-
Μεγαλειώδης Μαρτυρία για τη Δόξα και το Δημιουργικό Έργο του ΘεούΗ Σκοπιά—1979 | 15 Ιουνίου
-
-
συνετά, αποφεύγοντας μια πορεία που θα ωδηγούσε στην καταστροφή.
Τα διατάγματα ή συγκεκριμένοι κανόνες, που περιελάμβανε ο Μωσαϊκός νόμος, ήσαν ευθέα, δηλαδή, σε πλήρη αρμονία με τις αρχές της δικαιοσύνης. Εκείνος που θα συμπεριφέρετο σε αρμονία με την πεποίθησι ότι τα διατάγματα του Θεού είναι ευθέα, θ’ απελάμβανε μια εσωτερική ευτυχία, μια χαρά στην καρδιά του.
Η εντολή του Ιεχωβά, που είναι αγνή, καθαρή, χωρίς κανένα ανεπιθύμητο χαρακτηριστικό, φωτίζει τα μάτια με καθαρότητα οράσεως. Καθιστά ένα άτομο ικανό ν’ αποφεύγη ηθικά σφάλματα και ν’ ακόλουθη ευθεία πορεία.
Ο υγιής φόβος ή βαθύς σεβασμός για τον Δημιουργό εκδηλώνεται μέσω υπακοής στις εντολές του Δημιουργού. Ένας τέτοιος φόβος είναι καθαρός. Δεν υποβιβάζει τον άνθρωπο όπως τον υποβιβάζει ο φόβος ψευδών θεοτήτων, για τις οποίες οι λάτρεις τους πίστευαν ότι θύμωναν και απαιτούσαν να κατευνασθούν με ανθρωποθυσίες. Ο υγιής φόβος του Θεού είναι αυτό που δίδασκε ο Νόμος. Οι αφοσιωμένοι δούλοι του Ιεχωβά θα εξακολουθούν να εκδηλώνουν ένα τέτοιο φόβο. Αυτός ο φόβος, λοιπόν, είναι ένας φόβος που μένει εις τον αιώνα.
Ο νόμος του Θεού αποτελείτο, εν μέρει, από κρίσεις ή δικαστικές αποφάσεις. Αυτές οι κρίσεις ήσαν αληθινές, αξιόπιστες, σταθερές, στερεά θεμελιωμένες στις θείες μεθόδους δικαιοσύνης. Από κάθε άποψι, αυτές οι κρίσεις ήσαν δίκαιες. Επειδή οι κρίσεις είναι από τον Θεό και είναι πλήρως επωφελείς, είναι πολύ επιθυμητό να τις έχη κανείς στη διάνοια και στην καρδιά του. Είναι πιο πολύτιμες από υλικά πλούτη—χρυσό. Εκείνοι που αφήνουν τον εαυτό τους να καθοδηγήται απ’ αυτές τις κρίσεις, τις θεωρούν πιο γλυκές από το μέλι. Αυτές οι κρίσεις προειδοποιούν το άτομο να μην ακολουθήση μια εσφαλμένη πορεία, ενισχύοντας την απόφασί του ν’ ανθίσταται στον πειρασμό. Η προσκόλλησις σ’ αυτές είναι ανταποδοτική, κατά το ότι μια τέτοια υπακοή προάγει το ύψιστο καλό του ατόμου. Το άτομο αποφεύγει μια πορεία ζωής που θα μπορούσε να είναι επιβλαβής συναισθηματικά, σωματικά και διανοητικά.
Πράγματι, ένας νόμος τόσο υποβοηθητικός και επωφελής όπως ήταν ο νόμος που εδόθη στους Ισραηλίτες, παρέχει καταφανή μαρτυρία σχετικά μ’ ένα σοφό, δίκαιο και στοργικό Θεό.
ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΔΟΘΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Επιπρόσθετη μαρτυρία σχετικά με τον Δημιουργό βρίσκεται στη βοήθεια που εκείνος προμήθευσε για τους ατελείς δούλους του. Όπως δείχνει ο Ψαλμός 19, ο Δαβίδ εκτιμούσε πάρα πολύ τον νόμο του Θεού. Εν τούτοις, ανεγνώριζε, επίσης, ότι ως ατελής άνθρωπος χρειαζόταν τη βοήθεια του Κατασκευαστού του για να συμπεριφέρεται ορθά. Αυτό φαίνεται καθαρά από το τελευταίο μέρος του Ψαλμού 19. Διαβάζομε: «Τις συναισθάνεται τα εαυτού αμαρτήματα; Καθάρισόν με από των κρυφίων αμαρτημάτων. Και έτι προφύλαξον τον δούλον σου από υπερηφανιών· ας μη με κυριεύσωσι· τότε θέλω είσθαι τέλειος και θέλω καθαρισθή από μεγάλης παρανομίας. Ας ήναι ευάρεστα τα λόγια του στόματός μου και η μελέτη της καρδίας μου ενώπιόν σου, Κύριε, φρούριόν μου και λυτρωτά μου.»—Ψαλμ. 19:12-14.
Ο Δαβίδ ανεγνώριζε ότι, ως ατελής άνθρωπος, ίσως διέπραττε αμαρτίες τις οποίες μάλιστα δεν αντιλαμβανόταν. Έτσι, ζήτησε να συγχωρούνται οι παραβάσεις που ίσως του είχαν διαφύγει. Κατόπιν, όταν η ατελής του σάρκα μπορεί να τον ωθούσε ν’ ακολουθήση μια εσφαλμένη πορεία, ήθελε πάρα πολύ τη βοήθεια του Θεού. Επιθυμούσε να τον προστατεύη ο Ιεχωβά από αυθαίρετα, αλαζονικά έργα. Ήθελε να προφυλάσσεται από υπερηφάνειες, δηλαδή υπερήφανες πράξεις, και να μην αφήνη αυτές τις πράξεις να τον κυριεύσουν. Αν είχε ενεργήσει σύμφωνα με την αμαρτωλή του σάρκα, θα περιήρχετο κάτω από τον έλεγχο ή την κυριαρχία της αμαρτίας. Ήθελε, αντιθέτως, να είναι τέλειος στην αφοσίωσί του προς τον Ύψιστο. Στον βαθμό που ήταν δυνατόν, επιθυμούσε να ευρεθή ‘καθαρός από μεγάλης παρανομίας.’ Έτσι, προσευχόταν να γίνη ευπρόσδεκτη από τον Θεό του αυτή η αίτησίς του για βοήθεια, που πήγαζε από τη «μελέτη» που υποκινούσε η καρδιά. Σε καιρούς κινδύνου και θλίψεως, ο Δαβίδ βασίσθηκε στον Ιεχωβά ως στερεό βράχο. Θεωρούσε, επίσης, τον Ιεχωβά Λυτρωτή του, Εκείνον που θα μπορούσε να τον σώση από τα χέρια των ασεβών καθώς επίσης και από την αμαρτία.
Έτσι, ο ψαλμός 19 με ισχυρό τρόπο υποδεικνύει τη συνδυασμένη μαρτυρία της δημιουργίας, τον γραπτό νόμο που περιέχεται στην Αγία Γραφή και τη θεία βοήθεια που δίδεται στους ευθείς, σαν πράγματα που αποκαλύπτουν την ύπαρξι του Υψίστου. Αυτή η μαρτυρία πρέπει να μας υποκινή να θέλωμε να ευρεθούμε επιδοκιμασμένοι απ’ αυτόν. Ναι, είθε η ‘μελέτη της καρδίας μας’ να αποδειχθή ευάρεστη σ’ αυτόν καθώς εξακολουθούμε ν’ αποβλέπωμε στον Ιεχωβά Θεό να κατευθύνη τα βήματά μας στην ορθή πορεία.
-
-
Πρέπει ν’ Ακολουθήτε τη Συνήθεια;Η Σκοπιά—1979 | 15 Ιουνίου
-
-
Πρέπει ν’ Ακολουθήτε τη Συνήθεια;
ΕΝΑ ΖΕΥΓΟΣ από τη Ροδεσία είχαν επισκεφθή φίλους στην Αυστρία. Όταν ήσαν εκεί, τους προσκάλεσαν σε μια ανεπίσημη συγκέντρωσι στο σπίτι κάποιου άλλου ατόμου. Μόλις μπήκαν σ’ εκείνο το σπίτι, προσεκλήθησαν να βγάλουν τα παπούτσια τους και στον καθένα δόθηκε ένα ζεύγος παντόφλες. Στην αρχή, το ζεύγος αυτό δίσταζε. Δεν ήσαν συνηθισμένοι να βγάζουν τα παπούτσια τους μπροστά σε ξένους, και ιδιαίτερα στο σπίτι κάποιου άλλου ατόμου. Εν τούτοις, σύντομα βρήκαν την ηρεμία τους και πρόθυμα συμμορφώθηκαν με το αίτημα. Γιατί; Διότι προφανώς αυτή ήταν η συνήθεια εκείνου του σπιτιού.
Αυτό, φυσικά, αποτελεί μια σχετικά εύκολη απόφασι, επειδή δεν περιλαμβάνεται κανένα μεγάλο ζήτημα. Ωστόσο, δεν επιλύονται τόσο εύκολα όλα τα προβλήματα που περιλαμβάνουν θέματα συνήθειας, ιδιαίτερα όταν σχετίζωνται με ζητήματα Χριστιανικής συνειδήσεως. Πάρα πολλές εθιμοτυπικές ενέργειες είναι αβλαβείς και πράγματι, προσθέτουν απόλαυσι και ζωηρότητα στη ζωή. Μερικές είναι πολύ επιβλαβείς και μπορούν με σοβαρό τρόπο να βλάψουν τη σχέσι ενός ατόμου με τον Δημιουργό του, ενώ άλλες συνήθειες πρέπει ν’ ακολουθούνται με προθυμία από εκείνους που περιπατούν στην οδό της ζωής.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΗΘΕΙΑ;
Η συνήθεια έχει ορισθή ως μια «προ πολλού καθιερωμένη ενέργεια που θεωρείται άγραπτος νόμος.» Είναι επίσης «ένα έθος ή ενέργεια κοινή για πολλούς . . . ή έξις για ένα άτομο.» Ως νομικός όρος, εφαρμόζεται στον «άγραπτο νόμο που έχει καθιερωθή από . . . σταθερή ενέργεια.»
Παραδείγματος χάριν, ας προστρέξωμε στο Γραφικό βιβλίο της Γενέσεως, κεφάλαιο 29. Εκεί, βρίσκομε μια αφήγησι σχετικά με τις διαπραγματεύσεις που έκανε ο Ιακώβ με τον θείο του Λάβαν για να λάβη σε γάμο το χέρι της μικρότερης θυγατέρας του, της Ραχήλ. Η συμφωνία ήταν ότι ο Ιακώβ έπρεπε να εργασθή επτά χρόνια για τον Λάβαν για να πάρη τη Ραχήλ, την οποίαν αγαπούσε πάρα πολύ. Στο τέλος των επτά ετών, ο Ιακώβ πλησίασε τον Λάβαν, και του είπε: «Δος μοι την γυναίκα μου, διότι επληρώθησαν αι ημέραι μου.» Εν τούτοις, ο Λάβαν εξαπάτησε τον Ιακώβ, δίνοντάς του τη μεγαλύτερη θυγατέρα του, τη Λεία, αντί της
-