δικής μας γενιάς.
12. Έχοντας υπόψη τι είπε ο Στέφανος για την πρώτη έλευση του Χριστού, γιατί θα πρέπει να ρωτήσουμε αν οι απόστολοι ρωτούσαν για την «έλευση» του Ιησού;
12 Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι μαθητές ρώτησαν για την Παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού. Μήπως μ’ αυτό ρωτούσαν για τον «ερχομό» του; Για την «Έλευσή» του, όπως τη λένε μερικοί; Αυτή η ερώτηση αξίζει να γίνει, γιατί ο Χριστιανός μάρτυρας Στέφανος, όταν μίλησε για την πρώτη «έλευση» του Κυρίου Ιησού, είπε στο Ιουδαϊκό Σάνχεδριν στην Ιερουσαλήμ: «Τίνα των προφητών δεν εδίωξαν οι πατέρες σας; μάλιστα εφόνευσαν εκείνους, οίτινες προκατήγγειλαν περί της ελεύσεως του δικαίου, του οποίου σεις εγίνατε τώρα προδόται και φονείς». (Πράξεις 7:52) Παρατηρούμε ότι όταν μιλάει για την πρώτη έλευση, ο Στέφανος δε χρησιμοποίησε τη λέξη παρουσία, αλλά τη λέξη έλευση. Αυτές οι δύο λέξεις διαφέρουν όχι μόνο σε μορφή και προέλευση αλλά και σε σημασία.
13. Από πού προέρχεται η λέξη παρουσία και τι σημαίνει κατά γράμμα, αλλά τι μας λένε πως σημαίνει οι αυθεντίες στις Ελληνικές λέξεις;
13 Η λέξη παρουσία κατά γράμμα σημαίνει «να είναι κανείς παράπλευρα», και προέρχεται από την Ελληνική πρόθεση παρά («παράπλευρα») και ουσία («να είναι»). Το Ελληνο-Αγγλικό Λεξικό των Λίντελλ και Σκοττ, Τόμος Β΄, σελίδα 1343, 2η στήλη, δίνει σαν πρώτο ορισμό της παρουσίας το να είναι κανείς παρών. Σαν δεύτερο ορισμό το άφιξη, και μετά προσθέτει: «Ιδιαίτερα επίσκεψη ενός βασιλικού ή με αξίωμα προσώπου». Σε αρμονία μ’ αυτό, το Θεολογικό Λεξικό της Καινής Διαθήκης (υπό τον Γκέραρντ Φρίντριχ), στον 5ο Τόμο, μας δίνει σαν «Τη Γενική Έννοια» το ότι είναι κανείς «παρών». (Σελίδα 859) Μετά, όπως στην «Τεχνική Χρήση των Όρων», στη λέξη στον Ελληνισμό δίνει «1. Η Επίσκεψη ενός Άρχοντα». Στη σελίδα 865 λέει σχετικά με «Την Τεχνική Χρήση της λέξης πάρειμι [ρήμα] και της λέξης παρουσία στην Κ.Δ.»: «Στην Κ.Δ. οι όροι αυτοί ποτέ δε χρησιμοποιούνται για τον ερχομό του Χριστού με σάρκα, και η παρουσία ποτέ δεν έχει την έννοια της επιστροφής. Η ιδέα περισσοτέρων από μιας παρουσίας συναντιέται για πρώτη φορά στη μεταγενέστερη Εκκλησία».
14. (α) Σύμφωνα με την τεχνική χρήση του Ελληνικού όρου στον Ελληνισμό, ποια έκφραση θα χρησιμοποιόταν αντί της λέξης «παρουσία»; (β) Σε ποιες μεταφράσεις αποδίδεται με συνέπεια η λέξη «παρουσία», με ποια συμπαραβολή που φαίνεται στο Φιλιππησίους 2:12;
14 Έτσι, λοιπόν, οι μαθητές του Ιησού δε ρωτούσαν για την «άφιξή» του, αλλά για μετά την άφιξή του. Ρωτούσαν για την «παρουσία» του. Και αν, αντί να χρησιμοποιούμε τη λέξη «παρουσία», καταφεύγουμε στην «τεχνική χρήση των όρων» στον Ελληνισμό θα καταλαβαίναμε ότι οι μαθητές ρώτησαν τον Ιησού: «Ποιο θα είναι το σημείο της [επίσκεψής σου σαν βασιλικής προσωπικότητας] και της συντελείας του συστήματος πραγμάτων;» Μια «επίσκεψη» περιλαμβάνει περισσότερα από μια «άφιξη». Περιλαμβάνει μια «παρουσία». Στη λεγόμενη Καινή Διαθήκη η λέξη παρουσία συναντιέται είκοσι τέσσερις φορές και σε όλες τις περιπτώσεις, όχι μόνο η Μετάφραση Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών μεταφράζει τη λέξη κάθε φορά σαν «παρουσία», αλλά επίσης κι άλλες μεταφράσεις το κάνουν αυτό, όπως η Κατά Γράμμα Μετάφραση της Αγίας Γραφής του Γιανγκ, του 1862 μ.Χ. Το Εμφατικό Δίγλωττο του Ουίλσον του 1857-1863 μ.Χ. και Η Εμφατική Βίβλος του Ρόδερχαμ του 1897 μ.Χ. Παρατηρούμε πόσο κατάλληλα αντιπαραβάλλονται οι λέξεις «παρουσία» και «απουσία» στο Φιλιππησίους 2:12, όπου ο απόστολος Παύλος λέει: «Καθώς πάντοτε υπηκούσατε, ουχί ως εν τη παρουσία μου μόνον, αλλά τώρα πολύ περισσότερον εν τη απουσία μου».
Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝ
15. Πώς πρέπει να αποδοθεί η λέξη Παρουσία όπως το απαιτούν μερικά χαρακτηριστικά του «σημείου» που προείπε ο Ιησούς, όπως για παράδειγμα, στην περίπτωση ποιας παραβολής;
15 Η λέξη «παρουσία» είναι πολύ κατάλληλη για να εξηγηθούν μερικά χαρακτηριστικά της προφητείας του Ιησού σχετικά με το «σημείο» της Παρουσίας και της συντέλειας του συστήματος πραγμάτων. Για παράδειγμα, ας εξετάσουμε εκείνο το μέρος της προφητείας που αναφέρεται γενικά σαν η παραβολή των φρόνιμων και μωρών παρθένων. Ο Ιησούς μόλις είχε προφητεύσει για τον «πιστό και φρόνιμο δούλο» και τον «πονηρό δούλο», και τώρα προφητεύει για ένα άλλο χαρακτηριστικό σχετικά με την Παρουσία του. «Τότε», λέει αυτός, «θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών με δέκα παρθένους, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου. Πέντε δε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι και πέντε μωραί. Αίτινες μωραί, λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, δεν έλαβον μεθ’ εαυτών έλαιον· αι φρόνιμοι όμως έλαβον έλαιον εν τοις αγγείοις αυτών μετά των λαμπάδων αυτών».—Ματθαίος 25:1-4· 24:45-51.
16. Με ποια έννοια είναι οι γυναίκες ‘παρθένες’, σύμφωνα με την εισαγωγή της παραβολής;
16 Πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να προσέξουμε ότι αυτή η παραβολή περιλαμβάνει μια τάξη ανθρώπων κι έτσι δεν πρέπει να εφαρμοστεί στην ολότητά της στη ζωή και στο θάνατο κάθε ατόμου χωριστά. Εκείνοι για τους οποίους μιλάει εδώ είναι ‘παρθένοι’ με μια ιδιαίτερη έννοια, καθόσον εκπροσωπούν τη «βασιλεία των ουρανών», γιατί «τότε», όπως είπε ο Ιησούς, «θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών [με τι;] με δέκα παρθένους». Αυτή είναι η «βασιλεία» για την οποία μίλησε νωρίτερα ο Ιησούς στην προφητεία του, λέγοντας: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος».—Ματθαίος 24:14.
17. (α) Ποιους εξεικονίζουν οι ‘παρθένες’ που ήταν δέκα; (β) Πότε άρχισε να εκπληρώνεται η παραβολή, και γιατί τότε;
17 Ο αριθμός «δέκα» στις Γραφές συμβολίζει τελειότητα σχετικά με επίγεια πράγματα, γι’ αυτό και το ότι οι παρθένες ήταν δέκα στον αριθμό, εξεικόνιζε όλους τους Χριστιανούς που είναι στο δρόμο ή ομολογούν ότι είναι στο δρόμο για την ουράνια βασιλεία σαν συγκληρονόμοι με τον Ιησού Χριστό. Πότε, λοιπόν, άρχισε να εκπληρώνεται η προφητική παραβολή; Την Κυριακή 6 του Σιβάν τη Μέρα της Γιορτής της Πεντηκοστής, του έτους 33 μ.Χ. Πώς συμβαίνει αυτό; Γιατί τότε ήρθε σε ύπαρξη η τάξη των δέκα παρθένων. Αυτό έγινε όταν οι πιστοί μαθητές του Ιησού Χριστού, που συνάχθηκαν σ’ ένα ανώγειο στην Ιερουσαλήμ, βαφτίστηκαν την μέρα εκείνη με άγιο πνεύμα. Γεννήθηκαν μ’ αυτόν τον τρόπο από τον Θεό για να είναι πνευματικοί γιοι του σε μια θέση ‘κληρονόμων Θεού’ και «συγκληρονόμων Χριστού». (Ρωμαίους 8:17) Αλλά στη Γραφή, κληρονόμοι είναι συνήθως οι γιοι· πώς συμβαίνει λοιπόν, στην παραβολή, όλα τα μέλη της γεννημένης από το πνεύμα εκκλησίας των μαθητών του Χριστού να εικονίζονται σαν θηλυκού γένους, σαν παρθένες κόρες οι οποίες, σε μια νύχτα γάμου, βγαίνουν για να συναντήσουν τον νυμφίο; και ποιος είναι αυτός ο «νυμφίος»;
18. Σχετικά με τα ζητήματα του γάμου, με ποιον παρομοίασε τον εαυτό του ο Ιωάννης ο Βαφτιστής και με ποιον τον Ιησού, και σε ποιον κατηύθυνε τους μαθητές του;
18 Πρώτ’ απ’ όλα αυτός ο «νυμφίος» είναι ο αναστημένος, δοξασμένος Κύριος Ιησούς Χριστός. Ο Ιωάννης ο Βαφτιστής παρομοίασε τον Ιησού με «Νυμφίο» και τον εαυτό του τον παρομοίασε με τον «φίλον του νυμφίου». Εκείνο τον καιρό ο «φίλος του νυμφίου» γενικά διευθετούσε τα σχετικά με το γάμο μεταξύ του γαμπρού και της νύφης. Τη βραδιά που ενώνονταν τα δύο αρραβωνιασμένα πρόσωπα, περισσότερη προσοχή δινόταν στο γαμπρό παρά στο φίλο του γαμπρού. Κι έτσι ο Ιωάννης ο Βαφτιστής είπε στους μαθητές του τους οποίους ετοίμαζε για τον Ιησού Χριστό τον συμβολικό τους «νυμφίο»: «Δεν είμαι εγώ ο Χριστός, αλλ’ ότι είμαι απεσταλμένος έμπροσθεν εκείνου. Όστις έχει την νύμφην είναι νυμφίος· ο δε φίλος του νυμφίου, ο ιστάμενος και ακούων αυτόν, χαίρει καθ’ υπερβολήν διά την φωνήν του νυμφίου. Αύτη λοιπόν η χαρά η ιδική μου επληρώθη. Εκείνος πρέπει να αυξάνη, εγώ δε να ελαττόνωμαι». (Ιωάννης 3:28-30) Σωστά, λοιπόν, ο Ιωάννης κατηύθυνε τους μαθητές του στον Ιησού.
19, 20. (α) Πώς συγκρίνει ο Ιησούς τον εαυτό του με έναν νυμφίο στην παραβολή και στην Αποκάλυψη; (β) Με αντίστοιχο τρόπο πώς ονομάζεται η Νέα Ιερουσαλήμ;
19 Από μέρους του, ο Ιησούς παρέβαλε τον εαυτό του με έναν νυμφίο σε μια άλλη παραβολή του. Αυτή ήταν η παραβολή ‘του γαμήλιου συμποσίου’ που ετοίμασε ένας βασιλιάς για το γιο του, και αυτός ο γιος εξεικόνιζε το Γιο του μεγάλου Βασιλιά της Αιωνιότητας, του Ιεχωβά Θεού. (Ματθαίος 22:1-14) Και στην Αποκάλυψη, την οποία έλαβε ο Ιησούς Χριστός από τον Θεό και μετέδωσε στον απόστολο Ιωάννη, ο Ιησούς σαν το Αρνί του Θεού παρομοιάζεται μ’ έναν νυμφίο που νυμφεύεται την εκκλησία των μαθητών του, με αυτά τα λόγια: «Ας χαίρωμεν και ας αγαλλιώμεθα και ας δώσωμεν την δόξαν εις αυτόν, διότι ήλθεν ο γάμος του Αρνίου, και η γυνή αυτού ητοίμασεν εαυτήν. Και εδόθη εις αυτήν να ενδυθή βύσσινον καθαρόν και λαμπρόν· διότι το βύσσινον είναι τα δικαιώματα των αγίων. . . . Γράψον, Μακάριοι οι κεκλημένοι εις το δείπνον του γάμου του Αρνίου». Ακόμη, ο απόστολος Ιωάννης αναφέρει για έναν άγγελο που ήρθε σ’ αυτόν και λέει:
20 «Ελθέ, θέλω σοι δείξει την νύμφην, του Αρνίου την γυναίκα. Και με έφερεν εν πνεύματι επί όρος μέγα και υψηλόν, και μοι έδειξε την πόλιν την μεγάλην, την αγίαν Ιερουσαλήμ, καταβαίνουσαν εκ του ουρανού από του Θεού, έχουσαν την δόξαν του Θεού».—Αποκάλυψις 19:7-9· 21:9-11.
21. Στα εδάφια Εφεσίους 5:23-27, με τι συγκρίνει ο Παύλος τη σχέση του Ιησού Χριστού με την εκκλησία του;
21 Ο απόστολος Παύλος παρομοιάζει τη σχέση του Ιησού Χριστού και της εκκλησίας του των 144.000 συγκληρονόμων με τη σχέση του συζύγου και της συζύγου. Γράφει: «Διότι ο ανήρ είναι κεφαλή της γυναικός, καθώς και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας, και αυτός είναι σωτήρ του σώματος. Αλλά καθώς η εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν, ούτω και αι γυναίκες ας υποτάσσωνται εις τους άνδρας αυτών κατά πάντα. Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής, διά να αγιάση αυτήν, καθαρίσας με το λουτρόν του ύδατος διά του λόγου, διά να παραστήση αυτήν εις εαυτόν ένδοξον εκκλησίαν, μη έχουσαν κηλίδα ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων, αλλά διά να ήναι αγία και άμωμος».—Εφεσίους 5:23-27.
22. Πού γίνεται ο γάμος, και γιατί δεν αναφέρει η παραβολή του Ιησού τη νύφη του νυμφίου;
22 Ο γάμος του Νυμφίου Ιησού Χριστού και της εκκλησιαστικής του «νύμφης» θα γίνει βέβαια στον ουρανό, όπου θα ενωθούν με την ευλογία του Ιεχωβά Θεού, του ουράνιου Πατέρα. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι στην παραβολή των δέκα παρθένων δεν αναφέρεται η νύφη. Αυτό γίνεται για να μη γίνει σύγχυση. Αυτό γίνεται γιατί πραγματικά, η «νύμφη» προέρχεται ή εκλέγεται από τις ίδιες «δέκα παρθένους». Οι διαλεγμένες «παρθένοι» είναι οι «μακάριοι» που είναι «κεκλημένοι εις το δείπνον του γάμου του Αρνίου». (Αποκάλυψις 19:9) Σε αρμονία με αυτό, η παραβολή του Ιησού δείχνει ότι οι κατάλληλες «παρθένοι» περνούν την πόρτα και μπαίνουν στο δωμάτιο του γαμήλιου συμποσίου. Το πώς ακριβώς κρίνονται σαν κατάλληλες, η παραβολή προχωρεί και μας το δείχνει.
23. Τι απαιτείται από τα μέλη της εκκλησίας του Χριστού λόγω του γεγονότος ότι μοιάζουν με «παρθένους»;
23 Τα μέλη της εκκλησιαστικής νύφης του Χριστού παρομοιάζονται με «παρθένους» όχι μόνο γιατί είναι αρραβωνιασμένες μ’ έναν παρθένο Νυμφίο, αλλά και με μια περαιτέρω πνευματική έννοια. Όπως ένα παρθένο κορίτσι είναι καθαρό, αγνό, άθικτο σεξουαλικά, έτσι κι αυτά τα πιστά μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας πρέπει να είναι αγνά και καθαρά με το να παραμένουν χωρισμένοι απ’ αυτό τον κόσμο, και με το να μην έχουν καμιά σχέση με θρησκευτικές και πολιτικές οργανώσεις αυτού του κόσμου. Δε συμμετέχουν σε καμιά ένωση Εκκλησίας και Κράτους. Διατηρούν την πνευματική τους παρθενία με το να μην ανακατεύονται στις υποθέσεις αυτού του κόσμου. (2 Τιμόθεον 2:3, 4) Αυτό εννοείται όταν λέγεται για τους 144.000 που φαίνονται να στέκονται με το Αρνί του Θεού στο πνευματικό Όρος Σιών: «Ούτοι είναι οι μη μολυνθέντες με γυναίκας [όπως με τη θρησκευτική πόρνη, Βαβυλώνα τη Μεγάλη, και τις θυγατέρες της]· διότι παρθένοι είναι. Ούτοι είναι οι ακολουθούντες το Αρνίον όπου αν υπάγη».—Αποκάλυψις 14:4· 17:3-5.
24. Τι λένε τα εδάφια Ιακώβου 1:26, 27 για την απαιτούμενη καθαρότητα εκείνων που παρομοιάζονται με παρθένες;
24 Σχετικά με την απαιτούμενη καθαρότητα, ο μαθητής Ιάκωβος λέει: «Εάν τις μεταξύ σας νομίζη ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινόνη την γλώσσαν αυτού αλλ’ απατά την καρδίαν αυτού, τούτου η θρησκεία είναι ματαία. Θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός είναι αύτη, να επισκέπτηται τους ορφανούς και τας χήρας εν τη θλίψει αυτών, και να φυλάττη εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου».—Ιακώβου 1:26, 27.
ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΝ ΤΟΝ «ΝΥΜΦΙΟ»
25. Πώς ξεκίνησε η εκκλησία του Χριστού, την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ., με την καθαρή και αμόλυντη θρησκεία από την άποψη του Θεού, και ποια απόδειξη έχουν γι’ αυτό;
25 Τη Μέρα της Γιορτής της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., όταν κατέβηκε το άγιο πνεύμα σαν βάφτισμα πάνω στους μαθητές του Ιησού Χριστού καθώς περίμεναν στην Ιερουσαλήμ, η Χριστιανική εκκλησία ξεκίνησε με τη ‘θρησκεία που είναι καθαρή και αμόλυντη ενώπιον του Θεού και Πατέρα’. Αυτοί ήταν πνευματικά μια παρθένα τάξη, χωρισμένοι από τη θρησκευτική οργάνωση που είχε απορρίψει τον Ιησού Χριστό και είχε προκαλέσει το κάρφωμά του σε πάσσαλο από τον Ρωμαίο κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο. (Πράξεις 2:1-42) Ξεκίνησαν με τις διδασκαλίες του Μεσσία Ιησού και τις διδασκαλίες των δώδεκα αποστόλων του, και κράτησαν τους εαυτούς τους χωριστά από εκείνη τη «διεστραμμένη γενεά» που ήταν βυθισμένη σε αντιγραφικές θρησκευτικές παραδόσεις που τις μεταβίβασαν παραπλανημένοι προπάτορες. (Πράξεις 2:40· Γαλάτας 1:13-17· Ματθαίος 15:1-9) Το βάφτισμα με άγιο πνεύμα μαζί με το δώρο των γλωσσών ήταν μια απόδειξη ότι είχαν την αληθινή θρησκεία, και το γνώριζαν αυτό. Τώρα πρέπει να παραμείνουν «παρθένοι» σ’ αυτή τη θρησκεία.
26, 27. (α) Την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. ποιον αρραβωνιάστηκε η Χριστιανική εκκλησία μ’ έναν πνευματικό τρόπο; (β) Τι λέει ο Παύλος σαν ένας «φίλος του νυμφίου», στη 2 Κορινθίους 11:2-5;
26 Εκείνη τη μέρα (6 Σιβάν, του 33 μ.Χ.) ήταν που η Χριστιανική εκκλησία αρραβωνιάστηκε και από τότε ήταν υποσχεμένη σε γάμο στον ουράνιο Νυμφίο, στον Ιησού Χριστό. Όλοι εκείνοι που προστέθηκαν μετά σ’ εκείνη την αρχική εκκλησία των 120 μαθητών στην Ιερουσαλήμ έγιναν μέρος εκείνης της μνηστευμένης τάξης και ήταν υποχρεωμένοι να κρατηθούν «παρθένοι». Σ’ αυτό το γεγονός αναφέρεται ο απόστολος Παύλος, όταν προειδοποιεί τους Χριστιανούς της Κορίνθου να μη διαλύσουν τη μνηστεία τους με τον Ιησού Χριστό και παντρευτούν έναν ψεύτικο Χριστό. Μιλώντας για τον εαυτό του ο Παύλος σαν «φίλον του νυμφίου», με κάποιο τρόπο, λέει:
27 «Διότι είμαι ζηλότυπος προς εσάς κατά ζηλοτυπίαν Θεού· επειδή σας ηρραβώνισα με ένα άνδρα, διά να σας παραστήσω παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν· φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν διά της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νους σας, εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν. Διότι εάν ο ερχόμενος κηρύττη προς εσάς άλλον Ιησούν, τον οποίον ημείς δεν εκηρύξαμεν, ή λαμβάνητε άλλο πνεύμα, το οποίον δεν ελάβετε, ή άλλο ευαγγέλιον, το οποίον δεν εδέχθητε, καλώς ηθέλετε υποφέρει αυτόν. Αλλά στοχάζομαι ότι δεν είμαι εις ουδέν κατώτερος των πρωτίστων αποστόλων».—2 Κορινθίους 11:2-5.
28. Πώς ειπώθηκε στους μαθητές, και από τον Ιησού και από αγγέλους, ότι θα ερχόταν σαν ένας Ιουδαίος γαμπρός για να τους πάρει σπίτι του;
28 Ο γάμος τους με τον παρθένο Νυμφίο στον ουρανό επρόκειτο να γίνει στο απροσδιόριστο μέλλον, κάποτε στο μακρινό μέλλον από τη μέρα της μνηστείας την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. Πενήντα δύο μέρες πριν απ’ αυτό, τη βραδιά που προδόθηκε από τον άπιστο απόστολο, τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ο Ιησούς είχε πει στους πιστούς αποστόλους του: «Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί· υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να ήσθε και σεις, όπου είμαι εγώ. Και όπου εγώ υπάγω εξεύρετε, και την οδόν εξεύρετε». (Ιωάννης 14:2-4) Σαράντα δύο μέρες μετά απ’ αυτό, όταν ανέβαινε από το Όρος των Ελαιών στον ουρανό μπροστά στα μάτια μερικών από τους μαθητές του, εμφανίστηκαν σ’ αυτούς δύο άγγελοι και είπαν: «Άνδρες Γαλιλαίοι, τι ίστασθε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ’ υμών εις τον ουρανόν, θέλει ελθεί ούτω καθ’ ον τρόπον είδετε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν». (Πράξεις 1:9-11) Επομένως, οι μαθητές γνώριζαν ότι, όπως ο Ιησούς τους είχε βεβαιώσει προηγουμένως, θα ερχόταν να τους πάρει στο σπίτι του ουράνιου Πατέρα του, όπως έκανε ένας Ιουδαίος γαμπρός τη νύχτα του γάμου.—Ιωάννης 14:1-3.
29. (α) Πότε άρχισε να βγαίνει η τάξη των «παρθένων» για να συναντήσει τον Νυμφίο; (β) Ποιο ερώτημα εγέρθηκε τώρα, και τι δείχνεται από το γεγονός ότι και τα δυο είδη των παρθένων ήταν ισάριθμα;
29 Μ’ αυτή την προσδοκία του γάμου, η μνηστευμένη παρθένα τάξη προχώρησε να συναντήσει τον Νυμφίο, να τον υποδεχτεί και να ευφρανθεί μαζί του. Έπρεπε να παραμένουν άγρυπνοι, γιατί δε γνώριζαν ‘ούτε την ημέραν ούτε την ώραν’. (Ματθαίος 25:13) Πόσοι από αυτούς που ξεκίνησαν τη μέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. και τις χιλιάδες εκείνων που ενώθηκαν μαζί τους αργότερα θα αποδείκνυαν ότι ήταν σαν τις «φρόνιμες» παρθένες της παραβολής, και πόσοι σαν τις «μωρές» ή άφρονες παρθένες; Στην παραβολή ο αριθμός των φρόνιμων είναι ίσος με τον αριθμό των μωρών, για να δείξει ότι υπήρχε ίση ευκαιρία για όλους που ξεκινούν, αλλά επίσης και για να μη δείξει ότι θα υπήρχαν περισσότερες από το ένα ή το άλλο είδος· το ζήτημα αφέθηκε αόριστο. Αλλά η παραβολή προείπε ότι δε θα αποδεικνύονταν άξιες να τους επιτραπεί να μπουν και να απολαύσουν το «δείπνον του γάμου του Αρνίου», όλες εκείνες που ξεκίνησαν σαν «παρθένοι».—Λουκάς 12:35-38.
30. (α) Τι ξεχώριζε τις φρόνιμες από τις μωρές παρθένες; (β) Ξεκίνησαν όλες με αναμμένα λυχνάρια, και ποιο ήταν το ζωτικό ερώτημα σ’ αυτή την περίπτωση;
30 Τι ήταν λοιπόν εκείνο που ξεχώριζε τις φρόνιμες παρθένες από τις μωρές παρθένες; Αυτό: «Αίτινες μωραί, λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, δεν έλαβον μεθ’ εαυτών έλαιον· αι φρόνιμοι όμως έλαβον έλαιον εν τοις αγγείοις αυτών μετά των λαμπάδων αυτών». (Ματθαίος 25:3, 4) Όλες τους όμως γνώριζαν ότι το να έχουν τα λυχνάρια τους αναμμένα μέχρι τέλους της υποδοχής θα ήταν ένα γνώρισμα γι’ αυτές, μια απόδειξη ότι άξιζαν να τους επιτραπεί η είσοδος στο γαμήλιο συμπόσιο. Έτσι, χρειάζονταν αρκετό λάδι για να διαρκέσει μέχρις ότου φτάσει η γαμήλια πομπή στο σπίτι του νυμφίου. Τι εξεικόνιζε το λάδι στην εκπλήρωση της παραβολής; Ξεκίνησαν να συναντήσουν τον νυμφίο πριν ανακοινωθεί η άφιξή του, και τα λυχνάρια τους έκαιγαν όταν ξεκίνησαν. Έτσι τότε τουλάχιστον υπήρχε λάδι στα λυχνάρια τους. Αλλά ήταν αρκετό για να κρατήσει τα λυχνάρια τους αναμμένα μέχρι να μπει η γαμήλια πομπή στο σπίτι του νυμφίου;
31, 32. (α) Ο σκοπός της παραβολής ήταν για να δείξει ποιο πράγμα σχετικά μ’ εκείνες τις συμβολικές «παρθένους»; (β) Ποια στάση αναμονής πρέπει να κρατήσουν, όπως διατυπώνεται από τον Παύλο στους Φιλιππησίους 3:20, 21;
31 Το λάδι ήταν φωτιστικό υγρό. Χωρίς αυτό το φιτίλι του λυχναριού δε θα έδινε ένα σταθερό και συνεχές φως. Τι συμβόλιζε το ότι κρατούσαν αναμμένο λυχνάρι πηγαίνοντας στο γαμήλιο συμπόσιο; Για να απαντήσουμε σ’ αυτή την ερώτηση πρέπει να θυμούμαστε το σκοπό για τον οποίον ο Ιησούς είπε αυτή την παραβολή. Ο σκοπός ήταν να δείξει ότι όσοι επιθυμούσαν να εισέλθουν στον ουράνιο γάμο θα έπρεπε να έχουν ένα ορισμένο διακριτικό γνώρισμα, μια ορισμένη προσωπικότητα, και θα έπρεπε να τη διατηρήσουν ως το τέλος, άσχετα με το πότε θα ξεκινούσε η γαμήλια πομπή, πόσο διάστημα θα συνεχιζόταν και πότε τελικά θα έφτανε στο σπίτι του Νυμφίου για τη «νύμφη» του. Η τάξη της «βασιλείας των ουρανών», όσο θα βρισκόταν στη γη ανάμεσα σ’ αυτόν τον σκοτεινό κόσμο, θα έπρεπε να παραμείνει «παρθένος» με πνευματικό τρόπο. Είχαν τις ελπίδες τους στραμμένες στον ουράνιο Νυμφίο, και αυτή η στάση δεν τους επέτρεπε να μολυνθούν με τον ακάθαρτο κόσμο. Πρέπει «να ακολουθούν το Αρνίον όπου αν υπάγη». (Αποκάλυψις 14:4) Πρέπει να διατηρηθούν όπως ο απόστολος Παύλος, που είπε:
32 «Διότι το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς, οπόθεν και προσμένομεν Σωτήρα τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, όστις θέλει μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών, ώστε να γίνη σύμμορφον με το σώμα της δόξης αυτού κατά την ενέργειαν, διά της οποίας δύναται και να υποτάξη τα πάντα εις εαυτόν».—Φιλιππησίους 3:20, 21.
33. (α) Πόσον καιρό πρέπει να διατηρήσουν αυτή την πνευματική παρθενία, για να αποδειχτούν άξιοι για ποιο πράγμα; (β) Πώς μίλησε ο Ιησούς για το ότι αντανακλούν αυτή την επιδοκιμασμένη κατάστασή τους;
33 Έτσι η πνευματική τους παρθενία διατηρείται λόγω της επιθυμίας και της αποφασιστικότητάς τους να αποδειχτούν άξιοι για να τους δεχτεί ο ουράνιος Νυμφίος σαν «νύμφη» του. Η καθημερινή τους ζωή πρέπει να το δείχνει αυτό μέσα στο σκοτάδι αυτού του κόσμου της ανθρωπότητας. Στην επί του Όρους Ομιλία του το έτος 31 μ.Χ., ο Ιησούς Χριστός ο Νυμφίος είπε στους μαθητές του: «Σεις είσθε το φως του κόσμου· πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθή· ουδέ ανάπτουσι λύχνον και θέτουσιν αυτόν υπό το μόδιον, αλλ’ επί τον λυχνοστάτην, και φέγγει εις πάντας τους εν τη οικία. Ούτως ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, διά να ίδωσι τα καλά σας έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς».—Ματθαίος 5:14-16.
34. Σύμφωνα με τα λόγια του Παύλου στους Φιλιππησίους 2:14-16, πώς έπρεπε να λάμπουν οι Χριστιανοί;
34 Ο απόστολος Παύλος επίσης είπε στους συγχριστιανούς του: «Πράττετε τα πάντα χωρίς γογγυσμών και αμφισβητήσεων, διά να γίνησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης, μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω, κρατούντες τον λόγον της ζωής, διά καύχημά μου εν τη ημέρα του Χριστού, ότι δεν έτρεξα εις μάτην ουδέ εις μάτην εκοπίασα».—Φιλιππησίους 2:14-16.
35. Έτσι λοιπόν, τι συμβολίζεται από το ότι οι παρθένες κρατούσαν ψηλά τα αναμμένα λυχνάρια τους, και αυτό το έκαναν γιατί περίμεναν τι;
35 Για να λάμπει η τάξη της «βασιλείας των ουρανών» σαν «το φως του κόσμου», πρέπει να ενασχολούνται στα «καλά έργα» που δοξάζουν τον ουράνιο Πατέρα· πρέπει να κάνουν τα πάντα χωρίς γογγυσμούς και αντιλογίες, να τηρούνται άμεμπτοι και αθώοι όσον αφορά τη Χριστιανική τους ζωή, αποδεικνύοντας ότι είναι χωρίς κηλίδα σαν παιδιά του Θεού. Και θα πρέπει να το κάνουν αυτό καθώς αναμένουν την έλευση του Νυμφίου για να τους πάρει στο σπίτι του ουράνιου Πατέρα του. Όλα αυτά που κάνουν προεικονίστηκαν από το ότι οι παρθένες κρατούσαν ψηλά τα αναμμένα λυχνάρια τους. Αυτό είναι κάτι που θα ευφράνει τον Νυμφίο ανάμεσα στη σκοτεινή νύχτα του κόσμου.
ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΛΑΔΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΟΧΕΙΑ
36. Τι εξεικονίζει το ‘λάδι’, σαν φωτιστικό υγρό;
36 Τι συμβολίζει λοιπόν, το λάδι, το φωτιστικό υγρό; Συμβολίζει εκείνο που κάνει την τάξη της «βασιλείας των ουρανών» να λάμπουν σαν φωστήρες μέσα σ’ έναν σκοτεινό κόσμο. Σύμφωνα με αυτό, θα εξεικόνιζε τον «λόγον της ζωής» τον οποίο θα πρέπει να κρατάνε γερά· γιατί είναι γραμμένο: «Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου και φως εις τας τρίβους μου». (Ψαλμός 119:105) «Η φανέρωσις των λόγων σου φωτίζει· συνετίζει τους απλούς». (Ψαλμός 119:130) Σαν σύμβολο, το ‘λάδι’ θα συμβόλιζε επίσης το άγιο πνεύμα του Θεού, γιατί αυτή η αόρατη ενεργός δύναμη του Θεού βοηθάει κάποιον να κατανοήσει το Λόγο του Θεού. (Ιωάννης 16:13) Επίσης, αυτό το άγιο πνεύμα σ’ έναν Χριστιανό εκδηλώνεται με τους καρπούς του πνεύματος που είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, καλοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια. (Γαλάτας 5:22, 23) Ένα τέτοιο πνευματικό ‘λάδι’ έχει φωτιστική δύναμη.
37. Τι εξεικονίζει το γεγονός ότι οι παρθένες είχαν μια ποσότητα λαδιού στα ‘δοχεία’ τους, και πώς συμβαίνει αυτό;
37 Στην παραβολή, οι ‘παρθένες’ έπρεπε να έχουν ένα απόθεμα λαδιού στα δοχεία τους, από τα οποία θα μπορούσαν να χύσουν μέσα στα λυχνάρια που κρατούσαν. Δεν μπορούσαν να κάνουν τα σώματά τους ‘δοχεία’ με το να πιουν το λάδι και μετά να το εξεμέσουν στα λυχνάρια όταν θα το χρειάζονταν για να τα κρατήσουν αναμμένα. Ωστόσο, έχοντας τα ‘δοχεία’ γεμάτα με λάδι σήμαινε ότι είχαν μια ποσότητα λαδιού στην κατοχή τους, όχι βέβαια, μέσα στα σώματά τους, σαν δοχεία. Έτσι η τάξη της «βασιλείας των ουρανών» έχει στην κατοχή της, ναι, έχει μέσα της, ένα απόθεμα από το Λόγο και το άγιο πνεύμα του Θεού. Γι’ αυτό τα ‘δοχεία’ στην παραβολή εξεικονίζουν τα ίδια τα μέλη της τάξης των «παρθένων» σαν τους κατόχους του συμβολικού ‘λαδιού’. Χρειάζονται πραγματικά μια επαρκή ποσότητα από τέτοιο ‘λάδι’ καθώς βγαίνουν να συναντήσουν τον Νυμφίο και να ενωθούν μαζί του στην πομπή.
38. Τι, λοιπόν, συμβολίζουν τα λυχνάρια των παρθένων, και με ποιο τρόπο φέγγουν;
38 Στην παραβολή, οι δέκα παρθένες χρησιμοποίησαν λυχνάρια λαδιού για να λαμπρύνουν το νυχτερινό σκηνικό. Τι συμβολίζουν λοιπόν, εκείνα τα λυχνάρια στην εκπλήρωση της παραβολής σήμερα; Το ίδιο πράγμα όπως και τα ‘δοχεία’ με το λάδι, γιατί τα αρχαία λυχνάρια περιείχαν φωτιστικό λάδι όπως και τα ‘δοχεία’ με το απόθεμα του λαδιού. Τα μέλη της τάξης της «βασιλείας των ουρανών» είναι οι ίδιοι τα συμβολικά λυχνάρια. Όχι ότι καταπίνουν το λάδι και κατόπιν χύνουν λάδι πάνω τους για να βάλουν φωτιά στον εαυτό τους και να γίνουν «ζωντανοί πυρσοί» που έχουν τοποθετηθεί κατά μήκος της πομπής σαν αυτοθυσιαστικοί μάρτυρες για να τιμήσουν τον Νυμφίο. Όχι, αλλά είναι γεμάτοι με τον διαφωτιστικό Λόγο του Θεού και το άγιό του πνεύμα, κι αυτό τους κάνει να λάμπουν με πνευματικό τρόπο για την τιμή του ένδοξου ουράνιου Νυμφίου. Οι ίδιοι, είναι «φωστήρες στον κόσμο» γιατί έχουν πνευματικές ιδιότητες. Λόγω του τρόπου ζωής που κάνουν κάτω από την επιρροή του Λόγου του Θεού και του πνεύματός του, λάμπουν για τη δόξα Του.
39. (α) Γιατί δε γνώριζαν οι ‘παρθένες’ πόσο έπρεπε να περιμένουν για τον νυμφίο; (β) Τι βρήκαν λοιπόν οι φρόνιμες παρθένες ότι ήταν σωστό να κάνουν;
39 Εφόσον καμιά ώρα της νύχτας δεν ορίζεται κατά την οποία ο νυμφίος θα άφηνε το σπίτι στο οποίο τού είχε δοθεί η ‘νύμφη’ και θα οδηγούσε πίσω την πομπή στο δικό του σπίτι για να αρχίσει την έγγαμη ζωή, οι παρθένες της παραβολής δε γνώριζαν ακριβώς πόσο θα έπρεπε να περιμένουν ωσότου εμφανιστεί ο νυμφίος. Έτσι δε γνώριζαν πόσο χρόνο θα έπρεπε να κρατάνε τα λυχνάρια τους αναμμένα. Θα ήταν λοιπόν σοφό από μέρους τους όχι μόνο να έχουν τα λυχνάρια τους γεμάτα με λάδι αλλά και τα δοχεία τους επίσης με επιπλέον λάδι. Οι «φρόνιμες» παρθένες το είδαν αυτό και «έλαβον μεθ’ εαυτών έλαιον», μαζί με τα αναμμένα λυχνάρια τους. Οι «μωρές» παρθένες δεν το έκαναν αυτό, και η αφροσύνη τους έγινε φανερή στον ορισμένο καιρό.
40. (α) Σ’ εκπλήρωση της παραβολής, πώς η τάξη των «φρονίμων» παρθένων πήραν λάδι μαζί τους στα δοχεία τους; (β) Πώς τους βοηθάει αυτό ν’ αποδειχτούν αληθινοί στη μνηστεία τους με τον Νυμφίο τους;
40 Στην εκπλήρωση της παραβολής, εκείνοι που προεικονίζονται από τις πέντε «φρόνιμες» παρθένες παίρνουν μαζί τους περισσότερο λάδι στα δοχεία τους, να το πούμε έτσι, γεμίζοντας τους εαυτούς τους με το Λόγο του Θεού, έχοντάς τον στις διάνοιές τους και στις καρδιές τους μέσω ιδιωτικής προσωπικής μελέτης, με παρακολούθηση Χριστιανικών συναθροίσεων όπου διδάσκεται και εξετάζεται ο Λόγος του Θεού και με το να χρησιμοποιούν αυτό το Λόγο του Θεού καθώς τον μοιράζονται με άλλους. Προσεύχονται για το πνεύμα του Θεού και ζητούν να είναι συνεχώς «πληρούμενοι διά του πνεύματος». (Εφεσίους 5:18) Σε οποιονδήποτε μελλοντικό καιρό επείγουσας ανάγκης αυτή η πληρότητα του πνευματικού «ελαίου» θα τους βοηθούσε να ανανεώσουν τις δυνάμεις τους υπομονής και να συνεχίσουν να λάμπουν σαν το «φως του κόσμου» σε απόδειξη ότι κρατούνταν πιστοί στη μνηστεία τους με τον ουράνιο Νυμφίο.
«ΕΝΩ ΕΒΡΑΔΥΝΕ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ»
41. (α) Πότε έγιναν οι Εθνικοί μέρος της τάξης της «αγνής παρθένου» που βγήκε να συναντήσει τον Νυμφίο; (β) Εξαιτίας αυτού που συνέβη στους Ιουδαίους το 70 μ.Χ., μήπως συνάντησαν τότε οι ‘παρθένες’ τον Νυμφίο;
41 Το φθινόπωρο του έτους 36, μ.Χ., η πόρτα ανοίχτηκε για τους απερίτμητους μη Ιουδαίους, τους Εθνικούς, να προσηλυτιστούν στη Χριστιανοσύνη δηλαδή στη ‘καθαρή και αμόλυντη θρησκεία’ από την άποψη του Θεού. Αυτοί οι Εθνικοί που πίστεψαν έλαβαν το άγιο πνεύμα του Θεού και τα δώρα του όπως και οι Ιουδαίοι πιστοί τη μέρα της Πεντηκοστής το 33 μ.Χ. (Πράξεις 10:1 μέχρι 11:18· 15:7-19) Έτσι κι αυτοί επίσης έγιναν μέρος της τάξης της «αγνής παρθένου» που είναι ‘υποσχεμένη για γάμο’ στον Χριστό. (2 Κορινθίους 11:2) Από τότε κι έπειτα είχαν μέρος στην εκπλήρωση της παραβολής των «δέκα παρθένων» και για να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα της παραβολής, «λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου». Το έτος 70 μ.Χ. η πόλη της Ιερουσαλήμ και ο υπέρλαμπρος ναός της καταστράφηκαν από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες, αλλά αν και εκείνη η φοβερή καταστροφή ήταν έκφραση της κρίσης του Θεού εναντίον των άπιστων, αντίχριστων Ιουδαίων, η τάξη της «αγνής παρθένου» δε συνάντησε τον ουράνιο Νυμφίο τον οποίο είχε βγει να υποδεχτεί.—Λουκάς 21:20-24· Ματθαίος 24:15-22· Μάρκος 13:14-20.
42, 43. (α) Προς το τέλος του πρώτου αιώνα, ποια αποκάλυψη θα πρέπει να ενθάρρυνε την τάξη της «αγνής παρθένου» στην ελπίδα της, αλλά πώς τελείωνε εκείνη η αποκάλυψη; (β) Σε ποιου την παρουσία αναφερόταν ήδη ο Ιωάννης στην πρώτη του επιστολή που έγραψε αργότερα;
42 Πέρασαν χρόνια, και προς το τέλος του πρώτου αιώνα μ.Χ. περίπου το έτος 96 μ.Χ., ο απόστολος Ιωάννης έλαβε τη θαυμάσια Αποκάλυψη με ό,τι επρόκειτο ν’ αποκαλύψει για τον ουράνιο Νυμφίο τον Ιησού Χριστό και τη «νύμφη» του, που εικονιζόταν σαν η Νέα Ιερουσαλήμ. (Αποκάλυψις 21:1 μέχρι 22:17) Αυτό πρέπει να ήταν μια απερίγραπτη ενθάρρυνση στην τάξη της «αγνής παρθένου» που ενέμενε ακόμη στην ελπίδα της να συναντήσει τον επιστρέφοντα Νυμφίο. Ωστόσο, ο ουράνιος Νυμφίος έκλεισε εκείνη την Αποκάλυψη, λέγοντας: «Λέγει ο μαρτυρών ταύτα. Ναι, έρχομαι ταχέως». Σε απάντηση, ο ηλικιωμένος απόστολος είπε: «Αμήν, Ναι, έρχου, Κύριε Ιησού», και μετά ο Ιωάννης πρόσθεσε τελειώνοντας: «Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είη μετά πάντων υμών». (Αποκάλυψις 22:20, 21) Πιθανόν δύο χρόνια μετά απ’ αυτό, το 98 μ.Χ. περίπου, ο απόστολος Ιωάννης έγραψε την πρώτη από τις τρεις επιστολές του, και σ’ αυτήν είπε:
43 «Παιδία, έσχατη ώρα είναι, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και τώρα πολλοί αντίχριστοι υπάρχουσιν· όθεν γνωρίζομεν ότι είναι εσχάτη ώρα». «Εξεύρομεν ότι πας ο γεννηθείς εκ του Θεού δεν αμαρτάνει, αλλ’ όστις εγεννήθη εκ του Θεού φυλάττει αυτόν, και ο πονηρός δεν εγγίζει αυτόν. Εξεύρομεν ότι εκ του Θεού είμεθα, και ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται».—1 Ιωάννου 2:18· 5:18, 19.
44. (α) Για τον ερχομό ποιου άνοιξε το δρόμο ο μετέπειτα θάνατος του Ιωάννη; (β) Τον καιρό εκείνο πόσο δυνατά θα έπρεπε να φώτιζαν τα αναμμένα λυχνάρια της τάξης των «δέκα παρθένων», και ποια ελπίδα υπήρχε για να συναντήσουν τον Νυμφίο;
44 Σύντομα μετά από το γράψιμο των τριών επιστολών του και της αφήγησης της ζωής του Ιησού γνωστής σαν Ευαγγέλιο του Ιωάννη, ο ηλικιωμένος απόστολος θα πρέπει να πέθανε, χωρίς αμφιβολία ο τελευταίος από τους «δώδεκα αποστόλους του Αρνίου». Ο θάνατος του Ιωάννη θα επέτρεπε επομένως το βαθμιαίο άνοιγμα της πόρτας για τον ερχομό, όχι του Χριστού του Νυμφίου, αλλά του αντίχριστου, για τον οποίο είχε προειδοποιήσει ο Ιωάννης. (2 Θεσσαλονικείς 2:7, 8) Τότε το «φως του κόσμου» σχεδόν έσβησε. Τα συμβολικά «λυχνάρια» της τάξης που εξεικονίστηκε από τις «δέκα παρθένες» πρέπει να έφεγγαν πολύ λίγο. Πραγματικά, ο αριθμός των αληθινών «παρθένων» θα πρέπει να έγινε πολύ μικρός. Εκείνο που θα απορρόφησε αυτούς που απλώς ομολογούσαν ότι ήταν Χριστιανοί, θα ήταν άλλα ενδιαφέροντα, κοσμικά και υλικά ενδιαφέροντα, και όχι η επιθυμία για την επιστροφή του Κυρίου Ιησού, αφού περνούσε τόσο πολύς καιρός κι ακόμη δεν είχε εμφανιστεί.
45. Πώς εκπληρώθηκε το «και επειδή ο νυμφίος εβράδυνεν, ενύσταξαν πάσαι και εκοιμώντο», ιδιαίτερα στον καιρό του Κωνσταντίνου;
45 Αυτό ήταν εκείνο που προείπε η παραβολή των δέκα παρθένων μ’ αυτά τα λόγια: «Και επειδή ο νυμφίος εβράδυνεν, ενύσταξαν πάσαι και εκοιμώντο». (Ματθαίος 25:5) Παρόμοια, μέσα στον Χριστιανικό όμιλο που ομολογούσε ότι είναι η Χριστιανική εκκλησία, τα μέλη άρχισαν να κουράζονται περιμένοντας τον ερχομό του Νυμφίου. Πραγματικά, με τη λεγόμενη «μεταστροφή» του Μεγάλου Κωνσταντίνου και την ανακήρυξη από μέρους του της καθ’ ομολογίαν Χριστιανοσύνης των ημερών του σαν επίσημης Θρησκείας του Κράτους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, φάνηκε σαν να μη χρειαζόταν η επιστροφή του Χριστού. Ο λεγόμενος Χριστιανικός κόσμος είχε τώρα ιδρυθεί, και πολλοί από τους θρησκευτικούς επισκόπους των εκκλησιών συμμάχησαν με το Ρωμαϊκό Κράτος και άρχισαν να βασιλεύουν με μια θρησκευτική έννοια. Όχι μόνο οι γνήσιοι απόστολοι του Ιησού Χριστού είχαν κοιμηθεί στο θάνατο, αλλά και αυτοί οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί επίσκοποι κοιμήθηκαν ως προς τη Χριστιανική τους ευθύνη και την ανάγκη να διατηρήσουν τη Χριστιανική εκκλησία αγνή, απαλλαγμένη από τις φιλοσοφίες και τις παραδόσεις ανθρώπων, και την ανάγκη να κρατηθούν απόλυτα αγνοί και ακηλίδωτοι από τον κόσμο σε μια καθαρή, αμόλυντη μορφή λατρείας μπροστά στον Θεό.
46. (α) Πώς μοιάζει ο ύπνος της τάξης των «δέκα παρθένων» μ’ αυτό που προείπε ο Ιησούς στην παραβολή για το σίτο και τα ζιζάνια; (β) Πόσο θα διαρκούσε ο πνευματικός ύπνος, και σε ποιο καιρό θα εκπληρωνόταν το τελευταίο χαρακτηριστικό της παραβολής;
46 Αυτή η θρησκευτική κατάσταση φαίνεται να μοιάζει μ’ αυτό που εξεικονίστηκε από την παραβολή του Ιησού για το σίτο και τα ζιζάνια, στην οποία είπε: «Ομοιώθη η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον, όστις έσπειρε καλόν σπόρον εν τω αγρώ αυτού· αλλ’ ενώ εκοιμώντο οι άνθρωποι, ήλθεν ο εχθρός αυτού και έσπειρε ζιζάνια ανά μέσον του σίτου και ανεχώρησεν». (Ματθαίος 13:24, 25) Μόνο μετά από μια μακρά περίοδο αύξησης θα ερχόταν ο θερισμός και ο καιρός για να έρθει ο «άνθρωπος» της παραβολής στο έργο τού θερισμού και να διατάξει να ξεριζωθούν τα ζιζάνια και να συναχθεί ο αγνός «σίτος» στις αποθήκες του. Είναι ενδιαφέρον, ότι όταν ο Ιησούς εξήγησε όλη αυτή την παραβολή χρησιμοποίησε την ίδια έκφραση που χρησιμοποίησαν οι απόστολοί του όταν του έθεσαν την ερώτηση που αναφέρεται στο Ματθαίος 24:3. Ο Ιησούς είπε: «Ο θερισμός είναι συντέλεια ενός συστήματος πραγμάτων». (Ματθαίος 13:39, ΜΝΚ ) Μέχρι τη συντέλεια του κοσμικού συστήματος θα περνούσε ακόμη πολύς καιρός, και ο ύπνος που προειπώθηκε στην παραβολή των «δέκα παρθένων» αποδείχτηκε κι αυτός επίσης μεγάλης διάρκειας. Η εκπλήρωση των τελικών χαρακτηριστικών της παραβολής των παρθένων επρόκειτο να είναι μέρος του «σημείου» ότι βρισκόμαστε στη «συντέλεια του αιώνος».
[Υποσημείωση]
a Τα Ιερά Συγγράμματα των Αποστόλων και Ευαγγελιστών του Ιησού Χριστού καλούμενα συνήθως η Καινή Διαθήκη, από τους Κάμπμπελ, ΜακΝάιτ και Ντόντριτζ, 1828 μ.Χ.
-
-
«Ιδού ο Νυμφίος»!Η Χιλιετής Βασιλεία του Θεού Έχει Πλησιάσει
-
-
Κεφάλαιο 11
«Ιδού ο Νυμφίος»!
1. Στη διάρκεια αυτού του απροσδιόριστα μακρού ύπνου των «δέκα παρθένων», από τη μεριά ποιων θα υπήρχαν κινήσεις, και ιδιαίτερα μετά από ποια θρησκευτική αφύπνιση;
ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ του απροσδιόριστα μακρού ύπνου που προείπε ο Ιησούς στην παραβολή του, θα γίνονταν μερικές κινήσεις από μέρους των συμβολικών «παρθένων», και ιδιαίτερα από μέρους των «φρόνιμων» παρθένων που είχαν μαζί τους στα δοχεία τους επιπλέον απόθεμα από λάδι. Αυτό συνέβη ιδιαίτερα μετά τη θρησκευτική αφύπνιση που έγινε στις αρχές του δέκατου έκτου αιώνα μ.Χ. και τη σθεναρή προσπάθεια που κατέβαλε η Ευρώπη για να επιστρέψει στις θεόπνευστες Άγιες Γραφές σαν το μόνο βιβλίο θείας αλήθειας, τον αληθινά εμπνευσμένο οδηγό για τους ακολούθους του Χριστού του Νυμφίου. Η υπόσχεση που έδωσε ο Χριστός για την επάνοδό του έκανε μεγάλη εντύπωση στους ειλικρινείς αναγνώστες και μελετητές της Βίβλου. Είδαν πως αυτή η δεύτερη έλευση θα γινόταν προτού αρχίσει η υποσχεμένη Χιλιετία, η οποία χιλιετία θα χαρακτηριζόταν από το δέσιμο του Σατανά και τη φυλάκισή του στην «άβυσσο».
2. Πώς ο Λουθηρανός θεολόγος Γ. Α. Μπένγκελ έπαιξε κάποιο ρόλο σ’ αυτές τις κινήσεις θρησκευτικά;
2 Για παράδειγμα, στο πρώτο μισό του δέκατου όγδοου αιώνα εμφανίστηκε ένας Λουθηρανός θεολόγος που λεγόταν Γιόχαν Άλμπρεχτ Μπένγκελ, ο οποίος γεννήθηκε στο Βίννενντεν στο Βύρττενμπεργκ της Γερμανίας το 1687 και πέθανε το 1752 μ.Χ. Έγραψε πολλά βιβλία για τις Άγιες Γραφές. Η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (ενδέκατη έκδοση) λέει σχετικά μ’ αυτά:
Τα πιο σπουδαία είναι: Το Όρντο Τεμπόρουμ [Η Διάταξη των Καιρών], μια πραγματεία πάνω στη χρονολογία των Γραφών, στην οποία κάνει εικασίες σχετικά με το τέλος του κόσμου, και μια Ερμηνεία της Αποκάλυψης η οποία ήταν πολύ δημοφιλής για ένα διάστημα στη Γερμανία, και μεταφράστηκε σε αρκετές γλώσσες.—Τόμος 3, σελίδα 737.
Η Εγκυκλοπαίδεια ΜακΚλίντοκ και Στρονγκ λέει σχετικά με τον Μπένγκελ:
Τα σχετικά με τις χρονολογίες έργα του, η προσπάθειά του να προσδιορίσει τον «αριθμό του θηρίου», η χρονολογία της «χιλιετίας» (ήταν θετικός προσδιορίζοντας την αρχή της χιλιετίας στο έτος 1836), κλπ., έχουν μάλλον μειώσει τη φήμη του σχετικά με τη σοβαρότητα της κρίσης του.—Τόμος 1, σελίδες 749, 750.
3. (α) Γιατί τα δημοσιευμένα συγγράμματα του Μπένγκελ δεν αποδείχτηκαν ότι ήταν η μεσονύχτια κραυγή για τον Νυμφίο; (β) Πώς έγινε μια άλλη κίνηση με τον Ουίλιαμ Μίλλερ από το Πίττσφιλντ της Μασσαχουσέττης;
3 Ωστόσο, τα δημοσιευμένα συγγράμματα του Μπένγκελ στο πρώτο μισό του δέκατου όγδοου αιώνα δεν απέδειξαν ότι ήταν η μεσονύχτια κραυγή: «Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εξέλθετε εις απάντησιν αυτού». (Ματθαίος 25:6) Όσοι ακολούθησαν τις εκδόσεις του Μπένγκελ και ενήργησαν σύμφωνα μ’ αυτές δε συνάντησαν τον ουράνιο Νυμφίο το έτος 1836 μέσω μιας ορατής επανόδου Του στη σάρκα. Στο πέρασμα του χρόνου έγιναν κι άλλες κινήσεις ανάμεσα σ’ εκείνους τους Χριστιανούς οι οποίοι ομολογούσαν ότι αποτελούσαν την τάξη της «αγνής παρθένου», ιδιαίτερα σε σχέση με έναν άντρα ο οποίος γεννήθηκε στο Πίττσφιλντ της Μασσαχουσέττης, των Ηνωμένων Πολιτειών, το 1781. Ο άντρας αυτός ήταν ο Γουίλιαμ Μίλλερ ο οποίος έγινε ο ιδρυτής των λεγόμενων Μιλλεριστών ή Αντβεντιστών. Η Εγκυκλοπαίδεια ΜακΚλίντοκ και Στρονγκ στον 6ο Τόμο στη σελίδα 271 λέει:
Γύρω στο 1833 όταν κατοικούσε στο Λόου Χάμπτον, της Νέας Υόρκης, άρχισε την καριέρα του σαν απόστολος του νέου δόγματος το οποίο δίδασκε ότι ο κόσμος έφτανε στο τέλος του το 1843. Το κύριο επιχείρημά του γι’ αυτή την πεποίθησή του σχετιζόταν με τον τερματισμό των 2300 ημερών του Δανιήλ 8:14, τις οποίες υπολόγιζε σαν έτη. Έπειτα, θεωρώντας τις εβδομήντα εβδομάδες του Δανιήλ 9:24 σαν το κλειδί για τη χρονολόγηση των 2300 ημερών του προηγούμενου κεφαλαίου και χρονολογώντας τις περιόδους 457 π.Χ. όταν ο Αρταξέρξης που ήταν βασιλιάς της Περσίας έστειλε τον Έσδρα από την αιχμαλωσία του για να αποκαταστήσει στην Ιερουσαλήμ το Ιουδαϊκό καθεστώς (Έσδρας 7), και τερματίζοντας τις εβδομήντα εβδομάδες, όπως κάνουν γενικά οι σχολιαστές, στο 33 μ.Χ. με τη σταύρωση του Χριστού, βρήκε ότι το υπόλοιπο από τις 2300 μέρες, που ήταν 1810, θα τελείωνε το 1843. Για δέκα χρόνια υποστήριζε αυτή την άποψη, και κατάφερε να συγκεντρώσει μεγάλο αριθμό ακολούθων, οι οποίοι λέγεται ότι έφτασαν τις πενήντα χιλιάδες, που περίμεναν με ευπιστία την προσδιορισμένη μέρα. Επειδή, όμως, το αποτέλεσμα ήταν αντίθετο με τη διδασκαλία του αποστόλου τους, οι Αντβεντιστές, όπως αποκαλούνται μερικές φορές, εγκατέλειψαν σιγά-σιγά τον Μίλλερ. Πέθανε στο Λόου Χάμπτον, της Κομητείας Ουάσινγκτον της Νέας Υόρκης στις 20 Δεκεμβρίου 1849.
4. (α) Πώς η κίνηση του Μίλλερ δεν αποδείχτηκε ότι ήταν η μεσονύχτια κραυγή; (β) Τριάντα χρόνια αργότερα, τι ανακάλυψε ένας ανεξάρτητος όμιλος σπουδαστών της Γραφής για τη δεύτερη έλευση του Χριστού;
4 Προφανώς, λοιπόν, η εμφάνιση του Μιλλεριτικού κινήματος δεν αποδείχτηκε πως ήταν η μεσονύχτια κραυγή, «Ιδού, ο νυμφίος έρχεται»! Ο ουράνιος Νυμφίος δεν εμφανίστηκε ορατά με σάρκα σ’ εκείνους τους Αντβεντιστές για να τους αρπάξει στον αέρα για να πάνε το 1843 στην ουράνια κατοικία που ήθελαν. Ωστόσο, η μελέτη της Βίβλου συνεχίστηκε. Τριάντα χρόνια αργότερα υπήρχε ένας μικρός όμιλος αντρών, οι οποίοι δεν είχαν καμιά σχέση με τους Αντβεντιστές ούτε συνδέονταν με κάποια από τις θρησκευτικές αιρέσεις του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου, και αυτός ο όμιλος μελετούσε τις Άγιες Γραφές στο Πίτσμπουργκ (Αλλεγκένυ), της Πενσυλβανίας, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Μελετούσαν ανεπηρέαστα ώστε να αποφύγουν να δουν τη Βίβλο με δογματική προκατάληψη. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ, που μόλις είχε κλείσει τα είκοσί του χρόνια. Φυσικά, αυτοί ενδιαφέρονταν ζωηρά για τη δεύτερη έλευση του ουράνιου Νυμφίου, του Ιησού Χριστού. Ωστόσο, οι Βιβλικές τους μελέτες τούς οδήγησαν ν’ ανακαλύψουν ότι η επάνοδος του Χριστού θα ήταν αόρατη, όχι ορατή με σάρκα σαν υλοποιημένου άντρα, αλλά αόρατη στο πνεύμα, αφού δεν ήταν πια σάρκα και αίμα. Η άφιξή του λοιπόν θα ήταν αόρατη στους ανθρώπους, και αυτή η άφιξη θα ήταν η αρχή της αόρατης παρουσίας του. Αλλά η άφιξη αυτή θα γινόταν φανερή από άλλα αποδεικτικά στοιχεία.
«ΕΠΤΑ ΚΑΙΡΟΙ»— «ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ»
5. Στην πορεία των μελετών τους, ποια χρονική περίοδο που ανέφερε ο Ιησούς εξέτασαν, και, το 1876, τι δημοσίευσε ο Ρώσσελ για το τέλος αυτής της περιόδου;
5 Καθώς αυτοί οι ερευνητικοί σπουδαστές συνέχιζαν τις μελέτες τους εξέτασαν τους «καιρούς των Εθνών», τους οποίους ανέφερε ο Ιησούς στο Λουκάς 21:24 και συνέδεσαν αυτούς τους Καιρούς των Εθνών με τους «επτά καιρούς» που αναφέρονται τέσσερις φορές στο Δανιήλ, κεφάλαιο τέταρτο, εδάφια 16, 23, 25, 32. Ποια καθόρισαν αυτοί οι σπουδαστές της Γραφής ότι θα ήταν η χρονολογία κατά την οποία θα τέλειωναν νόμιμα ενώπιον του Θεού αυτοί οι «επτά καιροί» κυριαρχίας της γης από τα Έθνη; Εκείνο τον καιρό εκδιδόταν στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης ένα μηνιαίο περιοδικό από κάποιον Τζωρτζ Στορς, και λεγόταν «Μπάιμπλ Εξάμινερ». Το 1876 ο εικοσιτετράχρονος Ρώσσελ έγραψε ένα άρθρο γι’ αυτό το περιοδικό. Δημοσιεύθηκε στον 21ο Τόμο, Αριθμός 1, του Οκτωβρίου 1876. Στις σελίδες 27 και 28 αυτής της έκδοσης δημοσιεύθηκε το άρθρο του Ρώσσελ κάτω από τον τίτλο «Οι Καιροί των Εθνών: Πότε Τελειώνουν;» Στο άρθρο αυτό (σελίδα 27) ο Ρώσσελ έλεγε: «Οι επτά καιροί θα τελειώσουν το 1914 μ.Χ.»
6. (α) Το 1877, σε ποιο βιβλίο ήταν συνεκδότης ο Ρώσσελ, και τι έλεγε το βιβλίο για το τέλος των Καιρών των Εθνών; (β) Πότε τελείωναν τα έξι χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης ύπαρξης σύμφωνα με τη χρονολογία που ακολούθησαν τότε, αλλά σε ποιο έτος είχε υπολογιστεί ότι θα άρχιζε η έβδομη χιλιετία;
6 Το επόμενο έτος (1877) ο Ρώσσελ μαζί με κάποιον Νέλσον Χ. Μπάρμπουρ, από το Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης εξέδωσαν ένα βιβλίο με τίτλο «Οι Τρεις Κόσμοι, και ο Θερισμός Αυτού του Κόσμου». Στο βιβλίο αυτό αναφέρθηκε ότι πριν από το τέλος των Καιρών των Εθνών που θα συνέβαινε το 1914 μ.Χ., θα υπήρχε μια περίοδος σαράντα ετών η οποία θα χαρακτηριζόταν από την έναρξη ενός θερισμού τριάμισι χρόνων, αρχίζοντας από το 1874 μ.Χ. Ο θερισμός αυτός, σύμφωνα με την κατανόησή τους, ήταν κάτω από την αόρατη κατεύθυνση του Κυρίου Ιησού Χριστού, του οποίου η παρουσία άρχισε το 1874. Σύντομα μετά απ’ αυτό πίστευαν ότι θα άρχιζε το μεγάλο αντιτυπικό Ιωβηλαίο για τους ανθρώπους, που είχε προσκιαστεί από το αρχαίο «ιωβηλαίο» που τηρούσαν οι Ιουδαίοι κάτω από τον Μωσαϊκό Νόμο. (Λευιτικόν, κεφάλαιο είκοσι πέντε) Σύμφωνα με τη Βιβλική χρονολογία που υιοθετήθηκε από τότε κι έπειτα, τα έξι χιλιάδες χρόνια της ύπαρξης του ανθρώπου πάνω στη γη τελείωσαν το 1872, αλλά ο Κύριος Ιησούς δεν ήρθε στο τέλος εκείνων των έξι χιλιετιών ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά μάλλον, στην αρχή του αντιτυπικού Ιωβηλαίου τον Οκτώβριο του 1874. Είχε υπολογιστεί ότι το 1874 τελείωναν οι έξι χιλιετίες αμαρτίας των ανθρώπων. Σύμφωνα με την κατανόησή τους απ’ αυτή την τελευταία χρονολογία κι έπειτα οι άνθρωποι βρίσκονταν στην έβδομη χιλιετία.—Αποκάλυψις 20:4.
7. (α) Γιατί το θρησκευτικό περιοδικό του Ρώσσελ όταν δημοσιεύθηκε το 1879 περιλάμβανε στον τίτλο του «Και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας»; (β) Τι θα συνέβαινε όταν αυτή η «παρουσία» έφτανε στο τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914;
7 Σύμφωνα μ’ αυτή την κατανόηση των πραγμάτων, η τάξη της «αγνής παρθένου» άρχισε να βγαίνει για να συναντήσει τον ουράνιο Νυμφίο το 1874, αφού πίστευαν ότι είχε ήδη έρθει εκείνο το έτος κι ότι ήταν από τότε κι έπειτα αόρατα παρών. Πίστευαν ότι ήδη ζούσαν στην αόρατη παρουσία του Νυμφίου. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, όταν ο Κάρολος Τ. Ρώσσελ άρχισε να εκδίδει το δικό του θρησκευτικό περιοδικό τον Ιούλιο του 1879, ο τίτλος που χρησιμοποίησε ήταν «Σκοπιά της Σιών και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας». Γνώριζε καλά το Εμφατικό Δίγλωττο του Ουίλσον, το οποίο μετέφραζε σωστά στα Αγγλικά την Ελληνική λέξη παρουσία και δεν τη μετέφραζε σαν ‘έλευση’ στο Ματθαίος 24:3 και αλλού. Το καινούργιο περιοδικό κήρυττε ότι η αόρατη παρουσία του Χριστού άρχισε το 1874. Η παρουσία αυτή επρόκειτο να συνεχιστεί μέχρι το τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914, οπότε τα Έθνη θα καταστρέφονταν και το υπόλοιπο της τάξης της «αγνής παρθένου» θα δοξαζόταν μαζί με τον νυμφίο τους στον ουρανό μέσω θανάτου και ανάστασης για να ζήσουν σαν πνεύματα. Έτσι, η τάξη που εξεικονίστηκε από πέντε φρόνιμες παρθένες θα έμπαινε μέσα από την πόρτα στη γαμήλια τελετή.
8. (α) Σε τι απέβλεπε με ανυπομονησία το υπόλοιπο της τάξης της «αγνής παρθένου», και γιατί; (β) Το πρωί εκείνης της μέρας, τι ανήγγειλε ο Ρώσσελ σ’ αυτούς που εργάζονταν στα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης;
8 Καθώς τα χρόνια περνούσαν και ο καιρός πλησίαζε, το υπόλοιπο της τάξης της «αγνής παρθένου» ανέμενε με ζωηρό ενδιαφέρον την κρίσιμη αυτή χρονολογία, την 1η Οκτωβρίου 1914. Αυτή ήταν μια τάξη Χριστιανών που είχαν χωριστεί από τον ακάθαρτο κόσμο και είχαν πλήρως «αφιερωθεί» στον Θεό μέσω του Χριστού, και είχαν συμβολίσει την «αφιέρωσή» τους στον Θεό με βύθισμα στο νερό. Προσπαθούσαν να αφήσουν το φως τους να λάμψει καθώς πλησίαζαν στον καιρό που περίμεναν να συναντήσουν τον Νυμφίο τους στους ουρανούς. Τελικά η 1η Οκτωβρίου 1914 έφτασε και το πρωί εκείνης της μέρας ο Κάρολος Τ. Ρώσσελ σαν πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά ανήγγειλε στο προσωπικό των κεντρικών γραφείων του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης τα εξής: «Οι Καιροί των Εθνών τελείωσαν και η εποχή των βασιλιάδων τους παρήλθε».
9. Ωστόσο, πότε πέθανε ο Ρώσσελ, και ποιο συμπέρασμα πρέπει να βγει απ’ αυτό;
9 Ωστόσο, με το τέλος των Καιρών των Εθνών δεν ήρθε και η αναμενόμενη ενδόξαση του υπολοίπου της εκκλησίας στους ουρανούς. Για πρώτη φορά στις 31 Οκτωβρίου 1916, όταν πέθανε ο Ρώσσελ, αφέθηκε η προεδρία της Εταιρίας σ’ έναν άλλο. Κάτι πρέπει να μην είχε υπολογιστεί σωστά.
10. (α) Τι είδε η 1η Οκτωβρίου 1914 να διαμορφώνεται για το υπόλοιπο της τάξης της «αγνής παρθένου» πάνω στη γη; (β) Πότε ο διωγμός έφτασε σε αποκορύφωμα, και ποιο γράμμα δείχνει μια εγκάρδια επιθυμία για ένωση μαζί με τον ουράνιο Νυμφίο;
10 Η 1η Οκτωβρίου 1914, αντί να δει την ενδόξαση της Χριστιανικής εκκλησίας στον ουρανό, είδε μεγάλα προβλήματα να δημιουργούνται σ’ εκείνους που ήθελαν να συναντήσουν τον ουράνιο Νυμφίο. Καθώς τα χρόνια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου παρατείνονταν μ’ έναν τρομακτικό τρόπο αποκορυφώθηκε η εναντίωση η οποία εξακολουθούσε να συσσωρεύεται πάνω στην τάξη της «αγνής παρθένου». Αυτό έγινε το καλοκαίρι του 1918, όταν ο νέος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορδ, και ο γραμματέας του, ο Γ. Ε. Βαν Άμπουργκ, και έξι άλλοι Χριστιανοί άντρες από το προσωπικό των κεντρικών γραφείων του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, καταδικάστηκαν άδικα από ένα ομοσπονδιακό δικαστήριο και φυλακίστηκαν στις ομοσπονδιακές φυλακές της Ατλάντα της Γεωργίας. Από το κελί του εκεί, ο Πρόεδρος Ρόδερφορδ έγραψε μια επιστολή στους συγχριστιανούς του οι οποίοι υφίσταντο διωγμό έξω από τα σίδερα και τους τοίχους της φυλακής. Ένα κομμάτι αυτής της επιστολής τυπώθηκε στην τέταρτη σελίδα του προγράμματος της τετραήμερης συνέλευσης του Διεθνούς Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής, στις 30 Αυγούστου ως 2 Σεπτεμβρίου 1918 στο Μιλγουώκι του Γουισκόνσιν.a Η επιστολή αυτή αποκάλυψε τη λαχτάρα που είχε η τάξη της «αγνής παρθένου» να ενωθεί σύντομα με τον Νυμφίο στους ουρανούς, ιδιαίτερα απ’ αυτά που παραθέτουμε παρακάτω:
ΣΤΟΝ ΙΣΡΑΗΛ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
«Πολυαγαπημένοι μου εν Χριστώ:—
«Η ζωή στη φυλακή φαίνεται παράξενη· κι όμως κάθε εμπειρία την αντιμετωπίζουμε με χαρά, επειδή όλα τα βλέπουμε από την ουράνια άποψη. Πραγματικά τώρα μπορούμε να υμνήσουμε:
‘Ξεθωριάζει, ξεθωριάζει, κάθε επίγεια χαρά,
ο Ιησούς είναι δικός μου!’
«Στην πραγματικότητα, τώρα δεν υπάρχουν επίγειες χαρές· αλλά αναμένουμε με χαρά να πάμε στον τόπο της σύναξής μας. . . . Συχνά βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση να διαλέξουμε ανάμεσα σε δυο πράγματα—αν θα θέλαμε ν’ αναχωρήσουμε ή να έρθουμε και να σας υπηρετήσουμε για ένα διάστημα προτού φύγουμε. Ας γίνει το θέλημά του! Είμαι βέβαιος ότι όλες αυτές οι εμπειρίες ωριμάζουν την προετοιμασία της εκκλησίας για την τελική σύναξη. Οι επιστολές που έρχονται από αγαπητούς παντού δείχνουν πόσο γλυκά αυτοί παραδίδονται στη φωτιά που καταναλώνει τη θυσία. . . .
« . . . Κάνετε το παν που μπορείτε για να ενθαρρύνετε τα αγαπητά πρόβατα του ποιμνίου. Παρηγορήστε τα με τις γλυκές υποσχέσεις ότι σύντομα και ένδοξα θα αναχωρήσουν για το σπίτι. Ποτέ δε σας αγάπησα όλους τόσο πολύ όσο τώρα. Πόσο γλυκό θα είναι να συναχθούμε γύρω από το θρόνο του Πατέρα και να χαρούμε για πάντα με ανεκλάλητη χαρά! . . .
«Ευχαριστώ τον αγαπητό μας Πατέρα επειδή έδειξε την καλοσύνη του στέλνοντας εφτά αδελφούς μαζί μου, ώστε να έχουμε αυτά τα προνόμια μαζί. . . .
«Βεβαιωθείτε για τη μεγάλη αγάπη που έχουμε για όλους σας. Η χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ας είναι με όλους σας.
«Ο αδελφός σας και δούλος με τη χάρη Του,
«Ι. Φ. ΡΟΔΕΡΦΟΡΔ».
11. (α) Στη διάρκεια αυτού του διωγμού, τι δεν εκτίμησε το υπόλοιπο της τάξης τής «αγνής παρθένου» σχετικά με το 1874; (β) Πόσο καιρό υπηρέτησαν στις φυλακές οι εκπρόσωποι της Εταιρίας, και τι ευκαιρία ανοίχτηκε με την απελευθέρωσή τους;
11 Στη διάρκεια όλων αυτών των δύσκολων εμπειριών ανάμεσα στο σκοτάδι του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου το υπόλοιπο της τάξης της «αγνής παρθένου» που υπέφερε δεν κατάλαβε ότι το έτος 1874, από το οποίο είχαν περάσει τότε σαράντα και πλέον χρόνια, δεν ήταν ο καιρός της επανόδου του Νυμφίου και ο καιρός για την αναγγελία: «Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται, εξέλθετε εις απάντησιν αυτού». Ο καιρός για τη μεσονύχτια κραυγή βρισκόταν ακόμη μπροστά, αλλά πολύ κοντά. Το διάστημα που πέρασε στη φυλακή ο Πρόεδρος Ρόδερφορδ δεν ήταν είκοσι χρόνια, σύμφωνα με την καταδίκη φυλάκισής του από το δικαστήριο στις 21 Ιουνίου 1918, αλλά μόνο εννιά μήνες. Στις 25 Μαρτίου 1919, αυτός και οι εφτά σύντροφοί του αποφυλακίστηκαν από τις Φυλακές της Ατλάντα και επέστρεψαν στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης όπου, στις 26 Μαρτίου, σε όλους επιτράπηκε να καταθέσουν εγγύηση και τους χορηγήθηκε το δικαίωμα για έφεση. Και πάλι ήταν ελεύθεροι για ν’ αναλάβουν το μεταπολεμικό τους έργο μαζί με όλα τα άλλα μέλη του υπόλοιπου της τάξης της «αγνής παρθένου». Αυτό το υπόλοιπο δεν έζησαν καμιά εμπειρία σύναξης, γύρω από το θρόνο του ουράνιου Πατέρα τους μακριά από το αυξανόμενο σκοτάδι αυτού του πονηρού κόσμου. Μια καινούργια περίοδος Χριστιανικής υπηρεσίας πάνω στη γη ανοιγόταν!
12. Ποιο μέρος της παραβολής του Ιησού για τις «δέκα παρθένες» έζησαν τότε;
12 Την κρίσιμη εκείνη στιγμή αντιμετώπισαν αυτό που προειπώθηκε από τον ουράνιο Νυμφίο στην παραβολή του για τις «δέκα παρθένες», με τα εξής λόγια: «Εν τω μέσω δε της νυκτός έγινε κραυγή· Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εξέλθετε εις απάντησιν αυτού. Τότε εσηκώθησαν πάσαι αι παρθένοι εκείναι και ητοίμασαν τας λαμπάδας αυτών».—Ματθαίος 25:6, 7.
13, 14. (α) Στην παραβολή, από ποιον αναγγέλθηκε η παρουσία του νυμφίου, και πώς αυτό εκπληρώθηκε; (β) Από το 1914, τι αποδείξεις υπάρχουν για ν’ αποδειχτεί ότι ο ουράνιος Νυμφίος ήταν πραγματικά παρών;
13 Στην παραβολή η αναγγελία ότι ο νυμφίος ήταν εκεί δεν έγινε από τις «δέκα παρθένες». Προφανώς έγινε από τους υπηρέτες του νυμφίου. Οι παρθένες απλώς άκουσαν την κραυγή. Όμοια, το 1919 μ.Χ., το γεγονός της αόρατης παρουσίας του ουράνιου Νυμφίου αιφνιδίασε όλους εκείνους οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι ήταν σαν τις παρθένες οι οποίες περίμεναν την έλευση του Νυμφίου για να τις οδηγήσει στο πνευματικό γαμήλιο συμπόσιο μέσα στο σπίτι του Πατέρα του.
14 Έτσι, το έτος 1919 αποδείχτηκε αφυπνιστικό έτος για όλους εκείνους που ομολογούσαν ότι ήταν οι «παρθένες», οι μωρές και οι φρόνιμες. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος πέρασε, και η Κοινωνία των Εθνών προωθούνταν σαν ένας διεθνής οργανισμός για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια. Από το ξέσπασμα αυτού του παγκόσμιου πολέμου το 1914 ένας αρκετός αριθμός χαρακτηριστικών της προφητείας του Ιησού σχετικά με την παρουσία του και τη συντέλεια του συστήματος είχε εκπληρωθεί αποτελώντας ένα σύνθετο «σημείο» ότι ο Ιησούς Χριστός είχε πραγματικά έρθει στην ουράνια βασιλεία του στο τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914. Έτσι η υποσχεμένη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού είχε εγκαθιδρυθεί στους ουρανούς. Η παγκόσμια ιστορία και η Εκκλησιαστική ιστορία τώρα πραγματικά απέδειξαν ότι ο Χριστός ήταν παρών!
ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ «ΛΑΜΠΑΔΕΣ» ΤΟΥΣ ΣΕ ΤΑΞΗ
15. (α) Ποιον υπότιτλο θα μπορούσε σωστά να φέρει τώρα το περιοδικό η Σκοπιά του Πύργου; (β) Ποια αναγγελία που έγινε στο τεύχος 15 Απριλίου 1919, στην Αγγλική, ενθάρρυνε τους αναγνώστες της Σκοπιάς του Πύργου παγκόσμια;
15 Τώρα, επιτέλους, το περιοδικό η Σκοπιά του Πύργου μπορούσε ορθά να φέρει τον υπότιτλο «Και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας». Οι οχτώ Χριστιανοί σπουδαστές της Γραφής που αποφυλακίστηκαν από τις Ομοσπονδιακές φυλακές το Μάρτιο, είχαν το προνόμιο να παρακολουθήσουν τον ετήσιο εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου την Κυριακή το βράδι στις 13 Απριλίου 1919 και, σύμφωνα με μια ελλιπή έκθεση για το σύνολο των παραβρεθέντων που δημοσιεύθηκε στη Σκοπιά του Πύργου 15 Μαΐου (στην Αγγλική) στη σελίδα 151, αυτοί που εόρτασαν ήταν πάνω από 17.961. Οι σελίδες 117, 118 του τεύχους της Σκοπιάς του Πύργου 15 Απριλίου 1919 (στην Αγγλική), ανήγγειλαν την αποφυλάκιση με εγγύηση 10.000 δολαρίων καθενός από τους οχτώ που είχαν ψεύτικα κατηγορηθεί, και τη μεγάλη υποδοχή που τους έγινε στο σπίτι Μπέθελ του Μπρούκλιν από εκατοντάδες συγχριστιανούς τους. Αυτή η αναγγελία, που δημοσιεύθηκε παγκόσμια, είχε μια διεγερτική επίδραση πάνω στους αναγνώστες του περιοδικού Σκοπιά του Πύργου και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας.
16. (α) Σύμφωνα με το εδάφιο Ησαΐας 60:2, για ποιο πράγμα ήταν τότε ο καιρός; (β) Πώς ενισχύθηκε το θάρρος των «αφιερωμένων» σπουδαστών της Γραφής, και ποια διεθνής σύναξη έγινε;
16 Τώρα δεν ήταν καιρός για πνευματική νωθρότητα και ύπνο. Ήταν καιρός για δράση όταν, όπως προείπε το Ησαΐας 60:2, «σκότος θέλει σκεπάσει την γην και ζόφος τα έθνη· επί σε όμως θέλει ανατείλει ο Κύριος και η δόξα αυτού θέλει φανερωθή επί σε». Η παγκόσμια κατάσταση απαιτούσε θαρραλέα δράση από την πλευρά όλων των «καθαγιασμένων» σπουδαστών της Γραφής. Χωρίς καθυστέρηση ενισχύθηκε το Χριστιανικό θάρρος εκείνων που περίμεναν τον Νυμφίο, γιατί, στα τεύχη της Σκοπιάς του Πύργου 1 και 15 Αυγούστου 1919 (στην Αγγλική), δημοσιεύθηκαν δυο άρθρα με θέμα «Μακάριοι οι Άφοβοι», μαζί με ανακοινώσεις διευθετήσεων για μια «Γενική Συνέλευση: στο Σήνταρ Πόιντ, στη Λίμνη Ήρη», για οχτώ μέρες, από 1-8 Σεπτεμβρίου, και σε διεθνή κλίμακα. Αγωνιζόμενοι σθεναρά για ν’ απαλλαγούν από τον πνευματικό τους ύπνο, γύρω στις 6.000 από τον «καθαγιασμένο» λαό του Θεού συνέρρευσαν στον τόπο της συνέλευσης, ιδιαίτερα από τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες, για να παρακολουθήσουν τα καθημερινά προγράμματα. Αυτή η ενθαρρυντική συνέλευση ήταν μια ευκαιρία για τους «καθαγιασμένους» να ανανεώσουν την απόφασή τους να είναι άγρυπνοι και δραστήριοι στην υπηρεσία του Θεού που είχαν μπροστά τους.
17, 18. (α) Τη «Μέρα των Συνεργατών» αυτής της Γενικής Συνέλευσης, ποια έκδοση αναγγέλθηκε, και με ποια προοπτική; (β) Με ποιο τρόπο ήταν ενθαρρυντικές οι κατευθύνσεις που δόθηκαν για τη συνέχιση του έργου, και αυτά που συνέβησαν εκείνη τη μέρα της συνέλευσης ήταν απλώς προσωρινού ενδιαφέροντος;
17 Προκλήθηκε τρομερός ενθουσιασμός την Παρασκευή τη «Μέρα των Συνεργατών», 5 Σεπτεμβρίου, όταν ο Πρόεδρος Ι. Φ. Ρόδερφορδ ανήγγειλε την έκδοση ενός νέου περιοδικού από την 1η Οκτωβρίου 1919 με τον τίτλο «Ο Χρυσούς Αιών». Αυτό το περιοδικό θα συνόδευε το περιοδικό η Σκοπιά του Πύργου για το κήρυγμα των καλών νέων της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού, και ο «καθαγιασμένος» λαός του Θεού ενθαρρύνθηκε να πάρει μέρος κάνοντας συνδρομές σ’ αυτό, αποβλέποντας στον καιρό που η κυκλοφορία θα έφτανε στα 4.000.000 αντίτυπα το τεύχος. Αργότερα, στις σελίδες 279-281 της Σκοπιάς του Πύργου της 15 Σεπτεμβρίου 1919 (στην Αγγλική) σ’ ένα άρθρο δυόμισι σελίδων με τίτλο «Αγγέλλοντας τη Βασιλεία», δόθηκαν επιπρόσθετες οδηγίες σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να προωθηθεί αυτό το έργο κηρύγματος που έπρεπε να γίνει παγκόσμια.
18 Τι διεγερτική πρόσκληση προς όλους τους αναγνώστες ήταν η δήλωση που αναφέρεται στην τρίτη από το τέλος παράγραφο αυτού του άρθρου: «Εισέλθετε γρήγορα. Να θυμάστε καθώς προχωρείτε σ’ αυτό το έργο ότι δεν είστε απλώς αντιπρόσωποι κάποιου περιοδικού, αλλά είστε πρέσβεις του Βασιλιά των βασιλιάδων και Κυρίου των κυρίων, αγγέλλοντας στους ανθρώπους μ’ αυτό τον αξιοπρεπή τρόπο την έλευση του Χρυσού Αιώνα, της ένδοξης βασιλείας του Κυρίου μας και Αρχηγού μας, για την οποία οι αληθινοί Χριστιανοί έλπιζαν και προσεύχονταν πολλούς αιώνες»! Υπήρξε άμεση ανταπόκριση σ’ αυτή την πρόσκληση γι’ αυτό το καινούργιο χαρακτηριστικό του έργου της Βασιλείας, και σήμερα, μετά από εξήντα πέντε χρόνια, το ίδιο περιοδικό φέρνει το όνομα «Ξύπνα!» και τυπώνεται κάθε τεύχος σε 9.500.000 αντίτυπα. Ασφαλώς η παρουσία των 6.000 «καθαγιασμένων» Χριστιανών στο Σήνταρ Πόιντ του Οχάιο και οι επιδοκιμασίες τους για την αναγγελία του περιοδικού Χρυσούς Αιών την Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 1919, δεν ήταν με κανένα τρόπο πράγματα που είχαν πρόσκαιρο ενδιαφέρον, που δεν είχαν καμιά συνέπεια στην ιστορία της τάξης της «αγνής παρθένου» του Θεού σ’ αυτό τον πραγματικό καιρό της παρουσίας του Χριστού. Αυτή η τάξη της παρθένου δεν αποκοιμήθηκε ξανά!
19. Ποια δράση απαιτούσε η τακτοποίηση των λυχναριών, και γιατί αυτό οδήγησε σε διαίρεση των παρθένων;
19 Αυτός ήταν πραγματικά ο καιρός που «εσηκώθησαν πάσαι αι παρθένοι εκείναι και ητοίμασαν τας λαμπάδας αυτών». (Ματθαίος 25:7) Στην παραβολή, αυτό απαιτούσε από τις παρθένες να ξαναγεμίσουν τα λυχνάρια τους με λάδι, γιατί τα λυχνάρια τους ‘επρόκειτο να σβήσουν’. Αλλά αλίμονο! Οι μωρές παρθένες διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να ξαναγεμίσουν αμέσως τα λυχνάρια τους· δεν είχαν φέρει μαζί τους δοχεία γεμάτα με λάδι, ενώ οι φρόνιμες παρθένες το είχαν κάνει αυτό. Αυτό οδήγησε σε μια διαίρεση των παρθένων. Γιατί; Τα εδάφια Ματθαίος 25:8, 9 εξηγούν: «Αι μωραί είπον προς τας φρονίμους· Δότε εις ημάς εκ του ελαίου σας, διότι αι λαμπάδες ημών σβύνονται. Απεκρίθησαν δε αι φρόνιμοι, λέγουσαι· Μήποτε δεν αρκέση εις ημάς και εις εσάς· όθεν υπάγετε κάλλιον προς τους πωλούντας και αγοράσατε εις εαυτάς».
20. Ήταν ιδιοτελές από τη μεριά των φρόνιμων παρθένων το ότι αρνήθηκαν να μοιραστούν το λάδι τους με τις μωρές, και ποια ήταν η απόφαση των φρόνιμων;
20 Μπορούμε να φανταστούμε τι δυσκολία θα δημιούργησε αυτό στις μωρές παρθένες, να πάνε εκείνη την ώρα της νύχτας να ψάξουν να βρουν ανοιχτό ένα μαγαζί με λάδι ή κάποιον έμπορο λαδιών για να εφοδιαστούν με το απαραίτητο λάδι. Δεν ήταν, όμως, ιδιοτελές από μέρους των φρόνιμων παρθένων που δε μοιράστηκαν με τις απερίσκεπτες παρθένες το λάδι που είχαν; Όχι! γιατί αν το μοιράζονταν, τότε καμιά από τις δέκα παρθένες δε θα βρισκόταν στην πόρτα του σπιτιού του νυμφίου και δε θα έμπαινε στη γαμήλια γιορτή. Αν η προμήθειά τους μοιραζόταν και στις δέκα τότε το λάδι θα τελείωνε πριν φτάσουν εκεί. Οι φρόνιμες παρθένες έδειξαν ότι αισθάνονταν την υποχρέωση να φτάσουν εκεί, γι’ αυτό είχαν φέρει μαζί τους μια ποσότητα λαδιού για έκτακτη ανάγκη. Αυτό έδειξε, επίσης, ότι όλες ήταν αποφασισμένες να φτάσουν εκεί, και τώρα οι φρόνιμες παρθένες δε θα άφηναν να ματαιωθούν τα σχέδιά τους και να αποτύχει ο καλός τους σκοπός να τιμήσουν τον νυμφίο. Ακόμη, λάδι υπήρχε διαθέσιμο για τις μωρές παρθένες από άλλες πηγές χωρίς να εμποδίσουν ή να θέσουν σε κίνδυνο την επιτυχία των φρόνιμων παρθένων.
21. Τι δε σημαίνει αυτό σχετικά με τη συμπεριφορά της τάξης των «φρόνιμων» παρθένων σ’ έναν που θα επιθυμούσε να μελετήσει τη Βίβλο και να μάθει για τον Νυμφίο;
21 Πώς εξελίσσεται αυτό στην εκπλήρωση της παραβολής σ’ αυτό τον καιρό της παρουσίας του ουράνιου Νυμφίου; Μήπως αυτό σημαίνει ότι, αν κάποιο ειλικρινές άτομο άκουγε για την αόρατη παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού και ήθελε να μελετήσει τη Βίβλο μαζί με την τάξη των «φρόνιμων» παρθένων και να μετέχει κι αυτό στην απόδοση τιμής στον Νυμφίο, θα αρνούνταν να το κάνει αυτό η τάξη των «φρόνιμων» παρθένων και θα έλεγε στο άτομο να τα βγάλει πέρα μόνο του; Αν ήθελε να γεμίσει τον εαυτό του με το Λόγο του Θεού και με άγιο πνεύμα, μήπως η ενέργεια αυτή θα ήταν παράβαση του μαθήματος που παίρνουμε από την παραβολή; Όχι, καθόλου.
22. Εξετάζοντας το ζήτημα της μοιρασιάς του ‘λαδιού’, τι πρέπει να θυμούμαστε ότι σημαίνει το κράτημα ψηλά των αναμμένων λυχναριών, και τι συμβολίζει το ‘λάδι’;
22 Γιατί, τότε, στην εκπλήρωση, η τάξη των «φρόνιμων» παρθένων αρνείται να μοιραστεί το ‘λάδι’ της με την τάξη των «μωρών» παρθένων; Πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι το να έχει κάποιος λάδι μέσα σ’ ένα δοχείο είναι σαν να έχει συμβολικό ‘λάδι’ μέσα στον εαυτό του. Επίσης, το να κρατάει κάποιος ψηλά το αναμμένο λυχνάρι είναι σαν ν’ αφήνει κάποιος το φως του να λάμπει, σαν να λάμπει κάποιος σαν ένα φωτεινό σώμα, για να μπορούν να δουν τα καλά μας έργα οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα σ’ αυτό τον σκοτεινό κόσμο και να δοξάσουν τον Θεό γι’ αυτό. (Ματθαίος 5:14-16· Φιλιππησίους 2:15) Το συμβολικό ‘λάδι’ είναι εκείνο που δίνει τη δύναμη για φωτισμό, και αυτό το ‘λάδι’ συμβολίζει τόσο το Λόγο του Θεού, ο οποίος είναι σαν λυχνάρι και φως σ’ ένα λάτρη του Θεού (Ψαλμός 119:105), όσο και το άγιο πνεύμα του Θεού, το οποίο διαφωτίζει το Λόγο του Θεού σ’ εμάς και παράγει σ’ όλους αυτούς που το έχουν τις θαυμάσιες θεϊκές ιδιότητες που αποκαλούνται «καρπός του πνεύματος». (Γαλάτας 5:22, 23· Εφεσίους 5:18-20) Θα έπρεπε λοιπόν να μειώσουν την ποσότητα αυτού του ‘λαδιού’ οι «φρόνιμες» παρθένες, αυτή τη δύναμη φωτισμού που έχουν και τελικά να πάψουν να λάμπουν;
23. (α) Τι επιθυμεί η τάξη των «μωρών» παρθένων να κάνει η τάξη των «φρόνιμων» απέναντί τους; (β) Τι είδους «Χριστιανοί» είναι η τάξη των «μωρών» παρθένων;
23 Αυτό είναι εκείνο που θα ήθελε η τάξη των «μωρών» παρθένων να κάνουν οι «φρόνιμες». Οι «μωρές» επιθυμούν να συμβιβαστούν μαζί τους οι «φρόνιμες». Η αναγγελία της αόρατης παρουσίας του ουράνιου Νυμφίου το 1919 μ.Χ., ήταν μια πρόκληση για όλους εκείνους οι οποίοι ομολογούσαν ότι ήταν «παρθένες» με την επιθυμία να συναντήσουν τον Νυμφίο και να χαρούν κι αυτοί μαζί του. Εκείνοι που είναι σαν τις «μωρές» παρθένες απλώς ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί· κυρίως κατ’ όνομα είναι Χριστιανοί, αλλά δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της αληθινής Χριστιανοσύνης. Μπορεί να έχουν κάποια γνώση της Βίβλου, ιδιαίτερα γνώση με αιρετική κατανόηση αυτής της Βιβλικής γνώσης. Μπορεί να έχουν επηρεαστεί από την οποία γνώση της Γραφής που έχουν, αλλά όχι στο σημείο που να έχουν μέσα τους το ισχυρό πνεύμα του Θεού ώστε να παράγουν τους «καρπούς του πνεύματος». Η διαγωγή τους δεν είναι σύμφωνη με το πραγματικό Χριστιανικό υπόδειγμα. Λάμπουν κυρίως σαν κατ’ όνομα Χριστιανοί στους θρησκευτικούς τυπικισμούς της αίρεσής τους στον λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο. Περιμένουν να πάνε στον ουρανό όταν πεθάνουν!
24. (α) Δίνει η θρησκευτική κατάρτιση της τάξης των «μωρών» παρθένων τη δυνατότητα στα μέλη της να δεχτούν τις ολοφάνερες αποδείξεις ότι ο Νυμφίος είναι παρών; (β) Σε τι είδους Χριστιανική ομολογία θέλουν οι μωρές να φέρουν τις φρόνιμες ώστε να συμβαδίζουν;
24 Ωστόσο, η θρησκευτική τους κατάρτιση δεν τους δίνει την ικανότητα ν’ αντιμετωπίσουν την πρόκληση όταν ακούγεται η μεσονύχτια κραυγή, «Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εξέλθετε εις απάντησιν αυτού». Στην πραγματικότητα, δε διακρίνουν, δε δέχονται το γεγονός που μπορεί να αποδειχτεί και που αποδεικνύει την παρουσία του Νυμφίου από το έτος 1914. Ομολογούν ότι πιστεύουν στον Νυμφίο και ότι η εκκλησία είναι η νύφη του, αλλά επιμένουν ότι θα συναντήσουν τον Νυμφίο και ότι θα συμμετάσχουν στη χαρά του με τον δικό τους τρόπο, τον αιρετικό τρόπο. Έτσι, για να υπάρξει συναναστροφή ανάμεσα σ’ αυτούς και στην τάξη των «φρόνιμων» παρθένων, πρέπει να γίνει συμβιβασμός. Απαιτείται να γίνει μια ανάμιξη πίστεων σ’ εκείνους που ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί και κληρονόμοι του ουρανού. Η «φρόνιμη» τάξη πρέπει να αφαιρέσει από το δικό της απόθεμα πνευματικού ‘λαδιού’ και να κατεβάσει τη Χριστιανική της ανάπτυξη στο επίπεδο των μωρών θρησκευόμενων. Έτσι οι «φρόνιμοι» πρέπει να γίνουν θρησκευτικά ανόητοι για να συναναστρέφονται τους «μωρούς», άφρονες, απερίσκεπτους καθ’ ομολογία Χριστιανούς.
25. (α) Ποιο, λοιπόν, είναι το ζήτημα σχετικά με την τάξη των «φρόνιμων» παρθένων; (β) Για ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις, τελικά, ποια λόγια του Πέτρου και του Παύλου χρειάζεται να εφαρμόσουν;
25 Το ζήτημα είναι σαφές: Θα επηρεαστεί η τάξη των «φρόνιμων» παρθένων από απλό θρησκευτικό συναίσθημα όπως συμβαίνει στον λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο; Θα αφήσουν να εξαντληθεί το πνευματικό τους ‘λάδι’ ώστε να μην μπορούν πια να λάμψουν σαν αληθινοί Χριστιανοί μέχρι το τέλος, και να είναι υποχρεωμένοι με το πέρασμα του χρόνου ν’ αποσυρθούν από την πομπή αυτών οι οποίοι φέρνουν το φως και οι οποίοι συνοδεύουν τον Νυμφίο στην πόρτα της αίθουσας που γίνεται η γαμήλια γιορτή; Όπως λέει το εδάφιο 2 Πέτρου 1:10 αυτοί χρειάζεται να ‘δείξουν μεγαλύτερη επιμέλεια για να κάνουν βέβαιη την κλήση και την εκλογή τους’. Χρειάζεται να μιμηθούν τον απόστολο Παύλο, ο οποίος, προς το τέλος της επίγειας ζωής του έγραψε: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα». Πρέπει να έχουν ανταποκριθεί πλήρως στις Χριστιανικές απαιτήσεις όταν φτάσουν σ’ εκείνη την πόρτα του γαμήλιου συμποσίου του Νυμφίου.—2 Τιμόθεον 4:7, 8.
26. Πώς η τάξη των «φρόνιμων» παρθένων ήρθε κάτω από περιορισμό στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, και γιατί σταμάτησε τη συντροφιά με την τάξη των «μωρών» παρθένων το 1919;
26 Γι’ αυτό το λόγο η τάξη των «φρόνιμων» παρθένων έπαψε να συναναστρέφεται μ’ αυτούς οι οποίοι απλώς ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί, σαν τα ζιζάνια της παραβολής του σίτου και των ζιζανίων. Στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου είχαν φερθεί αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας, και στους στρατιωτικούς, πολιτικούς και δικαστικούς εραστές της. Όχι μόνο ήταν κάτω από περιορισμούς από φόβο κυρίως ανθρώπων της εξουσίας αλλά ήταν και σε κατά γράμμα δουλεία με φυλακίσεις και περιορισμό σε στρατιωτικά στρατόπεδα και σ’ άλλα μέρη περιορισμού. Το 1919 ενήργησαν σύμφωνα με την πρόσκληση που ήρθε από τον ουρανό σχετικά με τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη: «Εξέλθετε εξ αυτής ο λαός μου, διά να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής». (Αποκάλυψις 18:4) Δεν μπορούσαν να συμβιβαστούν με την τάξη των «μωρών» παρθένων σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα. Πρέπει να υπακούνε στον Θεό μάλλον παρά στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και στους κοσμικούς εραστές της. Δεν μπορούσαν να προχωρούν μαζί με τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη λατρεύοντας την εικόνα του θηρίου, την Κοινωνία των Εθνών, πάνω στο οποίο η Βαβυλώνα η Μεγάλη άρχισε να ιππεύει το 1919 μ.Χ.—Αποκάλυψις 13:14, 15· 14:11, 12· 17:1-18.
27. Γιατί η θέση της τάξης των «φρόνιμων» παρθένων ήταν ξεκάθαρη από την αρχή, όπως φαίνεται από τη δημόσια δήλωση που έγινε την Κυριακή, 7 Σεπτεμβρίου 1919;
27 Η θέση που πήρε η τάξη των «φρόνιμων» παρθένων πάνω σ’ αυτό το ζήτημα ήταν σαφής από την αρχή. Σε απόδειξη τούτου, το απόγευμα της Κυριακής 7 Σεπτεμβρίου 1919, στη συνέλευση του Σήνταρ Πόιντ, ο Πρόεδρος Ρόδερφορδ έδωσε τη δημόσια διάλεξη με τίτλο «Η Ελπίδα της Δυστυχισμένης Ανθρωπότητας», στην οποία τόνισε την αποδοκιμασία του Θεού για την Κοινωνία των Εθνών. Παραθέτουμε τα εξής από τις πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν τη Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 1919 στη Σταρ-Τζώρναλ του Σαντάσκυ (Οχάιο):
Ο Πρόεδρος Ρόδερφορδ μίλησε σε 7.000 περίπου άτομα κάτω από τα δέντρα την Κυριακή το απόγευμα. Δήλωσε ότι η Κοινωνία των Εθνών η οποία σχηματίστηκε από πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις υποκινήθηκε από την επιθυμία για μια καλύτερη ανθρωπότητα με την εγκαθίδρυση ειρήνης και αφθονίας, αλλά βεβαίωσε κατόπιν ότι η δυσαρέσκεια του Κυρίου θα έρθει πάνω στην Κοινωνία, επειδή ο κλήρος—ο Καθολικός και ο Προτεσταντικός—που ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει τον Θεό, εγκατέλειψε το σχέδιό του και υποστηρίζει την Κοινωνία των Εθνών, χαιρετίζοντάς την σαν την πολιτική έκφραση της βασιλείας του Χριστού πάνω στη γη.—Η Σκοπιά του Πύργου, 1 Οκτωβρίου 1919, σελίδα 298, στήλη 1 (στην Αγγλική).
28, 29. Γιατί η τάξη των «φρόνιμων» παρθένων πήρε αυτή τη στάση, και ποια ονειδιστική ονομασία που χρησιμοποίησε ο Ιάκωβος δε θα μπορούσε να εφαρμοστεί σ’ αυτούς;
28 Η τάξη των «φρόνιμων» παρθένων πίστευε ότι η βασιλεία του αγαπητού Γιου τού Θεού εγκαθιδρύθηκε στους ουρανούς στο τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914, και δεν έκανε κανένα συμβιβασμό γι’ αυτό και αρνήθηκε ν’ αναγνωρίσει και να λατρεύσει οποιοδήποτε άλλο υποκατάστατο. Δεν έδωσαν από το πνευματικό τους ‘λάδι’ ούτε μείωσαν την πλήρη αφοσίωσή τους στη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού. Αυτή η σθεναρή προσκόλληση στη Βασιλεία δεν τους έκανε δημοφιλείς σ’ αυτό τον κόσμο ή φίλους αυτού του κόσμου. Δυνάμωσε το μίσος του κόσμου αυτού απέναντί τους. Αλλά αυτό το μίσος και η εχθρότητα του κόσμου έδειξαν ακόμη περισσότερο ότι αυτοί διακρατούσαν τη σχέση τους με τον ουράνιο Βασιλιά-Νυμφίο. Έτσι δε θα μπορούσε να εφαρμοστεί σ’ αυτούς η ονειδιστική ονομασία «μοιχαλίδα» που ο μαθητής Ιάκωβος είχε απευθύνει σε ορισμένα μέλη της εκκλησίας του πρώτου αιώνα, λόγω της στάσης που είχαν κρατήσει λέγοντας:
29 «Μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να είναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται».—Ιακώβου 4:4.
30, 31. Σε ποιον η τάξη των «φρόνιμων» παρθένων έδειξε έτσι τις ιδιότητες μιας αρραβωνιασμένης παρθένου, και πώς περιγράφεται στην προφητεία του Ησαΐα αυτή η νυφική ομορφιά;
30 Έτσι, η τάξη των «φρόνιμων» παρθένων διατηρώντας χωρίς συμβιβασμούς το πλήρες απόθεμά τους πνευματικού ‘λαδιού’ και χρησιμοποιώντας το για να διατηρήσουν τους εαυτούς τους σαν λυχνάρια τα οποία καίνε συνεχώς με λαμπερή φλόγα, τιμούσαν τον ουράνιο Νυμφίο τους, με τον οποίο είναι αρραβωνιασμένες ή υποσχεμένες για γάμο. Άφηναν να λάμπουν οι όσιες, αγνές, καθαρές ιδιότητες που είχαν μέσα τους και που αναμενόταν να έχουν εκείνοι οι οποίοι θα αποτελούσαν την ουράνια νύφη τού ‘ενός συζύγου’ τους, του Κυρίου Ιησού Χριστού. Χαίρονται μαζί του που έχει έρθει ο καιρός του Θεού για να οδηγήσει ο αγαπητός του Γιος τη ‘νύμφη’ του στο σπίτι του· αυτοί μετέχουν στη μεγάλη ευφροσύνη του, όπως ακριβώς είναι γραμμένο: «Καθώς ο νυμφίος ευφραίνεται εις την νύμφην, ούτως ο Θεός σου θέλει ευφρανθή εις σε». (Ησαΐας 62:5) Για να ταιριάξουν στη δόξα της εμφάνισής του, πρέπει κι αυτοί να είναι όμορφοι όπως είναι η νύφη τη μέρα του γάμου της, με το να δεχτούν το στολισμό που τους δίνει ο ουράνιος Πατέρας. Αυτή η θαυμάσια ισορροπία ομορφιάς μεταξύ του νυμφίου και της νύφης περιγράφεται στο εδάφιο Ησαΐας 61:10:
31 «Διότι με ενέδυσεν ιμάτιον σωτηρίας, με εφόρεσεν επένδυμα δικαιοσύνης, ως νυμφίον ευπρεπισμένον με μίτραν και ως νύμφην κεκοσμημένην με τα πολύτιμα αυτής καλλωπίσματα».
32. Πώς λάμπει η τάξη των «φρόνιμων» παρθένων προς τιμή του Νυμφίου τους;
32 Τίποτα από μέρους της τάξης των «φρόνιμων» παρθένων πάνω στη γη δεν πρέπει να σκιάζει τη δόξα του ουράνιου Νυμφίου ο οποίος ακτινοβολεί σαν τον ήλιο: «Ούτος εξέρχεται ως νυμφίος εκ του θαλάμου αυτού». (Ψαλμός 19:4, 5) Επομένως είναι καθήκον των μελών της τάξης των «φρόνιμων» παρθένων να λάμπουν προς τιμή του Νυμφίου τους σαν φωστήρες με το να εκδηλώνουν αυτές τις χριστοειδείς ιδιότητες οι οποίες τους ξεχωρίζουν από τη θρησκευτική πόρνη, τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, και όλες τις θρησκευτικά ανήθικες «θυγατέρες» της. Με το να λάμπουν λοιπόν έτσι, δεν κακοπαριστάνουν τον αγαπημένο τους Νυμφίο στην ανθρωπότητα.
ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΣ ΛΑΔΙ ΓΙΑ ΤΑ ΛΥΧΝΑΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΜΠΟΡΟΥΣ
33. Σύμφωνα με την παραβολή του Ιησού, τι μόνο θα μπορούσαν οι «φρόνιμες» παρθένες να πουν στις «μωρές», και τι έδειξαν έτσι οι «φρόνιμες»;
33 Επειδή τα μέλη της τάξης των «μωρών» παρθένων δεν είχαν πνευματικό ‘λάδι’ δεν μπόρεσαν να λάμψουν προς τιμή του Νυμφίου ο οποίος έφτασε και ήταν παρών και προχωρούσε για τη γαμήλια γιορτή. Δεν είχαν κανένα δικαίωμα να πάρουν από το ‘λάδι’ που οι «φρόνιμες» είχαν φέρει μαζί τους και το οποίο χρειάζονταν για να συνοδεύσουν τον Νυμφίο. Έτσι, σύμφωνα με την παραβολή, το μόνο που οι «φρόνιμες» μπορούσαν να πουν στις «μωρές» ήταν: «Μήποτε δεν αρκέση εις ημάς και εις εσάς· όθεν υπάγετε κάλλιον προς τους πωλούντας και αγοράσατε εις εαυτάς». (Ματθαίος 25:9) Παίρνοντας αυτή τη στάση, οι «φρόνιμες» παρθένες έδειξαν πάλι τη φρόνησή τους, και η ανοησία των μωρών, απερίσκεπτων παρθένων αποδείχτηκε καταστροφική γι’ αυτές. Ήταν υποχρεωμένες να ψάξουν να βρουν εμπόρους λαδιού και να γεμίσουν τα λυχνάρια τους.
34, 35. Σε εκπλήρωση της παραβολής, πώς εκπληρώθηκε η αγορά του λαδιού, αλλά τι δείχνει η παραβολή ότι θα συνέβαινε στο μεταξύ;
34 Παρόμοια, στην εκπλήρωση της παραβολής, οι «μωρές» ήταν υποχρεωμένες να προμηθευτούν μόνες τους την ποσότητα του πνευματικού ‘λαδιού’ που χρειάζονταν. Πήγαν εκεί που θρησκευτικά πίστευαν ότι θα μπορούσαν να βρουν το ‘λάδι’ το οποίο θα άνοιγε το δρόμο για να πάνε στον ουρανό, σύμφωνα με τα θρησκευτικά τους πιστεύω. Γι’ αυτό, έψαξαν να βρουν το είδος του ‘λαδιού’ που πουλούσαν τα δογματικά τους, θρησκευτικά αιρετικά συστήματα κι απ’ αυτούς τους εμπόρους πήραν το είδος του ‘λαδιού’ που ήταν πρόθυμες να πληρώσουν, χωρίς το σωστό είδος αφιέρωσης στον ουράνιο Νυμφίο. Αλλά θα αποδειχτεί αποτελεσματικό το θρησκευτικό ‘λάδι’ που τους πούλησαν οι έμποροι του λαδιού ώστε να τους δοθεί η είσοδος στο γαμήλιο συμπόσιο; Σχετικά μ’ αυτό διαβάζουμε:
35 «Ενώ δε απήρχοντο διά να αγοράσωσιν, ήλθεν ο νυμφίος και αι έτοιμοι εισήλθον μετ’ αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα».—Ματθαίος 25:10.
36. Ποιες παρθένες απόλαυσαν την παρουσία του νυμφίου στην πομπή, και τι έδωσε τη δυνατότητα σ’ αυτές να περάσουν στην επιθεώρηση που έγινε στην «πόρτα»;
36 Οι «φρόνιμες» παρθένες και οι «μωρές» παρθένες πήγαν σε αντίθετες κατευθύνσεις—οι «μωρές» απομακρύνθηκαν από τον Νυμφίο και οι «φρόνιμες» πλησίασαν στον Νυμφίο που ήρθε. Από το σημείο που συνάντησαν τον Νυμφίο οι «φρόνιμες» παρθένες ως την «πόρτα» του σπιτιού που θα γινόταν το γαμήλιο συμπόσιο, υπήρχε κάποια απόσταση. Μεταξύ αυτών των δύο σημείων υπήρχε για κάποιο χρόνο μια φωτεινή πομπή, και στη διάρκεια αυτής της περιόδου οι «φρόνιμες» παρθένες ήταν μαζί με τον νυμφίο. Όταν η χαρούμενη πομπή έφτασε στον προορισμό της και μπήκαν μέσα από την πόρτα του σπιτιού του νυμφίου, τα λυχνάρια των «φρόνιμων» παρθένων έκαιγαν με φωτεινή φλόγα. Το λάδι τους δεν είχε τελειώσει πριν φτάσουν στην «πόρτα». Έτσι, οι «φρόνιμες» παρθένες αποδείχτηκε πως ήταν μέρος της πομπής η οποία βάδιζε στα ίχνη του νυμφίου. Αυτό έδωσε το δικαίωμα σ’ αυτές να μπουν στο γαμήλιο συμπόσιο. Η σημασία της προετοιμασίας τους για την επιθεώρηση τονίζεται όταν η παραβολή λέει: «Και αι έτοιμοι εισήλθον μετ’ αυτού εις τους γάμους». Έτσι η πόρτα δεν κλείστηκε ώστε να μην τους επιτραπεί η είσοδος αλλά κλείστηκε μετά την είσοδό τους!
37. Στο σημείο της επιθεώρησης, με ποιον τρόπο αποδεικνύονται ότι λάμπουν οι σημερινές «παρθένες», και λόγω ποιας κατάστασης στην οποία βρίσκονται τους δέχεται ο Νυμφίος στην τάξη της «νύμφης»;
37 Στην εκπλήρωση της παραβολής στην εποχή μας, τα μέλη της τάξης των «φρόνιμων» παρθένων συνεχίζουν την πομπή η οποία τιμά και μεγαλύνει τον ένδοξο Νυμφίο μέχρι το τέλος. Όταν φτάνουν στο σημείο της επιθεώρησης στην «πόρτα», αποδεικνύονται άξιοι για να μπουν μέσα στις γαμήλιες εκδηλώσεις. Η επιθεώρηση που γίνεται σ’ αυτούς από το ουράνιο Πρόσωπο στο οποίο είναι υποσχεμένοι για γάμο, πιστοποιεί ότι λάμπουν με τη Χριστιανική προσωπικότητα που επιδοκιμάζει ο Νυμφίος για την ουράνια «νύμφη» του. Παρουσιάζουν τον εαυτό τους σαν «παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν». Δεν άφησαν τον εαυτό τους να ‘διαφθαρεί και να πέσει από την ειλικρίνεια και την αγνότητα που οφείλονται στον Χριστό’. (2 Κορινθίους 11:2, 3) Ο Νυμφίος μπορεί να δεχτεί αυτές τις «φρόνιμες» παρθένες της σημερινής εποχής σαν μέρος της Χριστιανικής εκκλησίας, σχετικά με την οποία είναι γραμμένο: «Διά να παραστήση αυτήν εις εαυτόν ένδοξον εκκλησίαν, μη έχουσαν κηλίδα ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων, αλλά διά να ήναι αγία και άμωμος».—Εφεσίους 5:27.
«ΚΑΙ ΕΚΛΕΙΣΘΗ Η ΘΥΡΑ»
38. Πόσοι τελικά θα γίνουν δεκτοί στις γαμήλιες εκδηλώσεις, και πότε θα κλειστεί επίσημα η «πόρτα»; Και γιατί;
38 Φυσικά, δε θα επιτραπεί να περάσει μέσα από την «πόρτα» για το γαμήλιο συμπόσιο κανένας άλλος εκτός από εκείνους οι οποίοι θα συμπληρώσουν τον αριθμό των 144.000 μελών της τάξης της ουράνιας «νύμφης». (Αποκάλυψις 7:4-8· 14:1-5) Αλλά πότε κλείνεται η «πόρτα» επίσημα; Αυτό θα συμβεί όταν ξεσπάσει η «μεγάλη θλίψη» στον προσδιορισμένο καιρό του Θεού και αρχίσει η καταστροφή να έρχεται πάνω στον λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο και σ’ όλο το υπόλοιπο μέρος αυτής της θρησκευτικής πόρνης, της Βαβυλώνας της Μεγάλης, της παγκόσμιας αυτοκρατορίας της ψεύτικης θρησκείας. Τότε θα είναι πολύ αργά για οποιονδήποτε που ομολογεί ότι είναι Χριστιανός να βγει από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη για να μην έχει κι αυτός μερίδα στις αμαρτίες της και να μη λάβει μέρος στις θανατηφόρες πληγές της. (Αποκάλυψις 18:4) Επειδή ο αριθμός των ημερών της «μεγάλης θλίψης» θα «συντμηθεί» χάρη των ‘εκλεγμένων’, είναι φανερό ότι ο πλήρης αριθμός των ‘εκλεγμένων’, δηλαδή, 144.000, θα έχει συμπληρωθεί ήδη τον καιρό που ξεσπάει η «μεγάλη θλίψη». Το γεγονός αυτό φέρνει και το κλείσιμο της πόρτας.
39. Στην παραβολή των «δέκα παρθένων», τι συμβαίνει τελικά;
39 Τι πρέπει να συμβεί τότε; Η παραβολή των «δέκα παρθένων» το δείχνει, όταν τελειώνει με τα λόγια: «Ύστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι, λέγουσαι· Κύριε, Κύριε, άνοιξον εις ημάς. Ο δε αποκριθείς είπεν· Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω».—Ματθαίος 25:11, 12.
40. Γιατί ήταν δικαιολογημένος ο νυμφίος να πει στις «μωρές» παρθένες: «Δεν σας γνωρίζω»;
40 Οι πέντε «μωρές» παρθένες προμηθεύτηκαν όσο λάδι μπόρεσαν να πάρουν από τους εμπόρους λαδιού που κατάφεραν να βρουν εκείνη την ώρα της νύχτας, και ήρθαν στην πόρτα με τα λυχνάρια τους να καίνε. Αλλά τα λυχνάρια τους δεν είχαν λάμψει προς τιμή του νυμφίου. Δεν αποτελούσαν μέρος της πομπής η οποία τον συνάντησε και τον συνόδευσε με χαρά. Ποια βάση είχε, λοιπόν, ο νυμφίος για να τις αναγνωρίσει σαν μέρος των εορταστών του; Καμιά! Δεν είχαν προσθέσει καμιά λαμπρότητα στη γαμήλια πομπή του. Στ’ αλήθεια, λοιπόν, μπορούσε να τις πει: «Δεν σας γνωρίζω». Αυτό απέδειξε ότι είχε δίκιο που τις άφησε έξω με την πόρτα κλειδωμένη.
41. Όταν η «μεγάλη θλίψη» πλήξει τον Χριστιανικό κόσμο, τι θα διαπιστώσουν για τον εαυτό τους αυτοί που ανήκουν στην τάξη των «μωρών» παρθένων;
41 Παρόμοια, όταν αρχίσει η «μεγάλη θλίψη» πάνω στον λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο που είναι το πιο εξέχον μέρος της θρησκευτικής πόρνης, της Βαβυλώνας της Μεγάλης, οι ελπίδες τους να πάνε στον ουρανό όταν πεθάνουν θα κλονιστούν πολύ και θα αμφισβητηθούν. Θα διακρίνουν ότι δεν ήταν συνταυτισμένοι με τη σωστή θρησκευτική οργάνωση που αποτελεί την «αγνή παρθένο», «τη νύμφη, τη σύζυγο του Αρνίου». Θα διαπιστώσουν πως δε θα «αρπαχθούν» με τα φυσικά τους σώματα στα σύννεφα «εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα», σύμφωνα με την ερμηνεία που δίνουν οι θεολόγοι τους στο εδάφιο 1 Θεσσαλονικείς 4:17. Είναι αλήθεια πως αυτοί έχουν λάμψει σαν μέλη της μιας ή της άλλης θρησκευτικής αίρεσης του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου, αλλά ήταν απλώς τυπικοί ή καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί και όχι πραγματικοί. Εκείνο που μετράει τώρα καθώς εισέρχονται στη «μεγάλη θλίψη» είναι, όχι τι σκεφτόταν ή έλεγε γι’ αυτούς ο ιερέας ή κήρυκάς τους, αλλά το πώς τους θεωρεί ο ουράνιος Νυμφίος!
42. Πού θα βασιστούν για να κάνουν έκκληση στον Νυμφίο όταν η θρησκευτική τους οργάνωση θα έχει πάψει να υπάρχει σαν μεσίτρια;
42 Αργοπορημένοι, σαν «αποκλεισμένοι», πλησιάζουν στην κατάσταση που προμηνύει γι’ αυτούς μια κλεισμένη πόρτα, καθώς η θρησκευτική βάση πάνω στην οποία στέκονται καταστρέφεται από τη «μεγάλη θλίψη». Αφού η θρησκευτική τους οργάνωση που ενήργησε σαν μεσίτρια γι’ αυτούς καταστραφεί, θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν άμεσα τον Νυμφίο, την Κεφαλή της αληθινής εκκλησίας. Επειδή η παρουσία του είναι αόρατη και κρυμμένος από τα μάτια τους σαν να βρισκόταν πίσω από μια κλειστή πόρτα, θα του φωνάξουν δυνατά για να δουν αν η απλή τους ομολογία για τη Χριστιανοσύνη χωρίς δίκαια έργα θα τους σώσει και θα τους πάρει στον ουρανό. Αφού τον αναγνώρισαν με το στόμα τους, δεν οφείλει αυτός τώρα να ανταποκριθεί και να τους αναγνωρίσει; Αυτοί θα φωνάζουν «Κύριε, Κύριε» με την ελπίδα ότι θα τους ακούσει. Αυτό θα έπρεπε να κάνει την πόρτα ν’ ανοιχτεί σ’ αυτούς. Αλλά θα ανοιχτεί;
43. (α) Ποια λόγια της επί του Όρους Ομιλίας του Ιησού δεν έχουν πάρει σοβαρά τα μέλη της τάξης των «μωρών» παρθένων με το να τον αποκαλούν «Κύριο»; (β) Τι θα συμβεί σ’ αυτούς όταν ο Ιησούς τελικά πάρει τα λόγια αυτά σοβαρά;
43 Δεν έχουν πάρει σοβαρά αυτά που είπε ο ουράνιος Νυμφίος πάνω στη γη στην επί του Όρους Ομιλία του: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε, αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς. Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα· φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν». (Ματθαίος 7:21-23) Αλλά τότε στη «μεγάλη θλίψη», τα μέλη της τάξης των «μωρών» παρθένων θα μάθουν ότι ο Νυμφίος είπε αυτά τα λόγια πολύ σοβαρά σαν μια αρχή του τρόπου που ενεργεί. Δε θ’ ανοίξει την πόρτα σ’ αυτούς για να μπουν στο ουράνιο γαμήλιο συμπόσιο. Θα τους αφήσει έξω στο σκοτάδι τής πιο βαθιάς νύχτας του κόσμου, για ν’ αφανιστούν μαζί με όλους τους άλλους «εργάτες της ανομίας». Από την καταστροφή τους δεν πρόκειται ν’ αναστηθούν σε ουράνια ζωή.
44. Με ποια λόγια τελείωσε ο Ιησούς την παραβολή των «δέκα παρθένων», και τι δε θα επιτρέψουν οι «φρόνιμες» σχετικά με το απόθεμά τους πνευματικού λαδιού;
44 Συνεπώς, τα λόγια του Ιησού, «αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε την ημέραν ουδέ την ώραν», με τα οποία τόνισε την ουσία της παραβολής των «δέκα παρθένων» είναι ιδιαίτερα επίκαιρα για μας που ζούμε στη «συντέλεια του αιώνος». (Ματθαίος 25:13) Τώρα υπάρχει ευκαιρία για εκείνους οι οποίοι επιθυμούν να μοιάσουν στις πέντε «φρόνιμες» παρθένες να λάμπουν συνεχώς με μια δραστήρια Χριστιανική προσωπικότητα η οποία ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις που πρέπει να έχει κάποιος για να είναι μέλος της τάξης της ουράνιας «νύμφης». Δεν κάνουν κανένα συμβιβασμό μ’ εκείνους οι οποίοι επιδιώκουν να τους κάνουν να έχουν κι αυτοί μερίδα στο φορτίο της ανοησίας των άλλων κι έτσι να τους αποσπάσουν λίγο ή πολύ από το απόθεμα πνευματικού ‘λαδιού’ που έχουν.
45. Σε ποια θρησκευτική συντροφιά δε θέλουν οι «φρόνιμες» να βάλουν τον εαυτό τους, και προς τιμή τίνος πρέπει να λάμπουν συνεχώς, και γιατί;
45 Δεν πρέπει να εκθέσουμε τον εαυτό μας στον κίνδυνο να σβήσει το φως μας και να μπούμε στη θρησκευτική συντροφιά τους. Χρειαζόμαστε όλο το πνευματικό ‘λάδι’ με το οποίο μπορούμε να εφοδιαστούμε. Η πίστη μας στην άφιξη και στην παρουσία του Νυμφίου πρέπει να εξακολουθήσει να λάμπει, κι εμείς είναι ανάγκη να συνεχίσουμε σαν μέρος της πομπής που λάμπει και ακολουθεί τα ίχνη του μέχρις ότου φέρει τη νυφική εκκλησία του μέσα στο σπίτι του. Η μακρά καθυστέρηση για την άφιξη του Νυμφίου τελείωσε. Αυτός βρίσκεται εδώ, στην ένδοξη παρουσία του. Πέρασε ο καιρός για νυσταγμό και ύπνο! Είναι καιρός για να λάμψουμε προς τιμή του και να χαρούμε μαζί του σ’ αυτή τη χαρά που έθεσε μπροστά του ο ουράνιος Πατέρας, δηλαδή να πάρει την πνευματική του «νύμφη» και να γιορτάσει το γεγονός αυτό με ένα γαμήλιο συμπόσιο. Είναι ζωτικά απαραίτητο τώρα να αγρυπνούμε, γιατί δεν ξέρουμε τη μέρα ή την ώρα που η «πόρτα» της ευκαιρίας θα κλειστεί, και η οποία ποτέ δε θα ανοιχτεί ξανά.
ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ «ΣΗΜΕΙΟΥ» ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ
46. (α) Η παραβολή των «δέκα παρθένων» είναι μέρος της απάντησης που έδωσε ο Ιησούς σε ποιο ερώτημα των αποστόλων του; (β) Πώς η τάξη των «φρόνιμων» βλέπει το αποκορύφωμα της εκπλήρωσης της παραβολής, και για ποια γεγονότα τους πείθει αυτό;
46 Η παραβολή για τις «δέκα παρθένες» δόθηκε σαν μέρος της απάντησης στην ερώτηση που έκαναν οι απόστολοι στον Ιησού: «Τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος;» (Ματθαίος 24:3) Το αποκορύφωμα αυτής της παραβολής εκπληρώνεται από το έτος 1914 μ.Χ. Όλος ο κόσμος μπορεί να δει τα τελευταία χαρακτηριστικά αυτής της παραβολής να πραγματοποιούνται σήμερα. Τα γεγονότα που παρουσιάστηκαν λεπτομερώς παραπάνω δε συνέβησαν σε μια γωνιά, σ’ ένα σκοτεινό σημείο, αλλά λαβαίνουν χώρα φανερά όπου παρατηρητικά άτομα μπορούν να τα διακρίνουν, άσχετα με το αν καταλαβαίνουν τη σημασία τους ή όχι. Τουλάχιστον, αυτοί που ανήκουν στην τάξη των «φρόνιμων» παρθένων έχουν παρατηρήσει αυτά τα γεμάτα σημασία συμβάντα, κι έχουν την ισχυρή απόδειξη ότι ο ουράνιος Νυμφίος ήρθε το 1914 μ.Χ. και ότι η παρουσία του βρίσκεται τώρα αόρατα εν προόδω. Διακρίνουν την παρουσία του με τα μάτια της πίστης τους λόγω των αποδείξεων που υπάρχουν από την εκπλήρωση της παραβολής των «δέκα παρθένων». Είναι βέβαιοι ότι η «συντέλεια του αιώνος» άρχισε το έτος 1914 μ.Χ.
47. Πώς αποδεικνύεται η κατάλληλη σημασία της λέξης παρουσία απ’ αυτό που έκαναν οι «φρόνιμες» παρθένες μετά τη μεσονύχτια κραυγή που ανήγγειλε τον νυμφίο;
47 Ναι, η Ελληνική λέξη που χρησιμοποίησε ο απόστολος Ματθαίος στο Ευαγγέλιό του, κεφάλαιο είκοσι τέσσερα και εδάφιο τρία, δε σημαίνει την «έλευση», όπως αποδίδουν την Ελληνική λέξη «παρουσία» πολλοί μεταφραστές σε άλλες γλώσσες. Αυτό υποστηρίζεται από αυτά που αναφέρονται στην παραβολή. Οι «δέκα παρθένες» εγείρονται από τον ύπνο όταν ακούν τη μεσονύχτια κραυγή, «Ιδού ο νυμφίος»! Όταν τα πρόθυμα μάτια τους, που αγρυπνούν για τη φωταγωγημένη πομπή του, διακρίνουν την άφιξή του στην τοποθεσία τους, τότε πάνε μαζί του στη συνοδεία του. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα πέρασε χρόνος για να φτάσουν όλοι στο σπίτι του Νυμφίου όπου το γαμήλιο συμπόσιο περίμενε όλους τους άξιους προσκεκλημένους. Συνεπώς, υπήρχε μια χρονική περίοδος της παρουσίας του Νυμφίου μετά την άφιξή του μέχρις ότου έφερε τη νύφη του στο σπίτι που ήταν ετοιμασμένο γι’ αυτήν.
Η ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΜΙΑΣ ΠΑΡΑΝΟΗΣΗΣ
48. (α) Από ποιο έτος υπολόγισε ότι άρχισε η παρουσία του Χριστού, ο συντάκτης και εκδότης της Σκοπιάς της Σιών; (β) Επίσης, ποια ήταν η χρονολογία της δημιουργίας του ανθρώπου, όπως δημοσιευόταν στο εξώφυλλο της Σκοπιάς για μερικά χρόνια;
48 Είναι αλήθεια ότι ο συντάκτης και εκδότης του περιοδικού Η Σκοπιά της Σιών και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας υπολόγισε ότι η παρουσία του ουράνιου Νυμφίου άρχισε το έτος 1874 μ.Χ. Επίσης, υπολόγισε ότι η χρονολογία της δημιουργίας του πρώτου ανθρώπου από τον Ιεχωβά Θεό ήταν το έτος 4128 π.Χ., πράγμα που σήμαινε ότι τα έξι χιλιάδες χρόνια της ύπαρξης του ανθρώπου πάνω στη γη τελείωσαν το έτος 1872 μ.Χ., όπως υπολόγισε ο Ρώσσελ και οι σύντροφοί του. Ο υπολογισμός αυτός άρχισε να αναγγέλλεται στην πρώτη σελίδα του περιοδικού Σκοπιά της Σιών και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας αρχίζοντας από το τεύχος 1 Ιουλίου 1906 (στην Αγγλική), κι αυτή η συνήθεια συνεχίστηκε μέχρι το τεύχος της 15ης Σεπτεμβρίου 1928 (στην Αγγλική). Για παράδειγμα, στο πρώτο από τα τεύχη που αναφέρθηκαν υπήρχε η χρονολογία του τεύχους «1 Ιουλίου 1906 μ.Χ.—6034 από την Κτίση του Κόσμου»· ενώ η χρονολογία του τεύχους που αναφέρθηκε τελευταίο ήταν: «6056 από την Κτίση του Κόσμου—15 Σεπτεμβρίου 1928». Η «Κτίση του Κόσμου» υπολογίστηκε πως ήταν το έτος 4128 προ Χριστού.
49. (α) Πότε υπολογίστηκε ότι συνέβη η είσοδος της αμαρτίας; (β) Πότε, λοιπόν, θα άρχιζε η χιλιετία για να ριχτεί ο Σατανάς στην άβυσσο και για να βασιλεύσει ο Χριστός;
49 Ωστόσο, δυο χρόνια υπολογίστηκε ότι έμειναν στην αθωότητα ο τέλειος άντρας και η γυναίκα στον Κήπο της Εδέμ προτού εισέλθει η αμαρτία, κι έτσι το έτος που εισήλθε η αμαρτία υπολογίστηκε πως ήταν το 4126 π.Χ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να υπολογίσουν ότι μετρώντας από τότε έξι χιλιάδες χρόνια αμαρτίας φτάνουμε στο 1874 μ.Χ., όπου, το φθινόπωρο, άρχισε η έβδομη χιλιετία, για να δεθεί και να ριχτεί στην άβυσσο ο υποκινητής της αμαρτίας, ο Σατανάς ο Διάβολος, και για ν’ αρχίσει ο Χριστός να βασιλεύει τα προειπωμένα χίλια χρόνια. Αυτό σήμαινε ότι το έτος που θα άρχιζε ο Χριστός να βασιλεύει θα ήταν και το έτος της επανόδου του και η αρχή της αόρατης παρουσίας του.
50. Ποια υποσημείωση του εδαφίου Πράξεις 13:20 σύμφωνα με το Εμφατικό Δίγλωττο του Ουίλσον ακολούθησε αυτή η χρονολογία;
50 Η παραπάνω χρονολογία ακολούθησε την υπόδειξη που έκανε το Εμφατικό Δίγλωττο του Ουίλσον, στην υποσημείωσή του πάνω στο εδάφιο Πράξεις 13:20, που έλεγε: «Και μετά ταύτα ως τετρακόσια και πεντήκοντα περίπου έτη έδωκεν εις αυτούς κριτάς έως Σαμουήλ του προφήτου». Η υποσημείωση γι’ αυτό το εδάφιο έλεγε:
Υπάρχει μια δυσκολία εδώ η οποία έχει φέρει σε μεγάλη αμηχανία τους Βιβλικούς χρονολόγους. Η χρονολογία που δίνεται εδώ διαφέρει από τη δήλωση του εδαφίου 1 Βασιλέων 6:1. Έχουν προσφερθεί πολλές λύσεις, αλλά μόνο μια φαίνεται τελείως ικανοποιητική, κι αυτή είναι ότι το περιεχόμενο του εδαφίου 1 Βασιλέων 6:1 έχει αλλοιωθεί, έχοντας αντικαταστήσει τον Εβραϊκό χαρακτήρα χάυ (5) με το ντάλεθ (4) που μοιάζει πολύ στο σχήμα. Έτσι θα χρειάζονταν 580 χρόνια (αντί για 480) από την έξοδο για την οικοδόμηση του ναού, κι αυτό συμφωνεί ακριβώς με τη χρονολογία του Παύλου.
51. (α) Επομένως, τι είπε ο συγγραφέας Κ. Τ. Ρώσσελ στη σελίδα 53 του βιβλίου «Ο Καιρός Εστίν Εγγύς» σχετικά με το εδάφιο 1 Βασιλέων 6:1; (β) Σύμφωνα μ’ αυτό, πότε δημιουργήθηκε ο άνθρωπος, πότε τελείωσαν τα 6.000 χρόνια αμαρτίας, και πότε άρχισε το Μέγα Ιωβηλαίο;
51 Συνεπώς, στη σελίδα 53 του βιβλίου με τίτλο «Ο Καιρός Εστίν Εγγύς», ο συγγραφέας Κ. Τ. Ρώσσελ έγραψε, αναφερόμενος στο εδάφιο 1 Βασιλέων 6:1:
Προφανώς θα έπρεπε να γράφει το πεντακοσιοστό ογδοηκοστό έτος, και πιθανόν αυτό να ήταν λάθος αντιγραφής· γιατί αν στα τέσσερα χρόνια του Σολομώντα προσθέσουμε τα σαράντα του Δαβίδ, και σαράντα του Σαούλ, και σαράντα έξι χρόνια από τότε που έφυγαν από την Αίγυπτο μέχρι τη διαίρεση της γης, έχουμε εκατόν τριάντα χρόνια, τα οποία όταν αφαιρεθούν από τα τετρακόσια ογδόντα μας κάνουν μόνο τριακόσια πενήντα χρόνια για την περίοδο των Κριτών, αντί για τετρακόσια πενήντα χρόνια που αναφέρει το Βιβλίο των Κριτών, και ο Παύλος όπως είδαμε προηγουμένως. Ο Εβραϊκός χαρακτήρας «ντάλεθ» (4) μοιάζει πάρα πολύ με τον χαρακτήρα «χάυ» (5), και γίνεται η υπόθεση πως μ’ αυτό τον τρόπο έγινε το λάθος, πιθανόν από έναν αντιγραφέα. Επομένως το εδάφιο 1 Βασιλέων 6:1 πρέπει να λέει πεντακόσια ογδόντα, κι έτσι να συμφωνεί τέλεια και με τις άλλες δηλώσεις.
Έτσι, παρεμβάλλοντας 100 χρόνια μέσα στη χρονολογία της Βίβλου στη διάρκεια της περιόδου των Κριτών, η δημιουργία του ανθρώπου πήγε 100 χρόνια πριν στο έτος 4128 π.Χ., και τα έξι χιλιάδες χρόνια της ύπαρξης του ανθρώπου πάνω στη γη τελείωσαν το 1872 μ.Χ. (Ο Καιρός Εστίν Εγγύς, σελίδα 42) Έπειτα αν προστεθούν τα δυο χρόνια προτού εισέλθει η αμαρτία, οδηγούμαστε στο 1874 σαν το έτος στο οποίο έληξαν τα έξι χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης αμαρτίας και άρχισε η έβδομη χιλιετία για την εξάλειψη της αμαρτίας μέσω της Βασιλείας του Χριστού. Επομένως τότε επρόκειτο να αρχίσει το Μέγα Ιωβηλαίο.
52. Σύμφωνα με τα πιο παλιά Ελληνικά χειρόγραφα, τα 450 χρόνια που αναφέρουν οι Πράξεις 13:20 εφαρμόζονται πριν ή στη διάρκεια της περιόδου των Κριτών, όπως δείχνουν σύγχρονες Βιβλικές μεταφράσεις;
52 Σύμφωνα με τα πιο παλιά χειρόγραφα των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, όμως, το εδάφιο Πράξεις 13:20 είναι διαφορετικό απ’ ό,τι στο Εμφατικό Δίγλωττο και στην Εξουσιοδοτημένη Μετάφραση της Βίβλου του Βασιλέως Ιακώβου. Έτσι, σύμφωνα με τα πιο αρχαία χειρόγραφα, τα τετρακόσια πενήντα χρόνια δεν εφαρμόζονται στην περίοδο των Κριτών. Για την επιβεβαίωση αυτού, Η Νέα Αγγλική Βίβλος (του έτους 1970) αποδίδει το εδάφιο Πράξεις 13:20 ως εξής: «Για τετρακόσια πενήντα περίπου χρόνια, και κατόπιν διόρισε σ’ αυτούς κριτές έως Σαμουήλ του προφήτη». Η Βίβλος της Ιερουσαλήμ (Αγγλική μετάφραση του 1966) λέει: «για τετρακόσια πενήντα περίπου χρόνια. Μετά από αυτό τους έδωσε κριτές, μέχρι τον προφήτη Σαμουήλ». Η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφραση της Βίβλου του 1952 λέει κάτι παρόμοιο, και το ίδιο κάνει και η Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφραση της Βίβλου του 1901 μ.Χ.
53. Χρησιμοποιούσαν τα αρχαία Εβραϊκά χειρόγραφα της Βίβλου αλφαβητικούς χαρακτήρες για να συμβολίσουν τους αριθμούς;
53 Ακόμη, τα πιο παλιά Εβραϊκά χειρόγραφα που υπάρχουν, όπως είναι οι Ρόλοι της Νεκράς Θάλασσας, γράφουν ολογράφως τα νούμερα της Γραφής και δε χρησιμοποιούν αλφαβητικούς χαρακτήρες, κι έτσι δεν αφήνουν περιθώρια για οπτικό σφάλμα από αντιγραφέα στο εδάφιο 1 Βασιλέων 6:1.b
54. (α) Την αρχή ποιας περιόδου που εξετάζεται εδώ θα επηρέαζε η αποδοχή της Βιβλικής χρονολογίας όπως είναι γραμμένη; (β) Το γεγονός ότι αφαιρέθηκε η λέξη «Παρουσία» από τον τίτλο της Σκοπιάς μήπως σήμαινε ότι έπαψαν να πιστεύουν πια στην παρουσία του Χριστού;
54 Η παρεμβολή των 100 χρόνων στη χρονολογία της Βίβλου στη διάρκεια της περιόδου των Κριτών φαίνεται επομένως να μην έχει Γραφική βάση. Η παρεμβολή έτσι πρέπει να αφαιρεθεί και να μείνει η χρονολογία όπως ακριβώς την έχει η Βίβλος. Αναπόφευκτα, λοιπόν, αυτό θα επηρεάσει και τη χρονολογία για την έναρξη της παρουσίας του Νυμφίου Ιησού Χριστού. Με το τεύχος του περιοδικού της Σκοπιάς του Πύργου της 1ης Ιανουαρίου 1939, ο τίτλος άλλαξε κι έγινε Η Σκοπιά και Κήρυξ της του Χριστού Βασιλείας, και με το τεύχος της 1ης Μαρτίου 1939, έγινε Η Σκοπιά Αγγέλλουσα τη Βασιλεία του Ιεχωβά. Αυτό δε σήμαινε ότι οι εκδότες του περιοδικού δεν πίστευαν πια ότι βρισκόταν εν προόδω η παρουσία του Χριστού. Αντίθετα, σήμαινε ότι δόθηκε μεγαλύτερη σημασία στη Βασιλεία, στη βασιλεία του Ιεχωβά Θεού μέσω του Ιησού Χριστού, γιατί η βασιλεία του Ιεχωβά μέσω του Χριστού θα διεκδικήσει την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά.
55. (α) Πότε και πώς αφαιρέθηκε η παρεμβολή των 100 χρόνων στην περίοδο των Κριτών, κι έτσι πότε τελείωσαν τα 6.000 χρόνια της ύπαρξης του ανθρώπου; (β) Πώς επηρέασε αυτό τη χρονολογία 1874 μ.Χ., και ποιο ερώτημα δημιουργήθηκε;
55 Το έτος 1943 η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά δημοσίευσε το βιβλίο «Η Αλήθεια Ελευθερώσει Υμάς». Στο κεφάλαιο 11, με τον τίτλο «Ο Υπολογισμός του Χρόνου», καταργούσε την παρεμβολή των 100 χρόνων στην περίοδο των Κριτών και συμφωνούσε με την πιο παλιά και αυθεντική απόδοση του εδαφίου Πράξεις 13:20, και δεχόταν τους ολόγραφους αριθμούς των Εβραϊκών Γραφών. Αυτό μετακίνησε προς τα εμπρός το τέλος των έξι χιλιάδων χρόνων της ύπαρξης του ανθρώπου στη δεκαετία του 1970. Φυσικά αυτό καταργούσε το έτος 1874 μ.Χ. σαν τη χρονολογία της επανόδου του Κυρίου Ιησού Χριστού και της αρχής της αόρατης παρουσίας του. Η χιλιετία που επρόκειτο να σημειωθεί με τη φυλάκιση του Σατανά του Διαβόλου αλυσοδεμένου στην άβυσσο και με τη βασιλεία των 144.000 συγκληρονόμων του Χριστού στην ουράνια δόξα ήταν επομένως μελλοντική. Τι, λοιπόν, θα πούμε για την παρουσία του Χριστού; Η σελίδα 324 του παραπάνω βιβλίου λέει θετικά: «Η παρουσία του Βασιλιά άρχισε το 1914». Επίσης, στο τεύχος της Σκοπιάς 1 Νοεμβρίου 1949 (σελίδα 215, παράγραφος 22), γίνεται η δήλωση: «. . . ο Μεσσίας, ο Υιός του ανθρώπου, ήλθε στην δύναμι της Βασιλείας το 1914 μ.Χ. και . . . αυτό αποτελεί την δευτέρα του έλευσι και την έναρξι της δευτέρας του παρουσίας».
56. (α) Το 1950, ποια καινούργια μετάφραση της Γραφής δημοσιεύθηκε, και πώς απέδωσε το εδάφιο Πράξεις 13:20; (β) Επίσης, ποια δήλωση έγινε για την παρουσία του Χριστού σύμφωνα με τη σωστή Βιβλική χρονολόγηση;
56 Το έτος 1950, δημοσιεύθηκε στα Αγγλικά η Μετάφραση των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών του Νέου Κόσμου, με την πιο αυθεντική απόδοση του εδαφίου Πράξεις 13:20, και μεταφράζει σωστά τη λέξη παρουσία με την αντίστοιχη Αγγλική. Αμέσως μετά απ’ αυτό παρουσιάστηκε το βιβλίο «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή». Το κεφάλαιο 21 είχε τον τίτλο «Δευτέρα Παρουσία του Αρχηγού της Ζωής». Ολόκληρο αυτό το κεφάλαιο εξέταζε το θέμα σύμφωνα με το γνήσιο χρονοδιάγραμμα της Βίβλου. Στις σελίδες 219-221, διαβάζουμε:
Οι αποδείξεις, που έχουμε ήδη εξετάσει, φανερώνουν ότι στο έτος 1914 μ.Χ. η βασιλεία του Θεού εγεννήθη και ο Υιός Του ενεθρονίσθη με εξουσία για να κυβερνήση με σιδηρά ράβδο ανάμεσα στους εχθρούς του. Στον ωρισμένο καιρό θα τους συντρίψη τελείως και θ’ απαλλάξη το σύμπαν από όλους του πολεμίους της δικαιωματικής κυριαρχίας του Θεού.—Ψαλμός 2:8, 9.
Ώστε το 1914 σημειώνει το χρόνο της αοράτου επιστροφής του Κυρίου εν πνεύματι. . . . Η έλευσίς του στη Βασιλεία το 1914 σημειώνει την αρχή της δετέρας παρουσίας του.
. . . Αν και είναι αόρατη, εν πνεύματι, η δευτέρα παρουσία του έχει τόση σπουδαιότητα για τους ανθρώπους σε όλη τη γη, ώστε δεν πρέπει να κρατηθή μυστική, και δεν θα κρατηθή. . . . «Διότι καθώς η αστραπή εξέρχεται από ανατολών και φαίνεται έως δυσμών, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου».—Ματθαίος 24:26, 27.
Από το 1914 ο παρών Χριστός έκαμε φανερές τις αποδείξεις της δευτέρας παρουσίας του και κατανοητές σε πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
57. (α) Άρχισε ο Χριστός να βασιλεύει ανάμεσα στους εχθρούς του προτού τελειώσουν οι Καιροί των Εθνών το 1914; (β) Πότε έκανε ο Νυμφίος ν’ ακουστεί η μεσονύχτια κραυγή, και τι έλαβε χώρα που είναι απόδειξη ποιων σημαντικών γεγονότων;
57 Πόσο σύμφωνο είναι λοιπόν αυτό με τις θεόπνευστες Γραφές, ότι δηλαδή ο Χριστός δεν άρχισε να βασιλεύει σαράντα χρόνια πριν τελειώσουν οι Καιροί των Εθνών που τελείωσαν το 1914! Αντίθετα, περίμενε μέχρι τότε στα δεξιά του ουράνιου Πατέρα του για ν’ αρχίσει να κυβερνάει ανάμεσα στους επίγειους εχθρούς του, τους οποίους ο Ιεχωβά βάζει σαν υποπόδιο για τα πόδια του! (Ψαλμός 110:1, 2· Εβραίους 10:12, 13) Σωστά λοιπόν η βασιλική του παρουσία άρχισε εκείνο το έτος. Το 1919, όπως αποδεικνύει η ιστορία, έκανε ν’ ακουστεί στη γη η μεσονύχτια κραυγή και ξύπνησε τις «παρθένες» γιατί υπήρχε επείγουσα ανάγκη. «Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εξέλθετε εις απάντησιν αυτού». Αυτή η κραυγή επιβεβαίωσε στην τάξη των «παρθένων» την παρουσία του ουράνιου Νυμφίου. Η τάξη των «φρόνιμων» παρθένων έχει βγει από τότε για να τον συναντήσει. Τους βλέπουν να λάμπουν σαν φωστήρες σ’ αυτόν τον βυθισμένο στο σκοτάδι κόσμο. Αυτό στην πραγματικότητα αποτελεί απόδειξη ότι ζούμε στην υποσχεμένη παρουσία του Χριστού. Αποτελεί ακόμη απόδειξη ότι η βασιλεία του Θεού μέσω του Χριστού για χίλια χρόνια έχει πλησιάσει!
58. Γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε εδώ με την παραβολή των «δέκα παρθένων» εξετάζοντας το «σημείο» της προσέγγισης της Βασιλείας;
58 Η εκπλήρωση της παραβολής των «δέκα παρθένων» δεν είναι το μοναδικό γεγονός του «σημείου» ότι πλησιάζει αυτή η ευλογημένη χιλιετής βασιλεία. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να σταματήσουμε σ’ αυτή την παραβολή, αλλά πρέπει να συνεχίσουμε για να εξετάσουμε κι άλλα χαρακτηριστικά αυτού του θαυμάσιου «σημείου».
[Υποσημειώσεις]
a Βλέπε το βιβλίο «Το Τετελεσμένο Μυστήριο του Θεού», στην Αγγλική, σελίδα 274, τελευταία παράγραφο. Βλέπε επίσης τη Σκοπιά του Πύργου 15 Αυγούστου 1918, στην Αγγλική, σελίδα 249, για τη συνέλευση στο Μιλγουώκι και την επιστολή του Ρόδερφορδ.
b Όταν, μετά τους Βιβλικούς καιρούς, οι Εβραίοι χρησιμοποίησαν τα γράμματα της αλφαβήτου για νούμερα, δεν είχαν κανένα σύμβολο για το μηδέν, επειδή το σύστημά τους δεν περιείχε το μηδέν. Έτσι ο αριθμός 400 δε συμβολίστηκε με το γράμμα ντάλεθ και δύο μηδενικά, κι ο αριθμός 500 με το γράμμα χάυ με δύο μηδενικά. Ο αριθμός 400 συμβολίστηκε μ’ ένα Εβραϊκό γράμμα (ταου ), και ο αριθμός 500 συμβολίστηκε με δύο Εβραϊκά γράμματα (ταου κοφ ). Ο αριθμός ογδόντα συμβολίστηκε με το Εβραϊκό γράμμα πε ενώ ο αριθμός δέκα συμβολίστηκε μ’ ένα γράμμα γιοδ. Έτσι δεν υπήρχε καμιά πιθανότητα λάθους στο ταου πε (480) επειδή ξεχωρίζεται από το ταου κοφ πε (580).
[Εικόνα στη σελίδα 188]
Κ. Τ. Ρώσσελ
-
-
Αυξάνοντας τα Υπάρχοντα του ΒασιλιάΗ Χιλιετής Βασιλεία του Θεού Έχει Πλησιάσει
-
-
Κεφάλαιο 12
Αυξάνοντας τα Υπάρχοντα του Βασιλιά
1. (α) Ποια ερώτηση δημιουργείται σχετικά με τους συγκληρονόμους της Βασιλείας που βρίσκονται ακόμη ανάμεσά μας; (β) Ποιο γεγονός αποδεικνύεται όταν βλέπουμε να συμβαίνουν σ’ αυτούς τέτοια πράγματα;
ΑΦΟΥ όλες οι αποδείξεις δείχνουν ότι η χιλιετής βασιλεία του Θεού έχει πλησιάσει, δημιουργείται το εξής ερώτημα: Τι πρέπει να περιμένουμε από εκείνους οι οποίοι θα συμμετάσχουν με τον χιλιετή Βασιλιά του Θεού στην ουράνια κυβέρνηση; Όσο διάστημα είναι ανάμεσά μας, είναι καλό να τους παρατηρούμε όταν δοκιμάζονται και επιθεωρούνται για το πώς χειρίζονται εκείνα που ανήκουν στον ουράνιο Βασιλιά με τον οποίο έχουν κληθεί να βασιλεύσουν. Πώς φροντίζουν για όλα τα συμφέροντα που έχει ο ουράνιος Βασιλιάς πάνω στη γη; Αν βλέπουμε να γίνεται ανάμεσά μας μια δοκιμή και επιθεώρηση των συγκληρονόμων αυτής της Βασιλείας, αυτό παρέχει ισχυρή απόδειξη ότι ο Μεσσιανικός Βασιλιάς του Θεού κυβερνάει. Είναι παρών πάνω στον βασιλικό του θρόνο!
2, 3. (α) Ποια παραβολή του Ιησού, και ποιο μέρος της απάντησης του στο ερώτημα των αποστόλων του, βλέπουμε να εκτυλίσσεται; (β) Με ποια λόγια άρχισε εκείνη η παραβολή;
2 Αυτές οι ενδιαφέρουσες εξελίξεις που γίνονται και που μπορούν να δουν τα ανθρώπινα μάτια στη διάρκεια αυτού του εικοστού αιώνα προεικονίστηκαν για χάρη μας σε μια παραβολή που περιέλαβε ο Ιησούς Χριστός στην αξιοσημείωτη προφητεία του καθώς καθόταν πάνω στο Όρος των Ελαιών κοιτάζοντας την Ιερουσαλήμ, την ενδέκατη μέρα του ανοιξιάτικου μήνα Νισάν το έτος 33 μ.Χ. Έδινε ακόμη τη λεπτομερή απάντησή του στις ερωτήσεις που του υπέβαλαν οι απόστολοί του: «Πότε θέλουσι γίνει ταύτα, και τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος [συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ ];» (Ματθαίος 24:3) Μόλις είχε τελειώσει να λέει στους αποστόλους του την παραβολή των «δέκα παρθένων» και να τους δίνει ένα μάθημα από αυτή, και τώρα τους δίνει μια ακόμη παραβολή από την εκπλήρωση της οποίας θα γινόταν φανερό ότι η αόρατη παρουσία του έχει αρχίσει και βρίσκεται σε εξέλιξη. Αυτή η παραβολή ονομάζεται συνήθως «η παραβολή των ταλάντων». Αρχίζει ως εξής:
3 «Διότι θέλει ελθεί ως άνθρωπος, όστις αποδημών εκάλεσε τους δούλους αυτού και παρέδωκεν εις αυτούς τα υπάρχοντα αυτού, και εις άλλον μεν έδωκε πέντε τάλαντα, εις άλλον δε δύο, εις άλλον δε εν, εις έκαστον κατά την ιδίαν αυτού ικανότητα, και απεδήμησεν ευθύς».—Ματθαίος 25:14, 15.
4. (α) Σύμφωνα με τα συμφραζόμενα αυτής της παραβολής, τι σημαίνει η λέξη «ως» πλούσιος άνθρωπος που ταξίδεψε στο εξωτερικό και ανέθεσε πολύτιμα πράγματα στους δούλους του; (β) Ποιον εξεικονίζει αυτός ο «άνθρωπος», και γιατί;
4 Τι σημαίνει, όμως, το ότι είναι «ως» ένας πλούσιος άνθρωπος που αναθέτει τα υπάρχοντά του στους δούλους του πριν από την αναχώρησή του στο εξωτερικό; Είναι οι περιστάσεις που συνδέονται με τη Βασιλεία για την οποία ο Ιησούς Χριστός μιλούσε. Αυτό είναι φανερό από την προηγούμενη παραβολή του, την παραβολή των «δέκα παρθένων», την οποία εισήγαγε με τα εξής λόγια: «Τότε θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών με δέκα παρθένους, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου». (Ματθαίος 25:1) Αυτό είναι επίσης φανερό από την παραβολή που είπε ο Ιησούς μετά από την παραβολή των «ταλάντων». (Ματθαίος 25:31-34) Στην παραβολή που εξετάζουμε τώρα ο πλούσιος άνθρωπος που ταξιδεύει στο εξωτερικό είναι, βέβαια, ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Εκείνο που τον ρώτησαν ήταν το «σημείο» της παρουσίας του.
5. Με ποια προηγούμενη παραβολή μοιάζει από μερικές απόψεις η παραβολή των «ταλάντων», αλλά πώς οι δύο παραβολές διαφέρουν σχετικά με το σημείο το οποίο ήθελαν να δείξουν;
5 Αυτή η παραβολή των «ταλάντων» μοιάζει σε αρκετά χαρακτηριστικά με μια προηγούμενη παραβολή που έδωσε ο Ιησούς και που γενικά ονομάζεται «η παραβολή των μνων». Είναι αξιοσημείωτο ότι η παραβολή των «ταλάντων» είχε σκοπό να αποδείξει με την εκπλήρωσή της στις μέρες μας ότι η βασιλική παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού ήταν σε εξέλιξη, ενώ η παραβολή των «μνων» δόθηκε από τον Κύριο Ιησού για να δείξει στους ακροατές του ότι, τον καιρό εκείνο, η Μεσσιανική Βασιλεία θα ερχόταν στο μακρινό μέλλον. Γι’ αυτό η αφήγηση που εισάγει την παραβολή των μνων λέει: «Ενώ αυτοί ήκουον ταύτα, προσθέσας είπε παραβολήν». Γιατί; «Διότι ήτο πλησίον της Ιερουσαλήμ, και αυτοί ενόμιζον ότι η βασιλεία του Θεού έμελλεν ευθύς να φανή. Είπε λοιπόν· Άνθρωπός τις ευγενής υπήγεν εις χώραν μακράν, διά να λάβη εις εαυτόν βασιλείαν, και να υποστρέψη. Και καλέσας δέκα δούλους εαυτού, έδωκεν εις αυτούς δέκα μνας, και είπε προς αυτούς· Πραγματευθήτε εωσού έλθω». (Λουκάς 19:11-13) Έτσι επρόκειτο για ένα μακρινό ταξίδι σε μια μακρινή γη και για μια επιστροφή από εκεί, κι αυτό θα απαιτούσε πολύ χρόνο πριν ο ευγενής άνθρωπος γυρίσει πίσω με τη βασιλική του δύναμη.
6. (α) Τι είχε συμβεί δυο μόνο μέρες πριν δώσει ο Ιησούς την παραβολή για τα «τάλαντα», και ποιο πράγμα δεν έκανε την εμφάνισή του τότε; (β) Έτσι ποιο ερώτημα εγείρεται τώρα;
6 Επίσης, όταν ο Κύριος Ιησούς έδωσε την παραβολή του για τα «τάλαντα» η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού απείχε πολύ καιρό ακόμη· δεν επρόκειτο να εμφανιστεί αμέσως. Μόλις δυο μέρες προηγουμένως, την Κυριακή, 9 του Νισάν, του 33 μ.Χ., ο Ιησούς είχε κάνει τη θριαμβευτική του είσοδο στην Ιερουσαλήμ πάνω σε ένα πουλάρι ενός γαϊδουριού και τα χαρούμενα πλήθη είχαν φωνάξει, ‘Ευλογημένος αυτός που έρχεται στο όνομα του Ιεχωβά! Ευλογημένη η ερχόμενη βασιλεία του πατέρα μας Δαβίδ! Σώσε, παρακαλούμε, στα ύψη πάνω!’ Κι όμως η Βασιλεία δεν είχε φανερωθεί τότε. (Μάρκος 11:9, 10) Μήπως η Βασιλεία εκείνη κάνει την εμφάνισή της στις μέρες μας; Αυτό είναι το ζωτικό ερώτημα για μας τώρα! Από τον καιρό που ο Ιησούς ήταν εδώ με σάρκα έχει περάσει πολύς καιρός.
7, 8. (α) Πώς καθορίζουμε πότε άρχισε η εκπλήρωση της παραβολής των «ταλάντων»; (β) Πώς το επιβεβαιώνουν αυτό οι Πράξεις 1:2-5;
7 Η παραβολή των «ταλάντων», της οποίας η εκπλήρωση έχει σχέση με την παρουσία του Ιησού, άρχισε να εκπληρώνεται στις μέρες των αποστόλων πριν από δεκαεννέα αιώνες. Αυτός ο «άνθρωπος» της παραβολής, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, ήταν ακόμη μαζί τους προσωπικά μέχρι την ημέρα της ανάληψής του στον ουρανό, δέκα μέρες πριν από την τήρηση της Γιορτής της Πεντηκοστής στην Ιερουσαλήμ. Η παραβολή αρχίζει με τον άνθρωπο που είναι έτοιμος ‘να ταξιδέψει στο εξωτερικό’ και ο οποίος κάλεσε τους δούλους του και τους ανέθεσε τα υπάρχοντά του. Ο αναστημένος Ιησούς άρχισε ‘να ταξιδεύει στο εξωτερικό’ σε μια ‘μακρινή γη’ τη μέρα που αναλήφθηκε στον ουρανό και χάθηκε από τη θέα. Έτσι, πριν από εκείνο το γεγονός, πρέπει να είχε καλέσει τους ‘δούλους του’, τους τότε πιστούς μαθητές του, και πρέπει να είχε αναθέσει σ’ αυτούς τα υπάρχοντά του. Αυτός είναι ο λόγος, επίσης, που η παραβολή πρέπει να έχει αρχίσει μεταξύ του καιρού της ανάστασής του από τους νεκρούς και της ανάληψής του στην παρουσία του ουράνιου Πατέρα του. Σύμφωνα μ’ αυτό διαβάζουμε, στις Πράξεις 1:2-5:
8 «Μέχρι της ημέρας καθ’ ην ανελήφθη, [ο Ιησούς είχε υποθέσεις να τακτοποιήσει με τους μαθητές του. Αναλήφθηκε] αφού διά Πνεύματος Αγίου έδωκεν εντολάς εις τους αποστόλους, τους οποίους εξέλεξεν· εις τους οποίους και εφανέρωσεν εαυτόν ζώντα μετά το πάθος αυτού διά πολλών τεκμηρίων, εμφανιζόμενος εις αυτούς τεσσαράκοντα ημέρας και λέγων τα περί της βασιλείας του Θεού. Και συνερχόμενος μετ’ αυτών, παρήγγειλε να μη απομακρυνθώσιν από Ιεροσολύμων, αλλά να περιμένωσι την επαγγελίαν του Πατρός, την οποία ηκούσατε, είπε, παρ’ εμού· διότι ο μεν Ιωάννης εβάπτισεν εν ύδατι, σεις όμως θέλετε βαπτισθή εν Πνεύματι Αγίω ουχί μετά πολλάς ταύτας ημέρας».
9. (α) Πώς δείχνεται ο σκοπός του ταξιδιού του ανθρώπου στο εξωτερικό στην παραβολή των «ταλάντων»; (β) Ποιος ήταν ο σκοπός του ανθρώπου που πήγε σε μακρινή γη στην αντίστοιχη παραβολή των μνων, και πώς το επιβεβαίωσε αυτό ο Ιησούς στο Δείπνο του Κυρίου;
9 Η χώρα του «εξωτερικού» στην οποία ο «άνθρωπος» της παραβολής επρόκειτο να ταξιδέψει ήταν ο ίδιος ο ουρανός, όπου κατοικεί ο ουράνιος Πατέρας του Κυρίου Ιησού Χριστού. Το εδάφιο Λουκάς 19:12 μιλάει κατάλληλα γι’ αυτό τον ουρανό σαν μια «μακρινή γη». Στην παραβολή των «ταλάντων», ο Ιησούς δε μας λέει το σκοπό για τον οποίο ο «άνθρωπος» ταξίδεψε στο εξωτερικό. Υπονοεί, ωστόσο, ότι αυτό έγινε για να λάβει μια ειδική «χαρά» και στην πραγματικότητα να αυξήσει τα «υπάρχοντά» του για να γίνουν πιο «πολλά». Έτσι, όταν ο άνθρωπος αυτός πραγματοποίησε το σκοπό του ταξιδιού του στο εξωτερικό, μπήκε στη «χαρά» του σαν Κύριος εκείνων των «δούλων» τους οποίους είχε αφήσει πίσω. Η αντίστοιχη παραβολή των μνων δείχνει ότι ο σκοπός του ταξιδιού στο εξωτερικό ήταν να «λάβη εις εαυτόν βασιλεία και να υποστρέψη». Επομένως η κατοχή της βασιλείας ήταν η «χαρά» του. Για να δείξει ο Ιησούς ότι αυτός ήταν ο σκοπός που πήγαινε στον ουρανό, είπε στους πιστούς αποστόλους του αφού τους είχε δείξει πώς να γιορτάζουν κάθε χρόνο το Δείπνο του Κυρίου: «Όθεν εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, διά να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης μου εν τη βασιλεία μου, και να καθήσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ».—Λουκάς 22:29, 30.
10. Ποιους εξεικόνιζαν οι «δούλοι του» στην παραβολή, και πώς δείχνεται ότι αυτοί δέχονταν αυτή την ονομασία;
10 Στην παραβολή, οι «δούλοι του» ήταν οι βαφτισμένοι εκείνοι μαθητές του Ιησού Χριστού που βρίσκονταν σε γραμμή να καθήσουν σε θρόνους στη «βασιλεία των ουρανών». Ακόμη και οι απόστολοι δεν ντρέπονταν να ομολογήσουν ότι ήταν οι «δούλοι» του Κυρίου Ιησού. Για παράδειγμα, η δεύτερη επιστολή του Πέτρου αρχίζει με τα λόγια: «Συμεών Πέτρος, δούλος και απόστολος του Ιησού Χριστού». (2 Πέτρου 1:1) Αρχίζοντας την εισαγωγή του τελευταίου βιβλίου της Αγίας Γραφής, της Αποκάλυψης, ο απόστολος Ιωάννης λέει ότι ο Ιησούς Χριστός «εφανέρωσεν αυτά αποστείλας διά του αγγέλου αυτού εις τον δούλον αυτού Ιωάννην». (Αποκάλυψις 1:1) Ο μαθητής Ιούδας αρχίζει την επιστολή του λέγοντας: «Ιούδας, δούλος Ιησού Χριστού, αδελφός δε Ιακώβου». (Ιούδας 1) Ο μαθητής Ιάκωβος αρχίζει την επιστολή του με τα λόγια: «Ιάκωβος, δούλος του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, προς τας δώδεκα φυλάς τας διεσπαρμένας». (Ιακώβου 1:1) Ο απόστολος Παύλος αρχίζει την επιστολή του στους Φιλιππησίους: «Παύλος και Τιμόθεος, δούλοι του Ιησού Χριστού, προς πάντας τους αγίους εν Χριστώ Ιησού τους όντας εν Φιλίπποις».—Φιλιππησίους 1:1.
Η ΑΝΑΘΕΣΗ ΤΩΝ «ΥΠΑΡΧΟΝΤΩΝ ΤΟΥ»
11. Τι είδους πράγματα δεν ήταν τα «υπάρχοντα» που ο Ιησούς σαν «άνθρωπος» της παραβολής άφησε στους «δούλους» του;
11 Οι μαθητές που βάδιζαν για την ουράνια βασιλεία ήταν οι «δούλοι» τους οποίους κάλεσε ο Ιησούς Χριστός πριν αναχωρήσει και αφήσει τη γη, και σ’ αυτούς ανέθεσε τα «υπάρχοντά του». (Ματθαίος 25:14) Ποια ήταν αυτά τα υπάρχοντα; Αυτός δεν άφησε πίσω υλικά υπάρχοντα για τους μαθητές του, όπως σπίτια, χωράφια, ρούχα, χρήματα στην τράπεζα. Άφησε πίσω την ηλικιωμένη μητέρα του Μαρία και τους ετεροθαλείς αδελφούς του και αδελφές του όταν πέθανε πάνω στον πάσσαλο βασανισμού στον Γολγοθά, και σ’ αυτούς αφέθηκε οποιαδήποτε υλική περιουσία για να επωφεληθούν απ’ αυτή σύμφωνα με το Νόμο του Μωυσή. Και στη διάρκεια που ήταν δραστήριος στο κήρυγμα και τη διδασκαλία της βασιλείας του Θεού για τριάμισι περίπου χρόνια δε συσσώρευε για τον εαυτό του «θησαυρούς επί της γης», αλλά επιδίωκε πρώτα τη βασιλεία του ουράνιου Πατέρα του. (Ματθαίος 6:19, 20, 33· 12:46, 47· 24:3-47· Πράξεις 1:14) Τότε, τι άφησε πίσω του για να το αναθέσει στους «δούλους» του;
12, 13. (α) Τι ήταν λοιπόν αυτό που άφησε ο Ιησούς σαν «υπάρχοντά» του; (β) Πώς αποδεικνύεται αυτή η άποψη απ’ αυτά που είπε ο Ιησούς στους αποστόλους του κοντά στο πηγάδι του Ιακώβ στη Σαμάρεια;
12 Άφησε ένα θεμέλιο για περαιτέρω Χριστιανικό έργο, έναν καλλιεργημένο αγρό στον οποίο θα μπορούσε να συνεχιστεί με αποτελέσματα περισσότερο κήρυγμα των καλών νέων της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού και της μαθήτευσης Χριστιανών μαθητών. Άφησε ένα δρόμο προετοιμασμένο για τους μαθητές «δούλους» του. Ήδη το έτος 30 μ.Χ., όταν προχωρούσαν μέσα από τη Σαμάρεια και αφού είχε κηρύξει σε μια Σαμαρείτισσα στην «πηγή του Ιακώβ» κοντά στη Σιχάρ, ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του:
13 «Ιδού, σας λέγω, υψώσατε τους οφθαλμούς σας και ίδετε τα χωράφια, ότι είναι ήδη λευκά προς θερισμόν. Και ο θερίζων λαμβάνει μισθόν και συνάγει καρπόν εις ζωήν αιώνιον, διά να χαίρη ομού και ο σπείρων και ο θερίζων. Διότι κατά τούτο αληθεύει ο λόγος, ότι άλλος είναι ο σπείρων και άλλος ο θερίζων. Εγώ σας απέστειλα να θερίζητε εκείνο, εις το οποίον σεις δεν εκοπιάσατε· άλλοι εκοπίασαν, και σεις εισήλθετε εις τον κόπον αυτών».—Ιωάννης 4:35-38.
14. (α) Ποια σύγκριση μπορεί να γίνει ανάμεσα στη δημόσια ζωή του Ιωάννη του Βαφτιστή και του Ιησού Χριστού; (β) Ανάμεσα σε ποιους και με ποιο τρόπο άφησε ο Ιησούς έναν καλλιεργημένο αγρό ικανό για περαιτέρω παραγωγικότητα;
14 Για έξι περίπου μήνες ο Ιωάννης ο Βαφτιστής είχε υπηρετήσει σαν πρόδρομος του Ιησού και είχε κηρύξει: «Μετανοείτε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών». Και μετά τη φυλάκιση του Ιωάννη το έτος 30 μ.Χ., ο Ιησούς είχε αναλάβει το ίδιο άγγελμα. Για τα επόμενα τρία χρόνια ο Ιησούς έμενε σταθερός στο κήρυγμα του αγγέλματος εκείνου και δίδασκε τους ανθρώπους κάθε φορά που έβρισκε την ευκαιρία. Η ελεύθερη δημόσια δράση του Ιωάννη του Βαφτιστή ήταν πολύ σύντομη, διήρκεσε μόνο ένα χρόνο, αλλά η δημόσια και η ιδιωτική δράση του Ιησού διήρκεσε τρεις φορές περισσότερο. Μπορεί να λεχθεί ότι και οι δύο άντρες έκαναν ένα έργο σποράς και ότι ο Ιησούς συνέχισε εκεί που είχε σταματήσει ο Ιωάννης. Ο Ιησούς άρχισε να θερίζει μαθητές, αλλά δε σύναξε όλους εκείνους που θα μπορούσαν να θεριστούν από τη δράση του στον αγρό. (Ματθαίος 4:12-23· 3:1-7) Ακόμη, ο Ιησούς, μέσω της δημόσιας δράσης του που περιλάμβανε τον βίαιο θάνατό του και την ανάστασή του από τους νεκρούς, είχε εκπληρώσει τις Βιβλικές προφητείες σχετικά με τον υποσχεμένο Μεσσία, και αυτό ήταν δημόσια γνωστό σ’ όλους. Αυτό το γεγονός είχε επίδραση πάνω στους Ιουδαίους που ζούσαν στην περιοχή στην οποία ο Ιησούς Χριστός έγινε η πιο αντιλεγόμενη δημόσια μορφή των καιρών εκείνων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα έναν καλλιεργημένο αγρό για την παραγωγή Χριστιανών μαθητών.
15. (α) Έτσι ποιο πολύτιμο πράγμα με δυνατότητες άφησε ο Ιησούς στους μαθητές του; (β) Σε πόσους άφησε στην αρχή αυτά τα «υπάρχοντα»;
15 Έτσι ο Ιησούς έβαλε στον αγρό των ανθρώπων στον οποίο εργαζόταν μια δυνατότητα, μια κρυμμένη δύναμη και ικανότητα να παράγει μαθητές, μια προετοιμασμένη κατάσταση του αγρού που ήταν έτοιμος να ανταποκριθεί ευνοϊκά στο μελλοντικό έργο των μαθητών του Ιησού. Αυτός ο προετοιμασμένος αγρός ή οι δυνατότητες (οι Χριστιανικές δυνατότητες) για την καλλιέργεια και το θερισμό Χριστιανών μαθητών ήταν αυτό που αποτελούσε τα «υπάρχοντα» του αναστημένου Κυρίου Ιησού Χριστού. Αυτό ήταν εκείνο που ανέθεσε στους μαθητές δούλους του. Μετά την ανάστασή του από τους νεκρούς είχε εμφανιστεί «εις πεντακοσίους και επέκεινα αδελφούς διά μιας», αλλά κατόπιν τη μέρα της Γιορτής της Πεντηκοστής υπήρχαν μόνο 120 μαθητές συγκεντρωμένοι στο ανώγειο στην Ιερουσαλήμ και αυτοί ήταν οι πρώτοι που έλαβαν το άγιο πνεύμα όταν εκχύθηκε από τον ουρανό. (1 Κορινθίους 15:6· Ματθαίος 28:16-18· Πράξεις 1:13-15) Επομένως, υπήρχαν τουλάχιστον εκατόν είκοσι Χριστιανοί «δούλοι» στους οποίους ανέθεσε τα «υπάρχοντά» του πριν ταξιδέψει στο εξωτερικό ανεβαίνοντας στον ουράνιο Πατέρα του.
16. Σε τι ποσόν χρημάτων ανέρχονταν τα «υπάρχοντα» του ανθρώπου, και πώς μοίρασε αυτός αυτά τα «υπάρχοντα» στους «δούλους» του;
16 Πώς έγινε η διανομή των «υπαρχόντων» του, και πάνω σε ποια βάση; Διαβάζουμε: «Και εις άλλον μεν έδωκε πέντε τάλαντα, εις άλλον δε δύο, εις άλλον δε εν· εις έκαστον κατά την ιδίαν αυτού ικανότητα, και απεδήμησεν». (Ματθαίος 25:15) Έτσι οχτώ (8) αργυρά τάλαντα εξεικόνιζαν τα «υπάρχοντά» του τα οποία διένειμε στους δούλους του. Τον καιρό εκείνο στον πρώτο αιώνα αυτό αντιπροσώπευε αρκετά πλούτη, γιατί κάθε αργυρό τάλαντο ισοδυναμούσε με εξήντα (60) μνες ή γύρω στα 850 δολάρια ΗΠΑ. Ο δούλος που έλαβε ένα αργυρό τάλαντο είχε αυτό το ποσόν για να το χρησιμοποιήσει· ο δούλος που έλαβε δύο τάλαντα έλαβε διπλάσιο ποσόν χρημάτων· εκείνος που έλαβε πέντε τάλαντα έλαβε πενταπλάσιο ποσόν. Κάθε δούλος έλαβε το ποσόν των χρημάτων που αντιστοιχούσε στην «ιδίαν αυτού ικανότητα» για να χρησιμοποιήσει αυτό το ποσόν και να το εμπορευτεί. Ο πλούσιος άνθρωπος ήξερε καλά τους δούλους του και τις ικανότητές τους.
17. (α) Τι είδους ικανότητες είχαν οι «δούλοι» της παραβολής, αλλά τι θα πούμε για την εκπλήρωση της παραβολής; (β) Ποιοι έλαβαν τη μεγαλύτερη ευθύνη στην παραγωγή, και ποιοι στην εκπλήρωση;
17 Στην παραβολή, οι ικανότητες ήταν φυσικές ικανότητες ή ικανότητες που οι δούλοι είχαν καλλιεργήσει και αναπτύξει. Στην εκπλήρωση της παραβολής των «ταλάντων», η «ικανότητα» δεν είναι μια απλή σωματική ή διανοητική ικανότητα, μολονότι οι ικανότητες τέτοιου είδους μπορεί να είναι πολύτιμες και εξυπηρετικές. Μάλλον, η «ικανότητα» εξεικονίζει τις πνευματικές δυνατότητες που πρέπει να υπάρχουν στον Χριστιανό δούλο ο οποίος είναι στη γραμμή για την ουράνια βασιλεία. Ο ζήλος, η προθυμία, η έντονη επιθυμία που έχει ο Χριστιανός δούλος συμβάλλουν στις δυνατότητες που έχει να χρησιμοποιήσει τον πνευματικό πλούτο που έχει ανατεθεί στη φροντίδα του. Εκείνος που λαβαίνει αυτό που εξεικονίζεται από τα πέντε τάλαντα ανάλογα με την ικανότητά του, φέρνει, βέβαια, τη μεγαλύτερη ευθύνη. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός έθεσε έτσι πάνω στους αποστολικούς δούλους του τη μεγαλύτερη ευθύνη, και αυτοί είχαν να κάνουν ένα σκαπανικό έργο σε μεγάλη κλίμακα, καθώς και να είναι δευτερεύοντα θεμέλια της Χριστιανικής εκκλησίας.—Αποκάλυψις 21:14· Εφεσίους 2:20-22.
18. (α) Τι εξεικόνιζε το γεγονός ότι οι «δούλοι» ήταν μόνο τρεις; (β) Στην παραβολή οι «δούλοι» ήταν όλοι άντρες, αλλά τι θα πούμε για την εκπλήρωση;
18 Ο Κύριος Ιησούς Χριστός έχει, βέβαια, περισσότερους από τρεις πνευματικούς «δούλους» για τους οποίους έχει συνάψει διαθήκη για την ουράνια βασιλεία. Έτσι οι τρεις «δούλοι» της παραβολής παριστάνουν τρεις αντίστοιχες τάξεις υποψήφιων κληρονόμων της ουράνιας βασιλείας. Πρέπει να θυμούμαστε ότι η γεννημένη από το πνεύμα Χριστιανική εκκλησία περιλαμβάνει πολλές γυναίκες που πιστεύουν. Τη μέρα της Γιορτής της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. η μητέρα του Ιησού Μαρία ήταν απ’ αυτές τις γυναίκες, και πιθανόν η Μαρία και η Μάρθα από την πόλη της Βηθανίας κοντά στην Ιερουσαλήμ να ήταν ανάμεσα στις ‘μερικές γυναίκες’ που αναφέρονται στις Πράξεις 1:14, οι οποίες έλαβαν το άγιο πνεύμα εκείνη την αξιοσημείωτη μέρα της Πεντηκοστής. (Ιωάννης 11:1-45) Επίσης, όταν ο Ευαγγελιστής Φίλιππος κάτω από την πίεση του διωγμού στην Ιερουσαλήμ πήγε βόρεια στη Σαμάρεια, βρήκε εκεί Σαμαρείτισσες που πίστευαν, γιατί διαβάζουμε: «Ότε όμως επίστευσαν εις τον Φίλιππον ευαγγελιζόμενον τα περί της βασιλείας του Θεού και του ονόματος του Ιησού Χριστού, εβαπτίζοντο άνδρες τε και γυναίκες».—Πράξεις 8:12.
19. (α) Στην παραβολή, τι περίμενε ο «άνθρωπος» να κάνουν οι δούλοι του με τα «υπάρχοντά» του; (β) Τι περιμένει ο Ιησούς Χριστός για τα «υπάρχοντα» που άφησε στους μαθητές «δούλους» του;
19 Στην παραβολή, ο άνθρωπος που ταξίδεψε περίμενε από τους δούλους του να εμπορευτούν εκείνα τα τάλαντα στη διάρκεια της απουσίας του και να τα αυξήσουν. Δεν επιθυμούσε να μείνουν τα χρήματα αχρησιμοποίητα και μη παραγωγικά. Το ίδιο και ο Κύριος Ιησούς Χριστός όταν ανέθετε στους μαθητές «δούλους» του όλα τα υπάρχοντά του πάνω στη γη περίμενε απ’ αυτούς, και μάλιστα, τους διέταξε, να μην αφήσουν τον προετοιμασμένο, καλλιεργημένο αγρό που τους είχε αναθέσει χωρίς περαιτέρω φροντίδα και καλλιέργεια ώστε να μην παραγάγει περισσότερα. Ούτε έπρεπε ο αγρός να αφεθεί στις αρχικές του διαστάσεις χωρίς να προστεθεί σ’ αυτόν, να επεκταθεί, να μεγαλώσει. Όχι, αλλά ο απών Κύριος Ιησούς Χριστός περίμενε αύξηση, και, συνεπώς, η παράλειψη για αύξηση θα είχε σαν αποτέλεσμα τιμωρία για εκείνον που δε ζούσε σύμφωνα με την ευθύνη του.
ΕΜΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΙ ΤΑ «ΤΑΛΑΝΤΑ»
20. Τι περίμενε ο «άνθρωπος» από τους δούλους στους οποίους είχε εμπιστευθεί τα τάλαντα, και πώς η ανταπόκρισή τους σ’ αυτές τις προσδοκίες αντάμειψε τους δούλους;
20 Οι δούλοι της παραβολής ήξεραν, ακόμη και αν δεν τους είχε λεχθεί συγκεκριμένα, ότι έπρεπε να φέρουν κάποια αύξηση. Η παραβολή το κάνει αυτό σαφές, γιατί διαβάζουμε: «Υπήγε δε ο λαβών τα πέντε τάλαντα και εργαζόμενος δι’ αυτών έκαμεν άλλα πέντε τάλαντα. Ωσαύτως και ο τα δύο εκέρδησε και αυτός άλλα δύο». (Ματθαίος 25:16, 17) Προφανώς, αυτοί οι δύο δούλοι δεν κατέθεσαν τα χρήματα σε κάποια τράπεζα αφήνοντάς τα να αποφέρουν τόκο με τις ενέργειες των τραπεζιτών· αλλά τα εμπορεύτηκαν οι ίδιοι σε εμπορικές επιχειρήσεις με επιδεξιότητα και διάκριση και οξύνοια. Οι προσωπικές προσπάθειές τους απέδωσαν, γιατί τα αντίστοιχα χρήματά τους διπλασιάστηκαν σε ποσότητα. Καθένας χρησιμοποίησε την «ιδίαν αυτού ικανότητα», με οσιότητα και αφοσίωση στον ιδιοκτήτη του, και έδειξαν επιθυμία να κερδίσουν την επιδοκιμασία του.
21, 22. Πώς θα αυξάνονταν τα «υπάρχοντα» του Ιησού Χριστού σε ποσότητα, και σε ποια έκταση; Πάνω σε ποια περιοχή;
21 Πώς, τώρα, στην εκπλήρωση της παραβολής διπλασιάζεται το μερίδιο των «υπαρχόντων» του Κυρίου Ιησού Χριστού που ανατίθεται στους υποψήφιους κληρονόμους της Βασιλείας; Ο Κύριος Ιησούς είπε πώς αυτό έπρεπε να γίνει και η Βιβλική αφήγηση παρέχει παραδείγματα για το πώς έγινε αυτό πριν από δεκαεννέα αιώνες. Λίγες μέρες πριν από την ανάληψή του στον ουρανό ο Κύριος Ιησούς υλοποιήθηκε και εμφανίστηκε στους μαθητές του σε έναν προκαθορισμένο τόπο σε ένα βουνό στην επαρχία της Γαλιλαίας. Εκεί τους είπε: «Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος». (Ματθαίος 28:16-20) Αλλά τη μέρα της ανάληψής του στον ουρανό ήταν ακόμη πιο συγκεκριμένος για την πορεία που έπρεπε να πάρει το έργο της αύξησης των «υπαρχόντων» του. Για το ζήτημα αυτό διαβάζουμε:
22 «Εκείνοι λοιπόν συνελθόντες ηρώτων αυτόν, λέγοντες· Κύριε, τάχα εν τω καιρώ τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ; Είπε δε προς αυτούς· Δεν ανήκει εις εσάς να γνωρίζητε τους χρόνους ή τους καιρούς, τους οποίους ο Πατήρ έθεσεν εν τη ιδία αυτού εξουσία, αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ’ υμάς, και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης».—Πράξεις 1:6-8.
23. (α) Σε ποιες περιοχές περιόρισε ο Ιησούς το κήρυγμα και τη διδασκαλία του, και με ποιο αποτέλεσμα; (β) Πού, επομένως, βρήκαν οι μαθητές τα «υπάρχοντα» του Χριστού, για να εργαστούν μέχρι τον κατάλληλο καιρό ποιου πράγματος;
23 Στη διάρκεια της επίγειας δράσης του σαν κήρυκας και δάσκαλος της Βασιλείας, ο Ιησούς είχε περιορίσει τις προσπάθειές του στην Ιερουσαλήμ και στις επαρχίες της Γαλιλαίας και της Ιουδαίας (περιλαμβανομένης και της Σαμάρειας) και στην Περαία, στην Ανατολική όχθη του Ιορδάνη Ποταμού. Στις περιοχές εκείνες ο Ιησούς είχε παραγάγει προετοιμασμένες, καλλιεργημένες συνθήκες ανάμεσα στους Ιουδαίους και τους Σαμαρείτες για να κάνει περισσότερους μαθητές. Αυτή την κατάσταση σ’ εκείνες τις περιοχές έπρεπε να εκμεταλλευτούν οι μαθητές για να αυξήσουν τον αριθμό των Χριστιανών μαθητών· ήταν τα «υπάρχοντα» που ο Ιησούς ο Κύριός τους ανέθεσε σ’ αυτούς σαν «δούλους». Έτσι, πρώτα απ’ όλα, έπρεπε να εργαστούν σ’ εκείνες τις προετοιμασμένες περιοχές ως τον καιρό ή την εποχή που ο ουράνιος Πατέρας κρατούσε στη δικαιοδοσία του. Αυτό έπρεπε να το κάνουν, έχοντας υπόψη ότι «ο Ιησούς Χριστός έγινε διάκονος της περιτομής υπέρ της αληθείας του Θεού, διά να βεβαιώση τας προς τους πατέρας επαγγελίας».—Ρωμαίους 15:8.
24. (α) Πώς οι μαθητές, αφού έλαβαν άγιο πνεύμα, άρχισαν να εργάζονται αμέσως με τα «υπάρχοντα» του Κυρίου τους, και με ποια ποσότητα παραγωγής; (β) Ποιον αγρό για παραγωγικότητα βρήκαν οι Ιουδαίοι που πίστεψαν όταν επέστρεψαν στις πατρίδες τους μετά την Πεντηκοστή;
24 Σε αρμονία μ’ αυτό οι μαθητές «δούλοι» τον καιρό εκείνο χρησιμοποίησαν σαν κεφάλαιο τον προετοιμασμένο, καλλιεργημένο αγρό που ο Κύριος Ιησούς τους είχε αναθέσει σαν τα «υπάρχοντά» του για τα οποία είχε εργαστεί, και αυτοί εργάστηκαν με εκείνο τον πνευματικό αγρό για να παραγάγουν μια αύξηση μαθητών. Αυτό το έκαναν αμέσως, από την ίδια εκείνη μέρα της Γιορτής της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., στην Ιερουσαλήμ, και αμέσως υπήρξε παραγωγή από τρεις χιλιάδες περίπου βαφτισμένους οι οποίοι τέθηκαν στο δρόμο για τη Βασιλεία με το να βαφτιστούν με άγιο πνεύμα. Όλοι αυτοί ήταν άτομα περιτμημένα, είτε φυσικοί Ιουδαίοι είτε προσήλυτοι στην Ιουδαϊκή πίστη. Τα υπάρχοντα του Κυρίου Ιησού που είχαν ανατεθεί στους μαθητές εξακολούθησαν να χρησιμοποιούνται ακόμη περισσότερο, κι έτσι ύστερα από λίγο καιρό ο αριθμός των μαθητών στην Ιερουσαλήμ είχε φτάσει τις ‘πέντε περίπου χιλιάδες’. (Πράξεις 4:4) Χωρίς αμφιβολία, εκατοντάδες από εκείνους τους Ιουδαίους και τους προσήλυτους που έφυγαν από την Ιερουσαλήμ μετά τον εορτασμό της Πεντηκοστής και γύρισαν στα σπίτια τους στα διάφορα μέρη της γης βρήκαν έναν αγρό για δράση για χάρη της Χριστιανοσύνης ανάμεσα στους πατριώτες τους Ιουδαίους.
25. (α) Πώς είχε ήδη εργαστεί ο Ιησούς για μερικά «υπάρχοντα» στην περίπτωση Ιουδαίων και προσήλυτων που παρακολουθούσαν τις γιορτές στην Ιερουσαλήμ; (β) Πώς ο διωγμός έκανε τη Χριστιανική πίστη να απλωθεί σε μακρινές Ιουδαϊκές κοινότητες;
25 Πιθανόν, πολλοί από εκείνους τους Ιουδαίους και τους προσήλυτους που επέστρεφαν στην πατρίδα τους να είχαν έρθει σε επαφή με τον Ιησού Χριστό και να τον είχαν ακούσει σε προηγούμενες επισκέψεις τους στην Ιερουσαλήμ για να παρακολουθήσουν όλες τις γιορτές. Αν είχε πραγματικά συμβεί αυτό, τότε ο Ιησούς είχε παραγάγει μια προετοιμασμένη, καλλιεργημένη κατάσταση στην περίπτωση εκείνων των επισκεπτών Ιουδαίων και προσήλυτων, και οι απόστολοι και οι Χριστιανοί μαθητές στην Ιερουσαλήμ επωφελήθηκαν απ’ αυτό το μέρος των υπαρχόντων του Ιησού και έκαναν αυτά τα «υπάρχοντα» παραγωγικά. (Ιωάννης 12:20-29· Πράξεις 2:5-11) Γι’ αυτό και πριν ακόμη ο απόστολος Παύλος πάει στη Ρώμη, στην Ιταλία, υπήρχε εκεί μια εκκλησία από πολλούς Χριστιανούς. (Ρωμαίους 1:1-7· 15:22-24) Επίσης, ο διωγμός που σηκώθηκε στην Ιερουσαλήμ εναντίον των μαθητών του Ιησού είχε σαν αποτέλεσμα τη διάδοση της Χριστιανικής πίστης σε πολλούς Ιουδαίους έξω από τις Ιουδαϊκές επαρχίες. Στο εδάφιο Πράξεις 11:19 είναι γραμμένο: «Οι μεν λοιπόν διασκορπισθέντες εκ του διωγμού του γενομένου διά τον Στέφανον, επέρασαν έως Φοινίκης και Κύπρου και Αντιοχείας, εις μηδένα κηρύττοντες τον λόγον, ειμή μόνον εις Ιουδαίους».
26. (α) Ως πότε συνεχίστηκε το έργο μαθήτευσης μόνο στον Ιουδαϊκό αγρό και μέχρι ποιο γεγονός; (β) Πώς το έργο σ’ αυτόν τον νέο αγρό κατέληξε στην αύξηση των πνευματικών «ταλάντων»;
26 Αυτός ο περιορισμός της αύξησης των «υπαρχόντων» του απόντος Κυρίου Ιησού Χριστού μόνο στους Ιουδαίους και στους Ιουδαίους προσήλυτους συνεχίστηκε ως το φθινόπωρο του έτους 36 μ.Χ. Τότε έφθασε ο καιρός για την αύξηση του αριθμού των Χριστιανών μαθητών και σε άλλες περιοχές, όπως ακριβώς είχε προστάξει ο ίδιος ο Ιησούς, όταν είπε: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς», και «θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες . . . έως εσχάτου της γης». (Ματθαίος 28:19, 20· Πράξεις 1:8) Τότε ήταν ο κατάλληλος καιρός για τους Ιουδαίους μαθητές, στους οποίους ο Ιησούς είχε αναθέσει τα πνευματικά «τάλαντά» του, να χρησιμοποιήσουν εκείνα τα «υπάρχοντά» του για να κάνουν περισσότερα πνευματικά «τάλαντα». Αυτό άρχισε με τη δράση από μέρους της τάξης των πέντε ταλάντων, όταν ο απόστολος Πέτρος στάλθηκε στη Ρωμαϊκή πρωτεύουσα της Ιουδαίας στην Καισάρεια να προσηλυτίσει τον Κορνήλιο για να γίνει μαθητής του Ιησού Χριστού. (Πράξεις 10:1-11:18) Μ’ αυτό το γεγονός άνοιξε ο δρόμος για τη μαθήτευση όλου του κόσμου των Εθνών, δηλαδή, του μη Ιουδαϊκού κόσμου. Αυτή ήταν μια περιοχή που δεν «ανήκε» στον Ιησού Χριστό πάνω στη γη σαν διορισμός που του είχε δώσει ο Ιεχωβά Θεός για να σπείρει και να θερίσει και να κάνει μαθητές.—Ματθαίος 15:24.
27. Τι απαιτούσε από μέρους των Ιουδαίων μαθητών αυτό το άνοιγμα μιας παγκόσμιας περιοχής για παραγωγικότητα;
27 Εδώ τώρα υπήρχε μια περιοχή στην οποία ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός σαν σκαπανέας για τους μαθητές του δεν είχε αφήσει ένα λαό σε μια προετοιμασμένη, καλλιεργημένη κατάσταση για να χρησιμοποιηθεί για την αύξηση της Χριστιανικής εκκλησίας. Με το όφελος και το πλεονέκτημα και την ώθηση αυτών που είχε κάνει ο Ιησούς προμηθεύοντας τον αρχικό αγρό κάτω από καλλιέργεια, αυτοί μπορούσαν τώρα σαν έμπειροι, ικανοί εργάτες να σπείρουν το σπόρο και να καλλιεργήσουν τις δυνατότητες της αύξησης και μ’ αυτό τον τρόπο να προσθέσουν κι άλλους αγρούς για την παραγωγή μαθητών του Ιησού του Μεσσία. Αυτό απαιτούσε από μέρους τους προσπάθειες σκαπανέα, και απαιτούσε θάρρος, ειλικρινή προσπάθεια, άσκηση από μέρους τους μεγάλης προσοχής και εμμονής για να μη συμβεί κάποια ζημιά. Δεν έχτιζαν πια πάνω στο θεμέλιο που είχε θέσει κάποιος άλλος, αλλά οι ίδιοι έκαναν όλες τις προκαταρκτικές εργασίες για μαθήτευση σε μια εντελώς καινούργια περιοχή. Αυτό έδειχνε υπακοή στον Κύριό τους.—Ρωμαίους 15:17-21.
28, 29. (α) Πώς οι μετέπειτα μαθητές «δούλοι» του Χριστού εργάστηκαν σύμφωνα με την ικανότητά τους ακολουθώντας το παράδειγμα που έθεσαν οι μαθητές του πρώτου αιώνα; (β) Ποιος υπήρξε ο πιο ζωτικός παράγοντας για την αύξηση;
28 Οι απόστολοι και άλλοι μαθητές του Ιησού Χριστού τον πρώτο αιώνα έθεσαν το υπόδειγμα για το πώς να χρησιμοποιούνται τα συμβολικά «τάλαντα» που τους είχαν ανατεθεί. Αυτοί αύξησαν τον αριθμό των ταλάντων του Κυρίου τους κατά εκατό τοις εκατό. Η τάξη των Χριστιανών «δούλων» στους οποίους είχαν ανατεθεί τα «πέντε τάλαντα» των «υπαρχόντων» του Κυρίου, έκαναν πέντε τάλαντα ακόμη. Η τάξη των «δούλων» του Χριστού που ήταν υπεύθυνοι για τα δύο τάλαντα που ανήκαν στον Κύριό τους έκαναν δύο τάλαντα ακόμη. Κατ’ αναλογία, κάθε τάξη έκανε μια αύξηση εκατό τοις εκατό, ώστε καθένας έκανε το καλύτερο που μπορούσε, και κανείς δεν ήταν καλύτερος από κάποιον άλλον. Έκανε το καλύτερο που μπορούσε να αναμένεται απ’ αυτόν. Καθένας έκανε το καλύτερό του ανάλογα με την «ικανότητα αυτού». Ωστόσο, η αύξηση που έγινε με τα υπάρχοντα του Κυρίου τους δεν οφειλόταν αποκλειστικά στη χρήση της «ικανότητος» κάθε «δούλου». Υπήρχε κι ένας άλλος παράγοντας που έπαιζε ρόλο σ’ αυτό το ζήτημα, και αυτός ήταν ο πιο σπουδαίος παράγοντας απ’ όλους. Σ’ αυτόν τον παράγοντα αναφέρεται ο απόστολος Παύλος όταν μιλάει συγκριτικά για τη δική του υπηρεσία και για την υπηρεσία του εύγλωττου μαθητή Απολλώ, λέγοντας:
29 «Τις λοιπόν είναι ο Παύλος, και τις ο Απολλώς, παρά υπηρέται, διά των οποίων επιστεύσατε, και όπως ο Κύριος έδωκεν εις έκαστον; Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξησεν· ώστε ούτε ο φυτεύων είναι τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο Θεός ο αυξάνων. Ο φυτεύων δε και ο ποτίζων είναι εν· και έκαστος θέλει λάβει τον εαυτού μισθόν κατά τον κόπον αυτού. Διότι του Θεού είμεθα συνεργοί· σεις είσθε του Θεού αγρός, του Θεού οικοδομή».—1 Κορινθίους 3:5-9.
30. (α) Σε ποιον, επομένως, πρέπει να αποδοθεί κατά κύριο λόγο η αύξηση; (β) Ποια απόδειξη υπήρχε για την αύξηση στην περιοχή που καλλιεργούνταν από τους μαθητές τον πρώτο αιώνα;
30 Επομένως ο Θεός είναι Εκείνος ο οποίος πρέπει να τιμηθεί με την αύξηση, και οι «δούλοι» του Χριστού είναι απλώς τα όργανα που αυτός ευαρεστείται να χρησιμοποιεί για να φέρει την αύξηση. Αυτός βοηθάει τους «δούλους» να φέρουν σε πέρας τις ευθύνες τους. Εφοδιάζει τους «δούλους» με ό,τι χρειάζονται για να εκτελέσουν με επιτυχία το έργο να κάνουν μαθητές από ανθρώπους όλων των εθνών. Έτσι αυξάνει η προετοιμασμένη, καλλιεργημένη περιοχή που παράγει μαθητές την οποία ο Γιος του Θεού άφησε στους πιστούς μαθητές του όταν αναχωρούσε, γιατί κι άλλες περιοχές αυτού του είδους δημιουργούνται σ’ ολόκληρη τη γη με το να υπακούνε οι «δούλοι» του Χριστού στις εντολές του και με το να μιμούνται το παράδειγμά του. Τι απόδειξη υπήρχε γι’ αυτό στον πρώτο αιώνα μ.Χ.; Η εξής: εκκλησίες μαθητών που ήταν κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών σχηματίστηκαν έξω από την Ιερουσαλήμ και από όλη την Ιουδαία και από τη Γαλιλαία και από τη Σαμάρεια. Ιδρύθηκαν εκκλησίες στην Ασία, στην Αφρική, στην Ευρώπη και στα νησιά της Μεσογείου.
31. Σαν παράδειγμα για τα προηγούμενα, τι αποδεικνύει σχετικά με τον Πέτρο η τοποθεσία από την οποία αυτός έγραψε την πρώτη του επιστολή;
31 Για παράδειγμα, πάρτε τον απόστολο Πέτρο. Αυτός ήταν ένας από τους τέσσερις μαθητές οι οποίοι, αφού άκουσαν τον Ιησού να προλέγει την καταστροφή του μεγαλόπρεπου ναού στην Ιερουσαλήμ, του έκαναν το ερώτημα: «Πότε θέλουσι γίνει ταύτα, και τι το σημείον όταν ταύτα πάντα μέλλωσι να συντελεσθώσιν;» (Μάρκος 13:1-4) Γύρω στα τριάντα χρόνια αργότερα, γύρω στο 62-64 μ.Χ., ή αρκετά χρόνια πριν συμβούν τα «ταύτα» με την πολιορκία και καταστροφή της Ιερουσαλήμ μαζί με το ναό της, ο απόστολος Πέτρος έκανε ιεραποστολικό έργο έξω από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Πραγματικά, η πρώτη επιστολή που έγραψε σε συγχριστιανούς μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία γράφτηκε από την πόλη της Βαβυλώνας πάνω στον Ευφράτη Ποταμό στη Μεσοποταμία, και προς το τέλος αυτής της επιστολής του αναφέρεται στην εκεί Χριστιανική εκκλησία, λέγοντας: «Σας ασπάζεται η εν Βαβυλώνι συνεκλεκτή».—1 Πέτρου 5:13.
32-34. (α) Πότε περίπου και από πού έγραψε ο Παύλος την επιστολή του στους Κολοσσαείς; (β) Πώς δείχνει μέσα σ’ αυτήν ο Παύλος την παγκόσμια αύξηση των «ταλάντων» τα οποία ήταν εμπιστευμένα στους μαθητές;
32 Υπήρχε επίσης ο απόστολος Παύλος. Είχε φτάσει επιτέλους στην αυτοκρατορική πρωτεύουσα της Ρώμης, αλλά σαν φυλακισμένος που είχε κάνει έφεση στον Καίσαρα για μια αμερόληπτη δίκη. Από το μέρος της φυλάκισής του στη Ρώμη έγραψε στη Χριστιανική εκκλησία στις Κολοσσές, στη Μικρά Ασία, γύρω στο 60-61 μ.Χ. Αυτό έγινε σχεδόν δέκα χρόνια πριν από τα «ταύτα» που προείπε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, και όμως ήδη τότε πριν από το τέλος του Ιουδαϊκού συστήματος πραγμάτων που είχε κέντρο την Ιερουσαλήμ, ο απόστολος Παύλος μίλησε για την παγκόσμια αύξηση των συμβολικών «ταλάντων» που είχε εμπιστευθεί ο Ιησούς στους «δούλους» του. Καθώς ο Παύλος αναφέρεται στο ‘κήρυγμα των καλών νέων’ σ’ αυτούς, γράφει:
33 «Ακούσαντες την εις τον Ιησούν Χριστόν πίστιν σας και την εις πάντας τους αγίους αγάπην, διά την ελπίδα την αποτεταμιευμένην διά σας εν τοις ουρανοίς, την οποίαν προηκούσατε εν τω λόγω της αληθείας του ευαγγελίου, το οποίον ήλθεν εις εσάς, καθώς και εις όλον τον κόσμον, και καρποφορεί καθώς και εις εσάς, αφ’ ης ημέρας ηκούσατε και εγνωρίσατε την χάριν του Θεού εν αληθεία, καθώς και εμάθετε από Επαφρά του αγαπητού συνδούλου ημών, όστις είναι διά σας πιστός διάκονος του Χριστού, όστις και εφανέρωσεν εις ημάς την εν Πνεύματι αγάπην σας.
34 «Και σας, οίτινες είσθε ποτέ απηλλοτριωμένοι και εχθροί κατά την διάνοιαν με τα έργα τα πονηρά, τώρα όμως διήλλαξε προς εαυτόν, διά του σώματος της σαρκός αυτού, διά του θανάτου, διά να σας παραστήση ενώπιον αυτού αγίους και αμώμους και ανεγκλήτους, εάν επιμένητε εις την πίστιν, τεθεμελιωμένοι και στερεοί και μη μετακινούμενοι από της ελπίδος του ευαγγελίου, το οποίον ηκούσατε, του κηρυχθέντος εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν».—Κολοσσαείς 1:4-8, 21-23.
35. Μέσα σε ποια περιορισμένη περίοδο χρόνου αποδείχτηκε ο ζήλος των μαθητών του πρώτου αιώνα, και σε εκπλήρωση ποιας προφητείας του Ιησού;
35 Τι μαρτυρία δίνουν αυτά τα θεόπνευστα λόγια του αποστόλου Παύλου για το ζήλο εκείνων των «δούλων» του Κυρίου Ιησού Χριστού τον πρώτο αιώνα στο να ‘εμπορευτούν’ τα «τάλαντα» που τους είχε εμπιστευθεί! Τι κατόρθωμα ήταν αυτό γι’ αυτούς που κατάφεραν μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα—τα καλά νέα ‘να καρποφορούν και να αυξάνουν σ’ όλο τον κόσμο’, τα καλά νέα να ‘κηρύττονται σ’ όλη την κτίση που βρίσκεται κάτω από τον ουρανό’! Σκεφτείτε τα εξής: Ο Ιησούς Χριστός «άπαξ εις το τέλος των αιώνων εφανερώθη», στα έτη 29-33 μ.Χ., κι όμως ακόμη και πριν τελειώσει η συντέλεια του Ιουδαϊκού συστήματος πραγμάτων το έτος 70 μ.Χ., με την καταστροφή της θρησκευτικής τους πρωτεύουσας, οι Ιουδαίοι σ’ όλο τον τότε γνωστό κόσμο είχαν λάβει μαρτυρία σχετικά με τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού. Πραγματικά, ακόμη και όλα τα Έθνη είχαν λάβει μια τέτοια μαρτυρία, σε τυπική εκπλήρωση της προφητείας του Ιησού για το «σημείο» της «συντελείας του αιώνος», δηλαδή: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος».—Ματθαίος 24:14· Εβραίους 9:26.
ΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ ΣΗΜΕΡΑ
36. Ήρθε ο Κύριος των μαθητών «δούλων» και πάλι πριν ή μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, και τι δείχνουν τα τελικά λόγια του Ιωάννη στην Αποκάλυψη για την έλευση του Χριστού;
36 Εκείνοι οι «δούλοι» του πρώτου αιώνα που αύξησαν τα πολύτιμα «τάλαντα» σε μια τέτοια παγκόσμια έκταση παρά τους πολέμους, τις επιδημίες, τις πείνες, τους σεισμούς και τους διωγμούς πέθαναν όλοι, αλλά ο Κύριος και Ιδιοκτήτης τους που είχε αναχωρήσει δεν επέστρεψε στις μέρες τους, ούτε πριν ούτε μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες. Γύρω στα είκοσι έξι χρόνια μετά από το τρομερό εκείνο γεγονός που συγκλόνισε τον Ιουδαϊκό θρησκευτικό κόσμο, ο απόστολος Ιωάννης είδε τη φυλάκισή του στη νήσο Πάτμο να λαμπρύνεται όταν έλαβε τη θεία Αποκάλυψη, η οποία προέλεγε το μέλλον, και είπε: «Ιδού, έρχεται μετά των νεφελών, και θέλει ιδεί αυτόν πας οφθαλμός και εκείνοι οίτινες εξεκέντησαν αυτόν». Και ο Ιωάννης έκλεισε την αφήγηση της Αποκάλυψης με την προσευχή: «Αμήν, ναι, έρχου, Κύριε Ιησού. Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είη μετά πάντων υμών». (Αποκάλυψις 1:7· 22:20, 21) Αυτή η θερμή προσευχή για την έλευση του Κυρίου δεν απαντήθηκε στην πραγματικότητα παρά όταν είχαν περάσει πάνω από δεκαοχτώ αιώνες.
37. (α) Πότε επέστρεψε ο Κύριος Ιησούς Χριστός και σε αντίθεση με ποια προσδοκία; (β) Ποια νέα σημασία πήρε από τότε κι έπειτα το κήρυγμα της Βασιλείας και γιατί;
37 Μόνο με την επιστροφή του Κυρίου Ιησού Χριστού και την παρουσία του θα ερχόταν το αποκορύφωμα στην εκπλήρωση της παραβολής των «ταλάντων». Στο δεύτερο μισό του περασμένου δέκατου ένατου αιώνα υπήρχε η σκέψη ότι ο Κύριος είχε επιστρέψει το έτος 1874 μ.Χ. και ότι το έτος εκείνο θα άρχιζε η αόρατη παρουσία του σαν πνεύματος. Αλλά στην πραγματικότητα το «σημείο» της παρουσίας του και της συντέλειας του συστήματος πραγμάτων δεν εμφανίστηκε στη διάρκεια των επόμενων τεσσάρων δεκαετιών. Εμφανίστηκε μόνο στο τέλος των Καιρών των Εθνών το έτος 1914, γύρω στις 4/5 Οκτωβρίου ή στο μέσο του Ιουδαϊκού σεληνιακού μήνα Τισρί. Τον καιρό εκείνο το κήρυγμα των καλών νέων της ερχόμενης Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού άλλαξε και έγινε το κήρυγμα των καλών νέων της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού. Τα παγκόσμια γεγονότα που ακολούθησαν ήταν ένας σωρός αποδείξεων ότι το προειπωμένο κρίσιμο έτος γεννήθηκε η βασιλεία των ουρανών με την ενθρόνιση και στέψη του Μεσσία του Θεού, του Ιησού του γιου του Δαβίδ γιου του Αβραάμ. (Ματθαίος 1:1) Είχε έρθει εκείνος ο οποίος είχε το «νόμιμο δικαίωμα» σ’ αυτή τη βασιλεία. Στην πραγματικότητα, είχε επιστρέψει! —Ιεζεκιήλ 21:25-27.
38. Σαν μέρος ποιας προφητείας δόθηκε η παραβολή των «ταλάντων», και έτσι πώς θα αποδεικνυόταν το αποκορύφωμα της εκπλήρωσης στις μέρες μας;
38 Η παραβολή των «ταλάντων» δόθηκε από τον Ιησού Χριστό σαν μέρος του πολύμορφου «σημείου» που θα αποδείκνυε την παρουσία του. Έτσι το αποκορύφωμα της εκπλήρωσης της παραβολής στον καιρό μας αυξάνει τη μαρτυρία ότι αυτός έχει επιστρέψει σαν πνεύμα και ότι η παρουσία του είναι τώρα εδώ. Ασφαλώς αν λέμε ότι η βασιλική παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού άρχισε στο τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914, τότε θα πρέπει να υπάρχουν στη διάθεσή μας γεγονότα που να επιβεβαιώνουν ότι η εκπλήρωση της παραβολής προχωρεί τώρα προς το αποκορύφωμά της. Ποια είναι αυτά τα γεγονότα;
39. Τι έκανε ο δούλος με το ένα τάλαντο, και πότε άρχισε η τακτοποίηση των λογαριασμών με τους δούλους;
39 Πρώτα, θέλουμε να δούμε πώς εξελίχθηκε η παραβολή. Έτσι συνεχίζουμε το διάβασμα της παραβολής του Ιησού, που λέει: «Ο δε λαβών το εν, υπήγε και έσκαψεν εις την γην και έκρυψε το αργύριον του κυρίου αυτού. Μετά δε καιρόν πολύν έρχεται ο κύριος των δούλων εκείνων και θεωρεί λογαριασμόν μετ’ αυτών».—Ματθαίος 25:18, 19.
40. (α) Με τι επέστρεψε «ο κύριος των δούλων εκείνων», όπως λέει η παραβολή; (β) Με ποια ‘βασιλική δύναμη’ συνδέεται ιδιαίτερα το έτος 1914 μ.Χ., και γιατί αυτό;
40 Όταν ο «κύριος των δούλων εκείνων» ήρθε, επέστρεψε έχοντας μαζί του αυτό για το οποίο είχε ταξιδέψει τόσο μακριά για να το αποκτήσει. Τα ίδια του τα λόγια αργότερα δείχνουν ότι είχε κερδίσει μια «χαρά» για να τη μοιραστεί με τους πιστούς δούλους του· γύρισε με «πολλά» τα οποία δεν τα είχε όταν ανέθεσε σ’ αυτούς τα οχτώ ασημένια τάλαντα. Μια προηγούμενη παραβολή που είχε δώσει ο Ιησούς, η παραβολή των «δέκα μνων», δείχνει συγκεκριμένα ότι αυτό με το οποίο γύρισε πίσω ήταν η «βασιλεία». (Λουκάς 19:12-15) Οι Καιροί των Εθνών, ή ‘οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών’, έχουν σχέση μ’ αυτή τη «βασιλεία», ιδιαίτερα τη «βασιλεία» της οικογένειας του Βασιλιά Δαβίδ της Ιερουσαλήμ, της οποίας Δαβιδικής οικογένειας τη βασιλική δύναμη ανέτρεψε ο Ναβουχοδονόσορ ο βασιλιάς της Βαβυλώνας το έτος 607 π.Χ. Εκείνο το καταστρεπτικό έτος ήταν η χρονολογία στην οποία άρχισαν να μετριούνται τα 2.520 χρόνια των Καιρών των Εθνών ως το έτος 1914 μ.Χ. Έτσι το τέλος εκείνων των Καιρών των Εθνών γύρω στις 4/5 Οκτωβρίου 1914 θα έπρεπε να δει λογικά μια αντιστροφή της κατάστασης που διήρκεσε τόσο διάστημα. Είχε επομένως σημασία το γεγονός ότι η 4/5 Οκτωβρίου 1914 βρήκε τα έθνη σε ταραχή, με το να είναι για δυο μήνες ήδη βουτηγμένα στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο της ανθρώπινης ιστορίας.
41. (α) Σκότωσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τους λίγους μαθητές «δούλους» του Κυρίου Ιησού Χριστού οι οποίοι βρίσκονταν τότε στη γη; (β) Τι επιδίωξαν να κάνουν τα έθνη σ’ αυτούς σχετικά με τη μαρτυρία που έδιναν;
41 Τι συνέβη, όμως, με τους Χριστιανούς «δούλους» του ουράνιου Κυρίου Ιησού Χριστού στους οποίους αυτός είχε εμπιστευθεί τα πολύτιμα «τάλαντά» του; Μέχρι τη μέρα αυτή υπάρχει ακόμη ένας μικρός αριθμός από εκείνους τους πιστούς «δούλους» που ζούσαν πάνω στη γη τον αξιοσημείωτο εκείνο καιρό και οι οποίοι διέκριναν από τις Άγιες Γραφές τη σημασία του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Αυτή η διεθνής σύρραξη που τελικά παρέσυρε είκοσι οχτώ έθνη και αυτοκρατορίες σε ολοκληρωτικό πόλεμο δε σκότωσε εκείνους τους όσιους «δούλους» του νεοενθρονισμένου Βασιλιά, του Ιησού Χριστού. Οι επίγειοι εχθροί, οι οποίοι δεν ήθελαν να κυβερνήσει πάνω τους ο Ιησούς Χριστός σαν Βασιλιάς όλης της γης, θα ήθελαν να σκοτώσουν εκείνους τους «δούλους του», αλλά δεν το πέτυχαν. Στην πραγματικότητα, προσπάθησαν να αφαιρέσουν απ’ αυτούς εκείνα τα συμβολικά «τάλαντα» τα οποία είχαν λάβει από τον ουράνιο Κύριο και Ιδιοκτήτη τους. Προσπάθησαν να ανατρέψουν όλα τα έξοχα επιτεύγματα και πνευματικά κέρδη που αυτοί οι «δούλοι» είχαν κάνει για τον νεοενθρονισμένο ουράνιο Βασιλιά. Για το σκοπό αυτό προσπάθησαν να σκοτώσουν την επίδραση που ασκούσαν αυτοί οι δούλοι πάνω στους ανθρώπους όλων των εθνών. Προσπάθησαν απεγνωσμένα να υπονομεύσουν το προετοιμασμένο, καλλιεργημένο θεμέλιο αυτών των δούλων για μελλοντική μαρτυρία της Βασιλείας.
42, 43. (α) Σε ποια κατάσταση βρήκε τους «δούλους» του ουράνιου Κυρίου το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου το 1918; (β) Απ’ ό,τι φαινόταν τι είχε συμβεί στα τάλαντα που τους ήταν εμπιστευμένα;
42 Το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου στις 11 Νοεμβρίου 1918, βρήκε τους «δούλους» του ουράνιου Βασιλιά στην ουσία θανατωμένους σχετικά με την καλή φήμη που είχαν στους ανθρώπους τόσο μέσα όσο και έξω από τον λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο. Η καλή γνώμη που είχαν οι άνθρωποι γι’ αυτούς σαν Χριστιανούς ήταν, στην πραγματικότητα, νεκρή κάτω από μια εκστρατεία κακοπαράστασης και κακολογίας από τους εθνικιστές υπερπατριώτες και τους πολεμοχαρείς φανατικούς ανθρώπους. Βίαιες οχλοκρατίες είχαν ξεσπάσει εναντίον τους. Τα Βιβλικά τους έντυπα, ή ακόμη και αυτοί οι ίδιοι είχαν τεθεί κάτω από απαγόρευση. Πολλοί απ’ αυτούς βρίσκονταν στη φυλακή και η πιο εξέχουσα περίπτωση ήταν η φυλάκιση του προέδρου της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά καθώς και του γραμματέα-ταμία αυτής της Εταιρίας, και άλλων έξι εξεχόντων συνεργατών, με ψεύτικες κατηγορίες από τις οποίες δε θα μπορούσαν να αθωωθούν παρά μόνο αφού θα περνούσε η τρέλα του πολέμου.
43 Φαινομενικά, αυτοί οι «δούλοι» του Δικαιωματικού Κυβερνήτη της γήινης σφαίρας είχαν απογυμνωθεί από καθετί. Τα «τάλαντά» του που τους είχε αναθέσει φαίνονταν να είχαν εξαλειφθεί. Οι εχθροί τους χάρηκαν που είχαν θέσει εκείνους τους «δούλους» έξω από την υπηρεσία του ουράνιου Κυρίου τους για όλο το μέλλον, γιατί η ικανότητα αυτών των δούλων να αρχίσουν πάλι από την αρχή φαινόταν αμφίβολη.
44. (α) Πότε άρχισε μια αντιστροφή των γεγονότων, και πώς; (β) Ποιο ερώτημα εγέρθηκε τώρα σχετικά με τους «δούλους» που επέζησαν, και γιατί;
44 Ύστερα, όμως, από τέσσερις μήνες, μετά το τέλος του πολέμου, οι εχθροί ένιωσαν έκπληξη, κατάπληξη, λόγω μιας αντιστροφής των γεγονότων που άρχισε να λαβαίνει χώρα. Αυτό συνέβη όταν εκείνοι οι οχτώ εκπρόσωποι της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά απολύθηκαν από τη φυλάκισή τους στις Ποινικές Ομοσπονδιακές Φυλακές της Ατλάντα (της Τζώρτζια) στις 25 Μαρτίου 1919, και έγινε δεκτή η κατάθεση εγγύησης την επόμενη μέρα στο Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη. Σύντομα κατόπιν ήρθε η αθώωσή τους για τις βαριές ψεύτικες κατηγορίες που είχαν γίνει εναντίον τους. Αλλά πόσο επηρέασε αυτό τους τσακισμένους από τον πόλεμο ανθρώπους που είχαν ακόμη μέσα τους την προκατάληψη, τις διεστραμμένες απόψεις σχετικά με τους «δούλους» του Ιησού Χριστού λόγω της πολεμικής προπαγάνδας και του πολεμικού πυρετού; Αυτό ήταν κάτι που οι «δούλοι» έπρεπε να σκεφτούν. Θα μπορούσαν να σηκώσουν το κεφάλι και να προχωρήσουν πάλι μπροστά με τέτοιες δυσμενείς συνθήκες; Είχαν το θάρρος και την εμπιστοσύνη του ουράνιου Κυρίου τους να το κάνουν αυτό; Ήταν πραγματικά ένας καιρός δοκιμής γι’ αυτούς τους Χριστιανούς δούλους.
45. (α) Σύμφωνα με την παραβολή, τι επρόκειτο να κάνει ο «κύριος των δούλων εκείνων»; (β) Σχετικά με την κατοχή από μέρους τους των «ταλάντων», τι έπρεπε να γίνει τώρα γι’ αυτούς τους Χριστιανούς δούλους;
45 Η παραβολή των «ταλάντων» εξεικόνιζε ότι όταν ο ταξιδιώτης θα γύριζε από το εξωτερικό θα έκανε λογαριασμό μαζί τους. Αυτό σήμαινε ότι θα τους επιθεωρούσε. Πολύ λογικά, σύμφωνα με την εξέλιξη των γεγονότων την άνοιξη του 1919, τότε θα ήταν ο κατάλληλος καιρός για τον ουράνιο «κύριο των δούλων εκείνων» να τους επιθεωρήσει. Αλλά τι λογαριασμό θα απέδιδαν σχετικά με τα «τάλαντά» του που είχε εμπιστευθεί στην τάξη του δούλου; Οποιαδήποτε αύξηση κι αν είχαν πετύχει πριν από το κορύφωμα του διωγμού στη διάρκεια του πολέμου το 1918 φαινόταν να είχε εξαλειφθεί. Ήταν σαν να μην είχαν στην κατοχή τους καθόλου συμβολικά «τάλαντα». Αν, τώρα, επρόκειτο να δείξουν κάποια αύξηση στα «τάλαντα» του Κυρίου τους, έπρεπε να παραγάγουν αυτή την αύξηση στη μεταπολεμική περίοδο και να αποδώσουν αυτή την αύξηση των υπαρχόντων του σ’ αυτόν στο μέλλον. Θα έπρεπε να τους δοθεί μια νέα και περαιτέρω ευκαιρία ‘να εμπορευτούν’ τα πολύτιμα «τάλαντά» του. Και αυτό ακριβώς συνέβη, όπως δείχνει η ιστορία, λόγω της αγαθής στοχαστικότητας του ουράνιου Κυρίου τους.
46. (α) Ποιο πράγμα ήταν καιρός τώρα αυτοί να αποβάλουν, και για ποιο πράγμα υπήρχε ανάγκη να αναδιοργανωθούν; (β) Για ποιο πράγμα ήταν κατάλληλες τώρα οι συνθήκες και ο χρόνος, έχοντας υπόψη το γεγονός ότι ο ουράνιος Κύριός τους κατείχε ‘βασιλική δύναμη’;
46 Το έτος 1919 ήταν ο κρίσιμος καιρός για να αποβάλουν το φόβο των ανθρώπων που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στην τάξη του δούλου στη διάρκεια της βίας και της υστερίας του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και που είχε αναγκάσει την τάξη του δούλου να πάψουν σε μεγάλο βαθμό να εμπορεύονται τα τάλαντα σαν υπεύθυνοι δούλοι του Βασιλιά Ιησού Χριστού που βασίλευε. Τότε ήταν ο κατάλληλος καιρός γι’ αυτούς ν’ αρχίσουν να αναδιοργανώνουν τις διαλυμένες, τσακισμένες τάξεις τους για τη μεγαλύτερη προσπάθεια της ζωής τους στην υπηρεσία του Κυρίου τους που τώρα κατείχε βασιλική δύναμη. Τώρα, όσο ποτέ προηγουμένως, ο Κύριός τους είχε δικαιωματική απαίτηση πάνω σ’ όλη τη γη σαν αγρό του που είχε στη διάθεσή του για την παραγωγή περισσότερων μαθητών ευνοημένων με την ελπίδα της ουράνιας βασιλείας. Μπορούσε να τους αναθέσει αυτή την ευκαιρία να ‘εργαστούν’ στην υπηρεσία του. Ήταν ο ευνοϊκός καιρός για την τάξη του «δούλου» να σηκωθούν όπως είχε εξεικονιστεί από το δούλο στον οποίο είχαν ανατεθεί τα πέντε «τάλαντα», καθώς και για την τάξη που εικονίστηκε από το δούλο στον οποίο είχαν ανατεθεί τα δύο τάλαντα. Αυτό και έκαναν, γιατί η παραβολή των «ταλάντων» δεν μπορούσε να αποτύχει στην εκπλήρωσή της, ειδικά στο αποκορύφωμά της.
47. Πώς το 1919 ενισχύθηκαν να μη φοβούνται αλλά να προσφέρουν τον εαυτό τους για το μεταπολεμικό έργο;
47 Δε χάθηκε καθόλου χρόνος. Το 1919 εκείνες οι δύο τάξεις των «δούλων» άρχισαν να εργάζονται. Έλαβαν ισχυρή ενθάρρυνση από τα άρθρα της Σκοπιάς του Πύργου της 1ης και 15ης Αυγούστου 1919, πάνω στο θέμα «Μακάριοι οι Άφοβοι». Χαιρέτισαν την ανακοίνωση για την οχταήμερη συνέλευση που θα γινόταν στο Σήνταρ Πόιντ, στο Οχάιο, στις 1-8 Σεπτεμβρίου 1919. Δεν απέφυγαν να παραβρεθούν σ’ εκείνη τη γενική συνέλευση από φόβο μήπως έχουν να αντιμετωπίσουν ένα μεταπολεμικό έργο που θα απαιτούσε μεγάλη ενεργητικότητα και θάρρος από μέρους τους, με περαιτέρω διωγμό.
48. (α) Πώς οι αντιπρόσωποι στη συνέλευση του Σήνταρ Πόιντ δέχτηκαν την αναγγελία για ένα νέο περιοδικό σαν συντροφικό της Σκοπιάς του Πύργου; (β) Πώς έχει χρησιμοποιηθεί μέχρι τώρα αυτό το πρόσθετο περιοδικό;
48 Το πρόγραμμα της συνέλευσης του Διεθνούς Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής το παρακολούθησαν καθημερινώς έξι χιλιάδες που είχαν έρθει κυρίως από τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, πρόθυμοι να μάθουν τον τρόπο που θα έδειχνε σ’ αυτούς ο Ιεχωβά για να εκτελέσουν το έργο που βρισκόταν μπροστά τους. Με έκπληξη αλλά και με εγκάρδια εκτίμηση δέχτηκαν την αναγγελία για ένα νέο περιοδικό που θα εκδιδόταν αρχίζοντας την 1η Οκτωβρίου 1919, τον Χρυσούν Αιώνα, σαν συντροφικό περιοδικό του περιοδικού Η Σκοπιά του Πύργου και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας. Αυτό το νέο περιοδικό θα ήταν ένα πρόσθετο συμπλήρωμα για την αναγγελία της εγκαθιδρυμένης Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού. Θα ήταν ένα ακόμη όργανο για να το χρησιμοποιήσουν στο έργο φύτευσης, ποτίσματος και καλλιέργειας νέων περιοχών για την παραγωγή περισσότερων μαθητών του Κυρίου Ιησού Χριστού. Μαζί με το περιοδικό Η Σκοπιά του Πύργου, το νέο αυτό περιοδικό (τώρα Ξύπνα! ) αύξανε συνεχώς την κυκλοφορία του μέχρι τώρα, διεγείροντας νέο ενδιαφέρον σε άτομα με ειλικρινείς καρδιές, ετοιμάζοντάς τα να δεχτούν τα βαθύτερα πράγματα του Λόγου του Θεού. Αυτό έχει κάνει ένα έξοχο έργο προετοιμασίας.
49. Τι έγινε σχετικά με τα τμήματα της Εταιρίας Σκοπιά, και σε ποιο βαθμό έχουν αυξηθεί οι περιοχές που μ’ αυτό τον τρόπο φέρθηκαν για καλλιέργεια;
49 Επίσης αποκαταστάθηκε και ενισχύθηκε ανάμεσα στα κεντρικά γραφεία της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά και στα τμήματα της οργάνωσης ολόγυρα στον κόσμο, η επικοινωνία που είχε διακοπεί λόγω του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, και, ανάλογα με τους καιρούς και τις περιστάσεις, νέα τμήματα ιδρύθηκαν σε διάφορες χώρες. Αυτό αύξησε τις περιοχές που φέρθηκαν κάτω από στενότερη επίβλεψη των «δούλων» του ουράνιου Κυρίου Ιησού Χριστού και βοήθησε πολύ στο να ενταθεί το έργο της καλλιέργειας τέτοιων περιοχών για τη σύναξη περισσότερων μαθητών από ανθρώπους όλων των εθνών. Ο αριθμός των τμημάτων σήμερα έχει φτάσει τα ενενήντα τρία σε σύγκριση με τα λίγα τμήματα που υπήρχαν τότε. Αυτά τα τμήματα έχουν την επίβλεψη για τη σπορά και τη καλλιέργεια που εκτελούνται σε διακόσιες τρεις χώρες και νησιά.
50. (α) Γιατί εκείνοι που παραβρέθηκαν το 1922 στη συνέλευση του Σήνταρ Πόιντ είδαν ότι η θέση τους έμοιαζε με τη θέση του Ησαΐα στο ναό; (β) Ποιο ερώτημα σχετικά μ’ αυτούς δημιούργησε η απάντηση του Ησαΐα στον Ιεχωβά;
50 Το Σεπτέμβριο του 1922 αυτοί οι Χριστιανοί δούλοι που βρίσκονται στο δρόμο για την ουράνια βασιλεία έμαθαν με δυναμικό τρόπο ότι τώρα βρίσκονται πραγματικά κάτω από επιθεώρηση του Βασιλιά των βασιλιάδων και Κυρίου κυρίων, του Ιησού Χριστού που βασιλεύει. Σε εκπλήρωση του εδαφίου Μαλαχίας 3:1, αυτός συνόδευσε τον Ιεχωβά Θεό όταν ήρθε στον πνευματικό ναό του για έργο κρίσης σχετικά με τους γεννημένους από το πνεύμα «δούλους» στο ναό. Εκείνοι που παρακολούθησαν τη δεύτερη συνέλευση του Διεθνούς Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής στο Σήνταρ Πόιντ του Οχάιο, την τέταρτη μέρα της, 8 Σεπτεμβρίου 1922, που είχε ονομαστεί σαν «Η Ημέρα», είδαν τώρα ότι βρίσκονταν στη θέση του προφήτη Ησαΐα, όταν είχε μια όραση του Ιεχωβά Θεού στο ναό του. Ο Ησαΐας αισθάνθηκε την ανάγκη να καθαριστεί πνευματικά, και του δόθηκε με έλεος ο αναγκαίος καθαρισμός. Αυτό τον έθεσε σε ευνοϊκή θέση για να ανταποκριθεί με πρόθυμη φωνή στην πρόσκληση: «Ιδού, εγώ, απόστειλόν με». (Ησαΐας 6:1-8) Έτσι το ερώτημα ήταν, Θα ανταποκρίνονταν οι μετέχοντες στη συνέλευση του Διεθνούς Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής με τον ίδιο τρόπο στην πρόσκληση του Ιεχωβά για την υπηρεσία που τους έδινε την ευκαιρία να κάνουν;
51. Τελειώνοντας την ομιλία του για «Την Ημέρα», ποια ερωτήματα έθεσε ο πρόεδρος της Εταιρίας στους αντιπροσώπους στη συνέλευση, και ποια τελική νουθεσία τους έδωσε;
51 Στην προτελευταία παράγραφο της ομιλίας του που πραγματευόταν την όραση του Ησαΐα, ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ, έθεσε μερικά ερωτήματα στους παρόντες στη συνέλευση, ανάμεσα στα οποία υπήρχαν και τα εξής τελευταία: «Πιστεύετε ότι ο Κύριος είναι τώρα στο ναό του, κρίνοντας τα έθνη της γης; Πιστεύετε ότι ο Βασιλιάς της δόξας έχει αρχίσει τη βασιλεία του;» Με μεγάλο ενθουσιασμό οι χιλιάδες των μετεχόντων στη συνέλευση φώναξαν καταφατικά. Τότε ο ομιλητής αποκορύφωσε την ομιλία του λέγοντας: «Τότε πίσω στον αγρό, γιοι του Ύψιστου Θεού! Ζωσθείτε την πανοπλία σας! Να είστε νηφάλιοι, να είστε άγρυπνοι, να είστε δραστήριοι, να είστε γενναίοι. Να είστε πιστοί και αληθινοί μάρτυρες για τον Κύριο. Προχωρήστε στη μάχη μέχρις ότου κάθε ίχνος της Βαβυλώνας μείνει έρημο. Διακηρύξτε το άγγελμα μακριά και πλατιά. Ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός και ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Βασιλιάς βασιλιάδων και Κύριος κυρίων. Αυτή είναι η μέρα όλων των ημερών. Δείτε, ο Βασιλιάς βασιλεύει! Εσείς είστε τα μέσα δημοσιότητάς του. Γι’ αυτό διαφημίστε, διαφημίστε, διαφημίστε, τον Βασιλιά και τη βασιλεία του».—Βλέπε Η Σκοπιά του Πύργου με ημερομηνία 1 Νοεμβρίου 1922, σελίδες 332-337 (στην Αγγλική).
52. (α) Τι έκανε το 1920 η Εταιρία για να αυξήσει τη διανομή Βιβλικών εντύπων; (β) Ποια άλλα μέσα για τη διαφήμιση της Βασιλείας άρχισε να χρησιμοποιεί η Εταιρία το 1924, και με ποια άλλα μέσα δημοσιότητας διευρύνθηκαν αυτά αργότερα;
52 Με μεγαλύτερο ζήλο και προσπάθεια από κάθε άλλη φορά οι «δούλοι» του Κυρίου Ιησού Χριστού που επέστρεψε, προχώρησαν να τον διαφημίσουν σαν Βασιλιά που ήδη βασίλευε, κηρύττοντας δημόσια τόσο από σπίτι σε σπίτι όσο και από το δημόσιο βήμα. Από το 1920 είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούν τις δικές τους τυπογραφικές εγκαταστάσεις στο Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη, και αυτό τους κατέστησε ικανούς να έχουν στην κατοχή τους μεγαλύτερες ποσότητες Βιβλικών εντύπων, περιοδικών, βιβλιαρίων, φυλλαδίων, σκληρόδετων βιβλίων, καθώς και Γραφών, με μεγαλύτερη οικονομία, για να τα χρησιμοποιήσουν στη διαφήμιση του Μεσσιανικού Βασιλιά και της βασιλείας του. Από την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 1924, άρχισαν να χρησιμοποιούνται ραδιοφωνικοί σταθμοί ιδιοκτησίας των νομικών σωματείων αυτών των «δούλων» για να χρησιμοποιηθούν στη ραδιοφωνική μετάδοση του αγγέλματος της Βασιλείας σε ένα αναρίθμητο αόρατο ακροατήριο που είχε ραδιόφωνα. Με την πάροδο του χρόνου χρησιμοποιήθηκαν σε αρκετές χώρες δεκάδες ραδιοσταθμών, είτε με πληρωμή του χρόνου χρήσης είτε δωρεάν, για να εξαγγείλουν τα καλά νέα της Βασιλείας ως τα πέρατα της γης. Λίγα χρόνια αργότερα, σ’ αυτά τα μέσα δημοσιότητας, προστέθηκαν αυτοκίνητα με ηχητικά μηχανήματα και μεγάφωνα και φορητοί φωνόγραφοι που μετέφεραν οι «δούλοι» του Χριστού από πόρτα σε πόρτα για να διαφημίσουν τη Βασιλεία στους οικοδεσπότες.
53. Γιατί οι αναγνώστες είχαν λόγους να συγκινηθούν από το κύριο άρθρο του τεύχους της Σκοπιάς του Πύργου της 1ης Μαρτίου 1925;
53 Ήταν μεγάλη συγκίνηση για τους αναγνώστες του περιοδικού Η Σκοπιά του Πύργου και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας όταν έλαβαν το τεύχος τους της 1ης Μαρτίου 1925 και διάβασαν το κύριο άρθρο που είχε τίτλο «Η Γέννηση του Έθνους». Γιατί; Γιατί μ’ αυτό έλαβαν πιο σαφή κατανόηση του δωδέκατου κεφαλαίου της Αποκάλυψης. Τα μάτια τους της πνευματικής διάκρισης ανοίχτηκαν για να δουν ότι η συμβολική γέννηση του αρσενικού παιδιού, που τόσο συναρπαστικά παρουσιάζεται σ’ εκείνο το κεφάλαιο που ήταν γι’ αυτούς ως τότε ένα μυστήριο, εξεικόνιζε τη γέννηση της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού το έτος 1914, κατά το τέλος των Καιρών των Εθνών. Το άρθρο τελείωνε, στη σελίδα 74, λέγοντας: «Η βασιλεία των ουρανών είναι παρούσα. Η μέρα της απελευθέρωσης επίκειται. Ας κηρυχθούν αυτά τα καλά νέα στους λαούς της γης. Η νίκη είναι του Βασιλιά μας. Ας είμαστε πιστοί τώρα ως το τέλος του πολέμου· και θα αναπαυόμαστε για πάντα στη ζεστασιά της αγάπης του, όπου θα υπάρχει πληρότητα χαράς και απολαύσεων για πάντα».
54, 55. Πώς ο αριθμός εκείνων που πήραν από τα εμβλήματα στο Δείπνο του Κυρίου το 1925 έδειχνε μια αύξηση στις περιοχές δράσης;
54 Ο ετήσιος εορτασμός του Δείπνου του Κυρίου, την Τετάρτη 8 Απριλίου 1925, έφερε στο φως κάτι το ενθαρρυντικό. Λόγω του έργου της φύτευσης, ποτίσματος και καλλιέργειας που είχε γίνει ως τότε σε επιπρόσθετες περιοχές δράσης, με τα νεοαποκτηθέντα μέσα για δημοσιότητα της Βασιλείας, ο αριθμός των εκκλησιών των μαθητών που είχαν ουράνια ελπίδα αυξήθηκε. Τα μέλη των εκκλησιών αυξήθηκαν. Έτσι στον εορτασμό αυτού του Δείπνου του Κυρίου ο αριθμός των μετεχόντων έδειχνε αυτή την αύξηση και την παραγωγή μαθητών του Χριστού. Πόσοι, λοιπόν, έλαβαν μέρος εκείνο το έτος; Το τεύχος της Σκοπιάς του Πύργου της 1ης Σεπτεμβρίου 1925, σελίδα 263 (στην Αγγλική), κάτω από τον τίτλο «Εκθέσεις Ανάμνησης», λέει:
55 «Χαιρόμαστε που ο αριθμός των συμμετεχόντων στην Ανάμνηση είναι τόσο μεγάλος, γιατί δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για την αλήθεια παντού, και αυτό είναι κάτι που έπρεπε να γίνει. Ο συνολικός αριθμός που αναφέρθηκε ως τώρα είναι 90.434, δηλαδή 25.329 περισσότεροι από πέρυσι».
56. Τι έδειχνε αυτό σχετικά με τις «εμπορικές» επιχειρήσεις των μαθητών «δούλων» στους οποίους ήταν εμπιστευμένα τα «τάλαντα»;
56 Αληθινά οι «δούλοι» του Χριστού, η τάξη που εικονίστηκε από το δούλο στον οποίο ανατέθηκαν τα «πέντε τάλαντα», και η τάξη που εικονίστηκε από το δούλο στον οποίο είχαν ανατεθεί δύο τάλαντα, άρχισαν πρόθυμα και από νωρίς να τα ‘εμπορεύονται’, ώστε να προσθέσουν κι άλλες περιοχές που θα ήταν γόνιμες με περισσότερους μαθητές του Χριστού. Τα δημοσιευθέντα γεγονότα αποδεικνύουν ότι αυτοί οι «δούλοι» ευλογήθηκαν στις προσπάθειές τους και ανταμείφθηκαν με αύξηση. Αυτό τους ενθάρρυνε ακόμη περισσότερο.
ΧΑΡΑ
57. (α) Γιατί ο πλούσιος άνθρωπος της παραβολής ταξίδεψε στο εξωτερικό; (β) Έτσι ποια ερωτήματα εγείρονται σχετικά με τον Ιησού Χριστό στην εκπλήρωση της παραβολής;
57 Τώρα, όμως, έρχεται ιστορικά σε πλήρες φως και ένας άλλος ακόμη παράγοντας στο ζήτημα. Στην παραβολή του Ιησού, εκείνος που ήταν ιδιοκτήτης των οχτώ ασημένιων ταλάντων και των τριών δούλων δεν πήγε ταξίδι στο εξωτερικό απλώς για ευχαρίστηση ή για τουρισμό. Είχε κάποιο σοβαρό λόγο που ταξίδεψε στο εξωτερικό· επιθυμούσε να εξασφαλίσει κάτι πολύτιμο. Εκείνο για το οποίο πήγε στο εξωτερικό, όπως δείχνει η παραβολή, ήταν να αποκτήσει κάποια «χαρά», μαζί με «πολλά» πράγματα. Συνεπώς, έπρεπε να ταξιδέψει μια μακρινή απόσταση, πράγμα που θα απαιτούσε μακρό χρονικό διάστημα, για να εμφανιστεί σε εκείνον ο οποίος θα μπορούσε να του δώσει εκείνη την ιδιαίτερη «χαρά». Αυτό υπαινίσσεται η παραβολή του Ιησού, μολονότι η παραβολή των «ταλάντων» δεν το λέει αυτό σαφώς. Αφού ο πλούσιος στην παραβολή αυτή εξεικονίζει τον Κύριο Ιησού Χριστό, το ταξίδι του ανθρώπου αυτού στο εξωτερικό για ένα μακρύ διάστημα εξεικονίζει τον Κύριο Ιησού που πηγαίνει στη μοναδική Πηγή αυτής της ειδικής χαράς που είχε υπόψη του. Σε ποιον, λοιπόν, πήγε; Ποιος ήταν αυτή η Πηγή της χαράς;
58, 59. (α) Σε ποιον πήγε ο αναστημένος Ιησούς Χριστός για να λάβει εκείνη τη «χαρά»; (β) Για ποιους άλλους είναι Αυτός η Πηγή της χαράς, όπως δείχνει το εδάφιο Ρωμαίους 15:13;
58 Αυτό μας το δείχνει το εδάφιο Εβραίους 12:2, που λέει: «Αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού».
59 Ναι, ο Ιεχωβά Θεός είναι η Πηγή εκείνης της «χαράς». Σ’ αυτόν πήγε ο αναστημένος Ιησούς Χριστός, αφήνοντας εδώ πάνω στη γη τους μαθητές του, στους οποίους είχε αναθέσει τα «υπάρχοντά» του, τα «τάλαντά» του. Ο ουράνιος Πατέρας ήταν η Πηγή της ειδικής αιτίας για «χαρά» του Ιησού. Ο Ιεχωβά Θεός είναι επίσης η Πηγή της χαράς και για τους μαθητές τού αγαπητού Γιου του. Γι’ αυτό, ένας από εκείνους τους μαθητές, όταν έγραφε στους συγχριστιανούς στη Ρώμη, είπε: «Ο δε Θεός της ελπίδος είθε να σας εμπλήση πάσης χαράς και ειρήνης διά της πίστεως, ώστε να περισσεύητε εις την ελπίδα διά της δυνάμεως του Πνεύματος του Αγίου». (Ρωμαίους 15:13) Ο Θεός ήταν σε θέση να απαντήσει σ’ αυτή την κατάλληλη προσευχή.
60. (α) Σε ποιον ήταν επίκαιρο να δοθεί κατάλληλη εξοχότητα, τώρα που ο Ιησούς Χριστός είχε επιστρέψει με τη «χαρά» του; (β) Πώς δόθηκε αυτή η εξοχότητα σ’ Αυτόν σχετικά με το όνομά του;
60 Στην πορεία των γεγονότων τώρα θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να δοθεί στον Θεό, στην ουράνια Πηγή της χαράς, η εξέχουσα θέση στα μάτια των «δούλων» του Κυρίου Ιησού Χριστού μετά τη χαρούμενη επιστροφή του, τώρα που η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού είχε γεννηθεί στους ουρανούς. Είχε έρθει ο καιρός να κάνει αυτή η θεία Πηγή χαράς όνομα για τον εαυτό του, κι αυτό απαιτούσε στην αρχή να γνωστοποιηθεί το προσωπικό Του όνομα. Το Όνομα εκείνο γνωστοποιήθηκε κατάλληλα. Όπως του άξιζε, αυτό μπήκε σε τακτική χρήση ανάμεσα στους ευλαβείς λάτρεις του πάνω στη γη και έχει εξαγγελθεί σ’ όλη τη γη όσο δεν είχε εξαγγελθεί ποτέ προηγουμένως. Όταν άρχισε το έτος 1926, το πρώτο τεύχος της Σκοπιάς του Πύργου παρουσίασε το κύριο άρθρο του με τίτλο «Ποιος Θα Τιμήσει τον Ιεχωβά;» Από τότε κι έπειτα, το θείο όνομα, το οποίο εμφανίζεται χιλιάδες φορές στο αρχικό Εβραϊκό κείμενο των Αγίων Γραφών, εξυψώθηκε στη δικαιωματική υψηλή θέση του ανάμεσα στους «δούλους» του Γιου του Θεού. Αυτοί άρχισαν να είναι μάρτυρες πρώτιστα γι’ Αυτόν, χωρίς όμως και να ελαττώνουν τη μαρτυρία τους για τον Γιο του Ιησού Χριστό. Με αγάπη ενήργησαν σύμφωνα με την υποχρέωσή τους να είναι μάρτυρες Εκείνου ο οποίος μόνος φέρνει το όνομα Ιεχωβά.
61. (α) Με ποια ονόματα, όπως διακήρυξαν, δεν δέχονταν να ονομάζονται οι μαθητές δούλοι του Ιησού Χριστού, σύμφωνα με μια απόφαση το 1931; (β) Με ποιο όνομα επιθυμούσαν να ονομάζονται από τότε κι έπειτα;
61 Ακολούθησε μια περίοδος πεντέμισι χρόνων κατά την οποία δόθηκε μαρτυρία για το θείο Όνομα. Κατόπιν ήρθε ο καιρός για τους Χριστιανούς «δούλους» να δείξουν την ταυτότητά τους, να ξεχωρίσουν τους εαυτούς τους από όλους τους καθ’ ομολογία Χριστιανούς του θρησκευτικού Χριστιανικού κόσμου. Για το σκοπό αυτό, οι «δούλοι» του Ιησού Χριστού ανέλαβαν δράση την Κυριακή το απόγευμα, 26 Ιουλίου 1931, στη διεθνή συνέλευση που έγινε στο Κολόμπος, Οχάιο, ΗΠΑ. Στις 4 μ.μ., παρουσιάστηκε και διαβάστηκε στις χιλιάδες των εκπροσώπων μια απόφαση, από την οποία παραθέτουμε εδώ τις παραγράφους τέσσερα, πέντε και έξι:
ΤΩΡΑ, ΕΠΟΜΕΝΩΣ, για να γίνει γνωστή η αληθινή θέση μας, και επειδή πιστεύουμε ότι αυτό είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού, όπως εκφράζεται στο Λόγο του, ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ, τα κάτωθι:
ΟΤΙ έχουμε μεγάλη αγάπη για τον Αδελφό Κάρολο Τ. Ρώσσελ, εξαιτίας του έργου του, και ότι με χαρά αναγνωρίζουμε ότι ο Κύριος τον χρησιμοποίησε και ευλόγησε πλούσια το έργο του, αλλά δεν μπορούμε, αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με το Λόγο του Θεού, να δεχτούμε να ονομαζόμαστε με το όνομα «Ρωσσελιστές»· ότι η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά και ο Διεθνής Σύλλογος των Σπουδαστών της Γραφής και ο Σύλλογος του Άμβωνος του Λαού είναι απλώς ονόματα σωματείων τα οποία σαν μια ομάδα Χριστιανών κατέχουμε, διευθύνουμε και χρησιμοποιούμε για να εκτελούμε το έργο μας υπακούοντας στις εντολές του Θεού, κι ωστόσο κανένα απ’ αυτά τα ονόματα δεν μπορεί κατάλληλα να εφαρμοστεί σ’ εμάς σαν σώμα Χριστιανών οι οποίοι ακολουθούμε τα ίχνη του Κυρίου μας, του Χριστού Ιησού· ότι είμαστε σπουδαστές της Γραφής, αλλά, σαν ένα σώμα Χριστιανών που αποτελούμε μια κοινωνία, δε δεχόμαστε να ονομαζόμαστε με το όνομα «Σπουδαστές της Γραφής» ή με παρόμοια ονόματα σαν ονομασίες που προσδιορίζουν τη σωστή θέση μας μπροστά στον Κύριο· αρνούμαστε να φέρουμε το όνομα ή να αποκαλεστούμε με το όνομα οποιουδήποτε ανθρώπου.
ΟΤΙ, επειδή έχουμε αγοραστεί με το πολύτιμο αίμα του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας και Λυτρωτή μας, επειδή έχουμε δικαιωθεί και γεννηθεί από τον Ιεχωβά Θεό, και έχουμε κληθεί στη βασιλεία του, διακηρύττουμε χωρίς δισταγμό την απόλυτη υποταγή μας και αφοσίωσή μας στον Ιεχωβά Θεό και στη βασιλεία του· ότι είμαστε δούλοι του Ιεχωβά Θεού απεσταλμένοι να κάνουμε ένα έργο με βάση το όνομά του, και, σε υπακοή στην εντολή του, να δώσουμε τη μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό και να κάνουμε γνωστό στους ανθρώπους ότι ο Ιεχωβά είναι ο αληθινός και Παντοδύναμος Θεός· γι’ αυτό με χαρά δεχόμαστε και παίρνουμε το όνομα το οποίο το στόμα Κυρίου του Θεού έχει ονομάσει, και επιθυμούμε να είμαστε γνωστοί και να μας αποκαλούν με το όνομα μάρτυρες του Ιεχωβά. —Ησαΐας 43:10-12· 62:2· Αποκάλυψις 12:17.
62. Ποια πρόσκληση έγινε στην τελευταία παράγραφο της απόφασης;
62 Η όγδοη και τελευταία παράγραφος της Απόφασης έλεγε:
Ταπεινά προσκαλούμε όλα τα άτομα που είναι πλήρως αφοσιωμένα στον Ιεχωβά και στη βασιλεία του να ενωθούν μαζί μας στη διακήρυξη αυτών των καλών νέων σε άλλους για να υψωθεί η δίκαιη σημαία του Κυρίου, για να γνωρίσουν οι άνθρωποι του κόσμου πού να βρουν την αλήθεια και την ελπίδα για ανακούφιση· και, πάνω απ’ όλα, να δικαιωθεί και να εξυψωθεί το μεγάλο και άγιο όνομα του Ιεχωβά Θεού.
63. (α) Από ποιους υιοθετήθηκε αυτή η απόφαση για το Νέο Όνομα; (β) Πώς διαδόθηκε πλατιά από τότε κι έπειτα η απόφαση και πώς δόθηκε έτσι ειδοποίηση στον κόσμο;
63 Αυτή η απόφαση υιοθετήθηκε με ενθουσιασμό, όχι μόνο από εκείνους που είχαν συγκεντρωθεί στη συνέλευση στο Κολόμπος, Οχάιο, αλλά επίσης, αργότερα, από τις εκκλησίες των «δούλων» του Κυρίου Ιησού σ’ ολόκληρη τη γήινη σφαίρα. Έτσι δέχτηκαν εκούσια το όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά». Αυτή η Απόφαση σχετικά με το όνομα δημοσιεύθηκε επίσης στο βιβλιάριο που παρουσιάστηκε στη συνέλευση με τίτλο «Η Βασιλεία, η Ελπίς του Κόσμου». Ο τίτλος εκείνος ήταν επίσης το θέμα της δημόσιας ομιλίας από τον πρόεδρο της Εταιρίας, τον Ι. Φ. Ρόδερφορδ, τόσο μπροστά στο ορατό ακροατήριο της συνέλευσης όσο και στο αόρατο ακροατήριο που άκουγε μέσω μιας εκτεταμένης σύνδεσης μέσω ραδιοφώνου, από τις δώδεκα η ώρα το μεσημέρι κι έπειτα. Από τότε αυτό το βιβλιάριο που περιείχε τόσο τη δημόσια ομιλία όσο και την Απόφαση διατέθηκε απευθείας προσωπικά στα χέρια των θρησκευτικών κληρικών, Καθολικών και Προτεσταντών, και κατόπιν στα χέρια εξεχόντων πολιτικών και επισήμων ανθρώπων. Κυκλοφόρησε επίσης πλατύτερα ανάμεσα στους ανθρώπους γενικά. Με τον τρόπο αυτό δόθηκε ειδοποίηση σ’ όλο τον κόσμο ότι αυτοί οι δικαιωμένοι και γεννημένοι από το πνεύμα λάτρεις του Ύψιστου Θεού θα περπατούσαν στο όνομα του Θεού τους και θα αναγνώριζαν μόνο το όνομα μάρτυρες του Ιεχωβά.—Μιχαίας 4:5.
64. Γιατί αυτοί προσδιορίζουν τους εαυτούς τους σαν Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά;
64 Επειδή υπήρχαν επίσης μάρτυρες του ενός ζωντανού, και αληθινού Θεού πριν από την πρώτη έλευση του Κυρίου Ιησού Χριστού, ονομάζουν τώρα τους εαυτούς τους Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά.—Ησαΐας 43:10-12· 44:8· Εβραίους 11:1-12:1. Βλέπε επίσης Σκοπιά του Πύργου της 15ης Σεπτεμβρίου 1931, σελίδες 278, 279, στην Αγγλική.
-
-
Τακτοποίηση Λογαριασμών με τους Σημερινούς ΔούλουςΗ Χιλιετής Βασιλεία του Θεού Έχει Πλησιάσει
-
-
Κεφάλαιο 13
Τακτοποίηση Λογαριασμών με τους Σημερινούς Δούλους
1, 2. (α) Τι πρόσθεσε στο υπόλοιπο των «δούλων» του Χριστού το γεγονός ότι έφεραν το θείο όνομα, και ποιος ήταν η πηγή γι’ αυτό; (β) Πώς αναφέρεται αυτή η χαρά στην παραβολή των «ταλάντων»;
ΤΟ να πάρουν το θείο όνομα από το έτος 1931 κι έπειτα πρόσθεσε μια νέα χαρά στο υπόλοιπο των «δούλων» του Κυρίου Ιησού Χριστού το οποίο ζούσε ακόμη πάνω στη γη. Η χαρά τους ερχόταν από την ίδια Πηγή από την οποία είχε λάβει τη χαρά του και ο Κύριός τους και Ιδιοκτήτης τους, δηλαδή, από τον Ιεχωβά Θεό. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός αναφέρθηκε σ’ αυτή τη χαρά του όταν τακτοποιούσε λογαριασμούς με τους δούλους του σε εκπλήρωση της παραβολής των «ταλάντων». Το βλέπουμε αυτό στα εδάφια Ματθαίος 25:20-23, όπου διαβάζουμε:
2 «Και ελθών ο λαβών τα πέντε τάλαντα, προσέφερεν άλλα πέντε τάλαντα, λέγων· Κύριε, πέντε τάλαντα μοι παρέδωκας· ιδού, άλλα πέντε τάλαντα εκέρδησα επ’ αυτοίς. Και είπε προς αυτόν ο κύριος αυτού· Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ· εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει· είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου. Προσελθών δε και ο λαβών τα δύο τάλαντα είπε· Κύριε, δύο τάλαντα μοι παρέδωκας· ιδού άλλα δύο τάλαντα εκέρδησα επ’ αυτοίς. Είπε προς αυτόν ο κύριος αυτού· Εύγε, δούλε αγαθέ, και πιστέ· εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει· είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου».
3, 4. (α) Συμβολίζουν αυτοί οι τρεις «δούλοι» άτομα ή τι συμβολίζουν; (β) Πώς η τακτοποίηση των λογαριασμών μ’ αυτούς οι οποίοι εξεικονίζονται από τους «δούλους», στην εκπλήρωση της παραβολής, αποδεικνύει τη σωστή σημασία της «παρουσίας»;
3 Η τακτοποίηση λογαριασμών με τους δούλους ασφαλώς απαίτησε χρόνο και προσοχή. Έτσι αυτό θα εξεικόνιζε μια περίοδο παρουσίας του ουράνιου Κυρίου, του Ιησού Χριστού, στην εκπλήρωση της παραβολής στα τελευταία της χαρακτηριστικά. (Ματθαίος 24:3) Ποτέ ας μην ξεχνάμε ότι οι τρεις δούλοι στην παραβολή παρίσταναν τάξεις και ότι αυτές οι τάξεις απαρτίζονται από άτομα. Χρειάζεται περισσότερος χρόνος και προσοχή όταν ασχολείσαι με μια τάξη ή όμιλο παρά με ένα μεμονωμένο άτομο. Στην περίπτωση μιας τάξης ή ενός ομίλου, πρέπει να ασχοληθεί κανείς με κάθε μέλος του. Στα εδάφια Ρωμαίους 14:9, 10 ο απόστολος Παύλος έγραψε:
4 «Επειδή διά τούτο ο Χριστός και απέθανε και ανέστη και ανέζησε, διά να ήναι Κύριος και νεκρών και ζώντων. . . . Επειδή πάντες ημείς θέλομεν παρασταθή εις το βήμα τού Χριστού [Θεού, ΜΝΚ ]».
5. (α) Ποιον εκπροσωπεί ο Ιησούς Χριστός σαν κριτής όταν κρίνει τους ζωντανούς και τους νεκρούς; (β) Τι έπρεπε να κάνουν σχετικά με την αμοιβή τους εκείνοι που εικονίστηκαν από τους «δούλους» και οι οποίοι πέθαναν πριν από την παρουσία του Χριστού;
5 Στην εκπλήρωση της παραβολής των «ταλάντων», ο Κύριος Ιησούς Χριστός κρίνει σαν εκπρόσωπος του Ιεχωβά Θεού. Βέβαια αυτόν τον εικοστό αιώνα δε βρίσκονται ζωντανοί στη σάρκα εδώ πάνω στη γη όλοι οι «δούλοι» του στους οποίους είχε εμπιστευθεί «τάλαντα». Για παράδειγμα, οι δούλοι του πρώτου αιώνα στις μέρες των δώδεκα αποστόλων, μέχρι τον Ιωάννη που έλαβε την Αποκάλυψη, πέθαναν πριν από πολύ καιρό, με το να κοιμηθούν στο θάνατο και να περιμένουν την παρουσία του ουράνιου Κυρίου και Ιδιοκτήτη τους, οπότε και θα λάβαιναν την αμοιβή απ’ αυτόν σαν τον δίκαιο Κριτή. Όπως έγραψε ο απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο, τον ιεραποστολικό σύντροφό του, λίγο πριν από τον μαρτυρικό του θάνατο: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής· και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού». (2 Τιμόθεον 4:7, 8) Πραγματικά, ο απόστολος Παύλος απέβλεπε στη ‘μέρα εκείνη’, τη μέρα της παρουσίας του Κυρίου, για να λάβει ανάσταση από τους νεκρούς και το βραβείο αθάνατης ουράνιας ζωής. Όλοι όσοι θα πέθαιναν πριν από την παρουσία του έπρεπε να περιμένουν.
6. Πότε ανασταίνονται εκείνοι οι «δούλοι» που κοιμούνται στο θάνατο, και από ποιους προηγούνται αυτοί στην ανάσταση;
6 Στη διάρκεια της αόρατης παρουσίας του σαν πνεύματος, όλοι εκείνοι οι πιστοί «δούλοι» που κοιμούνταν στο θάνατο αφυπνίστηκαν σε ουράνια ζωή στο πνευματικό βασίλειο, τον καιρό που θα άρχιζε η κρίση. Έτσι η αμοιβή των «δούλων» που ζούσαν δεν προηγήθηκε από την αμοιβή των πιστών «δούλων» που κοιμούνταν. Αυτό δεν είναι δική μας φαντασία· γιατί ο απόστολος Παύλος γράφει στη Χριστιανική εκκλησία στη Θεσσαλονίκη: «Εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας [στο θάνατο] διά του Ιησού θέλει φέρει μετ’ αυτού. Διότι τούτο σας λέγομεν διά του λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας· επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου».—1 Θεσσαλονικείς 4:14-17.
7. Τι είδους ανάσταση λαβαίνουν αυτοί που κοιμούνται;
7 Αυτό σημαίνει ότι στη διάρκεια της παρουσίας του Κυρίου, τον καιρό που πρόκειται ν’ αρχίσει η κρίση, γίνεται μια αόρατη ανάσταση των πιστών «δούλων» που κοιμούνται σε ουράνια ζωή σαν πνεύματα. Αυτό, βέβαια, δεν είναι ορατό με τα σαρκικά μάτια στους «δούλους» που επιζούν ακόμη πάνω στη γη, όπως δεν είναι επίσης ορατό και στους κοσμικούς ανθρώπους που δεν είναι «δούλοι» τού αόρατα παρόντος Κυρίου Ιησού.
8, 9. (α) Τι δείχνουν οι αποδείξεις για το αν η συνάντηση των «δούλων» με τον Κύριο στον αέρα σημαίνει την αρπαγή φυσικών σωμάτων στην ατμόσφαιρα; (β) Τι αποδεικνύουν πάνω στο ζήτημα αυτό τα εδάφια 1 Κορινθίους 15:50-54;
8 Η συνάντηση των αναστημένων «δούλων» με τον ‘Κύριο στον αέρα’ είναι αόρατη σε όλα τα σαρκικά μάτια πάνω στη γη, και έτσι οι άνθρωποι πάνω στη γη γνωρίζουν ότι αυτή ήδη γίνεται μόνο λόγω της πίστης τους στο Λόγο του Θεού και από τις ενδείξεις των καιρών. Όλοι εκείνοι οι «δούλοι» που κοιμούνταν στο θάνατο αναστήθηκαν όλοι μαζί συγχρόνως «εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα». Ωστόσο, εκείνοι οι «δούλοι» πάνω στη γη που επέζησαν μέχρι τον καιρό που επρόκειτο να αρχίσει η κρίση ή η τακτοποίηση των λογαριασμών, δεν αρπάχτηκαν κατά γράμμα με τα φυσικά τους σώματα στην ατμόσφαιρα της γης για να συναντήσουν έναν ορατό Κύριο στον αέρα, γιατί η σύγχρονη ιστορία δεν αναφέρει κανένα τέτοιο συμβάν. Μέλη απ’ αυτή την ομάδα των «δούλων» που επέζησαν, πέθαναν από καιρό σε καιρό στη διάρκεια των εξήντα και πάνω χρόνων που έχουν περάσει από τότε, αλλά, σύμφωνα με την υπόσχεση της Γραφής, αυτοί έλαβαν μια ακαριαία ανάσταση σε ζωή σαν πνεύματα στους αόρατους ουρανούς. Αφού η παρουσία του Κυρίου είχε ήδη αρχίσει, αυτοί δε χρειαζόταν να κοιμούνται στο θάνατο περιμένοντας την άφιξή του. Σ’ αυτούς εφαρμόστηκε αυτό που είπε ο Παύλος:
9 «Σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν. Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς· πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή [στο θάνατο], πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μια στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή. Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γίνει ο λόγος ο γεγραμμένος· Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη».—1 Κορινθίους 15:50-54· Ησαΐας 25:8.
10. Με ποιον τρόπο αυτοί οι «δούλοι» ονομάζονται «μακάριοι» στο εδάφιο Αποκάλυψις 14:13;
10 Σε όλους εκείνους τους χρισμένους δούλους που επέζησαν στη γη μέχρι την παρουσία του Κυρίου και μπήκαν σ’ αυτή, και οι οποίοι κατόπιν πέθαναν σε πιστή ενότητα με τον Κύριο, εφαρμόζεται η υπόσχεση της Αποκάλυψης 14:13: «Μακάριοι οι νεκροί, οίτινες αποθνήσκουσιν εν Κυρίω από του νυν. Ναι, λέγει το Πνεύμα, διά να αναπαυθώσιν από των κόπων αυτών, και τα έργα αυτών ακολουθούσι με αυτούς». Αυτοί είναι «μακάριοι» γιατί στο θάνατό τους στη σάρκα αποκτούν πείρα εκείνης της ακαριαίας μεταβολής από τη φθορά στην αφθαρσία, από τη θνητότητα στην αθανασία, από ανθρώπινα πλάσματα σε πνευματικά πλάσματα, έτσι ώστε, χωρίς καθόλου να κοιμηθούν στο θάνατο, παύουν από τους γήινους κόπους τους και εισέρχονται απευθείας στο ουράνιο έργο μαζί με τον Κύριό τους με τον οποίο είναι συγκληρονόμοι.
11. Ποιος ήταν αυτός ο Ρ. Τζ. Μάρτιν ο οποίος χρησιμοποιήθηκε σαν παράδειγμα για τα προηγούμενα;
11 Πάρτε, για παράδειγμα, την περίπτωση του Ρόμπερτ Τζ. Μάρτιν. Ήταν ένας από εκείνους τους οχτώ αφιερωμένους Χριστιανούς άντρες, ανάμεσα στους οποίους και ο πρόεδρος της Εταιρίας Ι. Φ. Ρόδερφορδ, οι οποίοι για εννιά μήνες περίπου υπέστησαν άδικη φυλάκιση στην ομοσπονδιακή φυλακή στην Ατλάντα, στη Τζώρτζια, από τις 5 Ιουλίου 1918, ως τις 25 Μαρτίου 1919. Όταν αυτός ο «δούλος» αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση στο Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη, την Τετάρτη 26 Μαρτίου 1919, στην ουσία δεν είχε τίποτα από άποψη «ταλάντων» από τον ουράνιο Κύριό του. Είχαν ήδη περάσει πάνω από τέσσερις μήνες από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το διωγμό των «δούλων» του Κυρίου, και ο Ρ. Τζ. Μάρτιν έπρεπε ν’ αρχίσει στην πραγματικότητα από την αρχή. Ήταν ακόμη σε πιστή ενότητα με τον Κύριο Ιησού, και ήταν χαρούμενος να δεχτεί «τάλαντα» με τα οποία να ‘κάνει εργασία’ για τον ουράνιο Κύριό του, για να διευρύνει τον αγρό που θα αποδεικνυόταν καρποφόρος στην παραγωγή μαθητών του Κυρίου Ιησού Χριστού. Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά την αποφυλάκισή του έγινε διευθυντής του εργοστασίου των εκτυπωτικών εγκαταστάσεων στο Μπρούκλιν για τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά. Την 1η Νοεμβρίου 1926, έγινε ένας από τους διευθυντές της Εταιρίας, θέση που κράτησε ως το τέλος της επίγειας ζωής του.
12. Πότε πέθανε ο Μάρτιν, και ποιο σχόλιο έκανε για το ζήτημα αυτό η Σκοπιά;
12 Έτσι τα χρόνια περνούσαν και ο Ρ. Τζ. Μάρτιν εργαζόταν πιστά για να αυξήσει τα «τάλαντα» που του ήταν εμπιστευμένα στον αγρό της μαθήτευσης. Πέθανε στη θέση του στις 23 Σεπτεμβρίου 1932, σε ηλικία πενήντα τεσσάρων ετών. (Είχε γεννηθεί στις 30 Μαρτίου 1878) Ο θάνατός του ‘σε ενότητα με τον Κύριο’ ανακοινώθηκε στο τεύχος της 1ης Οκτωβρίου 1932 (στην Αγγλική), του περιοδικού Η Σκοπιά και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας, σελίδα 304, το οποίο εν μέρει έλεγε:
Ήταν μόλις περασμένα μεσάνυχτα ή αρχή του πρωινού της 23ης Σεπτεμβρίου 1932, όταν ο Ρόμπερτ Τζ. Μάρτιν, ένας στρατιώτης στην οργάνωση του Ιεχωβά, άφησε την επίγεια σκηνή του και έφυγε ειρηνικά. Αυτός ο καλός και πιστός μάρτυρας τελείωσε την επίγεια πορεία του πάνω στη γη. Υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι πέρασε αμέσως στη βασιλεία και είναι τώρα πάντοτε με τον Κύριο στην πρωτεύουσα οργάνωση του Ιεχωβά.
. . . Η ελπίδα των πιστών συντρόφων του Αδελφού Μάρτιν είναι να μπορέσουν κι αυτοί να δουν τον Κύριο σε όλη του τη δόξα και την ωραιότητα και να συμμετέχουν για πάντα κατόπιν στην εκτέλεση των σκοπών του Ιεχωβά. Η αφοσίωση του Αδελφού Μάρτιν στην υπόθεση του Ιεχωβά είναι μια έμπνευση για εκείνους που ανήκουν στο υπόλοιπο να συνεχίσουν να ωθούν τη μάχη μέχρι των πυλών. . . .
13. Πότε πέθανε ο Ρόδερφορδ ο οποίος ήταν φυλακισμένος μαζί με τον Μάρτιν, και τι σημείωσε από ιστορική άποψη ο θάνατός του;
13 Ο φυλακισμένος μαζί του Ι. Φ. Ρόδερφορδ, τελείωσε την επίγεια πορεία του σε ηλικία εβδομήντα δύο ετών, ενώ ήταν ακόμη πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, την Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 1942. Ο θάνατός του ανακοινώθηκε στη σελίδα 45 του τεύχους της 1ης Φεβρουαρίου 1942 του περιοδικού Η Σκοπιά Αγγέλουσα τη Βασιλεία του Ιεχωβά (στην Αγγλική) κάτω από τον τίτλο «Ένας Πιστός Μάρτυς». Η ιστορία των σαράντα και πλέον επόμενων χρόνων δείχνει ότι ο θάνατός του σημείωσε το τέλος μιας εποχής στις σύγχρονες δράσεις των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά.
14. (α) Σύμφωνα με τις Γραφές τι πρέπει να πιστεύουμε για τους δύο αυτούς «δούλους» σχετικά με την αμοιβή τους αφού εργάστηκαν με τα «τάλαντα» του Χριστού; (β) Έχουν μπει σε κάποια «χαρά» οι «δούλοι» οι οποίοι παραμένουν ακόμη ζωντανοί πάνω στη γη, και τι θα πούμε για το ζήτημα της διακυβέρνησης;
14 Ασφαλώς η πορεία των Χριστιανών «δούλων», όπως των δύο προαναφερθέντων, δείχνει ότι αυτοί ‘εμπορεύτηκαν’ με τα «τάλαντα» του Κυρίου τα οποία τους είχαν ανατεθεί και έτσι αύξησαν τον επίγειο αγρό δράσης για την παραγωγή περισσότερων μαθητών του Χριστού. Υπάρχει Γραφικός λόγος να πιστεύουμε ότι, όταν εμφανίστηκαν μπροστά στη δικαστική έδρα του Κυρίου Ιησού Χριστού, άκουσαν τα λόγια της επιδοκιμασίας του: «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ· εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει· είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου». (Ματθαίος 25:21, 23) Αλλά τώρα, πολλά χρόνια αργότερα, υπάρχει ακόμη ένα μικρό υπόλοιπο αυτών των όσιων Χριστιανών «δούλων» πάνω στη γη οι οποίοι με αγάπη επιδιώκουν να αυξήσουν τα «τάλαντα» του ουράνιου Κυρίου τους. Περιμένουν ότι, στον κατάλληλο καιρό, θα τελειώσουν την επίγεια πορεία τους και θα εμφανιστούν μπροστά στην ουράνια δικαστική έδρα του Ιησού Χριστού και με χαρά θα ακούσουν αυτά τα ίδια επαινετικά λόγια. Αλλά ακόμη και τώρα πάνω στη γη, στο βαθμό που αυξάνουν τα «τάλαντα» του ουράνιου Ιδιοκτήτη τους, έχουν ήδη εισέλθει σ’ ένα αρκετό μέτρο της χαράς του Κυρίου τους. Ωστόσο αυτοί δεν έχουν εισέλθει σε καμιά διακυβέρνηση αλλά απλώς αποβλέπουν να συμμετάσχουν στη χιλιετή βασιλεία του στον ουρανό.
Ο «ΠΟΝΗΡΟΣ ΚΑΙ ΟΚΝΗΡΟΣ ΔΟΥΛΟΣ»
15, 16. (α) Πώς ο δούλος με το ένα τάλαντο παρέλειψε να χρησιμοποιήσει την «ικανότητά του», και με ποιες συνέπειες; (β) Πώς δικαιολογήθηκε ο δούλος για το γεγονός ότι επέστρεψε μόνο εκείνο που είχε λάβει;
15 Ενδιαφερόμαστε τώρα να μάθουμε τι συμβαίνει στο δούλο της παραβολής του Ιησού ο οποίος έλαβε ένα μόνο τάλαντο και για τον οποίο ειπώθηκε: «Ο δε λαβών το εν υπήγε και έσκαψεν εις την γην και έκρυψε το αργύριον του κυρίου αυτού». (Ματθαίος 25:15, 18) Επειδή δεν κατέβαλε προσπάθεια και δεν έδειξε το θάρρος για να ‘εμπορευτεί’ όπως έκανε ο δούλος με τα πέντε τάλαντα και ο δούλος με τα δύο τάλαντα, αυτός ο τρίτος δούλος δεν μπορούσε να περιμένει να αυξήσει το ασημένιο τάλαντο του κυρίου του. Είχε την ανάλογη «ικανότητα» να χρησιμοποιήσει αυτό το ένα ασημένιο τάλαντο και να το αυξήσει, αλλά παρέλειψε να δείξει αυτή την ικανότητά του. Κατά την έλευση και στη διάρκεια της παρουσίας του κυρίου του δε θα είχε να δείξει καμιά αύξηση όταν θα τακτοποιούνταν οι λογαριασμοί. Έτσι ποια δικαιολογία θα έφερνε για το γεγονός ότι δεν παρουσίασε καμιά αύξηση στον κύριό του; Στην παραβολή, ο Ιησούς μας λέει:
16 «Προσελθών δε και ο λαβών το εν τάλαντον, είπε· Κύριε, σε εγνώρισα ότι είσαι σκληρός άνθρωπος, θερίζων όπου δεν έσπειρας και συνάγων όθεν δεν διεσκόρπισας· και φοβηθείς υπήγα και έκρυψα το τάλαντόν σου εν τη γη· ιδού, έχεις το σον».—Ματθαίος 25:24, 25.
17. (α) Επιδοκίμασε εκείνος ο δούλος το ότι ο κύριός του ήταν όμοιος με τον γαιοκτήμονα που ο δούλος αυτός είχε περιγράψει; (β) Γιατί ο δούλος νόμιζε ότι ο κύριός του δεν είχε δικαίωμα να παραπονιέται για το γεγονός ότι δεν έλαβε αύξηση;
17 Αυτός ο δούλος γνώριζε ότι απ’ αυτόν αναμενόταν αύξηση. Αλλά δεν είχε το θάρρος να αναλάβει τον κίνδυνο ‘εμπορευόμενος’ με το ασημένιο τάλαντο του κυρίου του. Δεν είχε αγάπη για τον κύριό του ώστε να ενεργήσει, παρά τους φόβους του, και να αναλάβει τον κίνδυνο και να κάνει τις προσπάθειες για να επεκτείνει τα «υπάρχοντα» του κυρίου του. Παρομοίασε τον κύριό του με έναν γαιοκτήμονα, ο οποίος όχι μόνο σύναζε σοδειές από τα δικά του χωράφια αλλά επίσης θέριζε προϊόντα από χωράφια που δεν του ανήκαν και που δεν τα είχε καλλιεργήσει, και σύναζε στάρι που δεν είχε αλωνίσει. Ο δούλος δεν ήθελε να αυξήσει ο κύριός του τα υπάρχοντα μ’ αυτόν τον τρόπο. Τουλάχιστον κατηγόρησε τον κύριό του ότι μ’ έναν τέτοιο τρόπο αύξανε τα υπάρχοντά του. Έτσι, συνεπής μ’ αυτό που ομολογούσε ότι πίστευε και σκεφτόταν, επέστρεψε μόνο το ένα ασημένιο τάλαντο που ο κύριός του τού είχε εμπιστευθεί. Έτσι, όπως αυτός νόμισε, εφόσον ο κύριός του δεν είχε υποστεί ζημιά, γιατί να παραπονιέται; Έπαιρνε πίσω αυτό ακριβώς που ήταν δικό του. Ο δούλος δεν εκτιμούσε ότι το χρήμα είναι για κυκλοφορία και για χρήση με έναν επικερδή τρόπο.
18. Σύμφωνα με ποια γραμμή λογίκευσης απάντησε ο κύριος στο δούλο, και έτσι γιατί αποκάλεσε το δούλο με τον τρόπο που τον αποκάλεσε;
18 Ο κύριος του δούλου απάντησε σύμφωνα με το ίδιο του το επιχείρημα, γιατί διαβάζουμε: «Αποκριθείς δε ο κύριος αυτού, είπε προς αυτόν· Πονηρέ δούλε και οκνηρέ· ήξευρες ότι θερίζω όπου δεν έσπειρα και συνάγω όθεν δεν διεσκόρπισα· έπρεπε λοιπόν να βάλης το αργύριόν μου εις τους τραπεζίτας, και ελθών εγώ ήθελον λάβει το εμόν μετά τόκου».—Ματθαίος 25:26, 27.
19. Γιατί άξιζε να ονομαστεί ο δούλος «πονηρός», και πώς θα μπορούσε να ακολουθήσει τον «εύκολο δρόμο» για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του κυρίου του;
19 Αυτός ο δούλος που δεν έφερε κέρδος ήταν «πονηρός», γιατί η παράλειψή του να φέρει αύξηση στον κύριό του ήταν εσκεμμένη, εκούσια. Δεν ενδιαφερόταν για την αύξηση των υπαρχόντων του κυρίου του. Όχι ότι δεν ήξερε ότι ο κύριός του απαιτούσε αύξηση. Αυτό το ήξερε πολύ καλά, και θα μπορούσε να έχει ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο και να καταθέσει το ασημένιο τάλαντο στους τραπεζίτες, ώστε αυτοί να κάνουν επενδύσεις μ’ αυτό και να κερδίσουν και έτσι να πληρώσουν τον κατάλληλο τόκο για τα χρήματα που είχαν κατατεθεί σ’ αυτούς. Με τον τρόπο αυτό, ο κύριος του δούλου όταν θα επέστρεφε θα λάβαινε όχι μόνο το ασημένιο τάλαντο αλλά επίσης τον τόκο που θα πληρωνόταν για τα χρήματα που είχαν κατατεθεί στους τραπεζίτες. Αυτός ο δούλος όχι μόνο δε μιμήθηκε το δούλο με τα πέντε τάλαντα και το δούλο με τα δύο τάλαντα, αλλά ούτε συνεργάστηκε μαζί τους. Μολονότι επέστρεψε το αρχικό ασημένιο τάλαντο που του είχε ανατεθεί, στην πραγματικότητα προκάλεσε ζημιά στον κύριό του. Το ότι προκάλεσε αυτή τη ζημιά στον κύριό του εκούσια τον έκανε «πονηρό».
20. Με ποιον τρόπο ήταν ο δούλος αυτός «οκνηρός», και τι συνέπειες είχε αυτό πάνω του;
20 Ο δούλος που δεν έφερε κέρδος ήταν επίσης «οκνηρός». Ήταν τεμπέλης, απρόθυμος να ‘εμπορευτεί’ με αγρυπνία, όπως έκαναν οι σύνδουλοί του. Είχε την ικανότητα να εργαστεί και να φέρει κέρδος, αλλιώς ο κύριός του δε θα του είχε εμπιστευθεί έστω και αυτό το ένα τάλαντο. Το ότι του δόθηκε ένα τάλαντο τον έκανε τον λιγότερο υπεύθυνο από τους τρεις δούλους, αλλά αυτό το ελάχιστο ποσό χρημάτων δεν ήταν πάνω από την «ιδίαν αυτού ικανότητα» για να το φροντίσει. Ωστόσο, αντί να κατευθύνει την ικανότητά του σε επικερδείς τρόπους, έσκαψε στη γη και έκρυψε το τάλαντο του κυρίου του και το απέδωσε πίσω χωρίς κέρδος. Ήταν τόσο τεμπέλης ώστε μολονότι χαρακτήρισε τον κύριό του σαν ‘απαιτητικό άνθρωπο’ αυτό δεν τον ώθησε να εργαστεί με το πολύτιμο τάλαντο στη διάρκεια της μακράς απουσίας του κυρίου του. Ο δούλος είχε άφθονο καιρό με ευκαιρίες. Το ότι παρέλειψε να φέρει αύξηση κατέληξε σε καταστροφή γι’ αυτόν.
21. Ποιο είναι το αντίστοιχο του δούλου στο σημερινό αποκορύφωμα της εκπλήρωσης της παραβολής;
21 Αυτός ο «πονηρός και οκνηρός δούλος» έχει ένα σύγχρονο αντίστοιχο στο αποκορύφωμα της εκπλήρωσης της παραβολής σήμερα. Όπως και οι δύο σύνδουλοι, έτσι και αυτός ο μη παραγωγικός δούλος παριστάνει μια τάξη, ή ομάδα Χριστιανών δούλων, που είναι στην πραγματικότητα στην υπηρεσία ή οι οποίοι έχουν οριστεί στην υπηρεσία του ουράνιου Κυρίου, του Ιησού Χριστού. Αυτή η τάξη που δε φέρνει κέρδος εμφανίστηκε αφού είχε αρχίσει η τακτοποίηση των λογαριασμών εκείνο το πρώτο μεταπολεμικό έτος του 1919 μ.Χ.
22. Ποιοι άλλοι ισχυρίζονταν ότι είναι στην υπηρεσία του ουράνιου Κυρίου, αλλά πώς αυτοί παραμέλησαν τα «υπάρχοντα» μετά το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου;
22 Βέβαια, τα μέλη των εκκλησιών του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου ισχυρίζονταν ότι είναι στην υπηρεσία του ουράνιου Κυρίου Ιησού Χριστού. Προχώρησαν, όμως, στην καλλιέργεια του αγρού που βρισκόταν ανοιχτός μπροστά τους κατά το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου στις 11 Νοεμβρίου 1918, και εργάστηκαν για την παραγωγή μαθητών για τον Βασιλιά Ιησού Χριστό που βασίλευε, που ήταν τώρα παρών; Όχι· πήραν μια πορεία συμβιβασμού με τους πολιτικούς και μιλιταριστές αυτού του κόσμου. Παραμέλησαν τα «υπάρχοντα» της Βασιλείας του Βασιλιά του οποίου η βασιλική διακυβέρνηση πρόκειται να αυξάνει χωρίς τέλος. Έστρεψαν το ενδιαφέρον τους και την προσοχή τους στην προταθείσα Κοινωνία των Εθνών, την οποία το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο των Εκκλησιών του Χριστού στην Αμερική αποκάλεσε «την πολιτική έκφραση της Βασιλείας του Θεού πάνω στη γη». (Ησαΐας 9:6, 7) Προσπάθησαν να αυξήσουν τον αριθμό των υποστηρικτών και λάτρεων εκείνου του ανθρωποποίητου διεθνούς οργανισμού για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια. Τώρα τα θρησκευτικά δόγματα και αιρέσεις του Χριστιανικού κόσμου υποστηρίζουν τον διάδοχο οργανισμό, τα Ηνωμένα Έθνη.
23. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα από το γεγονός ότι αυτοί δεν καλλιέργησαν τον παγκόσμιο αγρό για όφελος της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού;
23 Κατά την τακτοποίηση των λογαριασμών στη διάρκεια αυτού του καιρού της εξέτασης από τον Κύριο Ιησού Χριστό που έχει επιστρέψει, εκείνοι οι καθ’ ομολογία «δούλοι» στον Χριστιανικό κόσμο δεν έχουν να του παρουσιάσουν αύξηση των υπαρχόντων του. Δεν καλλιέργησαν τον αγρό του κόσμου για όφελος της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού, γιατί αυτοί έστρεψαν τα νώτα πάνω της και άφησαν τους ανθρώπους σε άγνοια της εγκαθιδρυμένης Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά.
24. Πώς εκείνοι που περιγράφονται στην τρίτη παράγραφο της απόφασης «Νέο Όνομα» ταιριάζουν με την εικόνα του «οκνηρού δούλου»;
24 Όμως, ακόμη και ανάμεσα σ’ εκείνους που ήταν σε επαφή με τους πιστούς «δούλους» του Βασιλιά Ιησού Χριστού που είχε επιστρέψει και βασίλευε, εμφανίστηκε μια τάξη χρισμένων Χριστιανών που ταιριάζουν στην εικόνα του «πονηρού και οκνηρού δούλου». Προφανώς σ’ αυτή την τάξη αναφέρεται η τρίτη παράγραφος της Απόφασης που έχει τίτλο «Ένα Νέο Όνομα», η οποία υιοθετήθηκε το απόγευμα της Κυριακής, 26 Ιουλίου 1931, στη Διεθνή Συνέλευση που έγινε στο Κολόμπος του Οχάιο, κάτω από τη διεύθυνση της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Παραθέτουμε πιο κάτω αυτή την παράγραφο:
ΣΥΝΤΟΜΑ μετά το θάνατο του Καρόλου Τ. Ρώσσελ δημιουργήθηκε μια διαίρεση μεταξύ εκείνων που ήταν συνταυτισμένοι μαζί του σ’ αυτό το έργο, και αυτό κατέληξε σ’ έναν αριθμό αποχωρήσεων από τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά, και από τότε αυτοί έχουν αρνηθεί να συνεργαστούν με την εν λόγω Εταιρία και το έργο της και αρνούνται να συμβαδίσουν με την αλήθεια όπως δημοσιεύεται από τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά στη Σκοπιά του Πύργου και τις άλλες πρόσφατες εκδόσεις των προαναφερθέντων σωματείων, και έχουν αντιταχθεί και συνεχίζουν να αντιτάσσονται στο έργο τής εν λόγω Εταιρίας για τη διακήρυξη του παρόντος αγγέλματος της βασιλείας του Θεού και της μέρας εκδίκησης του Θεού μας εναντίον όλων των μερών της οργάνωσης του Σατανά· και οι αναφερθέντες εναντιούμενοι έχουν οργανωθεί σε ποικίλες και πολυάριθμες ομάδες και έχουν αναλάβει και τώρα φέρνουν ονόματα όπως, «Σπουδαστές της Γραφής», «Συνταυτισμένοι Σπουδαστές της Γραφής», «Ρωσσελιστές που διδάσκουν την αλήθεια όπως εξηγήθηκε από τον Πάστορα Ρώσσελ», «Οι Παραμένοντες Σταθεροί», και παρόμοια ονόματα, τα οποία όλα τείνουν να προκαλέσουν σύγχυση και παρανόηση . . .»
25. Επομένως, σε ποιες πείρες και επιτεύγματα δεν πήραν μέρος οι προαναφερθέντες, πράγματα που δοκίμασαν όσοι φέρνουν το «νέο όνομα»;
25 Και πραγματικά, εκείνοι οι μη συνεργατικοί και μάλιστα εναντιούμενοι που προαναφέρθηκαν δε δέχτηκαν εκείνο το «νέο όνομα», μάρτυρες του Ιεχωβά, ώστε να γίνουν γνωστοί σαν Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτοί δεν πήραν μέρος ούτε στα τρομερά παθήματα που δοκίμασαν εκείνοι που έφερναν το «νέο όνομα» από τότε, ούτε στο έργο της αναγγελίας σ’ όλα τα μέρη της γης της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Ιεχωβά στα χέρια του Μεσσία του. Γι’ αυτούς τους λόγους αυτοί δεν πήραν μέρος στη θαυμαστή επέκταση του αγρού για καλλιέργεια και παραγωγή μαθητών του Χριστού, η οποία έφτασε να περιλαμβάνει 203 χώρες και νησιά ή ομάδες νησιών, και να χρειάζεται έτσι η δημοσίευση του αγγέλματος της Βασιλείας σε 190 γλώσσες περίπου. Παρά τον μοχθηρό διωγμό σε διάφορες χώρες, αυτή η καλλιέργεια του αγρού (ο οποίος είναι ο κόσμος της ανθρωπότητας) για την παραγωγή κι άλλων μαθητών του Χριστού προχωρεί στο αποκορύφωμά της! Σήμερα αυτή γίνεται κάτω από την επίβλεψη των ενενήντα πέντε τμημάτων της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά της Πενσυλβανίας.
26. Ποια απόδειξη υπάρχει ότι το υπόλοιπο των χρισμένων «δούλων» έχουν την ευλογία του Ουρανού όταν χρησιμοποιούν τα «τάλαντα» του Κυρίου καλλιεργώντας τον παγκόσμιο αγρό;
26 Προφανώς λοιπόν, αυτή η αύξηση των «υπαρχόντων» του Μεσσιανικού Βασιλιά, των «ταλάντων» του, έχει την επιδοκιμασία και ευλογία του Ύψιστου Θεού Ιεχωβά και του Γιου του Ιησού Χριστού. Οι χρισμένοι «δούλοι» που ασχολούνται στη χρησιμοποίηση των «ταλάντων» του Βασιλιά το βρίσκουν αυτό μια χαρούμενη ευθύνη, και αγωνίζονται να φανούν άξιοι σαν ένας ‘καλός και πιστός δούλος’ από την άποψη του ουράνιου Κυρίου τους. Δεν ενδιαφέρονται να έχουν συνταυτισμένο μαζί τους κανέναν από την τάξη του «πονηρού και οκνηρού δούλου». Αντίθετα, προσπαθούν να βοηθήσουν όλους εκείνους που έχουν τα Γραφικά προσόντα να συνταυτιστούν μαζί τους, να γίνουν παραγωγικοί διάκονοι του Λόγου του Θεού. Σ’ απόδειξη της θείας ευλογίας πάνω στις στοργικές προσπάθειές τους, στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1984 υπήρχαν 179.421 που διδάχτηκαν και βαφτίστηκαν στο νερό σαν μαθητές του Κυρίου Ιησού Χριστού. Στη διάρκεια των περασμένων πέντε υπηρεσιακών ετών, 1980-1984, βαφτίστηκαν σε όλη τη γη 713.472. Έτσι το υπόλοιπο των χρισμένων «δούλων» οι οποίοι αύξησαν τα «υπάρχοντα» του Κυρίου δεν πιστεύουν ότι αυτός θερίζει ακατάλληλα εκεί που ο ίδιος προσωπικά δεν έχει σπείρει.
ΤΟ ΑΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΤΟ «ΕΝΑ ΤΑΛΑΝΤΟ» ΑΦΑΙΡΕΙΤΑΙ
27. Ποια απόφαση έβγαλε ο κύριος σχετικά με το δούλο που δεν έφερε κέρδος;
27 Στην παραβολή, ποια απόφαση παίρνει ο κύριος σχετικά με το δούλο που παρέλειψε να παρουσιάσει στον κύριο, αυτό που ανήκε σ’ αυτόν τον κύριο μαζί ‘με τόκο’; «Λάβετε λοιπόν», λέει ο αγανακτισμένος κύριος για τον «πονηρό και οκνηρό δούλο» ο οποίος δεν έφερε κέρδος, «απ’ αυτού το τάλαντον, και δότε εις τον έχοντα τα δέκα τάλαντα. Διότι εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή και περισσευθή, από δε του μη έχοντος και εκείνο το οποίον έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού. Και τον αχρείον δούλον ρίψατε εις το σκότος το εξώτερον· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων».—Ματθαίος 25:28-30.
28. Ποιες αμοιβές που δόθηκαν στους δούλους που έφεραν κέρδος δε χορηγήθηκαν σ’ αυτόν το δούλο, και τι σήμαινε γι’ αυτόν το ότι ρίχτηκε στο σκοτάδι έξω;
28 Αυτός ο δούλος δεν προσκαλείται να μπει στη χαρά του κυρίου του. Δε διορίζεται να κυβερνάει πάνω σε πολλά πράγματα σαν να έχει βρεθεί πιστός πάνω σε λίγα πράγματα. Δεν ονομάζεται ‘καλός και πιστός δούλος’, αλλά αποκαλείται ‘άχρηστος δούλος’. Δεν κρατιέται σαν δούλος στην υπηρεσία και στο σπιτικό του κυρίου, αλλά ρίχνεται έξω από το σπίτι ‘στο σκοτάδι που είναι έξω’. Προφανώς ο κύριος που επέστρεψε τακτοποίησε λογαριασμούς με τους δούλους του στη διάρκεια της νύχτας, κι έτσι θα υπήρχε ‘σκοτάδι έξω’ στο οποίο θα μπορούσε να ριχτεί ο δούλος. Αντί εκεί έξω να βρει τη χαρά του κυρίου του, θα θρηνούσε και θα έτριζε τα δόντια του εξαιτίας των συνθηκών στις οποίες είχε ριχτεί.
29. Γιατί αυτό αποτελεί ένα σοβαρό μάθημα για τους σημερινούς χρισμένους «δούλους» μέσα στην κατάσταση του κόσμου που σκοτεινιάζει όλο και περισσότερο;
29 Αυτό αποτελεί ένα σοβαρό μάθημα για το υπόλοιπο των χρισμένων «δούλων» σήμερα. Αυτοί πρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται για την αύξηση των «υπαρχόντων» του ουράνιου Κυρίου τους. Αλλιώς, θα τους αφαιρεθούν οι αξίες εκείνες οι οποίες τους είναι εμπιστευμένες από τον Κύριό τους. Τότε κι αυτοί επίσης θα ριχτούν ‘στο σκοτάδι που είναι έξω’, για να βρεθούν με την τάξη του «πονηρού και οκνηρού δούλου» που είναι εκεί. Από το τέλος των Καιρών των Εθνών το έτος 1914 είναι καιρός της νύχτας για τον κόσμο της ανθρωπότητας έξω από το φωτισμένο σπίτι του ουράνιου Κυρίου Ιησού Χριστού, και μάλιστα και αυτός ο λεγόμενος Χριστιανικός κόσμος είναι κλεισμένος σ’ αυτό το σκοτάδι της νύχτας. Αλλά αυτό το σκοτάδι θα γίνει ακόμη πιο βαθύ όταν φτάσει ο καιρός που σύμφωνα με το πρόγραμμα του Θεού θα ξεσπάσει αιφνίδια πάνω σ’ αυτή τη γενιά της ανθρωπότητας η ‘μεγάλη θλίψη’. (Ματθαίος 24:21, 22· Λουκάς 21:34-36) Σ’ αυτό το θανατηφόρο σκοτάδι θα ριχτεί η τάξη του «πονηρού και οκνηρού δούλου» για να θρηνεί εκεί και να τρίζει τα δόντια της μαζί με τους θρησκευτικούς υποκριτές ωσότου αφανιστούν.
30. Πώς αφαιρείται το «ένα τάλαντο» από την τάξη του «οκνηρού δούλου», και σε ποιον δίνεται αυτό, και γιατί;
30 Σ’ αυτό τον καιρό της παρουσίας του Κυρίου, που τακτοποιεί λογαριασμούς με τους «δούλους» του, είτε μ’ αυτούς που πεθαίνουν ατομικά είτε με τις αντίστοιχες τάξεις του δούλου που βρίσκονται ακόμη πάνω στη γη, ένα πράγμα είναι ήδη φανερό. Αυτή η τάξη του «πονηρού και οκνηρού δούλου» δεν εμπορεύονται το «ένα τάλαντό» τους και δε φέρνουν σ’ αυτόν τόκο πάνω στα ‘χρήματά’ του. Γι’ αυτό, ήδη αφαιρεί αυτό το «ένα τάλαντο» από αυτή την άπιστη τάξη που επιζεί σαν τάξη μέχρι τώρα. Δεν τους δίνει κανένα διορισμό από άποψη τομέα που πρέπει να καλλιεργηθεί και να γίνει παραγωγικός με επιπλέον μαθητές του Χριστού. Δεν τους μεταχειρίζεται πια σαν δούλους Του· δεν τους αναγνωρίζει ούτε δέχεται τις θρησκευτικές δραστηριότητές τους. Δεν τους αφήνει να πάρουν μέρος στον χαρούμενο φωτισμό του σπιτικού του. Το «ένα τάλαντό» τους αφαιρείται απ’ αυτούς και ο ανατεθειμένος σ’ αυτούς αγρός για πιθανή μαθήτευση δίνεται στην τάξη του ‘καλού και πιστού δούλου’ που έχει αυξήσει ή αυξάνει τα «υπάρχοντα» του Βασιλιά σε «δέκα τάλαντα», ασκώντας έτσι τη μεγαλύτερη δυνατή ικανότητα στον αγρό της μαθήτευσης.—Ματθαίος 28:19, 20· Ψαλμός 2:8.
31. (α) Ποιος κανόνας τονίζεται έτσι από μέρους του Κυρίου; (β) Αν εξαιρέσουμε την «ικανότητα», ποιο επιπλέον πράγμα δεν είχε η τάξη του «οκνηρού δούλου», κι έτσι τι έγινε σ’ αυτόν;
31 Έτσι έχουμε ένα παράδειγμα σήμερα για το πώς εφαρμόζεται η θεία αρχή ή κανόνας ότι «εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή και περισσευθή, από δε του μη έχοντος και εκείνο το οποίον έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού». (Ματθαίος 25:29) Στην παραβολή ο «πονηρός και οκνηρός δούλος» είχε το «ένα τάλαντο», αλλά δεν είχε μέσα του εκείνο το πράγμα που θα υποκινούνταν και θα εκδηλωνόταν από την κατοχή αυτού του «ενός ταλάντου». Αυτό το κάτι άλλο έπρεπε να είναι ο όσιος ζήλος για τον κύριό του, μια εκτίμηση αυτού που ήταν εμπιστευμένο σ’ αυτόν, μια πίστη στο γεγονός ότι ο κύριός του άξιζε να έχει κάποια αύξηση γι’ αυτό το «ένα τάλαντο» το οποίο είχε δύναμη να κάνει εργασία, να αποφέρει κέρδος. Η παράλειψή του να παρουσιάσει κάποια αύξηση κατά την τακτοποίηση των λογαριασμών έδειχνε εύγλωττα, όπως και οι ίδιες οι δικαιολογίες του, ότι δεν είχε αυτό το κάτι άλλο. Επομένως, το «ένα τάλαντο» αφαιρέθηκε απ’ αυτόν γιατί ήταν ‘άχρηστος δούλος’. Είχε απογοητεύσει την εμπιστοσύνη του κυρίου του σ’ αυτόν. Απολύθηκε από την υπηρεσία του κυρίου του και αποκόπηκε από το σπίτι του.
32. Ποιο είναι αυτό το κάτι άλλο που δεν έχει η τάξη του «οκνηρού δούλου» από το 1919, και έτσι τι αφαιρείται απ’ αυτήν;
32 Η ίδια αρχή εφαρμόζεται στη σύγχρονη τάξη του «πονηρού και οκνηρού δούλου». Σ’ εκείνους που ανήκουν σ’ αυτή την τάξη ανατέθηκαν αυτά που αντιστοιχούν στο «ένα τάλαντο». Αυτό δόθηκε από τον ουράνιο Κύριό τους, ειδικά από το πρώτο μεταπολεμικό έτος 1919. Αλλά έπρεπε κι αυτοί από μέρους τους να έχουν κάτι που θα συμπλήρωνε ή που θα συνόδευε ταιριαστά εκείνο το «ένα τάλαντο». Αυτό το συμπληρωματικό πράγμα το οποίο η κατοχή από μέρους τους του «ενός ταλάντου» θα έπρεπε να έχει διεγείρει μέσα τους, ήταν ο ζήλος και η αφοσίωση προς τη Μεσσιανική βασιλεία του Ιεχωβά, μια πίστη στο ότι ο ουράνιος Κύριός τους ήταν άξιος να λάβει κάποια αύξηση στον αγρό της παραγωγής μαθητών, ένα θαρραλέο και στοργικό κίνητρο να έχουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή στη διακήρυξη της εγκαθιδρυμένης Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού και στην παραγωγή μαθητών από ανθρώπους όλων των εθνών, και όχι απλώς από το Ιουδαϊκό έθνος στο οποίο ο Ιησούς Χριστός πάνω στη γη περιόρισε τη δημόσια και ιδιωτική διακονία του. Επειδή ακριβώς δεν έχουν αυτό που θα έπρεπε να εκδηλώσουν με τη χρήση του «ενός ταλάντου» του Κυρίου, αφαιρείται απ’ αυτούς αυτό το «τάλαντο», όπως δείχνουν και τα σύγχρονα γεγονότα.
33. (α) Έτσι, σε βάρος τίνος λαβαίνει η τάξη του ‘καλού και πιστού δούλου’ ‘αφθονία’; (β) Ποια χαρά δοκιμάζουν αυτοί, και ποια διακυβέρνηση περιμένουν;
33 Από το άλλο μέρος, οι τάξεις του ‘καλού και πιστού δούλου’ έχουν πράγματι εκείνο που θα πρέπει να συμπληρώνει το γεγονός ότι τους είναι εμπιστευμένα τα «τάλαντα» του ουράνιου Κυρίου τους. Σε αρμονία με την εικόνα της παραβολής, δίνεται σ’ αυτούς περισσότερο, σε βάρος της τάξης του «πονηρού και οκνηρού δούλου» και προστίθενται σ’ αυτούς προνόμια και ευκαιρίες σαν υπεύθυνων, αξιόπιστων, προσοδοφόρων «δούλων». Σαν συνέπεια αυτού του πράγματος, αυτοί έχουν πραγματικά ‘αφθονία’ στον αυξημένο αγρό της παραγωγής μαθητών. Καθώς ευφραίνουν την καρδιά του Κυρίου τους, ξεχειλίζει και η δική τους χαρά και έχουν μια πρόγευση της χαράς που αισθάνεται ο Κύριός τους στην εγκαθιδρυμένη τώρα βασιλεία του. Αυτή η χαρά τούς δυναμώνει για να συνεχίσουν να αγωνίζονται στην υπηρεσία τους γι’ αυτόν μέχρι το τέλος της επίγειας σταδιοδρομίας τους. Κι όταν αυτό συμβεί, περιμένουν να βγουν μέσω ανάστασης από τους νεκρούς στην πληρότητα της χαράς του και να γίνουν άρχοντες πάνω σε πολλά πράγματα στη χιλιετή βασιλεία του. Τότε θα γευτούν πλήρως την ευτυχία εκείνων των «δούλων» οι οποίοι συμμετέχουν στην ‘πρώτη ανάσταση’.—Αποκάλυψις 20:6.
34. Τι αποδεικνύει ότι αυτή η εκπλήρωση που είναι ορατή για τα αποκορυφωτικά μέρη της παραβολής του Ιησού βρίσκεται σε πρόοδο, και γιατί;
34 Με τον προειπωμένο τρόπο εκπληρώνεται από το έτος 1919 μ.Χ. το αποκορυφωτικό μέρος της παραβολής των «ταλάντων». Αυτό μπορούν να το παρατηρούν άνθρωποι και έθνη σ’ ολόκληρη την κατοικημένη γη. Ιδιαίτερα το γνωρίζει καλά αυτό η τάξη του ‘καλού και πιστού δούλου’. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι η αόρατη παρουσία του Βασιλιά Ιησού Χριστού βρίσκεται εν προόδω από το τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914. Επομένως αυτό αποτελεί μέρος του μεγαλειώδους «σημείου» της «παρουσίας» του Χριστού και της ‘συντέλειας του συστήματος πραγμάτων’, και αυτή η παραβολή των «ταλάντων» είναι μέρος της λεπτομερούς προφητείας σχετικά με εκείνο το «σημείο».—Ματθαίος 24:3.
35. Γιατί επιθυμούμε να συνεχίσουμε την περαιτέρω εξέταση της προφητείας του Ιησού, και για να αποδείξουμε ποιο γεγονός;
35 Ωστόσο το «σημείο» της αόρατης παρουσίας του Χριστού σαν πνεύματος περιλαμβάνει περισσότερα από τις παραβολές των «δέκα παρθένων» και των «ταλάντων» που ήδη έχουμε εξετάσει. Μια περαιτέρω παραβολή αποτελεί ένα σπουδαίο μέρος της προφητείας του για το «σημείο», και η εκπλήρωσή της στους συγκλονιστικούς καιρούς μας αυξάνει την απόδειξη ότι η παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού βρίσκεται εν προόδω και θα συμβούν κι άλλα θαυμαστά πράγματα. Θέλετε να εξετάσουμε περαιτέρω τη μεγάλη προφητεία του Κυρίου μας;
[Εικόνα στη σελίδα 245]
Ρ. Τζ. Μάρτιν
[Εικόνα στη σελίδα 246]
Ι. Φ. Ρόδερφορδ
-
-
Επίγειοι Υπήκοοι της Βασιλείας του ΘεούΗ Χιλιετής Βασιλεία του Θεού Έχει Πλησιάσει
-
-
Κεφάλαιο 14
Επίγειοι Υπήκοοι της Βασιλείας του Θεού
1, 2. (α) Πόσος υπολόγιζαν ότι ήταν ο πληθυσμός του κόσμου το 1914 μ.Χ., και σε τι ήταν χωρισμένος; (β) Τι κατάσταση εμφάνιζαν αυτά τα έθνη και οι αυτοκρατορίες πάνω στην παγκόσμια σκηνή, αλλά πώς τα έβλεπε ο Δημιουργός;
ΣΤΟ σημαδεμένο έτος 1914 μ.Χ. ο παγκόσμιος πληθυσμός υπολογιζόταν σε πάνω από ένα δισεκατομμύριο άτομα.a Το 1920 είχε ήδη αυξηθεί και φτάσει το 1.859.892.000 κατοίκους, παρά το γεγονός ότι πολλά εκατομμύρια θανατώθηκαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και από την Ισπανική γρίπη. Αυτός ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν χωρισμένος σε πολλά έθνη και αυτοκρατορίες, και η μεγαλύτερη αυτοκρατορία το 1914 ήταν η Βρετανική Αυτοκρατορία, η οποία περιλάμβανε το ένα τέταρτο της επιφάνειας της γης καθώς και το ένα τέταρτο του πληθυσμού του κόσμου. Αλλά τον καιρό εκείνο υπήρχαν κι άλλες αυτοκρατορίες, όπως η Τουρκική Αυτοκρατορία, η Κινεζική Αυτοκρατορία, η Ολλανδική Αυτοκρατορία, η Γαλλική Αυτοκρατορία, η Γερμανική Αυτοκρατορία, η Αυστρο-Ουγγρική Αυτοκρατορία, και η Πορτογαλική Αυτοκρατορία. Η παρουσία αυτών των εθνών και αυτοκρατοριών στην παγκόσμια σκηνή ήταν ένα εντυπωσιακό θέαμα, αλλά πώς φαίνονταν στον Ιδιοκτήτη της γης, στον Μεγάλο Δημιουργό, στον Ύψιστο Θεό; Μπορεί με μια μόνο ματιά του να τις επιθεωρήσει; Εξυμνώντας την υπερανθρώπινη δύναμη του Δημιουργού ο προφήτης Ησαΐας λέει:
2 «Τις εστάθμισε το πνεύμα του Κυρίου ή έγινε σύμβουλος αυτού και εδίδαξεν αυτόν; Μετά τίνος συνεβουλεύθη, και τις εσυνέτισεν αυτόν και εδίδαξεν αυτόν την οδόν της κρίσεως και παρέδωκεν εις αυτόν επιστήμην και έδειξεν εις αυτόν την οδόν της συνέσεως; Ιδού, τα έθνη είναι ως ρανίς από κάδου και λογίζονται ως η λεπτή σκόνη της πλάστιγγος· . . . Αυτός είναι ο καθήμενος επί τον γύρον της γης και οι κάτοικοι αυτής είναι ως ακρίδες».—Ησαΐας 40:13-15, 22.
3, 4. (α) Μήπως η σύναξη όλων των εθνών μπροστά στον Ιησού Χριστό, τον Κριτή που Εκπροσωπεί τον Θεό, θα είναι κάτι δύσκολο γι’ αυτόν, και σε ποια παραβολή προειπώθηκε ένα τέτοιο πράγμα; (β) Η παραβολή δείχνει τι απαιτείται από τους ανθρώπους που έχουν ποια προοπτική;
3 Λογικά, λοιπόν, είναι πολύ απλό για τον Δημιουργό Θεό να συνάξει όλα τα έθνη μπροστά του και να τα κρίνει και να εκτελέσει πάνω τους την απόφαση. Εξίσου εύκολο είναι να γίνει αυτό και από τον ισχυρό Γιο του Θεού, τον Ιησού Χριστό, τον οποίο ο Ιεχωβά έχει διορίσει να ενεργεί σαν Εκπρόσωπος Κριτής του. (Πράξεις 17:31) Το ότι θα έκανε αυτό ακριβώς το πράγμα στον ορισμένο καιρό, το προείπε ο ίδιος ο Γιος του Θεού στην παραβολή του για τα πρόβατα και τα ερίφια. Με την παραβολή αυτή ο απόστολος Ματθαίος τελειώνει την προφητεία που ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε πάνω στο Όρος των Ελαιών σχετικά με το «σημείο» της παρουσίας του και της «συντελείας του αιώνος». (Ματθαίος 24:3) Στην παραβολή που μόλις προηγήθηκε απ’ αυτήν, δηλαδή, στην παραβολή των «ταλάντων», ο Κύριος Ιησούς έδειξε με παράδειγμα ότι οι πιστοί μαθητές που θα βασίλευαν μαζί του στην ουράνια βασιλεία του πρέπει να εργάζονται όσο βρίσκονται εδώ πάνω στη γη για να αυξήσουν τα «υπάρχοντά» του. Πολύ κατάλληλα, λοιπόν, στην αμέσως επόμενη παραβολή δίνει ένα παράδειγμα για το τι απαιτείται από εκείνους που ζουν σήμερα και που θα γίνουν υπήκοοι της ουράνιας βασιλείας του. Αρχίζει την παραβολή του:
4 «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθήσει επί του θρόνου της δόξης αυτού, και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων, και θέλει στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ αριστερών».—Ματθαίος 25:31-33.
5, 6. (α) Πώς προσδιόρισε τον εαυτό του ο Ιησούς στην προφητεία του; (β) Γιατί αυτό μας υπενθυμίζει την προφητεία του Δανιήλ, έβδομο κεφάλαιο;
5 Πριν απ’ αυτή την παραβολή, ο Ιησούς είχε ήδη ονομάσει τον εαυτό του εφτά φορές «Υιόν του ανθρώπου». (Ματθαίος 24:27, 30, 37, 39, 44· 25:13) Αφού αυτή η ονομασία χρησιμοποιόταν σε σχέση με τη Μεσσιανική βασιλεία, η χρήση της εδώ ήταν πάρα πολύ κατάλληλη. Η χρήση της υπενθύμιζε την προφητεία του Δανιήλ 7:9, 10, 13, 14, όπου διαβάζουμε:
6 «Θρόνοι ετέθησαν και ο Παλαιός των ημερών εκάθησε, . . . χίλιαι χιλιάδες υπηρέτουν εις αυτόν και μύριαι μυριάδες παρίσταντο ενώπιον αυτού· το κριτήριον εκάθησε και τα βιβλία ανεώχθησαν. Είδον εν οράμασι νυκτός και ιδού, ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού και έφθασεν έως του Παλαιού των ημερών και εισήγαγον αυτόν ενώπιον αυτού. Και εις αυτόν εδόθη η εξουσία και η δόξα και η βασιλεία, διά να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη, και αι γλώσσαι· η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η βασιλεία αυτού, ήτις δεν θέλει φθαρή».
7. Πότε ήρθε ο Ιησούς συνοδευόμενος από αγγέλους και κάθησε «επί του θρόνου της δόξης αυτού», και μ’ αυτό ποια αποκατάσταση έγινε;
7 Μολονότι αυτό που συνέβη στους ουρανούς ήταν αόρατο στα ανθρώπινα μάτια μας, ωστόσο το 1914, στο τέλος των «Καιρών των Εθνών» (ή, «των προσδιορισμένων Καιρών των Εθνών»), ήταν το έτος που ο «Υιός του ανθρώπου» προσήλθε στον Παλαιό των Ημερών, τον Ιεχωβά Θεό, και εκεί δόθηκε στον «Υιό του ανθρώπου» όλη εκείνη η «εξουσία και η δόξα και η βασιλεία». Τότε, λοιπόν, στο τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914, ο Κύριος Ιησούς σαν ο Γιος του ανθρώπου ήρθε συνοδευόμενος από όλους τους αγγέλους και κάθησε «επί του θρόνου της δόξης αυτού». Μ’ αυτό τον τρόπο η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού γεννήθηκε στους ουρανούς. (Αποκάλυψις 12:5, 10) Αυτή ήταν μια αποκατάσταση της βασιλείας του Δαβίδ, η οποία κάποτε κυβερνούσε στην Ιερουσαλήμ αλλά η οποία είχε ανατραπεί από τον Ναβουχοδονόσορ τον βασιλιά της Βαβυλώνας το 607 π.Χ. Έτσι αυτό που συνέβη το έτος 1914 μ.Χ. ήταν ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που συνέβη το 607 π.Χ. Τώρα, για μια ακόμη φορά, βασίλευε ένας απόγονος του Δαβίδ.
8. Έχοντας υπόψη αυτό που συνέβη το 607 π.Χ., γιατί ήταν κατάλληλο να συναχθούν όλα τα Έθνη μπροστά στον ενθρονισμένο Γιο του ανθρώπου το 1914 μ.Χ.;
8 Τον καιρό εκείνο άρχισε η «παρουσία» του Κυρίου Ιησού Χριστού. Επομένως, αυτό που περιγράφεται στην παραβολή των προβάτων και των εριφίων λαβαίνει χώρα στη διάρκεια της παρουσίας του. Αυτό περιλαμβάνει τη σύναξη όλων των εθνών μπροστά του σαν Βασιλιά ο οποίος είναι παρών πάνω στο θρόνο του. Αυτό ήταν πολύ σωστό να γίνει. Γιατί; Επειδή οι ‘προσδιορισμένοι καιροί των Εθνών’ είχαν τελειώσει. (Λουκάς 21:24) Για εφτά προφητικούς «καιρούς» εκείνα τα Έθνη είχαν κυριαρχήσει πάνω σε όλη τη γη χωρίς επέμβαση από οποιαδήποτε Μεσσιανική βασιλεία του Θεού. Σύμφωνα με τη Βίβλο, ένας προφητικός καιρός σημαίνει 360 μέρες ή, με συμβολικό τρόπο, 360 έτη. Τώρα επρόκειτο να υπάρξουν εφτά τέτοιοι προφητικοί «καιροί». Αυτό σήμαινε ένα σύνολο από 2.520 χρόνια (7 × 360 χρόνια). Σε όλο αυτό το διάστημα τα έθνη κυριάρχησαν σ’ όλη τη γη. Στη διάρκεια όλου εκείνου του καιρού είχαν ποδοπατήσει το δικαίωμα της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού να ασκεί παγκόσμια διακυβέρνηση. Μετρώντας προς τα πίσω 2.520 χρόνια από το 1914 μ.Χ. φτάνουμε στο έτος 607 π.Χ. Τότε ήταν που ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ έγινε παγκόσμιος άρχοντας ανατρέποντας τη δυναστεία του Βασιλιά Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ.—Ιεζεκιήλ 21:27.
9. (α) Μήπως το γεγονός ότι το όνειρο του Ναβουχοδονόσορ για τους «επτά καιρούς» συνέβη πάνω από ένα χρόνο μετά την ανάληψη από μέρους του της παγκόσμιας εξουσίας, σημαίνει ότι οι Καιροί των Εθνών δεν μπορούσαν ν’ αρχίσουν παρά μόνο μετά την τυπική εκπλήρωση του ονείρου; (β) Πότε θα τελείωναν οι «επτά καιροί» αν μετρηθούν από την πτώση της Βαβυλώνας στους Μήδους και Πέρσες, και ποιο πράγμα έπρεπε λογικά να συμβεί τότε;
9 Έτσι οι «επτά καιροί» της κυριαρχίας των Εθνών άρχισαν το 607 π.Χ., κι ωστόσο ο Βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνας είδε το όνειρό του γι’ αυτούς τους «επτά καιρούς» πάνω από ένα χρόνο μετά από το έτος εκείνο. (Δανιήλ 4:16, 23, 25, 32) Και κάτι άλλο: το όνειρο αυτό είχε μια τυπική εκπλήρωση πάνω στον Ναβουχοδονόσορ όταν παραφρόνησε για εφτά κατά γράμμα «καιρούς» (έτη) και μασούσε χορτάρι σαν ένα βόδι στον αγρό. Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι «επτά καιροί» Εθνικής κυριαρχίας δεν μπορούσαν να έχουν αρχίσει το 607 π.Χ., πριν από το προφητικό όνειρο; Μήπως αυτοί οι Καιροί των Εθνών θα έπρεπε να αρχίσουν αφού ο βασιλιάς είχε αναρρώσει από εκείνα τα εφτά χρόνια της παραφροσύνης του; Όχι! Έτσι, αφού το έτος της ανάρρωσής του δεν είναι γνωστό, δεν απαιτείται αυτοί οι «επτά καιροί» της Εθνικής κυριαρχίας του κόσμου να αρχίσουν από την πτώση της δυναστείας του Ναβουχοδονόσορ το έτος 539 π.Χ. Αν μετρήσουμε τους προφητικούς «επτά καιρούς» (2.520 χρόνια) από την πτώση της Βαβυλώνας στους Μήδους και Πέρσες το 539 π.Χ. τότε εκείνοι οι «επτά καιροί» τελείωσαν το φθινόπωρο του έτους 1982 μ.Χ. Με βάση αυτό, ποιο πράγμα θα ήταν λογικό να περιμένουμε εκείνο το έτος; Το αντίθετο από εκείνο που συνέβη το 539 π.Χ., δηλαδή, την αποκατάσταση του θρόνου της δυναστείας του Βασιλιά Ναβουχοδονόσορ, την αποκατάσταση της Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας με έναν απόγονο του Ναβουχοδονόσορ πάνω στο θρόνο!
10. (α) Τι λέει η Βίβλος για την αποκατάσταση της αρχαίας Βαβυλώνας, της δυναστείας του Ναβουχοδονόσορ και της Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας; (β) Πότε, επομένως, άρχισαν οι «επτά καιροί», και τι είναι εκείνο που πρόκειται να αποκατασταθεί;
10 Ωστόσο, αυτό είναι εντελώς αντίθετο με εκείνο που προλέγει ο εμπνευσμένος Λόγος του Θεού. Η αρχαία Βαβυλώνα στον Ευφράτη Ποταμό έχει αφανιστεί για πάντα! Η δυναστεία του Βασιλιά Ναβουχοδονόσορ έχει ανατραπεί για πάντα. Η Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία έχει παύσει αιώνια να είναι η τρίτη παγκόσμια δύναμη. Αλλά τι είναι εκείνο που υποσχέθηκε να αποκαταστήσει ο Ιεχωβά Θεός, του οποίου ο αντιπροσωπευτικός θρόνος ήταν στην Ιερουσαλήμ; Εκείνο που ο Θεός των ουρανών έχει υποσχεθεί να αποκαταστήσει είναι η Μεσσιανική βασιλεία στα χέρια ενός απόγονου του Δαβίδ. (Ιεζεκιήλ 21:27· Λουκάς 1:30-33) Η ερήμωση της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα από τους Βαβυλώνιους το 607 π.Χ. σημείωσε την ανατροπή της Μεσσιανικής βασιλείας του Δαβίδ, και επομένως αυτό είναι το γεγονός που σημείωσε την αρχή των «επτά καιρών» της Εθνικής κυριαρχίας του κόσμου της ανθρωπότητας. Αναμφισβήτητα, επομένως, τα 2.520 χρόνια των Καιρών των Εθνών άρχισαν το 607 π.Χ., και επειδή άρχισαν τότε, τελείωσαν στις αρχές του φθινοπώρου του έτους 1914 μ.Χ.
11. Τι έδειξε σχετικά με τους Καιρούς των Εθνών το γεγονός ότι ο Ναβουχοδονόσορ πέρασε εφτά χρόνια παραφροσύνης μετά την ανατροπή του θρόνου του Δαβίδ;
11 Έτσι, το γεγονός ότι ο Βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ πέρασε τα εφτά χρόνια της παραφροσύνης του μετά την ανατροπή του θρόνου του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ., χρησίμευσε για να δείξει για πόσο διάστημα επρόκειτο να διαρκέσουν εκείνοι οι Καιροί των Εθνών, οι οποίοι ήδη είχαν αρχίσει. Τα παγκόσμια γεγονότα έδειξαν ότι αυτοί διήρκεσαν ως το 1914 μ.Χ.
12. Σύμφωνα με ποια θεία πρόσκληση ήταν καιρός για τον Ιησού Χριστό να ενεργήσει όταν τελείωσαν οι «επτά καιροί» το 1914;
12 Όταν, μέσα στο έτος εκείνο, τελείωσαν οι «επτά καιροί» τής χωρίς διακοπή κυριαρχίας του κόσμου από τα Έθνη και φέρθηκε ο «Υιός του ανθρώπου» μπροστά στον Παλαιό των Ημερών, τότε ήταν ο κατάλληλος καιρός για τον ουράνιο Γιο του ανθρώπου να ενεργήσει σύμφωνα με την προφητική πρόσκληση που δίνεται στον Ψαλμό Δύο, εδάφια εφτά ως εννέα: «Εγώ θέλω αναγγείλει το πρόσταγμα· ο Κύριος είπε προς εμέ, Υιός μου είσαι συ· εγώ σήμερον σε εγέννησα· ζήτησον παρ’ εμού, και θέλω σοι δώσει τα έθνη κληρονομίαν σου, και ιδιοκτησίαν σου τα πέρατα της γης· θέλεις ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά· ως σκεύος κεραμέως θέλεις συντρίψει αυτούς».—Βλέπε επίσης Αποκάλυψις 12:5.
«ΚΑΘΩΣ Ο ΠΟΙΜΗΝ ΧΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΑΠΟ ΤΩΝ ΕΡΙΦΙΩΝ»
13. Πότε αρχίζει ο διαχωρισμός των ανθρώπων των εθνών σε σχέση με την «μεγάλη θλίψη», και έτσι ποιο πράγμα δεν περιλαμβάνει;
13 Ο χωρισμός των ανθρώπων των εθνών σαν σε «πρόβατα» και «ερίφια» από τον «Υιόν του ανθρώπου» που τώρα βασιλεύει, δε γίνεται μετά τη συντριβή των εθνών στον μεγάλο «καιρόν θλίψεως». Αυτός δε δαπανά ολόκληρη τη Χιλιετή βασιλεία του για να χωρίσει μ’ αυτόν τον τρόπο τους κατοίκους της γης, από τους οποίους η μεγαλύτερη πλειονότητα θα αναστηθεί από τους επίγειους τάφους τους. (Δανιήλ 12:1) Το διαχωριστικό έργο είναι μια δράση που προηγείται από το ξέσπασμα της «μεγάλης θλίψης», στο μεγάλο αποκορύφωμα της οποίας τα έθνη συντρίβονται στον Αρμαγεδδώνα. (Ματθαίος 24:21, 22· Αποκάλυψις 16:14, 16· 19:15) Έτσι η σύναξη όλων των εθνών μπροστά στον Γιο του ανθρώπου για να αρχίσει αυτός το διαχωριστικό του έργο δεν περιλαμβάνει την ανάσταση των επίγειων νεκρών.
14. Μήπως τα έθνη συνάγονται σ’ ένα τόπο συνέλευσης πάνω στη γη για το έργο διαχωρισμού, ή πώς τα χειρίζεται ο ουράνιος Γιος του ανθρώπου;
14 Η σύναξη των εθνών δε σημαίνει ότι θα φερθούν όλα μαζί σε ένα τόπο συνέλευσης πάνω στη γη, κάτι το μη πρακτικό. Μάλλον, η σύναξη γίνεται όταν ο Δημιουργός του ουρανού και της γης παραδίδει στον Γιο του ανθρώπου όλα τα έθνη σαν κληρονομιά του και όλη τη γη ως τα πέρατά της σαν ιδιοκτησία του. Αυτός δέχεται από το χέρι του Θεού την εξουσία πάνω σ’ όλα εκείνα τα έθνη, και στρέφει την προσοχή του σ’ όλα αυτά και χρησιμοποιεί ‘όλους τους αγγέλους μαζί του’ για να πολιτευθεί μ’ αυτά τα έθνη. Έτσι, μιλώντας συμβολικά, οι «λαοί» όλων των εθνών γίνονται ποίμνη του, μόνο που είναι σαν ποίμνη ανάμικτη από πρόβατα και κατσίκια. Τέτοια ανάμικτα ποίμνια είναι κάτι το συνηθισμένο στη Μέση Ανατολή.
15. (α) Μήπως το γεγονός ότι το διαχωριστικό έργο εξεικονίζεται σαν να γίνεται ανάμεσα σε πρόβατα και κατσίκια είχε σκοπό να δυσφημήσει τα κατσίκια; (β) Στη διάρκεια ποιου καιρού γίνεται το διαχωριστικό έργο;
15 Ο χωρισμός των κατσικιών από τα πρόβατα δε γίνεται για να δειχτεί ότι τα κατσίκια σαν ζώα είναι αξιοκαταφρόνητα. Στις μέρες του Ιησού στη γη κατά τον εορτασμό του ετήσιου Πασχαλινού δείπνου μπορούσε να χρησιμοποιηθεί είτε ένας νεαρός τράγος είτε ένα αρνί. (Έξοδος 12:1-5) Επίσης, την ετήσια Ημέρα του Εξιλασμού το αίμα του τράγου του Ιεχωβά φερνόταν μέσα από το παραπέτασμα στα Άγια των Αγίων του ναού για να «κάμη εξιλέωσιν . . . υπέρ των υιών Ισραήλ». (Λευϊτικόν 16:7-9, 15-17) Έτσι, στην παραβολή, τα ερίφια απλώς χρησιμοποιούνται για να εξεικονίσουν μια τάξη ανθρώπων, ενώ τα πρόβατα χρησιμοποιούνται για να εξεικονίσουν μια άλλη τάξη. Όπως έρχεται ο καιρός για έναν ποιμένα να χωρίσει τα δύο είδη ζώων, έτσι και στη διάρκεια της παρουσίας του Γιου του ανθρώπου, και πριν από τη «μεγάλη θλίψη», έρχεται ο καιρός να χωρίσει τις δύο τάξεις των ανθρώπων.
16. Τι πρέπει να σημαίνει η λέξη παρουσία έχοντας υπόψη το διαχωριστικό έργο σε εκπλήρωση της παραβολής;
16 Βέβαια, ο διαχωρισμός των προβάτων και των κατσικιών ενός κατά γράμμα ποιμνίου θα μπορούσε να τελειώσει σε λίγες ώρες μέσα στην ίδια μέρα, αλλά ο διαχωρισμός σε πρόβατα και ερίφια, σ’ ολόκληρη τη γη, ανθρώπων που είναι ελεύθεροι ηθικοί παράγοντες θα χρειαζόταν πολύ μακρύτερο διάστημα. Γι’ αυτό και χρησιμοποιήθηκε η λέξη παρουσία και όχι η λέξη «έλευση» ή «άφιξη».
17. (α) Πάνω σε ποιο σημείο διαφοράς γίνεται ο διαχωρισμός των προβάτων και των κατσικιών; (β) Γιατί ο διαχωρισμός ανθρώπων που είναι ελεύθεροι ηθικοί παράγοντες θα απαιτούσε μακρύτερο διάστημα από ό,τι ο διαχωρισμός των κατά γράμμα ζώων;
17 Στην παραβολή, ο διαχωρισμός γίνεται με βάση το γεγονός ότι τα ζώα είναι δύο διαφορετικών ειδών, και ένας ποιμένας δε θα ήθελε να ανακατευτεί το γάλα της κατσίκας με το γάλα του προβάτου για οικιακές χρήσεις. Επίσης το τρίχωμα της μιας τάξης ζώων διαφέρει από το τρίχωμα της άλλης τάξης, και αυτά δεν έπρεπε να αναμιγνύονται. (Λευϊτικόν 19:19· Δευτερονόμιον 22:11· Έξοδος 36:14· Παροιμίαι 27:27) Στην εκπλήρωση της παραβολής, ο διαχωρισμός των ανθρώπων βασίζεται στη διαφορά των προσωπικοτήτων και της πορείας ενέργειας. Για να αναπτυχθεί πλήρως μια προσωπικότητα χρειάζεται χρόνος, και μια πορεία ενέργειας οικοδομείται από μια σειρά πράξεων οι οποίες γίνονται τακτικά από ένα άτομο. Χρειάζεται επομένως μακρύτερη περίοδος χρόνου πριν μπορέσει να γίνει κρίση για την κατασταλαγμένη προσωπικότητα και αναλλοίωτη συστηματική διαγωγή ενός ατόμου. Αυτό απαιτεί να αφεθεί χρόνος πριν απαγγελθεί και εκτελεστεί πάνω σε ένα άτομο δίκαιη και αμετάκλητη απόφαση. Δεν είναι ζήτημα μιας μέρας είκοσι τεσσάρων ωρών.
18. (α) Έχοντας υπόψη το τι σημαίνει το δεξί μέρος και τι το αριστερό, ποιο είναι το ερώτημα πάνω στο οποίο καθένας πρέπει να πάρει μια απόφαση; (β) Μήπως το γεγονός ότι η παρουσία του Γιου του ανθρώπου είναι αόρατη επιτρέπει σε κάποιον να δικαιολογηθεί, και γιατί ναι ή όχι;
18 Στην παραβολή ο όμοιος με ποιμένα Γιος του ανθρώπου βάζει τους όμοιους με πρόβατα στα δεξιά του και τους όμοιους με ερίφια στα αριστερά του. Το δεξί μέρος αποδεικνύεται ότι είναι το μέρος της ευνοϊκής απόφασης, και το αριστερό μέρος είναι το μέρος της δυσμενούς απόφασης. Αυτή η έκβαση κάνει την κατάσταση για τους ανθρώπους όλων των εθνών σήμερα ένα σοβαρό ζήτημα. Το ερώτημα πάνω στο οποίο κάθε άτομο πρέπει να πάρει την απόφασή του είναι, Κερδίζω την εύνοια ή τη δυσμένεια του Γιου του ανθρώπου που τώρα κάθεται πάνω στον ένδοξο ουράνιο θρόνο του, και υπηρετείται από όλους τους αγγέλους; Κάθε άτομο θα κληθεί αναπόφευκτα να δώσει λόγο. Το γεγονός ότι ο Γιος του ανθρώπου που βασιλεύει είναι αόρατος στη διάρκεια της παρουσίας του δε δικαιολογεί κανέναν ώστε να του επιτρέψει να προβάλει τη δικαιολογία, «Δε γνώριζα». Η αόρατη παρουσία του Γιου του ανθρώπου έχει διακηρυχθεί παγκόσμια, και αυτό υποχρεώνει καθέναν να εξετάσει με μεγάλη σοβαρότητα κατά πόσο αυτό που κάνει ή που δεν κάνει φέρνει την εύνοια ή τη δυσμένεια του Βασιλιά και Κριτή.
19. Σε ποιον καιρό τοποθέτησε ο Πρόεδρος Ρόδερφορδ την εκπλήρωση της παραβολής των προβάτων και των εριφίων κατά τη συνέλευση του Διεθνούς Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής στο Λος Άντζελες το 1923;
19 Ποια, όμως, είναι τα συμβολικά πρόβατα και ποια είναι τα συμβολικά ερίφια; Το Σάββατο, 25 Αυγούστου 1923, δόθηκε στους Χριστιανούς σπουδαστές των Αγίων Γραφών μια εντυπωσιακή εξήγηση για το ποιοι ήταν αυτοί. Αυτή ήταν η όγδοη μέρα μιας εννιαήμερης περιφερειακής συνέλευσης που έγινε από τον Διεθνή Σύλλογο των Σπουδαστών της Γραφής στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας, στις ΗΠΑ. Τη μέρα εκείνη ο πρόεδρος του Συλλόγου, ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ, απευθύνθηκε σ’ ένα ακροατήριο από 2.500 με θέμα «Η Παραβολή των Προβάτων και των Εριφίων». Η Βιβλική αυτή παρουσίαση δεν τοποθετούσε την εκπλήρωση της παραβολής του Ματθαίος 25:31-46 μετά τον «καιρόν θλίψεως» με τον οποίο τελειώνει το παρόν σύστημα πραγμάτων και στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού. Τοποθετούσε την εκπλήρωση της παραβολής τώρα, από το 1919 μ.Χ., στη διάρκεια της αόρατης «παρουσίας» του Γιου του ανθρώπου που βασιλεύει και μέχρι την καταστροφή αυτού του συστήματος πραγμάτων. Η ύλη αυτής της ομιλίας της συνέλευσης δημοσιεύθηκε στις σελίδες 307-314 του τεύχους του περιοδικού Σκοπιά και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας της 15ης Οκτωβρίου 1923 (στην Αγγλική).—Βλέπε παραγράφους 17-21 του εν λόγω άρθρου κάτω από τον τίτλο «Ο Καιρός».
20. Γιατί, επομένως, ήταν καλό για κάθε άτομο να εξετάσει τι είδους προσωπικότητα ανέπτυσσε;
20 Μ’ αυτό τον τρόπο οι αναγνώστες της Σκοπιάς του Πύργου και μέλη του Διεθνούς Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής ειδοποιήθηκαν για το γεγονός ότι η παραβολή ήταν ήδη στο δρόμο της εκπλήρωσης και η τωρινή γενιά περιλαμβανόταν ζωτικά σ’ αυτό το ζήτημα. Αυτό βοήθησε καθέναν να μελετήσει τι είδους προσωπικότητα ανέπτυσσε και σε ποια πλευρά του Γιου του ανθρώπου που βασίλευε, τον έθετε η πορεία διαγωγής του.
21. Ποιες προσπάθειες έγιναν για να βοηθηθούν οι Ιουδαίοι να γίνουν συμβολικά «πρόβατα», και ως πότε συνεχίστηκε αυτό το ειδικό ενδιαφέρον για τους Ιουδαίους;
21 Για μερικά χρόνια έγινε μια ειδική προσπάθεια να βοηθηθούν οι φυσικοί, περιτμημένοι Ιουδαίοι του κόσμου να γίνουν συμβολικά «πρόβατα» και να έρθουν στα δεξιά του Μεσσία που βασίλευε. Αυτή η προσπάθεια έγινε με δημόσιες διαλέξεις πάνω στο θέμα «Οι Ιουδαίοι Επιστρέφουν στην Παλαιστίνη», όπως εκείνες που δόθηκαν σε μεγάλα ακροατήρια από τον πρόεδρο του Διεθνούς Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής, τον Ι. Φ. Ρόδερφορδ στη διάρκεια του έτους 1925, όπως επίσης και η δημόσια διάλεξη πάνω στο θέμα «Η Παλαιστίνη για τους Ιουδαίους—Γιατί;» που δόθηκε από τον ίδιο τη Δευτέρα το βράδι, 31 Μαΐου 1926, στο φημισμένο Ρόγιαλ Άλμπερτ Χωλλ του Λονδίνου, στην Αγγλία, με καθίσματα για 10.000 και το οποίο ήταν γεμάτο με Ιουδαϊκό ακροατήριο. Εκτός απ’ αυτές τις δημόσιες διαλέξεις εκδόθηκε το βιβλίο Παρηγορία για τους Ιουδαίους, με χρονολογία έκδοσης, Οκτώβριος 1925, και, αργότερα, το βιβλίο με τις 360 σελίδες που είχε τίτλο «Ζωή», το οποίο παρουσιάστηκε για δημόσια διανομή την Κυριακή, 25 Αυγούστου 1929, ύστερα από μια ραδιοφωνική εκπομπή σ’ ολόκληρο το έθνος των ΗΠΑ από το σταθμό WBBR, Στάτεν Άιλαντ, Νέα Υόρκη, πάνω στο θέμα «Υγεία και Ζωή για τους Λαούς». Αυτό το ειδικό ενδιαφέρον για τους φυσικούς περιτμημένους Ιουδαίους συνεχίστηκε ως την έκδοση του βιβλίου Διεκδίκησις, Τόμος Β, το 1932, το οποίο έδειχνε ότι οι προφητείες του Ιεζεκιήλ σχετικά με τον Ισραήλ εφαρμόζονταν στον πνευματικό Ισραήλ σήμερα.
22. Πώς το ενδιαφέρον για τους όμοιους με πρόβατα ανθρώπους υποκινήθηκε σε μεγαλύτερη κλίμακα από τις πληροφορίες που δόθηκαν στη συνέλευση του Κολόμπος το 1931;
22 Ωστόσο, το 1931 είχε διεγερθεί ενδιαφέρον για την τάξη των «προβάτων» σε μια πλατύτερη κλίμακα. Στις 30 Ιουλίου, στη διεθνή συνέλευση του Διεθνούς Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής στο Κολόμπος, Οχάιο, ο πρόεδρος του Συλλόγου εκφώνησε την ομιλία με θέμα «Ο Άνδρας με το Καλαμάριον του Γραμματέως», ύστερα από την οποία ο Ρόμπερτ Τζ. Μάρτιν ανήγγειλε την έκδοση του νέου βιβλίου που είχε τίτλο «Διεκδίκησις», Τόμος Α΄. Το βιβλίο αυτό έδωσε μια λεπτομερή, εδάφιο προς εδάφιο εξέταση του ένατου κεφαλαίου της προφητείας του Ιεζεκιήλ, η οποία εξέταζε την όραση για τον άντρα που ήταν ντυμένος με λινά και είχε το ‘καλαμάριο του γραμματέα’. Τόσο η ομιλία όσο και το βιβλίο έστρεφαν την προσοχή στο γεγονός ότι έπρεπε να γίνει ένα έργο σημείωσης από το χρισμένο υπόλοιπο των μαθητών του Χριστού για χάρη των ανθρώπων της γης που ήταν όμοιοι με πρόβατα, όχι μόνο των φυσικών Ισραηλιτών αλλά επίσης και ανθρώπων όλων των εθνών. Αυτό ήταν ένα ζωοσωτήριο έργο, αφού όπως δείχνουν οι Άγιες Γραφές μόνο οι σημειωμένοι θα διαφυλαχτούν ζωντανοί μαζί με το χρισμένο υπόλοιπο μέσα από την ερχόμενη «μεγάλη θλίψη». Αυτοί γίνονται επίγειοι υπήκοοι της Βασιλείας.
23. Ποιο ενδιαφέρον υπήρχε επί χρόνια σχετικά με τον «πολύ όχλο» της Αποκάλυψης, έβδομο κεφάλαιο, και πώς η παρουσίαση του βιβλίου Ιεχωβά το 1934 δεν μπόρεσε να αποσαφηνίσει τα ζητήματα;
23 Για δεκαετίες είχε δειχτεί μεγάλο ενδιαφέρον γι’ αυτό που λέγεται «πολύς όχλος» στην Αποκάλυψη 7:9. Ποιοι λοιπόν ήταν εκείνοι που αποτελούσαν αυτό το μεγάλο πλήθος, τον πολύ όχλο; Στις 19 Νοεμβρίου 1934, στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, παρουσιάστηκε στον αφοσιωμένο λαό του Ιεχωβά το βιβλίο με τίτλο «Ιεχωβά». Αυτό το βιβλίο των 384 σελίδων εξέταζε τόσο τον «πολύ όχλο» όσο και την παραβολή των προβάτων και των εριφίων. (Βλέπε σελίδα 159 κάτω από το «Πολύς Όχλος»· επίσης σελίδες 354, και 359 σχετικά με τα «πρόβατα», στην Αγγλική.) Ωστόσο, αυτή η τελευταία έκδοση δεν ταύτιζε «τα πρόβατα» της παραβολής με τον «πολύ όχλο» ούτε τους ταύτιζε μ’ εκείνους που σημειώνονται στα μέτωπά τους από τον συμβολικό άντρα που ήταν ντυμένος με τα λινά και είχε ‘καλαμάριο γραμματέα’ στη μέση του. Ούτε έβγαζε από το μυαλό των Σπουδαστών της Γραφής την επί μακρό υπάρχουσα ιδέα ότι ο «πολύς όχλος» ήταν ένα σώμα γεννημένων από το πνεύμα Χριστιανών μαρτύρων οι οποίοι προορίζονταν για ουράνια ζωή μολονότι δεν ήταν μέρος των 144.000 συγκληρονόμων του Ιησού Χριστού του Βασιλιά. Πίστευαν ότι αυτοί που αποτελούσαν τον «πολύ όχλο» ήταν ακόμη «αιχμάλωτοι» της Βαβυλώνας της Μεγάλης, της παγκόσμιας αυτοκρατορίας της ψεύτικης θρησκείας.
24. Σε ποια συνέλευση ήρθε η ικανοποιητική, σύμφωνη με την πραγματικότητα, εξήγηση του «πολλού όχλου», και ποιοι ειδικά προσκλήθηκαν να παρακολουθήσουν εκείνη τη συνέλευση;
24 Πότε, λοιπόν, ήρθε σ’ εκείνους οι οποίοι με τόση θέρμη ήθελαν να μάθουν, μια εξήγηση της όρασης του «πολλού όχλου» που ήταν ικανοποιητική και που συμφωνούσε με την εξέλιξη των γεγονότων; Το έτος 1935, έξι μήνες μετά την έκδοση του βιβλίου Ιεχωβά. Αυτό έγινε στη συνέλευση των μαρτύρων του Ιεχωβά στην πόλη Ουάσινγκτον, στις 30 Μαΐου ως 3 Ιουνίου 1935. Η ανακοίνωση πάνω σ’ αυτό το γεγονός στη σελίδα 127 του τεύχους της Σκοπιάς της 15ης Απριλίου 1935 (στην Αγγλική), έλεγε σαφώς: «Όλα τα άτομα που είναι με το μέρος του Ιεχωβά και της βασιλείας του είναι ευπρόσδεκτα». Επίσης στη συνέχεια έλεγε: «Αυτή είναι μια συνέλευση υπηρεσίας, και αναμένεται όλο το υπόλοιπο και οι Ιωναδαβίτες να συμμετάσχουν στην υπηρεσία.. .. Θα γίνουν διευθετήσεις για όλους που επιθυμούν να συμβολίσουν την αφιέρωσή τους με βάπτισμα σε νερό». Αργότερα ανακοινώσεις της συνέλευσης έλεγαν: «Ως τώρα δεν είχε δοθεί το προνόμιο να παρακολουθήσουν τη συνέλευση πολλοί Ιωναδαβίτες, και η συνέλευση της Ουάσινγκτον μπορεί να είναι μια πραγματική παρηγοριά και ωφέλεια γι’ αυτούς».
25. (α) Πότε αντιλήφθηκαν οι λεγόμενοι Ιωναδαβίτες τον ειδικό λόγο για τον οποίο είχαν προσκληθεί στη συνέλευση της Ουάσινγκτον; (β) Ποια ήταν αυτή η τάξη όπως την προσδιόρισε ο ομιλητής πάνω στο θέμα «Ο Πολύς Όχλος»;
25 Το απόγευμα της Παρασκευής, 31 Μαΐου, εκείνα τα ενδιαφερόμενα άτομα που έβλεπαν ότι υπήρχε κάποια ομοιότητα μεταξύ αυτών και του αρχαίου Ιωναδάβ, του γιου του Ρηχάβ, διαπίστωσαν το λόγο για τον οποίο είχαν ειδικά προσκληθεί να παρακολουθήσουν αυτή τη συνέλευση της Ουάσινγκτον. Γιατί είχε γίνει αυτό; Επειδή τότε ήταν που ο κύριος ομιλητής της συνέλευσης, ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ, απευθύνθηκε στο ορατό ακροατήριο του εκεί στην Αίθουσα στην Ουάσινγκτον και σε ένα αναρίθμητο αόρατο ακροατήριο ταυτόχρονα μέσω των ραδιοφωνικών σταθμών “WBBR και WHPH (Πέτερσμπουργκ, Βιρτζίνια) με θέμα «Ο Πολύς Όχλος». Αυτή η εξήγηση της Αποκάλυψης 7:9-15 έδειχνε ότι ο «πολύς όχλος» δεν είναι ένα πλήθος λάτρεων που προορίζονται να αναστηθούν σαν πνεύματα και να πάνε στον ουρανό. Μάλλον, είναι μια επίγεια τάξη λάτρεων του Ιεχωβά στους οποίους μέσα στο Λόγο του Θεού δίνεται η ελπίδα για αιώνια ζωή σε μια Παραδεισιακή γη κάτω από την ουράνια βασιλεία του Ιησού Χριστού και της δοξασμένης εκκλησίας του. Τον καιρό εκείνο αυτοί οι λάτρεις με επίγειες ελπίδες παρομοιάζονταν με τον Ιωναδάβ το γιο τού Ρηχάβ και ονομάζονταν «Ιωναδαβίτες». Όπως είπε αργότερα Η Σκοπιά:
Αυτοί καλούνται και «Ιωναδαβίτες». Αυτοί βαφτίζονται για συμβολισμό, μαρτυρώντας έτσι ότι έχουν αφιερώσει τον εαυτό τους να κάνουν το θέλημα του Θεού και έχουν πάρει τη στάση τους με το μέρος του Ιεχωβά και υπηρετούν αυτόν και τον Βασιλιά του· έτσι έχουν καθαριστεί και είναι τώρα «ενδεδυμένοι στολάς λευκάς». Έτσι ο πολύς όχλος αναγνωρίζεται οριστικά, όχι σαν μια γεννημένη από το πνεύμα τάξη της οποίας οι ελπίδες είναι για κάποια θέση στον ουρανό, αλλά . . . αυτοί «έρχονται εκ της θλίψεως της μεγάλης» . . .—Η Σκοπιά της 15ης Αυγούστου 1935, σελίδα 248, παράγραφος 21 (στην Αγγλική).
26. (α) Πώς πήρε ακόμη μεγαλύτερη δημοσιότητα η ομιλία, και πόσοι βαφτίστηκαν μετά την ομιλία; (β) Έθεσαν οι υποψήφιοι για βάφτισμα τους εαυτούς τους σε κάποια τάξη, και πώς θα έφταναν στο σημείο να γνωρίσουν σε ποια τάξη ανήκαν;
26 Η ύλη αυτής της αξιοσημείωτης ομιλίας δημοσιεύθηκε σ’ ένα άρθρο με δύο μέρη που είχε τίτλο «Ο Πολύς Όχλος» στο τεύχος της Σκοπιάς της 1ης και 15ης Αυγούστου 1935, (στην Αγγλική), για την πληροφόρηση των λάτρεων του Ιεχωβά σ’ ολόκληρη τη γη. Την επόμενη μέρα μετά την ομιλία παρουσιάστηκαν 840 για βάφτισμα στο νερό, για να συμβολίσουν ότι γίνονται μαθητές του Κυρίου Ιησού Χριστού.b (Ματθαίος 28:19, 20) Αυτοί οι 840 υποψήφιοι για βάφτισμα δεν ήταν Γραφικά εξουσιοδοτημένοι να θέσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους είτε στην ουράνια τάξη των συγκληρονόμων του Χριστού είτε στην επίγεια τάξη που αντιπροσωπευόταν από τον «πολύ όχλο». Εκείνο που έπρεπε να γίνει δεν ήταν το δικό τους θέλημα αλλά το θέλημα του Ιεχωβά. Αυτός ήταν Εκείνος που θα εκδήλωνε το κυρίαρχο θέλημα του τοποθετώντας τους σε μια από τις δύο τάξεις ανάλογα με την ευαρέσκειά του. Αν, μετά το βάφτισμά τους, θα γεννούσε κάποιον απ’ αυτούς με το άγιο πνεύμα του για να γίνει πνευματικός γιος του Θεού, τότε αυτόν θα τον έφερνε στην πνευματική τάξη με ουράνια κληρονομιά. Αν δε γεννούσε κάποιον σαν πνευματικό γιο και δεν πολιτευόταν μαζί του όπως πολιτεύεται με τους πνευματικούς γιους, τότε αυτός που δε γεννήθηκε από το πνεύμα θα συγκαταλεγόταν στον επίγειο «πολύ όχλο».
27. Τι προμήθευσε αυτή η νεότερη πληροφορία για τον «πολύ όχλο» σχετικά με την παραβολή των προβάτων και των εριφίων;
27 Η ομιλία στην πόλη της Ουάσινγκτον για τον «πολύ όχλο» και η ύλη που δημοσιεύθηκε κατόπιν πάνω σ’ αυτό το θέμα έδωσε ένα νέο φόντο για την εξέταση της παραβολής των προβάτων και των εριφίων. Βοήθησε να διευκρινιστεί ακόμη πιο καθαρά και πλήρως ποιες είναι οι απαιτήσεις για να είναι κανείς μέλος της τάξης των «προβάτων» από όσο είχε διευκρινιστεί στην ομιλία για την παραβολή των προβάτων και των εριφίων δώδεκα χρόνια προηγουμένως το 1923 στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας.
28. Πώς δείχτηκε ότι οι απαιτήσεις για την τάξη των «προβάτων» ήταν περισσότερες από εκείνες που είχαν αναφερθεί το 1923;
28 Για παράδειγμα, δεν ήταν αρκετό για εκείνους που ανήκαν στην τάξη των «προβάτων» να είναι απλώς φιλόφρονες, με δίκαιη διάθεση, ανθρωπιστές, και να κάνουν κάποια καλοσύνη στο χρισμένο υπόλοιπο των μαθητών του Χριστού. Έπρεπε να είναι και οι ίδιοι μαθητές του Χριστού, βαφτισμένοι στο «όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», και επίσης να ενεργούν σαν Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο «πολύς όχλος» της Αποκάλυψης 7:9-17 ταυτίστηκε με την τάξη των «προβάτων» της παραβολής του Ιησού στο Ματθαίος 25:31-46.c
«ΕΛΘΕΤΕ, ΟΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΟΥ»
29. Πώς αυτά που λέει ο Ιησούς για τα «πρόβατα» δείχνουν ποιες είναι οι ζωτικές απαιτήσεις για να πάει κανείς στα δεξιά του Βασιλιά;
29 Οι ζωτικές απαιτήσεις στις οποίες πρέπει να ανταποκρίνονται εκείνοι που αποτελούν την τάξη των «προβάτων» φαίνονται απ’ αυτά που λέει ο Ποιμένας Βασιλιάς σαν αιτία για την οποία χορηγείται στα «πρόβατα» ένα ευλογημένο μέλλον. Η παραβολή παρουσιάζει την τάξη των «προβάτων» να είναι στα δεξιά του βασιλικού Γιου του ανθρώπου καθώς μιλάει σ’ αυτά. «Τότε ο Βασιλεύς θέλει ειπεί προς τους εκ δεξιών αυτού· Έλθετε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου. Διότι επείνασα, και μοι εδώκατε να φάγω, εδίψησα, και με εποτίσατε, ξένος ήμην, και με εφιλοξενήσατε, γυμνός, και με ενεδύσατε, ησθένησα, και με επισκέφθητε, εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς εμέ».—Ματθαίος 25:34-36.
30. Γιατί εκείνα τα «πρόβατα» θα μπορούσαν να κάνουν στον Ιησού μόνο έμμεσα τα πράγματα που αυτός αναφέρει;
30 Αυτοί οι όμοιοι με πρόβατα άνθρωποι από ‘όλα τα έθνη’ έκαναν αυτά τα πράγματα στον Κύριο Ιησού με έμμεσο μόνο τρόπο. Ας μη διαφύγει από τη μνήμη μας ότι, όταν ήταν στη γη, ο Ιησούς περιόρισε τα τρία χρόνια και λίγους μήνες της διδασκαλίας και του κηρύγματος του στο έθνος Ισραήλ και στους Σαμαρείτες, πέρα εκεί στη Μέση Ανατολή. (Ματθαίος 15:24· 10:6· Ιωάννης 1:11· 4:3-43· Λουκάς 17:15-18) Έτσι αυτοί οι όμοιοι με πρόβατα άνθρωποι είναι όμοιοι με τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα στις Ρωμαϊκές επαρχίες της Μικράς Ασίας, στους οποίους ο απόστολος Πέτρος έγραψε: «Τον οποίον αν και δεν είδετε αγαπάτε, εις τον οποίον, αν και τώρα δεν βλέπητε αυτόν», πιστεύετε σ’ αυτόν. (1 Πέτρου 1:8) Μολονότι οι όμοιοι με πρόβατα άνθρωποι οι οποίοι είναι χωρισμένοι στα δεξιά του Ιησού δεν μπόρεσαν ποτέ να τον δουν πάνω στη γη, ωστόσο ήθελαν να κάνουν κάτι για χάρη του και έκαναν προσπάθεια να το κάνουν αυτό, έμμεσα.
31. Θα γίνει με άμεσο τρόπο ανάμεσα στον Βασιλιά και τα «πρόβατα» η συνομιλία η οποία περιγράφεται στην παραβολή, και πώς το δείχνουν αυτό τα εδάφια 1 Τιμόθεον 6:14-16;
31 Όταν αυτό το μέρος της προφητικής παραβολής εκπληρωθεί, αυτοί οι όμοιοι με πρόβατα άνθρωποι δε θα δουν τον Γιο του ανθρώπου να κάθεται πάνω στον ένδοξο ουράνιο θρόνο του, ούτε θα είναι αυτός ορατός στα γυμνά τους μάτια ούτε και θα τους μιλάει ώστε να ακούνε με τα φυσικά τους αυτιά τα λόγια της εκτίμησής του. Στη διάρκεια της παρουσίας του σαν πνεύματος, τον βλέπουν πάνω στο θρόνο του μόνο με τα μάτια της πίστης, και τον καιρό που θα απαγγείλει την ευνοϊκή του απόφαση γι’ αυτούς, τα λόγια της εύνοιας του θα μεταδίδονται σ’ αυτούς μέσω κάποιου αγωγού που θα έχει διαλέξει. Η εκπλήρωση της συζήτησης στην παραβολή μεταξύ του ενθρονισμένου Γιου του ανθρώπου και των «προβάτων» θα πρέπει να λάβει υπόψη και αυτό που δηλώνεται στην 1 Τιμόθεον 6:14-16: «Μέχρι της επιφανείας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, την οποίαν εν τοις ωρισμένοις καιροίς θέλει δείξει ο μακάριος και μόνος Δεσπότης, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων, και Κύριος των κυριευόντων, όστις μόνος [απ’ όλους εκείνους τους οποίους οι άνθρωποι υπηρετούν σαν βασιλιάδες] έχει την αθανασίαν, κατοίκων φως απρόσιτον, τον οποίον ουδείς των ανθρώπων είδεν, ουδέ δύναται να ίδη». Έτσι η συνομιλία μεταξύ του Βασιλιά των βασιλιάδων και των «προβάτων» δε θα γίνει με άμεσο τρόπο.
32, 33. (α) Τι θα πούμε για το αν η πρόσκληση του Βασιλιά στα «πρόβατα» να ‘έρθουν’ είναι μια πρόσκληση για τον ουρανό; (β) Γιατί ονόμασε ο Ιησούς αυτά τα άτομα «άλλα πρόβατα»;
32 Όταν προσκαλεί αυτούς τους όμοιους με πρόβατα ανθρώπους που είναι στα δεξιά του, δεν τους προσκαλεί να πάνε στον ουρανό και να καθήσουν μαζί του στο θρόνο του. Αυτά τα συμβολικά «πρόβατα» δεν είναι μέλη από τους 144.000 γεννημένους από το πνεύμα συγκληρονόμους τού Ιησού Χριστού οι οποίοι συμμετέχουν στην ‘πρώτη ανάσταση’ και βασιλεύουν μαζί του για χίλια χρόνια πάνω στο ανθρώπινο γένος. (Αποκάλυψις 14:1-3· 20:4-6) Επειδή είναι άνθρωποι από ‘όλα τα έθνη’ οι οποίοι συνάγονται στη διάρκεια της παρουσίας του σαν πνεύματος, είναι πολύ περισσότεροι από 144.000, στην πραγματικότητα είναι πολλαπλάσιοι από εκείνους σαν άτομα. Αυτοί αποτελούν τον ‘πολύ όχλο, τον οποίο κανείς δεν μπορούσε να αριθμήσει, από όλα τα έθνη και τις φυλές και τους λαούς και τις γλώσσες’. (Αποκάλυψις 7:9, 10) Αυτοί που είναι από τον «πολύ όχλο» παρομοιάζονται με «πρόβατα» όταν λέγεται περαιτέρω γι’ αυτούς: «Το Αρνίον το αναμέσον του θρόνου θέλει ποιμάνει αυτούς και οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων». (Αποκάλυψις 7:17) Πραγματικά, είναι μέλη εκείνων των «άλλων προβάτων», τα οποία ο Ιησούς διαφοροποίησε από το «μικρό ποίμνιο» των 144.000 κληρονόμων λέγοντας:
33 «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω, και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου, και θέλει γίνει μία ποίμνη, εις ποιμήν».—Ιωάννης 10:16· Λουκάς 12:32.
34. Πότε κάνει νεύμα ο ενθρονισμένος Γιος του ανθρώπου στον «πολύ όχλο» των «άλλων προβάτων» να ‘έρθουν’, και πώς αυτοί είναι οι «ευλογημένοι» από τον ουράνιο Πατέρα του;
34 Στον «πολύ όχλο» αυτών των «άλλων προβάτων» ο ενθρονισμένος Γιος του ανθρώπου λέει να ‘έρθουν’ σ’ αυτόν, δηλαδή, να τον πλησιάσουν τον καιρό που θα τους δίνει την αμοιβή τους. Τους ονομάζει «οι ευλογημένοι του Πατρός μου». (Ματθαίος 25:34) Πραγματικά, καθώς προσπαθούσαν να κάνουν κάτι καλό και υποβοηθητικό στον Κύριο Ιησού Χριστό στη διάρκεια της παρουσίας του, ο ουράνιος Πατέρας του τους ευλόγησε γι’ αυτό. Ωστόσο, είναι «ευλογημένοι» από τον ουράνιο Πατέρα του ιδιαίτερα με το ότι έχει φυλαγμένη γι’ αυτούς μια μεγάλη αμοιβή. Ο ουράνιος Πατέρας προείδε αυτή την τάξη των όμοιων με πρόβατα ανθρώπων σ’ αυτό τον καιρό της παρουσίας του Γιου του, και γι’ αυτό έχει φυλαγμένη γι’ αυτούς μια ευλογημένη αμοιβή. Οι ευλογίες που ήδη λαβαίνουν δεν μπορούν να συγκριθούν με την ευλογία που πρόκειται να απολαύσουν στο μέλλον. Ποια είναι αυτή η ιδιαίτερη ευλογία που είναι φυλαγμένη γι’ αυτούς;
35. (α) Τι δείχνει ο Ιησούς ότι είναι η ειδική ευλογία που φυλάγεται για τον «πολύ όχλο» των «άλλων προβάτων»; (β) Τι, συγκεκριμένα, είναι η «βασιλεία» που αυτοί κληρονομούν, και σε ποιο μέρος την κληρονομούν;
35 Αυτή φαίνεται από τα λόγια του Ιησού σ’ αυτούς: «Κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου». (Ματθαίος 25:34) Ο «πολύς όχλος» των «άλλων προβάτων» δεν προσκαλούνταν μ’ αυτά τα λόγια να καθήσουν δίπλα στον Ιησού Χριστό στον ουράνιο θρόνο του, γιατί αυτοί δεν είναι από τους 144.000 συγκληρονόμους. Πώς, λοιπόν, πρέπει να καταλάβουμε τα λόγια αυτά της πρόσκλησης; Κάτω από τη λέξη «βασιλεία», στη σελίδα 309 του Τόμου 1, το Ελληνο-Αγγλικό Λεξικό των Λίντελ και Σκοτ δηλώνει ότι η λέξη έχει επίσης μια παθητική σημασία, δηλαδή, ότι κάποιος «κυβερνιέται από ένα βασιλιά». Και πραγματικά αυτό συμβαίνει: ο «πολύς όχλος» των «άλλων προβάτων» κληρονομούν μια κατάσταση ‘διακυβέρνησης από ένα βασιλιά’, τον Μεσσιανικό Βασιλιά Ιησού, και κληρονομούν μια χιλιετή «βασιλεία» από τον Βασιλιά των βασιλιάδων, τον Ιησού Χριστό. Πού πρόκειται να κληρονομήσουν αυτή τη χιλιετία στην οποία θα κυβερνιούνται από τον δοξασμένο Γιο του ανθρώπου; Όχι στον ουρανό, στον οποίο σαν πλάσματα από «σάρκα και αίμα» δεν μπορούν να μπουν (1 Κορινθίους 15:50)· αλλά κάτω εδώ στη γη, η οποία είναι η επίγεια επικράτεια της βασιλείας του Χριστού.—Ψαλμός 2:8· Δανιήλ 2:35-45.
36. Από τη θεμελίωση τίνος «κόσμου» ήταν αυτή η «βασιλεία» ετοιμασμένη για τον «πολύ όχλο» των «άλλων προβάτων», και πώς;
36 Αυτή η γη θα είναι ένας έξοχος τόπος για να ζει κανείς κάτω από έναν τέτοιο βασιλιά σαν τον Κύριο Ιησού Χριστό, και τους δοξασμένους 144.000 συμβασιλείς του. Πώς, όμως, με την έννοια αυτή ήταν η «βασιλεία» «ητοιμασμένη» για τον «πολύ όχλο» αυτών των όμοιων με πρόβατα ανθρώπων σ’ όλο το διάστημα «από καταβολής κόσμου»; Με την έννοια ότι ο ουράνιος Πατέρας, ο Δημιουργός, το είχε στο νου του γι’ αυτούς «από καταβολής κόσμου». Αυτό δε σημαίνει από τη θεμελίωση του γήινου πλανήτη μας. Σημαίνει από τη θεμελίωση του κόσμου της ανθρωπότητας. Αυτό συνέβη μετά τη δημιουργία του Αδάμ και της Εύας στην τελειότητά τους στον Κήπο της Εδέμ. Ο Αδάμ δεν καταστάθηκε βασιλιάς και η Εύα δεν έγινε η βασίλισσά του. Ο Αδάμ δεν καταστάθηκε βασιλιάς πάνω σ’ όλα τα ζώα, τα ζώα της ξηράς, τα φίδια, τα ψάρια και τα πουλιά. Στο εδάφιο Ιώβ 41:34 ο Ιεχωβά αποκαλεί τον Λευιάθαν ‘βασιλιά πάνω σ’ όλα τα μεγαλειώδη θηρία’. Πολύ περισσότερο, δεν επρόκειτο ο Αδάμ να είναι βασιλιάς πάνω στους ανθρώπινους απογόνους του. Οι βασιλιάδες ήρθαν σε ύπαρξη πάνω στη γη για πρώτη φορά μετά τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε, και άρχισαν με τον Νεβρώδ τον τολμηρό κυνηγό που ίδρυσε τη Βαβέλ ή Βαβυλώνα στην Πεδιάδα της Μεσοποταμίας. (Γένεσις 10:8-10) Οι απόγονοι του Αδάμ δε γεννήθηκαν μέσα σε μια βασιλεία του Αδάμ. Ο Αδάμ και η Εύα δεν ήταν αυτοί που αποτελούσαν έναν «κόσμο».
37. (α) Πότε και πώς θεμελιώθηκε εκείνος ο κόσμος; (β) Πώς συνέβη να είναι ετοιμασμένη η «βασιλεία» από εκείνη τη θεμελίωση;
37 Όμως, όταν ο Αδάμ και η Εύα, έξω από τον Κήπο της Εδέμ από τον οποίο είχαν διωχθεί με καταδικαστική απόφαση καταστροφής, άρχισαν να έχουν παιδιά, τότε θεμελιώθηκε ένας «κόσμος» δηλαδή, ένας κόσμος ανθρωπότητας. Αυτά τα παιδιά, μολονότι γεννημένα μέσα στην αμαρτία και στην ατέλεια και κάτω από καταδίκη θανάτου, είχαν την ευκαιρία που εκφράστηκε στα λόγια του Ιεχωβά προς το φίδι στην Εδέμ μετά το δελεασμό του Αδάμ και της Εύας στην αμαρτία: «Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματος σου και του σπέρματος αυτής· αυτό [το σπέρμα της γυναίκας] θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού». (Γένεσις 3:14, 15) Όσο ο καιρός περνούσε, ο Ιεχωβά Θεός έδινε περισσότερες πληροφορίες σχετικά μ’ αυτό το μυστηριώδες Σπέρμα που θα νικούσε το συμβολικό Φίδι, τον Σατανά τον Διάβολο. Το νικηφόρο Σπέρμα θα γινόταν Βασιλιάς πάνω σ’ όλη την ανθρωπότητα. Επομένως, όταν άρχισαν να γεννιούνται παιδιά που είχαν την ευκαιρία να έρθουν κάτω από την εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Σπέρματος, τότε άρχισε να ισχύει η υπόσχεση του Ιεχωβά προς τον κόσμο της ανθρωπότητας που μόλις είχε θεμελιωθεί. Έτσι η «βασιλεία» ήταν φυλαγμένη, «ητοιμασμένη» για τους κατοίκους της γης «από καταβολής κόσμου».—Παράβαλε Λουκάς 11:50, 51.
-