-
Η Βιβλική Αλήθεια Άλλαξε τη Ζωή τουςΗ Σκοπιά—1980 | 15 Μαρτίου
-
-
η ζωή μου. Είμαι βέβαιος ότι αν δεν είχα γνωρίσει την αλήθεια, θα είχα πεθάνει από το πολύ ποτό.» Λέω στον Ντανιέλ ότι κάθε φορά που τον βλέπω φαίνεται όλο και πιο νέος. Εκείνος γελά και λέει: «Ξέρεις, οι άνθρωποι εδώ στη Λατακούνγκα λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Στην πραγματικότητα μάλιστα, μου λένε ότι αυτό πρέπει να έχη κάποια σχέσι με το κήρυγμά μου. Θα ήθελα να σας δείξω μερικά Γραφικά εδάφια, εδώ στον Ψαλμό 92:14, 15: “Θέλουσι καρποφορεί και εν αυτώ τω βαθεί γήρατι, θέλουσιν είσθαι ακμάζοντες και ανθηροί· διά να αναγγέλλωσιν ότι δίκαιος είναι ο Κύριος, το φρούριόν μου· και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ”.»
-
-
Η Χαρά της Συμμετοχής στην Αληθινή ΛατρείαΗ Σκοπιά—1980 | 15 Μαρτίου
-
-
Ψαλμοί
Η Χαρά της Συμμετοχής στην Αληθινή Λατρεία
ΓΙΑ τους αφιερωμένους δούλους του Υψίστου, να συμμετέχουν μαζί με άλλους στην αληθινή λατρεία αποτελεί πηγή απερίγραπτης χαράς. Η έντασις των αισθημάτων τους περιγράφεται στον Ψαλμό 122 ο οποίος αρχίζει με τα εξής λόγια: «Ευφράνθην ότε μοι είπον, Ας υπάγωμεν εις τον οίκον του Κυρίου.» (Εδ. 1) Απλώς και μόνο η σκέψις ότι θα πήγαινε στο αγιαστήριο του Ιεχωβά γέννησε μέσα στον ψαλμωδό αισθήματα χαράς και ειρήνης.
Η επιγραφή αποδίδει τον Ψαλμό 122 στον Δαβίδ. Η Μετάφρασις των Εβδομήκοντα, όμως, παραλείπει τις λέξεις «του Δαβίδ.» Αυτό το γεγονός, καθώς και ωρισμένα λόγια που χρησιμοποιούνται σ’ αυτό τον ψαλμό, έκαναν πάρα πολλούς λόγιους να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι ο ψαλμός αυτός γράφθηκε από κάποιον άλλο και όχι από τον Δαβίδ. Παρ’ όλα αυτά, μπορούμε να κατανοήσωμε πολύ εύκολα τον Ψαλμό 122, αν δεχθούμε την επιγραφή που υπάρχει στο Εβραϊκό κείμενο.
Ο Θεοφοβούμενος Δαβίδ χαιρόταν πάρα πολύ όταν πήγαινε στον οίκο του Ιεχωβά για λατρεία. Η έκτασις της χαράς του φαίνεται καθαρά απ’ ό,τι έκανε όταν μεταφερόταν η ιερή κιβωτός στο Όρος Σιών. Η Αγία Γραφή μάς λέγει: «Εχόρευεν ο Δαβίδ ενώπιον του Κυρίου εξ όλης δυνάμεως.» Ο Δαβίδ καθώς και «πας ο οίκος Ισραήλ ανεβίβασαν την κιβωτόν του Κυρίου εν αλαλαγμώ.»—2 Σαμ. 6:14, 15.
Απ’ όσα ακολουθούν, όμως, φαίνεται ότι ο ψαλμωδός, στον Ψαλμό 122 είχε σκοπό, χωρίς αμφιβολία, να εκφράση τα αισθήματα κάθε λάτρεως που πήγαινε στο αγιαστήριο του Ιεχωβά. Διαβάζομε τα εξής: «Οι πόδες ημών θέλουσιν ίστασθαι εν ταις πύλαις σου, Ιερουσαλήμ· Ιερουσαλήμ, η ωκοδομημένη ως πόλις συνηρμοσμένη ομού. Εκεί αναβαίνουσιν αι φυλαί, αι φυλαί του Κυρίου, κατά το διατεταγμένον εις τον Ισραήλ, διά να δοξολογήσωσι το όνομα του Κυρίου.» (Ψαλμ. 122:2-4) Έτσι, αυτός ο ψαλμός παρουσίαζε τους λάτρεις να έρχωνται από μέρη έξω από την Ιερουσαλήμ, και να σταματούν αμέσως μόλις περνούσαν τις πύλες για να δουν την πόλι. Τι έβλεπαν; Η Ιερουσαλήμ ήταν μια πόλις «συνηρμοσμένη ομού.» Τα σπίτια ήσαν χτισμένα πολύ κοντά μεταξύ τους, σαν να ήσαν “συνηρμοσμένα ομού.” Αυτή ήταν η συνηθισμένη διάταξις για μια πόλι στον αρχαίο καιρό. Μια τέτοια πόλις, που ήταν ενιαία και περιβαλλόταν από δυνατά τείχη, ήταν πιο εύκολο ν’ αμυνθή παρά μια μεγάλη, εκτεταμένη μητρόπολις. Οι υπερασπιστές της πόλεως δεν ήσαν αναγκασμένοι να καλύψουν μια εκτεταμένη περιοχή, αφήνοντας ωρισμένα μέρη ευπρόσβλητα στην επίθεσι του εχθρού. Επί πλέον, η Ιερουσαλήμ περιβαλλόταν
-