20. Τι προκύπτει από το να λαλούμε αλήθειες της Βασιλείας και επομένως ποια υποχρέωσις βαρύνει κάθε Χριστιανό;

²⁰ Αυτό, λοιπόν, το μεγάλο έργο της εξαγγελίας των αληθειών της Βασιλείας, είναι κάτι στο οποίο πρέπει να θέλουν να μετέχουν όλοι όσοι θα ήθελαν να είναι φίλοι του Θεού και του Υιού του. Μέσω των αληθειών των σχετικών με τη βασιλεία του Θεού, χιλιάδες άτομα, που άλλοτε ήσαν εχθροί του Θεού, έχουν τώρα γίνει φίλοι του. Ναι, το να μεταστρέψωμε πολλούς που είναι εχθροί του Θεού σε φίλους του—αυτό είναι το μεγάλο προνόμιο και η υποχρέωσις κάθε αληθινού Χριστιανού. Για να το κάμωμε αυτό πρέπει να είμεθα κήρυκες της αληθείας. Ο καθένας, που ‘λαλεί αλήθειαν εν τη καρδία αυτού’, θα λαλή την αλήθεια με τη γλώσσα του, διδάσκοντας άλλους για τη βασιλεία του Θεού. Όσον αφορά τη Χριστιανική υποχρέωσι της μεταστροφής των εχθρών του Θεού σε φίλους του μέσω της αληθείας, ο απόστολος είπε: «Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών· δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν.»—2 Κορ. 5:20.

21. Με τον νέο κόσμο πλησίον, ποια πρέπει να είναι η πορεία της ενεργείας μας, και με ποιό ευλογημένο αποτέλεσμα;

²¹ Ο νέος κόσμος της δικαιοσύνης είναι πλησίον, ένας κόσμος στον οποίον «η σκηνή του Θεού» θα είναι με το ανθρώπινο γένος. «Ω Ιεχωβά, τις θα είναι φιλοξενούμενος εν τη σκηνή σου;» Είθε, λοιπόν, να είμεθα επιμελείς στο να μιλούμε στους άλλους για τις αλήθειες της Βασιλείας του Θεού, με τις οποίες μπορούν να συνδιαλλαγούν με τον Θεό. Ας λαλούμε από μια καρδιά γεμάτη με αλήθεια, διαρκώς εργαζόμενοι δικαιοσύνην στις σχέσεις μας με όλο το ανθρώπινο γένος. Και είθε με σταθερότητα να περιπατούμε πάντοτε άμεμπτα με τον Θεό μας, καθώς περιεπάτησαν ο Ενώχ, ο Νώε, ο Αβραάμ και ο Δανιήλ, ζητώντας πάντοτε θεία κατεύθυνσι σε ό,τι πράττομε. Ω είθε ν’ αποδειχθούμε, ως το τέλος αυτού του κόσμου και μπαίνοντας στον ένδοξο νέο κόσμο, ότι είμεθα πιστοί φίλοι του Θεού! Κατόπιν μπορούμε να αγαλλώμεθα με τον ψαλμωδό: «Εν τη σκηνή σου θέλω είσθαι φιλοξενούμενος διαπαντός», διότι θα είμεθα φιλοξενούμενοι του Θεού, έχοντας το προνόμιο να κατοικούμε στη σκηνή του Ιεχωβά για πάντα.—Ψαλμ. 61:4, ΜΝΚ.

Η Διαμένουσα Ιδιότης της Βίβλου

● Ο καθηγητής Όσκαρ Πάρετ, στο βιβλίο του Η Βίβλος, Η Διαφύλαξίς της Εντύπως και Εγγράφως, αποδίδει τη διαφύλαξι της Βίβλου στην εκπλήρωσι της υποσχέσεως του Θεού: «Ο λόγος όμως του Ιεχωβά μένει εις τον αιώνα.»—1 Πέτρ. 1:25, ΜΝΚ.

«Συνοπτικά, τ’ αποτελέσματα της εξετάσεως μας είναι αυτά: Η Βίβλος είναι το καλύτερα διαφυλαγμένο βιβλίο των αρχαίων χρόνων. Είναι αληθές ότι οι Βιβλικές Γραφές εγράφησαν από ανθρώπους και μετεδόθησαν απ’ αυτούς κι επομένως επηρεάσθησαν από ανθρώπινα λάθη και ατέλειες. Αλλά, ως Χριστιανοί, αντιλαμβανόμεθα το χέρι του Θεού που έδινε τις κατευθύνσεις στα ανθρώπινα πεπρωμένα της Βίβλου, διότι παρ’ όλες τις επιθέσεις ανθρώπων, το χέρι αυτό διεφύλαξε τη Βίβλο επί δύο χιλιάδες χρόνια δια μέσου μιας περιόδου διωγμών του πιο σοβαρού είδους. Αναρίθμητα αξιόλογα δημιουργήματα ανθρωπίνων διανοιών απωλέσθησαν κι ελησμονήθησαν. Αλλ’ η Βίβλος, που διανύει σήμερα το κορύφωμα μιας παγκοσμίου πορείας νίκης, και τυπώνεται ακόμη και κυκλοφορεί κατά εκατομμύρια αντιτύπων κάθε χρόνο, μεταφρασμένη ολικώς ή μερικώς σε χίλιες εκατό γλώσσες, ούτε θ’ απολεσθή ούτε θα λησμονηθή, εφόσον, ως μάρτυς της θείας αποκαλύψεως, παραμένει κάτω από την υπόσχεσι: Ο λόγος του Κυρίου μένει εις τον αιώνα. Επειδή αυτός ο λόγος του Θεού εμπερικλείει, κατά ένα τρόπον, λαμπρούς θησαυρούς μέσα σε πήλινα σκεύη, εξηγώντας έτσι την πολύ μεγαλύτερη επίδρασι στον ανθρώπινο πολιτισμό παντού από κάθε άλλο βιβλίο κοσμικής φιλολογίας, που εκφράζεται στους τομείς της ποιήσεως (ύμνοι Λουθήρου και Παύλου Γκέρχαντ, γλώσσα των κλασικών), ή στην εικονογραφική τέχνη (Γκρύνεβαλντ, Ντύρερ, Ριμενσνάιντερ) και στη μουσική (Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ), επίσης, η Βίβλος διέμεινε και πάντοτε θα διαμένη ως ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ!»